Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku - I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Piotr Połczyński

Protokolant: (...)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2017 r. w G.

sprawy z powództwa R. Z.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółka Akcyjna w G. na rzecz powoda R. Z. kwotę 25.633,20 zł (dwadzieścia pięć tysięcy sześćset trzydzieści trzy złote, dwadzieścia groszy) z odsetkami:

-

od kwoty 12.400,-zł - ustawowymi od dnia 20 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

-

od kwoty 6.228,75 zł - ustawowymi od dnia 20 grudnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i z ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w zakresie cofniętego powództwa;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  ustala, że powód ponosi koszty procesu w 6%, a pozwana w 94% i pozostawia ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

sygn. akt I C 238/15

UZASADNIENIE

Powód R. Z. domagał się zasądzenia od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w G. kwoty 20.228,75 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. Uzasadniając swoje żądanie, wskazał, iż wybudował na własny koszt stację transformatorową wraz z transformatorem, linię kablową oraz linię napowietrzną i że dochodzi należności z tytułu korzystania przez pozwaną z tych urządzeń za okres 9 miesięcy 2009 r. oraz za lata 2010-2012 - w kwocie łącznie 6.228,75 zł - a ponadto kwoty 14.000,-zł z tytułu bezumownego korzystania z gruntu w okresie 10 lat poprzedzających wytoczenie powództwa. W piśmie procesowym datowanym na 15 lutego 2016 r. (k. 104) powód sprecyzował, iż należności z tytułu korzystania z urządzeń energetycznych dochodzi za okres od 1 kwietnia 2009 r. do 31 grudnia 2012 r., zaś odszkodowania za bezumowne korzystania z gruntu za okres od 29 lipca 2004 r. do 1 sierpnia 2014 r. W swoim piśmie procesowym datowanym na 25 października 2016 r. (k. 177-178) powód ograniczył żądanie zapłaty za bezumowne korzystanie z gruntu od 29 lipca 2004 r. do 1 kwietnia 2014 r., domagając się zasądzenia tytułem powyższego kwoty 12.400,-zł - w miejsce poprzednio dochodzonej kwoty 14.000,-zł, nadto zaś rozszerzył powództwo z tego tytułu o kwotę łącznie 3.032,20 zł - za okres 5 miesięcy 2014 r. (o kwotę 615,-zł), za cały rok 2015 (o kwotę 1.240,-zł) oraz za 11 miesięcy i 13 dni 2016 r. (o kwotę 1.177,20 zł). W tym samym piśmie procesowym powód rozszerzył powództwo w zakresie żądania dotyczącego odszkodowania z tytułu korzystania z posadowionych na jego nieruchomości urządzeń - z kwoty 6.228,75 zł do kwoty 10.300,-zł - oraz wskazał, że obecnie dochodzi od pozwanej łącznie kwoty 25.732,20 zł. Podczas rozprawy w dniu 13 grudnia 2016 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że ograniczając powództwo w piśmie procesowym datowanym na 25 października 2016 r. cofa pozew co do kwoty 1.600,-zł, ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie ( oświadczenie w protokole rozprawy w dniu 13 grudnia 2016 r. - k. 193).

Ustosunkowując się do zgłoszonych przez powoda żądań, w odpowiedzi na pozew pozwana zakwestionowała zgłoszone w pozwie żądanie co do zasady i wysokości oraz wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. (...) Spółka Akcyjna w G. podniosła zarzut przedawnienia roszczenia o zapłatę za bezumowne korzystanie ze wskazanych w pozwie urządzeń. Uzasadniając swoje stanowisko w tym zakresie, podniosła, że w dniu 27 grudnia 2012 r. pomiędzy stronami zawarta została umowa sprzedaży przedmiotowym urządzeń, co jest równoznaczne ze „zwrotem rzeczy” w rozumieniu art. 229 k.c., przewidującego roczny termin przedawnienia. Pozwana stwierdziła nadto, iż jest ona posiadaczem znajdujących się na nieruchomości powoda urządzeń energetycznych. Wywiodła również, że powództwo w zakresie dotyczącym zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości jest przedwczesne, wskazując, że do dnia 27 grudnia 2012 r. właścicielem urządzeń znajdujących się na nieruchomości powoda był sam powód, co oznacza, że do tej daty pozwana z nieruchomości tej nie korzystała. Odnosząc się natomiast do rozszerzonego powództwa, pozwana stwierdziła, iż pismo powoda datowane na 25 października 2016 r. powinno zostać zwrócone, gdyż zostało ono przesłane przez pełnomocnika powoda bezpośrednio pełnomocnikowi pozwanej, podczas gdy podlegało ono doręczeniu przez Sąd. Pozwana nadto zakwestionowała rozszerzone powództwo, domagając się jego oddalenia i zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu również w tym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na stanowiącej własność powoda nieruchomości położonej w P. znajdują się, wybudowane na zlecenie R. Z. i odebrane przez poprzednika prawnego pozwanej bez jakichkolwiek zastrzeżeń w dniu 22 czerwca 1994 r., urządzenia energetyczne w postaci: stacji transformatorowej słupowej (...), linii napowietrznej 15kV, linii kablowej 0,4 kV i transformatora.

/ bezsporne; nadto dowody: protokół odbioru technicznego i przekazania do eksploatacji robót inwestycyjnych po kapitalnym remoncie - k. 5-6, zeznania świadka M. F. - protokół elektroniczny rozprawy w dniu 5 stycznia 2016 r., k. 100; przesłuchanie powoda - protokół elektroniczny rozprawy w dniu 1 października 2015 r., k. 81; przesłuchanie uzupełniające powoda -protokół elektroniczny rozprawy w dniu 20 stycznia 2017 r., k. 212; informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z KRS - k. 35-43/

Poprzednik prawny pozwanej dokonał przyłączenia tych urządzeń do sieci energetycznej i dostarczał za ich pośrednictwem energię elektryczną właścicielom pięciu okolicznych nieruchomości.

/ bezsporne; nadto dowód: przesłuchanie powoda - protokół elektroniczny rozprawy w dniu 1 października 2015 r., k. 81; informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z KRS - k. 35-43/

Pozwana nie zawarła z powodem umorzy określającej warunki korzystania z tych urządzeń, ani umowy dotyczącej korzystania z zajmowanej przez nie części należącej do R. Z. nieruchomości.

/ bezsporne; nadto dowód: przesłuchanie powoda - protokół elektroniczny rozprawy w dniu 1 października 2015 r., k. 81/

Wydanym w sprawie oznaczonej sygn. akt I C 169/09 wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011 r., Sąd Rejonowy w Kartuzach nakazał pozwanej (...) Spółce Akcyjnej w G. złożenie oświadczenia woli o wykupieniu od powoda wskazanych powyżej urządzeń energetycznych, a wyrokiem z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt III Ca 249/12, Sąd Okręgowy w Gdańsku apelację pozwanej od tego orzeczenia oddalił.

/ bezsporne; nadto dowody - w aktach sprawy I C 169/09 Sądu Rejonowego w Kartuzach: wyrok Sądu I instancji z uzasadnieniem - k. 324 i k. 331-346; wyroku Sądu II instancji z uzasadnieniem - k. 413 i k. 425-446/

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011 r., wydanym w sprawie sygn. akt I C 141/09, Sąd Rejonowy w Kartuzach zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w G. na rzecz R. Z. kwotę 16.610,-zł wraz z odsetkami tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwaną z przedmiotowych urządzeń w okresie od 24 lutego 1999 r. do 23 lutego 2009 r. Wyrokiem z dnia 25 października 2013 r., zapadłym w sprawie oznaczonej sygn. akt III Ca 272/16, Sąd Okręgowy w Gdańsku apelację pozwanej od powołanego orzeczenia Sądu Rejonowego w Kartuzach oddalił. W wydanej na zlecenie Sądu Odwoławczego opinii, biegły wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przez pozwaną z urządzeń energetycznych powoda ustalił na kwotę 23.500,-zł.

/ bezsporne; nadto dowody - w aktach sprawy I C 141/09 Sądu Rejonowego w Kartuzach: wyrok Sądu I instancji z uzasadnieniem - k. 295 i k. 302-316; wyrok Sądu II instancji - k. 503; opinia biegłego - k. 737/

W dniu 27 grudnia 2012 r. pozwana wykupiła od powoda znajdujące się na jego gruncie urządzenie energetyczne.

/ bezsporne; nadto - kserokopia umowy sprzedaży - k. 33/

Powódka nie zapłaciła powodowi jakichkolwiek należności w związku z korzystaniem ze znajdujących się na jego gruncie urządzeń za okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia ich wykupu, ani też należności za korzystanie z gruntu, na których urządzenia te są posadowione, za okres od dnia 29 lipca 2004 r. do dnia 13 grudnia 2016 r.

/ bezsporne/

Wysokość wynagrodzenia rocznego za bezumowne korzystanie z urządzeń energetycznych znajdujących się na nieruchomości powoda wynosi 2.758,-zł, natomiast wynagrodzenie roczne za bezumowne korzystanie z gruntu stanowi kwotę 1.245,-zł.

/ dowód: opinia biegłego wraz z załącznikami - k. 132-163/

Są d zwa żył, co następuje:

Powództwo, jako w przeważającej mierze uzasadnione, w zakresie określonym w wyroku podlegało uwzględnieniu.

Stan faktyczny sprawy był między stronami w zasadzie bezsporny. Został on nadto ustalony na podstawie powołanych powyżej dowodów, w tym z dokumentów - których żadna ze stron nie kwestionowała ani co do ich autentyczności, ani też w zakresie ich mocy dowodowej - w oparciu o zeznania świadka - wobec braku podstaw pozwalających na kwestionowanie ich w zakresie ustalonego stanu faktycznego - a także na podstawie przesłuchania powoda, jak i opinii biegłego, której - co wymaga podkreślenia - żadna ze stron nie kwestionowała w jakimkolwiek zakresie.

Rozważając w pierwszej kolejności zarzut formalny pozwanej sprowadzający się do kwestionowania skuteczności rozszerzenia powództwa ( stanowisko pozwanej wyrażone w piśmie procesowym datowanym na 10 stycznia 2017 r., k. 207-207v.), wskazania wymaga, iż pismo, w którym powód rozszerzył powództwo, pełnomocnik powoda złożył w Sądzie w dwóch egzemplarzach ( prezentata - k. 177), a jego odpis został doręczony pełnomocnikowi pozwanej na zarządzenie z dnia 9 listopada 2016 r., w dniu 15 listopada 2016 r. ( zarządzenie - k. 188, elektroniczne potwierdzenie odbioru - k. 189). Tym samym fakt, iż zawodowy pełnomocnik powoda przesłał to pismo listem poleconym bezpośrednio fachowemu pełnomocnikowi pozwanej ( potwierdzenie nadania - k. 175), nie ma żadnego znaczenia w kontekście skuteczności rozszerzenia powództwa - skoro pełnomocnikowi temu zostało ono doręczone również przez Sąd. Jedynie skutek w postaci zawisłości sporu (art. 192 k.p.c.) w zakresie, w jakim powód rozszerzył powództwo, nastąpił nie z chwilą otrzymania odpisu tego pisma przez pełnomocnika pozwanej na skutek wysłania go przez pełnomocnika powoda, a w związku z doręczeniem tego odpisu przez Sąd w dniu 15 listopada 2016 r.

Jeżeli zaś chodzi o podniesiony w odpowiedzi na pozew zarzut przedawnienia roszczenia powoda o wynagrodzenie za korzystanie z urządzeń energetycznych, na jego uzasadnienie pozwana wskazała, iż zgodnie z art. 229 § 1 k.c. roszczenia właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy i w okresie tym właściciel może dochodzić wynagrodzenia za cały - nie przekraczający jednak 10 lat - czas korzystania z jego rzeczy przez posiadacza w złej wierze, natomiast pojęcie „zwrot rzeczy” rozumieć należy szeroko i obejmuje ono również zawarcie umowy sprzedaży urządzeń energetycznych pomiędzy pozwaną a powodem w dniu 27 grudnia 2012 r. Wszystko to w ocenie pozwanej powoduje, że roszczenie powoda o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z urządzeń energetycznych w okresie od marca 2009 r. do końca 2012 r. uległo przedawnieniu; powód winien był bowiem dochodzić go przez okres roku, licząc od końca 2012 r., czego wszakże nie uczynił.

Odnosząc się do tego stanowiska, wskazania wymaga, iż pojęcie „zwrotu rzeczy” jest co prawda w judykaturze traktowane szeroko i mieszczą się w nim również inne przypadki, aniżeli jedynie fizyczne wydanie rzeczy, niemniej jednak każdorazowo chodzi o sytuację, w której dotychczasowy posiadacz samoistny uznaje inną osobę za właściciela i poprzez swoje zachowanie wyraża wolę wyzbycia się władania rzeczą, a właściciel wyraża wolę jej odebrania, przy czym nawet w razie tzw. symbolicznego zwrotu niezbędna jest po stronie posiadacza świadomość oddania władztwa nad rzeczą, a po stronie właściciela wola jego objęcia. Tym samym nie każdy sposób zakończenia stanu posiadania bez podstawy prawnej może być utożsamiany ze zwrotem rzeczy w rozumieniu art. 229 k.c. Co przy tym istotne, szerokie rozumienie „zwrotu rzeczy” dotyczy tylko sposobu ponownego objęcia rzeczy w posiadanie przez właściciela, a nie samego faktu odzyskania przez niego władztwa nad rzeczą, który jest każdorazowo konieczny dla ustalenia, iż do zwrotu rzeczy w ogóle doszło. Omawiane tu pojęcie odnosi się do odzyskania przez właściciela władztwa nad rzeczą i nie obejmuje ono utraty przez właściciela własności rzeczy w wyniku jej przejścia na dotychczasowego posiadacza (zob.: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2011 r., I CSK 22/11, OSNC - Zbiór Dodatkowy, 2013, nr A, poz. 2; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2015 r., I CSK 78/14, OSNC - Zbiór Dodatkowy, 2016, nr B, poz. 30; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2015 r., I CSK 752/14, Legalis nr 1341793; uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie, I ACa 1811/15, Legalis nr 1460408; uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, I ACa 305/16, Legalis nr 1544031). Tym samym, mając na względzie, iż zgodnie z umową z dnia 27 grudnia 2012 r. powód nie tylko nie odzyskał władztwa nad znajdującymi się na jego nieruchomości, wykorzystywanymi przez pozwaną urządzeniami energetycznymi, ale nadto utracił ich własność, podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia powoda o wynagrodzenie za korzystanie z urządzeń energetycznych stosownie do art. 229 § 1 k.c. nie był zasadny.

Odnośnie zaś żądania zapłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości powoda, pozwana zarzucała przedwczesność powództwa w tym zakresie, twierdząc, iż do dnia 27 grudnia 2012 r. właścicielem posadowionych na swojej nieruchomości urządzeń energetycznych był sam powód, wobec czego do tej daty, w której to nabyła przedmiotowe urządzenia w drodze umowy sprzedaży, pozwana z nieruchomości powoda nie korzystała. O korzystaniu z nieruchomości powoda bez tytułu prawnego można zdaniem pozwanej mówić dopiero w odniesieniu do okresu czasu po dniu 28 grudnia 2012 r. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia jednak wątpliwości, iż pozwana korzystała z tych urządzeń również wcześniej ( o czym przesądził Sąd Rejonowy w Kartuzach wyroku z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt I C 141/09, od którego apelację wniesioną przez (...) Spółkę Akcyjną w G. Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 25 października 2013 r., sygn. akt III Ca 272/12 oddalił), w tym w całym okresie objętym pozwem. Status własnościowy przedmiotowych urządzeń w spornym okresie czasu pozostaje bez znaczenia dla ustalenia, że były one w tym czasie ( tak jak i poprzednio, co zostało przesądzone w wyroku Sądu Rejonowego w Kartuzach z dnia 15 grudnia 2011 r., I C 169/09, od którego apelację wniesioną przez (...) Spółkę Akcyjną w G. Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z dnia 11 grudnia 2012 r., sygn. akt III Ca 249/12 oddalił), po pierwsze - przyłączone do sieci pozwanej i, po drugie - w okresie tym pozwana z urządzeń tych korzystała, przesyłając energię elektryczną do różnych odbiorców. Skoro natomiast urządzenia te posadowione są na nieruchomości powoda, to logiczne jest, że pozwana korzystała z przedmiotowej nieruchomości. Zarzut przedwczesności powództwa nie miał zatem usprawiedliwionych podstaw. Niesporne nadto w sprawie było, iż również po wykupieniu tych urządzeń energetycznych pozwana nie uzyskała tytułu prawnego do nieruchomości powoda, na której się one znajdują.

Zgodnie z art. 225 zd. 1 k.c. w zw. z art. 224 § 2 zd. 1 k.c., samoistny posiadacz cudzej rzeczy, będący w złej wierze, obowiązany jest do wynagrodzenia za cały okres korzystania z niej. Samoistnym posiadaczem jest ten, kto włada nią faktycznie jak właściciel (art. 336 in principio k.c.). Jednakże samoistny posiadacz cudzej rzeczy, który pozostaje w dobrej wierze, obowiązany jest do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy jedynie za okres od chwili dowiedzenia się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy (art. 224 § 2 k.c.), przy czym w razie, gdy ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary (art. 7 k.c.). Należało mieć nadto na względzie - w odniesieniu do korzystania z nieruchomości powoda w części zajętej pod urządzenia energetyczne - iż faktyczne władztwo podmiotów eksploatujących urządzenia przesyłowe odpowiada władztwu wynikającemu ze służebności gruntowej. Stosownie do art. 352 § 1 k.c. posiadaczem służebności jest osoba, która korzysta z cudzej rzeczy w zakresie odpowiadającym treści służebności. Po myśli zaś art. 352 § 2 k.c., do posiadania służebności zastosowanie znajdują przepisy o posiadaniu rzeczy, w tym wspomniane przepisy art. 225 zd. 1 k.c. w zw. z art. 224 § 2 zd. 1 k.c.

W świetle ustalonych okoliczności faktycznych sprawy nie budzi watpliwości, iż w okresie od 29 lipca 2004 r. do (po rozszerzeniu powództwa) 13 grudnia 2016 r. pozwana korzystała bez tytułu prawnego z nieruchomości powoda, przesyłając w tym okresie, w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, za pośrednictwem przyłączonych w tym czasie do należącej do niej sieci energetycznej, a znajdujących się na przedmiotowej nieruchomości, urządzeń (będących do dnia 27 grudnia 2012 r. własnością powoda) energię elektryczną do różnych odbiorców. Pozwana korzystała zatem we wskazanym okresie z nieruchomości powoda w części zajętej przez te urządzenia jak właściciel. Z kolei - niesporny w sprawie - brak jakiegokolwiek uregulowania tego stanu rzeczy w kontekście tytułu prawnego do nieruchomości R. Z. i niewątpliwa świadomość tego faktu po stronie pozwanej, nakazują przyjęcie, iż w całym tym okresie pozwana pozostawała w złej wierze.

Miarodajna dla ustalenia wynagrodzenia za cały ten okres była opinia biegłego, który wynagrodzenie roczne z tytułu bezumownego korzystania z gruntu powoda ustalił na kwotę 1.245,-zł, a za okres od 29 lipca 2004 r. do 1 sierpnia 2014 r. wyliczył je na kwotę 12.450,-zł (zaś jedynie mając na względzie szacunkowy charakter obliczeń przyjął je za cały wskazany okres na kwotę 12.400,-zł). W piśmie procesowym datowanym na 25 października 2016 r. powód ograniczył przedmiotowe żądanie za wskazany okres z kwoty 14.000,-zł do kwoty 12.400,-zł, jednocześnie jednak rozszerzając żądanie w tym zakresie - za okres 5 miesięcy 2014 r. - o kwotę 615,-zł - za cały rok 2015 - o kwotę 1.240,-zł - nadto zaś za 11 miesięcy i 13 dni roku 2016 r. - o kwoty, odpowiednio, 1.133,-zł i 44,20 zł (to jest łącznie o kwotę 3.032,20 zł, do kwoty 15.432,20 zł). Nie znajdując podstaw do podważenia przydatności powołanej opinii dla ustalenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powoda również za dalszy okres, należało jednak stwierdzić, iż wynagrodzenie za dalszy okres 2014 r. wynosił 516,-zł, a nie objęte żądaniem powoda 615,-zł. Wynagrodzenie za cały 2015 r. podlegało uwzględnieniu w żądanej wysokości - biegły wynagrodzenie roczne określił bowiem na kwotę 1.245,-zł, a kwota 1.240,-zł wartości tej nie przekracza. Powód wyliczył też prawidłowo - z zastrzeżeniem, że jako kwotę bazową wynagrodzenia rocznego przyjął 1.240,-zł, a nie 1.245,-zł - wynagrodzenie za 11 miesięcy i 13 dni roku 2016, ustalając je na kwotę 1.177,20 zł (nie przekracza ono wysokości wynagrodzenia należnego za ten okres czasu).

Łącznie zatem kwota należna tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwaną z nieruchomości powoda w okresie od 29 lipca 2004 r. do 13 grudnia 2016 r. wynosi 15.333,20 zł. Co wymaga podkreślenia, jest to wynagrodzenie przysługujące R. Z. za korzystanie przez pozwaną z jego nieruchomości wyłącznie w zakresie, w jakim została ona zajęta przez, stanowiące aktualnie własność pozwanej, urządzenia energetyczne. Biegły nie ustalał natomiast, czy i ewentualnie w jakim zakresie korzystanie w spornym okresie z tych urządzeń przez pozwaną ograniczało możliwość korzystania przez powoda z jego nieruchomości również na obszarze wykraczającym poza powierzchnię bezpośrednio zajętą przez te urządzenia.

Jeżeli zaś chodzi o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przez pozwaną ze stanowiących własność powoda urządzeń, R. Z. dochodził go za okres od 1 kwietnia 2009 r. do 31 grudnia 2012 r. Jednakże już w dniu 27 grudnia 2012 r. prawo własności przedmiotowych urządzeń nabyła pozwana. W konsekwencji w świetle treści przepisów art. 225 zd. 1 k.c. w zw. z art. 224 § 2 zd. 1 k.c. żądanie to za okres od dnia wyzbycia się prawa właśności przedmiotowych urządzeń przez powoda było bezzasadne. Jeżeli chodzi o wysokość przysługującego powodowi tytułem powyższego wynagrodzenia, domagał się on - po rozszerzeniu powództwa - zasądzenia go w kwocie 10.300,-zł. Wynagrodzenie roczne za korzystanie z tych urządzeń biegły określił w swojej opinii na kwotę 2.758,-zł (a za cały okres objęty pozwem na kwotę 10.342,-zł). Tym samym, przyjmując częściową - obejmującą okres czasu od chwili wyzbycia się własności przedmiotowych urządzeń przez powoda do końca 2012 r. - bezzasadność rozpatrywanego żądania R. Z., żądanie zapłaty kwoty 10.300,-zł i tak pozostawało usprawiedliwione. Licząc rok za 365 dni, uwzględniając wysokość wynagrodzenia rocznego w kwocie 2.758,-zł, wynagrodzenie za jeden dzień należało ustalić w przybliżeniu na 7,63 zł, a więc wynagrodzenie za okres od 27 grudnia 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. zamykało się kwotą w przybliżeniu 38,15 zł. Pomniejszenie wynagrodzenia za cały objęty żądaniem okres czasu, wynoszącego 10.342,-zł, o kwotę 38,15 zł, daje kwotę 10.303,85 zł, która nie przekracza objętych żądaniem 10.300,-zł.

W zakresie żądania dotyczącego odsetek, stosownie do art. 481 § 1 k.c. należą się one jeżeli zobowiązany opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, bez względu na to, czy wskutek opóźnienia uprawniony poniósł szkodę, jak też niezależnie od tego, czy opóźnienie wystąpiło na skutek okoliczności, za które zobowiązany odpowiada. Oceniając żądanie powoda w zakresie przedmiotowych należności ubocznych Sąd miał jednak na względzie, iż powód, rozszerzając powództwo w piśmie procesowym datowanym na 25 października 2016 r., nie zgłosił żądania zasądzenia odsetek od dochodzonego za dalszy okres wynagrodzenia za bezumowne korzystanie nieruchomości, ani od kwoty 4.071,25 zł, o jaką rozszerzył powództwo w zakresie żądania z tytułu korzystania z urządzeń energetycznych. Z kwoty zgłoszonej pierwotnie w pozwie tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, ostatecznie - po częściowym cofnięciu powództwa w piśmie procesowym datowanym na 25 października 2016 r. (ze zrzeczeniem się podczas rozprawy w dniu 13 grudnia 2016 r. roszczenia w tym zakresie), powód dochodził ostatecznie kwoty 12.400,-zł, zaś wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z urządzeń energetycznych określił w pozwie na kwotę 6.228,75 zł. Należało ponadto zważyć, iż świadczenie z tytułu bezumownego korzystania z cudzej rzeczy ma charakter zobowiązania bezterminowego, a więc jego wymagalność uwarunkowana jest wezwaniem do zapłaty (art. 455 k.c.). Powód domagał się zasądzenia odsetek za okres od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Nie wykazał jednakże w toku postępowania, by w tym dniu jego roszczenia były już wymagalne. Powód w ogóle nie wykazał, by wzywał pozwaną do zapłaty dochodzonych przez siebie w niniejszym postępowaniu kwot. Tym samym jako wezwanie do wykonania (art. 455 k.c.) należało potraktować doręczenie pozwanej odpisu pozwu w dniu 12 grudnia 2014 r. Przyjmując zwyczajowy 7-dniowy termin na spełnienie świadczenia, który - zgodnie z art. 111 § 1 k.c. - upłynął z końcem dnia 19 grudnia 2014 r., należało ustalić, iż nie regulując objętych pozwem należności, pozwana pozostaje w opóźnieniu od dnia 20 grudnia 2014 r. Dotyczy to jednak, jak wyjaśniono powyżej, wyłącznie kwoty 12.400,-zł dochodzonej tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości i kwoty 6.228,75 zł stanowiącej wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z urządzeń energetycznych. Jeżeli chodzi o wysokość tych odsetek, to powodowi należą się odsetki ustawowe, a począwszy od 1 stycznia 2016 r. odsetki ustawowe za opóźnienie (art. 481 § 2 zd. 1 k.c.).

W tym stanie rzeczy, działając na podstawie art. 225 zd. 1 k.c. w zw. z art. 224 § 2 zd. 1 k.c. (a w zakresie dotyczącym wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości ponadto w zw. z art. 352 § 2 k.c.) - co do roszczenia głównego - oraz stosownie do art. 481 § 1 i § 2 zd. 2 k.c. - co do odsetek - Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W punkcie II, stosownie do art. 355 § 1 k.p.c. - przewidującego umorzenie postępowania w razie skutecznego cofnięcia pozwu - mając na względzie, iż co do kwoty 1.600,-zł powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie, a więc skutecznie w świetle art. 203 § 1 in fine k.p.c., nie stwierdzając przy tym żadnej z przewidzianych w art. 203 § 4 k.p.c. przesłanek niedopuszczalności cofnięcia pozwu - Sąd postępowanie co do wskazanej kwoty umorzył.

W punkcie III wyroku, na podstawie art. 225 zd. 1 k.c. w zw. z art. 224 § 2 zd. 1 k.c.- stosowanych a contrario - w zw. z art. 352 § 2 k.c., Sąd oddalił powództwo co do kwoty 99,-zł, stanowiącej różnicę pomiędzy wynagrodzeniem za bezumowne korzystanie z gruntu za dalszy (w stosunku do wskazanego w pozwie) okres 2014 r., określonym przez powoda na kwotę 615,-zł, a uwzględnioną za ten okres czasu jako należną tytułem powyższego kwotą 516,-zł.

O kosztach w punkcie IV wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 in fine k.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do stopnia uwzględnienia żądań stron. Pierwotnie powód dochodził zasądzenia kwoty 20.228,75 zł. Następnie powództwo swoje rozszerzył o dalsze 7.103,45 zł. Daje to w sumie kwotę 27.332,20 zł. Sąd tymczasem zasądził na jego rzecz kwotę 25.633,20 zł. Co prawda co do kwoty 1.600,-zł powód cofnął powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w tej części, jednakże w tym zakresie - mając na względzie przyczynę częściowego cofnięcia pozwu - Sąd uznał powoda za przegrywającego sprawę. W konsekwencji powód, jako wygrywający sprawę w 94%, obowiązany będzie ponieść koszty procesu w 6%, pozwana zaś, przegrywając w 94% - w takim właśnie zakresie. Szczegółowego wyliczenia przedmiotowych kosztów dokona referendarz sądowy (art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c.).