Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 914/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Aleksandra Konkel

Protokolant: (...)

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2017 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powoda A. S. kwotę 13.347,25 zł (trzynaście tysięcy trzysta czterdzieści siedem złotych dwadzieścia pięć groszy) wraz z odsetkami od dnia 2 października 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. w wysokości odsetek ustawowych oraz od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie;

II.  kosztami postępowania obciąża w całości pozwanego szczegółowe ich wyliczenie pozostawiając referendarzowi sądowemu.

IC 914/16

UZASADNIENIE

Powód A. S. pozwem skierowanym przeciwko (...) S.A. V. (...) w W. (...)) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kwoty 13.347,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 15 sierpnia 2015 r. należący do powoda pojazd S. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony wskutek wypadku komunikacyjnego, za którego spowodowanie odpowiedzialność ponosi kierujący pojazdem ubezpieczonym u pozwanej. Pozwana przyznała powodowi odszkodowanie w łącznej wysokości 7.199,14 zł, które zdaniem powoda jest zaniżone, albowiem powód zlecił wykonanie kalkulacji naprawy niezależnemu rzeczoznawcy, który wyliczył ten koszt na 20.546,39 zł. Dlatego też powód domaga się zapłaty kwoty 13.347,25 zł stanowiącej różnicę pomiędzy odszkodowaniem należnym a wypłaconym.

Nakazem zapłaty z dnia 25 listopada 2015 r. wydanym w sprawie I Nc 2036/15 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wywiodła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i domagając się oddalenia powództwa w całości na koszt powoda.

W uzasadnieniu wskazała, iż pojazd powoda w chwili zdarzenia miał ponad pięć lat, wobec czego do jego naprawy powinny zostać użyte części alternatywne. Użycie bowiem części oryginalnych doprowadziłoby do wzrostu wartości pojazdu w stosunku do stanu sprzed szkody. Wypłacona powodowi kwota odszkodowania umożliwia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 sierpnia 2015 r. doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd powoda marki S. (...) o nr rej. (...).

W dniu zdarzenia pojazd kierowany przez sprawcę szkody objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. V. (...) w W.. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi nie później niż w dniu 25 sierpnia 2015 r.

/okoliczności bezsporne, nadto dowody: zgłoszenie szkody – w aktach szkody; pismo pozwanego z dnia 25.08.2015 r. – informacja o otrzymaniu zawiadomienia o szkodzie -w aktach szkody/

Po przeprowadzeni postępowania likwidacyjnego, z tytułu kosztów naprawy pojazdu, pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 7.199,14 zł.

/okoliczność bezsporna, nadto dowód: pismo z 14.09.2015 r.-zawiadomienie o przyznaniu odszkodowania, k.14; pismo z 31.08.2015 r. informujące o szacunkowej wycenie kosztów naprawy wraz z kosztorysem, k.9-13/

Powód zlecił wykonanie kosztorysu naprawy niezależnemu rzeczoznawcy I. K.. Całkowity koszt naprawy, ustalony na zlecenie powoda wyniósł 20.546,39 zł. W dniu 23 września 2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania w pełnej wysokości, jednak (...) podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

/dowód: kalkulacja naprawy nr (...), k. 18-24; wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania, k.25-25v; odpowiedź na wezwanie do zapłaty – w aktach szkody/

Niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu powoda wynoszą 21.105,25 zł brutto z uwzględnieniem cen części nowych i oryginalnych oraz stawek robocizny za prace blacharskie oraz lakiernicze na poziomie odpowiednio 100 i 110 zł za rbh. Użycie części oryginalnych podyktowane jest stanem technicznym samochodu, gdyż brak podstaw do stwierdzenia, że uszkodzone części były nieoryginalne bądź uprzednio uszkodzone.

/dowód: opinia biegłego R. D. wraz z kalkulacją i ustną opinią uzupełniającą, k. 71-181, 100-101, 103/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stan faktyczny pomiędzy stronami w dużej mierze nie był sporny. Pozwana potwierdziła, iż ponosiła odpowiedzialność z tytułu ubezpieczenia OC za zdarzenie, w którym został uszkodzony pojazd powoda oraz że wypłaciła częściowe odszkodowanie w kwocie 7.199,14 zł, odmawiając wypłaty w pozostałej części.

Stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów i kopii dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz na podstawie akt szkody. Dowody te nie były kwestionowane przez żadną ze stron co do swojej prawdziwości, jak również Sąd nie znalazł podstaw do odmowy przyznania im mocy dowodowej.

Podstawą ustaleń faktycznych uczynił Sąd również opinię biegłego sądowego rzeczoznawcy techniki motoryzacyjnej i maszyn mgr. inż. R. D.. Opinia ta stanowiła podstawę ustalenia szkody poniesionej przez powoda. Biegły w swojej opinii posługiwał się jasnymi i precyzyjnymi określeniami oraz w sposób wyczerpujący i zupełny udzielił odpowiedzi na zadane pytania, jak również rzeczowo i przekonująco odniósł się do zgłoszonych przez pozwanego zarzutów. Wyjaśnił z jakich względów dokonanie oględzin pojazdu powoda po upływie 2 lat od wypadku byłoby niecelowe jak również dlaczego, w jego ocenie, wyłącznie zastosowanie części nowych i oryginalnych do naprawy pojazdu, w którym, w toku likwidacji szkody, nie stwierdzono żadnych części nieoryginalnych, doprowadzi do przywrócenia go do stanu sprzed kolizji. Wnioski zawarte w opinii biegłego są jasne, a przeprowadzony wywód stanowiący ich uzasadnienie jest logiczny. W tym stanie rzeczy Sąd uznał opinię biegłego za rzetelną, mając na względzie także to, że osoba ją sporządzająca posiada odpowiednie kwalifikacje w dziedzinie, w zakres której wchodził przedmiot opiniowania.

Spór stron skupiał się wokół ustalenia wysokości szkody, jaką powód poniósł w związku z uszkodzeniem jego samochodu. Pozwana bowiem zakwestionowała koszt części zamiennych przyjętych w wyliczeniu powoda oraz koszt robocizny niezbędny do usunięcia szkody.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż naprawienie szkody oznacza wykonanie czynności niezbędnych do przywrócenia stanu sprzed szkody zaistniałej w pojeździe, przy czym brak wykazania poniesienia tych kosztów przez stronę poszkodowaną nie oznacza, iż szkody tej nie poniosła. Powód ma prawo żądać uiszczenia na jego rzecz odszkodowania w wysokości niezbędnej do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego.

Zgodnie art. 822 kc, w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 kc). Wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 kc i art. 361 kc, przy czym w przypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu „wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia do stanu poprzedniego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 1970 r., II CR 425/72).

Należy wskazać, iż Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 05 listopada 1980 r., w sprawie o sygn. akt III CRN 223/80, który Sąd podziela, wyraźnie stwierdził, że obniżenie należnego poszkodowanemu świadczenia o stopień amortyzacji wymienionych części pojazdu na nowe nie znajduje podstaw prawnych. Oznacza to, że odszkodowanie należy ustalić według cen nowych części, bez pomniejszania o amortyzację. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe, albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Oznacza to, że do ekonomicznie uzasadnionych wydatków zaliczyć należy koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Jeżeli do osiągnięcia celu przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody poprzez przywrócenie rzeczy do stany poprzedniego.

W sprawie niniejszej powód żądał kwoty 13.347,25 zł tytułem nieprzyznanej przez pozwaną pozostałej części odszkodowania. Sąd, w oparciu o opinię biegłego sądowego ustalił, iż wskazane przez powoda koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia drogowego z dnia 15 sierpnia 2015 r. są nieznacznie niższe od tych, które ustalił biegły. Sąd, będąc związany żądaniem pozwu, w myśl art.321 kpc, stwierdził, iż w sprawie niniejszej przy ustalaniu wysokości odszkodowania należnego powodowi należało przyjąć, że stanowi ona różnicę pomiędzy kosztami wyliczonymi w opinii sporządzonej na zlecenie powoda (20.546,39 zł), a dotychczas wypłaconym powodowi odszkodowaniem przez pozwaną, tj. 7.199,14 zł, co daje wynik 13.347,25 zł a zatem stanowi kwotę objętą żądaniem pozwu.

Z przytoczonych względów, na mocy powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji.

Odnosząc się zaś do terminu spełnienia świadczenia, wskazać należy, iż został on określony w art. 817 kc. Jako termin podstawowy w tym zakresie przyjmuje się 30 dni licząc od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie oraz termin 14 dni, licząc od dnia, kiedy przy zachowaniu należytej staranności było możliwe wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu albo wysokości odszkodowania. Terminy wskazane powyżej są terminami maksymalnymi i nie ma przeszkód, aby ubezpieczyciel wcześniej uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił stosowne odszkodowanie. O podstawie swojej odpowiedzialności pozwana powzięła wiedzę w chwili, gdy powód zgłosił fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego, co miało miejsce nie później niż w dniu 25 sierpnia 2015 r., skoro w tej dacie pozwany sporządził informację, kierowaną do ubezpieczonego, o otrzymaniu zawiadomienia o szkodzie. Powód domagał się zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu, a zatem od daty 2 października 2015 r., zatem należy uznać, że w tym czasie roszczenie wobec pozwanego o wypłatę pełnego odszkodowania było już wymagalne. Z tych względów, na podstawie art. 481 § 1 kc Sąd zasądził odsetki zgodnie z żądaniem pozwu, przy czym z uwagi na zmianę brzmienia przepisu art. 481 kc od dnia 1 stycznia 2016 r., dokonano rozróżnienia na odsetki ustawowe za opóźnienie, przysługujące powodowi od tej daty i odsetki ustawowe, przysługujące za okres do dnia 31 grudnia 2015 r.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na mocy art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc, art. 108 § 1 kpc, obciążając nimi w całości pozwanego jako stronę przegrywającą proces i pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)