Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodnicząca – Sędzia S.O. Danuta Dadej-Więsyk

Protokolant – st. sekr. sąd. Katarzyna Tokarska-Józwik

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2017 roku w Lublinie

sprawy K. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania K. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 13 września 2016 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 3742/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku. Nr 8 poz. 43 ze zm.) odmówił K. W. prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych podając, iż nie udowodniła ona 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych (udowodniła 19 lat 9 miesięcy i 18 dni) oraz wymaganego 15-letniego okresu zatrudnienia w takich warunkach. (decyzja – k. 269-269v a.e.).

W odwołaniu od tej decyzji K. W. zakwestionowała jej trafność. Z treści odwołania wynikało, że domagała się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania jej prawa do emerytury (k. 2-2v a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podnosząc argumenty leżące u podstaw zaskarżonej decyzji (k. 3-4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

K. W. urodziła się w dniu (...). (bezsporne) Początkowo nosiła nazwisko W., lecz zostało ono później zmienione na W.. (zeznania wnioskodawczyni K. W. – k. 14v-15)

W dniu 11 kwietnia 2016 roku złożyła wniosek o emeryturę. (wniosek k. 239-243v a.e.)

Decyzją z dnia 13 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił K. W. prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych podając, iż nie udowodniła ona 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych (udowodniła 19 lat 9 miesięcy i 18 dni) oraz wymaganego 15-letniego okresu zatrudnienia warunkach szczególnych. W uzasadnieniu decyzji wskazał ponadto, że nie uwzględnił jako pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia w (...) Zakładach (...) we W. w okresie od 10 lutego 1977 roku do 13 stycznia 1987 roku oraz od 12 października 1987 roku do 27 stycznia 1993 roku ponieważ przedłożone świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 31 października 1993 roku nie spełniało wymogów formalnych. Brak było w nim powołania przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku. Nr 8 poz. 43 ze zm.) ze wskazaniem rodzaju wykonywanych prac wg. wykazu, działu i pozycji oraz wskazane stanowisko „garbarz wykończalni, brakarz wyrobów gotowych” nie zostało określone wg. przepisu resortowego. Organ uwzględnił wnioskodawczyni do stażu pracy okres zatrudnienia od 10 lutego 1977 roku do 31 października 1993 roku. (decyzja – k. 269-269v a.e., pismo z dnia 7 lutego 2017 roku – k. 12-12v) oraz okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 6 lutego 1974 r. do 9 lutego 1977 r.

Wnioskodawczyni nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. (część II pkt 2 wniosku o emeryturę – k. 240 a.e.).

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się m.in. do ustalenia czy wnioskodawczyni posiada wymagany 20-letni okres zatrudnienia. Należy stwierdzić, iż brak jest okresów spornych nieuwzględnionych do uprawnień .

W okresie od 6 lutego 1974 roku do 9 lutego 1977 roku K. W. pracowała w gospodarstwie rolnym rodziców położonym w miejscowości M. Gmina W. i jednocześnie w okresie od 1 września 1973 roku do 20 czerwca 1976 roku uczęszczała do Zespołu Szkół we W.. (oświadczenie wnioskodawczyni – k. 260 a.e.)

W okresie od dnia 10 lutego 1977 roku do dnia 31 października 1993 roku K. W. była zatrudniona w(...) Zakładach (...), gdzie od dnia 10 lutego 1977 roku do dnia 13 stycznia 1987 roku oraz od dnia 12 października 1987 roku do dnia 27 stycznia 1993 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę na stanowisku garbarz wykończalni, brakarz wyrobów gotowych wymienionym w wykazie A dziale VII poz. 11 pkt. 4 oraz w wykazie A dziale XIV poz. 24 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. W okresie od 15 listopada 1991 roku do 31 października 1993 roku K. W. pobierała zasiłek chorobowy za 431 dni. Kolejno w okresie od 1 listopada 1993 roku do 21 listopada 1993 roku pobierała świadczenie rehabilitacyjne. (świadectwo – k. 14 a.e., świadectwo pracy – k. 15-15v a.e., karta przebiegu zatrudnienia – k. 268 a.e.)

Praca wnioskodawczyni w zakładzie garbarskich polegała na tym, że wpuszczała skóry do agregatów natryskowych i obsługiwała ich działanie. Wnioskodawczyni wpuszczała do agregatu skóry, uruchamiała agregat przyciskiem i po włączeniu maszyna malowała skóry barwnikiem, farbami, utrwalała formaliną, nabłyszczała i lakierowała. Powyższe czynności skarżąca wykonywała w pełnym wymiarze czasu pracy do 1990 roku. Przez ostatnie trzy lata pracy do odejścia na rentę w 1993 roku wnioskodawczyni pracowała na wydziale wykańczalni przy kontroli skór, sortowała skóry według jakości (zeznania wnioskodawczyni K. W. – k. 14v-15).

K. W. urodziła troje dzieci: w 1979 roku, w 1986 roku i w dniu (...) urodziła trzecie dziecko (zeznania wnioskodawczyni K. W. – k. 14v-15)

Decyzją z dnia 23 grudnia 1993 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. przyznał K. W. rentę od dnia 22 listopada 1993 roku. (decyzja k. 32-33v a.e.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach ZUS i aktach sądowych (m.in. w aktach osobowych wnioskodawczyni) oraz w oparciu o zeznania wnioskodawczyni.

Sąd obdarzył wiarą dowody z dokumentów uznając, że zostały sporządzone przez uprawnione do tego podmioty oraz nie budzą wątpliwości zarówno, co do formy, jak i treści.

Również zeznaniom wnioskodawczyni Sąd dał wiarę w całości gdyż były one spójne, logiczne oraz korespondowały ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. W. od powyższej decyzji jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748), dalej zwaną również ustawą emerytalną, w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, emerytura przysługuje ubezpieczonemu (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami), który łącznie spełnił następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet,

2. nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na dochody budżetu państwa,

3. w dniu wejścia w życie ustawy (tj. 1 stycznia 1999 roku) udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet, w tym co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obwiązującym na danym stanowisku pracy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również okres pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, przypadający przed dniem 1 stycznia 1983 roku, traktując go, z zastrzeżeniem art. 56, jak okres składkowy, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

Ustęp 2 artykułu 32 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Zgodnie z ustępem 4 wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2. ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Należy wskazać, że w okresie od dnia 10 lutego 1977 roku do dnia 13 stycznia 1987 roku oraz od dnia 12 października 1987 roku do dnia 27 stycznia 1993 roku K. W. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała pracę na stanowisku garbarz wykończalni, brakarz wyrobów gotowych wymienioną w wykazie A dziale VII poz. 11 pkt. 4 oraz w wykazie A dziale XIV poz. 24 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego z dnia 7 lipca 1987 r. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na uznanie, iż wnioskodawczyni przepracowała wymagane 15 lat pracy w warunkach szczególnych w Zakładach (...), wykonując prace wymienione w wykazie A, dziale VII. i XIV. cyt. wyżej rozporządzenia - poz. 11 i 24, tj. prace przy garbowaniu i wykończeniu oraz prace dotyczące kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozoru inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że K. W. nie spełniła warunków do przyznania emerytury w niższym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wnioskodawczyni wprawdzie ukończyła 55 lat życia, nie przystąpiła do otwartego funduszu emerytalnego, a także wykazała 15 – letni okresu pracy w szczególnych warunkach, lecz na dzień 1 stycznia 1999 roku nie wykazała 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych (wykazała jedynie okres składkowy, nieskładkowy i uzupełniający od dnia 6 lutego 1974 roku do dnia 21 listopada 1993 roku) od 22 listopada 1993 r. nabyła prawo do renty. Należy wskazać że do okresów składkowych i nieskładkowych nie można było zaliczyć wnioskodawczyni okresu sprawowania opieki nad dzieckiem do lat 4, przypadającego w czasie korzystania z prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem okres sprawowania opieki nad dzieckiem do lat 4, przypadający w czasie korzystania z prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie jest okresem nieskładkowym w rozumieniu art. 7 pkt 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stanowisko to potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 sierpnia 2005 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt I UK 347/04 (OSNAPiUS 2006 nr 13-14, poz. 220, str. 593, Legalis, Numer 75659)

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy w związku z art. 477 14 § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.