Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt XI C 1710/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 21 lipca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant:Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2015 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa K. T.

przeciwko (...) S.A. V. (...)

- o zapłatę 15 344,00 zł.

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powoda K. T. kwotę 7 327,40 zł (siedem tysięcy trzysta dwadzieścia siedem złotych czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 07 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  ustala, że powód wygrał sprawę w 47,75 %, pozostawiając szczegółowe wyliczenie kosztów referendarzowi sądowemu.

Sygnatura akt XI C 1710/14

UZASADNIENIE

W pozwie opatrzonym datą 16 kwietnia 2014 roku powód K. T. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 14 974,18 zł. tytułem odszkodowania uzupełniającego wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 7 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, kwoty 396 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia opinii z odsetkami ustawowymi od dnia 7 grudnia 2013, a także o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w dniu 19 kwietnia 2013 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ stanowiący własność powoda pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W związku z powyższym powód zgłosił szkodę stronie pozwanej - ubezpieczycielowi od odpowiedzialności cywilnej sprawcy zdarzenia. Powód wystąpił do strony pozwanej o wypłatę odszkodowania w kwocie 22 615,78 zł., opierając się na zleconej wcześniej opinii rzeczoznawcy. Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego uznała swoją odpowiedzialność za przedmiotową szkodę, a następnie wypłaciła odszkodowanie w kwocie 7641,60 zł. Powód nie zgodził się z taką wysokością szkody i w jego ocenie rzeczywisty koszt naprawy uszkodzonego samochodu to kwota 22 615,78 zł. Kalkulacja naprawy dokonana przez stronę pozwaną nie została sporządzona przez ubezpieczyciela należycie, w szczególności co do cen części zamiennych; strona pozwana bezpodstawnie obniżyła wartość odszkodowania przyjmując ceny części nieoryginalnych – tzw. zamienników, różniących się jakością od części oryginalnych. Ponadto powód wskazał, że strona pozwana uzależniała wypłatę ewentualnego dalszego odszkodowania od przedstawienia przez powoda dokumentów potwierdzających koszty dokonanych przez powoda napraw; w ocenie powoda stanowisko takie nie jest słuszne, gdyż obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle zamierza uszkodzony pojazd naprawiać. Powód wskazał, że żąda zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej opinii i żądanie to jest zasadne albowiem zlecenie wykonania takiej opinii było konieczne, gdyż powód nie posiada specjalistycznej wiedzy pozwalającej na ustalenie wysokości odszkodowania. Uzasadniając żądanie w przedmiocie odsetek od dnia 7 grudnia 2013r. roku powód wskazał, iż ubezpieczyciel w dniu 6 grudnia 2013r. uznał, że przyznane na rzecz powoda świadczenie jest adekwatne do doznanej przez niego szkody, ponadto powód powołał się na treść przepisów art. 481 kc i 455 kc.

W dniu 5 maja 2014r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie XI Nc 869/14, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Od opisanego nakazu skutecznie sprzeciw wniosła strona pozwana domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pisma strona pozwana wskazała, iż bezspornym jest w sprawie, że w dniu 19 kwietnia 2013r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd powoda oraz że strona pozwana przyjęła odpowiedzialność za skutki zdarzenia, wypłacając powodowi kwotę 7641,60 zł. tytułem odszkodowania. W ocenie strony pozwanej brak jest podstaw wskazujących, by powód dokonał naprawy pojazdu i że poniesione przez niego koszty naprawy przewyższyły kwotę już przyznanego odszkodowania; powód przedstawił jedynie alternatywny koszt naprawy pojazdu, przy czym opinia rzeczoznawcy dołączona do pozwu nie jest dla strony pozwanej wiążąca i winna być oceniana jedynie jako dokument prywatny a zwrot jej kosztów nie jest należny powodowi, jako zlecającemu wykonanie opinii na swoje ryzyko. Strona pozwana nie sprzeciwiła się co do zasadny wnioskowi dowodowemu powoda co do dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, jednakże w ocenie strony pozwanej biegły powinien dokonać wyceny szkody także w wariancie z zastosowaniem części zamiennych oznaczonym symbolem Q. W ocenie strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie żądanie powoda co do odsetek; winny być one przyznane od daty wyrokowania.

W odpowiedzi na sprzeciw i w piśmie procesowym z dnia 28 kwietnia 2015r. k-154-155 powód podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 19 kwietnia 2013 roku na 28,2 km drogi krajowej (...) w kierunku na K. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd należący do powoda marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Powód zderzył się ze zwierzęciem, które wybiegło na drogę. W opisanym pojeździe w wyniku zderzenia uszkodzeniu uległy: maska silnika, krata, tablica rejestracyjna i jej wzmocnienie, zderzak prawy ze wspornikiem, kraty wlotu powietrza, emblemat T., siatka czołowa, oba przednie reflektory, błotnik prawy przedni, zastrzał poprzeczki, wspornik zamka, szyba czołowa, poduszka pasażera przednia, kondensator, pasy bezpieczeństwa przednie prawy i lewy, system airbag kierowcy i pasażera, sterownik powietrza, deska rozdzielcza.

Zaistniałą szkodę powód zgłosił w dniu 21 maja 2013r. do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział we W. jako zarządcy drogi. W dniu 3 czerwca 2013r. zgłoszenie przekazane zostało Zakładowi (...) Ruchu Drogowego (...) S.A. we W.. Sprawa została przekazana do strony pozwanej, która w dniu 27 lipca 2013r. odmówiła wypłaty odszkodowania powołując się na brak odpowiedzialności za szkodę i wskazując, że podmiotem odpowiedzialnym jest Zakład (...) Ruchu Drogowego (...) S.A. we W.. W dniu 26 sierpnia 2013r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty m.in. kwoty 22 615,78 zł. tytułem odszkodowania i 369 zł. z tytułu zwrotu kosztów opinii rzeczoznawcy wskazując, że (...) S.A. odmówił przyjęcia odpowiedzialności za zdarzenie . Pismo wpłynęło do strony pozwanej w dniu 9 września 2013r. Pismem z dnia 6 grudnia 2013r. strona pozwana uznała swoją odpowiedzialność za zdarzenie i ostatecznie Z uwagi na powyższe przyznał w dniu 9 grudnia 2013r. odszkodowanie w łącznej wysokości 7582,16 zł.

Powód zlecił A. R. (1) – rzeczoznawcy samochodowemu dokonanie kalkulacji naprawy uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 19 kwietnia 2013 roku pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Rzeczoznawca w dniu 24 kwietnia 2013r. sporządził opinię, gdzie wskazał, że koszt naprawy pojazdu to kwota 22 615,78 zł. brutto. Za sporządzenie opinii rzeczoznawca wystawił fakturę na kwotę 369 zł., która została przez powoda zapłacona.

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd w oparciu o załączone do akt sprawy akta szkody, dokumenty dołączone do pozwu, w szczególności wezwanie do zapłaty z dnia 26 sierpnia 2013r., opinię nr (...) z dnia 24 kwietnia 2013r. rzeczoznawcy A. R. wraz z faktura VAT nr (...)r. z dnia 25 kwietnia 2013r. , pismo strony pozwanej z dnia 6 grudnia 2013r. , a także w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej P. S. (k- 161-178). Autentyczności dokumentów dołączonych do pozwu oraz zawartych w aktach szkody strony nie kwestionowały i nie wzbudziły one również uzasadnionych wątpliwości Sądu orzekającego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie częściowo.

Przepis art. 822 k.c. wskazuje, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Z przepisu art. 822 § 4 k.c. wynika, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Świadczenie ubezpieczyciela co do zasady odpowiada wysokości doznanej przez poszkodowanego szkody w granicach jego odpowiedzialności cywilnej.

W niniejszej sprawie nie było sporu co do tego, iż pozwany zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność za zaistniałą szkodę jako ubezpieczyciel, a to na podstawie objęcia przez stronę pozwaną ochroną ubezpieczeniową Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c. odszkodowanie winno zrekompensować w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę, przy czym w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej.

Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 1 § 1 k.c.) i przede wszystkim na tym tle zachodzi potrzeba oceny, czy koszt restytucji jest dla zobowiązanego nadmierny (art. 363 § 1 zdanie drugie k.c.). W sytuacji, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy albo, gdy koszty naprawy przekroczyłyby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody (tzw. szkoda całkowita) odszkodowanie wypłacane w ramach ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych ustalane jest metodą dyferencyjną, a więc poprzez pomniejszenie wartości pojazdu w stanie przed uszkodzeniem - o wartość pozostałości (wrak pojazdu).

Z uwagi na powyższe, celem dokonania weryfikacji prawidłowości zastosowanej przez ubezpieczyciela zasady rozliczenia szkody, w szczególności wartości przedmiotowego pojazdu w stanie nieuszkodzonym oraz po kolizji, jak i uzasadnionych kosztów naprawy przywracającej uszkodzony pojazdu do stanu poprzedniego, koniecznym było przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej.

W sporządzonej w formie pisemnej opinii z dnia 2 czerwca 2015 roku (k. 161-178) biegły wskazał, iż koszt naprawy pojazdu przy użyciu części nowych i oryginalnych oraz przyjęciu średnich stawek roboczogodziny w okresie likwidowania szkody to kwota 24 946,21 zł. brutto. W ocenie biegłego naprawa pojazdu jest ekonomicznie nieuzasadniona. Wartość rynkowa powyższego pojazdu wynosi 24 300 zł brutto. Wartość pojazdu po kolizji, przy uwzględnieniu stopnia uszkodzenia, wynosi 7900 zł. Biegły wskazał, że dokonał oględzin samochodu, który został częściowo naprawiony jednakże jakość naprawy jest słaba, część uszkodzeń nie została w ogóle naprawiona a część została naprawiona niewłaściwie, elementy są źle spasowane. Ponadto biegły wskazał, że nie stwierdził, aby w badanym pojeździe zamontowano części inne niż oryginalne i aby pojazd posiadał inne nie naprawione uszkodzenia sprzed kolizji z kwietnia 2013r.

W ocenie Sądu przeprowadzony przez Sąd dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej pozwolił na ustalenie obiektywnego wykazu kosztów niezbędnych do przeprowadzenia naprawy pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) – w celu przywrócenia go do stanu sprzed uszkodzenia. Przedstawiona przez tegoż biegłego opinia jest rzetelna, pełna i jasna. Przedstawione przez niego wnioski i wyjaśnienia są logiczne, spójne i konsekwentne, a przede wszystkim miarodajne i wystarczające dla dokonania ustaleń koniecznych do rozstrzygnięcia sporu, którego przedmiot został oznaczony w pozwie. Biegły posiada przy tym odpowiednie kwalifikacje oraz wieloletnie doświadczenie w zakresie objętym treścią opinii. Za uznaniem powyższej opinii za wiarygodny materiał dowodowy, dodatkowo przemawia fakt, iż żadna ze stron niniejszego postępowania nie złożyła do niej uwag lub zastrzeżeń, nie kwestionowała prawidłowości zawartych tam wyliczeń, ani też nie wnosiła o jej uzupełnienie.

Tym samym niewątpliwym w niniejszej sprawie było, iż koszt naprawy pojazdu znacznie przekroczyłby jego wartość w stanie nieuszkodzonym z dnia szkody. Naprawę w tych warunkach należało uznać za ekonomicznie nieuzasadnioną, a szkodę rozliczyć na podstawie różnicy pomiędzy wartością pojazdu i jego pozostałości tj. w okolicznościach niniejszej sprawy 14 600 zł.

Oprócz powyższego powód dochodził zwrotu kosztów ekspertyzy w wysokości 369 zł, poniesionych w celu ustalenia wysokości odszkodowania. W ocenie Sądu powyższa prywatna kalkulacja umożliwiła powodowi, a więc osobie nieposiadającej wiedzy fachowej w zakresie kosztów naprawy samochodów osobowych, weryfikację stanowiska pozwanego przedstawionego w decyzji o przyznaniu odszkodowania, a jednocześnie ocenę zasadności wystąpienia ze stosownym roszczeniem na drogę sądową. Sąd, podzielając opinię wyrażoną przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 18 maja 2004 roku (sygn. III CZP 24/2004), uznał to żądanie za usprawiedliwione, gdyż wydatek ten pozostawał w normalnym związku przyczynowym z poniesioną przez powoda szkodą, a tym samym podlegał naprawieniu w rozumieniu art. 361 k.c. Fakt poniesienia wydatków w wysokości 369 zł - w związku z potrzebą uzyskania opinii prywatnej - został przy tym należycie udowodniony fakturą VAT załączoną do pozwu a także do akt szkody.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie cytowanych na wstępie przepisów ,uwzględniając całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania w niniejszej sprawie, zwłaszcza wnioski i spostrzeżenia zawarte w opinii biegłego, Sąd uznał, iż całkowita wartość szkody poniesionej przez powódkę z uwagi na uszkodzenie pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku ze zdarzeniem z dnia 19 kwietnia 2013 roku wyniosła 14.600 zł. Mając na uwadze, iż ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 7641,60 zł powództwo należało uwzględnić jedynie co do pozostałej kwoty 6958,40 zł. oraz kwoty 369 zł. z tytułu kosztu prywatnej opinii, co dało łącznie zasądzoną w pkt I sentencji kwotę 7327,40 zł, w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

Zgodnie z dyspozycją art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przytoczony przepis jest więc podstawą orzeczenia odsetek od dochodzonej należności głównej. o szkodzie. Zgodnie z treścią przepisu art. 455 kc jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Z akt szkody wynika, iż w dniu 21 maja 2013r. powód zgłosił szkodę do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad Oddział we W. jako zarządcy drogi, strona pozwana w dniu 27 lipca 2013r. (pismo k-99), mając informację o szkodzie, odmówiła przyznania odszkodowania a zatem powód był uprawniony do żądania odsetek o d dnia 7 grudnia 2013r.

Rozstrzygniecie o kosztach oparto na zasadzie przepisu § 1 zd.2 art. 108 kpc, którego treść stanowi, że Sąd może rozstrzygnąć jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia kosztów obciążających strony.