Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2017 r. w Legionowie sprawy

z powództwa Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko B. B.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego B. B. na rzecz powoda Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1.284,31 złotych z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, lecz nie większymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, od dnia 11 lipca 2016 roku do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego B. B. na rzecz powoda Bank (...) S.A. z siedzibą w W. koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego w całości, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

III.  Wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1863/16 upr.

UZASADNIENIE

Powód – Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 27 lipca 2016 roku wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego B. B. kwoty 1.284,31zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w wysokości nie większej niż maksymalne odsetki za opóźnienie liczonymi od dnia 11 lipca 2016 roku do dnia zapłaty oraz o zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych . W uzasadnieniu wskazał, że zawarł z pozwanym umowę pożyczki, z warunków której pozwany się nie wywiązał, co spowodowało powstanie wymagalnego zadłużenia. Powód podniósł, że na ww. zadłużenie składają się: kwota 1.202,54 zł z tytułu niespłaconego kapitału oraz kwota 81,77 zł z tytułu niespłaconych odsetek umownych (pozew k. 1-6; uzupełniony pozew k. 10-13).

Postanowieniem z dnia 12 października 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1275202/16 i przekazał sprawę do rozpoznania według właściwości ogólnej do Sądu Rejonowego w Legionowie (k.7 postanowienie).

Podczas rozprawy w dniu 20 lutego 2016 roku pozwany oświadczył, że uznaje roszczenie. Dodatkowych wniosków nie składał (k. 51 protokół rozprawy).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 czerwca 2014 roku Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z B. B. umowę pożyczki ekspresowej nr (...). Na podstawie powyższej umowy powodowa spółka udzieliła pozwanemu pożyczki w wysokości 2.000 zł, z okresem kredytowania do dnia 28 czerwca 2017 roku. Całkowity koszt pożyczki wyniósł (w dniu zawarcia umowy) 1.033,84 zł. Na powyższą kwotę składają się: odsetki w kwocie 519,84 zł, prowizja za udzielenie pożyczki w kwocie 100 zł, opłata za prowadzenie rachunku (...) w kwocie 414 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła na dzień zawarcia umowy 2.933,84 zł. Pożyczka została oprocentowana w zakresie spłaty całkowitej kwoty pożyczki, według zmiennej stopy procentowej, ustalanej na bazie zmiennej stopy bazowej, w całym okresie obowiązywania umowy w wysokości 7,25%. W dniu zawarcia umowy stopa bazowa banku wynosiła 8% w stosunku rocznym, a oprocentowanie pożyczki wyniosło 15.95% w stosunku rocznym. Pozwany był zobowiązany do spłaty zadłużenia wynikającego z umowy w comiesięcznych ratach annuitetowych (równe raty kapitałowo- odsetkowe), płatnych w 28 dniu miesiąca, przy czym wysokość ww. raty na dzień podpisania umowy wynosiła 70 zł. W przypadku braku na rachunku środków, które mogłyby zostać pobrane na spłatę zadłużenia w terminach spłat lub braku spłaty następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia, powstałe zadłużenie traktowane było jako zadłużenie przeterminowane. Wysokość stopy procentowej zadłużenia przeterminowanego pożyczki określono jako równe stopie odsetek maksymalnych, które na dzień zawarcia umowy wyniosły 16 % (czterokrotność w stosunku rocznym wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego). Od kapitału przeterminowanego bank miał prawo pobierać odsetki w ww. wysokości, naliczając je od dnia powstania zadłużenia przeterminowanego do dnia poprzedzającego jego spłatę z zastrzeżeniem w umowie wskazanym (umowa pożyczki k. 15 verte -20).

Z uwagi na brak spłaty przeterminowanego zadłużenia, pismem z dnia 1 marca 2016 roku, bank wypowiedział B. B. umowę pożyczki z dnia 12 czerwca 2014 roku, jednocześnie informując pozwanego że z dniem upływu okresu wypowiedzenia umowa zostanie rozwiązana i powstanie obowiązek dokonania natychmiastowej spłaty całości zadłużenia (wypowiedzenie umowy – k.21). Powyższe pismo zostało doręczone B. B. w dniu 7 marca 2016 roku (potwierdzenie odbioru – k. 22).

Pismem z dnia 23 czerwca 2016 roku Bank (...) wystosował do B. B. ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 1.278,30 zł. Powyższe pismo doręczono pozwanemu w dniu 29 czerwca 2016 roku (wezwanie – k. 22 verte; potwierdzenie odbioru – k. 23 verte).

W dniu 11 lipca 2016 roku Bank (...) Spółka Akcyjna sporządził wyciąg z ksiąg banku (...), w którym stwierdził, że na dzień 11.07.2016 roku w księgach banku figuruje wymagalne zadłużenie dłużnika B. B. z tytułu umowy pożyczki ekspresowej nr (...). Na zobowiązanie dłużnika składa się kapitał w wysokości 1.202,54 zł oraz odsetki umowne w kwocie 81,77 zł naliczone od 28.11.2015 r. do 10.07.2016r. (wyciąg z ksiąg banku – k 15).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie ww. dowodów z dokumentów. Podkreślić należy, iż stan faktyczny nie był kwestionowany przez żadną ze stron procesu. a dodatkowo pozwany oświadczył, iż uznaje roszczenie (k.53 oświadczenie pozwanego).

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że pozwany zawarł z powodową spółką umowę pożyczki nr (...). Bezspornym jest również, że pozwany zaprzestała spłaty rat pożyczki, co spowodowało ostateczne zadłużenie na łączną kwotę 1.284,31 zł. Pismem z dnia 1 marca 2016 roku powodowa spółka wypowiedziała przedmiotową umowę. Zgodnie z zawartą umową pożyczki, od kapitału przeterminowanego bank miał prawo pobierać odsetki w wysokości nieprzekraczającej czterokrotności w stosunku rocznym wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, naliczając je od dnia powstania zadłużenia przeterminowanego do dnia poprzedzającego jego spłatę. Pozwany nie wywiązał się z warunków zawartej umowy, nie spłacił wymagalnego zadłużenia.

Zarówno istnienie jak i wysokość wierzytelności dochodzonej pozwem w stosunku do pozwanego została wykazana przez powoda wskazanymi wyżej dowodami. Nadto fakty te pozwany przyznał podczas rozprawy w dniu 20 lutego 2017 roku, kiedy to oświadczył, że uznaje roszczenie (k. 51). Stosownie do art. 213 § 2 k.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba, że uznanie jest sprzeczne z prawem albo zmierza do obejścia prawa. Sąd przychyla się do stanowiska przedstawionego w doktrynie przedmiotu oraz judykaturze, że instytucja uznania powództwa obejmuje swoim zakresem zarówno oświadczenie woli pozwanego, tj. wniosek o wydanie wyroku zgodnie z żądaniem pozwu, jak również oświadczenie wiedzy pozwanego, co do przyznania istnienia okoliczności stanowiących podstawę powództwa. W orzecznictwie wyrażono zapatrywanie, które Sąd Rejonowy w pełni podziela, że „uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie. Nie jest uznaniem powództwa uznanie żądanie przy równoczesnym zaprzeczeniu okoliczności faktycznych, na których powód oparł swoje żądanie. Uznanie z chwilą jego dokonania przez pozwanego wywołuje określone skutki zarówno procesowe, jak i materialnoprawne” (wyrok SA w Krakowie z dnia 5 grudnia 2012 r., I ACa 1061/12, LEX nr 1280314). Mając na uwadze okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy Sąd przyjął, że uznanie żądania pozwu nie jest sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego ani nie zmierza do obejścia prawa. Nie budzi bowiem wątpliwości fakt, iż strony łączyła umowa pożyczki. Z załączonych do akt dokumentów jednoznacznie wynika, iż pozwany nie spłacał pożyczki. Powyższe skutkowało zasądzeniem od B. B. na rzecz powoda kwoty 1.284,31 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, lecz nie większymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, od dnia 11 lipca 2016 roku do dnia zapłaty (punkt I wyroku).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 2 k.p.c. Pozwany jako strona przegrywająca obowiązany jest na żądanie strony wygrywającej zwrócić koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego. Z kolei szczegółowe wyliczenie tych kosztów, Sąd pozostawił Referendarzowi Sądowemu (punkt II wyroku).

Z uwagi na okoliczność, że Sąd zasądził roszczenie uznane przez pozwanego, na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności (punkt III wyroku).

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd orzekł, jak w sentencji.