Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 lutego 2016 roku J. U. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć najbliższego członka rodziny wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 28 grudnia 2015 r. w K. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym śmierć poniósł E. U. (1) – syn powoda. Do wypadku doszło z winy Ł. K. (1), który kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...), naruszył zasady bezpieczeństwa
w ruchu drogowym, czym doprowadził do potrącenia pieszego E. U. (1). W wyniku zdarzenia pieszy doznał rozległych wielonarządowych obrażeń m.in. złamania kości piszczelowej, złamania łopatki prawej oraz urazu głowy. Na skutek doznanych obrażeń E. U. (1) zmarł w dniu 30 grudnia 2015 w Szpitalu (...) w B..

W momencie wypadku pojazd sprawcy był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...).

Powód wskazał, że był bardzo związany z synem, który się nim opiekował.

(pozew k. 3-7)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa
w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany podniósł, iż poszkodowany w chwili wypadku znajdował się w stanie nietrzeźwości, wobec czego w niniejszej sprawie do przedmiotowego wypadku mogło dojść z wyłącznej winy E. U. (1), ewentualnie podniósł zarzut znacznego stopnia przyczynienia się bezpośrednio poszkodowanego do tego zdarzenia. Zakwestionował także związek przyczynowy pomiędzy doznanymi przed E. U. (1) wskutek wypadku obrażeniami, a jego zgonem w dniu
30 grudnia 2015r. Wskazał ponadto na rażące, w jego ocenie, zawyżenie roszczenia dochodzonego pozwem.

(odpowiedź na pozew k. 56-64)

Pismem z dnia 2 listopada 2016r. powód w trybie art. 194 § 3 k.p.c. wniósł
o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) Szpital (...) w B.. Na uzasadnienie swojego stanowiska wskazał, iż biegły sądowy
z zakresu medycyny sądowej W. K., w sporządzonej zgodnie
z postanowieniem Sądu z dnia 22 sierpnia 2016r. opinii, poddał w wątpliwość związek pomiędzy doznanymi przez E. U. (1) obrażeniami ciała
w wypadku z dnia 28 grudnia 2015r. a jego zgonem w dniu 30 grudnia 2015 roku, wobec czego nie można wykluczyć, że podmiotem odpowiedzialnym za śmierć syna powoda jest wskazany szpital.

Na rozprawie w dniu 5 grudnia 2016r. Sąd oddalił powyższy wniosek.

(pismo, k. 343-344, postanowienie, protokół rozprawy z dnia 05.12.2016r., k. 350v., adnotacja 00:07:01)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 grudnia 2015 r. około godziny 16:10, w okolicy skrzyżowania
w K., gmina D., kierujący pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) Ł. K. (1) potrącił pieszego E. U. (1). Ł. K. (1) poruszał się drogą z pierwszeństwem przejazdu. Kierujący samochodem marki A. (...) nie widział E. U. (1), za skrzyżowaniem w miejscowości K. usłyszał huk, zatrzymał pojazd.

Wykonane około godz. 19.00 badanie wykazało, że E. U. (1) był nietrzeźwy.

(o godz. 19:11 – 0,79 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, o godz. 19:21 – 0,77 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu). Kierowca Ł. K. (1) był trzeźwy.

(notatki, k. 212, 223, protokół, k. 142, protokół badania stanu trzeźwości, k. 216, 224, zeznania Ł. K., protokół rozprawy z dnia 29.06.2016r., k. 300, adnotacja 01:09:39 - 01:19:50)

Z miejsca zdarzenia E. U. (1) został przewieziony karetką pogotowia ratunkowego do Szpitala (...) w B. z rozpoznaniem złamania podudzia łącznie ze stawem skokowym - złamanie nasady bliższej piszczeli, złamania barku i ramienia-złamania łopatki oraz otwartej rany głowy. Został przyjęty na szpitalny oddział ratunkowy, następnie w dniach od 28 do 30 grudnia 2015r. przebywał na oddziale urazowo-ortopedycznym. Z powodu zatrzymania krążenia w dniu 30 grudnia 2015r. został przyjęty na oddział anestezjologii
i intensywnej terapii, gdzie tego samego dnia zmarł.

Wynik przeprowadzonego w szpitalu w dniu 27 grudnia 2015r. badania na zawartość etanolu z surowicy wykazał u E. U. (1) 2,23 promila.

(dokumentacja medyczna, k. 187)

Na skutek wypadku drogowego z dnia 27 grudnia 2015r. E. U. (1) doznał ran tłuczonych głowy, niewielkiego krwiaka podtwardówkowego, drobnego stłuczenia mózgu, złamań kości lewego podudzia, złamania prawej łopatki, otarcia naskórka prawego kolana, sińców lewego podudzia. Początkowo jego stan ogólny był dobry. W dniu przyjęcia do Szpitala był przytomny, w pełnym kontakcie słowno-logicznym, narzekał jedynie na dolegliwości bólowe. Pozostał na szpitalnym oddziale ratunkowym do czasu uzyskania pełnej trzeźwości. Po nieudanej próbie repozycji odłamów złamania lewej kości piszczelowej, zaproponowano mu hospitalizację
i ewentualne leczenie operacyjne. W dniu 28 grudnia 2015r. E. U. (1) został przyjęty na oddział urazowo-ortopedyczny był w stanie ogólnym dobrym. Dopiero pod koniec drugiej doby pobytu (29 grudnia 2015 roku) w godzinach wieczornych, ok. godz. 23.30 pojawiły się u niego objawy zespołu odstawienia alkoholu. Z tego powodu zastosowano środki przymusu doraźnego, został unieruchomiony w łóżku przy pomocy pasów. Objawy zespołu odstawiennego występowały nadal w godzinach porannych w dniu 30 grudnia 2015 roku. Tego dnia o godz. 12.25 doszło do nagłego zatrzymania krążenia, które przywrócono dopiero po ok. 20 minutowej reanimacji. W dniu 30 grudnia 2015r. został przeniesiony na oddział anestezjologii i intensywnej terapii. W kolejnych godzinach był już nieprzytomny, w stanie bardzo ciężkim, pojawiły się objawy niewydolności wielonarządowej i o godz. 22.30 E. U. (1) zmarł.

(opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej W. K., k. 325-328, dokumentacja medyczna k. 187)

Oględziny i sekcja zwłok E. U. (1) wykazały rany tłuczone
z rozległymi podbiegnięciami krwawymi powłok głowy po stronie lewej i lewego mięśnia skroniowego, niewielki krwiak podtwardówkowy w środkowym dole czaszki po stronie prawej, niewielkie ognisko stłuczenia w obrębie istoty białej prawego płata skroniowego, oznaki obrzęku mózgu, rozległe podbiegnięcia krwawe tkanki podskórnej i mięśni lewego podudzia, wieloodłamowe złamanie lewej kości piszczelowej oraz złamanie lewej strzałki zaopatrzone opatrunkiem (podłużnikiem) gipsowym, podbiegnięcia śródkostne w nasadzie bliższej lewej kości piszczelowej, krwiak lewego stawu skokowego i odłamanie fragmentu bloczka lewej kości piętowej, otarcie naskórka kolana prawego, podbiegnięcia krwawe w tkance podskórnej prawego podudzia i śródkościu nasady dalszej prawej kości udowej, złamanie prawej łopatki i podbiegnięcia krwawe w tkankach miękkich grzbietu, obustronne złamania żeber z rozerwaniem opłucnej ściennej i odmą opłucnową po stronie prawej, cechy niewydolności krążenia pod postacią płynu w jamach opłucnowych, otłuszczenie serca z wnikaniem tkanki tłuszczowej w obręb mięśnia sercowego, rozpoczynająca się drobnoguzkowa marskość wątroby, zmiany miażdżycowe tętnic, aorty, tętnic wieńcowych i tętnic podstawy mózgu, pylicę węglową płuc, ślady wkłuć donaczyniowych, rozpoczynające się gnicie powłok oraz narządów wewnętrznych.

(protokół sekcji zwłok, k. 226-230)

E. U. (1) zmarł w mechanizmie niewydolności wielonarządowej, która rozwinęła się w wyniku głębokiego niedotlenienia po nagłym zatrzymaniu krążenia w dniu 30 stycznia 2016r. na oddziale ortopedycznym Szpitala
w B..

Obrażenia E. U. (1) nie tłumaczą nagłego załamania jego stanu zdrowia w dniu 30 grudnia 2015r. i w konsekwencji zgonu. Rzeczywistą przyczyną zgonu była ostra niewydolność krążenia w przebiegu zespołu odstawienia alkoholu.

(opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej W. K., k. 325-328)

Ł. K. (1) w chwili przedmiotowego wypadku komunikacyjnego posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej na mocy umowy zawartej
z (...) S.A. z siedzibą w W..

(okoliczność bezsporna)

Pismem z dnia 19 lutego 2016r., doręczonym ubezpieczycielowi w dniu
25 lutego 2016r., strona powodowa dokonała zgłoszenia szkody i wezwała go do zapłaty, w terminie 14 dni od otrzymania niniejszego pisma, kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć syna.

(pismo k. 101-104)

W chwili śmierci E. U. (1) miał 50 lat. Powód J. U. był ojcem E. U. (1). Mieszkali razem i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. Zmarły był kawalerem.

J. U. od wielu lat ma poważne problemy ze zdrowiem, jest osobą leżącą, wymaga pomocy ze strony osób trzecich. Był często hospitalizowany. Ma chorobę starczą, przeszedł udar, cierpi na niewydolność krążenia. Porusza się jedynie na wózku. E. U. (1) się nim opiekował. Przygotowywał posiłki, wykonywał czynności pielęgnacyjne i higieniczne, zajmował się domem, pilnował zażywania przez ojca leków. Nie dochodziło między nimi do konfliktów, mieli dobre relacje.

G. K. (1) także pomagała bratu w opiece nad ojcem, czasami przygotowywała posiłki, jednak stały ciężar opieki nad J. U. spoczywał na zmarłym. E. U. (1) nie miał stałej pracy, ale podejmował się prac dorywczych.

O śmierci E. U. (1) poinformowała ojca córka, który spędził
u niej Święta. Zareagował płaczem, miał problemy z oddychaniem, potrzebował pomocy lekarskiej. Zmuszony jest zażywać leki uspokajające. Jednak z uwagi na problemy z pamięcią zdarza mu się zapominać, że jego syn nie żyje i woła go,
by przeszedł mu z pomocą.

Po jego śmierci E. U. (1) obowiązek opieki nad ojcem spadł na córkę, G. K. (1). Ma ona troje dzieci, które także odwiedzają dziadka.

(dokumentacja medyczna, k. 14-19, zeznania R. P., protokół rozprawy z dnia 29.06.2016r., k. 298, adnotacja 00:17:11, zeznania A. K., protokół rozprawy
z dnia 29.06.2016r., k. 298, adnotacja 00:36:22, 00:25:33, 00:31:23, zeznania
G. K., protokół rozprawy z dnia 29.06.2016r., k. 299, adnotacja 00:43:07, 00:50:40, 00:54:58, zeznania J. W., protokół rozprawy z dnia 29.06.2016r.,
k. 299v., adnotacja 01:00:52, 01:06:13, zeznania J. P., protokół rozprawy z dnia 22.08.2016r., k. 315v., adnotacja 00:03:01, 00:11:20)

E. U. (1) nadużywał alkoholu, kilka lat temu podjął leczenie odwykowe, po jego zakończeniu powrócił do nałogu. Miał padaczkę alkoholową. Jednak dobrze wywiązywał się z obowiązku opieki nad ojcem. Kiedy spożywał alkohol, z J. U. zostawała siostra zmarłego.

(zeznania A. K., protokół rozprawy z dnia 29.06.2016r., k. 298, adnotacja 00:36:22, zeznania G. K., protokół rozprawy z dnia 29.06.2016r., k. 299, adnotacja 00:43:07, 00:54:58, zeznania J. P., protokół rozprawy z dnia 22.08.2016r., k. 315v., adnotacja 00:03:01)

E. U. (1) w związku z koniecznością sprawowania stałej opieki nad J. U. otrzymywał na postawie decyzji z dnia 7 września 2015r. od (...) w D. zasiek opiekuńczy.

(decyzja, k. 20-21)

J. U. otrzymuje emeryturę w kwocie ok. 1.250 zł.

(zaświadczenie k. 22)

Postanowieniem z dnia 31 grudnia 2015r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Brzezinach wszczął śledztwo w sprawie naruszenia w dniu 28 grudnia 2015r.
w nieustalonym miejscu zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym ze skutkiem śmierci E. U. (1), tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k. Nie toczyło się postępowanie karne przeciwko Ł. K. (1).

(postanowienie, k. 12-13, zeznania Ł. K., protokół rozprawy z dnia 29.06.2016r., k. 300, adnotacja 01:16:32)

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie powołanych dowodów,
w szczególności zeznań świadków oraz załączonych do akt sprawy dokumentów.

Odnośnie ustalenia przyczyn zgonu E. U. (1) Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej W. K., uznając przedmiotową opinię za pełną, rzetelną i w pełni przydatną dla celów dowodowych. Sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. W sposób jednoznaczny i stanowczy odpowiadała na postawione pytania. Podkreślić ponadto należy, iż żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego, Sąd również nie znalazł podstaw by to uczynić.

Odnosząc się do zgłoszonego przez stronę powodową w piśmie procesowym
z dnia 30 maja 2016r. wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego toksykologa, podkreślić należy, iż strona żądała, aby biegły wypowiedział się na okoliczność, czy E. U. (1) był w stanie samodzielnie lub z pomocą osób bliskich wyprowadzić się z ciągu alkoholowego, w jaki sposób dokonuje się wyprowadzania osób uzależnionych z ciągu alkoholowego oraz czy wobec ofiar wypadków komunikacyjnych u których doszło do poważnych obrażeń ciała, będących w ciągu alkoholowym, powinny być stosowane szczególne procedury medyczne, a jeżeli tak to jakie.

Mając na uwadze powyższe oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy na rozprawie w dniu 5 grudnia 2016r. Sąd oddalił wskazany wniosek, uznając ten dowód za nieprzydatny dla wykazania okoliczności istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy w rozumieniu art. 227 k.p.c. Przedmiotem dowodu winny być fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, zaś w myśl art. 278 § 1 k.p.c., dowód z opinii biegłego jest dopuszczalny w razie konieczności posiadania wiadomości specjalnych; opinia biegłego ma umożliwić sądowi analizę i ocenę ustalonych okoliczności sprawy przez pryzmat niezbędnej wiedzy, w której specjalistą jest opiniujący. Podkreślić jednak należy, iż potrzeba powołania biegłych powinna wynikać z okoliczności konkretnej sprawy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 maja 2016 r.,
sygn. akt I ACa 1658/15). Natomiast w niniejszej sprawie okoliczności, na jakie strona powodowa wnosiła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego toksykologa, dotyczyły jedynie uzależnienia od alkoholu. W żaden sposób więc ustalenia te nie wpłynęłyby na treść rozstrzygnięcia. W szczególności, w świetle opinii biegłego
z zakresu medycyny sądowej W. K., który wykazał, że zgon E. U. (1) nie pozostawał w związku z wypadkiem i doznanymi w jego wyniku obrażeniami, irrelewantne dla ustalenia odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela pozostawały kwestie uzależnienia i możliwości zerwania z nałogiem. Również problem zastosowanych przez szpital procedur pozostaje bez żadnego znaczenia dla odpowiedzialności kierowcy pojazdu, a zatem – także podmiotu ubezpieczającego jego odpowiedzialność cywilną.

W powyższym stanie faktycznym Sąd zważył,
co następuje:

Powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu.

W rozpoznawanej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć syna. Zdarzeniem, z którego wywodził swoje żądanie, był wypadek komunikacyjny z dnia 27 grudnia 2015r.

Materialnoprawnej podstawy dochodzonego przez stronę powodową roszczenia należy poszukiwać w art. 446 § 4 k.c., zgodnie z którego treścią Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W niniejszej sprawie strona pozwana kwestionowała żądanie pozwu, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

Bezspornym było natomiast, iż pojazd uczestniczący w zdarzeniu objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych
w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwany ubezpieczyciel przejmuje na siebie odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez kierującego pojazdem zobowiązując się, w zamian za zapłatę przez ubezpieczonego umówionej składki, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku (art. 822 § 1 k.c.).

Zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nakłada zatem na ubezpieczyciela obowiązek naprawienia szkody w razie nastąpienia określonego w umowie wypadku. Przesłanką powstania obowiązku świadczenia przez ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest stan odpowiedzialności cywilnej ubezpieczającego (ubezpieczonego) za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej. Podstawa odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń i jej zakres wyznaczone są więc istnieniem i rozmiarem zobowiązania ciążącego na ubezpieczonym samoistnym posiadaczu wskazanego pojazdu mechanicznego.

Z uwagi na to, iż w stanie faktycznym sprawy, doszło do potrącenia pieszego podstawę odpowiedzialności stanowią art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c. Określają one odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego wobec poszkodowanego ruchem tego pojazdu na zasadzie ryzyka przy uwzględnieniu przyczynowości, o której mowa w art. 361 k.c. Zgodnie z powołanymi przepisami samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji, poruszanego za pomocą sił przyrody, ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu.

Podstawowe znaczenie dla odpowiedzialności na podstawie art. 436 k.c. ma ustalenie, że szkoda pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z ruchem mechanicznego środka komunikacji. Art. 361 § 1 k.c. stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Zauważyć należy, iż ustalenie związku przyczynowego następuje według kryteriów obiektywnych, wynikających z zasad doświadczenia życiowego i wiedzy naukowej. Normalny związek przyczynowy między danym zdarzeniem a szkodą zachodzi, gdy w określonym układzie stosunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest normalnym, typowo (a więc nie zawsze) występującym następstwem tego rodzaju zdarzeń.

Transponując powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, w kontekście dokonanych przez Sąd ustaleń stanu faktycznego, kwestią zasadniczą było ustalenie adekwatnego związku przyczynowego między wypadkiem, jakiemu uległ E. U. (1) w dniu 27 grudnia 2015r., a skutkiem w postaci jego śmierci, która nastąpiła w dniu 30 grudnia 2015r.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym posiłkując się także dowodami zgromadzonymi w toku postępowania karnego w sprawie o sygn. 1 Ds. 711/15, wynika iż E. U. (1) w wyniku wypadku drogowego, jakiemu uległ w dniu 27 grudnia 2015r., doznał ran tłuczonych głowy, niewielkiego krwiaka podtwardówkowego, drobnego stłuczenia mózgu, złamań kości lewego podudzia, złamania prawej łopatki, otarcia naskórka prawego kolana oraz sińców lewego podudzia. Po przewiezieniu na szpitalny oddział ratunkowy Szpitala w B. jego stan ogólny był dobry. Był przytomny, w pełnym kontakcie słowno-logicznym, narzekał jedynie na dolegliwości bólowe związane z doznanymi urazami. Dopiero
w dniu 29 grudnia 2015r. (pod koniec drugiej doby pobytu w szpitalu) w godzinach wieczornych wystąpiły u niego objawy zespołu odstawienia alkoholu. E. U. (1) od wielu lat przed wypadkiem nadużywał alkoholu, cierpiał na napady padaczki alkoholowej, także w dniu wypadku znajdował się w stanie nietrzeźwości.

W ślad za opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej W. K., należy stwierdzić, iż u E. U. (1) w dniu 30 grudnia 2015r. w przebiegu zespołu odstawienia alkoholu doszło do ostrej niewydolności krążenia, zaś w wyniku głębokiego niedotlenienia spowodowanego nagłym zatrzymaniem krążenia rozwinęła się niewydolność wielonarządowa. Przyczyną zgonu E. U. (1) była ostra niewydolność krążenia spowodowana odstawieniem alkoholu. Doznane
w wypadku obrażenia nie stanowiły przyczyny nagłego załamania stanu zdrowia E. U. (1) i jego śmierci.

Sąd nie podziela poglądu wyrażonego przez stronę powodową, iż to wypadek, który spowodował pobyt w szpitalu, stanowi pośrednią przyczynę zgonu. Nie można bowiem uznać, że pobyt w szpitalu w normalnym toku rzeczy powoduje zgon wywołany odstawieniem alkoholu, czy jakimikolwiek nieprawidłowościami
w leczeniu. Nawet pośredni związek przyczynowy wymaga normalności następstw kolejnych zdarzeń: „Stosownie do art. 361 § 1 k.c. adekwatne są "normalne" następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. Normalnymi następstwami zdarzenia, z którego wynikła szkoda, są następstwa, jakie tego rodzaju zdarzenie jest w ogóle w stanie wywołać i w zwyczajnym biegu rzeczy, a nie tylko na skutek szczególnego zbiegu okoliczności, z reguły je wywołuje. Natomiast anormalne jest następstwo, gdy doszło do niego z powodu zdarzenia niezwykłego, nienormalnego, niemieszczącego się w granicach doświadczenia życiowego na skutek nadzwyczajnego zbiegu okoliczności, którego przeciętnie nie bierze się
w rachubę (…) W granicach normalnego, zwykłego przebiegu zdarzeń odpowiedzialność za szkodę może powodować nie tylko przyczyna bezpośrednio ją wywołująca, lecz także dalsza, pośrednia, chyba że jej następstwa pozostają w tak luźnym związku przyczynowym, iż ich uwzględnienie wykraczałoby poza normalną prawidłowość zjawisk, ocenianą według wskazanych uprzednio kryteriów doświadczenia życiowego i aktualnego stanu wiedzy” (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 28 lutego 2006 r., sygn. akt III CSK 135/05). W wyroku z dnia 17 lutego 2011 r., sygn. akt III CSK 136/10 Sąd Najwyższy podkreślił, iż „W przypadku złożonego związku przyczynowego konieczne jest ustalenie, czy między poszczególnymi ogniwami łańcucha zdarzeń zachodzi powiązanie, które można potraktować jako normalne przy wykorzystaniu zasad doświadczenia życiowego, ewentualnie wyników badań naukowych”.

W niniejszej sprawie rozpatrywanie wypadku jako przyczyny bezpośredniej prowadzi jednak do wniosku, że jej następstwa pozostają w tak luźnym związku przyczynowym, iż ich uwzględnienie wykracza poza normalną prawidłowość zjawisk, ocenianą według kryteriów doświadczenia życiowego i aktualnego stanu wiedzy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt V CSK 491/07).

Ocena całokształtu okoliczności towarzyszących niniejszej sprawie,
a w szczególności wskazana powyżej przyczyna zgonu, wyklucza możliwość uznania, że pomiędzy wypadkiem, w przebiegu którego kierujący pojazdem marki A. (...)
o nr rej. (...) Ł. K. (1) potrącił E. U. (2) a śmiercią syna powoda, zachodzi adekwatny związek przyczynowy.

Mając powyższe na względzie należało uznać, że zgon syna powoda nie jest następstwem wypadku komunikacyjnego i doznanych w jego przebiegu przez zmarłego obrażeń. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, że zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej i uwzględnienia powództwa w oparciu o powołane wyżej regulacje.

Na rozprawie w dniu 5 grudnia 2016r. Sąd oddalił wniosek strony powodowej o wezwanie w trybie art. 194 § 3 k.p.c. do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) Szpital (...) w B. zawarty w piśmie z dnia
2 listopada 2016r.

W myśl art. 194 § 3 k.p.c., jeżeli okaże się, że powództwo o to samo roszczenie może być wytoczone przeciwko innym jeszcze osobom, które nie występują w sprawie w charakterze pozwanych, sąd na wniosek powoda może wezwać te osoby do wzięcia udziału w sprawie.

Zgodnie z brzmieniem powołanego przepisu, sąd nie jest związany wnioskiem powoda nawet wówczas, gdy okaże się, że wymienione w § 3 przesłanki zostały spełnione. Sformułowanie „sąd może wezwać”, a nie „sąd wzywa” wskazuje,
że wniosek powoda może zostać oddalony, gdy okoliczności sprawy nie wskazują na celowość żądanego dopozwania, np. wniosek zostaje złożony na etapie, gdy prawie całe postępowanie dowodowe zostało już przeprowadzone (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1975 r., IV PR 274/75, M . Manowska, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-505(38), wyd. III, WK, 2015).

Na etapie złożenia przez stronę powodową wniosku o dopozwanie (...) Szpitala (...) w B., postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie, zostało już zakończone. Wobec braku związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem a zgonem E. U. (1), nie została wykazana zasada odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela. Znamiennym jest, że również strona powodowa wprost oświadczyła, że nie kwestionuje opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej W. K. (k. 343). Jak wskazano powyżej, Sąd nie podziela poglądu o istnieniu takiego związku w niniejszej sprawie. Oparcie ustaleń na niekwestionowanej opinii biegłego zakończyło postępowanie dowodowe, które nie potwierdziło zaistnienia przesłanek odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela. Jednocześnie oddalony został wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego toksykologa. Sposób jego sformułowania nie pozwala oczekiwać, aby mógł on wykazać podstawę odpowiedzialności pozwanego. Innych wniosków dowodowych nie zgłoszono, a w szczególności nie kwestionowano wniosków wynikających z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. Dlatego, mając na uwadze, iż w odniesieniu do podmiotu, który został pozwany postępowanie zakończyło się, a dopozwanie wymagałoby przeprowadzenia nowego postępowanie dowodowego od początku (należałoby bowiem rozważyć inne przesłanki odpowiedzialności innego podmiotu,
w oparciu o inną podstawę faktyczną), Sąd stanął na stanowisku, iż wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) Szpitala (...)
w B., na tym etapie postępowania, byłoby niecelowe. Jednocześnie oddalenie wniosku o dopozwanie pozostało bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zapadło w oparciu o art. 102 k.p.c. Powództwo w całości oddalone, co w normalnym toku rzeczy oznaczałoby,
że powinien ponieść wszelkie związane z tym koszty, które pojawiły się po stronie jego przeciwnika procesowego. Surowość tej zasady łagodzi art. 102 k.p.c, który pozwala w przypadkach szczególnie uzasadnionych odstąpić od obciążania strony kosztami procesu. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie zaistniały takie okoliczności.

Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy: „zastosowanie przez Sąd art. 102 kpc powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego” (postanowienie Sądu Najwyższego z 14.01.1974 r., sygn. akt II CZ 223/73).

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że ze względów słusznościowych obciążenie powodowej kosztami procesu stanowiłoby dla niej nadmierne obciążenie.
Z ustalonego bezspornie stanu faktycznego wynika, że obecna sytuacja życiowa J. U. jest ciężka. Jest osobą przewlekle chorą, niesamodzielną, zależną od opieki osób trzecich, ma niskie dochody miesięczne.

Opisana sytuacja rodzinna i majątkowa powoda uzasadnia odstąpienie od zasad ogólnych i nie obciążanie kosztami procesu.

Wpływ na treść orzeczenia o kosztach miały także kwestie natury procesowej.

Treść rozstrzygnięcia jest wynikiem przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego – poczynienie ustaleń faktycznych wymagało skorzystania z wiedzy specjalistycznej. Natomiast fakt, że zgon nastąpił kilka dni po wypadku, może usprawiedliwiać przekonanie najbliższych, że to właśnie to zdarzenie było przyczyną zgonu. Dopiero analiza dokumentacji przez biegłego sądowego dała odpowiedź na pytanie
o przyczynę śmierci E. U. (1).

Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, iż powód korzystał ze stałej obsługi prawnej i w związku z tym nie poniósł odrębnych nakładów na prowadzenie procesu (uzasadnienie orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 1971 r., sygn. akt

I PZ 17/71, publ. OSNCP z 1971 r., Nr 12, poz. 222, z dnia 22 listopada 1972, II CR 458/72, publ. OSNCP z 1973 r., Nr 7-8, poz. 139, z dnia 6 grudnia 1973 r., sygn. akt I PR 456/73, publ. OSNCP z 1974 r., Nr 9/74, poz. 154, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 22.08.1997 r., sygn. akt I ACz 323/97, publ. OSP 1998 r., Nr 1, poz. 9).

Mając na uwadze powyższe, w przedmiocie kosztów postępowania orzeczono, jak w punkcie 2 wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda