Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18.05.2016r

Sąd Rejonowy w Zakopanem Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Janusz Kukla

Protokolant sek. sąd. Grażyna Pieczara

w obecności Prokuratora (...) M. J.

po rozpoznaniu dnia 18,.05.2016r sprawy

1.  M. K., urodz. (...) w K., s. P. i R. z d. J.,

2.  G. P. , urodz. (...) w K., s. P. i K. z d. S.,

3.  E. R., urodz. (...) w K., s. A. i K. z d. K.,

oskarżonych o to , że :

w dniu 25 sierpnia 2014 roku w Z., rejonu (...), działając wspólnie i w porozumieniu oraz inną ustaloną osobą, co do której przeprowadzono odrębne postępowanie karne, dokonali umyślnego uszkodzenia mienia, to jest wyposażenia pokoju nr (...) oraz przylegającej do niego łazienki w pensjonacie (...), mieszczącym się przy ul. (...), poprzez uszkodzenie czterech drewnianych łóżek wartości 2000 złotych, drążka i zasłony prysznicowej wartości 100 złotych, telewizora marki (...) wartości 600 złotych, szafki wiklinowej wartości 100 złotych oraz lampy wiszącej wartości 50 złotych, gdzie łączna suma strat wyniosła 2850 złotych na szkodę S. B.,

to jest o przestępstwo z art. 288§1kk

I.  uznaje oskarżonych M. K., G. P. i E. R. za winnych popełnienia opisanego wyżej czynu stanowiącego przestępstwo z art. 288 § 1 kk i za to na mocy art. 288 § 1 kk przy zastosowaniu art. 37 a kk w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 kk i art. 35 § 1 kk wymierza im kary po 4 (cztery) miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na mocy art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonych M. K., G. P. i E. R. na rzecz pokrzywdzonego S. B. kwoty po 712,50 (siedemset dwanaście 50/100) złotych tytułem częściowego naprawienia szkody;

III.  na zasadzie art. 627kpk zasądza od oskarżonych M. K., G. P. i E. R. na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 160 (sto sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwoty po 120 (sto dwadzieścia ) złotych opłaty sądowej.

Sygn. akt II K 148/16

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Rejonowego w Zakopanem

z dnia 18 maja 2016 r. co do oskarżonego M. K.

W przekonaniu Sądu całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności wyjaśnienia przyznającego się do winy oskarżonego M. K., prowadzi do wniosku, że oskarżony M. K. w dniu 25 sierpnia 2014 roku w Z., , działając wspólnie i w porozumieniu z G. P., E. R. oraz inną ustaloną osobą, co do której przeprowadzono odrębne postępowanie karne, dokonał umyślnego uszkodzenia mienia, to jest wyposażenia pokoju nr (...) oraz przylegającej do niego łazienki w pensjonacie (...), mieszczącym się przy ul. (...), poprzez uszkodzenie czterech drewnianych łóżek wartości 2000 złotych, drążka i zasłony prysznicowej wartości 100 złotych, telewizora marki (...) wartości 600 złotych, szafki wiklinowej wartości 100 złotych oraz lampy wiszącej wartości 50 złotych, gdzie łączna suma strat wyniosła 2850 złotych na szkodę S. B.. Oskarżony swoim zachowaniem w pełni wyczerpał znamiona występku z art. 288§1 kk, a jego wina nie budzi wątpliwości.

Oceniając stopień winy oskarżonego należy zauważyć, że jest on osobą dojrzałą, od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego i która winna zdawać sobie sprawę z tego, że niszczenie bądź uszkodzenie cudzego mienia stanowi przestępstwo i nie może zasługiwać na pobłażliwość, zwłaszcza ze strony Sądu.

Rozważając kwestię stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonego, sąd miał na uwadze wskazania ustawodawcy zawarte w przepisie art. 115 § 2 kk w tym wartość wyrządzonej szkody.

Co do wymiaru kary

Sąd uznając oskarżonego M. K. za winnego popełnienia występku z art. 288 § 1 kk na mocy powołanego przepisu ustawy przy zastosowaniu art. 37a kk w zw. z art. 34§1a pkt 1 kk i art. 35§1 kk, wymierzył mu karę czterech miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na kontrolowanej nieodpłatnej pracy na cel społeczny w wymiarze dwudziestu godzin miesięcznie.

Zgodnie z art. 37a kk zamiast kary pozbawienia wolności (nieprzekraczającej 8 lat) sąd może orzec grzywnę (samoistną - w rozmiarze od 10 do 540 stawek) albo karę ograniczenia wolności (od miesiąca do 2 lat). Zdaniem Sądu zasadnym oraz zgodnym z obowiązującym stanem prawnym, było wymierzenie oskarżonemu kary grzywny bowiem górna granica kary za popełnienie zarzucanego mu czynu wynosi 5 lata pozbawienia wolności. Postąpienie takie zdaniem Sądu było wystarczającą dolegliwością bacząc na okoliczności popełnienia przez M. K. zarzucanego mu występku. Ponadto zważyć należy na stosunkowo niewysoką wartość poniesionej przez pokrzywdzonego szkody. Co więcej zachowanie oskarżonego po popełnieniu przedmiotowego występku i jego przyznanie się do winy świadczą, iż wymierzenie wobec M. K. kary pozbawienia wolności nawet przy uwzględnieniu dobrodziejstwa w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary, byłoby zdaniem Sądu nieadekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. W konsekwencji należy uznać, że oskarżony nie jest człowiekiem zdemoralizowanym, który popełnienie przestępstwa traktuje jako sposób na życie. Sąd dopatrzył się przesłanek, przekonujących o pozytywnej prognozie kryminologicznej, co do zachowania oskarżonego w przyszłości. W przekonaniu sądu, przedstawione argumenty nakazywały orzeczenie wobec oskarżonego kary w takim wymiarze. Wymierzona kara uświadomi oskarżonemu bezprawność i niedopuszczalność takich zachowań, a przede wszystkim zapobiegnie poczuciu bezkarności. Zdaniem Sądu jedynie wymierzenie oskarżonemu w/w kary spowoduje, że zrozumie on naganność swojego postępowania oraz to, że przestępne zachowanie spotyka się z należytą reakcją wymiaru sprawiedliwości i nie jest bezkarne, a w przyszłości będzie przestrzegać porządku prawnego.

Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara ograniczenia wolności adekwatna jest do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zgodna z wymogami, o jakich stanowi art. 53 kk. Wymierzając ją Sąd wziął pod uwagę aby dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy oskarżonego, cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie ma wobec niego osiągnąć, a nadto potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej w kontekście ogólnospołecznym.

Ponadto mając na uwadze elementarne zasady sprawiedliwości Sąd, w związku z popełnieniem przez oskarżonego występku z art. 288§1 kk oraz wobec faktu, iż swoim działaniem oskarżony M. K. wyrządził w mieniu realną szkodę, Sąd na mocy art. 46§1 kk orzekł od oskarżonych M. K., G. P. i E. R. obowiązek częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. B. kwoty po 712,50 złotych każdy. Podejmując rozstrzygniecie w tym zakresie Sąd miał na uwadze fakt, że naprawienie szkody poprzez wyrównanie wyrządzonej szkody, należy do podstawowych norm postępowania karnego, a sprawca przestępstwa winien oddać osobie pokrzywdzonej materialną wysokość szkody, którą doznała ona na skutek działania oskarżonego. W ocenie Sądu wymiar naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego jest społecznie pożądany, a nadto stanowi dla oskarżonego odpowiednią dodatkową dolegliwość, która powinna być odbierana jako kolejny sygnał dla niego, iż przestępcze działania, na skutek których inne osoby ponoszą szkody materialne, pociągają za sobą szereg realnych dolegliwości i zasługują na potępienie.

W ocenie Sądu oskarżony wobec wydania w stosunku do niego wyroku skazującego oraz orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, zrozumie naganność swojego postępowania i będzie w przyszłości zachowywać się zgodnie z prawem, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Z niniejszego postępowania i wydania wyroku skazującego winien on wyprowadzić na przyszłość pozytywny wniosek i unikać bezprawnych zachowań.

Na mocy art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego M. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 120 złotych opłaty sądowej. Zdaniem Sądu oskarżony może ponieść koszty postępowania bez wyraźnego dla siebie uszczerbku finansowego, natomiast przesłanki mogące skutkować zwolnieniem go od ponoszenia kosztów sądowych, a o jakich stanowi art. 624 § 1 kpk, nie zachodzą.