Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 298/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Pietrzyk

Protokolantka: st. sekr. sąd. Barbara Krężel


po rozpoznaniu w dniach 13.09.2016 r., 25.10.2016 r., 15.12.2016 r. i 19 grudnia 2016 r. sprawy karnej

P. G., s. J. i W. z d. W.,

ur. (...) w K.

Oskarżonego o to, że:

W dniu 12 marca 2016r. w W. gm. B. pow. (...), woj. (...) dokonał kradzieży mienia w celu przywłaszczenia w postaci portfela z zawartością pieniędzy w kwocie 2450 zł, dowodu osobistego o nr (...), oraz karty bankomatowej banku (...) SA czym działał na szkodę T. K. przy czym czynu tego dokonał będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Świnoujściu w Zamiejscowym VII Wydziale Karnym z siedzibą w K. z dnia 8 maja 2013 roku sygn. akt VII K 153/13, obejmującym wyroki:

- Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 17 maja 2010 roku w sprawie II K 154/10 za czyn z art. 278 § l k.k. popełniony w dniu 15 stycznia 2010 roku, na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania kary na okres 2 (dwóch) lat próby,

- Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 12 sierpnia 2010 roku w sprawie II K 561/10 za czyny z art. 278 § 1 kk i inne popełnione: w dniu 18 lutego 2010 roku, 19 lutego 2010 roku, 22 lutego 2010 roku, oraz w okresie od 17 lutego 2010 roku do 23 lutego 2010 roku na łączną karę l (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania kary na okres 2 (dwóch) lat próby, w którym orzeczono wobec niego łączną karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23.02.2010r. do 23.02.2010r. i od 4.02.2010r. do 24.02.2010r. i od 17.10.2012r. do 20.09.2013r. kiedy to został przedterminowo warunkowo zwolniony postanowieniem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze sygn. akt. IV KOW 1490/13/WZ z dnia 19.09.2013r.,

t.j. o czyn z art. 278 § 1 i 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

1.  P. G. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 278 § 1 i 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec P. G. obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości przez zapłatę kwoty 2450 zł na rzecz M. K.,

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. M. kwotę 1136,52 zł, w tym kwotę 212,52 zł stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług,

4.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia P. G. od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa, w tym nie wymierza mu opłaty.

Sygn. akt II K 298/16

UZASADNIENIE

T. K. zamieszkuje w W.. W tym samym budynku mieszkanie ma jego brat M.. Obaj bracia otrzymali spore sumy w związku ze sprzedażą ziemi pod budowę drogi (...). W dniu 11 marca 2016 roku T. K. wypłacił z banku 7 000 zł, które zamierzał przeznaczyć na remont mieszkania.

W dniu 12 marca 2016 roku, około godz. 6.40 pod budynek w W. podjechał samochodem M. G. (1) wraz z P. G.. T. K. dzień wcześniej spożył dużą ilość alkoholu, w związku z czym jeszcze nie wytrzeźwiał. Wpuścił on wyżej wskazanych mężczyzn do swojego mieszkania. Okazało się, że chcą oni pożyczyć 20 zł od M. K., którego jednak w tym czasie nie było w miejscu zamieszkania. T. K. zadzwonił do brata i spytał, czy jeśli pożyczy wskazaną kwotę, to brat mu ją odda. W trakcie rozmowy T. K. stwierdził, że ma jedynie banknoty o nominale 100 zł, na dowód czego, na chwilę wyjął jeden z nich z portfela.

P. G. wyrwał T. K. portfel z ręki i wybiegł z mieszkania. M. G. (1) był zaskoczony tym co się wydarzył i po chwili opuścił mieszkanie T. K., twierdzą, że nie chce mieć problemów z policją, gdyż przyjechał bez prawa jazdy.

T. K. w skradzionym portfelu, oprócz pieniędzy w kwocie 2450 zł, miał swój dowód osobisty, kartę bankomatową banku (...) S.A., książeczkę wojskową, legitymację honorowego dawcy krwi oraz paragony.

T. K. o zajściu powiadomił telefonicznie dyżurnego KPP w J..

W dniu 12 marca 2016 roku T. K. zastrzegł kartę debetową wydaną mu przez Bank (...) S. A.

dowód: zeznania świadka T. K. k. 3v-4, 48, 99, 99v-100, 100v-101,

protokół z przebiegu badania k. 2,

wydruk potwierdzenia wykonanej operacji w sesji kasjerskiej – wypłata k. 7,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. G. k. 28-28v, 98v, 99v,

częściowo zeznania świadka M. G. (1) k. 29v, 128v-129v,

zeznania świadka M. K. k. 32v, 100-100v,

zeznania świadka A. M. k. 35v,

zeznania świadka D. K. k. 55v-56,

nagrania zarejestrowane na płytach k. 127 i 136,

pismo (...) S.A. k. 154;

W trakcie przeszukania przeprowadzonego w dniu 15 marca 2016 roku w miejscu zamieszkania P. G. nie znaleziono przedmiotów pochodzących z wyżej opisanej kradzieży.

dowód: protokół przeszukania k. 8-9;

Dotychczas P. G. był ośmiokrotnie karany sądownie, w tym pięciokrotnie za liczne przestępstwa przeciwko mieniu. Sąd Rejonowy w Świnoujściu w VII Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w K. wydał w dniu 8 maja 2013 roku w sprawie sygn. akt VII K 153/13, wyrok łączny obejmujący:

- wyrok Sądu Rejonowego w Kamiennej Górze z dnia 17 maja 2010 roku w sprawie II K 154/10, którym P. G. skazany został za czyn z art. 278 § l k.k. popełniony w dniu 15 stycznia 2010 rok, na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania kary na okres 2 (dwóch) lat próby,

- wyrok Sądu Rejonowego w Legnicy z dnia 12 sierpnia 2010 roku w sprawie II K 561/10, którym P. G. skazany został za czyny z art. 278 § 1 kk i inne popełnione: w dniu 18 lutego 2010 roku, 19 lutego 2010 roku, 22 lutego 2010 roku, oraz w okresie od 17 lutego 2010 roku do 23 lutego 2010 roku na łączną karę l (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania kary na okres 2 (dwóch) lat próby,

którym orzeczono wobec P. G. łączną karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył on w okresie od 23.02.2010r. do 23.02.2010r. i od 4.02.2010r. do 24.02.2010r. i od 17.10.2012r. do 20.09.2013r., kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony postanowieniem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze sygn. akt. IV KOW 1490/13/WZ z dnia 19.09.2013r.

dowód: karta karna P. G. k. 14-16, 87-89, 142-144,

odpisy orzeczeń z danymi dot. odbywania kar pozbawienia wolności k. 17-24, 96;

P. G. został oskarżony o popełnienie czynu z art. 278 § 1 i 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art.. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k. Zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak też sądowego P. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Potwierdził, że był w mieszkaniu T. K. wraz z M. G. (1) w celu pożyczenia pieniędzy. Podał jednak, że kiedy T. K. dał mu 100 zł wyszedł od niego z mieszkania nie dokonując zaboru żadnych przedmiotów.

Pomimo, że P. G. zaprzeczył dokonania kradzieży portfela wraz zawartością na szkodę T. K., a M. G. (1) nie potwierdził, że był świadkiem takiego zajścia, to w opinii Sądu okoliczności popełnienia zarzucanego P. G. czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

Zeznania T. K. złożone w sprawie są szczegółowe i konsekwentne. Wprawdzie świadek ten o poranku 12 marca 2016 roku znajdował się w stanie nietrzeźwości, jednak powyższe nie wpłynęło w istotny sposób ani na możliwość zapamiętania, ani odtworzenia wydarzenia, którego uczestnikiem był oskarżony. Podczas przesłuchań pokrzywdzony nie tylko opisał, w jakich okolicznościach doszło do zabory należącego do niego portfela, ale również wykazał fakt dysponowania większą kwotą pieniędzy – przedkładając dowód wypłaty kwoty 7 000 zł w dniu poprzedzającym zajście. Należy w tym miejscu podnieść, że T. K. 12 marca 2016 roku zastrzegł kartę debetową, co świadczy po tym, że w tym dniu ją utracił.

Zeznania T. K. znajdują również potwierdzenie w relacji jego brata M., który dokładnie zrelacjonował przebieg rozmowy, dotyczącej pożyczki. Przytoczył on również wypowiedzi T. K. i M. G. (2), będące reakcją na kradzież portfela. W swoich zeznaniach M. K. odnosił się również do kwestii posiadania przez jego brata gotówki w dniu 12 marca 2016 roku.

Jednakże prawdziwość wersji przedstawionej przez pokrzywdzonego przede wszystkim znajduje potwierdzenie w nagraniach rozmów, które pokrzywdzony prowadził z dyżurnym KPP w J.. Zarejestrowane wypowiedzi T. K. są nieskładne i wulgarne, jednak zawierają tak duży ładunek emocjonalny, że nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, iż pokrzywdzony relacjonuje w nich faktyczny przebieg zajścia. Nie może dziwić, że pokrzywdzony był zdenerwowany, skoro chwilę wcześniej został okradziony z pieniędzy, dokumentów i karty debetowej, przez osobę którą zaprosił do swojego domu i której zamierzał pożyczyć pieniądze.

W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu powyższego, nie sposób uznać za wiarygodne by do kradzieży doszło w innych okolicznościach niż opisane najpierw podczas rozmowy z dyżurnym policji, a następnie podczas przesłuchań przez T. K., tym bardziej nie jest prawdopodobne by pokrzywdzony na przykład zagubił portfel. Nie sposób odnaleźć jakichkolwiek racjonalne powody, dla których T. K. miałby celowo przypisać komuś lub komuś innemu, niż faktyczny sprawca dokonanie kradzieży portfela, a tym bardziej obciążenie jedynie P. G., a nie obciążanie M. G. (1).

Wyjaśnienia P. G. nie zasługują zatem na uznanie za prawdziwe w zakresie w jakim przeczy on dokonaniu kradzieży portfela na szkodę T. K.. Sąd natomiast jako w pełni wiarygodne potraktował jego wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego, w pozostałym zakresie. Wypada w tym miejscu zwrócić uwagę, że oskarżony potwierdził wówczas, że pokrzywdzony wydobył banknot stuzłotowy z portfela wyjętego z kieszeni oraz, że wyszedł z mieszkania T. K. jako pierwszy. Jako niewiarygodne potraktowano wyjaśnienia, w których twierdzi, że opuścił mieszkanie by czekać na kolegę, po którego zadzwonił wcześniej. Oskarżony podał wprawdzie szczątkowe informacje na temat tego mężczyzny, jednak nie były one wystarczające by ustalić jego tożsamość i przesłuchać w charakterze świadka. P. G. nie podał również jakim numerem telefonu wówczas dysponował, wobec czego niemożliwe było dokonanie weryfikacji jego wersji wydarzeń. Wypada w tym miejscu podnieść, że P. G. był przesłuchiwany zaledwie 3 dni po zajściu, a mimo to twierdził, że nie dysponuje już numerem telefonu, z którego korzystał w dniu 12 marca 2016 r. i nie jest w stanie go odtworzyć, jak też podać numeru telefonu kolegi.

Podnieść należy, że wersja oskarżonego jawi się jako nielogiczna już choćby ze względu na to, że według niej miał on wyjść od T. K. by następnie czekać przy ulicy na kolegę przez około 20 minut. Nonsensownym byłoby tak nagłe opuszczanie mieszkania gościnnego kolegi (który nawet oferował kawę) i oczekiwanie tyle czasu w wiosenny poranek przy drodze.

Należy zwrócić uwagę, że P. G. i M. G. (1) są kolegami, wobec czego zrozumiałym jest, że ten ostatni w swoich zeznaniach zaprzecza, że do kradzieży doszło w jego obecności. Co znamienne wersje obu mężczyzn różnią się i ewoluują, gdy odnoszą się oni do tego, czy T. K. wyjmował z kieszeni portfel i banknot oraz tego, w jakiej kolejności opuszczali oni mieszkanie pokrzywdzonego i gdzie się udawali. Powyższe w ocenie Sądu świadczy o tym, że nieumiejętnie starali się oni zatajać okoliczności mające bezpośredni związek z przestępstwem, jakiego dopuścił się oskarżony. Obaj wyżej wskazani zmyślili również, że na prośbę T. K. pojechali po alkohol na stację paliw do B.. Nawet gdyby powyższa sytuacja zaistniała, nie miałaby ona wpływu na ocenę czy doszło, czy też nie, do kradzieży portfela. Sądowi nie udało się ustalić, czemu miało służyć to kłamstwo, jednak podejrzewać można, że zamiarem oskarżonego i jego kolegi mogło być wytłumaczenie tego, że P. G. wziął od T. K. 100 zł. Składając zeznania na rozprawie, taką właśnie wersję podał M. G. (1). Nie sposób też wykluczyć, że obaj mężczyźni, już po tym jak oskarżony dokonał kradzieży spotkali się i wspólnie pojechali na stację paliw do B. i obawiali się, że powyższa okoliczność może się w toku postępowania ujawnić, wobec czego przygotowali wspomniane usprawiedliwienie.

Z tych też przyczyn we wskazanym zakresie Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. G. (1).

Jako w pełni wiarygodne potraktowano zeznania A. M. i D. K., którzy są funkcjonariuszami policji i prowadzili czynności w związku ze zgłoszeniem dokonanym przez T. K.. Świadkowie ci zgodnie przedstawili dokonane wówczas ustalenia.

Za wiarygodne uznał Sąd wszystkie dowody z dokumentów, gdyż nie doszukał się powodów, by je kwestionować, ich treści nie podważały również strony postępowania.

Reasumując zatem uznać należało, że oskarżony P. G. w dniu 14 marca 2016 roku dokonał kradzieży należącego do T. K. portfela z pieniędzmi w kwocie 2450 zł, dowodem osobistym, kartę bankomatową banku (...) S.A., książeczką wojskową, legitymacją honorowego dawcy krwi oraz paragonami, a tym samym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 i 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Opisanego wyżej czynu oskarżony - wobec jego uprzedniej karalności - dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk. P. G. był już bowiem karany za przestępstwa przeciwko mieniu - czyny z art. 278 § 1 k.k. na kary pozbawienia wolności, w wymiarze co najmniej 6 miesięcy, a orzeczoną karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, odbył on w okresie od 23.02.2010r. do 23.02.2010r. i od 4.02.2010r. do 24.02.2010r. i od 17.10.2012r. do 20.09.2013r., kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony postanowieniem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze sygn. akt. IV KOW 1490/13/WZ z dnia 19.09.2013r., a zatem przedmiotowego czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności. Powyższe dało podstawę do zakwalifikowanie zarzucanego P. G. występku w zw. z art. 64 § 1 k.k. Powyższa kwalifikacja daje podstawę do wymierzenia sprawcy kary przewidzianej za przypisane przestępstwo, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

W zakresie winy oskarżonego Sad zważył, iż nie był on w swoim zachowaniu determinowany czynnikami wyłączającymi lub ograniczającymi swobodne podejmowanie przez niego decyzji. Nie jest on chory psychicznie i nie cierpi na zaburzenia na tym tle. Oskarżony w pełni rozumiał znaczenie swych czynów, jego zachowanie było w pełni świadome i przez niego kontrolowane. W świetle powyższych ustaleń wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą najmniejszych wątpliwości.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd w kontekście dyrektyw z art. 53 k.k. uznał, iż cele prewencji zarówno ogólnej jak i szczególnej zostaną osiągnięte poprzez wymierzenie oskarżonemu 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatne zarówno do stopnia jego winy, jak społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Oceniając całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych leżących w granicach czynu przypisanego oskarżonemu Sąd uznał, że cechuje się one przeciętnym stopniem społecznej szkodliwości. P. G. kradnąc portfel w chwili, gdy T. K. zamierzał pożyczyć mu pieniądze, świadczy o tym, że zachował się w sposób zuchwały i nikczemny. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, jak również wartość skradzionego mienia, która nie była mała. Nie bez znaczenia jest również to, że w portfelu oprócz pieniędzy znajdował się dowód osobisty oraz karta debetowa, czego sprawca winien się spodziewać, zwykłym i powszechnym bowiem jest trzymanie dokumentów oraz kart płatniczych czy kredytowych właśnie w portfelu. Co jednak istotne, sprawca, chociaż dokumenty te nie były mu potrzebne nie zwrócił ich pokrzywdzonemu, narażając go przez to na dodatkowe komplikacje – konieczność wyrobienia nowego dokumentu, czy karty debetowej.

Uwzględniając powyższe, jako współmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, Sąd wymierzył karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Kara wymierzona została za przedmiotowy występek w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Sąd nie skorzystał z możliwości zaostrzenia wymiaru kary mimo, iż oskarżony odpowiadał za swoje czyny w warunkach określonych w art. 64 § 1 kk.

Przede wszystkim wskazać należy, iż dopuszczalny wymiar kary, z uwzględnieniem ponoszenia odpowiedzialności w warunkach powrotu do przestępstwa, w przypadku zarzuconego czynu mieści się w granicach do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Dolegliwość wymierzonej sankcji w żadnym razie nie przekracza zatem stopnia winy sprawcy.

Za powyższe przestępstwo, Sąd zastosował karę izolacyjną. Sąd wziął bowiem pod uwagę przede wszystkim wielokrotną wcześniejszą karalność P. G.. Swoim zachowaniem, po raz kolejny oskarżony wykazał brak poszanowania dla porządku prawnego, pomimo, iż nie mógł liczyć na znaczące korzyści. W przyjętym wymiarze kary odbicie znajduje także konieczność zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości oraz dążenie do uświadomienia sprawcy - po raz kolejny - konsekwencji popełniania przestępstw. Mimo jego młodego wieku po raz kolejny trzeba przypominać oskarżonemu o tym, że każde wykroczenie przeciw regułom poprawnego życia w społeczeństwie, spotka się w końcu ze stosowną represją.

Dolegliwość związana z pozbawieniem wolności winna wreszcie uprzytomnić P. G., iż droga przestępstw nie popłaca i każde następne przestępstwo będzie się spotykać z odpowiednią dolegliwością.

Zasadnym było również orzeczenie w stosunku do tego oskarżonego obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w całości na rzecz pokrzywdzonego.

W oparciu o obowiązujące przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądzono na rzecz obrońcy oskarżonego adw. M. M., koszty zastępstwa prawnego, nieopłaconego przez P. G., przy przyjęciu stawki minimalnej zwiększonej o połowę i przy uwzględnieniu, że był on obecny na 4 terminach rozprawy, to jest w kwocie 1136,52 zł, w tytułem podatku VAT kwotę 212,52 zł.

Z uwagi na fakt, iż wobec S. B. została orzeczona kara bezwzględnego pozbawiony wolności i w związku z powyższym na pewien czas utarci on możliwości zarobkowania i nie posiada żadnego majątku, Sąd postanowił na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych o zwolnieniu oskarżonego z obowiązku uiszczania kosztów sądowych oraz opłaty, gdyż ich uiszczenie powodowałoby dla niego zbyt uciążliwe skutki.