Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Dariusz Półtorak
Protokolant:	st. sekr. sąd. Ewa Olewińska

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2017 r.

sprawy J. J.

obwinionego z art. 92 § 1 kw i in

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 31 października 2016 r. sygn. akt VII W 379/16

wyrok uchyla i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Siedlcach.

Sygn. akt II Ka 78/17

UZASADNIENIE

J. J. obwiniony był o to, że:

I.  w dniu 2 czerwca 2016r. o godz. 15.20 w m. P., trasa (...), pow. Ł., woj. (...) kierując samochodem osobowym m-ki A. o nr rej. (...) nie dostosował się do znaku P-4 „linia podwójna ciągła” wykonując manewr wyprzedzania samochodu ciężarowego, tj. o czyn z art. 92 § 1 kw

II.  w czasie i miejscu jak w pkt. 1 nie posiadał przy sobie wymaganych dokumentów w postaci prawa jazdy, tj. o czyn z art. 95 kw

Wyrokiem z dnia 31 października 2016r. Sąd Rejonowy w Siedlcach orzekł:

I.  obwinionego J. J. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów, z których czyn opisany w punkcie pierwszym stanowi wykroczenie z art. 92 § 1 kw, zaś czyn opisany w punkcie drugim stanowi wykroczenie z art. 95 kw i za czyny te na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 200 złotych;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od tego wyroku wniósł obwiniony zarzucając zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa procesowego poprzez:

1.  pozbawienie obwinionego prawa do obrony i nieuwzględnienie na rozprawie wniosków dowodowych, polegających na:

a)  niedopuszczeniu do przesłuchania przybyłego na rozprawę świadka - M. S. zam. przy ul. (...), (...)-(...) M.,

b)  nieprzyjęciu możliwości sporządzenia szkicu odcinka jezdni na okoliczność udowodnienia, iż obwiniony wykonał manewr wyprzedzania w miejscu dozwolonym i nie przekroczył podwójnej linii ciągłej,

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez:

a)  naruszenie zasady domniemania niewinności,

b)  równości,

c)  obiektywizmu i dążenia do ustalenia prawdy przez danie wiary jedynie zeznaniom funkcjonariusza policji i niezweryfikowaniu ich treści z wyjaśnieniami obwinionego w oparciu o przedstawiane przez niego dowody, czy też powszechnie dostępne źródła dowodowe, tj. ustalenie dokładnego miejsca podejmowania manewru, ustalenie dokładnego miejsca postoju patrolu policji, ustalenia znaków poziomych i pionowych w miejscu wykonywania manewru wyprzedzania przez obwinionego,

3. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, polegający na przyjęciu, iż obwiniony wykonując manewr wyprzedzania, nie dostosował się do znaku P-4 i przekroczył „podwójną linię ciągłą".

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o:

1.  dopuszczenie dowodu ze zdjęć odcinka drogi nr (...) w miejscowości P., na którym obwiniony dokonał manewru wyprzedzania, na okoliczność udowodnienia, iż w miejscu wykonywania manewru znajduje się znak poziomy P-3 „linia jednostronnie przekracza Ina", pozwalająca na wyprzedzanie pojazdów poruszających w kierunku Ł.,

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od czynu zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia oraz umorzenie postępowania w części dotyczącej czynu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia, z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości tego czynu.

ewentualnie o

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do sądu I instancji celem ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest zasadna o ile wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem Sąd I instancji przy rozpoznaniu przedmiotowej sprawy dopuścił się takich uchybień proceduralnych, które implikują wydanie orzeczenie o charakterze kasatoryjnym.

Zgodzić się należy w pierwszym rzędzie z poglądem wyrażonym w apelacji, iż takim, a nie innym sposobem procedowania, Sąd I instancji pozbawił obwinionego prawa do obrony. Na jedynej rozprawie, która miała miejsce 31 października 2016r. J. J. zgłosił wniosek o przesłuchanie świadka, który – według oświadczenia obwinionego miał się znajdować w kierowanym przez niego pojeździe w chwili przeprowadzania kontroli drogowej. Sąd nie uwzględnił tego wniosku na podstawie art. 170 § 1 pkt 2 kpk oddalając go „jako nie mający znaczenia dla sprawy”, w żaden sposób nie uzasadniając swojego stanowiska. Biorąc pod uwagę realia sprawy, tego rodzaju decyzja Sądu musi być uznana za autorytatywną i całkowicie dowolną. Faktem jest, iż wykroczenia nie są z reguły czynami o znacznej społecznej szkodliwości, nie mniej i w tego rodzaju sprawach obowiązkiem Sądów je rozpoznających jest przestrzeganie reguł i zasad procesowych zwłaszcza tych, zmierzających do zapewnienia stronom stosownych uprawnień.

Dowolnością także razi inna decyzja podjęta przez Sąd Rejonowy, a mianowicie odczytanie „za zgodą stron” (jak wynika z protokołu rozprawy nie stawił się oskarżyciel publiczny) zeznań jedynego świadka A. J., przy czym sąd nie wskazał podstawy takiego rozstrzygnięcia. Przesłanki umożliwiające odstąpienie od bezpośredniego przesłuchania świadków określone są w art. 75 § 2 i § 4 kpw, jednakże można mieć wątpliwości, że zaistniały one w przedmiotowej sprawie. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się okoliczności, które mogłyby utrudniać lub uniemożliwiać bezpośrednie przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka. Nie sposób też uznać, że bezpośrednie przesłuchania świadka na rozprawie nie jest „niezbędne” skoro obwiniony nie przyznaje się do winy w zakresie czynu z art. 92 § 1 kw, a zeznania funkcjonariusza policji miałyby wskazywać jednak na sprawstwo J. J. w zakresie tego czynu. Stwierdzone przez Sąd Odwoławczy uchybienia skutkować musiały uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi, z zachowaniem wymogów proceduralnych, wszystkie dowody niezbędne do właściwego rozstrzygnięcia sprawy pamiętając o treści art. 39 § 1 kpw, który obliguje sąd z urzędu do działań w tym zakresie.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.