Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2017 r. w Lublinie

sprawy S. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o wysokość składki na ubezpieczenie wypadkowe

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału

w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zamościu

z dnia 28 kwietnia 2016 r. sygn. akt IV U 1197/15

oddala apelację.

Małgorzata Pasek Barbara Hejwowska Małgorzata Rokicka - Radoniewicz

III AUa 805/16

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 30 lipca 2015 r. stwierdził, że stopa procentowa składki na ubezpieczenie wypadkowe obowiązująca płatnika składek S. B. w roku składkowym obejmującym okres od 1 kwietnia 2015 r. do 31 marca 2016 r. ulega podwyższeniu o 50%. W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że S. B. w dokumencie ZUS IWA z dnia 5 marca 2015 r.
z identyfikatorem (...) wykazał rodzaj działalności (...) – produkcja wyrobów tartacznych oraz liczbę ubezpieczonych zgłoszonych do ubezpieczenia wypadkowego 10 osób. Organ wyjaśnił, że zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie różnicowania stopy procentowej składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w zależności od zagrożeń zawodowych i ich skutków (DZ. U. 2013.878) w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2015 r. dla powyższej działalności, ujętej w schemacie Polskiej Klasyfikacji Działalności w sekcji C, dział 16 została zaklasyfikowana do 15 grupy działalności „Produkcja wyrobów z drewna oraz z korka, z wyłączeniem mebli; produkcja wyrobów ze słomy i materiałów używanych do wyplatania (C-16)”, stopa procentowa składki na ubezpieczenie wypadkowe została ustalona w wysokości 2,26%. Z uwagi na zaniżenie przez wnioskodawcę stopy procentowej składki na ubezpieczenie składki w dokumentach rozliczeniowych, Zakład, zgodnie z art. 34 ust. 3 w związku z ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 167 poz. 1322 ze zm.) ustalił w drodze decyzji stopę procentową tej składki na cały rok składkowy w wysokości 150% stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Zamościu wniósł S. B., zarzucając, że nie został poinformowany na czas o stawce obowiązującej go od kwietnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Zamościu wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2016 roku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, ze stopa procentowa składki na ubezpieczenie wypadkowe dla S. B. prowadzącego działalność pod firmą (...) w roku składkowym obejmującym okres od 1 kwietnia 2015 roku do 31 marca 2016 roku wynosi 2,26% i nie podlega podwyższeniu o 50%. Sąd Okręgowy uznał, że sankcja określona w art.34 nie ma zastosowania w każdej sytuacji zaniżenia stopy procentowej składki, ale tylko wówczas gdy zaniżenie stopy procentowej składki jest spowodowane błędnym ustaleniem liczby ubezpieczonych lub grupą działalność. Numer działalności według PKD wnioskodawca określił zgodnie
z załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r.
w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz. U. Nr 251, poz.1885), podając nr (...) określony dla działalności gospodarczej prowadzonej
w zakresie produkcji wyrobów tartacznych. Liczę pracowników w deklaracjach rozliczeniowych za 2014r. też podawano prawidłową (powyżej 10 osób).

Stopa procentowa składki na ubezpieczenie wypadkowe ustalona zgodnie
z załącznikiem Nr 2 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej
z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie różnicowania stopy procentowej składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w zależności od zagrożeń zawodowych i ich skutków
(Dz.U. 2013r., 878), przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej działalności od dnia 1 kwietnia 2015 r. wynosi 2,26%.

Sąd nie dopatrzył się zawinionego zachowania płatnika składek ukierunkowanego na wprowadzenie organu rentowego w błąd, bowiem wnioskodawca na bieżąco przekazywał do organu prawidłowe dane – w zakresie liczby osób zgłoszonych do ubezpieczenia oraz grupy działalności według PKD, a jedynie w deklaracji za miesiąc kwiecień 2015 r. błędnie podał obowiązującą go wysokość stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe i liczbę pracowników, co jednak mogło zostać przez organ zweryfikowane w oparciu o prawidłowe deklaracje składane przez płatnika za poprzedni rok.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał naruszenie art.477 ⁹ § 3 kpc poprzez brak jego zastosowania i w konsekwencji brak odrzucenia dowołania wnioskodawcy od decyzji organu rentowego.

Wnosił o zmianę wyroku i odrzucenie odwołania ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Podnosił, ze zaskarżoną decyzję wnioskodawca odebrał w dniu 6 sierpnia 2015 roku a odwołanie od niej złożył w dniu 16 września 2015 roku a zatem po upływie terminu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Wprawdzie odwołanie wnioskodawcy od decyzji doręczonej mu dniu 6 sierpnia wpłynęło w dniu 16 września 2015 roku a zatem po upływie miesięcznego terminu z art.477 ¹ § 1 kpc, ale tej okoliczności organ rentowy nie podnosił i przekazał odwołanie celem rozpoznania, w odpowiedzi na odwołanie nie zgłaszał tego zarzutu, wnosił o oddalenie odwołania przedstawiając stanowisko prawne. Sąd Okręgowy rozpoznał zatem odwołanie merytorycznie po przeprowadzeniu stosownego postępowania dowodowego, przy czym pełnomocnik organu rentowego na kolejnych terminach rozprawy również nie wskazywał na niemożność rozpoznania sprawy z uwagi na spóźnienie we wniesieniu odwołania. Podnoszenie dopiero w apelacji zarzutu uchybienia terminowi w ocenie Sądu Apelacyjnego jest niedopuszczalne, zważywszy, że Sąd Okręgowy odwołania nie odrzucił, a więc uznał, że istnieją podstawy do jego rozpoznania zgodnie z przepisem art.477 ⁹ § 3 kpc. Wprawdzie w uzasadnieniu wyroku nie wskazał na przesłanki zastosowania tego przepisu, ale wobec braku sprzeciwu ozwanego organu rentowego w merytorycznych rozstrzygnięciu sprawy, widocznie nie uznał za stosowne wypowiadanie się w tej kwestii.

Organ rentowy nie podnosił innych zarzutów do wyroku, ale Sąd Apelacyjny z urzędu stwierdza, że Sąd Okręgowy wydał trafne i odpowiadające prawu rozstrzygnięcie w oparciu o art.34 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Zgodnie z art.34 ust.1 jeżeli płatnik składek nie przekaże danych lub przekaże nieprawdziwe dane, o których mowa w art. 31, co spowoduje zaniżenie stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe, Zakład ustala, w drodze decyzji, stopę procentową składki na cały rok składkowy w wysokości 150 % stopy procentowej ustalonej na podstawie prawidłowych danych. W myśl ust.6 art.31 dane, o których mowa, obejmują dane identyfikacyjne płatnika składek, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, rodzaj działalności według PKD, liczbę ubezpieczonych zgłoszonych do ubezpieczenia wypadkowego oraz adres płatnika składek. Dane dotyczące działalności prowadzonej przez wnioskodawcę, liczby ubezpieczonych oraz dane indentyfikacyjne płatnika wraz z jego adresem były podane organowi rentowemu. Składając odpowiednią deklarację ZUS IWA wnioskodawca nie podał żadnych nieprawdziwych informacji, określenie wysokości stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe nie wchodzi w zakres przepisu art.31 ust.6 , a więc brak było podstaw do zastosowania wobec wnioskodawcy swoistej kary polegającej na podwyższeniu o 50% stopy procentowej składki. Bezsporne jest, że zaniżenie składki nastąpiło wskutek błędu wnioskodawcy, ale ta okoliczność powinna być niezwłocznie skorygowana przez organ rentowy w trybie art.31 ust.11 i 12 ustawy. W takiej sytuacji brak jest zatem podstaw do zastosowania normy z art.34 ust.1 ustawy i obciążenia płatnika podwyższoną składką.

Z tych względów i na mocy art.385 KPC Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji.