Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV U 1037/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2016r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Koronowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Tomaszewska

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2016r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

nr (...) z dnia 22 czerwca 2015r. znak: (...)

o ustalenie podlegania ubezpieczeniu społecznemu

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od skarżącej E. K. na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 1037/15

UZASADNIENIE

Ubezpieczona E. K. wniosła odwołanie od decyzji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. nr (...) z dnia 21 czerwca 2015r. znak (...)- (...), którą ustalono, że skarżąca nie podlega jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, nie mająca ustalonego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 60% kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od dnia 26 stycznia 2015r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wątpliwości organu rentowego co do prowadzenia działalności gospodarczej powstały, gdyż ubezpieczona wykorzystała do dnia 25 stycznia 2015r. 182 dni okresu zasiłkowego i miała przyznane od dnia następnego do dnia 25 kwietnia 2015r. świadczenie rehabilitacyjne. Ubezpieczona zrezygnowała ze świadczenia rehabilitacyjnego i zgłosiła się do ubezpieczeń z tytułu działalności gospodarczej, gdzie zadeklarowała podstawę wymiaru składek w kwocie 9.897,50 zł (za pełne miesiące). Wątpliwości te doprowadziły do postępowania kontrolnego, w toku którego ustalono, że koszty prowadzenia działalności przekraczały przychody. Powołując się na definicję działalności gospodarczej, zawartą w ustawie z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (obecnie Dz.U. z 2016r. poz. 1829), organ rentowy stwierdził, że zgłoszenie prowadzenia działalności gospodarczej w celu objęcia skarżącej ubezpieczeniami, a w konsekwencji zapewnienia jej wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego, zmierzało do obejścia przepisów prawa. Deklarując tak wysoką podstawę skarżąca miała świadomość, iż zapłaci składki na ubezpieczenia społeczne (w tym na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe) za krótki okres, a potem otrzyma wysokie świadczenia z ubezpieczenia chorobowego.

Skarżąca domagała się uznania, że od dnia 26 stycznia 2015r. podlega ubezpieczeniom społecznym. Skarżąca wskazała na usterki postępowania dowodowego przed organem rentowym wywodząc, że decyzja winna opierać się na konkretnych dowodach, a tych ZUS nie przedstawił. Istnienie wpisu do ewidencji nie przesądza o faktycznym prowadzeniu działalności gospodarczej, jednakże prowadzi do domniemania prawnego. Może być ono obalone w drodze przeprowadzenia przeciwdowodu, który obciąża organ rentowy.

Odnośnie okresu zasiłkowego skarżąca wyjaśniła, że w okresie od 2 kwietnia 2014r. do 25 stycznia 2015r. nie przebywała na zasiłku chorobowym z tytułu zatrudnienia. Korzystała ze zwolnienia od 2 kwietnia 2014r. do 6 maja 2014r. (był to okres po pierwszej ciąży – poronieniu), następnie wróciła do pracy i pracowała do końca maja 2014r. Na zasiłku chorobowym po ustaniu zatrudnienia była od 2 czerwca 2014r. do 26 stycznia 2015r.

Co do dokumentacji finansowej złożonej w postępowaniu administracyjnym skarżąca podała, że przedłożyła kompletną dokumentację księgową, w tym wszystkie faktury sprzedażowe (na dzień kontroli 22 szt.) oraz faktury zakupowe. Osoba kontrolująca uznała, że nie ma sensu sporządzać kopii wszystkich dokumentów, pobrała losowo tylko kilka przykładowych z całego badanego okresu. Wobec tego ubezpieczona dołączyła do odwołania uwierzytelnione kopie wszystkich ww. faktur.

Skarżąca zaprzeczyła twierdzeniu ZUS, że we wcześniejszym okresie wykonywała tożsame czynności, co w zgłoszonej od 26 stycznia 2015r. działalności gospodarczej. Pomysł na firmę zrodził się podczas poprzednich prac w innej branży, gdzie skarżąca dostrzegała rynkową lukę i szansę dla siebie.

Ubezpieczona twierdziła, że wbrew ustaleniom ZUS posiadała środki na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Składki na ubezpieczenia zostały opłacone terminowo, a zatem sytuacja finansowa skarżącej musiała mi na to pozwolić.

Co do zadeklarowanej podstawy wymiaru składek ubezpieczona powołała się na orzecznictwo dotyczące tego, że ZUS nie jest uprawniony do jej kwestionowania oraz wywodziła, że okoliczność zadeklarowania wysokiej podstawy sama przez się nie świadczy o braku prowadzenia działalności gospodarczej. Mając na względzie rozmowy z potencjalnymi odbiorcami, z których wynikało, że dochody firmy w związku ze zleceniami będą wysokie, uruchamiając swoją działalność skarżąca oczekiwała, że jej współpraca z ww. będzie długoterminowa (umowy z odbiorcami usług wskazują na powyższe, bowiem zawarte są do końca 2015r.).

Odnośnie ocenionej przez pozwanego na niekorzyść ubezpieczonej okoliczności technicznego błędu w oznakowaniu rachunków do umów o dzieło skarżąca wskazała, że organ otrzymał wraz z protokołem kontrolnym kserokopie umów oraz rachunków. Z umów jasno wynika, że opiewają one na kwoty 300 zł (styczeń 2015r.) oraz 1.200 zł kolejne miesiące. Nietrudno domyślić się, że jeśli w dokumentacji znajdują się rachunki do umowy styczniowej w kwocie 300 zł, oraz 2 rachunki po 1.200 zł z datami z kolejnych miesięcy, a jednocześnie umowa na miesiąc styczeń opiewa na 300 zł i brak jest rachunków do umów z kolejnych miesięcy, a dodatkowo znajdują się potwierdzenia zapłaty podatku w odpowiednich miesiącach, to nastąpił błąd w znakowaniu rachunków (przyporządkowaniu do umów). Jest to błąd, który popełniło biuro księgowe, który organ rentowy z łatwością mógł wyjaśnić.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, tj. twierdził, że zamiarem ubezpieczonej było nie prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a chęć uzyskania w krótkim czasie wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego. W konsekwencji pozwany domagał się oddalenia odwołania i zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego.

W toku procesu ubezpieczona wniosła ponadto o zasądzenie kosztów procesu (pismo k.54-55) oraz o ewentualne nieobciążanie kosztami na rzecz pozwanego (protokół rozprawy z 23 listopada 2016r.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Skarżąca dokonała zgłoszenia w ewidencji działalności gospodarczej w przedmiocie rozpoczęcia z dniem 26 stycznia 2015r. działalności pod firmą (...) z siedzibą w I. o zakresie podstawowym polegającym na niespecjalistycznym sprzątaniu budynków i obiektów przemysłowych. Bezpośrednio przed rozpoczęciem prowadzenia
działalności gospodarczej skarżąca korzystała z zasiłku chorobowego i okres zasiłkowy wykorzystała z dniem 25 stycznia 2016r., przy czym niezdolna do pracy była nie krócej niż do dnia 3 lutego 2015r. Następnie na okres do dnia 25 kwietnia 2015r. przyznano jej prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, z którego zrezygnowała. Prawo do wymienionych świadczeń ubezpieczona uzyskała z tytułu zatrudnienia. Z tytułu działalności gospodarczej zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych, w tym do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, deklarując maksymalną podstawę wymiaru składek. Skarżąca była wówczas w zaawansowanej ciąży. Poród nastąpił w dniu 17 marca 2015r., w 39. tygodniu ciąży.

W okresie ciąży działania skarżącej ograniczały się do zakupu środków czystości, w czym pomagał ubezpieczonej jej partner M. S. (1), oraz kontaktów z klientami (łącznie 4 osoby fizyczne i 1 przedsiębiorca). Usługi sprzątania wykonywał w P. i w jego pobliżu kolega partnera skarżącej A. B. w oparciu o umowy nazywane i rozliczone jako umowy o dzieło. W okresie ciąży skarżąca naprzemiennie przebywała w I. i w P., gdzie korzystała z porad ginekologicznych. Przy tej okazji rozliczała się z klientami i A. B. oraz dostarczała mu środków czystości.

Po około miesiącu od urodzenia córki skarżąca najwyżej kilkakrotnie sprzątała mieszkania w I., jednak z dniem 1 lipca 2015r. zawiesiła działalność gospodarczą, a następnie zgłosiła z dniem 25 kwietnia 2016r. zaprzestanie prowadzenia tej działalności. Przychód z opisanej działalności w 2015r. wyniósł 9.640 zł, był on opodatkowany w formie zryczałtowanej wg stawki 8,5%. Składki na ubezpieczenia społeczne w tym samym okresie wyniosły 9.939,27 zł. Środki na ich uiszczenie pochodziły z oszczędności skarżącej i z darowizn od jej rodziców. Pozostałe koszty działalności to należności biura (...) (130 zł miesięcznie), należności A. B. (łącznie 3.900 zł) oraz zakup środków czystości takich jak chemia gospodarcza, papier toaletowy itp. zakup paliwa, pieczątki itd. (łącznie około 650 zł). Narzędzia do sprzątania należały do zleceniodawców.

Od maja-czerwca 2016r. skarżąca jest zatrudniona z wynagrodzeniem wynoszącym ok. 2.000 zł netto.

(dowód: faktury, umowy i dokumenty rozliczeniowe w skoroszycie dokumentacji księgowej, zaświadczenie lekarskie z 21 października 2015r. k.120) informacja (...) k.215-216, zeznania świadków A. B., M. C., D. K. i A. W. z rozprawy w dniu 21 marca 2016r., zeznania świadka N. S. (1) k.210, zeznania skarżącej z rozprawy w dniu 23 listopada 2016r., także w związku z wyjaśnieniami z rozprawy w dniu 21 marca 2016r.)

Stosunkowo krótki okres wykazywanej zdolności do prowadzenia działalności gospodarczej i wystąpienie o świadczenie z ubezpieczenia chorobowego wzbudziły wątpliwości pozwanego co do rzeczywistego prowadzenia działalności gospodarczej. Na okoliczność zgłoszenia skarżącej do ubezpieczeń społecznych pozwany wszczął postępowanie wyjaśniające, zakończone wydaniem zaskarżonej decyzji.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione, gdyż organ rentowy prawidłowo ustalił, że skarżąca w rzeczywistości nie prowadziła działalności gospodarczej od dnia 26 stycznia 2015r.

Wstępnie należy przybliżyć mające zastosowanie w sprawie przepisy prawa materialnego, co pozwoli na omówienie okoliczności faktycznych w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (obecnie Dz.U. z 2016r. poz. 963; dalej: ustawa systemowa) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność oraz osoby z nimi współpracujące. W myśl art. 11 ust. 2 ustawy systemowej osoby te dobrowolnie podlegają na swój wniosek ubezpieczeniu chorobowemu, natomiast z uwagi na treść art. 12 ust. 1 tej ustawy podlegają one obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu. Zgodnie z art. 13 pkt 4 ustawy systemowej obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne prowadzące działalność pozarolniczą w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności. Skoro w myśl art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1, odczytywanych w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej, obowiązkowi ubezpieczenia podlegają osoby prowadzące działalność na podstawie przepisów o działalności gospodarczej, to czasowe granice prowadzenia tej działalności oraz podlegania z tego tytułu obowiązkowi ubezpieczenia społecznego co do zasady wyznacza wpis do ewidencji działalności gospodarczej, dokonywany na zasadach przewidzianych w przepisach ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Trzeba jednak zauważyć, że przez podjęcie działalności gospodarczej w świetle przywołanych przepisów należy rozumieć faktyczne rozpoczęcie jej wykonywania (prowadzenia), które w rzeczywistości może, ale nie musi, zbiegać się z datą wskazaną w ewidencji. Ma to znaczenie dla powstania obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, gdyż art. 13 pkt 4 ustawy systemowej nie odsyła do okresu, w którym działalność gospodarcza była zarejestrowana, ale posługuje się pojęciem rozpoczęcia i zaprzestania jej wykonywania. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że obowiązek ubezpieczenia wynika z faktycznego rozpoczęcia działalności i jej prowadzenia na podstawie wpisu do ewidencji (rejestru), natomiast kwestie związane z jej formalnym zarejestrowaniem i wyrejestrowaniem, tudzież zawieszeniem i podjęciem mają znaczenie wyłącznie w sferze dowodowej, nie przesądzają natomiast same w sobie o podleganiu obowiązkowi ubezpieczeń społecznych (np. wyroki z dnia 31 marca 2000r. w sprawie II UKN 457/99, OSNAPiUS 2001 nr 18, poz. 564; z dnia 21 czerwca 2001r. w sprawie II UKN 428/00, OSNAPiUS 2003 nr 6, poz. 158; z dnia 25 listopada 2005r. w sprawie I UK 80/05, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 309; z dnia 23 marca 2006r. w sprawie I UK 220/05, OSNP 2007 nr 5-6, poz. 81 i orzeczenia w nich powołane). Inaczej rzecz ujmując, wpis do ewidencji lub rejestru ma charakter deklaratoryjny i stwarza jedynie wzruszalne domniemanie, że działalność gospodarcza była rzeczywiście podjęta i prowadzona w okresie nim objętym.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy zauważyć, że dla rozstrzygnięcia sporu, którego istotą było podleganie ubezpieczeniom w okresie wskazanym w decyzji – prawo do świadczeń jest bowiem tylko pochodną podlegania ubezpieczeniom – istotne było jedynie to, czy działania podejmowane przez skarżącą od stycznia 2015r. faktycznie można zakwalifikować jako prowadzenie działalności gospodarczej. Po przeprowadzonym postępowaniu dowodowym możliwe było ustalenie stanu faktycznego sprawy wystarczającego do jej rozstrzygnięcia. Otóż dokumenty księgowe, zeznania świadków i zgodne z nimi zeznania i wyjaśnienia skarżącej potwierdziły minimalny stopień osobistego zaangażowania ubezpieczonej w tej działalności, jak również to, że działalność od samego
początku przynosiła stratę. Czynności skarżącej ograniczyły się do formalnego zarejestrowania tej działalności, wykonywania zakupów, zresztą przy pomocy partnera, przyjmowania należności i rozliczania się z A. B. w istocie przy okazji wyjazdów do P. oraz co najwyżej kilkukrotnego posprzątania mieszkań w I. już po urodzeniu córki.

W takim stanie rzeczy spór sprowadzał się do oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego. W ocenie Sądu decyzje skarżącej co zgłoszenia zawieszenia działalności gospodarczej (lipiec 2015r.) i jej zaprzestania (kwiecień 2016r.) oraz co do podjęcia pracy zarobkowej w maju-czerwcu 2016r. przeczą twierdzeniu ubezpieczonej, że była ona zainteresowana rzeczywistym prowadzeniem działalności z założeniem jej dalszego rozwoju. Ubezpieczona działalności gospodarczej, rozumianej jako działalność zarobkowa, tj. mająca przynieść dochód w rozsądnej perspektywie czasowej (por. art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), w spornym okresie nie prowadziła. Przemawia za tym jednoznacznie ocena przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego. Wyniki tego postępowania, wskazującego, że jedynym celem ubezpieczonej było upozorowanie prowadzenia działalności gospodarczej dla uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, można wypunktować następująco:

1.  skarżąca była niezdolna do prowadzenia działalności gospodarczej z przyczyn zdrowotnych przynajmniej do 3 lutego 2015r., a więc m.in. w okresie zgłoszonej działalności, na co wskazuje zaświadczenie lekarskie z dnia 21 października 2015r. (k.12);

2.  ubezpieczona nie miała wcześniej żadnego doświadczenia w zakresie sprzątania pomieszczeń, nie przedstawiła żadnego planu rozwoju tej działalności, co wskazuje, że takiego planu nie sporządziła;

3.  klientami skarżącej były przede wszystkim osoby znajome (jej samej, jak N. S. i jej matki, jak M. C.);

4.  również osoba, za pośrednictwem której usługa miała być wykonywana w P. i jego okolicach, to osoba z kręgu znajomych – kolega partnera skarżącej;

5.  działalność od samego jej zgłoszenia przynosiła straty, łącznie koszty działalności zbliżyły się do dwukrotnej wysokości przychodu;

6.  usługi rozliczane w spornej działalności były świadczone bardzo krótko (ostatnia w kwietniu 2015r.).

Wprawdzie organ rentowy nie ma podstaw prawnych do kwestionowania wysokości zadeklarowanej przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą podstawy wymiaru składek, jednak biorąc pod uwagę fakt przynoszonych strat ze zgłoszonej działalności gospodarczej, przy tym już ze wstępnego założenia pokrywanych z oszczędności skarżącej i jej rodziców, oraz bardzo krótki okres rozliczania usług w ramach tej działalności (praktycznie 3 m-ce), zasadnym jest przyjęcie, że deklarowana wysokość podstawy wymiaru składek potwierdza, iż rzeczywistym celem zgłoszenia do ubezpieczeń była wyłącznie chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych, i to świadczeń możliwie wysokich.

Działalność gospodarcza zakłada przynoszenie zysku. W myśl art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest bowiem zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób
zorganizowany i ciągły. Jak wskazuje doktryna, zorganizowanie i ciągłość to immamentne cechy działalności gospodarczej. Powszechne rozumienie słowa „organizowanie" wskazuje, iż jest ono związane z przygotowaniem, zakładaniem (tak zob. wyrok WSA w Opolu z dnia 7 maja 2008 r., I SA/Op 18/08, (...)). Zorganizowanie jako cecha działalności gospodarczej oznacza, że jej wykonywanie jest zaplanowane pod względem prawnym i faktycznym. Podmiot wykonujący działalność gospodarczą musi podjąć wiele czynności o charakterze organizacyjnym, których celem jest przygotowanie do wykonywania tej działalności. Zatem jako zorganizowanie działalności gospodarczej należy rozumieć czynności zmierzające do jej podjęcia i wykonywania. W piśmiennictwie wskazuje się na materialny i formalny aspekt zorganizowania działalności gospodarczej. Formalne zorganizowanie działalności gospodarczej należy rozumieć jako prawnie określony zakres obowiązków związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą. Należy tutaj zaliczyć rejestrację działalności gospodarczej, zgłoszenia podatkowe oraz statystyczne, obowiązki związane z ubezpieczeniem społecznym, konieczność prowadzenia działalności gospodarczej w określonej formie organizacyjno-prawnej, konieczność uzyskania określonych aktów administracyjnych, tj. koncesji, zezwolenia. Natomiast jeśli chodzi o warunki materialne, to wymienia się listę czynności organizacyjnych w zakresie uzyskania środków finansowych na podjęcie działalności gospodarczej, zatrudnienia pracowników, wynajęcia czy też zakupu lokalu. Te wszystkie wskazane czynności organizacyjne jednoznacznie przesądzają, iż działalność gospodarcza jest aktywnością, która nie ma charakteru przypadkowego (tak M. S., S...., s. 50). Zorganizowanie to zatem racjonalny proces obejmujący nie tylko czynności organizacyjne, lecz także te, które są zaliczane do przedmiotu działalności przedsiębiorcy (tak S. Koroluk [i in.], Ustawa..., red. A. Powałowski, 2009, s. 29) (Małgorzata Sieradzka, Komentarz do art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, Lex 2013). Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 23 lutego 2005r., III CZP 88/04 stwierdził, że działalnością gospodarczą jest działalność wykazująca zawodowy, czyli stały, charakter, podporządkowanie regułom zysku i opłacalności (lub zasadzie racjonalnego gospodarowania) oraz uczestnictwo w działalności gospodarczej (w obrocie gospodarczym). Zarobkowy charakter działalności stanowi podstawową, konstytutywną cechę działalności gospodarczej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2013 r., I UK 604/12). Dana działalność jest zarobkowa, jeżeli jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu ("zarobku") - rozumianego jako nadwyżka przychodów nad nakładami (kosztami) tej działalności. Brak przedmiotowej cechy przesądza, iż w danym przypadku nie można mówić o działalności gospodarczej w rozumieniu art. 2 o swobodzie działalności gospodarczej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2013 r., I UK 604/12). Reasumując powyższy wywód, działalność gospodarcza to prawnie określona sytuacja, którą trzeba oceniać na podstawie zbadania konkretnych okoliczności faktycznych, wypełniających znamiona tej działalności lub ich niewypełniających. ( tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 16 lipca 2015r., I AUa 193/15.

Tymczasem czynności podejmowane przez skarżącą od stycznia 2015r. były po pierwsze przygotowane w stopniu minimalnym (tylko takim, aby była formalna podstawa do zgłoszenia prowadzenia działalności) i generowały wyłącznie stratę. W ten sposób postępowanie dowodowe potwierdziło, że działania ubezpieczonej zostały podjęte jedynie w celu uwiarygodnienia prowadzenia działalności gospodarczej na potrzeby uzyskania w przyszłości wysokich świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Takie działania nie mogą zostać uznane jako rzeczywiste wykonywanie działalności gospodarczej, bo działalność taka ma z założenia przynosić zysk. W konsekwencji w świetle przywołanych wcześniej przepisów nie da się przyjąć, że skarżąca podlegała ubezpieczeniom społecznym obowiązkowym i dobrowolnemu w okresie wskazanym w ocenianej decyzji. Skoro zatem decyzja ta odpowiada prawu, odwołanie od niej podlegało oddaleniu na podstawie art. 477 14§1 kpc.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 98 ust. 1 i 3 kpc w związku z art. 99 kpc oraz §6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013r. poz. 490 ze zmianami) z uwagi na datę złożenia odwołania. Zastosowanie najniższej stawki wynagrodzenia pełnomocnika, tj. 60 zł, wynika z tego, że strony nie wskazały wartości przedmiotu sporu, mającej w zakresie kosztów procesu znaczenie dowodowe, a więc godziły się z ewentualnym przyjęciem, że wartość ta nie przekracza najniższego progu z §6 przywołanego rozporządzenia. Należy dodać, że Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 102 kpc i nieobciążania skarżącej obowiązkiem zwrotu organowi rentowemu kosztów procesu właśnie z uwagi na ich niedolegliwą wysokość.