Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał M. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 13 lutego 2015 roku do dnia 29 lutego 2020 roku. (k.214 pliku akt ZUS)

W odwołaniu z dnia 28 kwietnia 2015 roku wnioskodawca zaskarżył powyższą decyzję wnosząc o jej zmianę poprzez przywrócenie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, powołując się na nieulegający poprawie stan zdrowia wykazany w badaniach lekarskich wykonanych w styczniu 2015 roku. (odwołanie – k. 2)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 12 maja 2015 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. ( odpowiedź na odwołanie k. 3)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. J. urodził się w dniu (...). Ukończył szkołę zawodową. Pracował jako kierowca, tapicer, nie pracuje od 2006 roku. (niesporne).

Decyzją z dnia 20 maja 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych – I Oddział w Ł. ustalił wnioskodawcy prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 maja 2012 roku do 12 lutego 2015 roku. (decyzja – k.200 pliku akt ZUS)

W dniu 8 stycznia 2015 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( wniosek – k. 203 pliku akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 12 lutego 2015 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 29 lutego 2020 roku. (orzeczenie lekarza orzecznika k.205 pliku akt ZUS)

Od orzeczenia lekarza orzecznika wnioskodawca złożył sprzeciw. (bezsporne)

Orzeczeniem z dnia 24 marca 2015 roku Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony jest trwale częściowo niezdolny do pracy do 29 lutego 2020 roku. (orzeczenie – k. 213 pliku akt ZUS)

Wnioskodawca obciążony jest schorzeniami kardiologicznymi. W 2000 roku przebył zawał mięśnia sercowego ściany przedniej, w 2002 roku – zawał mięśnia sercowego ściany dolnej. Cierpi na przewlekłą niewydolność serca, ciężkie upośledzenie funkcji skurczowej mięśnia lewej komory serca, łagodną niedomykalność mitralną, przewlekłą chorobę niedokrwienną serca. Ponadto wnioskodawca jest po wieloetapowym inwazyjnym leczeniu – angioplastyce tętnic wieńcowych z implantacją stentów.

Zastosowana u wnioskodawcy przezskórna angioplastyka tętnic wieńcowych (koronoplastyka) była skuteczna (optymalne leczenie). Dzięki tym zabiegom udało się przywrócić optymalną funkcję przepływ w tętnicach, jednak wykonano je wielokrotnie, co świadczy o bardzo zaawansowanym procesie miażdżycowym (dalej jednak postępującym pomimo optymalnego leczenia). Także w ostatnim badaniu koronarografii z dnia 6 stycznia 2015 roku uwidoczniono wyraźny postęp procesu miażdżycowego. Co prawda nie było kwalifikacji do kolejnego zabiegu angioplastyki, jednak rozwój choroby postępuje.

Dodatkowo z uwagi na znaczne upośledzenie funkcji skurczowej mięśnia lewej komory serca wnioskodawca miał implantowany kardiowerter-defibrylator. Jest to rodzaj urządzenia do elektroterapii (rodzaj stymulatora, rozrusznika serca), którego celem jest ewentualne przeciwdziałanie nagłemu zgonowi serca w mechanizmie głównie komorowych zaburzeń rytmu serca. Tego typu terapia zarezerwowana jest tylko dla pacjentów z najcięższymi uszkodzeniami mięśnia sercowego.

Stan kliniczny – nawracające objawy kliniczne (mała tolerancja wysiłku, duszności, zaostrzenia niewydolności serca) były przyczyną wielokrotnych hospitalizacji klinikach kardiologii. Ostatni pobyt szpitalny miał miejsce w styczniu 2015 roku.

(opinie biegłego sądowego kardiologa R. G. – k. 23-26, k 37-38, opinie biegłego sądowego kardiologa B. Lao – G. k 50-51 odw., k 64-65)

Zaawansowana wielonaczyniowa, wieloletnia choroba niedokrwienna serca, po zawałach, przebytych zabiegach kardiologicznych, ze zmianami miażdżycowymi we wszystkich naczyniach wieńcowych, z utrzymującą się stenokardią, z bardzo obniżoną tolerancją wysiłku fizycznego (leczenie lfabradyną) obniżają sprawność organizmu ubezpieczonego w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy od 13 lutego 2015 roku do 13 lutego 2018 roku.

Fakt, że wnioskodawca jest współwłaścicielem firmy tapicerskiej nie stanowi o jego zdolności do pracy. Duszność przy nieznacznych wysiłkach, ciężka dysfunkcja pozawałowa lewej komory, niewydolność serca II / (...), stwierdzone w badaniach lekarskich przeprowadzonych w styczniu 2015 roku, uniemożliwiają wykonywanie pracy.

(opinie biegłego sądowego kardiologa B. Lao – G. k 50-51 odw, k 64-65)

Wnioskodawca cierpi nadto na cukrzycę typu 2, wyrównaną, ale powikłaną angiopatią cukrzycową. Z diabetologicznego punktu widzenia jest on częściowo niezdolny do pracy – przy zacznym ograniczeniu zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. (opinia biegłego sądowego diabetologa M. P. k 27-28)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dokumenty oraz w oparciu o wydane w sprawie opinie biegłych lekarzy kardiologów, spójne ze sobą w zakresie rozpoznania i stwierdzenia całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawcy a zatem biegłych, których specjalizacja odpowiada rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Stosownie do art.57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U z 2016 roku, poz. 887 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art.12 przywołanej już ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem, przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy ( wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania uzasadniają zmianę zaskarżonej decyzji i stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że wnioskodawca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art.12 cytowanej ustawy.

Wynika to w sposób jednoznaczny z treści opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u M. J..

Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia wnioskodawcy i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, opisali stan jego zdrowia.

Opinie biegłych sądowych lekarzy kardiologów są jasne i obiektywne, spójne w zakresie ustalenia schorzeń na które cierpi wnioskodawca. Opisują stan zdrowia ubezpieczonego oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, będąc tym samym wiarygodnym źródłem dowodowym.

W zakresie ustalenia stopnia niezdolności do pracy i okresu tej niezdolności Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego B. Lao – G., która (w przeciwieństwie do biegłego kardiologa R. G. (2)) w sposób zdecydowany odniosła się zarówno do stanu zdrowia wnioskodawcy w styczniu 2015 roku, powołując się szczegółowo na badania z tego okresu, opisane w opinii uzupełniającej, jak i do aspektu socjalnego - kategorycznie wykluczając możliwość podjęcia przez wnioskodawcę jakiejkolwiek pracy zarobkowej, mimo posiadania udziałów w firmie tapicerskiej.

W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie biegłego sądowego kardiologa B. Lao – G., na których Sąd się ostatecznie oparł nie zawierają istotnych braków, biegła w sposób dostatecznie wyczerpujący poprzez opinię oraz jej uzupełnienie na wniosek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych określiła jednostki chorobowe, które występują u wnioskodawcy i oceniła ich znaczenie dla zdolności do pracy, odnosząc swoją ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Brak było przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność tych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegła B. Lao – G. na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy trafnie i spójnie z opinią biegłego sądowego kardiologa R. G. (2), zdiagnozowała schorzenia, samodzielnie oceniła stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedziała się co do sprawności jego organizmu i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w sentencji wyroku.

A.L.