Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 czerwca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił H. G. prawa do przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że zasady wynikające z uchwały SN z dnia 29.10.2002 r w myśl której, przy ustalaniu na podstawie art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r o emeryturach i rentach z FUS wysokość emerytury osoby, która miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy i która żąda przyjęcia za podstawę wymiaru emerytury podstawę wymiaru renty, składnik emerytury wynoszący 24 % kwoty bazowej oblicza się na podstawie kwoty bazowej obowiązującej w dacie zgłoszenia wniosku o emeryturę, mają zastosowanie do emerytur przyznanych od 1 stycznia 1999 r do 1 lipca 2004 r, a ubezpieczona nabyła prawo do emerytury od dnia 29 czerwca 2014 r.

/ decyzja k. 50 akt ZUS/.

W dniu 15 lipca 2016 r. H. G. złożyła odwołanie od powyższej decyzji. Wniosła o przeliczenie wysokości emerytury z uwzględnieniem kwoty bazowej wynikającej z daty wniosku o emeryturę.

/ odwołanie k. 2/.

W odpowiedzi na odwołanie, złożonej w dniu 18 sierpnia 2016 r., organ rentowy wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 13/.

W piśmie z dnia 18 stycznia 2017 r pełnomocnik wnioskodawczyni ustanowiony z urzędu wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, oświadczając, że koszty nie zostały pokryte w żadnej części. Wskazał, że powinna być przyjęta kwota 1220 zł jako kwota bazowa.

/ pismo – k. 70/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni H. G. urodzona (...) pobierała od 15 sierpnia 1992 r rentę inwalidzką pierwszej grupy, a następnie rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, następnie częściowej niezdolności do pracy. Przy obliczeniu świadczenia przyjęto kwotę bazową w wysokości 2426000 zł. W 1996 r kwota renty została zwaloryzowana - w tym kwota bazowa wyniosła – 666,96 zł, a następnie kwota bazowa została podwyższona do 100 % przeciętnego wynagrodzenia, przyjętego do obliczenia świadczenia (717,16 zł) – decyzją z dnia 4.03.2008 r. Od dnia 1 marca 2011 r świadczenie rentowe wynosiło 560,13 zł, a od 2 kwietnia 2012 r 613,38 zł.

/decyzja k. 12, 28, 58,63 ,95,99,102 pliku I akt ZUS/.

Wnioskodawczyni po uzyskaniu prawa do renty nie podejmowała zatrudnienia.

/okoliczność przyznana – e – prot. z dnia18.10.2016 r 00:06/

Decyzją z dnia 13 czerwca 2014 r Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. ustalił wartość kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r dla ubezpieczonej, jako podstawę wymiaru przyjęto kwotę 760,86 zł, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 62,32 % , . Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 62,32% przez kwotę bazową 1220,89 zł, z uwzględnieniem 142 miesięcy okresów składkowych, 5 miesięcy okresów nieskładkowych, współczynnika proporcjonalnego wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego – 62,94%, 24 % kwoty bazowej – 293,01 zł, średniego dalszego trwania życia – 209 miesięcy. Kapitał początkowy wyniósł 63462,85 zł.

/decyzja – k. 4/

W dniu 18 czerwca 2014 r ubezpieczona złożyła wniosek o emeryturę.

/wniosek – k. 1 akt ZUS plik II/

Decyzją z dnia 7 lipca 2014 r przyznano wnioskodawczyni prawo do emerytury od dnia 29 czerwca 2014 r tj. od osiągniecia wieku emerytalnego. Emeryturę obliczono:

1.  Zgodnie z art. 53- do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto – podstawę wymiaru renty. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z poprzedniej decyzji przyjęty do obliczenia emerytury wynosi 62,32 zł. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 62,32 % przez kwotę bazową 717,16 wynosi 446,93 zł.

Uwzględniono 11 lat 10 miesięcy i 1 dzień okresów składkowych i 5 miesięcy 24 dni okresów nieskładkowych.

Wysokość emerytury została obliczona w następujący sposób:

24% x 717,16 = 172,12

(142 x 1,3%)/12 x 446,93 zł = 68,74 zł

(5x 0,7 %)/12 x 446,93 = 1,30 zł

Razem: 242,16 zł

Po waloryzacjach na dzień 29.06.2014 – 731,09 zł

2.  Obliczenie wysokości emerytury zgodnie z art. 26

Podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji kapitału początkowego zewidencjonowanego na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę.

-Kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego – 180506,98 zł

- średnie dalsze trwanie życia – 252,70 m-cy

- kwota emerytury – 714,31 zł.

3.  Obliczenie wysokości emerytury zgodnie z art. 183.

20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 – 146,22 zł

80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26 – 571,45 zł

Łącznie 717,67 zł.

/decyzja – k. 23 akt ZUS plik II/

W dniu 15 czerwca 2016 r ubezpieczona złożyła wniosek o przeliczenie świadczenia przy uwzględnieniu kwoty bazowej obowiązującej w 2014 r.

/wniosek – k. 49 akt ZUS plik II/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest nieuzasadnione.

W rozpoznawanej sprawie kwestią sporną pozostawała wyłącznie wysokość kwoty bazowej przyjętej do ustalenia wysokości emerytury. Wnioskodawczyni podnosiła, iż kwota ta winna być ustalana z daty wniosku o emeryturę, a nie przyjęta z okresu ustalenia prawa do renty. Powoływała się w tym zakresie na uchwałę SN z dnia 29 października 2002 r w sprawie III UZP 7/02.

Zgodnie z art. 183. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2016 r. poz. 883) emerytura przyznana na wniosek osoby ubezpieczonej urodzonej po dniu 31 grudnia 1948 r., z wyjątkiem ubezpieczonych, którzy pobrali emeryturę na podstawie przepisów art. 46 lub 50, o ile osoba ta nie była członkiem otwartego funduszu emerytalnego albo złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa, która osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w roku kalendarzowym 2013 albo 2014, wynosi:

1) 20% emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz

2) 80% emerytury obliczonej na podstawie art. 26.

Zgodnie z art. 53 tej ustawy:

Emerytura wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55.

Przy obliczaniu emerytury okresy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, ustala się z uwzględnieniem pełnych miesięcy.(ust.2)

Emeryturę , której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury . (ust.3)

Przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury , podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.(ust.4)

Zgodnie z art. 26 ustawy emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach.

Średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2.

Tablice, o których mowa w ust. 4 są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego, z uwzględnieniem ust. 6.

Jeżeli jest to korzystniejsze dla ubezpieczonego, do ustalenia wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 stosuje się tablice trwania życia obowiązujące w dniu, w którym ubezpieczony osiągnął wiek emerytalny, o którym mowa w art. 24 ust. 1a i 1b oraz w art. 27 ust. 2 i 3.

Zgodnie z art. 19 ustawy kwota bazowa wynosi 100% przeciętnego wynagrodzenia pomniejszonego o potrącone od ubezpieczonych składki na ubezpieczenia społeczne, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, w poprzednim roku kalendarzowym.

Stosownie zaś do art. 21 ust. 1 podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi:

1)  podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo

2)  podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15.

W procesie stosowania przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 pojawiły się wątpliwości odnośnie do uwzględniania odpowiedniej kwoty bazowej w tzw. części socjalnej świadczenia, o której mowa w art. 53 ust. 1 pkt 1, tj. czy właściwa jest kwota bazowa z dnia złożenia wniosku o emeryturę czy też przyjęta do obliczenia wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy. Kontrowersje te rozstrzygnięto w judykaturze na korzyść ubezpieczonych, czego dowodem jest uchwała SN z dnia 29 października 2002 r., III UZP 7/02 (OSNPUSiSP 2003, nr 2, poz. 42) w której jednoznacznie stwierdzono, że przy ustalaniu na podstawie art. 53 ust. 1 wysokości emerytury osoby, która miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy i która żąda przyjęcia za podstawę wymiaru emerytury podstawy wymiaru renty, składnik emerytury wynoszący 24% kwoty bazowej oblicza się na podstawie kwoty bazowej obowiązującej w dacie zgłoszenia wniosku o emeryturę. Przy czym powyższe zasady miały zastosowanie do emerytur, do których prawo powstało do dnia 1 lipca 2004 roku – czyli do dnia nowelizacji art. 53 ustawy emerytalnej.

Od dnia 1 lipca 2004 r. zagadnienie kwoty bazowej służącej do obliczenia wysokości emerytury w sytuacjach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 rozstrzyga art. 53 ust. 3-5 .

W dodanym, od dnia 1 lipca 2004 r., do art. 53 ustępie 3 mówi się, że przy obliczaniu emerytury - której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru ustalonej dawniej renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 21 ust. 1 pkt 1) lub emerytury (art. 21 ust. 2 pkt 1) - stosuje się kwotę bazową ostatnio (czyli pierwotnie) przyjętą do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie świadczenie podwyższa się, przy uwzględnieniu wszystkich terminów waloryzacji, do dnia nabycia prawa do emerytury. Aktualną kwotę bazową przyjmuje się tylko wtedy, gdy zainteresowany - po nabyciu uprawnień do świadczeń (tj. renty z tytułu niezdolności do pracy lub emerytury), których podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury - podlegał co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub emerytalnemu i rentowym (art. 53 ust. 4), co zostało ocenione przez TK w wyroku z dnia 24 kwietnia 2006 r., P 9/05 (OTK-A 2006, nr 4, poz. 46) jako zgodne z konstytucyjnymi zasadami równości i sprawiedliwości społecznej. Wobec powyższego - do spraw realizowanych od dnia 1 lipca 2004 r. - straciła aktualność uchwała SN z dnia 29 października 2002 r., III UZP 7/02 (OSNPUSiSP 2003, nr 2, poz. 42) , w zakresie, w którym wyrażono w niej pogląd, że do obliczenia części socjalnej emerytury, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru wcześniej ustalonej renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 21 ust. 1 pkt 1), stosuje się kwotę bazową obowiązującą w dniu złożenia wniosku o tę emeryturę. W orzecznictwie sądowym - także w odniesieniu do sytuacji ustalania podstawy wymiaru emerytury dla osób, które miały wcześniej ustalone prawo do innej emerytury (art. 21 ust. 2 pkt 1) - podkreślono, że po dniu 1 lipca 2004 r. wysokość świadczenia (tj. emerytury w zakresie części socjalnej) podlega ustaleniu przy zastosowaniu art. 53 ust. 3-4 (zob. uchwałę SN z dnia 14 czerwca 2006 r., I UZP 3/06, OSNPUSiSP 2007, nr 1-2, poz. 22; wyrok SN z dnia 5 października 2006 r., I UK 82/06, LEX nr 82/06 oraz wyroki SA w Katowicach z dnia 20 grudnia 2005 r., III AUa 1996/05, LEX nr 196150; SA w Warszawie z dnia 16 maja 2007 r., III AUa 367/07, Apel. - W-wa 2008, nr 3 i SA we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2012 r., III AUa 173/12, LEX nr 12203391). Podobne stanowisko zajął także SA w Ł. w wyroku z dnia z dnia 12 marca 2014 r. ,III AUa 1051/13.

Mając na uwadze powyższe rozważania brak było podstaw do zastosowania przy ustaleniu wysokości emerytury ubezpieczonej kwoty bazowej obowiązującej w dniu wystąpienia z wnioskiem o emeryturę. Bowiem bezspornym było, że wnioskodawczyni nie podjęła zatrudnienia po ustaleniu prawa do renty, zatem nie dysponowała dodatkowym 30 miesięcznym okresem ubezpieczenia. Organ rentowy w sposób prawidłowy ustalił więc wysokość emerytury przy uwzględnieniu podstawy wymiaru renty i przyjętej do jej wysokości kwoty bazowej.

Odnosząc się do zarzutów ubezpieczonej co do różnicy w zakresie kwoty bazowej wynikającej z treści decyzji kapitałowej, należy wskazać, że zgodnie z art. 173 ustawy dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy.

Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat.

Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy.

Pierwszej waloryzacji kapitału początkowego dokonuje się od dnia 1 czerwca 2000 r. przez pomnożenie tego kapitału wskaźnikiem wzrostu przeciętnego wynagrodzenia z 1999 r., pomniejszonego o naliczone i potrącone od ubezpieczonego składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe, w stosunku do przeciętnego wynagrodzenia za 1998 r.

Drugiej waloryzacji przeprowadzanej od dnia 1 czerwca 2001 r. dokonuje się na zasadach określonych w art. 25 ust. 3-5, 9 i 10 oraz w art. 25a.

Trzeciej waloryzacji przeprowadzanej od dnia 1 czerwca 2002 r. oraz kolejnych dokonuje się na zasadach określonych w art. 25 ust. 3-8 i 10 oraz w art. 25a. Kapitał początkowy ewidencjonowany jest na koncie ubezpieczonego.

W wyniku przeprowadzonej waloryzacji kapitał początkowy nie może ulec obniżeniu.

Zgodnie art. 174 kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Przy ustalaniu kapitału początkowego do okresów, o których mowa w art. 7 pkt 5 stosuje się art. 53 ust. 1 pkt 2.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 r./zgodnie z Obwieszczeniem Prezesa GUS z dnia 10.08.1998 r wyniosło ono 1220,89 zł/

Przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24% tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 r.

Staż ubezpieczonego, o którym mowa w ust. 8, określa się w pełnych latach, z tym że jeżeli ubezpieczony ma więcej niż 6 miesięcy tego stażu ponad pełne lata, staż ten zaokrągla się w górę.

Staż ubezpieczeniowy i wymagany staż, o których mowa w ust. 8, określa się w dniach, jeżeli jest to dla ubezpieczonego korzystniejsze.

Zatem kwota bazowa do ustalenia wysokości kapitału początkowego ustalana jest na innych zasadach niż kwota bazowa do ustalenia świadczenia emerytalnego.

Reasumując, treść przytoczonych przepisów oraz dokonana przez Sąd Najwyższy ich wykładnia wskazuje, że emerytura osoby, która pobierała rentę, a następnie w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego nabyła prawo do emerytury na podstawie art. 183 w zw. z art. 26 i 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, co do zasady podlega ustaleniu z zastosowaniem kwoty bazowej przyjętej do ustalenia podstawy wymiaru w momencie przejścia na rentę. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał przez co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub emerytalnemu i rentowemu. W takim wypadku w obliczaniu wysokości emerytury stosuje się nową kwotę bazową ale jedynie do składnika emerytury stanowiącego 24 % kwoty bazowej czyli tzw. socjalnej części emerytury / por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2006 r., sygn. I UZP 2/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 5-6, poz. 76, str. 225; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2008 r., sygn. I UZP 1/08, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2008, Nr 23-24, poz. 353, str. (...) ; w yrok Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2010 r. sygn. I UK 21/10, LEX nr 653660/.

Zgodnie z art. 110 ust. 1 wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. Przy czym w myśl ust. 2 art. 110 warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130 %.

Przeliczenie emerytury według zasad określonych w art. 110 oznacza zastosowanie nowej kwoty bazowej obowiązującej w dacie złożenia wniosku o przeliczenie. Natomiast ponowne ustalenie podstawy wymiaru emerytury według zasad określonych w art. 111 polega na wskazaniu do przeliczenia świadczenia okresów ubezpieczenia przypadających przed jego przyznaniem lub zgłoszeniem wniosku o ponowne ustalenie uprawnień, przy założeniu że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego, przy czym stosuje się wtedy kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia.

Stosownie zaś do art. 116 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość. Środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury i renty, zgodnie z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno- rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10 poz. 49 ze zm.), są - dla pracowników - zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Żądanie wnioskodawczyni ponownego ustalenia jego uprawnień do emerytury i obliczenia wysokości świadczenia przy zastosowaniu art. 53 ust. 3 i 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest nieuzasadnione.

W tym stanie rzeczy, uznając że zaskarżona decyzja ZUS odpowiada prawu, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc odwołanie wnioskodawcy oddalił.

O kosztach pełnomocnika z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 2,3 4 ust. 3,§ 15ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu /Dz. U z 2015 r poz. 1805/.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni