Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 1977/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 lipca 2016 roku - znak (...) - Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. Z. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że do dnia 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku, ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 roku okresy składkowe w wymiarze 25 lat, 11 miesięcy i 18 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 9 miesięcy i 16 dni. Staż pracy wyniósł łącznie - 26 lat, 9 miesięcy i 4 dni. W tym do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy uwzględnił 6 lat, 1 miesiąc i 2 dni. ZUS nie uwzględnił okresów: od 1 stycznia 1983 roku do 28 lutego 1989 roku, od 1 lipca 1989 roku do 31 grudnia 1989 roku oraz od 1 marca 1990 roku do 31 marca 1996 roku jako pracy w szczególnych warunkach z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) - Budowlanym (...) - Ł., ponieważ z przedłożonych angaży wnika, że J. Z. był zatrudniony na stanowisku kierowcy - mechanika, które nie jest ujęte w zarządzeniu resortowym Ministerstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych nr 9 z dnia 1 sierpnia 1983 roku, na które powołuje się zakład pracy.

/decyzja - k. 41 - 41 verte plik I akt ZUS/

Odwołanie od ww. decyzji w dniu 26 lipca 2016 roku złożył J. Z., wnosząc
o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca podniósł, że od chwili powrotu do pracy po odbyciu służby wojskowej przez cały okres zatrudnienia
w Przedsiębiorstwie (...) - Budowlanym (...) - Ł. wykonywał prace kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, co oznacza, że przepracował ponad 15 lat
w warunkach szczególnych. Podniósł przy tym, że dla oceny, czy pracownik pracował
w szczególnych warunkach nie ma znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, ale rodzaj powierzonej pracy.

/odwołanie - k. 2 - 4 verte/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 25 sierpnia 2016 roku organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie - k. 6 - 6 verte/

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, zaś pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

/e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:01:33 - 00:03:08; 00:46:15 - 00:47:31 - płyta
- k. 36/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. Z. urodził się w dniu (...).

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 plik I akt ZUS/

Nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 2 plik I akt ZUS/

Wniosek o emeryturę wnioskodawca złożył w dniu 25 kwietnia 2016 roku.

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 plik I akt ZUS /

Decyzją z dnia 20 maja 2016 roku - znak (...) - Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 25 kwietnia 2016 roku odmówił J. Z. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że odmówił przyznania emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku, ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 roku okresy składkowe
w wymiarze 25 lat, 11 miesięcy i 18 dni oraz nieskładkowe w wymiarze 9 miesięcy i 16 dni. Staż pracy wyniósł łącznie - 26 lat, 9 miesięcy i 4 dni. ZUS nie uwzględnił żadnego okresu zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych.

/decyzja - k. 15 - 15 verte plik I akt ZUS/

W dniu 23 czerwca 2016 roku J. Z. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

/wniosek - k. 16 plik I akt ZUS/

Wnioskodawca w okresie od dnia 14 stycznia 1975 roku do 31 października 1996 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy.

/okoliczność bezsporna, a nadto: świadectwo pracy - k. 17 - 17 verte plik I akt ZUS/

Zakład pracy wystawił wnioskodawcy świadectwo pracy za ten okres, wskazując, że pracował na stanowisku: kierowca - mechanik, a jednocześnie że wykonywał pracę
w szczególnych warunkach jako kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony od dnia 25 października 1977 roku do dnia 31 października 1996.

/okoliczność bezsporna, a nadto: świadectwo pracy - k. 17 - 17 verte plik I akt ZUS/

Wnioskodawca ukończył (...) Szkołę Zawodową w G. w zawodzie mechanik pojazdów samochodowych w czerwcu 1974 roku.

/okoliczność bezsporna, a nadto: świadectwo w aktach osobowych - k. 19/

Wnioskodawca został zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Ł. na stanowisku pomocnika elektryka. W okresie od
24 październiku 1975 roku do 13 października 1977 roku odbywał służbę wojskową. W wojsku uzyskał uprawnienia do prowadzenia pojazdów ciężarowych. Prawo jazdy kat. A i B uzyskał w dniu 18 października 1975 roku, a kat. C, BE i CE w dniu 26 kwietnia 1977 roku.

/akta osobowe - k. 19; zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:45:29 - 00:46:15 w zw. z 00:03:08 - 00:15:19 - płyta - k. 36/

Po powrocie z wojska ponownie został zatrudniony w dniu 24 października 1977 roku i otrzymał angaż na stanowisko kierowcy poj. M. 503 A. Był to samochód o wadze 10 ton i ładowności do 12 ton, natomiast przyczepa miała ładowność 10 ton. Jako kierowca samochodów ciężarowych o całkowitym ciężarze powyżej 3,5 tony wnioskodawca pracował nieprzerwanie do likwidacji zakładów, do dnia 31 października 1996 roku.

/akta osobowe - k. 19; zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:45:29 - 00:46:15 w zw. z 00:03:08 - 00:15:19 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. J. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:19:17 - 00:26:47 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. M. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:27:35 - 00:32:45 - płyta - k. 36; zeznania świadka T. N. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:39:54 - 00:43:30 - płyta - k. 36/

W trakcie zatrudnienia w zakładzie wnioskodawca otrzymywał angaże na stanowisko ‘”kierowca”, bądź „kierowca – mechanik”. Zapisy w angażach, że wykonywane stanowisko to: „kierowca - mechanik” wynikały z zaszeregowania płacowego. Wszyscy kierowcy samochodów ciężarowych otrzymywali angaże na stanowiska „kierowcy – mechanika”. W zakładzie był wyodrębniony warsztat mechaników z kierownikiem warsztatu. Wnioskodawca nie był oddelegowany do wykonywania pracy mechanika.

/angaże w aktach osobowych - k. 19; zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:45:29 - 00:46:15 w zw. z 00:03:08 - 00:15:19 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. J. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:19:17 - 00:26:47 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. M. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:27:35 - 00:32:45 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. P. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:33:34 - 00:38:05 - płyta - k. 36/

Przedsiębiorstwo (...) Ł. składało się z 7 oddziałów. W oddziale (...) było ok. 100 samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Kierowca nie był przypisany do jednego samochodu ciężarowego. W zakładzie były samochody powyżej 3,5 tony typu: Z., J., Kamazy. Niektóre z nich miały ładowność powyżej 40 ton. Wszystkie samochody były z przyczepami. Liczba kierowców w zakładzie była mniejsza niż liczba samochodów ciężarowych. Był tylko jeden mniejszy samochód - N., na którym pracował kierowca na stałe do tego przeznaczony, zajmując się tylko przewozem osób, zaopatrzeniem.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:45:29 - 00:46:15
w zw. z 00:03:08 - 00:15:19 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. J. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:19:17 - 00:26:47 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. M. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:27:35 - 00:32:45 - płyta - k. 36; zeznania świadka T. N. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:39:54 - 00:43:30 - płyta - k. 36/

Wnioskodawca pracował w systemie 1 - i 2 - zmianowym. W Ł. było ok. 5 wytwórni elementów budowlanych i J. Z. elementy te woził na budowy na terenie całego województwa. Wnioskodawca pracował do 14 godzin dziennie. Otrzymywał wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych. Kierowcy pracowali również w wolne soboty.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:45:29 - 00:46:15
w zw. z 00:03:08 - 00:15:19 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. J. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:19:17 - 00:27:35 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. M. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:27:35 - 00:32:45 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. P. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:33:34 - 00:39:54 - płyta - k. 36; zeznania świadka T. N. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:39:54 - 00:43:30 - płyta - k. 36/

Jeśli samochód się popsuł, wnioskodawca zgłaszał to do dyspozytora i otrzymywał wówczas inny samochód ciężarowy. Nie było przerw w pracy spowodowanych brakiem pracy, czy samochodu. Tylko wyjątkowe zjawiska atmosferyczne sporadycznie uniemożliwiały jazdę kierowcom. Kierowcom zdarzało się wykonywać tylko drobne naprawy pojazdu w trasie, tj. jak np. zmiana koła. Te drobne naprawy kierowcy mogli wykonywać z uwagi na zapisy w angażach, że zostali zatrudnieni na stanowisku: „kierowca – mechanik”. W razie poważniejszej awarii w trasie, przyjeżdżał wóz techniczny i holował samochód na warsztat. Kierowca otrzymywał wówczas inny samochód ciężarowy.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:45:29 - 00:46:15
w zw. z 00:03:08 - 00:15:19 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. J. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:19:17 - 00:26:47 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. M. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:27:35 - 00:32:45 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. P. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:33:34 - 00:38:05 - płyta
- k. 36; zeznania świadka T. N. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:39:54 - 00:43:30 - płyta - k. 36/

W zakładzie były wyznaczeni pracownicy, którzy zajmowali się załadunkiem i rozładunkiem towarów. Kierowcy się tym nie zajmowali. Wnioskodawca woził płyty ścienne do budowy bloków, żwiry i kruszywa.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:45:29 - 00:46:15
w zw. z 00:03:08 - 00:15:19 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. J. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:19:17 - 00:26:47 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. M. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:27:35 - 00:32:45 - płyta - k. 36; zeznania świadka J. P. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:33:34 - 00:38:05 - płyta - k. 36; zeznania świadka T. N. - e-protokół z dnia 22 lutego 2017 roku - 00:39:54 - 00:43:30 - płyta - k. 36/

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 roku okresy składkowe wnioskodawcy w wymiarze 25 lat, 11 miesięcy i 18 dni oraz nieskładkowe w wymiarze
9 miesięcy i 16 dni. Staż pracy wnioskodawcy wyniósł łącznie - 26 lat, 9 miesięcy i 4 dni. Zus

uwzględnił wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych - 6 lat,
1 miesiąc i 2 dni przypadający w okresach: od dnia 25 października 1977 roku do dnia
31 grudnia 1982 roku, od dnia 1 marca 1989 roku do dnia 30 czerwca 1989 roku, od dnia
1 stycznia 1990 roku do dnia 28 lutego 1990 roku, od dnia 1 kwietnia 1996 roku do dnia
31 października 1996 roku. Organ rentowy nie uwzględnił okresów: od
1 stycznia 1983 roku do 28 lutego 1989 roku, od 1 lipca 1989 roku do 31 grudnia 1989 roku oraz od 1 marca 1990 roku do 31 marca 1996 roku jako pracy w szczególnych warunkach z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) - Budowlanym (...) - Ł..

/decyzja - k. 41 - 41 verte plik I akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ZUS,
w szczególności na podstawie dokumentacji osobowej obejmującej sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy, a także na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: J. J., J. M., J. P., T. N., którzy pracowali razem z wnioskodawcą i z tego tytułu mają pełną wiedzę na temat charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) - Budowlanym (...) - Ł..

Wszystkie złożone w niniejszej sprawie zeznania były wiarygodne, spójne
i znajdowały potwierdzenie w zachowanej dokumentacji osobowej. Wartość dowodowa zeznań nie była kwestionowana przez organ rentowy. Stanowiły one tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku ( vide art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (wynoszący 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn).

Jak dalej stanowi ust. 2 powołanego przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z § 3 i 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...)
i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok.
i Prawo (...)
).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił ustawowe przesłanki co do wieku. Nie jest również członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz ma wymagany na dzień
1 stycznia 1999 roku okres składkowy i nieskładkowy wynoszący ponad 25 lat.

Organ rentowy zakwestionował jednak wymagany okres 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Jak ustalił Sąd stanowisko to nie znajduje oparcia w stanie faktycznym sprawy.

Regulacja § 2 Rozporządzenia, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca
w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed Sądem. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej
przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków, zeznania wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z dokumentacji zatrudnienia wnioskodawcy.

Organ rentowy nie kwestionował, że J. Z. pracował w okresie od dnia
14 stycznia 1975 roku do 31 października 1996 roku pracował w Przedsiębiorstwie (...) Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy. Podważa jednak, że od dnia 25 października 1977 roku było to nieprzerwanie zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Przyczyną nieuwzględnienia przez organ rentowy tego okresu zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych były zapisy w przedłożonym świadectwie pracy, które jako stanowisko pracy wnioskodawcy wskazuje: kierowca - mechanik, a jednocześnie zawiera adnotację, że wnioskodawca w okresie od dnia 25 października 1977 roku do dnia
31 października 1996 roku wykonywał pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, przewidzianym w odpowiednim zarządzeniu resortowym Ministerstwa Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych.

Zeznania wszystkich świadków oraz samego wnioskodawcy potwierdziły jednak, że J. Z. po powrocie z wojska do pracy w Przedsiębiorstwie (...)
- (...) Budownictwa (...) Ł. nieprzerwanie od dnia 25 października 1977 roku do końca zatrudnienia u tego pracodawcy pracował na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Nie ma przy tym wątpliwości, że pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Wnioskodawca pracował średnio czternaście godzin dziennie, również w soboty. Nie uczestniczył w rozładunku ani załadunku pojazdów. W pracy nie było przestojów, ponieważ w razie awarii pojazdu, kierowca miał do dyspozycji inne zastępcze auto ciężarowe, a naprawami zajmowali się mechanicy.

Powołani świadkowie pracowali z wnioskodawcą. Ich zeznania potwierdziły, że wnioskodawca nie był oddelegowany do innych prac. Poza drobnymi, niezbędnymi w trasie naprawami - jak np. zmiana koła, wnioskodawca wykonywał wyłącznie pracę kierowcy, jeżdżąc tylko samochodami o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Wnioskodawca rozwoził materiały budowlane.

Oznacza to, że J. Z. w okresie od 25 października 1977 roku do
31 października 1996 roku wykonywał prace wymienione w wykazie A dział VIII pkt 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.), czyli „prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”.

Pomocniczo w tym zakresie należy się odwołać do wykazu A zawartego w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia
1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz wzrostu emerytury lub renty ( Dz. U. MB z dnia 6 grudnia 1983 roku). Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych) pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów - stanowisko: kierowcy samochodu ciężarowego
- zostało wymienione w dziale VIII pod pozycją 2 pkt 2 jako praca wykonywana
w szczególnych warunkach uprawniająca do wcześniejszego przejścia na emeryturę.

Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie wnioskodawca wykazał, że pracując
w okresie od 25 października 1977 roku do 31 października 1996 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym pow. 3,5 tony, czyli pracę w szczególnych warunkach, przyczyniających się do szybszego obniżenia wydolności jego organizmu.

Stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest rozumiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac
w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika ( vide wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290).

Nadto Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażony
w wyroku z dnia 25 września 2013 roku, sygn. akt III AUa 106/13 ( LEX nr 1381334), zgodnie z którym warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku, stale tj. ciągle wykonuje pracę w szczególnych warunkach i nie wykonuje w tym czasie żadnych innych czynności niezwiązanych z zajmowanym stanowiskiem.

W rozpoznanej sprawie nie ma jak już wcześniej wskazano wątpliwości,
że wnioskodawca jeździł tylko pojazdami ciężarowymi o masie powyżej 3,5 tony, ponad
8 godzin dziennie. Wątpliwości nie budzi również fakt, że wnioskodawca nie był oddelegowany do innych prac. Praca na stanowisku kierowcy została potwierdzona świadectwem pracy. Nie było również wątpliwości, że wnioskodawca uzyskał uprawnienia do kierowania takimi pojazdami ciężarowymi w czasie odbywania służby wojskowej.

Podkreślić należy w tym miejscu, że dla oceny, czy pracownik pracował
w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

W świetle całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego nie ma zatem znaczenia nazwa stanowiska wpisana w angażach oraz w świadectwie pracy. Istotnym jest bowiem, jaki był faktyczny zakres obowiązków wnioskodawcy.

Wskazany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 roku bez wątpienia łącznie przekracza zatem wymaganą sumę 15 lat.

Wnioskodawca posiada staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze przekraczającym 15 lat oraz spełnia pozostałe przesłanki do nabycia prawa do emerytury
w obniżonym wieku.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w dniu 25 kwietnia 2016 roku.
Wiek 60 lat ukończył w dniu 16 maja 2016 roku - prawo do emerytury należało zatem przyznać wnioskodawcy od tej daty.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c., orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Mając na uwadze wynik postępowania oraz datę wniesienia odwołania od zaskarżonej decyzji, Sąd o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800) i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz J. Z. kwotę 360,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z uwagi na datę wniesienia odwołania od zaskarżonej decyzji zastosowania nie miała jeszcze zmiana powołanego rozporządzenia wprowadzona Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku ( Dz.U. 2016, poz. 1668) dopiero z dniem 27 października 2016 roku, ponieważ zgodnie z § 2 do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego, doręczając odpis protokołu rozprawy zgodnie z wnioskiem, wypożyczając akta ZUS.

10 marca 2017 roku

M.U.