Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ś. przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 4.637,10 złotych, w pkt 1 zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ś. kwotę 1.599,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym, w pkt 2 oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w pkt 3 zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 588,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w pkt 4 nakazał zwrócić z kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz powoda kwotę 18,00 złotych stanowiącą nadpłaconą opłatę sądową, uiszczoną w dniu 22 lipca 2014 roku i zaksięgowaną pod poz. (...) poz.31 oraz w pkt 5 nakazał zwrócić z kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz pozwanego kwotę 55,43 złotych stanowiącą nadpłaconą zaliczkę uiszczoną w dniu 27 sierpnia 2015 roku na poczet wynagrodzenia biegłego i zaksięgowaną pod poz. (...)/ (...), (...) (wyrok – k. 105 – 105 odw.).

Apelację od powyższego orzeczenia złożyła pozwana spółka - (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., zaskarżając go w części, tj. co do pkt 1 w zakresie zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1.279,20 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez:

- sprzeczne z zasadami logiki przyjęcie, iż powód określający wartość przedmiotu sporu na kwotę 4.637,10 złotych i konstruujący swoje roszczenie w oparciu o fakturę opiewającą na kwotę w wysokości 7.835,10 złotych, otrzymał od pozwanego wypłatę odszkodowania jedynie w wysokości 1.320,00 złotych, a nie, co było pomiędzy stronami bezsporne, w kwocie 3.198,00 złotych;

- pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dowodu z dokumentu, tj. decyzji pozwanego z dnia 22 lipca 2014 roku, co doprowadziło do błędnego przyjęcia, iż powód otrzymał od pozwanego tytułem odszkodowania jedynie kwotę 1.320,00 złotych i w konsekwencji zasądzenia na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwot, które powód otrzymał już w postępowaniu likwidacyjnym.

Wskazując na powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o oddalenie powództwa powoda ponad kwotę 319,80 złotych oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu w postępowaniu przed Sądem I instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych (apelacja – k. 117 – 118 odw.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej zasługiwała na uwzględnienie.

Zasadne okazały się oba zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Co prawda podnoszona przez stronę skarżącą w ramach zarzutu naruszenia przepisów postępowania sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie może sprowadzać się do – wskazanego w apelacji – naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c., gdyż reguluje on jedynie kwestie dotyczące oceny wiarygodności i mocy (wartości) dowodowej przeprowadzonych w sprawie dowodów nie zaś poczynionych ustaleń faktycznych czy też wniosków wyprowadzonych z materiału dowodowego, jednakże – z racji podważenia przez (...) Spółkę Akcyjną w W. w złożonej przez nią apelacji ustaleń Sądu Rejonowego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia – należy odnieść się do tak sformułowanego zarzutu podzielając jednocześnie jego zasadność.

Z niekwestionowanych i niewadliwych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że powód domagał się zasądzenia różnicy kosztów najmu pojazdu zastępczego pomiędzy kwotą 7.835,10 złotych brutto, a kwotą wypłaconą przez pozwanego ubezpieczyciela w wysokości 3.198,00 złotych brutto. Bezsporne w sprawie było, że roszczenie powoda powstało na skutek zawarcia przez poszkodowane umowy cesji wierzytelności z dnia 12 marca 2014 roku. Tego samego dnia bowiem doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki S. (...) nr rej. (...) będący własnością poszkodowanych: G. P. i A. M.. Powód wysokość swego roszczenia oparł na przedłożonej ubezpieczycielowi w toku postępowania likwidacyjnego fakturze VAT w wysokości 7.835,10 złotych brutto.

Zasadnie skarżący podniósł, iż na mocy decyzji z dnia 30 czerwca 2014 roku pozwany ubezpieczyciel wypłacił powodowi kwotę 1.320,00 złotych, uznając za uzasadniony okres najmu 12 dni przy zastosowaniu dobowej stawki w wysokości 110,00 złotych brutto.

Jednakże zauważyć należy, iż pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie wskazał jaka dokładnie kwota została wypłacona poszkodowanym w toku likwidacji szkody. Pozwany powołał się na dwie decyzje: z dnia 30 czerwca 2014 roku i 22 lipca 2014 roku, wskazując, iż znajdują się one w aktach sprawy. Natomiast w apelacji skarżący podniósł, iż powyższe decyzje znajdują się w aktach szkody. Jednakże do akt sprawy nie zostały dołączone akta szkodowe. Zauważyć należy, iż o ile decyzja z dnia 30 czerwca 2014 roku (k. 18) została dołączona do pozwu, o tyle decyzja z dnia 22 lipca 2014 roku nie został załączona ani do pozwu ani do apelacji.

Wobec tego Sądowi Rejonowemu nie była znana wysokość wypłaty dokonanej przez pozwanego ubezpieczyciela. Okoliczność ta została przyznana przez powoda w uzasadnieniu pozwu, który stwierdził, iż do wypłaty pozostała kwota 4.637,10 złotych. Skarżący wskazał, iż po wydanej decyzji z dnia 30 czerwca 2014 roku, przy ponownym zweryfikowaniu sprawy dokonanym na skutek wezwania do zapłaty przez powoda, pozwany na mocy decyzji z dnia 22 lipca 2014 roku przyznał powodowi dalszą kwotę tytułem odszkodowania w wysokości 1.878,00 złotych. Na powyższą kwotę składały się uznane dodatkowo 8 dni najmu pojazdu zastępczego, przy zastosowaniu stawki dobowej w wysokości 159,90 złotych oraz dopłata do stawki 159,90 złotych dla przyznanych wcześniejszą decyzją (...) dni zasadnego najmu pojazdu zastępczego. Zatem pozwany ubezpieczyciel dokonał łącznej wypłaty na rzecz powoda odszkodowania w wysokości 3.198,00 złotych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1 w ten sposób, że zasądzoną kwotę 1.599,00 złotych obniżył do kwoty 319,80 złotych i oddalił powództwo co do kwoty 1.279,20 złotych.

Na skutek zmiany rozstrzygnięcia co do należności głównej zmianie podlegało rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji. Wprawdzie skarżący zaskarżył jednie wyrok w zakresie punktu 1, jednakże Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone orzeczenie także w części dotyczącej kosztów procesu, podwyższając je z kwoty 588,00 złotych do kwoty 1.206,83 złotych.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę ich stosunkowego rozdzielenia. Powód wygrał sprawę jedynie w 7 %, a pozwany przegrał w 93 %, a zatem winien ponieść koszty w kwocie 1.206,83 złotych.

Na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 99 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd II instancji orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego, zasądzając kwotę 244 złote. Na powyższą kwotę złożyły się: opłata od apelacji w kwocie 64,00 złotych i wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym, ustalone na podstawie § 2 ust. 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804) z uwagi na wniesienie apelacji po 1 stycznia 2016 roku, a przed 27 października 2016 roku.

Beata Matysik Mariola Szczepańska Bartosz Kaźmierak