Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSA Anna Cesarz

Sędziowie SA Wiesława Kuberska

del. SO Barbara Krysztofiak (spr.)

Protokolant sekretarz sądowy Lidia Milczarek

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2017 r. w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa E. D. (1)

przeciwko (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą
w W.

o ochronę dóbr osobistych

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 23 maja 2016 r. sygn. akt I C 1975/15

1.  prostuje oczywistą omyłkę w wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 23 maja 2016 roku sygn. akt I C 1975/15 w ten sposób, że w miejsce wadliwej nazwy (...) wpisuje prawidłową nazwę (...);

2.  oddala apelację;

3.  zasądza od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. na rzecz E. D. (1) kwotę 810 (osiemset dziesięć) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I ACa 1042/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 maja 2016 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zobowiązał (...) Bank (...) S.A. Oddział Centrum (...) w Ł. do usunięcia z Międzynarodowej (...)Bankowego Rejestru – informacji o zadłużeniu powódki E. D. (1) w stosunku do pozwanego wynikającej z kredytu hipotecznego (...) z dnia 29 sierpnia 2007r nr 203- (...) zawartej pomiędzy powódką E. D. (1) i M. J. i (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z/s w W. ( pkt 1 wyroku) oraz zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 960 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2 wyroku) .

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły ustalenia faktyczne, których zasadnicze elementy przedstawiały się następująco:

Powódka E. D. (2) w okresie od 2003 do 2008 roku pozostawała w związku konkubenckim z M. J., wspólnie z którym zamieszkiwała, zamierzając w przyszłości zawrzeć związek małżeński. W 2005 roku postanowili wspólnie zakupić mieszkanie. W tym celu M. J. zaciągnął kredyt, a następnie powódka przystąpiła do długu wynikającego z tego kredytu. Za pieniądze uzyskane z przedmiotowego kredytu M. J. nabył – w drodze przetargu spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu znajdującego się w Ł. przy ul. (...) o powierzchni 42,42 m ², oferując kwotę 62.500 złotych. Po nabyciu tego mieszkania, M. J. i E. D. (1) postanowili wspólnie przeprowadzić jego remont i w tym celu zaciągnęli kolejny kredyt. Również matka powódki pożyczała im pieniądze na remont tego mieszkania i kupowała do niego rzeczy.

W dniu 29 sierpnia 2007 roku E. D. (1) i M. J. zawarli z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu hipotecznego konsolidacyjnego (...) numer 203- (...) w kwocie 151.785,60 złotych na spłatę zaległych zobowiązań. Środki z powyższego kredytu zostały przeznaczone na spłatę wcześniej zaciągniętych kredytów, a także na sfinansowanie pozostałych kosztów remontu mieszkania i wyposażenia.

M. J. nie dokonał wpisu w księdze wieczystej hipoteki na przedmiotowym lokalu.

W czerwcu 2008 roku M. J. zażądał od powódki, aby wyprowadziła się ze wspólnego mieszkania, co też powódka uczyniła, zabierając tylko rzeczy osobiste. M. J. samodzielnie korzystał z mieszkania. Do spłaty pozostawał wspólnie zaciągnięty przez powódkę i M. J. kredyt hipoteczny konsolidacyjny z dnia 29 sierpnia 2007 roku.

Dwa miesiące po rozstaniu się stron M. J. zaprzestał spłaty przedmiotowego kredytu. W związku z tym, że E. D. (1) i M. J. nie spłacali terminowo zobowiązań z tytułu zaciągniętego kredytu hipotecznego konsolidacyjnego, wierzytelność wynikająca z tego kredytu została przekazana do zarządzania przez Oddział Centrum (...). Pismem z dnia 1 czerwca 2009 roku dłużnicy zostali wezwani do zapłaty długu wynikającego z przedmiotowej nieruchomości.

W dniu 26 listopada 2009 roku E. D. (1) i M. J. zawarli z pozwanym Bankiem ugodę dotyczącą spłaty zadłużenia. Do marca 2010 roku dłużnicy nie dokonali żadnej wpłaty. Następnie dokonane zostały wpłaty w marcu, maju i wrześniu 2010 roku.

E. D. (1) i M. J. byli wzywani do spłaty przedmiotowego zadłużenia pismem z dnia 24 lutego 2010 roku oraz pismem z dnia 28 lutego 2011 roku.

Pismem z dnia 24 maja 2010 oraz z dnia 11 października 2010 roku pozwany Bank poinformował powódkę, iż w związku z opóźnieniami w spłacie dotyczącej przedmiotowej umowy kredytu hipotecznego konsolidacyjnego z dnia 29 sierpnia 2007 roku zamierza przekazać jej dane do Centralnej Bazy Danych Bankowy Rejestr, której administratorem jest (...) Banków (...). W wyżej wskazanych pismach podano, iż dane powódki zostaną przekazane po upływie min. 30 dni od doręczenia zawiadomienia. Przedmiotowe pisma wysłane zostały listami poleconymi na adres powódki, tj. ul. (...) Ł. (pisma k. 96 – k. 97, wydruk z aplikacji rejestracji korespondencji wychodzącej k. 98 – k. 99)

W styczniu 2011 roku M. J. sprzedał sfinansowane wspólnie mieszkanie za kwotę 200.000 złotych, nie dokonując z otrzymanej ceny sprzedaży w żadnym zakresie spłaty przedmiotowego kredytu. Bank nie wyegzekwował od M. J. żadnej kwoty po sprzedaniu przez niego mieszkania.

E. D. (1) skierowała przeciwko M. J. dwa powództwa o rozliczenie konkubinatu. W obu sprawach zapadły prawomocne wyroki zasądzające na rzecz E. D. (1) od M. J. kwoty tytułem rozliczenia konkubinatu. Żadnej z powyższych kwot E. D. (1) nie wyegzekwowała od M. J..

Z uwagi na fakt, iż kredytobiorcy nie wywiązali się z postanowień ugody, Bank w maju 2010 roku podjął decyzję o wypowiedzeniu przedmiotowej umowy kredytu hipotecznego konsolidacyjnego z dnia 29 sierpnia 2007 roku, uzyskał tytuł wykonawczy i złożył w lipcu 2011 roku wniosek o wszczęcie egzekucji. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi K. P. (sygn. akt Km 41943/11) wyegzekwował od powódki kwotę 55.632,28 złotych, a od M. J. kwotę 204,94 złote.

W dniu 4 marca 2011 roku dane powódki E. D. (1) w powiązaniu z wyżej wskazaną umową kredytu hipotecznego konsolidacyjnego zostały zgłoszone do Bankowego Rejestru (...) Banków (...).

Na mocy umowy z dnia 17 wrzenia 2013 roku pozostała wierzytelność z tytułu kredytu nr 203- (...) w kwocie 202.024,84 złote została zbyta przez pozwany Bank na rzecz (...) 1 (...).

W dniu 26 maja 2014 roku E. D. (1) zawarła z (...) 1 (...) ugodę mocą której w zamian za zapłatę kwoty 71.647,99 złotych wierzyciel zwolnił ją z pozostałej części długu, którego źródłem była umowa kredytu hipotecznego konsolidacyjnego numer 203- (...). Powódka dokonała powyższej spłaty z pieniędzy pożyczonych od rodziny.

Pismem z dnia 19 grudnia 2014 roku pełnomocnik powódki wystąpił do pozwanego Banku z wnioskiem o zaprzestanie przetwarzania danych powódki w Bankowym Rejestrze (...).

W odpowiedzi pozwany Bank podał, że dane osobowe klientów zgłoszonych do Bankowego Rejestru, w przypadku gdy przestają być dłużnikami Banku, na skutek sprzedaży wierzytelności, przechowywane są w Rejestrze w okresie 5 lat od daty ich sprzedaży, niezależnie od faktu spłaty zobowiązania na rzecz nabywcy, co oznacza, że dane powódki zgłoszone do Bankowego Rejestru w powiązaniu z przedmiotową umową kredytu hipotecznego konsolidacyjnego będą wykreślone w dniu 20 września 2018 roku.

Pismem z dnia 19 lutego 2015 roku pozwany Bank podtrzymał stanowisko dotyczące zasadności przetwarzania danych powódki w Bankowym Rejestrze.

Pismem z dnia 8 maja 2015 roku pozwany Bank odpowiadając na żądanie powódki przekazania dowodów nadania pism z dnia 24 maja 2010 roku oraz z dnia 11 października 2010 roku podał, że na powyższe pisma posiada elektroniczny zapis wysłanej korespondencji.

Z raportu (...) Banków (...) z dnia 5 maja 2015 roku wynika, że w Systemie Bankowy Rejestr znajdują się dane E. D. (1) – data zgłoszenia: 4 marzec 2011 roku, data uregulowania zobowiązania: 20 wrzesień 2013 roku, data wykreślenia z rejestru: 20 wrzesień 2018 roku, zgłaszający (...) Bank (...) S.A. Z pisma powyższego wynika, że celem przetwarzania danych w Bankowym Rejestrze jest bezpieczeństwo systemu bankowego, ochrona depozytów bankowych, ocena zdolności kredytowej i analiza ryzyka kredytowego, do którego zobowiązują przepisu ustawy Prawo bankowe.

Powódka E. D. (1) ma 36 lat. Jest policjantem. Mieszka razem z partnerem i dwójką dzieci (4 i 5 lat) w mieszkaniu, które użyczyła jej matka. Matka powódki zmuszona była zaciągnąć kredyt na zakup mieszkania dla siebie w związku z tym, że swoje mieszkanie użyczyła powódce. Zarówno powódka, jak i jej partner pracują. Powódka ma długi prywatne, które zaciągnęła na spłatę kredytu hipotecznego konsolidacyjnego. Z uwagi na to, że istnieje w Rejestrze Bankowym wpis zawierający informację na temat spłaconego przez powódkę zadłużenia, powódka nie ma możliwości zawarcia kolejnych umów kredytowych. Powódka chciałaby zaciągnąć kredyt w banku, żeby spłacić długi prywatne i kupić mieszkanie. Powódka nie ma żadnego kontaktu z M. J..

Pozwany Bank przesyłał do powódki pisma w których informował powódkę o przesłaniu jej danych do Centralnej Bazy Danych BANKOWY REJESTR w związku z niespłaceniem w terminie zobowiązania z tytułu kredytu. Powódka nie otrzymała tych informacji.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów w postaci dokumentów, a także na podstawie zeznań powódki oraz zeznań świadka M. D., które to zeznania w zakresie wyżej ustalonych faktów Sąd uznał za wiarygodne i mające oparcie w po-zosta-łym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Mając za podstawę przepis art. 302 § 1 k.p.c., Sąd ograniczył dowód z przesłuchania stron do przesłuchania powodów. Sąd nie uwzględnił stanowiska pozwanego jakoby powiadamiał powódkę o tym, że jej dane zostaną przekazane do Centralnej Bazy Danych Bankowy Rejestr celem dalszego przetwarzania i wykorzystania. Sąd uznał za wiarygodne zeznania powódki w tym zakresie, że nie otrzymała powyższego powiadomienia, a bezspornym jest że powiadomienie powyższe zostało wysłane do powódki listem zwykłym. Sąd uznał, że w niniejszej sprawie pozwany winien dochować większej staranności i przesłać powiadomienie listem poleconym za potwierdzeniem odbioru, gdyż informacja zawarta w niniejszym piśmie jest informacją istotną dla powódki z uwagi na skutki jakie wywołuje na przyszłość. W pozostałym zakresie materiał dowodowy był niesporny między stronami.

Zdaniem Sądu Okręgowego powództwo zasługuje na uwzględnienie. Jako podstawę materialnoprawną powództwa Sąd I instancji wskazał przepis art. 24§ 1 i 2 k.c.

Sąd Okręgowy wyjaśnił, że podstawą przyznania ochrony cywilnoprawnej na podstawie przepisów dotyczących dóbr osobistych jest zaistnienie dwóch przesłanek. Pierwszą przesłanką odpowiedzialności na podstawie art. 24 k.c. jest obiektywne zagrożenie lub naruszenie dóbr osobistych, a druga to bezprawność owego zagrożenia lub naruszenia, która wprost jest wskazana w art. 24 § 1 k.c., przy czym objęto ją domniemaniem. O obiektywnym zagrożeniu lub naruszeniu dóbr osobistych można mówić wówczas, gdy wywołuje ono negatywne odczucia w społeczeństwie. Zatem o przyznaniu ochrony nie będzie więc decydowało subiektywne wrażenie zainteresowanego, ale znaczenie społeczne danego zagrożenia lub naruszenia.

Drugą przesłanką konieczną do udzielenia ochrony jest bezprawność naruszenia lub zagrożenia dóbr. Domniemanie bezprawności powoduje, że ciężar udowodnienia, iż działanie nie miało charakteru bezprawnego, spoczywa na pozwanym. Z bezprawnością mamy do czynienia, gdy działanie jest sprzeczne z normami prawnymi, a nawet z porządkiem prawnym czy z zasadami współżycia społecznego. Z uwagi na to, iż bezprawność jest pojęciem nieostrym - zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie - wypracowano katalog okoliczności ją wyłączających. Do podstawowych przesłanek egzoneracyjnych zalicza się działanie w ramach porządku prawnego oraz zgodę pokrzywdzonego. Działanie w ramach porządku prawnego to nic innego jak "działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa".

Sąd Okręgowy podniósł, że mimo działania w zgodzie z obowiązującym porządkiem prawnym, dane działanie może zostać uznane za bezprawne z uwagi na przekroczenie kompetencji ustawodawcy, czy ze względu na nadużycie prawa. Z tą pierwszą sytuacją będziemy mieli do czynienia, gdy ustawodawca, dopuszczając ustawą ingerencję w określone dobro osobiste - ustawa jest jedynym aktem prawnym, który może wprowadzić ograniczenie w zakresie dóbr osobistych - sprzeciwił się normom wyrażonym w Konstytucji czy umowie międzynarodowej ratyfikowanej za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie. Takie podejście uzasadnione jest faktem, że dobra osobiste jako prawa podmiotowe osobiste powinny być oceniane przede wszystkim na gruncie prawa cywilnego, ponieważ tylko ono jest miarodajne do oceny danego działania, nawet jeżeli owo działanie jest zgodne z przepisami innych gałęzi prawa. Przyznaje się więc prawu cywilnemu autonomię w ocenie zgodności z prawem zachowań będących podstawą naruszenia, abstrahując od innych gałęzi prawa. W literaturze przeważa jednak pogląd, zgodnie z którym brak bezprawności działania może wynikać z przepisu szczególnego. Przepis taki może uznać pewne działania za dozwolone, chociażby naruszały dobra osobiste. ( por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2005r. (...) 39/05 A. Ż. artykuł PiP (...)-72)

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd Okręgowy uznał, że unormowania Prawa bankowego są przepisami szczególnymi, które wyłączają bezprawność działania. Wyjaśnił nadto, że domniemanie z art. 24 k.c. powoduje, że to na banku ciąży obowiązek wykazania, iż jego działanie nie miało charakteru bezprawnego.

Sąd I instancji wskazał nadto, że Konstytucja gwarantuje przestrzeganie podstawowych praw i wolności jednostki, a ograniczenie w zakresie korzystania z nich może zostać wprowadzone jedynie przez ustawodawcę i zgodnie z przepisami ustawy zasadniczej. Badając możliwość ingerencji w dobra osobiste z powołaniem się na uzasadniony interes społeczny, trzeba więc sięgać do regulacji dotyczących poszczególnych dóbr. W niektórych przypadkach powołanie się na ochronę dóbr osobistych mogłoby zostać uznane za nadużycie prawa, któremu nie powinno się przyznać ochrony. Należy również podnieść, że sąd, który będzie badać sprawę naruszenia dóbr osobistych, przy rozpatrywaniu kwestii ochrony interesu społecznego jako przesłanki wyłączającej bezprawność weźmie pod uwagę art. 5 k.c. Wyjaśnił, że zasady współżycia społecznego mogą stanowić podstawę dokonania korekty w ocenie nietypowego przypadku, nie służą jednak do uogólnień w sytuacjach uznawanych za typowe. Powołał uchwałę z dnia 17 stycznia 1974 r., w której Sąd Najwyższy stwierdził, że nie można w oderwaniu od stanu faktycznego danej sprawy formułować ogólnych dyrektyw co do stosowania w niej tych zasad. Mogą one bowiem stanowić podstawę dokonania korekty w ocenie nietypowej sytuacji konkretnej, nie nadającej się do ogólnego abstrakcyjnego unormowania prawnego. Sąd podniósł, że przez zastosowanie art. 5 k.c. nie jest władny dokonywać takiego unormowania, gdyż wchodzi ono w zakres ustawodawstwa.

Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 105 ust. 4 pkt 1 Prawa bankowego banki mogą, wspólnie z bankowymi izbami gospodarczymi, utworzyć instytucje upoważnione do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania: 1) bankom – informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te są potrzebne w związku z wykonywaniem czynności bankowych oraz w związku ze stosowaniem metod statystycznych, 2) innym instytucjom ustawowo upoważnionym do udzielania kredytów – informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te są niezbędne w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń.

Sąd Okręgowy podał, że instytucje uprawnione do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania danych objętych tajemnicą bankową są "dobrem wspólnym" wszystkich banków. Dane przez nie przetworzone mogą być udostępnione wąskiemu i zamkniętemu katalogowi podmiotów, w tym przede wszystkim bankom. Niezależnie od ograniczenia podmiotowego, występuje także ograniczenie przedmiotowe. Nie zawsze podmioty upoważnione w ustawie otrzymają informacje przetworzone przez instytucje uprawnione. Banki mogą bowiem uzyskiwać informacje przetworzone przez instytucje uprawnione jedynie w zakresie, "w jakim informacje te są potrzebne w związku z wykonywaniem czynności bankowych oraz w związku ze stosowaniem metod statystycznych" ( R.W. K. , A. T. , Dopuszczalność przetwarzania informacji stanowiących tajemnicę bankową dla celów statystycznych, (...) 2008, Nr 10, s. 21–27). Z kolei inne niż banki podmioty upoważnione na mocy ustawy mogą otrzymywać informacje od instytucji je przetwarzających w zakresie niezbędnym "w związku z udzielaniem kredytów, pożyczek pieniężnych, gwarancji bankowych i poręczeń". Wszystkie dane zebrane przez instytucję uprawnioną mają wpływ na ocenę zdolności kredytowej, czyli zdolności do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami w terminach określonych w umowie, dokonywaną przez kredytodawcę. Fundamentalną wartością podlegającą ochronie w przypadku tajemnicy bankowej jest prawo do prywatności finansowej klienta banku. Informacje dotyczące sytuacji finansowej i gospodarczej, zarówno osób fizycznych, jak i prawnych, uważa się bowiem za element ich prawa do prywatności. Jest to zatem jeden z obszarów konstytucyjnej ochrony prawa do prywatności-. art. 47 Konstytucji RP – ochrona prawna życia prywatnego.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 105a ust. 2 Prawa bankowego, instytucje, o których mowa w ust. 1 powołanego przepisu, mogą, z zastrzeżeniem ust. 3, przetwarzać informacje stanowiące tajemnicę bankową w zakresie dotyczącym osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej przez tę osobę z bankiem lub inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, pod warunkiem uzyskania na to jej pisemnej zgody. Taka zgoda może być w każdym czasie odwołana. Mocą art. 105a ust. 3 instytucje, o których mowa w ust. 1, mogą przetwarzać informacje stanowiące tajemnicę bankową, dotyczące osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem lub inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, bez zgody osoby, której informacje dotyczą, gdy osoba ta nie wykonała zobowiązania lub dopuściła się zwłoki powyżej 60 dni w spełnieniu świadczenia wynikającego z umowy zawartej z bankiem lub inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, a po zaistnieniu tych okoliczności upłynęło co najmniej 30 dni od poinformowania tej osoby przez bank lub inną instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów o zamiarze przetwarzania dotyczących jej informacji stanowiących tajemnicę bankową, bez jej zgody.

Sąd Okręgowy wskazał, że w rozpoznawanej sprawie po pierwsze pozwany Bank w sposób skuteczny nie udowodnił, że poinformował powódkę o zaistniałej okoliczności, a przesłanie powyższej informacji listem zwykłym jest zdaniem Sądu niewystarczające. Należy zauważyć, że wpisanie informacji dotyczącej historii kredytowej jest informacją istotną dla obywatela i wywierającą daleko idące skutki na przyszłość związane z niemożnością zaciągania nawet drobnych zobowiązań, a także powodującą negatywny odbiór społeczny jako osoby niewiarygodnej i nierzetelnej. W związku z tym - zdaniem Sądu Okręgowego - istnieje konieczność dołożenia należytej staranności po stronie banku w powiadomieniu jego klienta – tj. powódki o uruchomieniu procedury umieszczenia w rejestrze. Tym bardziej, że w przypadku relacji bank –obywatel mamy do czynienia z nierównością podmiotów, a więc po stronie „silniejszego” należy nałożyć obowiązki wybiegające ponad standard w zwykłym postępowaniu klient – bank.

W ocenie Sądu Okręgowego, dodatkową okolicznością jest fakt, że powódka stała się ofiarą i została oszukana przez swojego konkubenta i pozbawiona dostępu do mieszkania, które w założeniach miało być ich własnością, a które konkubent powódki sprzedał i nie rozliczył się ani z powódką, ani z pozwanym. Pozwany Bank również został przez M. J. wykorzystany, co skutkowało brakiem działań ze strony Banku w zakresie prawidłowego zabezpieczenia udzielonego kredytu. To zaś skutkowało ściągnięciem od dłużnika jedynie niewielkiej kwoty zobowiązania i przerzuceniem całości jego spłaty na powódkę. Pozwany wyegzekwował od powódki kwotę 55.632,28 złotych, a od M. J. kwotę 204,94 złote. Pozwany w rezultacie zbył wierzytelność, a powódka w drodze negocjacji z firmą spłaciła w całości swoje zobowiązanie. Wtedy wystąpiła do banku o wykreślenie jej danych z prowadzonego rejestru. Pozwany bank odmówił powołując się na przepisy prawa bankowego i konieczność upływu okresu 5 lat.

Sąd Okręgowy podkreślił, że skoro ustawodawca w ustawie określił że przetwarzanie danych winno trwać nie dłużej niż pięć lat to wydaje się ze sam przewidywał, iż możliwe jest w wyjątkowych sytuacjach skrócenie niniejszego okresu- z taką sytuacją mamy do czynienia w tej sprawie. Powódka starała się wypełnić swoje zobowiązania wobec pozwanego, a pozwany w egzekwowaniu należności ograniczył się jedynie do powódki i zaniechał wszelkich działań w stosunku do M. J., a to on był beneficjentem kwoty uzyskanej ze sprzedaży mieszkania.

Sąd Okręgowy, powołując się na wolę ustawodawcy, a także na klauzulę wynikającą z treści art. 5 k.c. uznał, że działanie Banku w niniejszej sprawie jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego, a co za tym idzie bezprawne, a więc po stronie powódki zaistniała sytuacja, gdzie mogła dochodzić roszczenia o ochronę dóbr osobistych polegających na ochronie dobrego imienia, prawa do życia prywatnego. Podkreślił, że racjonalny ustawodawca nie powinien stanowić prawa w sprzeczności z istniejącymi normami moralnymi i zwyczajowymi. Zauważył, że mimo działania w zgodzie z obowiązującym porządkiem prawnym, dane działanie może zostać uznane za bezprawne z uwagi na przekroczenie kompetencji ustawodawcy, czy ze względu na nadużycie prawa. Tak też Sąd I instancji rozumie brzmienie powołanego przepisu i nie określanie ścisłych ram czasowych, tj. „ 5 lat” a „ nie dłużej niż 5 lat”. Zdaniem Sądu Okręgowego jest to właśnie przejaw racjonalności ustawodawcy dający sądom i bankom każdorazowo możliwość oceny zaistniałej sytuacji właśnie przez pryzmat wszystkich norm, w tym zasad współżycia społecznego i ochrony dóbr osobistych.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo, uznając je za zasadne w całości.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania i zasądził na rzecz powódki kwotę 960 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożyła strona pozwana, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów postępowania tj.

- art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, iż powód nie wykazał, że działanie polegające na zamieszczeniu danych osobowych powódki w powiązaniu z umową kredytu hipotecznego MIK z dnia 29.08.2007r. nr 203 (...) ( (...) ) w Systemie Bankowy Rejestr (...) Banków (...) nie było działaniem bezprawnym,

- art. 233 i art. 227 k.p.c. poprzez oparcie ustaleń na wybranych dowodach i pominięcie w ustaleniach pozostałych dowodów, przyjęcie wbrew zasadom logiki obiektywizmu, że pozwany nie powiadomił powódki o zamiarze przetwarzania jej danych w Systemie Bankowy Rejestr (...) Banków (...) oraz nie egzekwował należności od współkredytobiorcy M. J.,

-art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak poprawnego wyrażenia oceny moralnej działania pozwanego, określenia jakie konkretnie zasady współżycia społecznego zostały przez Bank naruszone oraz na czym polega sprzeczność realizacji uprawnienia Banku z art. 105a ust. 3 Prawa bankowego z tymi zasadami, dlaczego dobro powódki w postaci prawa do życia prywatnego uznał za ważniejsze od innych;

2. naruszenie prawa materialnego tj.

- art. 105a ust. 3 ustawy Prawo bankowe poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że w sprawie nie miały miejsca okoliczności upoważniające pozwany Bank do przetwarzania danych osobowych powódki w Systemie Bankowy Rejestr (...) Banków (...) przez okres 5 lat od daty wygaśnięcia zobowiązania oraz poprzez uznanie, iż Bank może przetwarzać dane wg swojego uznania przez dowolny okres, krótszy niż 5 lat,

-art. 36 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych w zw. z art. 105a ust. 3 ustawy Prawo bankowe, przez ich niewłaściwą wykładnię i w konsekwencji uznanie, iż Bank ma obowiązek przesyłać informacje o zamiarze przetwarzania danych osobowych klientów po wygaśnięciu zobowiązania listem poleconym za potwierdzeniem odbioru,

-art. 24 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie, iż zostały zrealizowane wskazane w nim przesłanki uzasadniające żądanie zaniechania przetwarzania danych osobowych powódki w Systemie Bankowy Rejestr (...) Banków (...),

-art. 5 k.c. poprzez jego zastosowanie i błędne przyjęcie, że przetwarzanie danych osobowych powódki w systemie Bankowy Rejestr (...) Banków (...) jest niezgodne z zasadami współżycia społecznego i stanowi nadużycie prawa,

3. dokonanie ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym poprzez przyjęcie, iż informacja o zamiarze przetwarzania danych powódki po wygaśnięciu zobowiązania przesłana została listem zwykłym, gdy z zebranego materiału dowodowego wynika bezsprzecznie, że była ona wysłana listem poleconym oraz, że pozwany w egzekwowaniu należności z tytułu kredytu hipotecznego (...) z dnia 29.08.2007r. nr 203- (...) ograniczył się jedynie do powódki i zaniechał wszelkich działań w stosunku do drugiego ze współkredytobiorców.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, wraz z kosztami zastępstwa procesowego za obydwie instancje według norm przepisanych ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sadowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację strony pozwanej powódka wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i jako taka podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy ocenić zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego, jak również zarzut dotyczący wadliwości ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, albowiem zarzut naruszenia prawa materialnego może być prawidłowo oceniony wyłącznie na tle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, za całkowicie chybiony należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233§1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. poprzez oparcie ustaleń na wybranych dowodach i pominięcie w ustaleniach pozostałych dowodów, przyjęcie wbrew zasadom logiki obiektywizmu, że pozwany nie powiadomił powódki o zamiarze przetwarzania jej danych w Systemie Bankowy Rejestr (...) Banków (...) oraz nie egzekwował należności od współkredytobiorcy M. J..

Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak jest również podstaw do uznania, że Sąd I instancji dokonał ustaleń faktycznych sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w opisanym wyżej zakresie. Aby zarzucić skutecznie naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c., skarżący powinien wskazać, jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i nie mający mocy dowodowej, i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (zob. wyrok SN z 18.01.2002 r., I CKN 132/01, LEX). Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (zob. postanowienie SN z 10.01.2002 r., II CKN 572/99, LEX). Stwierdzić też należy, iż jeżeli z materiału dowodowego, sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok SN z 27.09.2002 r., II CKN 817/00,LEX). Apelacja strony pozwanej tak wymaganych zarzutów nie przedstawia i nie wykazuje, aby ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji oraz oparte na niej wnioski były dotknięte powyższymi uchybieniami. W uzasadnianiu zaskarżonego wyroku – w przekonaniu Sądu II instancji – Sąd Okręgowy dokonał wszechstronnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i ustosunkował się do wyniku postępowania dowodowego, a wyprowadzone przez Sąd wnioski są logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, nie naruszają zasad swobodnej oceny dowodów określonej w art. 233 k.p.c.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji prawidłowo ocenił całokształt zgromadzonych w sprawie dowodów, uznając że strona pozwana sporządziła pisma z dnia 24 maja 2010 roku oraz z dnia 11 października 2010 roku, zawierające w swej treści informację o zamiarze przekazania danych powódki do Centralnej Bazy Danych – Bankowy Rejestr, której administratorem jest (...) Banków (...), jednak nie udowodniła, że pozwana została powiadomiona o ich treści. W tym miejscu wskazać należy, iż w rozpoznawanej sprawie nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 227 k.p.c. okoliczność, czy wymienione pisma zostały wysłane listem poleconym czy też zwykłym, jak przyjął Sąd I instancji. Istotne jest, czy zostały one doręczone powódce w sposób umożliwiający zapoznanie się z ich treścią. Wbrew twierdzeniom apelacji, strona pozwana nie wykazała, że pisma te zostały doręczone powódce w sposób umożliwiający zapoznanie się z ich treścią, a powódka wprost tej okoliczności zaprzeczyła. Zauważyć należy, iż wbrew twierdzeniu strony pozwanej, brak jest dowodów wysłania powódce przedmiotowych pism listami poleconymi. Do odpowiedzi na pozew zostały załączone bowiem wyłącznie kopie przedmiotowych pism, bez żadnych dowodów wysłania ich powódce. Strona pozwana załączyła również dwie kopie aplikacji rejestracji korespondencji wychodzącej - listów poleconych skierowanych do powódki z dnia 12 października 2010 roku nr nadawczy (...) i z dnia 1 czerwca 2010 roku nr nadawczy (...) ( k. 98,99), jednak w opisanych dowodach nadania brak jest adnotacji dotyczącej charakteru pisma wysłanego do powódki oraz dowodu odebrania przesyłki. W tym stanie rzeczy uznać należy, że Sąd I instancji prawidłowo uznał, że strona pozwana powinna dochować większej staranności przy doręczaniu pism zawierających istotne informacje dotyczące zamiaru przetwarzania danych. Podzielić należy pogląd strony skarżącej, iż Sąd I instancji nie miał podstaw do formułowania kategorycznych wniosków, iż Bank powinien przesyłać informacje o zamiarze przetwarzania danych w trybie art. 105 za ust. 3 listem poleconym, gdyż faktycznie przepisy prawa, w tym art. 36 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych ( tekst jedn. Dz. U z 2002 roku, Nr 101, poz. 926 ze zm.) nie konkretyzują jakie środki techniczne i organizacyjne zapewniające ochronę przetwarzanych danych osobowych ma zastawać administrator danych, a w szczególności nie nakładają obowiązku przesyłania korespondencji zawierającej dane osobowe listem poleconym. Niemniej jednak to na stronie pozwanej w związku z domniemaniem zwartym w art. 24§1 k.c. istnieje obowiązek wykazania, że działała zgodnie z prawem, a zatem, że spełniła wszystkie warunki do przetwarzania danych zgodnie z art. 105a ust. 3 prawa bankowego, w tym że dłużnik został powiadomiony o takim zamiarze.

Pozostałe zarzuty sformułowane przez stronę pozwaną jako procesowe, w tym zarzut naruszenia przepisu art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c., jak również zarzut naruszenia przepisu art.328§2 k.p.c. w istocie dotyczą prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego – art. 24 k.c., 5 k.c. oraz art. 105 a ust. 3 ustawy prawa bankowi i art. 36 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych w zw. z art. 105a ust.3 prawo bankowe.

Odnosząc się do wymienionych zarzutów w pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd Apelacyjny w pełni podziela zarzut apelacji dotyczący nieprawidłowego zastosowania w rozpoznawanej sprawie przez Sąd I instancji przepisu art. 5 k.c., a w szczególności uznanie, że działanie pozwanego polegające na przetworzeniu danych powódki przez okres 5 lat po wygaśnięciu zobowiązania należy uznać za niezgodne z zasadami współżycia społecznego i stanowiące nadużycie prawa. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawił poglądy doktryny i judykatury w odniesieniu do pojęcia i funkcji klauzul generalnych w aspekcie stosowanie przepisu art. 5 k.c., których nie sposób kwestionować. Pamiętać jednak należy, iż przepis art. 5 k.c. ustanawia zakaz korzystania w określonych granicach z praw podmiotowych, nie jest on natomiast źródłem powstania takich praw. W konsekwencji zatem, nie może on stanowić samodzielnej podstawy powództwa, co oznacza, że nadużycie prawa nie może dawać uprawnień o charakterze trwałym ( tak min. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 5 listopada 1958 r., 2CR 789/58, (...) 1959, nr 4 , str. 267 oraz z dnia 27 stycznia 1999 roku w sprawie sygn. akt II CKN 151/98, nr 7-8, poz. 134) . Aktualnie w orzecznictwie dominuje wąska koncepcja nadużycia prawa, w której akcentuje się możliwość stosowania art. 5 k.c. tylko w przypadku „czynienia użytku ze swego prawa”. A. S. podkreślał, że „klauzula generalna z art. 5 k.c. nie może być rozumiana jako ogólne upoważnienie sędziego do dokonywania własnych, z konieczności subiektywnych ocen oraz modyfikowania w ten sposób praw i obowiązków obywateli ( A. Szpunar, Uwagi o nadużyciu prawa podmiotowego (w: )II Kongres Notariuszy Rzeczypospolitej Polskiej, red. R. Sztyk, Poznań-Kluczbork 1999, s. 338). Akceptacja tego rodzaju praktyki byłaby równoznaczna z uznaniem prawotwórczej działalności sądów prowadzonej w zamaskowanej formie. Taka działalność jest oczywiście niedopuszczalna, gdyż godzi w zasadę pewności prawa, która „sama w sobie stanowi bardzo cenną wartość społeczną” (A. Szpunar, glosa do wyroku SN z dnia 24 kwietnia 1997 r., IICKN 118/97, OSP 1998, z. l, poz. 3).

W rozpoznawanej sprawie powódka E. D. (1) dochodzi roszczeń z tytułu naruszenia przez stronę pozwaną jej dobra osobistego w postaci czci i dobrego imienia na podstawie art. 24§1k.c. w zw. z art. 23 k.c. wskutek umieszczenia danych personalnych powódki w systemie Międzynarodowej (...) Bankowego Rejestru. Niewątpliwie umieszczenie takiej informacji stanowi ingerencję w wymienione dobra osobiste, przedstawia bowiem daną osobę jako nierzetelną, uchylającą się od spłaty zaciągniętego zobowiązania.

Naruszenie dobra osobistego rozumianego jako prawa podmiotowego osoby fizycznej dopuszcza się każdy, kto w takie dobro chronione konkretną normą lub zasadami współżycia społecznego godzi w sposób bezprawny. W konsekwencji na pokrzywdzonym ciąży obowiązek wykazania, że jego dobro osobiste zostało zagrożone lub naruszone, natomiast sprawca dążąc do uwolnienia się od odpowiedzialności powinien udowodnić, że jego działanie nie miało cech bezprawności. Brak bezprawności działania nie oznacza wprawdzie braku zagrożenia lub naruszenia dobra osobistego nie mniej jednak wyłącza odpowiedzialność tego, kto wykazał, że nie działał bezprawnie.

Przepis art. 24 k.c. nie definiuje pojęcia bezprawności. Przyjmuje się, że bezprawne jest każde działanie sprzeczne z normami prawnymi, a nawet z porządkiem prawnym oraz z zasadami współżycia społecznego bez względu na winę sprawcy. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19 października 1989 r. (II CR 419/89, OSP 1990/11-12/377) wyjaśnił, „że za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeśli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je oraz że do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się min. działanie w ramach porządku prawnego, to jest działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, wykonywania prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego, działanie w obronie uzasadnionego interesu.”

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana uzasadniała umieszczenie danych o zadłużeniu powódki w Systemie Międzybankowej (...) Bankowym Rejestrze uprawnieniem wynikającym z przepisu art. 105a ust. 3 ustawy prawo bankowe.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), określa zasady postępowania przy przetwarzaniu danych osobowych oraz prawa osób fizycznych, których dane osobowe są lub mogą być przetwarzane w zbiorach danych (art.2 ust. 1 ustawy). W świetle przepisów powołanego aktu prawnego, podstawowym obowiązkiem każdego administratora jest przetwarzanie danych osobowych z zachowaniem przesłanek określonych w ustawie. Wobec okoliczności niniejszej sprawy wskazać należy na przesłanki wymienione w art. 23 ust. 1 powołanej ustawy. Przepis ten nakazuje uznać przetwarzanie danych osobowych za dopuszczalne m.in. wtedy gdy osoba, której dane dotyczą wyrazi na to zgodę, chyba że chodzi o usunięcie dotyczących jej danych (pkt 1) oraz gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa (pkt 2), gdy jest to niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów, realizowanych przez administratorów danych albo odbiorców danych, a przetwarzanie nie narusza praw i wolności osoby, której dane dotyczą (pkt 5).

Aktem prawnym zawierającym szczegółowe regulacje dotyczące procesu przetwarzania danych osobowych klientów banków jest przede wszystkim ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.).

Zgodnie z przytoczonymi przez Sąd I instancji przepisami ustawy Prawo bankowe, banki mogą, wspólnie z bankowymi izbami gospodarczymi, tworzyć instytucje upoważnione do gromadzenia, przetwarzania i udostępniania m.in. bankom informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie, w jakim informacje te są potrzebne w związku z wykonywaniem czynności bankowych (np. udzielaniem kredytów pożyczek). Nie ulega jednak wątpliwości, że informacje zamieszczane w takich zbiorach danych winny być zgodne z rzeczywistością oraz powinny być umieszczone w trybie przewidzianym przez prawo. Oznacza to, że w sprawie o ochronę dóbr osobistych, to na banku spoczywa ciężar udowodnienia prawdziwości informacji umieszczonych w zbiorze danych oraz prawidłowości trybu ich umieszczenia, bowiem tylko wówczas naruszenie dóbr osobistych powódki będzie bezprawne. W świetle powyższego stwierdzić należało, że to pozwanego obciążał obowiązek udowodnienia, że dane powódki zostały umieszczone w Rejestrze zgodnie z prawem.

Stosownie do treści przepisu art. 105a ust. 3 Prawa bankowego instytucje, o których mowa w ust. 1, mogą przetwarzać informacje stanowiące tajemnicę bankową dotyczące osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem lub inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, bez zgody osoby, której informacje dotyczą, gdy osoba ta nie wykonała zobowiązania lub dopuściła się zwłoki powyżej 60 dni w spełnieniu świadczenia wynikającego z umowy zawartej z bankiem lub inną instytucją ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów, a po zaistnieniu tych okoliczności upłynęło co najmniej 30 dni od poinformowania tej osoby przez bank lub inną instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytów o zamiarze przetwarzania dotyczących jej informacji stanowiących tajemnicę bankową, bez jej zgody. Z ww. przepisów wynika, że jednym z warunków przetwarzania przedmiotowych danych jest - obok wygaśnięcia zobowiązania oraz zwłoki w spłacie zadłużenia, poinformowanie osoby, której dane dotyczą o zamiarze przetwarzania informacji stanowiących tajemnicę bankową, bez jej zgody. A zatem, Bank chcąc przetwarzać dane osobowe powódki - w celach oceny zdolności kredytowej i analizy ryzyka kredytowego - powinien był poinformować ją o zamiarze przetwarzania przedmiotowych danych w Rejestrze po wygaśnięciu zobowiązania bez jej zgody. Tymczasem Bank nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku, a więc nie została spełniona przez Bank ww. przesłanka z art. 105a ust. 3 Prawa bankowego.

Podkreślić należy, że dla uznania, że działania Banku w zakresie umieszczenia danych w rejestrze na podstawie przepisu art. 105a ust. 3 Prawa bankowego konieczne jest kumulatywne spełnienie wszystkich przewidzianych w tym przepisie przesłanek. Brak spełnienia jednej z nich powoduje, że działanie Banku nie jest legalne i jako takie nie podlega ochronie prawa, a zatem może uzasadniać odpowiedzialność na podstawie przepisu art. 24§1 k.c., jeśli doprowadzi do naruszenia dobra osobistego.

Kluczowe zatem dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miało ustalenie, czy powódka nie wykonała zobowiązania lub dopuściła się zwłoki powyżej 60 dni w spełnieniu świadczenia wynikającego z umowy zawartej z pozwanym Bankiem oraz czy po zaistnieniu tych okoliczności upłynęło co najmniej 30 dni od poinformowania jej przez Bank o zamiarze przetwarzania dotyczących jej informacji stanowiących tajemnicę bankową, bez jej zgody.

Z dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych, których żadna ze stron nie kwestionowała, jednoznacznie wynika, że powódka E. D. (1) dopuściła się zwłoki w spłacie zobowiązania powyżej 60 dni wynikającego z umowy kredytu hipotecznego konsolidacyjnego zawartego w dniu 29 sierpnia 2007 roku (...) nr 203- (...). Zgromadzony materiał dowody, wbrew twierdzeniu strony pozwanej, nie potwierdza jednak faktu poinformowania powódki o zamiarze przetwarzania informacji stanowiących tajemnicę bankową, bez jej zgody. Jak już powyżej wskazano, strona pozwana sporządziła dwa pisma z dnia 24 maja 2010 roku oraz z dnia 11 października 2010 roku, zawierające w swej treści informację o zamiarze przekazania danych powódki do Centralnej Bazy Danych – Bankowy Rejestr, której administratorem jest (...) Banków (...), jednak nie udowodniła, że powódka została powiadomiona o ich treści, a zatem, że wymienione pisma zostały doręczone powódce w sposób umożliwiający jej zapoznanie się z ich treścią. Zauważyć należy, iż wbrew twierdzeniu strony pozwanej, brak jest dowodów wysłania powódce przedmiotowych pism listami poleconymi. W tym stanie rzeczy przyjąć należy, że Sąd I instancji prawidłowo uznał, że strona pozwana powinna dochować większej staranności przy doręczaniu pism zawierających istotne informacje dotyczące zamiaru przetwarzania danych. Podkreślić należy, że to na stronie pozwanej w związku z domniemaniem zwartym w art. 24§1 k.c. istnieje obowiązek wykazania, że działała zgodnie z prawem, a zatem, że spełniła wszystkie warunki do przetwarzania danych zgodnie z art. 105a ust. 3 prawa bankowego, w tym że dłużnik został powiadomiony o takim zamiarze, zwłaszcza, że wymieniony przepis ma charakter lex specialis, i jako taki nie podlega wykładni rozszerzającej. Wskazać trzeba również, że Bank jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą zawodowo obowiązany jest do dołożenia szczególnej staranności ( art. 355§2 k.c.), zwłaszcza w relacjach z osobami fizycznymi, konsumentami, kiedy jego działanie wpływa na dobra osobiste i może doprowadzić do ich naruszenia.

W tym stanie rzeczy Sąd I instancji zasadnie przyjął, iż dobra osobiste powódki zostały przez stronę pozwaną naruszone i na podstawie przepisu art. 24§1 k.c. zobowiązał stronę pozwaną do usunięcia z Międzybankowej (...) Bankowego Rejestru – informacji o zadłużeniu powódki E. D. (1) w stosunku do pozwanego wynikającej z kredytu hipotecznego (...) z dnia 29 sierpnia 2007r nr 203- (...) zawartej pomiędzy powódką E. D. (1) i M. J. i (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z/s w W..

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

Z uwagi na fakt, iż Sąd I instancji w sposób omyłkowy użył nazwy Rejestru Bankowego (...) zamiast (...) Sąd Apelacyjny na podstawie przepisu art. 350 §1k.pc. w zw. z art.391§1 k.p.c. dokonał z urzędu sprostowania oczywistej omyłki wyroku Sądu I instancji w tym zakresie.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. przepisu 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 810 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustaloną zgodnie z przepisami § 8 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 poz. 1800) w brzmieniu obowiązującym do dnia 27 października 2016 roku wobec treści zawartej w § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. z 2016 roku, poz. 1668).