Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05.05.2016 r.

sprawy z powództwa R. S.

przeciwko Gminie K.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Zasądza od powódki R. S. na rzecz pozwanej Gminy K. kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

III.  Nakazuje pobrać od powódki R. S. na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Giżycku) kwotę 910,18 zł tytułem nieuiszczonej części oplaty sadowej od pozwu i zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo ze środków budżetowych.

Sygn. akt. I C 758/15

UZASADNIENIE

Powódka R. S. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej Gminy K. kwoty 33.439,17 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.07.2015r. do dnia zapłaty. Nadto powódka domagała się zasądzenia od pozwanej kosztów procesu. W uzasadnieniu powódka podniosła, że pozwana, pomimo obowiązku wynikającego z wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku w sprawie I C 217/13, nakazującemu J. S. (1) opróżnienie należącego do niej mieszkania, nie zapewniła lokalu socjalnego, w którym mógłby zamieszkać J. S. (1). W efekcie powyższego – podnosiła powódka – doznała ona szkody, stanowiącej równowartość kosztów utrzymania lokalu od września 2013r. do lipca 2015r. (15.039,17 zł) oraz równowartość utraconych dochodów z czynszu, jaki mogłaby uzyskać z wynajęcia lokalu (18.400 zł).

Pozwana Gmina K. w K. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że jest obowiązana zapewnić J. S. (1) lokal socjalny, ale jednocześnie wskazała, że niewykonanie tego obowiązku wynikało z braku tego rodzaju lokali. Nadto pozwana podniosła istnienie po stronie J. S. (1) obowiązku uiszczania odszkodowania w wysokości opłat za używanie lokalu, brak jakichkolwiek działań powódki w kierunku wyegzekwowania od J. S. (1) tego obowiązku i to w sytuacji istnienia zobowiązania R. S. wobec J. S. (1) z tytułu rozliczenia dokonanego podziału majątku dorobkowego w/wymienionych, wreszcie sprzeczność dochodzonego roszczenia powódki w tym procesie z zasadami współżycia społecznego, polegającą na domaganiu się od gminy odszkodowania w sytuacji gdy osoba korzystająca z mieszkania powódki dysponuje środkami finansowymi na pokrycie kosztów utrzymania mieszkania i odszkodowania.

Pismem z dnia 10.03.2016r. powódka zmieniła wysokość dochodzonego roszczenia i wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej Gminy K. kwoty 33.166,21 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 24.569,17 zł od dnia 27.07.2015r. do dnia zapłaty i od kwoty 8.597,04 zł od dnia 09.03.2016r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powódka wskazała, że zmiana roszczenia wynika z uwzględnienia stawki czynszu na wolnym rynku (414,42 zł miesięcznie), podanej przez biegłego oraz rozszerzenia powództwa o dodatkowy okres tj. od sierpnia 2015r. do marca 2016r.

Pismem z dnia 05.05.2016r. powódka ponownie zmieniła wysokość dochodzonego roszczenia i wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej Gminy K. kwoty 35.350,09 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 24.569,17 zł od dnia 27.07.2015r. do dnia zapłaty, od kwoty 8.597,04 zł od dnia 09.03.2016r. do dnia zapłaty i od kwoty 2.158 zł od dnia 05.05.2016r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powódka podniosła, że zmiana roszczenia wynika z dalszego rozszerzenia powództwa o dodatkowy okres tj. od marca 2016r. do kwietnia 2016r.

Pozwany podtrzymał swoje stanowisko, nie uznające powództwa.

Sąd ustalił, co następuje:

Postanowieniem z dnia 26.09.2012r. w sprawie I Ns 216/12 Sąd Rejonowy w Giżycku dokonał podziału majątku dorobkowego R. S. i J. S. (1), zgromadzonego w trakcie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej zainteresowanych, powstałej w wyniku zawarcia w dniu 14.09.1968r., a zniesionej z dniem 01.08.2005r. wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 26.10.2009r. sygn. akt III RC 437/09 w skład którego to majątku wchodzi lokal mieszkalny, stanowiący odrębną własność, położony w K. Osiedle (...) wraz z udziałem we współwłasności elementów wspólnych budynku i gruntu pod budynkiem do (...) części, zapisanego w księdze wieczystej nr (...) o wartości 143.750 (sto czterdzieści trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt) złotych poprzez przyznanie opisanego wyżej prawa własności lokalu mieszkalnego i udziału w elementach wspólnych budynku i gruntu pod budynkiem na wyłączną rzecz R. S.. Jednocześnie Sąd zasądził od R. S. na rzecz J. S. (1) kwotę 71.875 (siedemdziesiąt jeden tysięcy osiemset siedemdziesiąt pięć) złotych tytułem spłaty, płatną w 10 (dziesięć) równych półrocznych ratach po 7.187,50 zł każda do ostatniego dnia II (drugi) i IV (czwarty) kwartału począwszy od roku 2013 z ustawowymi odsetkami na wypadek zwłoki w płatności każdej z rat.

Powódka R. S. nie zapłaciła na rzecz J. S. (1) żadnej kwoty, wynikającej z w/w postanowienia. Na dzień orzekania w niniejszej sprawie wymagalnych było 6 rat w łącznej wysokości 43.115 zł, bez uwzględnienie odsetek za opóźnienie.

dowód: zeznania powódki k 163

zeznania świadka J. S. k 163

postanowienie k 42 akt I Ns 216/12 SR w Giżycku

Wyrokiem z dnia 22.07.2013r. wydanym w sprawie I C 217/13 Sąd Rejonowy w Giżycku nakazał J. S. (1), aby opróżnił i wydał R. S. lokal mieszkalny położony w K., Osiedle (...). Jednocześnie Sąd przyznał J. S. (1) prawo do lokalu socjalnego, wstrzymując wykonanie eksmisji do czasu złożenia J. S. (1) przez Gminę K. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Pozwana Gmina K. nie złożyła J. S. (1), do dnia wyrokowania w tej sprawie, oferty zawarcie umowy najmu lokalu socjalnego.

dowód: zeznania pozwanego k 163

wyrok k 34 akt I C 217/13 SR w Giżycku

Powódka R. S. uiściła na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej Osiedle (...) w K. kwotę łączną 20.990,43 zł tytułem opłat eksploatacyjnych obciążających jej lokal mieszkalny za okres od października 2013r. do kwietnia 2016r. (włącznie z opłatami za kwiecień 2016r.), w tym kwoty: 15.039,17 zł tytułem opłat eksploatacyjnych obciążających jej lokal mieszkalny za okres od października 2013r. do lipca 2015r; 4.631,84 zł tytułem opłat eksploatacyjnych obciążających jej lokal mieszkalny za okres od sierpnia 2015r. do lutego 2016r.; 1.319,42 zł tytułem opłat eksploatacyjnych obciążających jej lokal mieszkalny za okres marzec – kwiecień 2016r.

W tym okresie (X.2013r. – IV.2016r.) J. S. (1) nie uiścił na rzecz powódki żadnych należności z tytułu zamieszkiwania w jej lokalu.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w G. A. K. prowadziła i prowadzi postępowania egzekucyjne z wniosku Wspólnoty Mieszkaniowej Osiedle (...) w K. przeciwko R. S., J. S. (1) i innym osobom o świadczenia pieniężne z tytułu zaległych opłat eksploatacyjnych obciążających sporny lokal mieszkalny za okres sprzed podziału majątku dorobkowego powódki i J. S. (1). Na poczet tych zaległości powódka dokonała wpłaty kwoty 7.000 zł, traktując tę wpłatę jako spłatę należną J. S. (1) z tytułu podziału majątku wspólnego.

dowód: słuchanie powódki k 163

zestawienia i dowody wpłat k 16-45, 146-160, 196-197

odpisy k 74-76

akta egzekucyjne Km 643/10, Km 934/11, Km 1018/11, Km 820/12, Km 284/13

Wartość rynkowa miesięcznego czynszu, jaki mógłby zostać uzyskany w związku z wynajęciem lokalu powódki w okresie od września 2013r. do dnia orzekania wynosi 414,42 złotych. W dacie sporządzania opinii przez biegłego M. D. (1) na terenie miejscowości K. była jedna oferta wynajmu lokalu mieszkalnego o niemal identycznej powierzchni użytkowej i położonego na tym samym Osiedlu (...). Oferowane warunki wynajmu obejmowały ponoszenie opłat eksploatacyjnych oraz tzw. odstępne w wysokości 200-300 zł miesięcznie.

dowód: opinia biegłego M. D. k 97-117, 133-134

W lokalu mieszkalnym położonym w K. Osiedle (...) zameldowani są: powódka R. S., J. S. (1), E. G. i I. G.. Na co dzień w mieszkaniu tym przebywa J. S. (1) oraz M. G., która jednak okresowo wyjeżdża za granicę. E. G. na co dzień przebywa w Domu Pomocy Społecznej dla Osób Przewlekle Psychicznie (...) w (...) i jedynie okresowo zajmuje sporny lokal.

dowód: zaświadczenie k 87-90, 94

zeznania świadka J. S. (1) k 163

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest przede wszystkim sposób dojścia powódki R. S. do własności spornego lokalu mieszkalnego, położonego w K., Osiedle (...), czyli dokonanie sądowego podziału majątku dorobkowego powódki i J. S. (1), w wyniku którego R. S. przypadła własność owego mieszkania z jednoczesnym obowiązkiem dokonania na rzecz J. S. (1) spłaty w wysokości 71.875 zł w dziesięciu półrocznych ratach, z których 6 rat jest już wymagalnych. Opisana bezsporność wynika wprost z treści postanowienia Sądu Rejonowego w Giżycku w sprawie I Ns 216/12.

Kolejną kwestią pozostającą poza sporem stron jest prowadzenie przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Giżycku A. K. licznych postępowań egzekucyjnych przeciwko J. S. (1), R. S. i innym osobom, których przedmiotem są świadczenia na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej Osiedle (...) w K. z tytułu opłat eksploatacyjnych za przedmiotowy lokal mieszkalny za okres sprzed dokonania podziału majątku dorobkowego R. S. i J. S. (1). Wynika to wprost z akt egzekucyjnych wspomnianego komornika sądowego, dołączonych do niniejszej sprawy.

W tym kontekście należy od razu wspomnieć o twierdzeniach powódki, jakoby dokonała rozliczenia trzech, należnych J. S. (1) spłat poprzez przekazanie organowi egzekucyjnemu kwoty 21.000 zł tytułem rozliczenia długu J. S. (1). Pomijając nawet fakt, że w aktach egzekucyjnych odnotowano wpłatę jedynie kwoty około 7.000 zł, to istotniejszym w tej mierze jest konstatacja, że dokonane przez R. S. wpłaty na rzecz organu egzekucyjnego nie stanowią żadnej spłaty J. S. (1) z tytułu podziału majątku dorobkowego, a są jedynie rozliczeniem długu solidarnego R. S. i J. S. (1), powstałego w okresie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej wyżej wymienionych. Sąd wspomina o tym jedynie z uwagi na dostrzeżenie istniejącego i wymagalnego zobowiązania R. S. wobec J. S. (1) i to w kwocie znacznie przewyższającej dochodzone niniejszym pozwem roszczenie odszkodowawcze.

Następnymi zagadnieniami pozostającymi poza obszarem sporu stron są prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku, orzekający eksmisję J. S. (1) z lokalu w K. Osiedle (...) i przyznający w/w J. S. (1) prawo do lokalu socjalnego; niedostarczenie do chwili obecnej J. S. (1) owego lokalu socjalnego przez pozwaną Gminę K.; uiszczenie przez powódkę na rzecz właściwej wspólnoty mieszkaniowej kwoty 20.990,43 zł tytułem opłat eksploatacyjnych za sporne mieszkanie za okres od X.2013r. do IV.2016r. włącznie; nieuiszczanie przez J. S. (1) na rzecz R. S. żadnych należności z tytułu korzystania ze spornego lokalu w w/w okresie (X.2013r. – IV.2016r.) i wreszcie niepodejmowanie przez R. S. wobec J. S. (1) żadnych działań, nakierowanych na to, by J. S. (1) zaczął płacić za zajmowany lokal. Bezsporność powyższych kwestii jest pochodną treści dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, treści zeznań świadka J. S. (1) i przede wszystkim twierdzeń samych stron. W takiej sytuacji Sąd oczywiście dał wiarę i zeznaniom świadka J. S. i zeznaniom stron.

Art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (j.t. Dz.U. 2014, poz. 150 z późn. zm.) stanowi, że osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł. Z kolei w ust. 5 przewidziano, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Rozwijając treść zacytowanych powyżej przepisów należy wskazać na stanowisko Sądu Najwyższego w omawianej materii, zawarte w wyroku z 19.06.2008r. (V CSK 31/08), zgodnie z którym „odpowiedzialność odszkodowawcza gminy wobec właściciela za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej do takiego lokalu z mocy wyroku orzekającego eksmisję, nie jest odpowiedzialnością subsydiarną w stosunku do obowiązku tej osoby wynikającego z art. 18 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.)”. Oznacza to, że „dopóki gmina nie dostarczy lokalu socjalnego, właściciel, otrzymujący od zajmującego nadal lokal byłego lokatora świadczenia w wysokości określonej w art. 18 ust. 3 u.o.p.l., może ponieść szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., to jest doznać uszczerbku w wysokości różnicy między majątkiem, jaki miałby, gdyby dysponował lokalem swobodnie, a majątkiem jaki ma, nie mogąc lokalem swobodnie dysponować z powodu niemożności wykonania eksmisji na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego. Jego szkoda będzie oczywiście jeszcze większa, gdy były lokator, uprawniony do lokalu socjalnego, nie wywiązuje się - co w praktyce jest regułą - z obowiązku, o którym mowa w art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. W stanie prawnym, będącym wynikiem wyeliminowania z porządku prawnego ze skutkiem ex tunc przez wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 maja 2006 r., sygn. akt SK 51/05 (OTK-A 2006, nr 5, poz. 58) art. 18 ust. 4 u.o.p.l., w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2004 r., a przez wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2006 r., sygn. akt P 14/06 (OTK-A 2006, nr 8, poz. 102) art. 18 ust. 4 w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2005 r., za szkodę tę odpowiada gmina, która nie dostarczyła lokalu socjalnego, na zasadach ogólnych, to jest w odniesieniu do okresu przed dniem 1 września 2004 r. - na podstawie art. 4201 k.c., a w odniesieniu do okresu od dnia 1 września 2004 r. - na podstawie art. 417 § 1 k.c., w brzmieniu obowiązującym od tego dnia (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2007 r., sygn. akt III CZP 121/07). Przy czym 4201 k.c. ze względu na ścisły związek konstrukcyjny z art. 417 k.c. w pierwotnym brzmieniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2007 r., sygn. akt IV CSK 81/07, LEX nr 274567) powinien być analogicznie, jak on rozumiany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2002 r., sygn. akt V CKN 1305/00, LEX nr 77050), to jest w sposób zharmonizowany z jego prokonstytucyjną wykładnią przyjętą w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 grudnia 2001 r., sygn. akt SK 18/00 (OTK 2001, nr 8, poz. 256). Odpowiedzialność gminy na powyższej podstawie obejmuje całą szkodę pozostającą w normalnym związku przyczynowym z jej zaniechaniem wypełnienia obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego osobie do tego uprawnionej (art. 361 § 2 k.c.)”. Istotnym przy tym jest, że „jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 grudnia 2007 r., sygn. akt III CZP 121/07, odpowiedzialność odszkodowawcza gminy wobec właściciela za niedostarczenie lokalu socjalnego byłemu lokatorowi, uprawnionemu, według wyroku orzekającego eksmisję, do lokalu socjalnego i odpowiedzialność tego lokatora wobec właściciela, oparta na art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l., ma - w zakresie, w jakim ich obowiązki pokrywają się - charakter odpowiedzialności in solidum. Ponieważ odpowiedzialność odszkodowawcza gminy za niedostarczenie lokalu socjalnego służy ochronie właściciela, a nie byłego lokatora uprawnionego do lokalu socjalnego, gminie, która zapłaciła właścicielowi odszkodowanie, przysługuje regres w stosunku do tego lokatora w granicach jego obowiązku określonego w art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. (por. zachowujące w tym względzie aktualność uwagi zawarte w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2004 r., sygn. akt I CK 581/03, Biul. SN 2004, nr 11, s. 9)”.

Opierając się na powyższych rozważaniach teoretycznych, należy stwierdzić oczywistość odpowiedzialności (co do zasady) pozwanej gminy za szkodę wyrządzoną powódce R. S., wynikającą z niedostarczenia J. S. (1) lokalu socjalnego i tym samym niewykonania wyroku eksmisyjnego. To z jednej strony. Z drugiej strony zaś należy podnieść, że całość szkody, dochodzonej przez powódkę niniejszym pozwem wynika tylko i wyłącznie z zaniechania przez tę samą powódkę podjęcia jakichkolwiek działań, zmierzających do wyegzekwowania od J. S. (1) należności z tytułu zajmowania przez niego spornego lokalu. Pod pojęciem działań zaś należy rozumieć choćby złożenie oświadczenia o dokonaniu potrącenia wzajemnych wierzytelności i likwidacji w ten sposób szkody, będącej przedmiotem sprawy (wszak wysokość zobowiązania J. S. (1) wobec R. S. jest znacznie mniejsza niźli poziom zadłużenia R. S. względem J. S. (1)). Podkreślenia przy tym wymaga to, że brak działań powódki nie stanowi samo w sobie zachowania bezprawnego, ale jednocześnie – w ocenie Sądu orzekającego – jest przyczynieniem się do powstania samej szkody. „Przyczynieniem się jest każde zachowanie się poszkodowanego pozostające w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Przyczynienie się do szkody występuje wtedy, gdy na podstawie stanu faktycznego sprawy uzasadniony jest wniosek, że bez udziału poszkodowanego szkoda by nie powstała lub nie przybrałaby ustalonych rozmiarów. Uznanie przyczynienia się za kategorię obiektywną oznacza, że nie należą do jej treści elementy podmiotowe, takie jak wina lub jej brak. Mają one natomiast znaczenie dla stopnia zmniejszenia odszkodowania, co w praktyce zwykle nazywa się "stopniem przyczynienia się poszkodowanego". Ocena zachowania poszkodowanego pod kątem tak rozumianego przyczynienia jest obowiązkiem sądów rozpoznających sprawę w toku instancji, jest to bowiem ocena prawna podejmowana na podstawie ustaleń, w konkretnych okolicznościach danej sprawy” [tak: Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 25 marca 2015 r. I ACa 1040/14, LEX]. Co więcej – z uzasadnienia przytoczonego już powyżej wyroku Sądu Najwyższego z 19.06.2008r. V CSK 31/08 jednoznacznie wynika, że celem unormowania zawartego w art. 18 ust. 5 u.o.p.l. jest ochrona właścicieli przed niewypłacalnością lokatorów, którzy z jednej strony nie uiszczają żadnych należności z tytułu zajmowania lokalu, a z drugiej – nie opuszczają tegoż lokalu. Tymczasem w realiach niniejszej sprawy sytuacja jest całkowicie odmienna. To właściciel lokalu (R. S.) jest dłużnikiem lokatora (J. S. (1)) i w zakresie jej woli oraz możliwości działania pozostaje całkowita likwidacja szkody, wyrządzanej przez J. S. (1) wskutek niepłacenia za zajmowany lokal. Niezależnie zatem od samej wysokości szkody, będącej przedmiotem niniejszej sprawy (o czym będzie niżej), Sąd stanął na stanowisku, że roszczenie powódki wobec pozwanej gminy winno ulec oddaleniu w całości, a to wobec braku rzeczywistej szkody.

Jedynie na marginesie dodać do tego trzeba, podnoszoną przez pozwanego, kwestię naruszenia przez powódkę zasad współżycia społecznego (art. 5 kc) i stwierdzić, że rzeczywiście działania powódki, związane z dochodzeniem od Gminy K. odszkodowania w tak ustalonym stanie faktycznym jawią się jako naruszające wskazany przepis prawa materialnego. Przede wszystkim bowiem dostrzec trzeba nieporadność J. S. (1), wynikającą po części z wieku, po części ze stanu zdrowia, a przejawiającą się brakiem działań w kierunku wyegzekwowania od powódki R. S. dokonania spłaty z tytułu podziału majątku dorobkowego. Dalej należy dostrzec, że jedynym majątkiem J. S. (1) jest podniesiona wyżej wierzytelność wobec R. S.. Dochodzenie zatem przez powódkę od Gminy K. odszkodowania, przy jednoczesnym braku rozliczenia spłaty z tytułu podziału majątku i braku działań J. S. (1) w tej materii, może sugerować chęć wykorzystania stanu J. S. (1) dla wzbogacenia się kosztem gminy. Uwzględnienie powództwa R. S. może jednocześnie doprowadzić do dość specyficznej sytuacji. Skoro bowiem pozwanej gminie – w przypadku wypłacenia odszkodowania powódce będzie przysługiwało roszczenie regresowe wobec J. S. (1), a ewentualne wyegzekwowanie owego regresu będzie możliwe jedynie wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności wobec R. S., to de facto doprowadziłoby to do odwrócenia sytuacji i toczenia postępowań z wniosku pozwanej gminy przeciwko powódce. Brak logiki w takich orzeczeniach powinien prowadzić do wniosku o naruszeniu art. 5 kc, gdyby nie powyżej opisane wnioski Sądu co do niezasadności roszczeń powódki.

W końcu należy wspomnieć też o samej wysokości dochodzonego roszczenia przez powódkę. Zgodnie z art. 361 § 2 kc naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do pierwszego ze składników szkody, dochodzonej przez powódkę, to wskazać należy, że wynika ona z wysokości opłat eksploatacyjnych, uiszczonej przez R. S. za okres X.2013 – IV.2016r., a wysokość ta wynika wprost z dokumentów (m.in. dowodów wpłat), przedstawionych przez stronę powodową. Odnosząc się zaś do drugiego składnika ewentualnej szkody, należy przytoczyć utrwalone stanowisko literatury przedmiotu i wskazać, że „Szkoda w postaci utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny i do końca nieweryfikowalny. Nie można bowiem mieć z reguły pewności, czy dana korzyść zostałaby osiągnięta przez poszkodowanego, gdyby nie zdarzenie szkodzące. Jednak szkoda taka musi być przez poszkodowanego wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniała ona w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok SN z dnia 3 października 1979 r., II CR 304/79, OSNCP 1980, nr 9, poz. 164; wyrok SN z dnia 28 stycznia 1999 r., III CKN 133/98, niepubl.; wyrok SN z dnia 21 czerwca 2001 r., IV CKN 382/00, niepubl.; wyrok SN z dnia 28 kwietnia 2004 r., III CK 495/02, niepubl.; wyrok SN z dnia 23 czerwca 2004 r., V CK 607/03, LEX nr 194103; wyrok SN z dnia 26 stycznia 2005 r., V CK 426/04, niepubl.; A. Rembieliński (w:) Kodeks..., s. 277)” [tak: Rzetecka-Gil A., Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna, LEX/el., 2011 ]. Co więcej – „Od szkody w postaci utraconych korzyści należy odróżnić tzw. szkodę ewentualną (prawnie obojętną), czyli utratę szansy uzyskania pewnej korzyści majątkowej. Różni się ona od lucrum cessans, gdzie szansa utraty korzyści graniczy z pewnością, tym, że w przypadku szkody ewentualnej – owo prawdopodobieństwo jest o wiele mniejsze. Szkoda ewentualna nie podlega naprawieniu. W piśmiennictwie zwraca się jednak uwagę na sytuacje „graniczne", które w zależności od okoliczności konkretnej sprawy mogą rodzić obowiązek odszkodowawczy (Z. Banaszczyk (w:) Kodeks..., s. 725; wyrok SN z dnia 24 sierpnia 2007 r., V CSK 174/07, LEX nr 442571)” [tamże].

Przenosząc powyższe rozważania teoretyczne na grunt niniejszej sprawy wskazać trzeba, że ciężar dowodu w zakresie utraconych korzyści spoczywa na stronie powodowej, która winna wykazać, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła. W ocenie Sądu zaś powódka tej okoliczności nie wykazała. Przede wszystkim dostrzec należy deklarowany w toku procesu przez powódkę jej zamiar jak najszybszej sprzedaży spornego lokalu, co przecież wyłącza możliwość jego wynajmowania. Dalej dostrzec należy, że w mieszkaniu tym - poza J. S. (1) – zameldowane są inne osoby i przede wszystkim inne osoby zamieszkują tam. Są to wnuczka R. M. G., która jedynie okresowo wyjeżdża za granicę, na co dzień przebywając w spornym mieszkaniu, a także córka R. E. G., która na co dzień przebywa w ośrodku w (...), a do domu przyjeżdża na przepustki. Wreszcie – jak wynika z opinii biegłego M. D. – na rynku wynajmu lokali mieszkalnych w K. znajdowała się w dacie sporządzania opinii w sprawie oferta wynajmu mieszkania o niemal identycznej powierzchni i położonego na tym samym Osiedlu (...) w K. z ceną czynszu (tzw. odstępnego) w wysokości 200-300 zł miesięcznie. Pomijając zatem nawet samo występowanie takiej oferty i niemożność znalezienia chętnego najemcy, obrazuje to poziom wysokości czynszu możliwego realnie do uzyskania w przypadku znalezienia kontrahenta. Poziom ten to 200-300 zł odstępnego plus koszty eksploatacyjne, a nie – jak wskazywał biegły M. D. – 414,42 zł. Opisane wyżej spostrzeżenia prowadzą do wniosku, że powódka nie uzyskałaby korzyści z wynajmu spornego lokalu w ogóle, a w szczególności w wysokości dochodzonej pozwem. To również, poza kwestiami opisanymi wcześniej, uniemożliwiało uwzględnienie roszczeń powódki.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd orzekł jak w pkt I wyroku. Konsekwencją powyższego orzeczenia jest rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Sąd zastosował w tej materii przepis art. 98 § 1 kpc, uwzględniając po stronie kosztów pozwanego kwoty: 2.400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W takiej sytuacji Sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

Wreszcie – mając na uwadze, że ze środków budżetowych zostały pokryte tymczasowo wydatki w kwocie 814,18 zł, a powódka nie uiściła pełnej opłaty od pozwu (brak kwoty 96 zł), wreszcie uwzględniając treść art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07. 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010, Nr 90, poz.594), zgodnie z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, Sąd orzekł jak w pkt III. wyroku.