Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Iwona Podwójniak

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2017 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy

z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 19 października 2016 roku, sygnatura akt I C 256/16 upr.

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. na rzecz pozwanej A. K. kwotę 900,00 (dziewięćset) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania przed sądem drugiej instancji.

Sygn. akt I Ca 11/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Sieradzu oddalił powództwo Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. przeciwko A. K. o zapłatę (pkt 1) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1 217 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu (pkt 2).

Rozstrzygnięcie zapadło po następujących ustaleniach i wnioskach.

W dniu 1 grudnia 2006 roku pozwana A. K. zawarła (...) Bank (...) SA z siedzibą we W. (którego następcą prawnym jest (...) Bank SA) umowę pożyczki nr (...).

W dniu 14 września 2009 roku (...) Bank (...) SA z siedzibą we W. wystawił przeciwko A. K. bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) (...), w którym wskazano, że wysokość zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki zawartej z bankiem nr (...) wynosi 2 590,92 zł tytułem kapitału wraz z kwotą 671,65 zł i kwotą 98,8 zł tytułem odsetek szczegółowo opisanych w treści tytułu.

Postanowieniem z dnia 7 grudnia 2009 roku Sąd Rejonowy w Sieradzu nadał bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności.

Postanowieniem z dnia 28 grudnia 2012 roku komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Sieradzu A. Jordan umorzył postępowanie egzekucyjne w niniejszej sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

W dniu 15 maja 2015 roku (...) Bank SA – następca prawny (...) Bank (...) SA z siedzibą we W. przelał przysługującą mu w stosunku do pozwanej A. K. wierzytelność na rzecz Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W..

Sąd wskazał, że powództwo jest niezasadne z uwagi na skuteczne zgłoszenie przez pozwaną zarzutu przedawnienia.

Powód wywodzi swoje roszczenie z umowy o kredyt konsumencki zawartej przez (...) Bank (...) SA z siedzibą we W. – jako przedsiębiorcę – z pozwaną A. K. – jako konsumentem.

Powód dochodzi roszczenia jako nabywca wierzytelności. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.).

Okolicznością niesporną jest, w świetle art. 118 k.c., to iż roszczenia powoda, jako związane z działalnością gospodarczą - przedawniały się z upływem trzech lat.

W przedmiotowej sprawie należało przyjąć, iż roszczenie wobec pozwanej stało się wymagalne najpóźniej w dniu wystawienia przez wierzyciela pierwotnego bankowego tytułu egzekucyjnego, tj. 14 grudnia 2009 roku. Okres trzech lat minął zatem w 14 grudnia 2012 roku – przed wytoczeniem powództwa, które miało miejsce 28 grudnia 2015 roku.

Dalej sąd wskazał, że w niniejszej sprawie nie doszło do przerwania biegu przedawnienia ze skutkami dla powoda, pomimo tego, iż na skutek działań poprzedniego wierzyciela wystawiono bankowy tytuł egzekucyjny, nadano mu klauzulę wykonalności, a nawet wszczęto egzekucję.

W uchwale z dnia 16 stycznia 2004 roku, III UP 101/03, LEX nr 8243, Sąd Najwyższy wskazał, że w świetle art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie tylko powoduje przerwanie biegu przedawnienia, ale też jego zawieszenie aż do czasu zakończenia postępowania wywołanego tym wnioskiem (art. 124 § 2 k.c.), czyli przez okres, w którym uprawniony nie ma możliwości podejmowania innych środków w celu realizacji roszczenia.

W związku z tym przedawnienie roszczenia banku mogłoby nastąpić najwcześniej z upływem 3 lat od wydania postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

Dalej Sąd podniósł, iż przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło tylko w stosunku do banku, a nie w stosunku do powoda jako nabywcy wierzytelności. Do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy bowiem identyczność wierzytelności, niezbędna jest identyczność podmiotu, na rzecz którego dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 roku, II CSK 196/14, LEX nr 1622306). Sąd podkreślił, że powyższy wyrok Sądu Najwyższego stanowi zapoczątkowanie linii orzeczniczej, łagodzącej kryteria przedawnienia w obrocie konsumenckim. Orzeczenie to dotyczyło skutków materialnoprawnych złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji, lecz w uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy zajął stanowisko mające o wiele szersze znaczenie. W uzasadnieniu wyroku wyrażono pogląd, że w postępowaniu egzekucyjnym „przerwanie przedawnienia następuje pomiędzy stronami postępowania o ile z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane. Taki pogląd jest logiczny i w pełni zrozumiały, zwłaszcza przy uwzględnieniu faktu, iż banki (do dnia 1 sierpnia 2016 roku) korzystają ze szczególnej ochrony prawnej w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego. Jednocześnie ochrona ta nie rozciąga się na inne podmioty, w tym również nabywców wierzytelności, pierwotnie przysługujących bankowi. Nie ma żadnych racjonalnych podstaw do uznania by nabywca wierzytelności, nie będący bankiem, miał korzystać z dobrodziejstw bankowego tytułu egzekucyjnego (w tym również dobrodziejstwa w postaci przerwania biegu przedawnienia jedynie na skutek złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności).

Następnie Sąd podniósł, że po raz drugi w niniejszej sprawie bieg terminu przedawnienia – ale tylko wobec banku – został przerwany na skutek złożenia wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone z powodu bezskuteczności egzekucji. W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015 roku, III UP 103/14, LEX nr 1643191, przyjęto, iż umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela – banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności – niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowanego złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. Argumentując swoje stanowisko Sąd Najwyższy przyjął, iż wniosek wierzyciela o umorzenie egzekucji, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., powoduje sankcje przewidziane w art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c. Oznacza to, iż zrównany jest z cofnięciem pozwu, a zatem nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji). Przewidziane w art. 203 § 2 k.p.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia. Brak tego przepisu doprowadziłby do tego, że powód mógłby wielokrotnie składać pozew i cofać go ze skutkiem przewidzianym w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w postaci przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Racja przyjęcia takiego rozwiązania i dążność do przeciwstawienia się możliwym nadużyciom jest tym bardziej uzasadniona na gruncie postępowania egzekucyjnego, w którym chodzi o zastosowanie wobec dłużnika środków przymusu. Prowadzi to do wniosku, że w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c., co oznacza, że umorzenie tego postępowania niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem.

Przywołanie niniejszego orzeczenia (mimo, że dotyczyło innej podstawy umorzenia egzekucji - cofnięcia wniosku) jest o tyle istotne, iż i w tym orzeczeniu przejawia się linia orzecznicza Sądu Najwyższego, łagodząca sytuację dłużników - konsumentów w relacjach z funduszami sekurytyzacyjnymi. Wprawdzie w niniejszej sprawie wobec banku doszło do przerwania biegu przedawnienia, bo bank nie cofnął wniosku o wszczęcie egzekucji, tym niemniej, z uwagi na przywołane wcześniej orzeczenie Sądu Najwyższego z 19 listopada 2014 roku (II CSK 196/14), stwierdzić należy, iż skutki przerwania biegu przedawnienia następowały tylko w relacjach bank - konsument. Skoro bowiem nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności na rzecz nabywcy wierzytelności i powinien uzyskać odrębny sądowy tytuł egzekucyjny (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 roku, III UP 9/04, OSNC 2005/6/98), to nie może on korzystać ze skutków postępowania, w którym nie mógłby wziąć udziału. Jak bowiem zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 roku fundusz sekurytyzacyjny, nabywający wierzytelność od banku, nie ma uprawnienia do kontynuowania wszczętego wcześniej przez inny podmiot postępowania.

Przerwanie biegu przedawnienia roszczeń banku na skutek złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie odnosi skutku wobec nabywcy wierzytelności niebędącego bankiem. Nabywca wierzytelności nie może bowiem odnosić korzyści z tej części postępowania egzekucyjnego, w której nie może być stroną. Jest to wyjątek od zasady, iż zmiana podmiotowa po stronie wierzyciela nie wpływa na przedawnienie roszczenia. Wyjątek ten obecnie już przestał istnieć bowiem w dniu 27 listopada 2015 roku bankowe tytuły egzekucyjne utraciły status tytułu egzekucyjnego i ustało uprzywilejowanie banków, odróżniające je od innych wierzycieli.

Powództwo w niniejszej sprawie należało zatem oddalić z uwagi na przedawnienie roszczenia, w tym również w zakresie odsetek. W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia się roszczenia głównego (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005 roku, III UP 42/04, OSNC 2005/9/149; orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 17 lutego 2003 roku, I ACa 846/02, LEX nr 83739).

Podniesienie zarzutu przedawnienia nie było w realiach niniejszej sprawy sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Instytucja przedawnienia służy również ochronie dłużnika, by „nie pozostawał on w długotrwałej niepewności" (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 kwietnia 2014 roku, LEX nr 1458942).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1 217 zł, na którą składały się koszty wynagrodzenia radcy prawnego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Apelację złożył powód. Zaskarżył wyrok w całości. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania oraz prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 509 § 2 k.c. w zw. z art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że do skutecznego przerwania biegu okresu przedawnienia musi pozostać jedność podmiotów i roszczenia oraz naruszenie art. 124 k.c. poprzez niezastosowanie go w związku z umorzeniem postępowania egzekucyjnego.

Podnosząc powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa poprzez zasądzenie od pozwanej A. K. na rzecz powoda kwoty 5 055,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty praz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazano, ze rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji jest nieprawidłowe. Skarżący podniósł, że w wyniku przelewu wierzytelności banku (art. 509 k.c.) następuje tylko zmiana osoby, względem której dłużnik jest zobowiązany. W następstwie zawarcia umowy przelewu wierzytelności nie następuje natomiast zmiana przedmiotu świadczenia, ani też zmiana podstawy prawnej świadczenia. Pomimo przelewu wierzytelności na rzecz podmiotu, który nie jest bankiem, dotychczasowa sytuacja prawna dłużnika zostaje więc utrzymana. W konsekwencji przysługuje mu wobec nabywcy wierzytelności zarzut przedawnienia na takich samych warunkach, jakie przysługiwałyby mu wobec banku, z którym wiązała go umowa kredytowa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 lutego 2014 roku, sygn. akt I ACa 687/13, (...), (...)). Dla oceny kwestii przerwania biegu przedawnienia nie ma zatem znaczenia fakt, iż działania poprzedniego wierzyciela opierały się na zaopatrzonym w sądową klauzulę wykonalności bankowym tytule egzekucyjnym, natomiast strona powodowa nie jest bankiem w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe (Dz. U. z 2012 roku poz. 1376). Podniesiono, że cesja nie wywiera też żadnego wpływu na bieg przedawnienia roszczeń występujących po stronie wierzyciela. Zmiana podmiotowa po stronie wierzyciela nie wpływa w żaden sposób na treść zobowiązania. Nie sposób zgodzić się, że w przypadku przelewu wierzytelności dokonuje się zmiana wierzyciela i w związku z tym niweczy się skutek przerwania biegu przedawnienia. Przedmiotem przedawnienia są wyłącznie roszczenia. Powoduje to, że przedawnienie jest ściśle związane z roszczeniem a nie z podmiotem, któremu roszczenie to przysługuje. Przedawnienie jest prawem przedmiotu, a nie podmiotu co powoduje, że zgodnie z art. 509 § 2 k.c. prawo to przechodzi wraz z wierzytelnością do majątku nabywcy. Zgodnie z brzmieniem art. 524 § 1 k.c. dłużnik wstępujący na miejsce poprzedniego dłużnika nabywa wszelkie zarzuty, które posiadał poprzednik prawny, per analogiam, wierzyciel nabywający wierzytelność przejmuje wszelkie prawa związane z daną wierzytelnością, w tym również wszelkie czynności prawne, które wpłynęły na m.in. okres przedawnienia. Przyjęcie innego założenia naruszałoby zasadę exceptiones non sunt extendendae oraz zasadę równości stron w umowach cywilnoprawnych. Przepisy regulujące przedawnienie stanowią szczególną kategorię norm prawnych, zaliczanych do norm porządkujących, i z tej racji domagają się ścisłej interpretacji. Przyjęcie że zmiana wierzyciela nie przynosi skutków prawnych płynących z treści art. 124 k.c. w związku z art. 123 k.c. wymaga wykładni rozszerzającej.

Pogląd przyjęty przez Sąd uderza w pewność obrotu, ponieważ prowadzi do sytuacji gdzie nabyta nieprzedawniona wierzytelność zmienia swój charakter jedynie na skutek zdarzeń niezależnych od dalszych starań cesjonariusza, a zależnych od przyjęcia takiego czy innego poglądu prawnego co do skutków działań zbywcy wierzytelności, na co cesjonariusz nie ma żadnego wpływu.

Podniesiono też, że próba stosowania art. 203 § 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. wprost w postępowaniu egzekucyjnym w istocie prowadzi do korygowania przez Sąd Najwyższy przepisów prawa materialnego o przedawnieniu. Tożsame stanowisko zajął Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w orzeczeniu z dnia 25 maja 2016 roku, sygn. akt I ACa 433/16.

Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu, ponieważ zmienia się tylko osoba wierzyciela. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie prawa związane z nabytą wierzytelnością. Uprawnienia cesjonariusza są bowiem tożsame z uprawnieniami przysługującymi cedentowi. W niniejszej sprawie nabyta przez powoda wierzytelność nie była przedawniona w chwili przelewu w stosunku do cedenta i taką też pozostała w stosunku do powoda jako cesjonariusza. Nie ma znaczenia przy tym fakt, że fundusz sekurytyzacyiny nie może uzyskać w trybie art. 788 k.p.c. klauzuli wykonalności na swoją rzecz na bankowy tytuł egzekucyjny.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania za drugą instancję.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja nie jest uzasadniona i jako taka podlega oddaleniu.

Istota zaskarżenia sprowadza się do zakwestionowania dokonanej przez sąd pierwszej instancji wykładni przepisu art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w kontekście instytucji przelewu wierzytelności. Mianowicie, skarżący kwestionuje stanowisko, że skutki przerwy biegu przedawnienia wynikającej z wszczęcia postępowania egzekucyjnego nie odnoszą się do niego jako nabywcy wierzytelności w wyniku przelewu. Źródłem zarzutu apelującego jest wskazanie, że przedawnienie jest instytucją prawa materialnego związaną z roszczeniem, a skutkiem przelewu jest wyłącznie zmiana osoby wierzyciela.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy co następuje.

Oczywistym jest, że w wyniku przelewu wierzytelności następuje zmiana podmiotu uprawnionego do tejże. Podnieść również należy, że przeniesienie wierzytelności odbywa się bez udziału dłużnika, tj. do takiego przeniesienia nie jest wymagana zgoda dłużnika, co także nie może zostać pominięte w ocenie spornego zagadnienia.

Istotnie, w wyniku cesji, wierzytelność jest nabywana w dotychczasowym kształcie, niemniej nie przesądza to kwestii przedawnienia, a odnosi się jedynie do wierzytelności jako takiej, a nie do możliwości skutecznego dochodzenia jej.

Przepisy dotyczące zmiany wierzyciela, kwestii będącej przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, nie regulują. Nie ma też przepisu, który wskazywałby wprost, że nabywca wierzytelności wstępuje w sytuację prawną zbywcy, że przysługują mu wszelkie uprawnienia i dobrodziejstwa takie, jakie przysługiwałyby zbywcy. Zatem wniosku jak prezentowany w apelacji nie można wywieść z przepisów prawa materialnego regulujących instytucję przelewu wierzytelności, bo po prostu takie uregulowanie nie zostało wprowadzone – inaczej niż co się tyczy sytuacji dłużnika, gdzie przepis art. 513 § 1 k.c. wprost wskazuje, że dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy wierzytelności w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Rację ma skarżący, że przedawnienie jest instytucją odnoszącą się do roszczenia, niemniej nie przesądza to, w sposób oczekiwany przez niego, kwestii czy przerwa biegu przedawnienia, która nastąpiła w wyniku wcześniejszych czynności zbywcy skutkuje także wobec nabywcy.

Podniesione w apelacji zarzuty nie mogą odnieść skutku, ponieważ wbrew jej wywodom nie doszło do naruszenia powołanych w zaskarżeniu przepisów prawa materialnego.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował przepisy odnoszące się do przedawnienia roszczenia, w tym przerwy biegu przedawnienia. Sąd Rejonowy w sposób uprawniony uznał, że roszczenie dochodzone w sprawie w dacie złożenia pozwu było już przedawnione.

Choć przedstawiony materiał dowodowy nie jest wystarczający dla jednoznacznego wskazania terminu wymagalności roszczenia (taki określa upływ terminu wypowiedzenie umowy, tj. data rozwiązania umowy), to niewątpliwie można przyjąć, że roszczenie było wymagalne co najmniej w dacie wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego. Tytuł zaś został wystawiony w dniu 14 grudnia 2009 roku.

Termin przedawnienia roszczenia będącego przedmiotem zaskarżenia wynosi 3 lata.

Bieg przedawnienia roszczenia stwierdzonego wystawionym przez (...) Bank (...) SA z siedzibą we W. tytułem został przerwany przez złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

Przez czas trwania postępowania przed sądem przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 § 2 k.c.).

W sprawie o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu zawieszenie biegu przedawnienia kończy się z chwilą uwzględnienia tego wniosku (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 19 lutego 2015 roku w sprawie III CZP 103/14).

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, termin przedawnienia rozpoczął bieg na nowo z dniem 8 grudnia 2009 roku (postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności zostało wydane w dniu 7 grudnia 2009 roku).

Skarżący w apelacji nietrafnie zarzuca i wskazuje, że następnie bieg przedawnienia został przerwany skutecznie – także wobec powoda – poprzez wniosek o wszczęcie egzekucji złożony przez poprzedniego wierzyciela i dalej rozpoczął się na nowo z chwilą zakończenia postępowania egzekucyjnego, co miało miejsce w dniu 28 grudnia 2015 roku.

Takie stanowisko nie jest uprawnione.

Co prawda wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego – podobnie jak złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu – przerywa bieg przedawnienia jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń, a rozpoczęcie na nowo biegu przedawnienia następuje z chwilą zakończenia postępowania egzekucyjnego, w tym jego umorzenia, niemniej taka regulacja nie może odnosić do przedmiotowej sprawy.

Mianowicie – jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 2016 roku w sprawie III CZP 29/16 (Legalis nr 1469243) – nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności.

W niniejszej sprawie wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego został złożony przez bank.

Co do zasady rację ma skarżący, że nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta. Niemniej, w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie niż sytuacja prawna nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób niż w nim wskazane, za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela – banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem – tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały jak wyżej.

Skoro zatem w stosunku do powoda złożenie wniosku egzekucyjnego przez poprzedniego wierzyciela nie wywołało skutku w postaci przerwy biegu przedawnienia, to w sposób oczywisty w dacie wystąpienia z pozwem w niniejszej sprawie roszczenie było już przedawnione. W takiej sytuacji, biorąc pod uwagę podniesienie zarzutu przedawnienia przez pozwaną, trafnie sąd pierwszej instancji przyjął, że brak było podstaw dla zasądzenia roszczenia.

Z tych względów apelację należało oddalić, o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto stosownie do treści przepisu art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. – obciążają one przegrywającego powoda. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego pozwanej w postępowaniu przed sądem drugiej instancji określają przepisy § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 ze zm.).