Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt VI GC 204/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu VI Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący SSR Łukasz Kozakiewicz

Protokolant st.sekr.sąd. Dorota Płatowicz

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2016 r. na rozprawie sprawy

z powództwa (...) S.A. we W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę 24 523,00 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej we W. kwotę 23.631,59 zł (dwadzieścia trzy tysiące sześćset trzydzieści jeden złotych 59/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

od kwoty 23.381,59 zł od dnia 28 grudnia 2013r.,

od kwoty 250,00 zł od dnia 4 grudnia 2015r.,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.609,56 zł (pięć tysięcy sześćset dziewięć złotych 56/100) tytułem kosztów procesu,

IV.  nakazuje stronom uiszczenie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wałbrzychu kwot: powodowi – 40,84 zł (czterdzieści złotych 84/100); pozwanemu – 980,18 (dziewięćset osiemdziesiąt złotych 18/100) tytułem kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 24.523,12 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 24.215,62 zł od dnia 28 grudnia 2013r. i od kwoty 307,50 zł od dnia 3 grudnia 2015r. oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu podał, że należący do Ł. G. pojazd marki A. numer rejestracyjny (...) uległ uszkodzeniu w wypadku, którego sprawcy pozwany udzielał ochrony ubezpieczeniowej. Pozwany w postępowaniu likwidacyjnym ustalił koszty naprawy pojazdu i zapłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 31.861,74 zł. W oparciu o sporządzoną opinię, powód ustalił koszt naprawy uszkodzonego pojazdu winien wynosić 56.077,36 zł, a dochodzona kwota stanowi różnicę między odszkodowaniem wypłaconym a należnym. Dochodzoną wierzytelność powód nabył w wyniku szeregu przelewów wierzytelności.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Wskazał, że ustalone w postępowaniu likwidacyjnym koszty naprawy zostały ustalone prawidłowo, były ekonomicznie uzasadnione i zapewniały przewrócenie uszkodzonemu pojazdowi walorów techniczna – eksploatacyjnych i estetycznych.

Sąd ustalił.

W dniu 24 listopada 2013r., w wyniku kolizji z samochodem marki numer rejestracyjny, doszło do uszkodzenia należącego do Ł. G. pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...). Poszkodowany zgłosił tak powstałą szkodę pozwanemu w dniu 25 listopada 2013r.

Dowód: zgłoszenie szkody – k. 60 – 61.

Pozwany udzielał sprawcy szkody ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów.

Bezsporne.

Zakres uszkodzeń pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...) obejmował: zderzak z uchwytem wspornikami i nakładką, krata kierunkowskazu, układ oczyszczania szyb, krata wlotu powietrza, maska silnika z zawiasami, reflektory przednie, płyta mocująca, reflektor przeciwmgielny, moduł reflektora ze sterownikiem, błotnik prawy przedni, nadkole prawe przednie, wspornik zamka, blacha nadkola, szyba czołowa, aplikator, czujnik deszczu, wytłumienie drzwi, system poduszek powietrznych, tablica wskaźników, kondensator, pasy bezpieczeństwa z napinaczami, wkłady słupków, wykładzina dachu, czujniki, chłodnica, wentylator z pierścieniem, koło pasowe wału korbowego, filtr z rurą ssącą i krućcem.

Dowód: kosztorys Nr (...) – k. 26 – 34, kalkulacja naprawy Nr (...) – k. 82 – 89, fotografie – k. 94 – 109, 124 – 135, opinia biegłego – k. 142 – 168.

Pozwany ustalił koszty naprawy pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...), przy użyciu oryginalnych części zamiennych producenta pojazdu oraz części zamiennych innych producentów przy potrąceniu wartości części w wysokości 210,- zł oraz urealnieniu wartości materiału lakierniczego wg wskaźnika wynoszącego 67% na łączną kwotę 31.861,74 zł brutto, w tym:

części zamienne: 23.030,16 zł netto,

lakierowanie: 1.218,69 zł netto,

robocizna (blacharz): 1.330,- zł netto (co stanowi iloczyn stawki w wysokości 50 zł za 1 rbg i czasu naprawy w ilości 26,6 rbg),

robocizna (lakiernik): 535,- zł netto (co stanowi iloczyn stawki w wysokości 50,- zł za 1 rbg i czasu naprawy w ilości 10,7 rbg).

Dowód: kalkulacja naprawy Nr (...) – k. 82 – 89

W sporządzonej przez powoda kalkulacji, koszty naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych producenta pojazdu określono na kwotę 56.077,36 zł brutto, w tym:

części zamienne: 41.083,93 zł netto, normalia: 805,57 zł netto,

lakierowanie: 2.119,62 zł netto,

robocizna (blacharz): 2.404 zł netto (co stanowi iloczyn stawki w wysokości 90,- zł za 1 rbg i czasu naprawy w ilości 26,6 rbg),

robocizna (lakiernik): 1.110,- zł netto (co stanowi iloczyn stawki w wysokości 100,- zł za 1 rbg i czasu naprawy w ilości 11,1 rbg).

Dowód: kosztorys Nr (...) – k. 26 – 34.

Koszty sporządzenia kalkulacji wynoszący 307,50 zł został poniesiony przez powoda.

Dowód: faktura VAT Nr (...).

Pozwany przyznał i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej wysokości 31.861,74 zł tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Dowód: pismo z dn. 3.12.2013r. – k. 19, reklamacja z dn. 3.11.2015r. – k. 20 – 23, pismo z dn. 24.11.2015r. – k. 24 – 25.

Powód nabył wierzytelność przysługującą poszkodowanemu.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności z dn. 19.10.2015r. – k. 14, umowa przeniesienia wierzytelności Nr (...) – k. 15 – 16, umowa przelewu wierzytelności nr (...) – k. 17 – 18.

Pojazd marki A. numer rejestracyjny (...) został naprawiony.

bezsporne.

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...), wynosiły:

a)  przy zastosowaniu oryginalnych części producenta pojazdu oznaczone symbolem O –55.294,99 zł brutto, w tym:

części zamienne: 41.125,93 zł netto, w tym normalia: 806,39 zł netto,

lakierowanie: 1.798,55 zł netto,

robocizna (blacharz): 2.214,- zł netto (co stanowi iloczyn stawki w wysokości 90,- zł za 1 rbg i czasu naprawy w ilości 24,6 rbg),

robocizna (lakiernik): 963,- zł netto (co stanowi iloczyn stawki w wysokości 90,- zł za 1 rbg i czasu naprawy w ilości 10,7 rbg),

z uwzględnieniem ubytku wartości części w wysokości 1.146,20 zł netto,

b)  przy zastosowaniu części pochodzących z linii produkcyjnej producenta pojazdu oznaczone symbolem Q – 50.208,80 zł brutto, w tym:

części zamienne: 36.990,81 zł netto, w tym normalia: 725,31 zł netto,

lakierowanie: 1.798,55 zł netto,

robocizna (blacharz): 2.214,- zł netto (co stanowi iloczyn stawki w wysokości 90,- zł za 1 rbg i czasu naprawy w ilości 24,6 rbg),

robocizna (lakiernik): 963,- zł netto (co stanowi iloczyn stawki w wysokości 90,- zł za 1 rbg i czasu naprawy w ilości 10,7 rbg),

z uwzględnieniem ubytku wartości części w wysokości 1.146,20 zł netto,

W zakresie części zamiennych zasadnym było zastosowanie części o symbolu O oraz Q, gdyż zapewnia to właściwą naprawę pojazdu.

Dowód: opinia biegłego – k. 142 – 168.

Sąd zważył.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie powołanych przez obie strony dowodów z dokumentów – prawdziwości i rzetelności których żadna z nich nie zaprzeczyła, co pozwalało uznać je za właściwe i miarodajne źródło informacji o stanie faktycznym sprawy.

Sąd przeprowadził także dowód z opinii biegłego na okoliczność uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...). Opinia ta jawi się jako rzetelna i spójna, dając rzetelne źródło informacji o tym istotnym elemencie stanu faktycznego, określając koszty naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych producenta pojazdu oznaczonych symbolem O oraz części stanowiących zamienniki wykonane na linii produkcyjnej producenta pojazdu oznaczone symbolem Q). Opinia nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron. Zarzuty powoda zawarte w piśmie z dnia 9 sierpnia 2016r. poza tym, że zgłoszone z opóźnieniem nie dotyczyły zakresu udzielonego biegłemu zlecenia, wyznaczonego tezą dowodową postanowienia w przedmiocie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z dnia 12 kwietnia 2016r. (k. 137). Doręczając odpis opinii, zakreślono stronom tygodniowy termin do zgłaszania do niej zarzutów, który dla powoda upłynął w dniu 2 sierpnia 2016r. (k. 171, 173, 173A). W/w zarzuty powód złożył zaś w dniu 9 sierpnia 2016r. (data nadania pisma w placówce pocztowej operatora wyznaczonego). Brak było też podstaw do uwzględnienia tego żądania jako wniosku o przeprowadzenie dalszego dowodu z opinii biegłego, z uwagi na złożenie go z uchybieniem obowiązku z art. 207 § 6 k.p.c., a to wobec braku usprawiedliwiania spóźnionego zgłoszenia wniosku dowodowego. Należy przy tym wykluczyć aby dopiero wnioski opinii biegłego uzasadniały potrzebę ustalenia wpływu zastosowania części oznaczonych symbolem Q na możliwość zachowania gwarancji.

Sąd oddalił wnioski obu stron przeprowadzanie dowodu z akt szkodowych w zakresie w jakim strony nie wskazały na konkretne, znajdujące się w tych aktach dokumenty. Powołanie jedynie okoliczności na jakie dowód z tych akt winien zostać przeprowadzony jest bowiem niewystarczające i skutkowałoby w istocie przeniesieniem na Sąd obowiązku doboru środków dowodowych, co jest niedopuszczalne w świetle zasady kontradyktoryjności i równości stron procesu.

Przechodząc do oceny meritum sprawy, w pierwszym rzędzie należy wskazać, że powodowi przysługiwała legitymacja czynna w niniejszej sprawie. Nabył on bowiem w trybie przepisu art. 509 k.c. i art. 510 § 1 k.c. – na podstawie szeregu umów przelewu wierzytelności wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za skutki wypadku z dnia 24 listopada 2013r. obejmującego m.in. koszty naprawy pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...). Pozwany został zawiadomiony o zbyciu wierzytelności, której to okoliczności pozwany nie przeczył. Niemniej z uwagi na brak dowodów na faktyczną datę doręczenia tego zawiadomienia należało uznać, że nastąpiło ono najpóźniej z chwilą doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, co jednak – z uwagi na charakter sformułowanych w odpowiedzi na pozew zarzutów – nie miało istnego znaczenia dla wyniku sprawy.

Legitymacja bierna pozwanego nie była w niniejszej sprawie kwestionowana i wynikała z art. 822 § 4 k.c. Pozwany przyjął ją na siebie co do zasady, nie kwestionując sprawstwa i odpowiedzialności sprawcy szkody wypłacając odszkodowanie w łącznej wysokości 31.861,74 zł. Jako ubezpieczyciel sprawcy szkody w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, pozwany ponosił bowiem odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 24 listopada 2013r.

W oparciu o przeprowadzone dowody, Sąd ustalił istotne okoliczności sprawy, w tym bezsporną w istocie okoliczność zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę w pojeździe powoda marki A. numer rejestracyjny (...) oraz udzielania sprawcy tego zdarzenia ochrony ubezpieczeniowej przez pozwanego. Zakres uszkodzeń w/w pojazdu okazał się w istocie bezsporny, gdyż kosztorysy pozwanego i powoda przewidywały naprawę tych samych elementów pojazdu. Zakres ten potwierdziły również wnioski opinii biegłego.

W myśl przepisu art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy i przepisie art. 415 k.c. Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem tym jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu o czym stanowi art. 35 cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Z kolei zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Skoro bezpośrednim skutkiem zdarzenia z dnia 24 listopada 2013r. było uszkodzenie pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...), to pozwanego, jako ubezpieczyciela sprawy szkody, obciążał obowiązek jej naprawienia.

Sprawstwo i wina kierującego sprawcy szkody, któremu ochrony ubezpieczeniowej udzielał pozwany nie było w niniejszej sprawie kwestionowane. Również zakres uszkodzeń pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...) pozostawał w istocie niesporny. Spór koncentrował się jedynie na wysokości należnego powodowi w związku z powstałą szkodą odszkodowania. Powód stał na stanowisku, że roszczenie o naprawienie tego typu szkody pozostaje niezależne od tego, czy pojazd został faktycznie naprawiony ani czy poszkodowany w ogóle zamierza go naprawić. Jednocześnie poszkodowany miał prawo zastosować części zamienne producenta pojazdu oraz skorzystać z usług autoryzowanego serwisu, a odszkodowanie winno obejmować zwrot również takich kosztów. Kwestionował przy tym wysokość ustalonego i przyznanego przez pozwanego odszkodowania. Pozwany z kolei twierdził, że ustalona przez niego wysokość odszkodowania jest adekwatna do rozmiaru szkody, zaś koszty naprawy winny zostać zoptymalizowane przez zastosowanie odpowiednich zamienników oraz urealnienia wartości części zamiennych.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że przedstawione przez powoda stanowisko co do braku zależności między prawem do odszkodowania za uszkodzenie pojazdu a jego uprzednią naprawą (a nawet zamiarem naprawy), jest w pełni akceptowane przez Sąd rozpoznający niniejszą sprawę. Dotyczy to jednak sytuacji, w której uszkodzony pojazd nie został w ogóle naprawiony. Chodzi bowiem o zapewnienie poszkodowanemu rekompensaty uszczerbku majątkowego doznanego w związku z uszkodzeniem pojazdu, która przysługuje mu wszak niezależnie od tego, w jaki sposób spożytkuje on uzyskane odszkodowanie. Naprawienie szkody może, w razie takiego wyboru poszkodowanego, polegać na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej i nie powinno być uzależnione od sposobu jej wykorzystania przez poszkodowanego. Szkodą podlegającą naprawieniu jest bowiem uszczerbek w majątku poszkodowanego, co prawda konkretyzujący się zwykle w konieczności poniesienia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, jednak nie będący od niej uzależnionym ( vide: wyrok Sądu Najwyższego I CR 151/88, LEX Nr 8894, uchwała Sądu Najwyższego III CZP 68/01, wyrok Sądu Najwyższego IV CKN 387/01). W takim przypadku, wysokość szkody należy obliczać na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych kosztów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów materiału i robocizny według cen z daty ich ustalenia ( vide: wyrok Sądu Najwyższego V CKN 908/00; uchwała Sądu Najwyższego III CZP 32/03). Przez koszty uzasadnione należy rozumieć takie, które odpowiadają realiom rynkowym, a przy tym zapewniają dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu zgodnie z wymogami technologicznymi i w sposób zapewniający jego późniejszą eksploatację. Nie jest przy tym z góry wykluczone zastosowanie do naprawy oryginalnych części zamiennych producenta pojazdu ani zlecenie jej autoryzowanemu serwisowi i to bez względu na wiek i stan eksploatacyjny uszkodzonego pojazdu ( vide: uchwała Sądu Najwyższego III CZP 32/03).

W wypadku bowiem uszkodzenia pojazdu w stopniu umożliwiającym przywrócenie go do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Górną granicę odszkodowania wyznaczają tu zatem rzeczywiście poniesione koszty naprawy o ile nie przekraczają średnich stawek rynkowych ( vide: uchwała Sądu Najwyższego III CZP 32/03; wyrok Sądu Najwyższego II CR 425/72; wyrok Sądu Najwyższego II CR 371/70; wyrok Sądu Najwyższego V CKN 903/00). Naprawieniu podlega bowiem szkoda w swojej rzeczywistej postaci. Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia powodującego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą wartości szkody. Wysokość tej szkody należy obliczać na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych kosztów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów materiału i robocizny według cen z daty ich ustalenia z uwzględnieniem faktycznego zakresu i sposobu naprawy ( vide: wyrok Sądu Najwyższego V CKN 908/00, LEX Nr 54365).

Uzasadnione koszty naprawy obejmowały koszty robocizny mechanika i lakiernika w stawce 90,- zł za roboczogodzinę a także zakupu części zamiennych, materiału lakierniczego i elementów dodatkowych (normalia). Maksymalną wartość naprawy wykonanej w powyższy sposób należało ustalić – w ślad za wnioskami opinii biegłego – na kwotę 55.294,99 zł brutto. W ocenie Sądu, miarodajnym dla tej oceny jest tu uwzględnienia naprawy przy użyciu również części oryginalnych opatrzonych logo producenta, gdyż jedynie w takim przypadku pojazd zostanie przywrócony do stanu sprzed powstania szkody. Wykonanie naprawy przy zastosowaniu części oznaczonych symbolem Q również doprowadzi pojazd do właściwego stanu pod względem technicznym. Restytucja powinna jednak prowadzić do przywrócenia stanu poprzedniego, co obejmuje zastosowanie takich samych części jak uprzednio zamontowane w uszkodzonym pojeździe, tj. oznaczonych symbolem O. Wskazać należy, że materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, aby w pojeździe były uprzednio zastosowane inne niż oryginalne (O) części zamienne. Podkreślenia przy tym wymaga, że ciężar dowodu w tym zakresie obciążał pozwanego. Pozwany zobowiązany był do rzetelnego przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego. Jeśli uczynił to niewłaściwie, w sposób nieuprawniony zaniżając koszty naprawy pojazdu, to powód, domagający się ustalenia odszkodowania na właściwym poziomie, nie może być obciążany skutkami uprzedniego zaniechania obowiązków przez pozwanego.

W uwzględnionej przez Sąd opinii biegłego, koszty robocizny skalkulowano przyjmując stawkę za 1 roboczogodzinę w wysokości 90,- zł. Pozwany w swoim kosztorysie ustalił ją na kwotę 50,- zł, jednak nie wyjaśnił przyczyn przyjęcia na jej poziomie poza wskazanie, że odpowiada ona warunkom rynkowym. Trzeba mieć jednak na uwadze, że biegły ustalając stawkę robocizny również kierował się sytuacją rynkową. Jednocześnie pozwany nie zakwestionował opinii biegłego w tym zakresie. Identycznie rzecz się ma w przypadku kosztów zakupu części zamiennych. Dokonując wyceny części zamiennych, pozwany zastosował wskaźnik urealnienia ich wartości wynoszący 30%. Nie wyjaśnił jednak, a tym bardziej nie wykazał, aby działanie takie było uzasadnione co do zasady a zwłaszcza wysokości. Tego rodzaju arbitralne stanowisko pozwanego, nie może stanowić podstawy dla ustalania uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Pozwany nie wyjaśnił również przyczyn przyjęcia potrącenia wartości części zamiennych o kwotę 210,- zł, jak również wskaźnika urealnienia wartości lakieru na poziomie 67%. Jego stanowisko nie tylko zatem nie zostało poparte żadnym dowodowemu ale i nie poddaje się weryfikacji, a tym samym nie może mieć wpływu na wynik sprawy.

Po myśli art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, przy czym wypłacone przez ubezpieczyciela odszkodowanie zasadniczo nie może być wyższe od poniesionej szkody zgodnie z art. 824 1 § 1 k.c. W przypadku uszkodzenia pojazdu, odszkodowanie winno obejmować uzasadnione koszty przywrócenia go do stanu poprzedniego. Przez koszty uzasadnione należy rozumieć takie, które odpowiadają realiom rynkowym, a przy tym zapewniają dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu zgodnie z wymogami technologicznymi i w sposób zapewniający jego późniejszą eksploatację ( vide: uchwała Sądu Najwyższego III CZP 32/03).

Co za tym idzie, należne powodowi odszkodowanie obejmujące uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki A. numer rejestracyjny (...) przy zastosowaniu części zamiennych oznaczonych symbolem O w wysokości nie wyższej niż określne w opinii biegłego, która określa maksymalny uzasadniony koszt naprawy. W tym miejscu należy jednak zastrzec, że koszty te nie mogły również przenosić stawek określonych w prywatnej ekspertyzie załączonej do pozwu. Sąd uznał bowiem, że uszkodzony pojazd został naprawiony w sposób i zakresie określonym w tej ekspertyzie. Wskazać należy, że Sąd zobowiązał powoda do wyjaśnienia czy pojazd naprawiono i przy użyciu jakich części (k. 43), którego to obowiązku powód nie wykonał. Sąd uznał zatem, że uszkodzony pojazd został naprawiony, wniosek ten wywodząc z milczenia powoda i dyspozycji art. 233 § 2 k.p.c. oraz mając na uwadze, że w świetle zasad doświadczenia życiowego nie jest prawdopodobnym aby pojazd pozostawał uszkodzony od listopada 2013r. (art. 231 k.p.c.). O ile naprawa pojazdu nie jest warunkiem uzyskania odszkodowania, o tyle jej wykonanie nie pozostaje dla wysokości tego odszkodowania obojętne.

W konsekwencji uzasadnione koszty naprawy obejmowały sumę kosztów zakupu części zamiennych określoną w prywatnej ekspertyzie powoda (41.083,93 zł) jako rzeczywisty koszt tego zakupu mieszczący się w granicach określonych w opinii biegłego (41.125,93 zł) a także koszty robocizny blacharza – mechanika w wysokości 2.214,- zł (zgodnie z opinią biegłego) oraz koszt lakierowania w wysokości 2.761,55 zł (zgodnie z opinią biegłego). Kwota ta podlega pomniejszeniu o wskaźnik ubytku wartości części w wysokości 1.146,20 zł (zgodnie z opinią biegłego i ekspertyzą powoda). Łączne uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosły zatem 44.913,28 zł netto (41.083,93 zł + 2.214,- zł + 2.761,55 zł = 46.059,48 zł – 1146,20 zł), tj. 55.243,33 zł brutto. Roszczenie powoda z tytułu kosztów naprawy pojazdu, stanowiące różnicę miedzy tą kwotą a kwotą wypłaconego już odszkodowania zamykało się zatem kwotą 23.381,59 zł (55.243,33 zł – 31.861,74 zł).

W celu ustalenia rzeczywistej wysokości kosztów naprawy pojazdu, powód zlecił sporządzenie ekspertyzy. Jej wyniki pozostają zasadniczo zbieżne z wnioskami opinii biegłego złożonej w niniejszej sprawie, co przesądza o tym że była ona konieczna a jednocześnie przydatna dla dochodzenia roszczenia. Oznacza to, że koszty sporządzenia prywatnej ekspertyzy zleconej przez powoda, stanowią element należnego mu odszkodowania. Konieczność jej sporządzenia pozostaje w bezpośrednim związku ze zdarzeniem powodującym szkodę. Co za tym idzie, powodowi przysługiwało także roszczenie o zwrot tych kosztów wynoszących 250,- zł netto. Ponieważ powód jest w tym wypadku podatnikiem podatku od towarów i usług, mógł zapłacony od kosztów sporządzenia opinii podatek odliczyć od podatku należnego, a zatem przysługujące mu z tego tytułu odszkodowanie winno być wyrażone kwotą netto.

Łączna wysokość uzasadnionego roszczenia powoda wynosiła zatem 23.631,59 zł (23.381,59 zł + 250,- zł).

Od zasądzonych kwot przysługiwały powodowi także odsetki ustawowe za opóźnienie zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, przy czym gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Poszkodowany zgłosił pozwanemu szkodę w dniu 25 listopada 2013r. Termin do spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego, uwzględniając przepis art. 115 k.c., przypadał więc w dniu 27 grudnia 2013r., a zatem żądanie zasądzenia odsetek od dnia 28 grudnia 2013r. było uzasadnione jednak jedynie w zakresie kosztów naprawy pojazdu. Odsetki od kwoty 250,- zł przysługiwały powodowi od dnia następnego po upływie 30 dniowego terminu liczonego od wezwania pozwanego do ich zapłaty. Materiał dowodowy wskazuje, że wezwanie w tej sprawie, zawarte w reklamacji wystosowanej do pozwanego doręczono mu pocztą elektroniczną w trybie art. 61 § 2 k.c. w dniu 3 listopada 2015r. termin do zapłaty te kwoty przypadał zatem w dniu 3 grudnia 2015r., zaś odsetki od kwoty 250,- zł przysługują powodowi od dnia 4 grudnia 2015r. Pozwany nie powołał się, a tym bardziej nie wykazał, zaistnienia przyczyn usprawiedliwiających opóźnienie w zakończeniu postępowania likwidacyjnego.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w pkt. I wyroku.

Powództwo okazało się natomiast bezzasadne co do części kosztów naprawy, części kosztów prywatnej ekspertyzy oraz części odsetek.

Jak wskazano wyżej, maksymalny uzasadniony koszt naprawy pojazdu został ustalony w opinii biegłego. Powód nie mógł zatem skutecznie dochodzić kosztów naprawy przenoszących wartości wynikające z tej opinii. Powód w sposób nieuprawniony zawyżył bowiem koszty robocizny mechanika – blacharza oraz koszty lakierowania. W zakresie w jakim przekraczały one kwoty wskazane w opinii biegłego, powództwo podlegało zatem oddaleniu.

Koszty sporządzenia prywatnej ekspertyzy stanowią element należnego powodowi odszkodowania z a zatem maja na celu rekompensatę szkody. Z uwagi na to, że powód mógł odliczyć zapłacony wraz z wynagrodzeniem za sporządzenie opinii podatek od towarów i usług od podatku do zapłaty którego sam jest zobowiązany jako podatnik, wysokość jego szkody wyznacza wartość netto kosztów sprowadzenia opinii. Nie mógł zatem żądać zwrotu tych kosztów w kwocie brutto, a tym samym roszczenie o zapłatę kwoty 57,50 zł stanowiącej podatek od towarów i usług VAT było nieuzasadnione.

Powództwo podlegało oddaleniu co do części żądania odsetkowego. Jak wskazano wyżej, powód mógł domagać się odsetek za opóźnienie od dnia następnego po upływie 30 dniowego terminu do spełnieni świadczenia zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych. Termin ten biegnie jednak od dnia zgłoszenia pozwanemu szkody. Szkoda w zakresie kosztów opinii prywatnej została zgłoszona pozwanemu w dniu 3 listopada 2015r. a 30 dniowy termin do spełniana świadczenia upływał w dniu 3 grudnia 2015r. Powód nie mógł zatem żądać odsetek za ostatni dzień tego terminu, gdyż wówczas pozwany nie pozostawał jeszcze w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia. Żądanie odsetek od kwoty 250,- zł za dzień 3 grudnia 2015r. było zatem nieuzasadnione i podlegało oddaleniu.

Z tych przyczyn orzeczono jak w pkt II. wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 i art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w 96% i oddalono w 4% co uprawniało strony do adekwatnego do w/w wskaźnika zwrotu kosztów procesu. Poniesione przez powoda koszty procesu wynosiły łącznie 6.044,- zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu w wysokości 1.227,- zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 4.800,- zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – Dz. U. poz. 1800) oraz koszty opłaty skarbowej uiszczonej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł. Poniesione przez pozwanego koszty procesu wynosiły łącznie 4.817,- zł i obejmowały: koszty zastępstwa procesowego w wysokości 4.800,- zł (§ 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz. U. poz. 1804) oraz koszty opłaty skarbowej uiszczonej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł.

W zakresie kosztów procesu powodowi służył zwrot opłaty skarbowej uiszczonej od jednego pełnomocnictwa. Do celowych kosztów dochodzeni należność wchodzą bowiem koszty związane z występowaniem jednego pełnomocnika. Ne ma też uzasadnienia, by już na etapie wnoszenia pozwu powód w imieniu powoda działał pełnomocnik substytucyjny.

Sąd nie znalazł podstaw do przyznania powodowi kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej. Stopień skomplikowania sprawy, wartość przedmiotu sportu i nakład pracy pełnomocnika procesowego, który ograniczył się do sporządzenia pozwu nie uzasadniały bowiem zastosowania przepisu § 15 ust. 3 cyt. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Powód nie złożył też oświadczenia o którym mowa w § 16 tego rozporządzenia. Powyższe uzasadniało ustalenie kosztów zastępstwa procesowego powoda w oparciu o stawkę minimalną.

Uwzględniając zakres, w jakim każda ze stron wygrała spór, powodowi przysługiwały koszty procesu w wysokości 5.802,24 zł (6.044,- zł x 96%), zaś pozwanemu w wysokości 192,68 zł (4.817,- zł x 4%), co po zbilansowaniu dawało kwotę 5.609,56 zł (5.802,24 zł – 192,68 zł) należną powodowi.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w pkt III. wyroku.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić […], sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Łączne koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego ustalone prawomocnym postanowieniami Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 22 lipca 2016r. wynosiły 1.021,02 zł i zostały pokryte tymczasowo przez Skarb Państwa. Kwota ta podlegała rozliczeniu stosownie do wyniku sprawy. W konsekwencji powód zobowiązany jest do pokrycia tych kosztów w 4% co daje kwotę 40,84 zł, zaś pozwany w 96% co przekłada się na kwotę 980,18 zł i kwoty te winny zostać uiszczone na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wałbrzychu – o czym orzeczono w pkt IV. wyroku.