Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Protokolant: sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Piwko

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2013 roku

sprawy M. C.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 25 lipca 2013 roku sygn. akt IX K 484/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  na podstawie art. 244 kk wymierza oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza ustalając okres próby na 2 (dwa) lata;

2.  na podstawie art. 71 § 1 kk, art. 33 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonemu karę grzywny
w wysokości 40 (czterdzieści) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty za obie instancje;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem, wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IX Ka 1460/13

UZASADNIENIE

M. C. został oskarżony o to, że:

w dniu 10 kwietnia 2013r. w K. prowadząc pojazd mechaniczny marki V. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego wobec niego przez Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 8 lutego 2013r. sygn. akt IIK 5/13 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres jednego roku -tj. o przestępstwo z art. 244 k.k.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 25 lipca 2013 roku w sprawie IX K 484/13 orzekł co następuje:

I. oskarżonego M. C. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia stanowiącego przestępstwo z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. i art. 33 § l i 3 k.k. przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 40 (czterdziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

II. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 170 (sto siedemdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył na niekorzyść oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze prokurator, który zarzucił:

rażącą niewspółmierność orzeczonej kary wobec M. C. polegającej na wymierzeniu oskarżonemu kary grzywny w rozmiarze 40 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości każdej z nich na kwotę 20 złotych zamiast kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby lat 3 oraz kary grzywny w rozmiarze 50 stawek przy przyjęciu wysokości każdej z nich na kwotę 20 złotych, w stosunku do wysokiego stopnia winy oraz społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, wyrażającego się w szczególności rodzajem i charakterem naruszonego dobra, a także okolicznościami popełnienia przestępstwa, co w konsekwencji przemawia za uznaniem, że orzeczona kara w kwestionowanym wymiarze nie spełnia swego celu zarówno w zakresie prewencji indywidualnej jak i generalnej, a w konsekwencji spowodowało to wymierzenie kary nie uwzględniającej celów w zakresie kształtowania społecznego poczucia sprawiedliwości.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 437 § 2 kpk wnosił o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego M. C. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres próby lat 3 oraz kary grzywny w rozmiarze 50 stawek przy przyjęciu wysokości każdej z nich na kwotę 20 złotych, zasądzenie kosztów postępowania.

Oskarżony M. C. na rozprawie odwoławczej wnosił o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację co do zasady należało uznać za zasadną. Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że w art. 58 § 1 kk została wyrażona przez ustawodawcę zasada preferencji kar nieizolacyjnych we wszystkich tych wypadkach, w których sąd ma możliwość wyboru rodzaju kary. Dotyczy to przede wszystkim tych wypadków gdzie za przestępstwo przewidziano sankcje alternatywne, ale też zasada ta rozciąga się na te występki – jak w rozpatrywanej sprawie – zagrożone wyłącznie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat. Tak więc patrząc z punktu widzenia formalnego Sąd I instancji władny był orzec wobec oskarżonego karę rodzajowo łagodniejszą – tj. karę grzywny – od tej przewidzianej za przypisane mu przestępstwo z art. 244 kk. Rację ma jednak apelujący, iż w realiach sprawy sięgnięcie przez sąd do kary rodzajowo łagodniejszej niż przewidzianej w sankcji za przypisane oskarżonemu przestępstwo razi łagodnym jego potraktowaniem i czyni tak orzeczoną karę jako nie spełniającą wszystkich dyrektyw kary z art. 53 § 1 kk, a w szczególności w zakresie prewencji indywidulanej i generalnej. Przede wszystkim sąd przecenił powołane przez siebie okoliczności o charakterze łagodzącym wskazując poza ustabilizowanym trybem życia oskarżonego – na przypadkowość wejścia w konflikt z prawem, czy też postawę oskarżonego w toku procesu wyrażającą się przyznaniem do winy. Otóż nie negując pozytywnej wartości dla oceny sylwetki oskarżonego jaką jest przyznanie się do zarzucanego czynu, tym niemniej nie można tego aspektu oderwać od okoliczności w jakich doszło do ujawnienia samego karygodnego czynu oskarżonego i stanu dowodów w sprawie wskazujących na zawinienie oskarżonego, których wymowa była oczywista jako że został on zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy policji, którzy ujawnili od razu że nie posiada on uprawnień do kierowania pojazdami.

Przejaskrawioną jest też ocena Sądu o przypadkowości działania oskarżonego jak i zbyt łagodna ocena okoliczności podjęcia decyzji o złamaniu zakazu sądowego. Słusznie podnosi tu skarżący, iż decyzja ta nie była obarczona żadnymi szczególnymi dla niego konsekwencjami, skoro zgodził się na prośbę pracodawcy kierować samochodem w zastępstwie nieobecnego kolegi. Przecież nawet oskarżony nie powołuje się na to by były jakiekolwiek przeszkody, które pozwoliłyby rozwiązać ten problem w inny sposób, tak by nie musiał łamać orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Decyzja oskarżonego nie była obarczona więc żadną kolizją jego dóbr, także tych pracowniczych, skoro zatrudniony był jako magazynier, a nie kierowca. Wreszcie podnieść tu należy istotną okoliczność jaką jest fakt, że czynu swego M. C. dopuścił się w okresie gdy nie upłynęły jeszcze dwa miesiące od daty uprawomocnienia się skazania za uprzednio popełnione przestępstwo w sprawie II K 5/13 Sądu Rejonowego w Kielcach, skoro wyrok ten (k.20) uprawomocnił się 16 lutego 2013 roku. Okoliczność ta wskazuje wręcz na brak trwałych możliwości wyciągnięcia pozytywnych wniosków ze swoich negatywnych doświadczeń życiowych, ale też wskazuje, że kara rodzajowo łagodna jaką przecież wobec niego przy uprzednim skazaniu (k.20) wymierzono nie jest w stanie powstrzymać go przed wchodzeniem w konflikt z prawem.

Stąd też zdaniem Sądu Odwoławczego okoliczności popełnienia czynu, ustalony przez sąd stopień zawinienia jak i społecznej szkodliwości czynu przemawiają za potrzebą wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności w rozmiarze 3 miesięcy, a więc w wysokości połowy tej wnioskowanej przez skarżącego. Po stronie oskarżonego istnieją, bowiem okoliczności łagodzące przywołane przez Sąd, które nakazują jednak jej miarkowanie w sposób zbliżony do dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za przypisany mu występek. Oczywiście po stronie oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna na przyszłość – na co trafnie wskazuje też i apelujący: jak fakt prowadzenia ustabilizowanego trybu życia, posiadania stałej pracy, która uzasadnia w oparciu o przepisy art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata, który będzie wystarczający do skontrolowania wdrożenia się oskarżonego do przestrzegania prawa. Uznał jednocześnie Sąd Okręgowy, iż dla wzmożenia wychowawczego oddziaływania kary zasadnym będzie orzeczenie wobec niego także kary grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych, tak by bezpośrednio odczuł jej dotkliwość, przy czym przy ustaleniu stawki dziennej w kwocie minimalnej ustawowo wzięto pod uwagę wysokość jego deklarowanych dochodów, które są niższe niż płaca minimalna.

Mając na uwadze podniesione wyżej argumenty, orzeczenie oparto na podstawie art. 437 § 1 kpk, rozstrzygając jak w sentencji wyroku.

O kosztach sądowych za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 635 kpk.

SSO Zbigniew Karamara

KK