Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w T.

przeciwko J. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej J. P. na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w T. kwotę 17.152,39 zł (siedemnaście tysięcy sto pięćdziesiąt dwa złote trzydzieści dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 lipca 2016r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 858 zł (osiemset pięćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1582/16

UZASADNIENIE

Powódka Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...) w T. wniosła o zasądzenie od pozwanej J. P. kwoty 17.152,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana jest właścicielem mieszkania nr (...) przy ul. (...). Jako właścicielka lokali jest zobowiązana do uiszczania miesięcznych zaliczek na koszty zarządu nieruchomością oraz utrzymania lokali. Pozwana pomimo wezwań do zapłaty nie wywiązywała się z ciążącego na niej obowiązku i na dzień 25 lipca 2016 r. powstało zadłużenie na kwotę 17.152,39 zł.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 13 października 2016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu zasądził na rzecz powódki kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu.

Pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i domagając się zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana przyznała iż jest właścicielką lokali i zaprzestała regulować terminowo wskazane w pozwie należności. Zaznaczyła, iż w przedmiotowe mieszkania zajmują bądź zajmowali lokatorzy bez tytułu prawnego do lokalu. Dodała, iż podjęła kroki w celi egzekucji należności od lokatorów oraz wytoczyła pozew przeciwko Gminie M. T. o odszkodowanie. Podkreśliła, iż z momentem otrzymania odszkodowania ureguluje wszystkie zaległości.

Sąd ustalił, co następuje:

J. P. jest właścicielem lokali nr (...) położonych w T. przy ul. (...).

Bezsporne.

Jako członek Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w T. zobowiązana była do ponoszenia należności z tytułu zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną oraz koszty utrzymania lokali. Wysokość należnych stawek na fundusz eksploatacyjny, fundusz remontowy, koszty zarządu nieruchomością wspólną wynikała z uchwał właścicieli lokali Wspólnoty Mieszkaniowej (...)w T..

Dowód: uchwały k. 28,29,32-36

W dniu 21 września 2015 r. J. P. jako jeden z członków zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej zawarła z (...) Bankiem (...) S.A. w W. umowę kredytu na remont dachu budynku.

Dowód: uchwala k. 65;

umowa k. 66-69

W lokalach będących własnością J. P. zamieszkiwali lokatorzy bez tytułu prawnego. Właścicielka podejmowała kroki w celu egzekucji należności od lokatorów oraz wystąpiła do Gminy M. T. o odszkodowanie.

Dowód: wniosek o klauzulę k. 48-49v

wyrok z 24.05.2007 r. k. 50

J. P. z uwagi na niemożność wyegzekwowania należności od lokatorów nie regulowała na bieżąco zaliczek na koszty zarządu nieruchomością wspólną oraz koszty utrzymania lokali. Wezwania do zapłaty pozostały bezskuteczne. Na dzień 25 lipca 2016 r. zadłużenie wynosiło 17.152,39 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 11

kartoteka finansowa k. 13

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dokumenty zebrane w niniejszej sprawie oraz przesłuchanie pozwanej.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom z dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność i autentyczność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Za wiarygodne Sąd uznał również przesłuchanie pozwanej, gdyż jej twierdzenia były jasne spójne i zgodne z zebranym materiałem dowodowym.

Bezspornym było, iż pozwana jest właścicielką lokali i posiada zadłużenie wobec powódki.

Z racji tego, że pozwana nie kwestionowała wyliczeń dokonanych przez powódkę należy jedynie przypomnieć, że zgodnie z brzmieniem art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 t.j. ze zm.) właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nie utrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra. Natomiast art. 14 i 15 ust. 1 powołanej ustawy stanowią, że na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: 1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację, 2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, 3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, 4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości; 5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Na ich pokrycie właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, których wysokość ustala na podstawie uchwały wspólnota mieszkaniowa. Zaliczki są płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Z powyższego zatem wynika, że obowiązek właścicieli lokali uiszczania zaliczek w formie bieżących opłat płatnych miesięcznie jest ustawowo określonym sposobem pokrywania kosztów zarządu nieruchomością wspólną, na które składają się w szczególności wydatki i ciężary wymienione w art. 14 tejże ustawy.

Sposób ustalania i wysokość zaliczek pozostają do decyzji właścicieli lokali. Wysokość miesięcznej zaliczki może być różna i albo wynika wprost z uchwały właścicieli lokali, albo z innych decyzji wspólnoty podejmowanych w oparciu o art. 30 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, jak i może też być ustalona różnie dla różnych właścicieli – w wyniku zwiększonego obciążenia właścicieli lokali użytkowych kosztami zarządu nieruchomości wspólnej w oparciu o art. 12 ust. 3 lub z innych przyczyn.

W niniejszej sprawie wysokość zaliczek na poczet kosztów utrzymania nieruchomości wspólnej i fundusz remontowy wynikała z uchwał właścicieli lokali mieszkalnych i w takiej wysokości pozwana była zobowiązana do ich uiszczenia. Poza sporem było, iż uchwały nie zostały zaskarżone.

Pozwana, jak już wyżej wspomniano, nie kwestionowała roszczenia co do zasady i wysokości. Podniosła, iż zaprzestała uiszczać należności na rzecz powódki z uwagi na problemy z lokatorami zajmującymi jej mieszkania. Podkreślała, iż podjęła próby wyegzekwowania od nich należności oraz wystąpiła o odszkodowanie od Gminy M. T.. Powyższe okoliczności nie mają jednak znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, gdyż pozwana na podstawie ustawy jako właścicielka lokali była zobowiązania do uiszczenia należności na rzecz Wspólnoty. Podkreślić należy również, iż pozwana była wcześniej członkiem zarządu Wspólnoty, w jej imieniu podpisała umowę kredytową na remont dachu nieruchomości. Zdawała sobie sprawę, iż brak uiszczania zaliczek może spowodować niemożność spłaty przez Wspólnotę kredytu oraz bieżących zobowiązań.

W świetle powyższego Sąd w punkcie I wyroku uwzględnił w całości żądanie pozwu na mocy art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali

O odsetkach orzeczono na podstawie z art. 481 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach orzeczono w punkcie II wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Ponieważ w niniejszej sprawie to pozwana jest stroną przegrywającą, dlatego też zasądzono od niej na rzecz powódki kwotę 858 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (opłaty od pozwu).