Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2012 r. w Krakowie

sprawy z wniosku A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

przy udziale zainteresowanego (...) Spółki z o.o. w K.

o podstawę wymiaru składek

na skutek apelacji wnioskodawczyni A. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydziału VII Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 21 grudnia 2011 r. sygn. akt VII U 1371/11

o d d a l a apelację.

Sygn. akt III AUa 611/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 grudnia 2011 roku Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił odwołanie A. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 17 czerwca 2011 roku, w której organ rentowy stwierdził, że wnioskodawczyni z tytułu zatrudnienia u płatnika składek (...) spółki z o.o. z siedzibą w K. podlega ubezpieczeniom społecznym: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu oraz wypadkowemu w okresie od dnia 1 lutego 2011 roku, natomiast jako podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych przyjął kwotę odpowiadającą wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w wysokości (...)zł.

Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawczyni A. K. posiada wykształcenie wyższe ekonomiczne. W okresie od dnia 1 października 2004 roku do dnia 24 września 2008 roku była zatrudniona na podstawie umowy o pracę, w wymiarze pełnego etatu w Biurze Doradztwa (...) spółce z o.o. w K., na stanowisku pracownika biurowo- administracyjnego z wynagrodzeniem około (...) zł. netto, od 25 września 2009 roku do dnia 30 września 2009 roku na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu w T.K. (...) spółce z o.o. w K. na stanowisku kadrowej z wynagrodzeniem (...)zł. netto. Od dnia 1 października 2009 roku jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę w (...) spółce z o.o. w K. na stanowisku specjalisty do spraw kadrowych, przy czym początkowo było to zatrudnienie w wymiarze pełnego etatu z wynagrodzeniem (...)zł. brutto, natomiast od dnia 1 stycznia 2011 roku, po dokonaniu przez pracodawcę wypowiedzenia warunków umowy o pracę oraz zawarciu aneksu do umowy o pracę, czas pracy wnioskodawczyni jest nienormowany, a jej wynagrodzenie wynosi (...)zł. brutto.

Sąd Okręgowy ustalił również, że w dniu 1 lutego 2011 roku wnioskodawczyni zawarła z (...) spółką z o.o. z siedzibą w K. umowę o pracę na czas nieokreślony w wymiarze pełnego etatu na stanowisku specjalisty do spraw księgowo - kadrowych, z wynagrodzeniem wynoszącym (...)zł brutto, a jako miejsce wykonywana pracy wskazano obszar całego kraju. W momencie zawierania umowy o pracę posiadała ona aktualne badania lekarskie zaświadczające o jej zdolności do wykonywania pracy. W dniu 3 lutego 2011 roku została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych przez płatnika (...) sp. z o.o. w K., począwszy od 1 lutego 2011 roku. Od dnia 13 kwietnia 2011 roku z powodu niezdolności do pracy z tytułu choroby - problemów zdrowotnych związanych z ciążą - wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim. W przedmiotowej Spółce zatrudnione są także inne osoby, tj. M. M. (1) i S. S.. M. M. (1) pozostaje w zatrudnieniu od dnia 9 marca 2010 roku, początkowo na podstawie umowy o pracę na czas określony do września 2010 roku z wynagrodzeniem około (...)zł brutto na stanowisku referenta komputerowego, od dnia 1 lutego 2011 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku na podstawie umowy o pracę na czas określony na stanowisku referenta z taką samą kwotą wynagrodzenia, a obecnie przebywa na urlopie wychowawczym od 1 lutego 2011 roku do 31 grudnia 2013 roku. S. S. jest zatrudniony w spółce (...) na podstawie umowy o pracę w wymiarze ½ etatu na czas nieokreślony z wynagrodzeniem wynoszącym około (...) zł brutto i zajmuje się weryfikacją dokumentów. W dniu 17 października 2011 roku (w okresie trwania niniejszego postępowania sądowego) (...) sp. z o.o. w K. zawarła z M. M. (2) umowę o pracę na czas określony od dnia 17 października 2011 roku do dnia 31 marca 2012 roku. Została ona zatrudniona na stanowisku specjalisty do spraw księgowości w pełnym wymiarze godzin za wynagrodzeniem (...)zł brutto. Sąd I instancji ustalił ponadto, że wnioskodawczyni od 1 lutego 2011 roku do 13 kwietnia 2011 roku (do czasu zwolnienia lekarskiego) świadczyła pracę na rzecz (...) sp. z o.o. w K..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy przyjął, że złożone przez wnioskodawczynię odwołanie nie jest uzasadnione. Przytaczając treść art. 6 ust. 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( jedn. tekst Dz. U. z 2009 roku nr 205, poz. 1585 ze zm.) stwierdził, że pracownicy podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalno – rentowemu oraz chorobowemu od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia jego ustania, natomiast podleganie ubezpieczeniu chorobowemu uprawnia do pobierania świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa określonych w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego (między innymi wyrok z dnia 19 maja 2009 roku, III UK 7/09, uchwałę z dnia 27 kwietnia 2005 roku II UZP 2/05, wyrok z dnia 2 sierpnia 2007 roku, III UK 26/07 oraz wyrok z dnia 19 września 2007 roku, III UK 30/07) Sąd I instancji podniósł, że organ rentowy w ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych może kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało ono wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa. Podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem ma stanowić wynagrodzenie odpowiednie, rzetelne i uczciwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy, natomiast ocena adekwatności wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji. W związku z tym, przyznanie rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być w konkretnych okolicznościach uznane za nieważne z uwagi na naruszenie zasad współżycia społecznego polegające na świadomym osiąganiu korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników systemu. Przy dokonywaniu kontroli zgłoszeń do ubezpieczenia społecznego organ rentowy nie jest ograniczony wyłącznie do zakwestionowania faktu wypłacenia wynagrodzenia w ogóle lub we wskazanej kwocie, lecz może ustalać stosunek ubezpieczenia społecznego na ściśle określonych warunkach, będąc niezwiązanym nieważną czynnością prawną (w całości lub w części).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że zawarta przez wnioskodawczynię z płatnikiem składek (...) spółką z o.o. w K. w dniu 1 lutego 2011 roku umowa o pracę w części dotyczącej wysokości wynagrodzenia za pracę przekraczającego kwotę wynagrodzenia minimalnego (tj. (...)zł) jest nieważna jako sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, stosownie do treści art. 58 § 2 k.c., jako zmierzająca do uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego i osiągnięcia nienależnie wysokich świadczeń w zderzeniu z prawem innych ubezpieczonych. Sąd I instancji zwrócił uwagę na okoliczność, że podejmując pracę w ww. spółce wnioskodawczyni została zatrudniona już w pierwszej umowie o pracę na czas nieokreślony z wynagrodzeniem (...)zł brutto miesięcznie, podczas gdy inna pracownica spółki zatrudniana jest na czas określony i jest to już jej druga taka umowa o pracę, zaś wynagrodzenie pracownika zatrudnionego na równorzędnym, co wnioskodawczyni, stanowisku określone jest w stawce minimalnego wynagrodzenia za pracę. Zatrudnienie innej osoby na stanowisku wnioskodawczyni na czas jej nieobecności z wynagrodzeniem (...)zł brutto już w trakcie postępowania sądowego nie ma istotnego znaczenia. W związku z tym Sąd Okręgowy stwierdził, że wynagrodzenie wnioskodawczyni określone w umowie o pracę na kwotę (...)zł należy uznać za wygórowane.

Reasumując, Sąd Okręgowy przyjął, że zaskarżona decyzja organu rentowego jest prawidłowa, a wniesione od niej odwołanie podlega oddaleniu na mocy wskazanych wyżej przepisów i na zasadzie art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła wnioskodawczyni. Zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającej na uznaniu faktu zatrudnienia M. M. (3) na stanowisku wnioskodawczyni za nieistotny wobec dokonania tego dla celów postępowania sądowego, pominięciu zeznań świadka A. D. przy ustalaniu stanu faktycznego oraz nie uznaniu za wiarygodne zapisów umowy o pracę dotyczących wysokości wynagrodzenia, a ponadto naruszenie prawa materialnego - art. 58 § 2 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że wynagrodzenie wnioskodawczyni w wysokości przekraczającej kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę jest nieważne, jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

W oparciu o powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uwzględnienie złożonego przez nią odwołania od decyzji organu rentowego, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu apelacji podniosła, że ustalone w umowie o pracę wynagrodzenie w kwocie (...)zł brutto miesięcznie w pełni odpowiada obecnym realiom ekonomicznym i jest zgodne z poziomem zarobków specjalistów do spraw księgowo-kadrowych. Błędnie Sąd Okręgowy uznał, że jest to kwota wygórowana. Wnioskodawczyni stwierdziła, że posiada odpowiednie wykształcenie do tego rodzaju pracy (wyższe ekonomiczne), a ponadto dysponuje bogatym doświadczeniem oraz biegle posługuje się programami komputerowymi niezbędnymi w pracy księgowej. W poprzedniej pracy zarabiała wprawdzie o (...)zł mniej, jednakże nie jest to zjawisko niezwykłe, gdyż progresja płacy w toku kariery zawodowej jest zjawiskiem naturalnym. W spornym okresie dążyła do zapewnienia sobie odpowiednich dochodów z uwagi na budowę domu i konieczność spłaty rat kredytu. Odnosząc się do kwestii zarobków pozostałych pracowników spółki skarżąca wyjaśniła, iż pracownik wykonujący pracę wymagającą wyższych kwalifikacji, zazwyczaj jest wynagradzany lepiej od pracownika wykonującego pracę prostą. Pozostali pracownicy (...) sp. z o.o. w K., tj. M. M. (1) i S. S. byli zatrudnieni na stanowiskach referentów, a ich praca polegała na wprowadzaniu danych do komputera. M. M. (1) z wykształcenia jest technikiem - rolnikiem, natomiast S. S. posiada wykształcenie średnie leśnicze, a skoro wnioskodawczyni pełniła względem nich rolę zwierzchnią, to porównywanie warunków jej zatrudnienia z warunkami pozostałych pracowników nie jest uzasadnione. Zdaniem skarżącej wysokość przewidzianego dla niej wynagrodzenia była również usprawiedliwiona sytuacją pracodawcy, który w spornym okresie uzyskiwał dochód rzędu około (...)zł, a nadto pozyskał nowego klienta, tj.(...) F., zatrudniające około 20 osób, natomiast inny klient - firma (...) - rozpoczynała nową inwestycję, co oznaczało więcej pracy związanej z obsługą tych podmiotów. W tej sytuacji zatrudnienie odpowiedniej specjalistki w osobie wnioskodawczyni było konieczne, a pracodawcę stać było na wypłacanie jej wynagrodzenia w wysokości stosownej do jej kwalifikacji. Z tego także powodu, w październiku 2011 roku w Spółce zatrudniono kolejną osobę na dotychczas zajmowane przez wnioskodawczynię stanowisko, ustalając wynagrodzenie na kwotę (...)zł, a więc w stawce odpowiedniej dla osoby posiadającej fachową wiedzę i umiejętności w sytuacji, kiedy firma potrzebuje pracowników do obsługi swych zleceń. Konkludując skarżąca podniosła, iż wynagrodzenie w kwocie (...)zł miesięcznie za pracę wymagającą specjalistycznej wiedzy i wykształcenia w żaden sposób nie może być uznane za wygórowane, zwłaszcza, że oscylowało w kwocie średniego wynagrodzenia ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Błędnie Sąd Okręgowy odmówił przyznania waloru wiarygodności zeznaniom świadka A. D., która choć nie posiada dokładnej wiedzy na temat zatrudnienia siostry, to jej zeznania nie mogą zostać uznane za nieistotne, gdyż ukazują wnioskodawczynię jako osobę lubiącą pracę, która dobrze czuła się w trakcie pierwszej ciąży, a ponadto w dniu zawierania umowy o pracę ze spółką (...) sp. z o.o. w K. nie była świadoma swego odmiennego stanu, a zatem nie miała powodu, aby w umowie o pracę zawyżać wysokość swojego wynagrodzenia, a tym samym podstawę wymiaru składek.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o jej oddalenie. Podniósł, że Sąd Okręgowy właściwie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje.

Apelacja jest nieuzasadniona.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawczyni z tytułu zatrudnienia u płatnika składek (...) spółki z o.o. z siedzibą w K..

Sąd Apelacyjny w całości podziela poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, uznając je za własne. Nie ma racji skarżąca zarzucając Sądowi Okręgowemu przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów. Zgodnie z treścią art.233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Do naruszenia tego przepisu mogłoby zatem dojść tylko wówczas, gdyby sąd uchybił podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych środków dowodowych np. regułom logicznego rozumowania, właściwego kojarzenia faktów, czy też zasadzie doświadczenia życiowego. W rozpatrywanej sprawie Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej, bezstronnej analizie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku rozważył kwestię wiarygodności zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie osób, między innymi zeznań wnioskodawczyni, zainteresowanej A. C. oraz świadków: M. M. (1), S. S., przekonująco motywując swoje stanowisko. Odniósł się również do zgromadzonej w sprawie dokumentacji. Żaden ze środków dowodowych nie został zatem pominięty. Okoliczność, że zeznania świadka A. D. (siostry wnioskodawczyni) nie zostały uznane za miarodajny dowód w sprawie nie podważa prawidłowości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny całości dowodów. Trafnie bowiem Sąd I instancji zauważył, iż depozycje tego świadka nie zawierają informacji istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a dotyczących okoliczności i warunków realizacji przez wnioskodawczynię spornego stosunku pracy. Nie można zatem zaaprobować stanowiska apelującej, że przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Okręgowy wykroczył poza ramy zakreślone przez cytowany wyżej przepis art.233 k.p.c.

Należy się również zgodzić z Sądem I instancji, że zawarta przez wnioskodawczynię umowa o pracę z płatnikiem składek - (...) spółką z o.o. - w części odnoszącej się do wysokości uzgodnionego przez strony wynagrodzenia za pracę - jest nieważna, jako że narusza zasady współżycia społecznego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowane jest stanowisko, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Okręgowy, iż w ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( jedn. tekst Dz. U. z 2009 roku nr 205, poz. 1585 ze zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych może zakwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (art. 58 k.c.). Nadmierne podwyższenie wynagrodzenia pracownika w zakresie prawa ubezpieczeń społecznych może być bowiem ocenione jako dokonane z zamiarem nadużycia prawa do świadczeń (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 roku, II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 roku, II UK 16/05, OSNP 2006/11-12/191 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2009 roku, III UK 7/09, LEX nr 509047). Autonomia stron umowy o pracę w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Odpowiednie zastosowanie art. 58 k.c. prowadzi do wniosku, że postanowienia umowy o pracę sprzeczne z ustawą albo mające na celu jej obejście są nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, a sprzeczne z zasadami współżycia społecznego - nieważne bezwzględnie. Ocena wysokości wynagrodzenia uzgodnionego przez strony stosunku pracy na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ma istotne znaczenie z uwagi na okoliczność, że ustalanie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy następuje w oparciu o przychód, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, a w szczególności wynagrodzenie zasadnicze, wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty itp. Umowa o pracę wywołuje zatem nie tylko skutki bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą, lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych kształtując stosunek ubezpieczenia społecznego, w tym wysokość składki, co w konsekwencji prowadzi do uzyskania odpowiednich świadczeń. W związku z powyższym ocena postanowień umownych może i powinna być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych, a więc nie tylko z punktu widzenia interesu pracownika (ubezpieczonego), ale także interesu publicznego. Godziwość wynagrodzenia za pracę w prawie ubezpieczeń społecznych musi być zatem interpretowana przy uwzględnieniu wymogu ochrony interesu publicznego oraz zasady solidarności ubezpieczonych. Alimentacyjny charakter świadczeń przyznawanych z tytułu ubezpieczenia społecznego oraz zasada solidaryzmu sprawiają, że płaca stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki nie może być ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie i nie może rażąco przewyższać wkładu pracy, by w konsekwencji składka na ubezpieczenie społeczne nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Przepisy prawa ubezpieczeń społecznych odwołują się bowiem do takiego przełożenia pracy i uzyskanego za nią wynagrodzenia na składkę na ubezpieczenie społeczne, które pozostaje w harmonii z poczuciem sprawiedliwości w korzystaniu ze świadczeń z ubezpieczenia, udzielanych z zasobów ogólnospołecznych.

Podsumowując należy stwierdzić, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy, natomiast ocena godziwości tego wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji. Dokonywana przez organ rentowy kontrola zgłoszeń do ubezpieczenia oraz prawidłowości i rzetelności obliczenia składki oznacza przyznanie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kompetencji do badania zarówno tytułu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności jej poszczególnych postanowień, a zatem, również postanowień umowy o pracę w zakresie wynagrodzenia, które pozostają w kolizji z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Okoliczności niniejszej sprawy uprawniały organ rentowy do zweryfikowania wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawczyni z tytułu zatrudnienia u płatnika składek - (...) spółki z o.o. z siedzibą w K. ((...). (...)). Powierzone wnioskodawczyni obowiązki pracownicze na stanowisku specjalisty ds. księgowo - kadrowych, przy uwzględnieniu zarobków pozostałych pracowników ww. spółki oraz rodzaju i charakteru wykonywanej przez nich pracy, nie uzasadniały przyznania jej wynagrodzenia w kwocie (...)zł brutto. W pierwszej kolejności wypada odnotować, iż z wnioskodawczynią zawarto umowę o pracę na czas nieokreślony w wymiarze pełnego etatu, tymczasem inne zatrudnione w spółce osoby posiadały bądź to umowy o pracę na czas określony (M. M. (1) i zatrudniona w trakcie nin. postępowania M. M. (2)), bądź na czas nieokreślony w niepełnym wymiarze czasu pracy (S. S.). Postanowienia zawartej przez wnioskodawczynię umowy o pracę w zakresie wynagrodzenia znacząco odbiegały od warunków płacowych zatrudnionych z nią równocześnie pracowników, których zarobki kształtowały się w granicach minimalnego wynagrodzenia za pracę. Wbrew wywodom skarżącej, takiego różnicowania nie uzasadniał rozmiar i charakter powierzonych jej obowiązków pracowniczych. Wnioskodawczyni w okresie faktycznego wykonywania pracy (1 luty 2011 roku do 13 kwietnia 2011 roku) nie pełniła w ww. spółce żadnej kierowniczej funkcji, w szczególności nie była zwierzchnikiem służbowym pozostałych pracowników, a jedynie współpracowała z nimi przy dokonywaniu rozliczeń klientów pracodawcy. Z zeznań świadka M. M. (1) wynika, że obowiązki pracownicze wnioskodawczyni polegały między innymi na przekazywaniu jej dokumentów celem wpisania poszczególnych danych do komputera. Fakt dostarczania przez wnioskodawczynię jedynie dokumentów do wprowadzania danych do komputera został również potwierdzony przez świadka S. S.. Nic nie wskazuje zatem na to, aby na wnioskodawczyni ciążyły jakieś obowiązki o szczególnym znaczeniu dla funkcjonowania spółki, które uzasadniałyby przyznanie jej wynagrodzenia w określonej w umowie o pracę kwocie, odbiegającej znacznie od zarobków innych współpracowników. Na wyprowadzenie takiego wniosku nie pozwala chociażby fakt, że pomimo korzystania przez wnioskodawczynię ze zwolnienia lekarskiego od kwietnia 2011 roku pracodawca zdecydował się zatrudnić dodatkową osobę (M. M. (2)) dopiero w dniu 17 października 2011 roku. Nieprzekonująca jest także argumentacja skarżącej, iż jej zatrudnienie w ww. spółce wiązało się z koniecznością obsługi nowego klienta, tj. (...). F.. Treść zeznań S. S. świadczy o tym, że to on zajmował się obsługą księgową ww. przedszkola. Wnioskodawczyni nie była zatem jedyną osobą, na której spoczywał obowiązek związany z dokonywaniem rozliczeń nowego klienta spółki. Charakter i rozmiar wykonywanych przez nią czynności pracowniczych nie odbiegał znacząco od obowiązków pozostałych pracowników spółki. Okoliczność, że wnioskodawczyni legitymuje się odpowiednim wykształceniem oraz doświadczeniem zawodowym nie podważa zasadności stanowiska Sądu I instancji, iż uzgodnione w umowie o pracę wynagrodzenie jest wygórowane i nie odpowiada charakterowi wykonywanej przez nią pracy oraz związanej z tym odpowiedzialności, a nadto nie jest adekwatne do warunków płacowych pozostałych zatrudnionych w spółce osób. W tym miejscu warto odnotować, że zarobki uzyskiwane przez wnioskodawczynię z tytułu zatrudnienia u innych pracodawców, w szczególności w (...) spółce z o.o. w K. w kwocie (...)zł brutto, były niższe od wynagrodzenia przewidzianego w umowie o pracę z dnia 1 lutego 2011 roku, pomimo tego, że jej kwalifikacje zawodowe nie uległy istotnemu poszerzeniu, a rodzaj pracy świadczonej u poszczególnych płatników składek nie różnił się znacząco od siebie. Zasadności dokonanych przez Sąd Okręgowy ocen nie podważa także wskazany w apelacji fakt, że dla zatrudnionej w dniu 17 października 2011 roku M. M. (2) przewidziano wynagrodzenie w analogicznej do wnioskodawczyni kwocie tj. (...)zł brutto. Po pierwsze, wzmiankowaną umowę o pracę z dnia 17 października 2011 roku zawarto po wydaniu zaskarżonej w niniejszym postępowaniu decyzji, co każe poddać w wątpliwość motywację, jaka legła u podstaw nawiązania tego stosunku pracy, a po drugie z M. M. (2) podpisano jedynie umowę o pracę na czas określony, podczas gdy wnioskodawczynię z płatnikiem składek - (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w K. - łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony.

Reasumując Sąd Apelacyjny przyjął, że całościowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż ustalone przez strony umowy o pracę wynagrodzenie wnioskodawczyni na poziomie (...)zł brutto w realiach niniejszej sprawy nie może zostać uznane za właściwe, uwzględniające przesłankę ekwiwalentności zarobków do rodzaju i charakteru świadczonej pracy oraz posiadanych przez pracownika kwalifikacji zawodowych. Zaskarżona decyzja, w której organ rentowy zakwestionował wysokość wskazanej przez płatnika podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wnioskodawczyni jest prawidłowa. Odmienne stanowisko apelującej nie jest uzasadnione.

W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, na mocy art.385 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł o jej oddaleniu.