Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 lipca 2013 r około godz.16.00 do altanki na działce ogrodniczej pokrzywdzonego R. I. weszło dwóch mężczyzn. Jednym z nich był oskarżony K. A. , natomiast personaliów drugiego z mężczyzn nie ustalono. Jeden z przybyszów zapytał pokrzywdzonego czy zastanowił się nad ich propozycją . Należy nadmienić ,że około tydzień wcześniej ci sami mężczyźni odwiedzili R. I. w jego altance i namawiali go wówczas aby na swój dowód osobisty wziął dla nich telefon komórkowy. Wówczas to pokrzywdzony odmówił natomiast oskarżony i jego towarzysz odchodząc powiedzieli aby się jeszcze zastanowił. W dniu 15 lipca 2013 r pokrzywdzony ponownie oświadczył ,że nie jest zainteresowany ich propozycją a następnie wstał z wersalki na której siedział. Wówczas jeden z mężczyzn uderzył pokrzywdzonego pięścią w twarz. K. A. i jego towarzysz opuścili altankę a wychodząc jeden z nich powiedział aby pokrzywdzony zastanowił się , gdyż spalą mu altankę. W wyniku uderzenia w twarz R. I. doznał skaleczenia w obrębie jamy ustnej. Przypisanego mu usiłowania wymuszenia rozbójniczego oskarżony K. A. dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary pozbawienia wolności orzeczonej z umyślne przestępstwo podobne na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 20.11.2008 r w sprawie sygn. V K 252/08 . Wyrokiem tym orzeczono między innymi kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art.278 § 1 kk oraz 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art.289 § 2 kk. Kary orzeczone powyższym wyrokiem zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 16.06.2010 r w sprawie sygn. II K 384/10, którym orzeczono karę łączną roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. . Kary łączne pozbawienia wolności orzeczone wspomnianym wyrokiem łącznym oskarżony odbywał w okresie od 17.10.2010 r do 14.10.2012 r z zaliczeniem okresów od 26.04.2008 r do 27.04.2008 r oraz od 18.03.2009 r do 19.10.2009 r.

/dowód: zeznanie R. I. k. 16v-17,20v-21,35v,18v-19,237v,717-718,917-917v; zeznanie J. N. k.16v-17,748-748v,917v-918 ; zeznanie R. B. k. 959v; protokół użycia alkometru wobec R. I. k.4; dokumentacja fotograficzna k.5-6; protokół przeszukania pomieszczeń K. A. k.24-28; protokół zatrzymania K. A. k.30; protokół przeszukania osoby K. A. k.31; odpisy wyroków k. 224-230, 298-299; wyjaśnienia oskarżonego k.42-42v,50,329,715,916v-917/

Oskarżony K. A. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. W swych wyjaśnieniach przyznał ,że był u pokrzywdzonego razem z drugą osobą , której nazwiska nie pamięta. Proponował pokrzywdzonemu zakup telefonu komórkowego na abonament. Telefon miał być sprzedany a pokrzywdzony miał mu z tego tytułu przekazać jakieś pieniądze . Oskarżony zaprzeczył temu , że pokrzywdzony był bity lub mu grożono. Według K. A. R. I. był tak pijany ,że nie można było się z nim porozumieć (k.42-42v,50,329,715,916v-917).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części w której przyznał ,że był w dn.15 lipca 2013 r na działce R. I.. Prawdziwe jest również podawany przez oskarżonego powód wizyty u pokrzywdzonego. W tym zakresie wyjaśnienia K. A. przystają do zeznań pokrzywdzonego . Bezspornym jest zatem ,że K. A. wraz z innym nieustalonym mężczyzną wpływali na R. I. aby zawarł na swe nazwisko umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i tą drogą otrzymał nowy telefon komórkowy. Po sprzedaży telefonu , oskarżony miał otrzymać od pokrzywdzonego „jakieś pieniądze”. Nie są prawdziwe wyjaśnienia K. A. w których zaprzeczył , że pokrzywdzony został uderzony w twarz oraz grożono mu. Odmiennie okoliczności te opisał pokrzywdzony R. I. oraz sąsiadka wymienionego J. N.. Również wezwani na miejsce policjanci zastali R. I. ze śladami krwi na twarzy , co zostało uwidocznione na zdjęciach w aktach sprawy (k.5,6).

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego R. I. (16v-17,20v-21,35v,18v-19,237v,717-718,917-917v). Jak wyżej zauważono relacja wymienionego koresponduje w znacznej mierze z wyjaśnieniami oskarżonego. Poza tym zeznanie R. I. nie jest sprzeczne z zeznaniem J. N.. Analizując zeznanie pokrzywdzonego na tle innych dowodów ustalono , że padł on ofiarą wymuszenia rozbójniczego. Świadczą o tym przede wszystkim ujawnione w obrębie jego twarzy powierzchowne obrażenia pochodzące od uderzenia pięścią przez jednego ze sprawców. W czasie zdarzenia pokrzywdzony był pod znacznym działaniem alkoholu (zob protokół użycia alkometru k.4) . Mimo tego nie można zgodzić się z twierdzeniami oskarżonego ,że z R. I. nie można było nawiązać kontaktu słownego. Po zaistniałym zdarzeniu opowiedział o nim sąsiadce oraz przybyłym na miejsce funkcjonariuszom Policji. Należy zauważyć ,że pokrzywdzony nie zapamiętał wiernie wszystkich okoliczności. Nie wiedział który ze sprawców stosował przemoc i wypowiadał słowa groźby. Nie był również pewien tożsamości drugiego ze sprawców. R. I. szczerze to przyznał , co wzmacnia zaufanie do jego prawdomówności. Sąd dał również wiarę zeznaniu J. N. (k.16v-17,748-748v,917v-918). Zeznanie świadka koresponduje z dowodami , którym dano wiarę.

Zeznanie R. B. (k. 959v) nie miało znaczenia dla ustaleń w sprawie.

Sąd dał wiarę informacjom utrwalonym w pozostałych dokumentach. Nie ujawniły się okoliczności nakazujące wątpić w ich prawdziwość .

Ustalony stan faktyczny uprawnia do przyjęcia , że oskarżony K. A. dopuścił się zarzuconego mu czynu działając wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą. Wprawdzie R. I. nie był w stanie wskazać , który z napastników uderzył go w twarz oraz groził spaleniem jego altanki , okoliczność ta nie wyklucza jednak przyjęcia przestępnego współdziałania . K. A. wraz z nieustalonym współsprawcą dwukrotnie przychodzili do altanki pokrzywdzonego w tym samym celu. Jak widać porozumieli się aby posłużyć się pokrzywdzonym a ściśle mówiąc jego danymi osobowymi w celu uzyskania korzyści majątkowej. W związku z tym, że obaj sprawcy dwukrotnie spotkali się z odmową ze strony pokrzywdzonego, zastosowali wobec niego przemoc oraz groźbę spalenia mienia. Wypowiedziane na odchodnym przez jednego ze sprawców słowa groźby wskazują ,że kwestię podpisania przez pokrzywdzonego umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych , pozostawili nadal otwartą. Nawet jeżeli K. A. nie zastosował osobiście przemocy wobec R. I. ani nie wypowiedział wobec niego groźby , z ustalonego przebiegu zdarzeń wynika ,że akceptował działanie drugiego sprawcy i w nim uczestniczył ,co przesądza o współsprawstwie (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 17.09.2008 r sygn. III KK 274/08 , KZS 2009, nr 1 poz.19, Legalis nr 175044). Należy zauważyć , że pokrzywdzony opisując zachowanie sprawców posługiwał się liczbą mnogą : „przyszli” , „zagrozili” itp. Na odchodne jeden z napastników powiedział aby przemyślał swoją decyzję, bo jak nie to „spalimy twoją altankę”. Podobnie relacjonowała J. N.. Świadek zeznawała ,że pokrzywdzony mówił ,że grozili że go spalą i w kontekście tych gróźb wymieniał A. (k.748). Zdaniem sądu prokurator zachowanie oskarżonego słusznie zakwalifikował jako usiłowanie popełnienia przestępstwa wymuszenia rozbójniczego. Oskarżony i jego wspólnik założyli, że przekonają R. I. do zawarcia przez niego umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych na jego nazwisko. Otrzymany przy zawarciu umowy telefon komórkowy miał być sprzedany , zaś sprawcy mieli otrzymać ze sprzedaży „jakieś pieniądze”. Zatem ich działaniu przyświecał cel osiągnięcia korzyści majątkowej. Wobec odmowy ze strony pokrzywdzonego , sprawcy zastosowali przemoc oraz groźbę gwałtownego zamachu na mienie . Założonego przez siebie celu nie osiągnęli z uwagi na postawę R. I.. Z wypowiedzianych na odchodne słów aby pokrzywdzony „zastanowił się” wynika ,że sprawcy od swego zamiaru nie odstąpili i zapowiadali swój powrót . Czyn oskarżonego należało zatem zakwalifikować jako występek z art.13 § 1 kk w zw. z art.282 kk w zw. z art.64 § 1 kk.

Wymierzając karę oskarżonemu sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art.53 § 1 i 2 kk. Sąd dostrzegł ,że sprawcy jako swoją ofiarę obrali R. I. - osobę niezamożną , utrzymującą się z prac interwencyjnych (k.21). Pokrzywdzony przyznał ,że gdyby zmuszono go do zawarcia umowy nie byłby w stanie płacić , gdyż nie ma pieniędzy. Pod uwagę wzięto również sposób użycia przemocy , wywołującej powierzchowny uraz u pokrzywdzonego jak również wypowiedzianą pod jego adresem groźbę. Oceniając okoliczności czynu sąd doszedł do wniosku , że nie zachodzą podstawy do przyjęcia wypadku mniejszej wagi w rozumieniu art.283 kk. Wymierzając karę wzięto pod uwagę również dotychczasowy sposób życia oskarżonego oraz jego wielokrotną karalność przekładającą się na przyjęcie recydywy określonej w art.64 §1 kk (karta karna k.913-914). Biorąc pod uwagę powyższe sąd wymierzył K. A. (1) z mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art.282 kk karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał ,że kara w takim wymiarze jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego oraz stopnia jego winy, którą oceniono jako znaczną. Oskarżony nie zdobył się na przeproszenie pokrzywdzonego i przejawiał raczej obojętny stosunek wobec własnego zachowania będącego przedmiotem osądu. K. A. nie wyjawił również personaliów drugiego sprawcy.

O kosztach obrony świadczonej z urzędu orzeczono w pkt II wyroku.

W oparciu o przepis art.624 § 1 kpk sąd zwolnił K. A. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych albowiem oskarżony nie posiada środków pozwalających na ich zapłatę Aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności , której koniec przypada na dzień 24.01.2019r (k.883).

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

- (...)

(...)