Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Stanisław Pilarczyk

Protokolant Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2016 r. w Kaliszu

odwołania A. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 17 maja 2016 r. Nr (...)

w sprawie A. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

Oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił wnioskodawcy A. D. przyznania prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż zdaniem organu rentowego wnioskodawca nie udowodnił, wymaganych na dzień 1 stycznia 1999 roku, 25 lat pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł wnioskodawca A. D., domagając się przyznania prawa do emerytury. Organ rentowy, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie.

Sąd poczynił następujące ustalenia:

Wnioskodawca A. D. urodził się (...).

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 22 lata, 1 miesiąc i 18 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 4 lata, 4 miesiące i 11 dni pracy w szczególnych warunkach.

(okoliczności niesporne)

W dniu 11 marca 1976 roku wnioskodawca ukończył 5-letnie Technikum (...) w O., w trybie dziennym, na podbudowie ośmioklasowej szkoły podstawowej (dowód – odpis świadectwa dojrzałości – akta osobowe wnioskodawcy).

W latach 1972-1976 wnioskodawca zamieszkiwał w O. razem ze swoim ojcem. Zajęcia w technikum elektryczno-mechanicznym odbywały się w godzinach od 8 do 13 lub 14.

Wnioskodawca wnosi o zaliczenie do okresu składkowego okresu zatrudnienia w gospodarstwie rolnym J. K., położonego w miejscowości P., oddalonej od O.o 7 km, w okresie od dnia 10 września 1972 roku do dnia 10 października 1976 roku.

J. K.w latach 1965-1988 był właścicielem gospodarstwa rolnego o powierzchni 7 hektarów w miejscowości P.i W. (dowód – zaświadczenie – k. 22 akt emerytalnych). Gospodarstwo to prowadził J. K.ze swoją żoną S. K.. Na powierzchni 6 hektarów J. K.siał zboża, na około 1 hektara sadził ziemniaki i buraki pastewne. Ponadto posiadał łąkę. W latach siedemdziesiątych XX wieku J. K.hodował około 10 krów, około 12 sztuk trzody chlewnej, a także drób. Siłą pociągową w gospodarstwie J. K. były 2 konie pociągowe. (okoliczności niesporne – częściowe zeznania wnioskodawcy A. D.[00:03:17][00:40:00]; częściowe zeznania świadka J. B.[00:57:43][01:19:30]; częściowe zeznania świadka I. K.[01:19:31][01:38:08]).

Wnioskodawca A. D.przy wniosku o ustalenie kapitału początkowego, w kwestionariuszu dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych, gdzie należało podać kolejno okresy zatrudnienia po ukończeniu 15 roku życia, nie podał, iż wykonywał pracę jako pomocnik w gospodarstwie rolnym J. K. (dowód – kwestionariusz odnośnie okresów zatrudnienia – akta kapitału początkowego wnioskodawcy).

Wnioskodawca, składając stosowne dokumenty o zatrudnieniu w Przedsiębiorstwie (...) w O., ani w życiorysie, ani w kwestionariuszu osobowym nie podał, iż był zatrudniony jako pracownik przez J. K. (dowód – życiorys wnioskodawcy, kwestionariusz osobowy – akta osobowe wnioskodawcy z Przedsiębiorstwa (...)).

Wnioskodawca A. D. nie został zgłoszony do ubezpieczenia społecznego jako pracownik przez J. K. (okoliczność niesporna).,

Od dnia 20 października 1976 roku do dnia 31 lipca 1994 roku wnioskodawca A. D. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w O. jako elektromonter (dowód – świadectwo pracy wnioskodawcy – k. 28 akt emerytalnych).

W umowie o pracę z dnia 20 października 1976 roku pomiędzy Przedsiębiorstwem (...) a wnioskodawcą A. D. jego stanowisko pracy określono jako elektromonter (dowód – umowa o pracę – akta osobowe wnioskodawcy).

W okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) ówczesny pracodawca określał w angażach oraz dokumentach osobowo-finansowych stanowisko pracy wnioskodawcy jako elektromonter (dowód – angaże wnioskodawcy i dokumenty osobowo-finansowe wnioskodawcy – akta osobowe wnioskodawcy).

Za okres od dnia 20 października 1976 roku do dnia 23 października 1978 roku i za okres od dnia 4 listopada 1980 roku do dnia 31 lipca 1994 roku Przedsiębiorstwo (...) w O. wystawiło wnioskodawcy świadectwo pracy w szczególnych warunkach, podając, iż wykonywał on pracę, o której mowa w wykazie A dział XIV poz. 13, to jest pracę w akumulatorowniach przy opróżnianiu, oczyszczaniu i wymianie stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych. Ponadto powyższy pracodawca, podając, iż w wyżej wymienionym okresie wnioskodawca wykonywał prace w szczególnych warunkach, powołał się w powyższym świadectwie pracy na zarządzenie nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku, w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach, i załącznik nr 1 do tego zarządzenia – wykaz A dział XIV poz. 13 pkt 2, gdzie jako prace w szczególnych warunkach wymieniono prace elektromontera – ładowacza akumulatorów w akumulatorowniach, przy opróżnianiu, oczyszczaniu i wymianie stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych (dowód – świadectwo pracy wnioskodawcy).

W Przedsiębiorstwie (...) było kilkadziesiąt wózków akumulatorowych, które służyły do transportu wewnętrznego i które wymagały codziennej obsługi. Obsługą wózków akumulatorowych zajmowało się 4 pracowników, w tym wnioskodawca. Pracę swą wnioskodawca wykonywał w akumulatorowni, gdzie pracował jako elektromonter-ładowcz akumulatorów, wymieniał stężony kwas siarkowy w akumulatorach, czyścił i wymieniał płyty ołowiane w akumulatorach od worków akumulatorowych. Tego rodzaju prace wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. (dowód – zeznania wnioskodawcy [00:33:33][00:55:46]; zeznania R. J. [01:38:09][01:54:09], zeznania J. W. [01:54:12][02:03:53]).

Czyniąc powyższe ustalenia Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy oraz świadka I. K. i I. B., iż wnioskodawca stale i codziennie wykonywał prace pracownika rolnego u J. K. w wymiarze połowy pełnego wymiaru czasu pracy, od dnia 20 października 1976 roku do dnia 23 października 1978 roku i to z kilku powodów.

Wnioskodawca, w spornym okresie, uczęszczał do technikum w trybie dziennym. Codzienny udział w zajęciach szkolnych, konieczność przygotowywania się do zajęć szkolnych, przygotowanie się do matury i pracy dyplomowej, spożywanie posiłków, codzienna toaleta uniemożliwiają, zdaniem Sądy, aby wnioskodawca w tym spornym okresie stale pracował w gospodarstwie rolnym J. K. i to w wymiarze codziennym 4 godzin dziennie. Sytuacja prawna wnioskodawcy, w zakresie pracy w gospodarstwie rolnym J. K., w okresie uczęszczania do szkoły średniej, zbliżona jest do dzieci rolników, pracujących w gospodarstwie rolnym rodziców, czyli do osób, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a tutaj stanowisko judykatury jest dość jednolite.

W orzecznictwie przyjmuje się, iż uczniowie dziennych szkół średnich nie wykonują stałej pracy w gospodarstwie rolnym, gdyż ich stałym zajęciem jest nauka w szkole średniej. Tacy uczniowie mogą jedynie świadczyć pomoc przy pracach rolniczych w czasie wolnym od zajęć szkolnych lub uczestniczyć jedynie doraźnie, okazjonalnie przy pracach związanych z prowadzeniem gospodarstwa rolnego, w okresie czynnej nauki w takiej szkole w ciągu tygodnia. Taki pogląd przyjął Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 7 lutego 2013 roku (AUa 1059/12, Lex nr 1280362), a Sąd Okręgowy taki pogląd w całości podziela. Podobny pogląd wyraził również Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 24 stycznia 1996 roku (III AUa 833/95, OSA 1998/4/15), gdzie podkreślono, iż nauka w szkole średniej, w innej miejscowości od miejsca zamieszkania, odbywana w systemie dziennym, uniemożliwiała podjęcie stałej pracy w gospodarstwie rolnym, w rozmiarze pozwalającym na zaliczenie tejże pracy do okresu zatrudnienia. Również Sąd Najwyższy, w wyroku z dnia 3 lipca 2001 roku (II UKN 466/00, OSNP 2003/7/186), w wyroku z dnia 4 listopada 2003 roku (II UK 153/03, Lex nr 985585) i postanowieniu z dnia 10 grudnia 2010 roku (II UK 259/10) podniósł, iż warunkiem uznania okresu pracy w gospodarstwie rolnym za okres składkowy jest stałe wykonywanie pracy w tym gospodarstwie, a nauka w szkole ponadpodstawowej, poza miejscem zamieszkania, wyklucza stałe wykonywanie pracy. Takie osoby nie wykonują stałej pracy w gospodarstwie, gdyż ich stałym zajęciem jest nauka w szkole. Mogą one jedynie świadczyć pomoc przy pracach rolniczych w czasie wolnym od zajęć szkolnych. Również Sąd Apelacyjny w Łodzi, w wyroku z dnia 19 listopada 2009 roku (III AUa 538/09), podniósł, iż w sytuacji, gdy dana osoba uczęszcza do szkoły w trybie dziennym, to głównym jej zajęciem jest nauka w szkole, przez co dyspozycyjność takiej osoby dla gospodarstwa rolnego jest ograniczona, tak więc trudno mówić o stałej pracy w gospodarstwie rolnym.

Podobny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Łodzi, w wyroku z dnia 10 lipca 2013 roku (III AUa 1697/12, Lex nr 135643), stwierdzając, iż „nauka w szkole średniej, w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania, odbywana w systemie dziennym, uniemożliwia – co do zasady – możliwość podjęcia stałej pracy w gospodarstwie rolnym, w rozmiarze pozwalającym na zaliczenie tej pracy do okresu zatrudnienia. Dyspozycyjność takiej osoby do pracy w gospodarstwie w sposób stały jest wyłączona. Nawet przyjmując, że powrót ze szkoły miał miejsce relatywnie wcześnie w ciągu dnia, to nie można zapominać, że w przypadku szkoły średniej koniecznym jest codzienne przygotowywanie się do zajęć szkolnych, co wymaga systematycznego poświęcenia czasu także po powrocie ze szkoły. W tych warunkach realna możliwość pogodzenia pracy w gospodarstwie z nauką, jest co do zasady wykluczona. Doświadczenie życiowe wskazuje, że uczniowie szkół położonych w innej miejscowości niż gospodarstwo rolne, z czym związany jest czas na dojazd do szkoły i powrót do domu, nie wykonują stałej pracy w gospodarstwie, gdyż stałym ich zajęciem jest nauka w szkole średniej. Mogą jedynie świadczyć pomoc przy pracach rolniczych w czasie wolnym od zajęć szkolnych lub uczestniczyć w pracach nie mających charakteru pracy stałej, jedynie ewentualnym udziałem (pomocą) w wykonywaniu typowych obowiązków domowych, po powrocie ze szkoły lub w okresie świąt i krótkich przerw w nauce.”.

W orzecznictwie przyjmuje się również, iż zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2000 roku, II UKN 728/00, Lex nr 1165864; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, OSNP 1998/22/97).

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie, z dnia 7 października 2015 roku (III AUa 503/15), podkreślono, iż zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych wymaga dowodów precyzyjnych i absolutnie pewnych.

Podzielając te stanowiska należy podnieść, iż wnioskodawca, w spornym okresie od dnia 10 września 1972 roku do dnia 10 października 19776 roku, uczęszczał do szkoły średniej, co już podkreślono wyżej, zdaniem Sądu uniemożliwiało wykonywanie stałej, codziennej pracy jako pracownik w gospodarstwie rolnym J. K.. Na okoliczność tej pracy wnioskodawca nie przedstawił żadnych dokumentów, a w kwestionariuszu odnośnie kapitału początkowego, sporządzonego w 2001 roku, jak i w kwestionariuszu przy przyjęciu do pracy w Przedsiębiorstwie (...), jak i przy złożonym wówczas życiorysie, wnioskodawca nie wspomniał o pracy u J. K..

To iż pracował w spornym okresie u J. K., to kwestia ta dopiero została podniesiona przy złożeniu wniosku o emeryturę, kiedy to należało udowodnić na dzień 1 stycznia 1999 roku 25-letni okres składkowy i nieskładkowy.

Tak więc Sąd, mając powyższe na względzie, nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy i zeznaniom I. B. i I. K., iż wnioskodawca codziennie i stale, w spornym okresie od dnia 10 września 1972 roku do dnia 10 października 1976 roku, w wymiarze 4 godzin dziennie, pracował jako pracownik u J. K.,

Nie jest natomiast wykluczone, iż wnioskodawca w okresie wakacji szkolnych, szczególnie letnich, mógł w okresie pilnych prac polowych wykonywać prace u J. K. jako pracownik za wynagrodzeniem.

Sąd natomiast dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy i świadków R. J. i J. W., iż w okresie od dnia 20 października 1976 roku do dnia 23 października 1978 roku i od dnia 3 listopada 1980 roku do dnia 31 lipca 1994 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze prace w akumulatorowni przy opróżnianiu, oczyszczaniu i wymianie stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych. W tym zakresie zeznania wnioskodawcy i świadków pokrywają się z dokumentami pracowniczymi, zawartymi w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu jego pracy w Przedsiębiorstwie (...).

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2016 roku poz. 887 j. t. ze zmianami) ubezpieczonym, urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. 1 stycznia 1999 roku, osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn;

oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 tej ustawy.

Emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, albo złożeniu wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 27 ust. 1, cytowanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach, wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynosi dla mężczyzn 25 lat.

Zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 1 cytowanej wyżej ustawy o emeryturach i rentach, za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 roku następujące okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne, albo za które nie było obowiązku opłacania składki na ubezpieczenie społeczne, w tym z tytułu zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia, na obszarze Państwa Polskiego – w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w okresach tych pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego i chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy lub rentę chorobową.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionym w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w niższym wieku emerytalnym niż określona z art. 27 pkt. 1.

Stosownie do treści art. 32 ust. 2 przytoczonej ustawy, dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w obniżonym wieku, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości, lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Szczegółowe warunki uzyskania dochodzonego świadczenia reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Zgodnie z treścią § 1 ust. 1 tego rozporządzenia stosuje się je do pracowników wykonujących pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymienione w jego § 4 – 15, oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu, są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (§ 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia). Okresy pracy w powyższych okolicznościach stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 cytowanego rozporządzenia). Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Zaś po myśli § 4 ust. 1 rozporządzenia pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu racy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 roku, III UK 27/07, OSNP z 2008 roku, nr 21-22, poz. 325; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2007 roku, III UK 38/07, OSNP z 2008 roku, nr 21-22, poz. 329; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2007 roku, III UK 66/07, Lex nr 483283; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2008 roku, I UK 210/07, OSNP z 2009 roku, nr 5-6, poz. 75; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 194/08, Lex nr 528152). Podobne stanowisko zajmuje również Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 16 lutego 2012 roku (III AUa 1731/11, Lex nr 1129733) i w wyroku z dnia 9 lutego 2012 roku (III AUa 1682/11, Lex nr 110471).

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 roku (II UK 395/13, Lex nr 1455235) w tezie 1 podniesiono, iż „dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy i jej wykonywanie w warunkach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), a więc stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy). Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika, w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia.”. W tezie 2 powyższego wyroku podniesiono, iż „w świetle art. 32 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz § 1 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), pracami w szczególnych warunkach nie są wszelkie prace, wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami lub prace charakteryzujące się znacznym wysiłkiem fizycznym, lecz jedynie takie, które zostały wymienione w § 4-15 tego rozporządzenia i w wykazach stanowiących załącznik do niego.

W niniejszej sprawie, zdaniem Sądu Okręgowego, wnioskodawca nie udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku wymaganego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, przy braku zaliczenia mu do tego okresu okresu od dnia 10 września 1972 roku do dnia 10 października 1976 roku, a udowodnił jedynie 22 lata, 1 miesiąc i 18 dni.

Gdyby nawet uwzględnić do okresu składkowego okres pracy wnioskodawcy A. D. u J. K., w spornym okresie, w okresie wakacji szkolnych letnich i zimowych, kiedy to wnioskodawca mógł wykonywać zatrudnienie pracownicze w wymiarze 4 godzin dziennie, to i tak wnioskodawca nie udowodniłby wymaganego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku.

Natomiast należy przyjąć, iż wnioskodawca udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku 15-letni okres pracz w szczególnych warunkach. Praca jaką wykonywał wnioskodawca od dnia 20 października 1976 roku do dnia 23 października 1978 roku oraz od dnia 3 listopada 1980 roku do dnia 31 lipca 1994 roku w Przedsiębiorstwie (...) w O. jest pracą w szczególnych warunkach, o której mowa w wykazie A, dział XIV poz. 13, będącym załącznikiem do cytowanego wyżej rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. W przepisie tym jako praca w szczególnych warunkach wymieniona jest praca w akumulatorowniach przy opróżnianiu, oczyszczaniu i wymianie stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych. Również tego rodzaju praca elektromontera-ładowacza akumulatorów w akumulatorowniach, przy opróżnianiu, oczyszczaniu i wymianie stężonego kwasu siarkowego i płyt ołowianych jest traktowana jako praca w szczególnych warunkach, w rozumieniu zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku, w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty (Załącznik Nr 1 wykaz A dział XIV poz. 13 pkt 2, Dz. Urz. M.B. z 1983 roku nr 3 poz. G).

Tak więc, skoro wnioskodawca, na dzień 1 stycznia 1999 roku, nie udowodnił wymaganego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, to nie spełnia on jednej z podstawowych przesłanek do przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym i dlatego zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 17 maja 2016 roku należy uznać za zgodną z prawem i dlatego, zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., odwołanie wnioskodawcy, jako niezasadne, podlegało oddaleniu, co znalazło odzwierciedlenie w wyroku.

W wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, z dnia 21 kwietnia 2015 roku (III AUa 1986/14, www.orzeczenia.ms.gov.pl ), podkreślono, iż obowiązek udowodnienia wszystkich warunków nabycia prawa do emerytury w wieku obniżonym spoczywa na ubezpieczonym. Biorąc zaś pod uwagę, że prawo do emerytury w wieku obniżonym stanowi odstępstwo od ogólnej reguły, przeto wszelkie istotne wątpliwości, które pojawią się w toku postępowania dowodowego, oznaczają nieudowodnienie spełnienia warunków uzyskania prawa do wyjątkowego świadczenia.

Sąd Okręgowy w całości podziela to stanowisko, podnosząc, iż wnioskodawca, wobec nie przedstawienia dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych, precyzyjnych, logicznych, nie udowodnił, iż w spornym okresie od dnia 10 września 1972 roku do dnia 10 października 1976 roku pracował stale, co najmniej w połowie pełnego wymiaru czasu pracy jako pracownik u J. K..