Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Mierz (spr.)

Sędziowie SSO Bożena Żywioł

SSO Kazimierz Cieślikowski

Protokolant Barbara Szkabarnicka

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2016 r.

przy udziale Tomasza Grzesika Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

sprawy R. M., syna J. i W.

ur. (...) w R.

oskarżonego z art. 62§2 kks w zw. z art. 56§1 kks w zw. z art. 6§2 kks przy zast. art. 7§1 kks oraz art. 37§1 pkt 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 8 czerwca 2016 r. sygnatura akt VII K 825/14

na podstawie art. 437 k.p.k., art. 438 k.p.k., art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. i art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.

1.  uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umarza wobec R. M. postępowanie karnoskarbowe o to, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonywaniu tego samego zamiaru prowadząc działalność gospodarczą PRZEDSIĘBIORSTWO-HANDLOWO-USŁUGOWE (...), w okresie od 6 maja 2008 r. do 26 sierpnia 2008 r. wystawił na rzecz A. M. (1) (...) oraz (...) następujące faktury VAT:

1.  (...) z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 76.000,00 zł, VAT 16.720,00 zł

2.  (...)z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 85.500,00 zł, VAT 18.810,00 zł

3.  (...) z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 39.762,00 zł, VAT 8.747,64 zł

4.  (...)z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

5.  (...)z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 76.000,00 zł, VAT 16.720,00 zł

6.  (...) z dnia 10.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

7.  (...) z dnia 10.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

8.  (...)z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 20.202,70 zł, VAT 4.444,59 zł

9.  (...) z dnia 04.06.2008 r. na kwotę netto 120.000,00 zł VAT 26.400,00 zł

10.  (...) z dnia 09.06.2008 r. na kwotę netto 93.000,00 zł, VAT 20.460,00 zł

11.  (...) z dnia 13.06.2008 r. na kwotę netto 92.000,00 zł, VAT 20.240,00 zł

12.  (...) z dnia 16.06.2008 r. na kwotę netto 14.000,00 zł, VAT 3.080,00 zł

13.  (...) z dnia 17.06.2008 r. na kwotę netto 18.000,00 zł, VAT 3.960,00 zł

14.  (...) z dnia 18.06.2008 r. na kwotę netto 15.000,00zł., VAT 3.300,00 zł

15.  (...) z dnia 19.06.2008 r. na kwotę netto 37.000,00, VAT 8.140,00 zł

16.  (...) z dnia 19.06.2008 r. na kwotę netto 8.000,00., VAT 1.760, 00 zł

17.  (...) z dnia 20.06.2008 r. na kwotę netto 72.000,00 zł., VAT 15.840,00 zł

18.  (...)z dnia 20.06.2008 r. na kwotę netto 36.000,00 zł., VAT 7.920,00 zł

19.  (...) z dnia 24.06. 2008 r. na kwotę netto 40.000,00 zł., VAT 8.800,00 zł

20.  (...) z dnia 24.06.2008 r. na kwotę netto 3.000,00 zł., VAT 660,00 zł

21.  (...) z dnia 24.06.2008 r. na kwotę netto 70.000,00 zł., VAT 15.400,00 zł

22.  (...) z dnia 24.06.2008 r. na kwotę netto 84.000,00 zł., VAT 18.480,00 zł

23.  (...) z dnia 24.06.2008 r. na kwotę netto 109.000,00 zł., VAT 23.980,00 zł

24.  (...) z dnia 26.06.2008 r. na kwotę netto 93.900,00 zł., VAT 20.658,00 zł

25.  (...) z dnia 26.06.2008 r. na kwotę netto 10.698,00 zł., VAT 2.353.56 zł

26.  (...) z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 91.100,00 zł., VAT 20.042,00 zł

27.  (...) z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 61.900,00 zł., VAT 13.618,00 zł

28.  (...) z dnia 04.07.2008 r. na kwotę netto 69.400,00 zł., VAT 15.268,00 zł

29.  (...) z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 94.310,00 zł., VAT 20.748,20 zł

30.  (...) z dnia 05.07.2008 r. na kwotę netto 133.000,00 zł., VAT 29.260,00 zł

31.  (...) z dnia 18.07.2008 r. na kwotę netto 73.600,00 zł., VAT 16.192,00 zł

32.  (...) z dnia 21.07.2008 r. na kwotę netto 76.200,00 zł., VAT 16.764,00 zł

33.  (...) z dnia 22.07.2008 r. na kwotę netto 147.200,00 zł., VAT 10.384,00 zł

34.  (...) z dnia 23.07.2008 r. na kwotę netto 91.300,00 zł., VAT 20.086,00 zł

35.  (...) z dnia 24.07.2008 r. na kwotę netto 54.300,00 zł., VAT 11.946,00 zł

36.  (...)z dnia 29.07.2008 r. na kwotę netto 51.200,00 zł., VAT 11.264,00 zł

37.  (...) z dnia 30.07.2008 r. na kwotę netto 20.400,00 zł., VAT 4.488,00 zł

38.  (...) z dnia 08.08.2008 r. na kwotę netto 40.600,00 zł., VAT 8.932,00 zł

39.  (...)z dnia 20.08.2008 r. na kwotę netto 13.200,00 zł., VAT 2.904,00 zł

40.  (...) z dnia 26.08.2008 r. na kwotę netto 9.950,00 zł., VAT 2.189,00 zł

41.  (...)z dnia 11.08.2008 r. na kwotę netto 36.300,00 zł., VAT 7.986,00 zł

42.  (...) z dnia 12.08.2008 r. na kwotę netto 50.880,00 zł., VAT 11.193,60 zł

43.  (...) z dnia 13.08.2008r. na kwotę netto 48.040,00 zł., VAT 10.568,00 zł

44.  (...) z dnia 13.08.2008 r. na kwotę netto 20.400,00 zł., VAT 4.488,00 zł

nie dokumentujące rzeczywistych transakcji, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 62

§ 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. wobec przedawnienia karalności czynu;

2 . kosztami sądowymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1014/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 16 grudnia 2016 roku

R. M. oskarżony został o to, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonywaniu tego samego zamiaru prowadząc działalność gospodarczą PRZEDSIĘBIORSTWO-HANDLOWO-USŁUGOWE (...), w okresie od 6 maja 2008 r. do 26 sierpnia 2008 r. wystawił na rzecz (...) oraz (...) następujące faktury VAT:

1.  (...)z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 76.000,00 zł, VAT 16.720,00 zł

2.  (...)z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 85.500,00 zł, VAT 18.810,00 zł

3.  (...) z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 39.762,00 zł, VAT 8.747,64 zł

4.  (...)z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

5.  (...) z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 76.000,00 zł, VAT 16.720,00 zł

6.  (...) z dnia 10.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

7.  (...)z dnia 10.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

8.  (...) z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 20.202,70 zł, VAT 4.444,59 zł

9.  (...) z dnia 04.06.2008 r. na kwotę netto 120.000,00 zł VAT 26.400,00 zł

10.  (...) z dnia 09.06.2008 r. na kwotę netto 93.000,00 zł, VAT 20.460,00 zł

11.  (...) z dnia 13.06.2008 r. na kwotę netto 92.000,00 zł, VAT 20.240,00 zł

12.  (...) z dnia 16.06.2008 r. na kwotę netto 14.000,00 zł, VAT 3.080,00 zł

13.  (...) z dnia 17.06.2008 r. na kwotę netto 18.000,00 zł, VAT 3.960,00 zł

14.  (...) z dnia 18.06.2008 r. na kwotę netto 15.000,00zł., VAT 3.300,00 zł

15.  (...) z dnia 19.06.2008 r. na kwotę netto 37.000,00, VAT 8.140,00 zł

16.  (...) z dnia 19.06.2008 r. na kwotę netto 8.000,00., VAT 1.760, 00 zł

17.  (...) z dnia 20.06.2008 r. na kwotę netto 72.000,00 zł., VAT 15.840,00 zł

18.  (...) z dnia 20.06.2008 r. na kwotę netto 36.000,00 zł., VAT 7.920,00 zł

19.  (...) z dnia 24.06.2008 r. na kwotę netto 40.000,00 zł., VAT 8.800,00 zł

20.  (...) z dnia 24.06.2008 r. na kwotę netto 3.000,00 zł., VAT 660,00 zł

21.  (...)z dnia 24.06.2008r. na kwotę netto 70.000,00 zł.,VAT 15.400,00 zł

22.  (...) z dnia 24.06.2008r. na kwotę netto 84.000,00 zł.,VAT 18.480,00 zł

23.  (...) z dnia 24.06.2008r. na kwotę netto 109.000,00zł.,VAT 23.980,00zł

24.  (...) z dnia 26.06.2008r. na kwotę netto 93.900,00 zł.,VAT 20.658,00 zł

25.  (...) z dnia 26.06.2008 r. na kwotę netto 10.698,00 zł., VAT 2.353.56 zł

26.  (...)z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 91.100,00 zł., VAT 20.042,00 zł

27.  (...) z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 61.900,00 zł., VAT 13.618,00 zł

28.  (...) z dnia 04.07.2008 r. na kwotę netto 69.400,00 zł., VAT 15.268,00 zł

29.  (...) z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 94.310,00 zł., VAT 20.748,20 zł

30.  (...) z dnia 05.07.2008r. na kwotę netto 133.000,00 zł., VAT 29.260,00 zł

31.  (...)z dnia 18.07.2008 r. na kwotę netto 73.600,00 zł., VAT 16.192,00 zł

32.  (...)z dnia 21.07.2008 r. na kwotę netto 76.200,00 zł., VAT 16.764,00 zł

33.  (...) z dnia 22.07.2008r. na kwotę netto 147.200,00 zł., VAT 10.384,00 zł

34.  (...)z dnia 23.07.2008 r. na kwotę netto 91.300,00 zł., VAT 20.086,00 zł

35.  (...) z dnia 24.07.2008r. na kwotę netto 54.300,00 zł., VAT 11.946,00 zł

36.  (...) z dnia 29.07.2008r. na kwotę netto 51.200,00 zł., VAT 11.264,00 zł

37.  (...) z dnia 30.07.2008 r. na kwotę netto 20.400,00 zł., VAT 4.488,00 zł

38.  (...) z dnia 08.08.2008r. na kwotę netto 40.600,00 zł., VAT 8.932,00 zł

39.  (...) z dnia 20.08.2008 r. na kwotę netto 13.200,00 zł., VAT 2.904,00 zł

40.  (...)z dnia 26.08.2008 r. na kwotę netto 9.950,00 zł., VAT 2.189,00 zł

41.  (...) z dnia 11.08.2008 r. na kwotę netto 36.300,00 zł., VAT 7.986,00 zł

42.  (...)z dnia 12.08.2008 r. na kwotę netto 50.880,00 zł., VAT 11.193,60 zł

43.  (...) z dnia 13.08.2008r. na kwotę netto 48.040,00 zł., VAT 10.568,00 zł

44.  (...) z dnia 13.08.2008 r. na kwotę 20.400,00 zł., VAT 4.488,00 zł

nie dokumentujące rzeczywistych transakcji, czym narażono na uszczuplenie należności Skarbu Państwa w podatku od towarów i usług na łączną kwotę 589.358,00 zł, czynem powyższym naruszył przepis art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 1 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( tj. Dz.U. z 2001 r. nr 177 poz. 1054 ze zm.), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s. w zb. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. oraz art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2016 roku (Sygn. akt VII K 825/14) Sąd Rejonowy w Zabrzu orzekł, co następuje:

1.  uznaje oskarżonego R. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyżej opisanego, tj. przestępstwa skarbowego z art. 62 § 2 k.k.s. w zb. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. oraz art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. i za to na mocy art. 56 § 1 k.k.s. przy zast. art. 7 § 2 k.k.s. i art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych;

2.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu ustawy sprzed dnia 1 lipca 2015 roku i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu ustawy sprzed dnia 1 lipca 2015 roku warunkowo zawiesza oskarżonemu R. M. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności ustalając okres próby na 2 (dwa) lata;

3.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i art. 2 i 3 ust. 1 oraz art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 5120 zł (pięciu tysięcy stu dwudziestu złotych) i wydatki w kwocie 70 zł (siedemdziesięciu złotych).

Apelację od tego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego R. M. wyrokowi sądu pierwszej instancji zarzucając:

1. na zasadzie art. 438 pkt. 2 k.p.k. naruszenie przepisów procedury karnej, to jest:

a) art. 4 i 7 k.p.k. poprzez sprzeczną z tymi przepisami ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji błędne wnioski co do popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przygotowawczym i przeprowadzonego na rozprawie prowadzi do wniosków zgoła odmiennych;

b) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, dlaczego Sąd pierwszej instancji odmówił wiary dowodom stojącym w opozycji do ustaleń Sądu, a także brak odniesienia się do tych dowodów

d) art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

e) art. 413 k.p.k., poprzez pominięcie w komparycji orzeczenia znamion czynu określonego wart. 56 k.k.s, w następstwie czego doszło do wydania wyroku, który nie zawiera w części dyspozytywnej odniesienia do opisu czynów stanowiących faktyczną podstawę skazania.

2.  rażące naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

a) art. 4 § 1 k.k. poprzez zastosowanie wobec skazanego ustawy nowej zamiast poprzednio obowiązującej, względniejszej dla sprawcy, polegające na zakwalifikowaniu czynów przypisanych oskarżonemu w oparciu o przepisy w zakresie minimalnego wynagrodzenia z 2008 roku, która jest ustawą względniejszą, a uchybienie to miało istotny wpływ na treść orzeczenia, bowiem w jego wyniku orzeczono wobec oskarżonego rażąco surową karę;

b) art. 56 k.k.s, poprzez jego zastosowanie w stanie faktycznym sprawy, z którego w żaden sposób nie wynika na czym polegać miało spełnienie przez oskarżonego przesłanek z art. 56 k.k.s

3.  na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku:

a) wynikający z wyżej wskazanych naruszeń o charakterze proceduralnym, a polegających na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu opisanego w wyroku, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie prowadzi do takiego wniosku.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się częściowo trafna, a uwzględnienie niektórych z podniesionych w jej treści zarzutów prowadzić musiało do wniosku o braku podstaw do przypisania oskarżonemu znamion przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s., co w konsekwencji skutkowało stwierdzeniem przedawnienia karalności przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. objętego aktem oskarżenia i umorzeniem postępowania o ten czyn. W realiach sprawy, w obliczu zgromadzonych w dotychczasowym postępowaniu dowodów nie było bowiem podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego poprzez uniewinnienie R. M. od popełnienia zarzuconego jego osobie przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., a sprawa w tym zakresie, gdyby nie stwierdzone przedawnienie karalności, musiałaby zostać przekazana Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Jest w niniejszej sprawie cały szereg powodów z których brak było podstaw do przypisania oskarżonemu zarzuconego mu czynu w zakresie w jakim miał tenże czyn wyczerpywać znamiona przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 k.k.s.. Przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s. popełnia podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Ma zupełną rację obrońca oskarżonego, gdy w apelacji podnosi, iż nie wiadomo zupełnie w oparciu o jakie przesłanki oskarżonemu przypisano popełnienie przestępstwa wyczerpującego między innymi znamiona przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s.. Trafnie także apelujący wskazał, że opis czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera znamion przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. Istotnie bowiem zarówno w opisie czynu zawartym w zaskarżonym wyroku skazującym, jak i opisie zachowań oskarżonego objętych ustaleniami faktycznymi opisanymi w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia brak jest elementów decydujących o popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. W opisie tym brak jest bowiem kluczowego dla popełnienia przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. zachowania w postaci podania nieprawdy w deklaracjach podatkowych do którego to zachowania sprowadza się działanie sprawcy przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. Cała istota przestępstwa opisanego w tym przepisie sprowadza się do tego właśnie zachowania z tym jeszcze, że musi ono wywołać określony w przepisie skutek w postaci narażenia podatku na uszczuplenie. Bez złożenia deklaracji w której podaje się nieprawdę przestępstwa tego nie da się popełnić.

W tym stanie sprawy, już tylko z przyczyn formalnych, z uwagi na zakaz reformationis in peius obowiązujący przy rozpoznawaniu sprawy w której wywiedziona została apelacja wyłącznie na korzyść oskarżonego, niemożliwym okazało się przypisanie oskarżonemu wszystkich znamion zarzuconego jego osobie przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. Odpowiada za popełnienie przestępstwa z tego przepisu tylko podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Rozstrzygając niniejszą sprawę mieć należało na uwadze, iż w wyroku wydanym w sprawie niniejszej przez sąd pierwszej instancji w dniu 8 czerwca 2016 roku przypisane zostało oskarżonemu R. M. zachowanie polegające wyłącznie na wystawieniu na rzecz wskazanych tam dwóch podmiotów szeregu faktur niedokumentujących rzeczywistych transakcji, czym oskarżony miał narazić na uszczuplenie należności Skarbu Państwa w podatku od towarów i usług. Jak wynika z powyższego, w powołanym wyroku sąd nie przypisał oskarżonemu działania wyrażającego się w złożeniu deklaracji lub oświadczenia oraz podania w nich nieprawdy lub zatajenia prawdy, które to znamiona wymagane są przez prawo materialne dla przypisania przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. Bez ujęcia w opisie czynu przypisanego któregokolwiek z tych elementów popełnienia przestępstwa, a to złożenia deklaracji lub oświadczenia i podania w nich nieprawdy bądź zatajenia prawdy nie może być w ogóle mowy o czynie zabronionym określonym w przepisie art. 56 § 1 k.k.s. Zachowania polegające na złożeniu deklaracji lub oświadczenia w którym podatnik podaje nieprawdę lub zataja prawdę stanowią o istocie przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s.. Bez złożenia nieprawdziwej deklaracji przestępstwa tego nie można popełnić. Aby przypisać określonej osobie popełnienie tego przestępstwa ustalić należy w sposób niewątpliwy, że złożyła ona deklarację, w której podała nieprawdę lub zataiła prawdę, bądź choćby tylko miała ona wpływ na złożenie takiej deklaracji. W opisie czynu przypisanego oskarżonemu nie ujął sąd tymczasem żadnego z opisanych wyżej znamion, a brak ten powoduje, że przypisany czyn nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s., przy czym z uwagi na kierunek wywiedzionej apelacji uzupełnienie opisu czynu przez sąd odwoławczy nie jest możliwe.

Konsekwentnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, iż niedopuszczalne pozostaje uzupełnianie przez sąd rozpoznający sprawę na skutek apelacji wywiedzionej wyłącznie na korzyść oskarżonego opisu czynu przypisanego oskarżonemu przez dodawanie do tego opisu wszelkich wymaganych przez prawo karne materialne znamion przestępstwa, których opis ten nie zawiera. Sąd Najwyższy nie tylko przypominał o wymogu ujęcia w opisie czynu wszystkich elementów zachowania się sprawcy należących do zespołu ustawowych znamion danego typu przestępstwa (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., IV KKN 726/98, LEX nr 51393), ale dobitnie wypowiadał się w kwestii charakteru uchybienia, jakim jest pominięcie w opisie czynu któregokolwiek ze znamion. Stwierdził Sąd Najwyższy, że uchybienie takie nie posiada wyłącznie charakteru formalnego (wyrok z dnia 9 lipca 2002 r., III KKN 499/99 (niepubl.)).

Ponieważ w świetle dyspozycji art. 434 § 1 k.p.k. zakazującego przy rozpoznaniu sprawy w której wywiedziono apelację wyłącznie na korzyść oskarżonego, orzekania na jego niekorzyść, niedopuszczalnym było w niniejszej sprawie uzupełnienie opisu czynu zarzucanego oskarżonemu przez wprowadzenie do niego wymaganych przez prawo karne materialne znamion w postaci złożenia przez oskarżonego deklaracji w której podał on nieprawdę, bądź zataił prawdę, a których to elementów opis czynu przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku nie zawierał przed zaskarżeniem orzeczenia wyłącznie na korzyść oskarżonego (por. postanowienie SN z dnia 15 listopada 2005 r., IV KK 238/05, Prok. i Pr. 2006/3/14; postanowienie SN z 20 lipca 2005 r., I KZP 20/05, OSNKW 2005/9/76; wyrok SN z 12 maja 2004 r., III KK 166/03, LEX nr 110535; Kazimierz Marszał: Glosa do uchwały SN z dnia 7 czerwca 2002 r., I KZP 16/02, OSP 2003/2/24 - t.1), a bez którego nie może być w ogóle mowy o sprawstwie w zakresie przestępstwa z art 56 § 1 k.k.s., jedynym rozstrzygnięciem pozostać musiało w realiach niniejszej sprawy wyeliminowanie tego właśnie przepisu oraz powiązanego z nim art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu.

Zaprezentowane powyżej stanowisko Sądu Najwyższego doczekało się także wersji, której istotą pozostaje stawianie opisowi czynu przypisanego oskarżonemu wyłącznie wymogu w postaci zawarcia w jego treści takich określeń zachowania sprawcy czynu zabronionego, które jednoznacznie wypełniają treść elementów składających się na jego ustawową postać, niekoniecznie mających postać powtórzenia ustawowych znamion czynu zabronionego (tak między innymi Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - II Wydział Karny z dnia 20 grudnia 2012 r. II AKa 192/12, Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Wojskowa z dnia 5 czerwca 2014 r. WA 18/14 oraz postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 26 października 2016 r. III KK 229/16 w którym sąd ten stwierdził: Opis czynu nie musi wprost powielać sformułowań ustawowych, ale powinien być na tyle precyzyjny i czytelny, aby odpowiadał znaczeniu wszystkich znamion ustawowych konkretnego typu czynu zabronionego). Nawet jednak uwzględnienie także i tych poglądów nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, że opis czynu zarzuconego oskarżonemu aktem oskarżenia powielony w zaskarżonym wyroku skazującym zawiera w swojej treści elementy wskazujące na wyczerpanie przypisanym oskarżonemu zachowaniem znamion przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. Zarzucony oskarżonemu czyn nie obejmuje bowiem żadnego poza wskazaniem skutku z art. 56 § 1 k.k.s. elementu przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. wskazanego w kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu. Analiza treści zarzutu pozwala wnioskować, że zachowania które mogłyby się składać na przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s. nie zostały w ogóle objęte stawianym oskarżonemu zarzutem, a dalej czynem oskarżonemu przypisanym. W opisie zachowań oskarżonego składających się na zarzucane, a następnie przypisane mu przestępstwo znalazło się wyłącznie wskazanie na wystawienie przez oskarżonego nierzetelnych faktur w dniach odpowiadających datom ich wystawienia. Istotą natomiast przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. jest złożenie zawierających nieprawdę deklaracji, które z natury rzeczy składa się w czasie innym niż dzień wystawienia faktury. Zachowanie oskarżonego w postaci złożenia tych deklaracji nie zostało zatem objęte zarówno stawianym mu zarzutem, jak i czynem przypisanym jego osobie. W opisie czynu przypisanego oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem znalazło się jedynie określenie skutku w postaci narażenia Skarbu Państwa na uszczuplenie. Z opisu czynu za który R. M. został skazany wynika, że skutek w postaci narażenia podatku na uszczuplenie wywołany miał zostać samym tylko wystawieniem przez oskarżonego nierzetelnych faktur, które to zachowanie wypełniać może jedynie znamiona przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s.. W znamionach tego przestępstwa nie ma natomiast narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnej. Żadne ze znamion tego przestępstwa nie mieści się również w równoważnikach narażenia na uszczuplenie wskazanych w art. 53 § 29 k.k.s.. Z wywodami tymi koresponduje zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2015 r. (III KK 407/14) stwierdzenie: „Art. 62 § 2 k.k.s. ma charakter przestępstwa formalnego, charakteryzującego się jedynie abstrakcyjnym narażeniem na niebezpieczeństwo dobra prawnego.” Uzupełnienie opisu czynu w sposób umożliwiający zakwalifikowanie zachowania oskarżonego jako przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. nie stanowiłoby zatem jedynie doprecyzowania wyczerpującego znamiona tego przestępstwa zachowania oskarżonego, które nie zostało wprost w opisie czynu wyrażone, czy też nadania właściwej formy opisowi tego czynu, lecz oznaczałoby rozszerzenie przypisanych oskarżonemu zachowań o takie, które nie zostały objęte aktem oskarżenia, a dalej przypisanym oskarżonemu czynem w wyroku zaskarżonym wyłącznie na korzyść oskarżonego. Zabieg taki, z przytoczonych już w uzasadnieniu niniejszym powodów, pozostaje niedopuszczalny z uwagi na kierunek zaskarżenia.

Nie tylko jednak z powodu błędnego opisu czynu przypisanego oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem nie można było temu oskarżonemu przypisać przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.. Nie bez przyczyny zachowania stanowiące o istocie tego przestępstwa w postaci złożenia deklaracji podatkowych nie zostały ujęte w opisie czynu zarzuconego oskarżonemu. Rzecz bowiem w tym, że pomimo zakwalifikowania zarzuconego oskarżonemu czynu jako wyczerpującego również znamiona przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. polegającego na złożeniu deklaracji podatkowych w których podana została nieprawda bądź zatajona prawda, do akt sprawy nie zostały załączone deklaracje podatkowe poprzez złożenie których oskarżony dopuścić się miał popełnienia przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. Poszukiwanie tych deklaracji po niespełna dziesięciu latach od ich prawdopodobnego złożenia, znacząco przekracza ramy postępowania sądowego, w szczególności postępowania odwoławczego. Ten kluczowy dla stwierdzenia popełnienia przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. dowód powinien zostać do akt sprawy załączony już na etapie postępowania przygotowawczego. Warto przypomnieć, że w sprawie niniejszej postanowieniem z dnia 18 marca 2014 roku Sąd Rejonowy w Zabrzu zwrócił prokuratorowi akt oskarżenia w celu uzupełnienia istotnych braków postępowania przygotowawczego. Procedura naprawy tej fazy postępowania była zatem już w sprawie niniejszej wdrożona. Postępowanie odwoławcze nie służy uzupełnianiu braków przygotowawczej fazy procesu karnego i nie może tej fazy zastępować.

Także z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia nie wynika, by ustalenia poczynione w niniejszej sprawie, bądź wyprowadzone z nich wnioski dawały podstawę do przypisania oskarżonemu czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.. W kwestii tej z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika nie więcej niż z opisu czynu przypisanego oskarżonemu. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy ograniczył się bowiem w tym zakresie do ustaleń odnośnie wystawienia przez oskarżonego nierzetelnych faktur oraz stwierdzenia, że swoim działaniem polegającym na ich wystawieniu oskarżony naraził na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tytułu podatku od towarów i usług we wskazanej kwocie. Z przyczyn już w uzasadnieniu niniejszym określonych nie sposób przyjąć, by samo tylko zachowanie w postaci wystawienia nierzetelnych faktur uznane zostać mogło jako skutkujące narażeniem należności podatkowych na uszczuplenie.

Niezależnie jednak od powyższego także względy ściśle merytoryczne stały na przeszkodzie przypisaniu oskarżonemu zachowań, które mogłyby zostać zakwalifikowane jako przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.. By do zarzutu stawianego oskarżonemu w tym względzie w niniejszej sprawie się odnieść powołać trzeba szeroko tezy zawarte w Wyroku Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 5 marca 2015 r. (III KK 407/14). W uzasadnieniu tego orzeczenia wskazał między innymi Sąd Najwyższy, że do realizacji znamion czynu zabronionego z art. 56 § 1 k.k.s. konieczny jest skutek w postaci narażenia na uszczuplenie podatku. Skutek taki może wynikać z zachowań, które polegają na wprowadzeniu w błąd organu podatkowego, co do okoliczności mających znaczenie dla obowiązku podatkowego, prowadząc do możliwości jego ustalenia na niższym poziomie niż podatek w rzeczywistości należny. Z istoty rzeczy nie mogą mieć znaczenia w perspektywie skutku z art. 56 § 1 k.k.s. takie zachowania podatnika, które polegają na przekazaniu organowi nieprawdziwych informacji, które nie miałyby wpływu na rozmiar i treść obowiązku podatkowego. Dotyczy to w szczególności zawartych w fikcyjnych fakturach VAT informacji o transakcjach, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Jak wskazał dalej Sąd Najwyższy, stosownie do regulacji ustawy o podatku od towarów i usług, podatek ten należy się od rzeczywiście zaistniałej czynności (art. 5) lub także towarów (art. 14), a podstawą opodatkowania jest, stosownie do art. 29, obrót (ust. 1), koszt świadczenia usług (ust. 12), czy wartość celna towaru powiększona o cło (ust. 13). Skoro więc podstawą obowiązku podatkowego jest dokonanie rzeczywistej transakcji, to samo wystawienie dokumentu stwierdzającego przeprowadzenie takiej transakcji, która w rzeczywistości nie miała miejsca, pozostaje bez wpływu na zakres obowiązku podatkowego danego podmiotu. Stanowisko to jest wyrażane przede wszystkim w orzecznictwie sądów administracyjnych w sprawach podatkowych (por. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2010 r., I FSK 584/09, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 27 stycznia 2011 r., I SA/KE 684/10, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2010 r., I FSK 1830/09, „kwota wykazana na fakturze jako podatek nie jest faktycznym podatkiem należnym Skarbowi Państwa, lecz kwotą ((podszywającą)) się pod ten podatek w celu wyłudzenia jej”, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 marca 2012 r., I SA/WR 1732/11, „kwota wykazana w fakturach, jako podatek nie jest faktycznym podatkiem należnym Skarbowi Państwa, lecz kwotą jedynie ((odgrywającą rolę)) tego podatku”), ale także jest podzielane w sprawach związanych z przestępstwami skarbowymi przez Sąd Najwyższy (por. m.in. postanowienie z dnia 10 lipca 2013 r., II KK 20/13, www.sn.pl/orzecznictwo). W przypadku wystawienia fikcyjnych faktur nałożony jest na ich wystawcę obowiązek zapłacenia kwoty wykazanej w tych fakturach (art. 108 ustawy o podatku od towarów i usług). Nie jest to jednak zobowiązanie podatkowe wynikające z faktycznie przeprowadzonych transakcji. Uiszczenie tej kwoty nie stanowi wykonania obowiązku podatkowego, ale ma charakter sankcyjno-prewencyjny.

Analiza treści załączonych do akt niniejszej sprawy decyzji (...)Urzędu Skarbowego w Z. wynika (m.in. k. 4-5) odnoszących do należności podatkowych, których dotyczy akt oskarżenia i mających stanowić zdaniem oskarżyciela i Sądu Rejonowego podstawę wydania wyroku skazującego wynika, iż także organy skarbowe podzielają pogląd wyrażony w cytowanym wyżej wyroku Sądu Najwyższego. Wynikająca z fikcyjnej faktury należność o której mowa w art. 108 ut. 1 ustawy o Vat nie była przez ten organ skarbowy traktowana jako podatek należny. Z tego z kolei odwołując się także do argumentacji zawartej w powołanym wyroku Sądu Najwyższego wnioskować trzeba, że nie mogło być mowy o narażeniu należności podatkowej na uszczuplenie, skoro należność wykazana w tych fakturach jako podatek należny nie stanowiła w istocie podatku.

Nawet jednak gdyby głosem poglądów odmiennych niż te na które powołał się Sąd Najwyższy przyjąć, że kwota obowiązek zapłaty której wynika z art. 108 ustawy o Vat stanowi podatek, to i tak w realiach niniejszej sprawy nie byłoby żadnych podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. Wprawdzie, jak już wspomniano, z opisu czynu zarzuconego nie wynika w jaki sposób wyczerpać miał oskarżony zachowaniem swoim znamiona przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s., bo przecież z przyczyn już w uzasadnieniu niniejszym wskazanych samo wystawienie nierzetelnych faktur znamion tego przestępstwa nie wyczerpuje, to jednak pewną wskazówką w tym względzie pozostawać może fragment uzasadnienia aktu oskarżenia. Wynika z niego, że popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. oskarżyciel publiczny upatruje w „rozliczaniu” wystawianych przez siebie nierzetelnych faktur w deklaracjach podatkowych i podawanie w ten sposób nieprawdy w tych deklaracjach. Dalej, zdaniem oskarżyciela, oskarżony „deklarując nieistniejące transakcje zaniżał podatek Vat, który powinien być odprowadzony do Urzędu Skarbowego”. Z uzasadnienia aktu oskarżenia wynika zatem, że czyn oskarżonego miał polegać na ujęciu w deklaracjach podatkowych nierzetelnych faktur dokumentujących nieistniejące transakcje. Pomijając nie dający się już w niniejszym postępowaniu sanować brak w opisie czynu przypisanego oskarżonemu wyrażający się w niewskazaniu w tym opisie kluczowego dla popełnienia tego przestępstwa zachowania w postaci złożenia deklaracji podatkowych stwierdzić trzeba, że także przy uwzględnieniu określonego w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia sposobu w jaki popełnione zostać miało przez oskarżonego przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s. brak było podstaw do przypisania tego przestępstwa oskarżonemu. Wystawienie fikcyjnych faktur mogło stanowić ułatwienie do popełnienia czynu zabronionego z art. 56 § 1 k.k.s., lecz nie w tym aspekcie, który został przez oskarżyciela opisany w uzasadnieniu aktu oskarżenia. Narażenie na uszczuplenie podatku od towaru i usług przez złożenie niezgodnej z prawdą deklaracji (...) może nastąpić wówczas, gdy podatek należny w sposób niezasadny umniejszono o podatek naliczony, który w istocie nie został uiszczony. W sprawie niniejszej brak jest elementów pozwalających na ustalenie, w jakiej wysokości doszło do takiego umniejszenia. Sąd przyjął bowiem w sposób nazbyt uproszczony, że uszczupleniem podatku od towarów i usług była kwota, jaką należałoby odprowadzić od wartości brutto fikcyjnych transakcji, gdyby miały one w rzeczywistości miejsce. Sposób w jaki wedle oskarżyciela popełnione być miało przez oskarżonego przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s. wyklucza możliwość przypisania oskarżonemu popełnienia tego przestępstwa. Nierzetelne faktury, które objęte zostać miały przez oskarżonego deklaracjami podatkowymi jakich do akt niniejszych nawet nie załączono, pozostawały bowiem fakturami wystawionymi przez oskarżonego. Oskarżony deklarował zatem wynikający z tych fikcyjnych faktur „fikcyjny” podatek, czy też fikcyjną należność Skarbu Państwa. Podatek ten stanowił dla oskarżonego podatek należny, a nie naliczony, co wprost wynika z uzasadnienia aktu oskarżenia. Oskarżony deklarować miał zatem nieprawdę w zakresie podatku należnego. W tych warunkach, całkowicie odmiennie niż założył oskarżyciel, oskarżony mógł co najwyżej zawyżyć należności Skarbu Państwa deklarując zapłatę podatku wynikającego z fikcyjnych faktur, zatem podatku obowiązek zapłaty którego nie zaistniałby gdyby oskarżony fikcyjnych faktur nie wystawił. Oskarżony wystawiając takie faktury i ujmując je w deklaracjach podatkowych wygenerował w istocie należność obowiązek zapłaty której w innym wypadku nie zaistniałby. Koresponduje to także z treścią decyzji (...)Urzędu Skarbowego w Z. załączonych do akt sprawy, a odnoszących się do należności, których dotyczy akt oskarżenia. Wynika z nich między innymi (np. k. 6 odwrót), że wskutek korekty deklaracji podatkowych, którymi objęte były również fikcyjne faktury, doszło do obniżenia podatku należnego, który oskarżony zobowiązany był zapłacić. Nie mógł zatem oskarżony w sposób wskazany w uzasadnieniu aktu oskarżenia narazić Skarbu Państwa na uszczuplenie należności podatkowej. Do narażenia podatku na uszczuplenie dojść mogłoby wyłącznie wówczas, gdyby wystawione przez siebie nierzetelne faktury oskarżony przekazał następnie ich odbiorcy, który faktury te ująłby w deklaracjach podatkowych odliczając wynikający z nich podatek naliczony, którego wobec fikcyjności należności objętych tymi fakturami nigdy w rzeczywistości nie uiścił. W taki sposób doszłoby do narażenia należności podatkowych na uszczuplenie. Ani jednak opis czynu zarzuconego oskarżonemu, ani uzasadnienie aktu oskarżenia i treść wyroku oraz jego pisemnych motywów nie wskazują, by postępowanie karne w kierunku dającym podstawy do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za pomocnictwo innej osobie do popełnienia przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. było w niniejszej sprawie w ogóle prowadzone. Nie ustalono bowiem, czy odbiorca nierzetelnych faktur wystawionych przez oskarżonego w ogóle fakturami tymi się posłużył. Wprawdzie na karcie 80 akt niniejszej sprawy znajduje się pismo (...)Urzędu Skarbowego w G. z którego wynikać ma, iż odbiorcy faktur wystawionych przez oskarżonego A. M. (1) przedstawiono zarzuty z art. 56 § 2 k.k.s. związane z podaniem nieprawdy w deklaracjach podatkowych poprzez zawyżenie kwoty zwrotu nadwyżki należności z tytułu podatku od towarów i usług, lecz z dalszej części tego pisma wynika, iż decyzje podatkowe mające potwierdzać nieprawidłowości w rozliczeniu podatku przez A. M. (1) zostały następnie uchylone, zaś dochodzenie wszczęte przeciwko niemu zawieszone. Dalszych ustaleń w tym względzie ani oskarżyciel publiczny, ani Sąd Rejonowy nie czynił. Co więcej, do akt sprawy nie załączono także tych deklaracji podatkowych w których miał A. M. (1) podawać nieprawdę „przy użyciu” faktur wystawionych przez oskarżonego. Zachowania polegającego na ułatwieniu innej osobie popełnienia przestępstwa nie ujęto także w opisie czynu zarzuconego, a następnie przypisanego oskarżonemu.

Potwierdzeniem tych rozważań pozostaje przytoczony już w niniejszym uzasadnieniu wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2015 r. (III KK 407/14). Zawarte w jego uzasadnieniu tezy odniesione do wskazanego w uzasadnieniu aktu oskarżenia sposobu w jaki dopuścić się miał oskarżony popełnienia przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. nakazują wykluczyć możliwość przypisania oskarżonemu popełnienia tego przestępstwa. Wskazał w uzasadnieniu powołanego wyroku Sąd Najwyższy, że wystawienie fikcyjnych faktur VAT może stanowić pomocnictwo do popełnienia czynu zabronionego z art. 56 § 1 k.k.s. przez inną osobę, która wykorzystując te faktury dokona nieuzasadnionego pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z treści tych faktur. Warunkiem przyjęcia, że takie ułatwienie obiektywnie nastąpiło, jest jednak ustalenie, w realiach konkretnej sprawy, czy nieprawdziwe określenie w deklaracji (...) wysokości podatku naliczonego (na podstawie fikcyjnych faktur) może prowadzić do uszczuplenia podatku należnego, co z kolei wymaga zbadania, jaka była faktyczna wysokość podatku należnego za dany okres. Jak już wskazano, ustaleń faktycznych w tym zakresie w niniejszej sprawie nie poczyniono nie prowadząc na żadnym jej etapie czynności dowodowych w tym względzie.

W tych okolicznościach bezprzedmiotowe pozostawało odnoszenie się przez sąd do zawartej w apelacji obrońcy argumentacji zmierzającej do wykazania braku podstaw przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa w warunkach z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.. Nie może bowiem pozostawiać wątpliwości okoliczność, iż przesłanka nadzwyczajnego obostrzenia kary w postaci popełnienia umyślnie przestępstwa skarbowego, którym sprawca powoduje uszczuplenie należności publicznoprawnej dużej wartości albo też popełnienia umyślnie przestępstwa skarbowego, gdy wartość przedmiotu czynu zabronionego jest duża, nie może znaleźć zastosowania do czynu z art. 62 § 2 k.k.s.. Jak już w uzasadnieniu niniejszym wskazano, przestępstwo z art. 62 § 2 k.k.s. stanowi przestępstwo z narażenia abstrakcyjnego (tak w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2015 r. (III KK 407/14)). Bezsprzecznie sam tylko fakt wystawienia nierzetelnych faktur nie rodzi konsekwencji w postaci uszczuplenia należności publicznoprawnej. Do czynu z art. 62 § 2 k.k.s. nie stosuje się także kryterium wartości przedmiotu czynu zabronionego. Nie ma bowiem możliwości zastosowania do tego przestępstwa zawartej w art. 53 § 17 k.k.s. definicji wartości przedmiotu czynu zabronionego, za którą przyjmuje się (jeśli ustawa nie stanowi inaczej, a w odniesieniu do przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s. nie stanowi) wartość rynkową przedmiotu czynu zabronionego ustaloną według przeciętnej oceny rynkowej bądź w razie braku tych danych – oszacowania. Niezależnie od faktu, iż przedmiotem czynu zabronionego z art. 62 § 2 k.k.s. pozostaje nierzetelna faktura do której nie może odnosić się kryterium wartości rynkowej, gdyby nawet za przedmiot czynu zabronionego potraktować usługi i towary wykazane w nierzetelnych fakturach, trudno dokonać wyceny fikcyjnych usług i towarów. Antycypując nieco dalsze wywody uzasadnienia, wskazać jednak trzeba, że nawet gdyby przyjąć, iż także w odniesieniu do czynu z art. 62 § 2 k.k.s. zastosowanie znaleźć może instytucja nadzwyczajnego obostrzenia kary z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. ujętego w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, wniosek taki nie mógłby posiadać żadnego wpływu na ostateczne rozstrzygnięcie niniejszej sprawy poprzez jej umorzenie z uwagi na przedawnienie karalności. Przyjęcie nadzwyczajnego obostrzenia kary nie ma bowiem wpływu na określenie ustawowego zagrożenia karą, które brane jest pod uwagę przy ustalaniu upływu terminu przedawnienia karalności. Zgodnie z wyrażoną w art. 53 § 5 k.k.s. zasadą zagrożenie karne jest to zagrożenie karą przewidziane w odpowiednim przepisie tytułu I Działu II Część szczególna, określającym dany typ przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego. Przy określaniu długości terminów przedawnienia karalności brane pod uwagę może być tylko zagrożenie przewidziane w przepisie części szczególnej kodeksu karnego skarbowego, którego znamiona konkretny czyn wyczerpuje. Analogiczny pogląd na gruncie nadzwyczajnego obostrzenia kary wyraził też Tomasz Henryk Grzegorczyk w Komentarzu do Kodeksu karnego skarbowego, wyd. IV (Lex) wskazując: Przez zagrożenie karą rozumieć tu należy zagrożenie karą przewidziane w naruszonym przez sprawcę przepisie kodeksu statuującym dany czyn zabroniony (art. 53 § 5). W związku z tym, mimo obligatoryjnego obecnie obostrzenia kary (art. 37 i 38), w razie zakwalifikowania czynu z uwzględnieniem tych przepisów należy przyjąć, że z punktu widzenia zagrożenia od strony przedawnienia karalności takiego czynu owo obowiązkowe obostrzenie nie ma znaczenia dla biegu terminów z art. 44 § 1 k.k.s.

Z tych wszystkich powodów nie było w realiach niniejszej sprawy podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.. Do rozstrzygnięcia, także w aspekcie zarzutów stawianych zaskarżonemu orzeczeniu w apelacji pozostała jednakże kwestia przypisanej oskarżonemu odpowiedzialności za zachowania wyczerpujące znamiona przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.. W odniesieniu bowiem do tego czynu brak jest w realiach niniejszej sprawy podstaw do przyjęcia tych samych argumentów, które doprowadziły sąd do wniosku o niemożności przypisania oskarżonemu wyczerpania jego zachowaniem znamion przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s.. Opis czynu przypisanego oskarżonemu zawierał bowiem wszystkie niezbędne elementy pozwalające na jego zakwalifikowanie jako przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.. Do akt sprawy załączone zostały kopie faktur, które miały być nierzetelne. Także pod względem materialnoprawnym, w przypadku udowodnienia oskarżonemu, że wystawione przez niego faktury potwierdzały nieistniejące transakcje, nie było przeszkód do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za czyn z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.. Podniesione w tym względzie w apelacji obrońcy zarzuty okazały się trafne o tyle, że w konsekwencji ich uwzględnienia dojść musiałoby do uchylenia zaskarżonego wyroku w tym zakresie i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, gdyby nie okoliczność, że w wyniku konieczności eliminacji przepisu art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu karalność czynu, który mógłby w dalszym postępowaniu zostać oskarżonemu przypisany uległa przedawnieniu, co w konsekwencji skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku i umorzeniem postępowania karnego o czyn co do którego postępowanie w dalszym ciągu mogłoby się toczyć. Gdyby nie konieczność umorzenia postępowania z uwagi na przedawnienie czynu z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. eliminacja z opisu czynu przypisanego oskarżonemu znajdujących się tam elementów przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. oraz tych przepisów z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, skutkowałaby możliwością kontynuowania postępowania karnego przeciwko oskarżonemu w zakresie w jakim zarzucono mu popełnienie przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s..

Zanim jednak przejdzie sąd do omówienia podstaw umorzenia postępowania karnego o czyn z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. z powodu przedawnienia jego karalności, odnieść się musi do apelacji obrońcy w której postulował apelujący orzeczenie dalej idące niż umorzenie postępowania, a to uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego jego osobie przestępstwa. Podniesione w apelacji zarzuty, poza omówionym już zarzutem braków w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w części w której opis ten zawierać powinien znamiona przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s. przypisanego oskarżonemu, pozostawały w części zasadne o tyle, że w konsekwencji ich uwzględnienia konieczne pozostawałoby uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania w zakresie przestępstwa z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s..

Trafny okazał się zarzut obrazy art. 8 k.p.k. w zw. z art. 113 k.k.s. poprzez naruszenie zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu w procesie karnym. Postępowanie dowodowe przeprowadzone w niniejszej sprawie zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i postępowania sądowego obarczone było usterkami, których stwierdzenie w postępowaniu odwoławczym prowadzić musiało do dyskwalifikacji zaskarżonego orzeczenia. Zgodnie z powołaną zasadą sąd karny samodzielnie rozstrzyga wszelkie zagadnienia faktyczne i prawne jakie wyłoniły się podczas rozpoznawania sprawy i nie jest związany orzeczeniem innego sądu lub organu za wyjątkiem jedynie prawomocnych wyroków sądów kształtujących prawo lub stosunek prawny. Trafne pozostają poglądy doktryny prawa karnego powołane w tym względzie w apelacji obrońcy. Celem procesu karnego nie jest powielanie ustaleń poczynionych poza nim i przez inne organy, lecz poczynienie ustaleń własnych. Na gruncie postępowań skarbowych zasada ta ma zastosowanie o tyle, że postępowania skarbowe prowadzone są w innym niż karny aspekcie danej sprawy. (Tomasz Henryk Grzegorczyk w Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. IV). Podniesiona w uzasadnieniu skargi odwoławczej argumentacja stanowi także o naruszeniu przez sąd pierwszej instancji zasady bezpośredniości. Wyraża się ona w wymogu oparcia przez sąd ustaleń faktycznych o ustalenia czynione na podstawie dowodów z którymi miał sąd bezpośredni kontakt. Także i ta zasada obrażona została w niniejszej sprawie. Ustalenia faktyczne sądu prowadzące do stwierdzenia nierzetelności wystawionych faktur o których mowa w zarzucie aktu oskarżenia, pomimo rozszerzenia zakresu postępowania dowodowego w stosunku do tego, które przeprowadzone zostało w postępowaniu przygotowawczym, oparte zostały niemalże wyłącznie o dowody pośrednie. O takie też dowody oskarżyciel publiczny oparł akt oskarżenia. Stan faktyczny w kwestii fikcyjności faktur wystawionych przez oskarżonego ustalony został przede wszystkim w oparciu o protokoły kontroli skarbowych oraz relacje świadków – funkcjonariuszy urzędu skarbowego, którzy przeprowadzali czynności kontrolne w firmie oskarżonego. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że najistotniejszym z dowodów, które posłużyły sądowi do poczynienia ustaleń faktycznych pozostawały zeznania świadka K. P., która jako pracownik urzędu skarbowego przeprowadzała czynności kontrolne w firmie oskarżonego. Zeznania te stanowiły sprawozdanie z czynności przeprowadzonych przez świadka w ramach kontroli skarbowych. Opierając się o te dowody sąd pierwszej instancji idąc tropem oskarżyciela powielił jedynie wnioski, jakie z przeprowadzonych kontroli wyprowadzili funkcjonariusze urzędu skarbowego przeprowadzający te kontrole. Ustalenie, że transakcje objęte fakturami wskazanymi w akcie oskarżenia pozostawały fikcyjne Sąd Rejonowy oparł wprost o wyniki czynności kontrolnych znajdujących potwierdzenie w załączonych do akt sprawy protokołach tych kontroli. Ustalenia organów skarbowych przeniósł sąd na grunt niniejszej sprawy bez przeprowadzenia w tym zakresie własnego postępowania dowodowego. Innymi słowy podstawą ustaleń faktycznych sądu stało się to, co wynikało z czynności przeprowadzonych w ramach innego postępowania. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd pierwszej instancji opiera się nie tyle o dokumenty bezpośrednio potwierdzające lub wykluczające określone okoliczności, lecz o to, co „ wykazano w trakcie postępowania kontrolnego i podatkowego”.

Podobnie podstawy takiej nie mogły stanowić zeznania świadków – funkcjonariuszy urzędu skarbowego, którzy w relacjach swoich przekazali sądowi ustalenia jakie poczynili w toku czynności kontrolnych. Także oparcie ustaleń faktycznych o takie dowody stanowiło przykład braku samodzielności jurysdykcyjnej sądu oraz naruszenia zasady bezpośredniości. Podstawą ustaleń faktycznych nie stało się bowiem to, co sąd wywnioskował z przeprowadzonych przez siebie dowodów, lecz to, co o własnych wnioskach i ustaleniach przekazali sądowi świadkowie. Z tego też powodu zeznania tych świadków nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych sądu. Zawierają one relację z czynności kontrolnych przeprowadzonych przez tych świadków oraz wniosków jakie wyprowadzili oni z tych czynności. Czyniąc ustalenia faktyczne na podstawie ich relacji sąd pierwszej instancji oparł się w istocie o wyniki innego postępowania naruszając w ten sposób zasadę samodzielności jurysdykcyjnej. Co więcej, przez oparcie ustaleń faktycznych o zeznania tych świadków doszło do obrazy normy gwarancyjnej wynikającej z art. 389 § 1 k.p.k., a wyrażającej się w zakazie ujawniania w toku postępowania innych wypowiedzi oskarżonego niż jego wyjaśnienia. Zakaz ujawniania zeznań złożonych przez oskarżonego uprzednio w charakterze świadka oznacza jednocześnie niedopuszczalność także odtwarzania treści tych zeznań, np. w formie przesłuchania funkcjonariusza prowadzącego niegdyś to przesłuchanie (zob. wyrok SN z dnia 20 sierpnia 1970 r., I KR 82/70, OSNPG 1980, nr 11-12, poz. 157). Tymczasem nie tylko z zeznań świadka K. D. (k. 292 odwrót) na której relację powołuje się Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz przede wszystkim z zeznań świadka K. P. wynika, że wskazując na nierzetelność faktur, które zgodnie z tezą aktu oskarżenia miał wystawić oskarżony, świadkowie ci jako jeden z kluczowych dowodów mających tę okoliczność potwierdzać powołują zeznania oskarżonego złożone w charakterze strony postępowania skarbowego. Z relacji tych świadków wynika, że wobec przyznania przez oskarżonego tej okoliczności nie były w zakresie rzetelności tych faktur prowadzone dalsze czynności dowodowe, co oznaczać może, że nie tylko sąd, ale i organy podatkowe nie dysponują dowodami, które mogłyby potwierdzać tezę oskarżenia. Na fakt przyznania się oskarżonego do wystawienia nierzetelnych faktur powołuje się także sąd w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tymczasem jak wynika z załączonej do akt sprawy dokumentacji kontrolnej, przesłuchanie na które powołują się świadkowie, a i sąd w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, stanowi przesłuchanie mającego status oskarżonego w niniejszej sprawie R. M. w charakterze strony przeprowadzone po pouczeniu oskarżonego o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań (m.in. k. 160). Treść jego nie mogła zostać ujawniona ani w sposób bezpośredni, ani pośredni poprzez przesłuchanie na okoliczność treści oświadczeń oskarżonego osoby przeprowadzającej jego przesłuchanie, w tym wypadku świadka K. P.. Wobec opisanej obrazy przepisów postępowania w tym względzie, nie wdając się w szczegóły zauważyć jedynie trzeba, że z treści przytoczonych w decyzjach skarbowych i protokołach kontroli wyjaśnień oskarżonego wynika, że odnosząc się do rzetelności wystawianych przez niego faktur powołuje się on na „wykorzystanie jego naiwności” przez inne osoby (np. k. 3 odwrót), co niekoniecznie oznaczać może przyznanie do świadomego i objętego winą umyślną wystawienia nierzetelnych faktur.

Można jeszcze dodać, że jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku i zeznań funkcjonariuszy skarbowych w oparciu o które czynił Sąd Rejonowy ustalenia w niniejszej sprawie, wniosek o fikcyjności faktur objętych aktem oskarżenia wyprowadzony został między innymi na podstawie ustalenia, że nierzetelne pozostają faktury mające pochodzić od podwykonawców usług, których dotyczyły objęte aktem oskarżenia faktury wystawione przez oskarżonego. Wniosek taki oparty został o twierdzenia oskarżonego z których wynikać miało, iż poddane weryfikacji faktury pochodzą od podwykonawców usług objętych fakturami wystawianymi przez oskarżonego, które to twierdzenia jako zawarte w jego zeznaniach nie mogły stanowić podstawy czynienia ustaleń faktycznych. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że weryfikowane w toku kontroli faktury do których fikcyjności w zeznaniach odwoływali się funkcjonariusze skarbowi, pochodzą od podwykonawców usług objętych wystawionymi przez oskarżonego fakturami o którym mowa w akcie oskarżenia. Dalej wskazać jeszcze trzeba, że zeznania funkcjonariuszy skarbowych odnoszące się do poczynienia ustaleń w kwestii rzetelności wystawionych przez oskarżonego faktur pozostają dosyć ogólne, nie odwołujące się do konkretnych dokumentów konkretnych wystawców, co pozostaje zrozumiałe z uwagi na upływ czasu od czynności kontrolnych o których świadkowie zeznawali, a dalej z uwagi na liczbę podobnych czynności prowadzonych przez tych funkcjonariuszy. Oparcie ustaleń faktycznych o te zeznania pozostaje o tyle jeszcze wątpliwe, że świadek K. P. na zakończenie przesłuchania odnośnie ustaleń czynności kontrolnych zastrzegła, że z uwagi na upływ czasu oraz nieposiłkowanie się dokumentami podczas składania zeznań, mogła się ona pomylić. Na zeznania tego świadka Sąd Rejonowy powołał się natomiast w uzasadnieniu wskazując, iż pozostawały one „szczególnie istotne” dla rozstrzygnięcia sprawy.

Uchybienia wyżej opisane skutkować musiałyby uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania gdyby nie fakt, iż w konsekwencji konieczności wyeliminowania zarówno z opisu czynu przypisanego oskarżonemu znamion przestępstwa z art. 56 § 1 k.k.s., jak i tego przepisu z kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego, stwierdzić trzeba było przedawnienie karalności czynu oskarżonego. Rozpoznanie pozostałych zarzutów apelacji obrońcy stało się w tych warunkach bezprzedmiotowe. Czyn zarzucony oskarżonemu popełniony miał zostać w okresie od dnia 6 maja 2008 roku do dnia 26 sierpnia 2008 roku. Zgodnie z obowiązującymi regułami ustalania biegu terminów przedawnienia, w przypadku czynu ciągłego z art. 6 § 2 k.k.s. jaki stanowić miało przestępstwo z art. 62 § 2 k.k.s. popełnione przez oskarżonego, początek biegu terminów przedawnienia liczyć należy od dnia ostatniego zachowania składającego się na czyn ciągły, zatem w sprawie niniejszej od dnia 26 sierpnia 2008 roku. W odniesieniu do czynu z art. 62 § 2 k.k.s. nie może mieć jednocześnie zastosowania zasada określona w art. 44 § 3 k.k.s. wyrażająca się w liczeniu biegu terminu przedawnienia od końca roku w którym upłynął termin płatności należności. Regułę tą stosuje się bowiem do przestępstw polegających na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej do których czyn z art. 62 § 2 k.k.s. nie należy, jak już w niniejszym uzasadnieniu wspomniano powołując się na pogląd Sądu Najwyższego w tym względzie. Przestępstwo z art. 62 § 2 k.k.s. począwszy od okresu w którym miało ono zostać przez oskarżonego popełnione, aż do dnia wyrokowania zagrożone było karą grzywny do 240 stawek dziennych. Z kolei zgodnie z jednolitym brzmieniem przepisu art 44 § 1 pkt 1 k.k.s. obowiązującym w okresie od czasu w którym przestępstwo to miało zostać popełnione do czasu wyrokowania przez sąd odwoławczy, karalność przestępstwa skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat 5, gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat. Zgodnie zaś z art. 44 § 5 k.k.s. regulującego przedłużenie „podstawowych” terminów przedawnienia określonych w art. 44 § 1 k.k.s. jeżeli w okresie przewidzianym w § 1 lub § 2 wszczęto postępowanie przeciwko sprawcy, karalność popełnionego przez niego przestępstwa skarbowego określonego w § 1 pkt 1 ustaje z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie sądów poglądem przedłużenie określonych w art. 44 § 1 k.k.s. terminów przedawnienia następuje w konsekwencji wszczęcia postępowania przeciwko konkretnej osobie, czyli z chwilą wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów (art. 313 k.p.k.), które jest formalnym wyrazem pociągnięcia określonej osoby do odpowiedzialności karnej" (por. wyr. Sądu Najwyższego z 12.9.2001 r., II KKN 158/01, Prok. i Pr. 2002, Nr 2, poz. 2). Rację ma Sąd Najwyższy twierdząc, że "Wydania postanowienia o przedstawieniu zarzutów nie można utożsamiać z jego sporządzeniem, gdyż wydanie postanowienia oznacza zarazem jego uzewnętrznienie. Aby postanowienie to zostało uznane za wydanie, czyli prawnie skuteczne, niezbędne jest kumulatywne spełnienie 3 warunków: sporządzenie postanowienia, jego niezwłoczne ogłoszenie i przesłuchanie podejrzanego" (por. post. SN z 24.4.2007 r., IV k.k. 31/07, KZS 2007, Nr 9, poz. 14 z glosą B.J. Stefańskiej, WPP 2007, Nr 3 oraz K. Woźniewskiego , GSP – Prz. Orz. 2008, Nr 1; wyr. SN z 7.7.2009 r., V k.k. 114/09, Legalis; wyr. SN z 2.6.2010 r., V KK 376/09, OSNwSK 2010, Nr 1, poz. 1151). Przekładając powyższe wywody na grunt niniejszej sprawy stwierdzić trzeba, że w przewidzianym w art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s. pięcioletnim terminie nie doszło do wszczęcia postępowania przeciwko osobie – oskarżonemu R. M.. Postanowienie o przedstawieniu zarzutów wydane już także po upływie terminu przedawnienia karalności, a to w dniu 27 sierpnia 2013 roku, ogłoszone zostało oskarżonemu dopiero w dniu 11 września 2013 roku (k. 37-38). Od dnia 26 sierpnia 2008 roku upłynął zatem pięcioletni termin przedawnienia karalności zanim postanowienie o przedstawieniu oskarżonemu zarzutów zostało sporządzone, a następnie ogłoszone podejrzanemu, przy czym nie ma w realiach niniejszej sprawy żadnych podstaw do przyjęcia, że późniejsze ogłoszenie oskarżonemu tego postanowienia stanowi konsekwencję uchylania się R. M. od stawiennictwa.

W tych warunkach, wobec stwierdzenia przedawnienia karalności czynu oskarżonego z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. zaskarżony wyrok należało uchylić i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. umorzyć postępowanie karne przeciwko oskarżonemu R. M. o to, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonywaniu tego samego zamiaru prowadząc działalność gospodarczą PRZEDSIĘBIORSTWO-HANDLOWO-USŁUGOWE (...), w okresie od 6 maja 2008 r. do 26 sierpnia 2008 r. wystawił na rzecz A. M. (1) (...) oraz (...) następujące faktury VAT:

1.  (...) z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 76.000,00 zł, VAT 16.720,00 zł

2.  (...) z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 85.500,00 zł, VAT 18.810,00 zł

3.  (...)z dnia 06.05.2008 r. na kwotę netto 39.762,00 zł, VAT 8.747,64 zł

4.  (...) z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

5.  (...) z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 76.000,00 zł, VAT 16.720,00 zł

6.  (...) z dnia 10.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

7.  (...) z dnia 10.05.2008 r. na kwotę netto 100.000,00 zł, VAT 22.000,00 zł

8.  (...) z dnia 15.05.2008 r. na kwotę netto 20.202,70 zł, VAT 4.444,59 zł

9.  (...) z dnia 04.06.2008 r. na kwotę netto 120.000,00 zł VAT 26.400,00 zł

10.  (...) z dnia 09.06.2008 r. na kwotę netto 93.000,00 zł, VAT 20.460,00 zł

11.  (...) z dnia 13.06.2008 r. na kwotę netto 92.000,00 zł, VAT 20.240,00 zł

12.  (...) z dnia 16.06.2008 r. na kwotę netto 14.000,00 zł, VAT 3.080,00 zł

13.  (...) z dnia 17.06.2008 r. na kwotę netto 18.000,00 zł, VAT 3.960,00 zł

14.  (...) z dnia 18.06.2008 r. na kwotę netto 15.000,00zł., VAT 3.300,00 zł

15.  (...) z dnia 19.06.2008 r. na kwotę netto 37.000,00, VAT 8.140,00 zł

16.  (...) z dnia 19.06.2008 r. na kwotę netto 8.000,00., VAT 1.760, 00 zł

17.  (...) z dnia 20.06.2008 r. na kwotę netto 72.000,00 zł., VAT 15.840,00 zł

18.  (...) z dnia 20.06.2008 r. na kwotę netto 36.000,00 zł., VAT 7.920,00 zł

19.  (...) z dnia 24.06. 2008 r. na kwotę netto 40.000,00 zł.,VAT 8.800,00 zł

20.  (...) z dnia 24.06.2008 r. na kwotę netto 3.000,00 zł., VAT 660,00 zł

21.  (...) z dnia 24.06.2008r. na kwotę netto 70.000,00 zł.,VAT 15.400,00 zł

22.  (...) z dnia 24.06.2008r. na kwotę netto 84.000,00 zł.,VAT 18.480,00 zł

23.  (...) z dnia 24.06.2008r. na kwotę netto 109.000,00zł.,VAT 23.980,00 zł

24.  (...) z dnia 26.06.2008r. na kwotę netto 93.900,00 zł.,VAT 20.658,00 zł

25.  (...) z dnia 26.06.2008 r. na kwotę netto 10.698,00 zł., VAT 2.353.56 zł

26.  (...) z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 91.100,00 zł., VAT 20.042,00 zł

27.  (...) z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 61.900,00 zł., VAT 13.618,00 zł

28.  (...) z dnia 04.07.2008 r. na kwotę netto 69.400,00 zł., VAT 15.268,00 zł

29.  (...) z dnia 02.07.2008 r. na kwotę netto 94.310,00 zł., VAT 20.748,20 zł

30.  (...) z dnia 05.07.2008r. na kwotę netto 133.000,00 zł., VAT 29.260,00 zł

31.  (...)z dnia 18.07.2008 r. na kwotę netto 73.600,00 zł., VAT 16.192,00 zł

32.  (...) z dnia 21.07.2008 r. na kwotę netto 76.200,00 zł., VAT 16.764,00 zł

33.  (...)z dnia 22.07.2008r. na kwotę netto 147.200,00 zł., VAT 10.384,00 zł

34.  (...) z dnia 23.07.2008 r. na kwotę netto 91.300,00 zł., VAT 20.086,00 zł

35.  (...) z dnia 24.07.2008r. na kwotę netto 54.300,00 zł., VAT 11.946,00 zł

36.  (...) z dnia 29.07.2008r. na kwotę netto 51.200,00 zł., VAT 11.264,00 zł

37.  (...)z dnia 30.07.2008 r. na kwotę netto 20.400,00 zł., VAT 4.488,00 zł

38.  (...) z dnia 08.08.2008r. na kwotę netto 40.600,00 zł., VAT 8.932,00 zł

39.  (...) z dnia 20.08.2008 r. na kwotę netto 13.200,00 zł., VAT 2.904,00 zł

40.  (...) z dnia 26.08.2008 r. na kwotę netto 9.950,00 zł., VAT 2.189,00 zł

41.  (...) z dnia 11.08.2008 r. na kwotę netto 36.300,00 zł., VAT 7.986,00 zł

42.  (...) z dnia 12.08.2008 r. na kwotę netto 50.880,00 zł., VAT 11.193,60 zł

43.  (...) z dnia 13.08.2008r. na kwotę netto 48.040,00 zł., VAT 10.568,00 zł

44.  (...) z dnia 13.08.2008 r. na kwotę 20.400,00 zł., VAT 4.488,00 zł

nie dokumentujące rzeczywistych transakcji, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. wobec przedawnienia karalności czynu.

W punkcie 2 wyroku, na zasadzie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami sądowymi w sprawie obciążył sąd Skarb Państwa.