Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz (spr.)

Sędziowie: SO Małgorzata Bańkowska

SO Anna Zawadka

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Wioletta Gumienna

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 8 lutego 2017 r.

sprawy A. S., syna J. i Z. ur. (...) w Ł.

oskarżonego o przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 11 kwietnia 2016 r. sygn. akt VIII K 390/15

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. C. kwotę 516,60 złotych obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek od towarów i usług.

SSO Małgorzata Bańkowska SSO Zenon Stankiewicz SSO Anna Zawadka

Sygn. akt VI Ka 1353/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie
z dnia 8 lutego 2017 roku

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie
z dnia 11 kwietnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 390/15 został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego A. S.. Apelacja ta nie jest zasadna.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania nakreślone w art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy nie stwierdził również błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu I instancji. Stwierdzić zatem należy, iż zaskarżony wyrok został prawidłowy i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania. Wniesiona apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny, nie wskazując na argumenty, które nie byłyby przedmiotem rozważań Sądu orzekającego.

Argumenty środka odwoławczego sprowadzają się do konstatacji, iż Sąd Rejonowy błędnie uznał, że oskarżony A. S. swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 279 § 1 k.k. w sytuacji, gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że nie dopuścił się on kradzieży samochodu, a zatem nie doszło do wypełnienia przesłanek tego przepisu. Wywód ten jest w stopniu oczywistym chybiony. Nie powtarzając logicznych i obszernych wywodów Sądu Rejonowego dotyczących dokonania ustaleń faktycznych
w sprawie, podnieść należy, iż sam oskarżony A. S. przyznał się do zarzucanego mu czynu, a złożone przez niego wyjaśnienia korespondują
z pozostałym zgromadzonym i prawidłowo ujawnionym materiałem dowodowym, w tym w szczególności z zeznaniami złożonymi przez W. K. i M. P.. W toku postępowania przygotowawczego oskarżony wyjaśnił wprost: „Ja ukradłem ten samochód, bo mi coś odbiło. Byłem pijany” (k. 46 akt sprawy). Wyjaśnienia te potwierdził na rozprawie przed sądem I instancji. Prawidłowe zatem są ustalenia Sądu Rejonowego, iż oskarżony po opuszczeniu baru wrócił na ulicę (...)
i wykorzystał krótki czas przed przybyciem M. P. na dokonanie kradzieży samochodu. Bezsporne jest w sprawie, że kradzieży dokonano pomiędzy 14 a 15 czerwca 2015 roku. Z zeznań funkcjonariuszy Policji E. T. i Z. S. wynika zaś, że w nocy z 16 na 17 czerwca 2015 roku na terenie Ł. dokonali zatrzymania oskarżonego kierującego owym samochodem. Oczywisty jest zatem (a w każdym bądź razie nie kwestionowany przez oskarżonego) wniosek, że od momentu kradzieży przedmiotowego auta do momentu zatrzymania przez Policję, oskarżony był w posiadaniu skradzionego uprzednio przez siebie auta. W świetle tak wskazanych okoliczności, na akceptację nie zasługuje pogląd autora apelacji, iż oskarżony nie dopuścił się kradzieży samochodu, a tym samym swoim zachowaniem nie wypełnił przesłanek z art. 279 § 1 k.k.

Włamanie w rozumieniu art. 279 § 1 k.k. oznacza zachowanie polegające na usunięciu przeszkody stanowiącej zabezpieczenie danego przedmiotu. Nie musi ono polegać na stosowaniu siły fizycznej. Utrwalone poglądy doktryny eksponują cel, dla jakiego ustanowiona została przełamana przez zachowanie sprawcy bariera. Istota włamania sprowadza się więc nie tyle do fizycznego uszkodzenia lub zniszczenia przeszkody chroniącej dostępu do rzeczy, lecz polega na zachowaniu, którego podstawową cechą jest nieposzanowanie wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami. I tak, należy traktować jako kradzież z włamaniem zachowanie polegające na otwarciu drzwi oryginalnym kluczem wbrew woli osoby uprawnionej do dysponowania pomieszczeniem z zamiarem dokonania w ten sposób kradzieży (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 11 października 2013 roku, sygn. II AKa 152/13, Legalis nr 998823). Dokonując zatem oceny zachowania oskarżonego, które jest przedmiotem niniejszego postępowania, zważyć należy, że oskarżony włamał się do samochodu będącego własnością W. K., otwierając go za pomocą skradzionego uprzednio oryginalnego kluczyka, pokonując więc zabezpieczenia centralnego zamka i autoalarmu. Z powodów wyżej wskazanych słusznie przyjęto, że oskarżony dokonując włamania do samochodu działał w zamiarze jego przywłaszczenia. Taki też sposób rozumowania Sądu Rejonowego akceptuje w całości Sąd odwoławczy.

Oceniając kompleksowo – po myśli art. 447 § 1 k.p.k. – rodzaj i wymiar zastosowanej wobec oskarżonego A. S. represji, wskazać trzeba, że nie jest ona nadmierna. Słusznie podniósł tu Sąd orzekający, jako okoliczności obciążające – wysoki stopień społecznej szkodliwości, uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, działanie w warunkach recydywy oraz jako okoliczności łagodzące – przyznanie się do popełnienia czynu, wyrażenie żalu
i skruchy a także fakt szybkiego odzyskania mienia przez pokrzywdzonego. Orzeczona wobec oskarżonego kara 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności
w ocenie Sądu Okręgowego spełni swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego. Tego więc rodzaju rozstrzygnięcie Sądu orzekającego, spełniając cele społecznie pożądane, w pełni zasługuje na akceptację Sądu odwoławczego.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych postępowania odwoławczego uzasadnione jest ustaloną przez Sąd Rejonowy trudną sytuacją materialną oskarżonego.

Mając zatem na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

SSO Małgorzata Bańkowska SSO Zenon Stankiewicz SSO Anna Zawadka