Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XXIII Ga 502/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący – SSO Wiktor Piber (sprawozdawca)

Sędziowie: SO Magdalena Nałęcz

SO Andrzej Sobieszczański

Protokolant sądowy: Izabela Szczepanek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2016 r., w W.

sprawy w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego

z udziałem:

zamawiającego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

odwołującego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

wykonawców (...) Spółki Akcyjnej w (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

na skutek skargi (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 4 marca 2016 r., sygn. akt KIO 248/16

I.  oddala skargę w całości;

II.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 7 200,00 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu skargowym.

SSO Magdalena Nałęcz SSO Wiktor Piber SSO Andrzej Sobieszczański

Sygn. akt XXIII Ga 502/16

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. w W. prowadzi postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego pn. „Dostawa fabrycznie nowych reduktorów ciśnienia gazu do 60m3/h dla (...) sp. z o.o. w W.".

W dniu 25 lutego 2016 r. do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej wpłynęło odwołanie wykonawcy (...) sp. z o.o. w P., zarzucając zamawiającemu:

niezasadnie wykluczenie Odwołującego w częściach nr (...) z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, co skutkowało odrzuceniem oferty odwołującego,

niezasadnie odrzucenie oferty odwołującego na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 PZP,

niezasadny wybór oferty złożonej przez (...) sp. z o.o. w K. (dot. części (...) Zamówienia), oferty złożonej przez (...) sp. z o.o. w T. (dot. części (...)Zamówienia), oraz oferty złożonej przez (...) S.A. w C. (dot. części (...) Zamówienia), jako najkorzystniejszych,

niezasadne unieważnienie postępowania w zakresie części nr (...)na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 1 PZP.

Odwołujący zarzucił zamawiającemu naruszenie: art. 24 ust. 2 pkt 4, art. 87 ust. 1, art. 91 ust. 1, art. 24 ust. 4, art. 91 ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 5, art. 93 ust 1 pkt 1 oraz art. 26 ust. 4 ustawy PZP i wniósł o nakazanie zamawiającemu:

unieważnienia czynności wykluczenia odwołującego z udziału w postępowaniu i w konsekwencji unieważnienie czynności odrzucenia oferty odwołującego,

unieważnienia czynności zamawiającego polegającej na wyborze oferty złożonej przez (...) sp. z o.o. w K. (dot części (...) Zamówienia), oferty złożonej przez Zakład (...) sp. z o.o. w T. (dot. części (...)Zamówienia), oraz oferty złożonej przez (...) S.A. (dot. części (...) Zamówienia) jako ofert najkorzystniejszych;

unieważnienie czynności polegającej na unieważnieniu postępowania w zakresie części (...); dokonanie ponownej oceny ofert i dokonania wyboru oferty najkorzystniejszej z uwzględnieniem oferty odwołującego.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2016 r., Krajowa Izba Odwoławcza:

1. oddaliła odwołanie;

2. kosztami postępowania obciążyła wykonawcę (...) sp. z .o.o. w P. i:

2.1. zaliczyła w poczet kosztów postępowania odwoławczego kwotę 15.000 zł uiszczoną przez wykonawcę (...) sp. z .o.o., w P. tytułem wpisu od odwołania;

2.2. zasądziła od wykonawcy (...) sp. z .o.o. w P. na rzecz zamawiającego (...) sp. z o.o. w W. kwotę 3.600 zł, stanowiącą uzasadnione koszty strony poniesione z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika.

W ocenie Krajowej Izby Odwoławczej odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Istota sporu pomiędzy stronami sprowadzała się do rozstrzygnięcia czy odwołujący wykazał spełnienie warunku udziału w postępowaniu wskazanego w pkt (...) SIWZ, w którym zamawiający zobowiązywał wykonawców do załączenia do oferty aktualnego krajowego certyfikatu zgodności dla każdego oferowanego typu reduktora pozwalającego na znakowanie reduktora znakiem budowlanym (zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie sposobów deklarowania zgodności wyrobów budowlanych oraz sposobu znakowania ich znakiem budowlanym — Dz.U. nr 198, poz. 2041 ze zm.) lub w przypadku, gdy przepisy prawa będą tego wymagały dokumentu pozwalającego na oznaczenie reduktora oznakowaniem zgodności „CE" lub dokumentu równoważnego.

Odwołujący powołując się na treść Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia
11 sierpnia 2004 r., w sprawie sposobów deklarowania zgodności wyrobów budowlanych oraz sposobu znakowania ich znakiem budowlanym argumentował, że krajowa deklaracja zgodności jest dokumentem równoważnym do krajowego certyfikatu zgodności.

Odwołujący podnosił również, że przedłożona przez niego krajowa deklaracja zgodności dla oferowanych reduktorów pozwala na oznaczenie ich znakiem budowlanym, a tym samym spełniony jest wymóg wskazany w SIWZ.

Krajowa Izba Odwoławcza nie podzieliła argumentacji odwołującego. W ocenie Izby brak było podstaw do przyjęcia równoważności ww. dokumentów, zaś sam odwołujący nie przywołał żadnych zasadnych argumentów, które pozwoliłyby na przyjęcie jego twierdzeń za prawdziwe.

Krajowa Izba Odwoławcza przyznała, iż zamawiający zaniechał wskazania elementów równoważności, poprzestając na stwierdzeniu „lub równoważne". Jednakże brak określenia tych elementów nie legitymizował, zdaniem Izby, dowolności wykonawców w określeniu parametrów równoważności, czego – zdaniem Izby – domagał się odwołujący.

Izba wskazywała, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż rozporządzanie w sprawie deklarowania zgodności zawiera definicję legalną krajowego certyfikatu zgodności. Wynika z niej m.in. iż certyfikat ten jest wydawany przez akredytowaną jednostkę certyfikującą, a wiec podmiot niezależny od producenta. Krajowa deklaracja zgodności to dokument, w którym producent oświadcza na swoją wyłączoną odpowiedzialność, że wyrób jest zgodny ze specyfikacją techniczną.

Odmienność podmiotu wydającego powyższe dwa dokumenty stanowiła przeszkodę do uznania je za dokumenty równoważne. Dokument bowiem równoważny to dokument mający równą wartość, równe znaczenie.

W ocenie Krajowej Izby Odwoławczej nie sposób było przyjąć zasady równoważności w sytuacji, gdy dokument ten (krajowa deklaracja zgodności) wystawiony jest przez producenta, nie zaś przez niezależną jednostkę zewnętrzną, z czym mamy do czynienia w przypadku krajowego certyfikatu zgodności. Przyjęcie interpretacji zaproponowanej przez odwołującego stanowiłoby – zdaniem Izby – naruszenie zasady równego traktowania



wykonawców w postępowaniu przetargowym. Wszyscy bowiem wykonawcy, z wyjątkiem odwołującego, kierując się treścią SIWZ oraz regulacjami prawnymi ponieśli dodatkowe koszty związane z uzyskaniem krajowego certyfikatu zgodności, co miało wpływ na ostateczną cenę złożonych ofert. Odwołujący zaś kosztów takich uniknął, a tym samym miał możliwość zmniejszenia w sposób niezasadny kosztów realizacji zamówienia.

Izba wskazała również, że złożona przez zamawiającego opinia Instytutu Nafty i Gazu - Państwowy Instytut Badawczy w sposób jednoznaczny potwierdziła, że krajowy certyfikat zgodności oraz krajowa deklaracja zgodności nie są dokumentami równoważnymi.

Odwołujący nie złożył dowodu przeciwnego.

Krajowa Izba Odwoławcza nie podzieliła również stanowiska odwołującego, że kluczowym elementem spornego zapis SIWZ było wykazanie przez wykonawcę, że oferowany produkt jest znakowany znakiem budowlanym. Zamawiający nie posłużył się bowiem pojęciem „jakiegokolwiek dokumentu pozwalającego na znakowanie znakiem budowlanym", lecz konkretnym dokumentem zdefiniowanym w akcie prawnym. W definicji tej ustawodawca określił podmiot uprawniony do wydania przedmiotowego certyfikatu, którym nie może być sam producent, jak ma to miejsce w przypadku krajowej deklaracji zgodności. W konsekwencji, wykonawca miał możliwość powoływania się na dokument równoważny, o ile źródło jego pochodzenia będzie miało taką samą wartość jak w przypadku krajowego certyfikatu zgodności.

Podnoszona przez odwołującego w treści odwołania prawna niemożliwość uzyskania krajowego certyfikatu zgodności dla oferowanych reduktorów nie została w żaden sposób, zdaniem Izby, wykazana. Twierdzeniom odwołującego zaprzeczają również dokumenty złożone przez pozostałych wykonawców w postępowaniu, którzy wymagane krajowe certyfikaty zgodności złożyli.

W konsekwencji powyższych rozważań, Krajowa Izba Odwoławcza uznała, że zamawiający w sposób prawidłowy dokonał oceny dokumentów złożonych przez odwołującego i brak jest podstaw do stwierdzenie naruszenia art. 24 ust. 2 pkt 4 ustawy PZP w zw. z art. 24 ust. 4 ustawy PZP.

W związku z tym brak było podstaw do stwierdzenia naruszenia przez zamawiającego art. 89 ust. 1 pkt 5 oraz art. 91 ust. 1 i art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy PZP. Zamawiający nie naruszył również art. 26 ust. 4 ustawy PZP. Złożone przez odwołującego dokumenty w odpowiedzi na wezwanie zamawiającego, jak również treść wyjaśnień były wystarczające do podjęcia przez zamawiającego decyzji o braku wykazanie przez Odwołującego spełnienia warunków udziału w postępowaniu.

Od powyższego wyroku, skargę wywiódł (...) sp. z o.o. w P., zaskarżając rozstrzygnięcie to w całości i zarzucając mu naruszenie:

1.  art. 24 ust. 2 pkt 4 ustawy PZP poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i wykluczenie skarżącego z postępowania w sytuacji, gdy Skarżący wykazał spełnienie wszystkich warunków udziału w postępowaniu w ramach wszystkich części, na które złożył oferty;


2.  art. 87 ust. 1 ustawy PZP poprzez nieprzeprowadzenie rzetelnego badania i oceny całości oferty, a w konsekwencji przyjęcie, że skarżący nie wykazał spełnienia warunków udziału w postępowaniu w ramach wszystkich części, na które złożył oferty;

3.  art. 91 ust. 1 ustawy PZP poprzez wybór jako najkorzystniejszej oferty złożonej przez (...) sp. z o.o. w K. (dot. części (...) Zamówienia), oraz oferty złożonej przez (...) S.A. w C. (dot. części (...) Zamówienia), podczas gdy najkorzystniejszą ofertę w tym zakresie złożył skarżący;

4.  art. 24 ust. 4 ustawy PZP poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie oferty skarżącego za odrzuconą w sytuacji, gdy brak było przesłanek do wykluczenia skarżącego z postępowania;

5.  art. 89 ust. 1 pkt 2 i 5 ustawy PZP poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i odrzucenie oferty skarżącego w sytuacji, gdy brak było przesłanek do wykluczenia skarżącego z postępowania i odrzucenia jego oferty;

6.  art. 91 ust. 1 ustawy PZP w zw. z art. 2 pkt 5 ustawy PZP poprzez uznanie, że oferta złożona przez (...) sp. z o.o. w K. (dot. części (...) Zamówienia), oraz oferta złożona przez (...) S.A. w C. (dot. części (...) Zamówienia) są najkorzystniejszymi ofertami, podczas gdy najkorzystniejszą ofertę w tych częściach zamówienia złożył skarżący,

7.  art. 93 ust. 1 pkt 1 ustawy PZP poprzez jego błędne zastosowanie i unieważnienie postępowania w zakresie części (...), w związku z uznaniem, że w zakresie tych części nie złożono żadnej oferty niepodlegającej odrzuceniu, podczas, gdy taka oferta została złożona przez skarżącego,

8.  art. 26 ust. 4 ustawy PZP poprzez jego nie zastosowanie w sytuacji, gdy przedstawione w uzupełnieniu oferty przez skarżącego dokumenty wzbudzały wątpliwości i nie wezwanie skarżącego do złożenia wyjaśnień;

9.  art. 7 ust. 1 ustawy PZP poprzez dokonanie przez zamawiającego oceny ofert w oparciu o dokumenty inne niż udostępniona wykonawcom SIWZ, w szczególności w oparciu o opinię Instytutu Nafty i Gazu z 10 lutego 2016 r. wykonaną po złożeniu i uzupełnieniu oferty przez skarżącego, co naruszyło zasadę równego traktowania wykonawców, oraz poprzez uznanie takiej oceny przez Izbę za prawidłową;

10.  art. 180 ustawy PZP poprzez uwzględnienie przez KIO jako podstawę wyroku twierdzeń i dokumentów złożonych przez zamawiającego nieznanych skarżącemu w chwili składania odwołania, a stanowiących podstawę podjęcia decyzji o wykluczeniu skarżącego z postępowania;

11.  art. 192 ustawy PZP w zw. z 198d oraz 198f ust. 4 ustawy PZP poprzez dopuszczenie przez KIO dowodu powołanego przez zamawiającego w postaci opinii Instytutu Nafty i Gazu z 10 lutego 2016 r, oraz niepowołanego przez strony dowodu w postaci zapytania zamawiającego z dnia 8 lutego 2016 r., które to dokumenty stanowiły rozszerzenie podstawy faktycznej decyzji o odrzuceniu oferty skarżącego, co uniemożliwiło skarżącemu odniesienie się do zarzutów i motywów oceny ofert przez zamawiającego, których nie znał w chwili składania odwołania;

12.  art. 190 ust. 7 ustawy PZP poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego przez Izbę i uznanie, że zapisy SIWZ nie budziły wątpliwości co do swej treści i powinny być jednoznacznie interpretowane na korzyść zamawiającego, pomimo złożenia przez zamawiającego zapytania z dnia 8 lutego 2016 r. skierowanego do Instytutu Nafty i Gazu zawierającego prośbę o wyjaśnienie i interpretację zapisów SIWZ, co samo w sobie oznaczało istnienie wątpliwości po stronie zamawiającego do znaczenia zapisów SIWZ.

Na podstawie powyższych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie wniesionego odwołania poprzez nakazanie zamawiającemu:

nieważnienia czynności wykluczenia skarżącego z udziału w postępowaniu i w konsekwencji unieważnienie czynności odrzucenia oferty skarżącego;

unieważnienia czynności zamawiającego polegającej na wyborze oferty złożonej przez (...) sp. z o.o. w K. (dot. części (...) Zamówienia) oraz oferty złożonej przez (...) S.A. w C. (dot. części (...) Zamówienia) jako ofert najkorzystniejszych;

unieważnienia czynności polegającej na unieważnieniu postępowania w zakresie części (...);

dokonania ponownej oceny ofert w częściach (...), (...) i dokonania wyboru oferty najkorzystniejszej z uwzględnieniem oferty skarżącego,

a ponadto o zasądzenie od zamawiającego na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem Okręgowym według norm przepisanych.

Uzasadnienie skargi stanowiło rozwinięcie postawionych w niej zarzutów.

Zamawiający (...)sp. z o.o. w W. wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie od skarżącego na rzecz zamawiającego kosztów postępowania wywołanych wniesieniem skargi, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok Krajowej Izby Odwoławczej z dnia 04 marca 2016 r. jest słuszny i musiał się ostać w obrocie prawnym.

Na wstępie rozważań, tut. Sąd Okręgowy wskazuje, iż zarówno Izba jak i Sąd nie mogą orzekać co do zarzutów, które nie były zawarte w odwołaniu. Wynika to jednoznacznie z art. 192 ust. 7 oraz 198f ust. 4 ustawy prawo zamówień publicznych.

W związku z powyższym, należało pominąć zarzut skargi, który został wyeksponowany na już na samym początku jej uzasadnienia (k. 101). Zarzut ten dotyczył spełnienia warunku udziału w postępowaniu, tj. pkt (...) SIWZ, poprzez załączenie dokumentów równoważnych (krajowej deklaracji zgodności) – pozwalających bowiem na oznaczenie reduktora oznakowaniem zgodności „CE”.

Abstrahując od faktu, iż Zamawiający uzależniał ww. warunek od zaistnienia przypadku, gdy przepisy prawa będą tego wymagały (a nie wymagały – co zostało stwierdzone na rozprawie w dniu 31 maja 2016 r., skarżący temu nie zaprzeczył) to zarzut ten został sformułowany dopiero w skardze do sądu.

Skarżący/Odwołujący zarówno w piśmie będącym odwołaniem (k. 4 – 11) jak i w toku rozprawy przed Izbą (k. 73 – 78) odnosił się wyłącznie do pojęcia równoważności między dokumentem – krajową deklaracją zgodności a dokumentem – krajowym certyfikatem zgodności.

Przyznał to Skarżący na pytanie Sądu Okręgowego.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy odnosił się wyłącznie do tych zarzutów skargi, które miały swoje oparcie w nieuwzględnionych zarzutach zawartych w odwołaniu.

Mimo sformułowania kilkunastu zarzutów, istota sprawy sprowadza się do tej jednej, n/w okoliczności spornej:

Czy w tej konkretnej sprawie, dokument w postaci krajowej deklaracji zgodności wyrobu jest równoważny z dokumentem w postaci krajowego certyfikatu zgodności wyrobu.

Rozstrzygnięcie tego aspektu było kluczowe do ustalenia zasadności skargi. Wszystkie bowiem zarzuty opierały się na założeniu o istnieniu takiego przymiotu równoważności pomiędzy tymi wskazanymi dokumentami. Skarżący/Odwołujący, konsekwentnie nie chciał zaakceptować stanowiska przedstawianego przez Zamawiającego i podtrzymanego przez Krajową Izbę Odwoławczą.

Sąd Okręgowy przyjmuje wywody Izby w tym zakresie, za podstawę dalszych rozważań. Wywody te znalazły swój wyraz na k. 14 – 15 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia (k. 85 verte i 86 akt sprawy) i nie należy ich powielać, wystarczające jest powołanie się na nie.

Wskazać natomiast należy dlaczego stanowisko Izby – o braku przymiotu „równoważności” było trafne. Po to jest właśnie uzasadnienie, aby wyjaśnić/uzasadnić stanowisko sądu, które legło u podstaw wydania prawomocnego wyroku z 10 czerwca 2016 r.

Skarżący próbował wykazać, iż błędne było utożsamianie kryterium „równoważności” w kontekście innym niż funkcjonalności, jaką te dokumenty spełniają i czemu mają służyć. Nie negował zarazem różnić w ich definicjach słownikowych czy też legalnych, tzn. akceptował fakt, iż krajowy certyfikat zgodności wydawany jest przez podmiot trzeci – akredytowaną jednostkę certyfikującą. Natomiast dokument w postaci krajowej deklaracji zgodności to dokument wystawiany przez producenta, poświadczający na swą odpowiedzialność, że wyrób jest zgodny ze specyfikacją techniczną.

Zdaniem skarżącego mimo tej ww. niezaprzeczalnej różnicy, pod względem funkcjonalności dokumenty te były równoważne. Na podstawie obu można bowiem uzyskać konieczną Aprobatę Techniczną dla wyrobu w postaci „reduktora średniego ciśnienia”, będącego przedmiotem zamówienia publicznego. Tym samym krajowa deklaracja zgodności jak i krajowy certyfikat zgodności pozwalają na znakowanie wyrobu znakiem budowlanym.

Zamawiający nie negował tych faktów. Przekonywał jednak, iż biorąc pod uwagę charakter zamówienia dotyczącego gazownictwa, kwestie związane z szeroko rozumianym bezpieczeństwem dla otoczenia (redukowanie ciśnienia gazu) muszą być brane wnikliwie pod uwagę i w związku z tym oferowane wyroby muszą legitymować się dodatkowymi wymogami. Takim wymogiem – zdaniem zamawiającego – było posiadanie przez wyrób certyfikatu, tj. dokumentu wystawionego przez profesjonalny podmiot trzeci, niezwiązany z producentem, potwierdzającego, że ten wyrób budowlany i proces jego wytwarzania są zgodne ze specyfikacją techniczną.

Można więc streścić to stanowisko w następujący sposób: krajowy certyfikat zgodności jest co najmniej równoważny krajowej deklaracji zgodności, lecz nie każda krajowa deklaracja zgodności dotycząca określonego wyrobu jest równoważna krajowemu certyfikatowi zgodności tego wyrobu.

Czy ten podgląd jest prawidłowy – odpowiedź znajduje się w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 11 sierpnia 2014 r., w sprawie sposobów deklarowania zgodności wyrobów budowlanych oraz sposobu znakowania ich znakiem budowlanym (Dz. U. nr 198, poz. 2041, ze zmianami).

Akt ten był powoływany przez Skarżącego i paradoksalnie (wbrew zapewne intencjom) potwierdził słuszność konstatacji Krajowej Izby Odwoławczej i tym samym stanowiska Zamawiającego.

Zgodnie z § 2 pkt 3) przedmiotowego Rozporządzenia, o ile jest mowa o krajowym certyfikacie zgodności - należy przez to rozumieć dokument, wymagany do wydania krajowej deklaracji zgodności, wydany w trakcie oceny zgodności przez akredytowaną jednostkę certyfikującą wyroby, potwierdzający, że wyrób budowlany i proces jego wytwarzania są zgodne ze specyfikacją techniczną.

Gdyby poprzestać wyłącznie na tej definicji można byłoby (pochopnie) uznać stanowisko Skarżącego za w pełni zasadne.

Jeśli bowiem, aby wydana została krajowa deklaracja zgodności musi być to poprzedzone sporządzeniem krajowego certyfikatu zgodności (wymagany do wydania k.d.z.), to co najmniej równorzędna jest krajowa deklaracja zgodności z krajowym certyfikatem zgodności gdyż ten ostatni jako niezbędny element stanowi jej integralną część.

Wszystkie strony sporu zgodne były co do faktu, iż ocena zgodności wyrobu budowlanego w postaci reduktora ciśnienia gazu jest dokonywana według systemu 3. Potwierdza to załącznik 1 do Rozporządzenia.

Bezsporne także było to, iż system 3 nie wymaga od producenta uzyskania krajowego certyfikatu zgodności. Wystarczające było – zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 5 – deklarowanie zgodności wyrobu przez producenta na podstawie:

a) wstępnego badania typu prowadzonego przez akredytowane laboratorium,

b) zakładowej kontroli produkcji.

Oznacza to, iż w tym konkretnym wypadku krajowa deklaracja zgodności nie zawierała w sobie krajowego certyfikatu zgodności. Taką możliwość (brak certyfikatu) przewiduje wprost § 5 ust. 1 pkt 6 rzeczonego Rozporządzenia.

Skarżący wiedząc o tym, całkowicie błędnie zinterpretował zapisy SIWZ. Przyjął bowiem bezpodstawne założenie, iż skoro przepisy nie nakazują już do tego rodzaju wyrobów budowlanych uzyskania oceny zgodności poprzez certyfikację zgodności wyrobu przez akredytowaną jednostkę certyfikującą (przewidują ten sposób wyłącznie systemy 1 i 1+) to pozostawienie tego zapisu w SIWZ było zwykłym niedopatrzeniem Zamawiającego, który nie zareagował na zmiany przepisów prawa.

Tymczasem takie twierdzenie było dowolną i nie popartą dowodami antycypacją stanowiska Zamawiającego. Odwołujący/Skarżący nie chciał przyjąć do wiadomości, że oczekiwania Zamawiającego są inne i zostały jasno sprecyzowane w pkt (...) SIWZ.

Słusznie wskazywała Izba (podnosił to także Zamawiający), iż tylko Skarżący nie przedstawił certyfikatów, opierając się (i upierając się) przy dokumentach w postaci krajowej deklaracji zgodności. To stanowisko Skarżącego było odosobnione a nie stanowisko Zamawiającego, tylko bowiem Skarżący zinterpretował warunek certyfikatu jako omyłkowy i właściwie zbędny jeśli posiada się dokument w postaci krajowej deklaracji zgodności.

Zgodnie zaś z art. 190 ust. 1 ustawy prawo zamówień publicznych, strony i uczestnicy postępowania odwoławczego są obowiązani wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Dowody na poparcie swoich twierdzeń lub odparcie twierdzeń strony przeciwnej strony i uczestnicy postępowania odwoławczego mogą przedstawiać aż do zamknięcia rozprawy.

Skarżący temu obowiązkowi nie sprostał.

Z tych względów należało uznać za trafne stanowisko KIO, iż odnośnie tego wyrobu będącego przedmiotem zamówienia publicznego, nie można postawić znaku równoważności pomiędzy krajowym certyfikatem zgodności a krajową deklaracją zgodności. Takie stanowisko Sąd Okręgowy uznał za własne.

Skarżący przykładał także zbyt dużą wagę do dokumentu w postaci stanowiska Instytutu Nafty i Gazu z 10 lutego 2016 r., wyrażonego na prośbę Zamawiającego. Opinia ta jedynie rozwiewała uzasadnione wątpliwości Zamawiającego, co do spełnienia przez Skarżącego warunku z pkt (...) SIWZ. Zamawiający chciał uniknąć zarzutu pochopności podjęcia decyzji o wykluczeniu Skarżącego.

Opinia ta nie miała żadnego znaczenia przy ocenie zasadności skargi, niemniej Skarżący zaprezentował szeroko i wyczerpująco swoje stanowisko w sprawie, które zostało jednak przez sąd uznane za pozbawione uzasadnionych podstaw, z przyczyn ww.

W konsekwencji, Krajowa Izba Odwoławcza nie dopuściła się żadnego z zarzucanych naruszeń i słusznie oddaliła odwołanie Skarżącego. Jako wykonawca, który nie wykazał spełnienia warunku udziału w postępowaniu, Skarżący podlegał wykluczeniu na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 4 w zw. z art. 26 ust. 3 ustawy prawo zamówień publicznych.

Dlatego też skarga nie zasługiwała na uwzględnienie w jakimkolwiek zakresie i na podstawie art. 198f ust. 2 ustawy prawo zamówień publicznych została oddalona w całości.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 198f ust. 5 ww. ustawy, zgodnie z którym strony ponoszą koszty postępowania stosownie do jego wyniku.

Przepis ten ustala wyłącznie zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, usankcjonowaną w art. 98 k.p.c.

Na zasądzone koszty składało się wyłącznie wynagrodzenie pełnomocnika Zamawiającego, którego wysokość Sąd Okręgowy ustalił, mając na uwadze wartość



przedmiotu sporu w niniejszej sprawie. W Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) brak jest bowiem regulacji dotyczących stawek wynagrodzenia w sprawach ze skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej, jak też w sprawach o zbliżonym charakterze.

W związku z tym, Sąd Okręgowy o wysokości wynagrodzenia pełnomocnika orzekł na podstawie § 2 pkt 7 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 wspomnianego Rozporządzenia.

SSO Magdalena Nałęcz SSO Wiktor Piber SSO Andrzej Sobieszczański