Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V .2 Ka 628/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Sławomir Klekocki

SSO Aleksandra Odoj-Jarek (spr.)

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności Beaty Urbańczyk Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu – Zdroju

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2017 r.

sprawy: L. S. /S./,

syna Z. i I.,

ur. (...) w Z.

oskarżonego o przestępstwa z art. 56 § 1 kks, art. 61 § 1 kks, art. 62 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 1 i 3 kks przy zast. art. 7 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu - Zdroju

z dnia 30 maja 2016r. sygn. akt II K 656/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 11. w ten sposób, że jako podstawę uznania winnym przyjmuje art. 56 §1 kks, art. 61 §1 kks i art. 62 §2 kks w związku z art. 6 §2 kks i art. 9 §1 i 3 kks oraz art. 7 §1 kks,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 3.180 (trzy tysiące sto osiemdziesiąt) złotych.

SSO Jacek Myśliwiec

SSO Sławomir Klekocki SSO Aleksandra Odoj-Jarek (spr.)

Sygn. akt V.2 Ka 628 /1 6

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu - Zdroju wyrokiem z dnia 30 maja 2016 r. sygn. akt II K 656/14 uznał oskarżonego L. S. za winnego tego, że:

- w okresie od 25 lutego 2010 roku do 25 czerwca 2010 roku w J. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o. z/s w J., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru, w deklaracjach podatkowych VAT-7 składanych przez Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o. Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w J. za miesiące od stycznia do maja 2010 roku podawał nieprawdę w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z L. Z. zajmującym się sprawami księgowo-podatkowymi Przedsiębiorstwa (...) Spółka z o.o. wykazywał w nich w oparciu o nierzetelnie prowadzone księgi podatkowe w postaci ewidencji zakupów i posługując się nierzetelnie wystawianymi przez L. Z. w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) fakturami VAT dokumentującymi zakup przez Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o. usług polegających na robotach remontowo-modernizacyjnych w sytuacji, gdy wskazane zdarzenia gospodarcze w rzeczywistości nie miały miejsca, oraz zakup usług polegających na wynajmie ładowarek w sytuacji, gdy wskazane zdarzenia gospodarcze w rzeczywistości nie były wykorzystywane przez Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o. do wykonywania czynności opodatkowanych, obniżał podatek należny od Spółki Przedsiębiorstwo (...) o podatek w tychże fakturach naliczony, czym naruszył przepis art. 86 ust. 1, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit a, art 106 ust. 1, art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług /Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm./ i co w konsekwencji spowodowało uszczuplenie w podatku od towarów i usług za wskazany okres w łącznej kwocie 321.300,00 zł, tj. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 1 k.k.s., art. 61 § 1 k.k.s., art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych każda;

- w okresie od 01 stycznia 2010 roku do 31 grudnia 2010 roku w J. pełniąc funkcję prezesa zarządu firmy Przedsiębiorstwo (...) Spółka z o.o. z/s w J. i będąc osobą odpowiedzialną za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości dopuścił do prowadzenia ksiąg rachunkowych Przedsiębiorstwa (...) Spółka z o.o. za 2010 rok wbrew przepisom ustawy o rachunkowości poprzez dopuszczenie do zaewidencjonowania w nich wydatków w kwocie 5.324.597,39 złotych do tych, które to nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów i do niezaewidencjonowania w nich wydatków w kwocie 853.065,04 złotych, które to stanowiły koszty uzyskania przychodów, a także dopuścił do podawania w tych księgach nierzetelnych danych poprzez dopuszczenie do zaewidencjonowania w nich transakcji zakupu usług udokumentowanych fakturami wystawionymi przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) z/s w J., które w rzeczywistości nie miały miejsca, czym naruszył przepis art. 24 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 76 poz. 694 z późn. zm.), tj. przestępstwa z art. 77 pkt 1 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 330 z późn. zm.) i za to na podstawie art. 77 pkt 1 w/w ustawy wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 złotych każda.

Na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączono oskarżonemu wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i wymierzono mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 100 złotych każda.

W myśl art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata.

Zgodnie z art. 41 § 2 k.k.s. w zw. z art. 41 § 4 pkt 1 k.k.s. orzeczono wobec oskarżonego obowiązek uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa kwoty 321.300 złotych tytułem uszczuplenia wymagalnej należności publicznoprawnej w terminie 2 lat od daty uprawomocnienia się wyroku.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i 5 oraz art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jedn. Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania obejmujące opłatę w kwocie 3180 zł oraz wydatki w kwocie 354 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego L. S., zaskarżając wyrok w całości. Skarżący wyrokowi temu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania:

- z art. 410 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej i oparcie rozstrzygnięcia na wybranych fragmentach zeznań świadków: K. P., D. B., W. R., K. Jordana, M. P. (1), B. S., K. O. (1), M. S., Z. S. (1), I. P., L. J., M. P. (2), M. C., M. D., A. S., A. W., A. M., K. M., B. C., D. K., K. O. (2), P. S., tj. na tych ich fragmentach, które obciążają oskarżonego L. S., z pominięciem części zeznań dla niego korzystnych,

- z art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, przejawiającą się przyznaniem waloru wiarygodności wszystkim zeznaniom świadków, z jednoczesnym uwzględnieniem ich treści tylko w takim zakresie, w jakim obciążają oskarżonego L. S., z pominięciem ich zeznań w zakresie, w jakim są dla oskarżonego korzystne;

  2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona typów czynów zarzuconych mu aktem oskarżenia.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów. Jednocześnie obrońca wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z akt sprawy Sąd Okręgowego w Gliwicach z dn. 26.09.2014 r., sygn. akt V K 114/12, tj. wydanego w tej sprawie wyroku wraz z uzasadnieniem, na okoliczność ustalenia jego treści , w szczególności przestępstw, jakich dopuścił się oskarżony L. Z. przeciwko oskarżonemu L. S..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwały na uwzględnienie. Wbrew jego twierdzeniom, Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju prawidłowo ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie naruszając przy tym żadnych norm regulujących przebieg postępowania karnego. Korekty wymagała jedynie kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 11 wyroku, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia. W tej sytuacji brak było podstaw do uwzględnienia wniosków apelacyjnych o uchylenie wyroku lub jego zmianę we wskazanym kierunku, co w konsekwencji musiało doprowadzić jedynie do zmiany w pkt 11 wyroku, a w pozostałym zakresie do utrzymania w mocy zaskarżonego orzeczenia.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd meriti starannie zgromadził i przeprowadził wszelkie dowody, które mogły prowadzić do wyjaśnienia okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów. Zgromadzony i ujawniony przez Sąd I instancji materiał dowodowy jest obszerny i kompletny, a ustalenia faktyczne poczynione są w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4, 5 i 7 k.p.k. Swoje stanowisko w sposób wyczerpujący Sąd Rejonowy uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 i 2 k.p.k. Nietrafny jest zatem zarzut naruszenia przepisów postępowania, co w rezultacie miało doprowadzić do błędnych ustaleń faktycznych w sprawie wpływając tym samym na treść wyroku.

Zgodnie z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Stawiając ten zarzut należy wykazać, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd I instancji dokonując oceny zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego w konkretnej sprawie odmiennej oceny materiału dowodowego nie może prowadzić do wniosku, że sąd ten dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może bowiem sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz winien się odwoływać do konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, których miałby dopuścić się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Apelacja w zakresie wyżej wymienionym konkretnych uchybień nie zawiera.

Zarzut wadliwości ustaleń faktycznych nie mógł być trafny, gdyż odtworzony sposób zachowania L. S. znajduje oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, między innymi w częściowych wyjaśnieniach oskarżonego i L. Z., z których wynika, że od wielu lat przyjaźnili się i współpracowali w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, razem też podjęli decyzję o stworzeniu podmiotu, który zajmowałby się księgowością firm obydwu oskarżonych, co miało służyć zmniejszeniu kosztów. Tak powstała firma (...) Sp. z o.o. s/z w J.. Funkcję prezesa zarządu pełnił w niej L. Z.. Spółka zajmowała się między innymi prowadzeniem ksiąg rachunkowych PW (...) Sp. z o.o., której prezesem zarządu był L. S. i to on w okresie objętym zarzutami był jedyną osobą decyzyjną w tej firmie. Jednocześnie L. Z. jako prowadzący działalność gospodarczą pod firma (...), której księgowością zajmowała się także (...) Sp. z o.o., świadczył usługi na rzecz PW (...) Sp. z o.o. Jak wynika z zeznań B. C., L. Z. był również tzw. „cichym wspólnikiem” tej firmy. Prawidłowo ustalony sposób postępowania L. S. wynika również z zeznań świadków D. B., K. Jordana, M. S., K. P., B. C., Z. S. (2), I. P., M. D. i P. S., a nadto dokumentów w postaci faktur Vat wystawionych przez (...) dla PW (...) Sp. z o.o. na roboty remontowo-modernizacyjne oraz wynajem ładowarek, a także dokumentacji dot. w/w firm pozyskanej z urzędu skarbowego.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje stanowisko organu orzekającego I instancji, iż wyjaśnienia oskarżonego L. S. w przeważającej części nie zasługiwały na uwzględnienie. Wyjaśnienia te zostały poddane przez Sąd Rejonowy wnikliwej, rzeczowej analizie i konfrontacji z całokształtem ujawnionych na rozprawie okoliczności. Absolutnie nie zasługuje na aprobatę lansowana przez obrońcę teza, iż L. S. działał w pełnym zaufaniu do L. Z. i dlatego nie dokonywał merytorycznego sprawdzenia dokumentów i deklaracji przed złożeniem na nich podpisów. To zaufanie miało również wynikać z umówionego podziału obowiązków związanych z prowadzeniem interesów. I tak L. S. miał zajmować się sprawami technicznymi ściśle związanymi z branżą górniczą i przetargami, L. Z. zaś kwestiami finansowymi oraz prowadzeniem księgowości. Umyka tu jednak obrońcy okoliczność, że L. S. jako prezes zarządu PW (...) Sp. z o.o. był uprawniony i zobowiązany do prowadzenia spraw tej spółki, w przeciwieństwie do L. Z., który jedynie na podstawie umowy był zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych tej firmy, co jednak nie zwalnia z odpowiedzialności L. S.. Oskarżony nie był przecież figurantem, a jedyną osobą decyzyjną w spółce, na co wskazują wszyscy świadkowie związani z PW (...) Sp. z o.o. Trudno zatem przyjąć, aby nie miał on żadnej kontroli nad sprawami finansowymi spółki, a do nich zalicza się również prowadzenie ksiąg rachunkowych oraz sporządzanie deklaracji do urzędu skarbowego. Nie do podważenia jest również fakt, że podpis L. S. widnieje na deklaracjach Vat-7 (poza ostatnią złożoną w czerwcu 2010 roku, na której podpisała się M. S., przy czym odbyło się to na polecenie L. S.), a także na fakturach, które stwierdzały nieistniejące zdarzenia gospodarcze.

Z ujawnionych na rozprawie apelacyjnej akt sprawy tut. Sądu o sygn. V K 114/12 (o co wnosił obrońca oskarżonego) wynika, że L. Z. dopuścił się przestępstwa oszustwa na szkodę PW (...) Sp. z o.o. na kwotę 3.840.000,00 zł, którą wyprowadził z konta tej spółki przeznaczonego na spłatę zobowiązań wobec ZUS. Nie przesądza to jednak o tym, że L. S. nie popełnił przypisanych mu w niniejszym postępowaniu przestępstw, a dowodzi jedynie tego, że oskarżeni pozostają w konflikcie, przy czym dopiero od czasu ujawnienia przez L. S. wypływu pieniędzy z konta na inne cele aniżeli zapłata składek ZUS. Nastąpiło to w czerwcu 2010 roku, a więc w czasie, w którym zamyka się czasokres popełnienia pierwszego z przypisanych oskarżonemu przestępstw, które L. S. popełnił wspólnie i w porozumieniu z L. Z..

Ogólnie można stwierdzić, że współsprawstwo czynu zabronionego jest oparte na porozumieniu, a wspólne wykonanie czynu zabronionego odgrywa istotną rolę w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna, w sensie przedmiotowym, realizacja znamion określonej czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w akcji przestępczej. Każdy ze współsprawców odpowiada tak, jakby sam wykonał czyn zabroniony w całości, niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współsprawców. Oczywistym dla Sądu Okręgowego jest, że L. S. wiedział o tym, iż roboty remontowo-modernizacyjne i usługi wynajmu trzech ładowarek nie zostały wykonane, mimo to podpisał faktury dotyczące tych zdarzeń gospodarczych, a także deklaracje podatkowe uwzględniające powyższe faktury, co ogólnie miało służyć obniżeniu podatku Vat. Podpisane przez L. S. faktury umożliwiły ujęcie ich przez (...) Sp. z o.o. w rozliczeniu podatku Vat. Faktury te służyły tylko temu celowi, jak bowiem wynika z zestawienia transakcji sporządzonego w dniu 7.12.2011r. (k. 290 t. II), faktury te nigdy nie zostały zapłacone, choć nie umknęło uwadze Sądu odwoławczego, że L. Z. w sprawie tut. Sądu o sygn. akt V K 114/12 próbował wykazywać, że właśnie te faktury zostały zapłacone ze środków przelanych z konta PW (...) Sp. z o.o., a przeznaczonych na opłacenie składek ZUS (k. 457 t. III akt V K 114/12). Wobec faktu nieuiszczenia należności wynikających z rzeczonych faktur bezprzedmiotowe są rozważania skarżącego, iż PW (...) Sp. z o.o. płacił nie tylko za rzeczywisty czas pracy ładowarek, ale również za ich przestój i gotowość do pracy.

Co do drugiego z przypisanych przestępstw, również i tu Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Zważyć należy, że umowa o prowadzenie przez (...) sp. z o.o. księgowości PW (...) Sp. z o.o. została rozwiązana dopiero z dniem 31 grudnia 2010 roku. Skoro L. S. już wcześniej zauważył nieprawidłowości w postępowaniu L. Z., w tym to, że księgi mogą być prowadzone nierzetelnie, powinien był od razu podjąć czynności mające na celu wyjaśnienie tej kwestii, w pierwszej kolejności winien był niezwłocznie zawiadomić prokuraturę lub właściwy urząd skarbowy. Oskarżony jednak w dalszym ciągu dopuszczał do prowadzenia ksiąg rachunkowych z naruszeniem przepisów art. 24 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 330 z późn. zm.), a zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na szkodę (...) Sp. z o.o. wpłynęło do Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu Zdroju dopiero w dniu 1.08.2011r. i zostało złożone nie przez L. S., a przez ówczesny zarząd spółki w osobach Z. S. (3) i M. S., co wynika z akt sprawy o sygn. V K 114/12. Podkreślić należy, że naruszenie przepisów o rachunkowości skutkuje odpowiedzialnością karną. Zaewidencjonowanie w 2010r. wydatków w kwocie 5.324.597,39 zł do tych, które nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów oraz niezaewidencjonowanie wydatków w kwocie 853.065,04 zł, które z kolei stanowiły koszty uzyskania przychodów, oraz zaewidencjonowanie transakcji, które w rzeczywistości nie miały miejsca, obciąża oskarżonego, niezależnie od tego, iż zlecił firmie zewnętrznej prowadzenie dokumentacji księgowej. Wyraźnie bowiem przepisy ustawy o rachunkowości odpowiedzialność taką statuują.

Sąd I instancji analizując wskazany materiał dowodowy wysnuł zatem prawidłowy wniosek logiczny, iż L. S. dopuścił się przypisanych mu przestępstw z art. 56 § 1 k.k.s., art. 61 § 1 k.k.s., art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. oraz z art. 77 pkt 1 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 330 z późn. zm.).

W istocie zarzuty apelacji sprowadzają się zatem do kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy niekorzystnej dla oskarżonego oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stanowisko takie nie jest słuszne. To, że Sąd I instancji swoje ustalenia oparł na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, a nie wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonego i korzystnych zeznaniach wskazanych przez skarżącego świadków, jak chciałby tego obrońca, w żaden sposób nie narusza reguł procedowania.

Z przedstawionych powyżej powodów nie można stawiać Sądowi I instancji zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. W ocenie Sądu Okręgowego w tej sprawie analiza dowodów nie miała charakteru dowolnej. Tym samym skoro na podstawie prawidłowej oceny materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie, Sąd Rejonowy wyciągnął logiczne wnioski co do zachowania oskarżonego, to nie można czynić zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Z pewnością ocena dowodowa Sądu była wszechstronna, a nie selektywna i wybiórcza. Sąd Rejonowy prawidłowo też ustalił kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonemu.

Zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na to, iż oskarżony wypełnił znamiona dwóch przestępstw, to jest z art. 56 § 1 k.k.s., art. 61 § 1 k.k.s., art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. oraz z art. 77 pkt 1 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 330 z późn. zm.).

Odnosząc się natomiast do orzeczonych kar, należy przyjąć, że wymierzone została przez Sąd I instancji po rozważeniu szeregu okoliczności mających wpływ na jej wymiar.

Przypomnieć należy, że niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba jednak pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Kara pozbawienia wolności może być uznana za rażąco niewspółmierną tak z powodu nadmiernej jej wysokości, jak również z powodu nie orzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - II Wydział Karny z 2015-02-19, II AKa 197/14).

W zakresie wymiaru jednostkowych kar pozbawienia wolności oraz grzywny za przypisane oskarżonemu dwa przestępstwa, jak i wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności oraz łącznej kary grzywny, należy wskazać, iż rozstrzygnięcie Sądu I instancji w tym przedmiocie było prawidłowe, słuszne i zasadne.

Wymierzone oskarżonemu jednostkowe kary: 1 roku pozbawienia wolności oraz kara grzywny 200 stawek dziennych po 100,00 zł każda za przestępstwo z art. 56 § 1 k.k.s., art. 61 § 1 k.k.s., art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 1 i 3 k.k.s. przy zast. art. 7 § 1 k.k.s. oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara grzywny 200 stawek dziennych po 100,00 zł każda za przestępstwo z art. 77 pkt 1 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 330 z późn. zm.), uwzględniają wszystkie dyrektywy wymiaru kary. Sąd I instancji prawidłowo określił stopień winy oskarżonego oraz stopień szkodliwości społecznej, które są wysokie. Trzeba mieć na uwadze fakt, iż oskarżony działał umyślnie, a później pozostawał bezkrytyczny wobec swoich czynów.

Również wymiar kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 300 stawek dziennych jest adekwatny do popełnionych przestępstw oraz właściwości oskarżonego. Sąd I instancji mógł wymierzyć karę łączną w przedziale od 1 roku pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w przedziale od 200 do 400 stawek dziennych. Sąd I instancji określając wymiar kary łącznej, która spełnia cele zapobiegawcze i wychowawcze, słusznie oparł się na zasadzie asperacji, biorąc pod uwagę rozpiętość czasową pomiędzy poszczególnymi przestępstwami oraz rodzaj naruszonych przez oskarżonego dóbr chronionych prawem. Wysokość jednej stawki dziennej w kwocie 100,00 zł została wymierzona z uwzględnieniem dochodów oskarżonego, jego warunków osobistych, rodzinnych, stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych.

Podzielić należy także stanowisko Sądu Rejonowego, że odnośnie oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza społeczna na przyszłość, co umożliwiło zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a co dodatkowo przemawia za tym, że orzeczona kara nie jest rażąco surowa. Wyznaczony okres 3 lat tytułem próby jest wystarczający, a jednocześnie konieczny dla weryfikacji prawidłowej postawy oskarżonego i kontroli wdrażania go do poszanowania powszechnie obowiązujących norm.

Sąd I instancji prawidłowo orzekł o obligatoryjnym obowiązku uiszczenia należności publicznoprawnej w kwocie 321.300 zł.

Sąd meriti, mając na względzie sytuację materialną oskarżonego i jego możliwości zarobkowe, zasadnie zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, to jest opłatę w kwocie 3.180 zł oraz wydatki w kwocie 354 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe i uznając ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju za prawidłowe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany wyroku we wskazanym przez skarżącego kierunku lub uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Wyrok podlegał jedynie korekcie w zakresie poprawy zastosowanej kwalifikacji prawnej odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 11 wyroku, bowiem Sąd I instancji wskazał jako podstawę skazania między innymi dwukrotnie art. 6 § 2 k.k.s., a w miejsce jednego z tych przepisów należało powołać art. 62 § 2 k.k.s.

Wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego, po myśli art. 636 § 1 k.p.k., kosztami postępowania odwoławczego obciążono oskarżonego.

SSO Jacek Myśliwiec

SSO Sławomir Klekocki SSO Aleksandra Odoj - Jarek (spr.)