Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant st. sekr. sąd. M. O.

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa I. S.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki tytułem kwotę 4.655,28 zł (cztery tysiące sześćset pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia osiem groszy) ustawowymi odsetkami od dnia 1 września 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  obciąża powódkę na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 187,81 zł (sto osiemdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków;

4.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 408,80 zł (czterysta osiem złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 184/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 marca 2016 roku skierowanym przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W., powódka I. S., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 11.600 złotych tytułem odszkodowania wraz odsetkami ustawowymi i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 września 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, iż w dniu 31 lipca 2015 roku doszło do zdarzenia drogowego, w którym stanowiący własność powódki samochód marki J. o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel uznał, iż naprawa uszkodzonego pojazdu powódki jest ekonomicznie nieopłacalna i wyliczył należne odszkodowanie jako różnicę między wartością rynkową pojazdu przed szkodą w wysokości 23.800 złotych, a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym w wysokości 4.150 złotych na kwotę 19.650 złotych. Powódka nie kwestionowała ustalonej przez pozwanego wartości pojazdu po szkodzie. Zakwestionowała wycenę pojazdu przed szkodą dokonaną przez pozwanego zlecając wykonanie prywatnej ekspertyzy, z której wynika, że wartość pojazdu przed szkodą wynosi 35.400 złotych brutto. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę między wartością pojazdu przed szkodą ustaloną w prywatnej ekspertyzie, a wartością pojazdu wyliczoną przez pozwanego.

(pozew k. 2-5, pełnomocnictwo k. 14)

W odpowiedzi na pozew z dnia 21 kwietnia 2016 roku pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości normami przepisanej oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Podniósł, że między stronami bezsporna była zasada odpowiedzialności pozwanego oraz wartość pojazdu po szkodzie (4.150zł) i koszt jego naprawy (37.857,22zł). Pozwany kwestionował wartość pojazdu przed zdarzeniem wskazaną przez powódkę w prywatnej kalkulacji, podnosząc, iż nie uwzględnia ona korekty ujemnej z uwagi na wcześniejszą naprawę pojazdu i szacunkowego kosztu usunięcia wad i uszkodzeń. Wskazał, iż sporna jest także okoliczność czy odszkodowanie winno być wypłacone w kwocie netto, czy brutto, bowiem w dacie szkody powódka prowadziła i nadal prowadzi działalność gospodarczą, w związku z którą wykorzystywany był uszkodzony pojazd, w postaci m. in. odpłatnego wypożyczania samochodów osobowych.

(odpowiedź na pozew k. 17-19v, pełnomocnictwo k. 28, odpis KRS k. 20-27)

W piśmie z dnia 6 czerwca 2016 roku pełnomocnik powódki wyjaśnił, że powódka jest podatnikiem podatku VAT. Pojazd J. nie był wciągnięty do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, wobec czego powódka nie ma możliwości odliczenia podatku VAT. Podatek VAT zapłacony przy zakupie pojazdu nie został odliczony. Nadto, pozwany wypłacił już powódce część odszkodowania w kwocie brutto. Podkreślił, że podatnik nie ma obowiązku wprowadzenia pojazdu do ewidencji środków trwałych mimo wykorzystywania go w działalności gospodarczej.

(pismo pełnomocnika powódki k. 129-132)

Do końca postępowania strony pozostały przy dotychczasowych stanowiskach w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 lipca 2015 roku w Ł. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód powódki marki J. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca tego zdarzenia ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie.

(bezsporne)

I. S. prowadziła w dacie 31 lipca 2015 roku działalność gospodarczą, której przedmiotem było między innymi odpłatne wypożyczanie samochodów osobowych. Do prowadzenia działalności gospodarczej wykorzystywany był samochód marki J. o numerze rejestracyjnym (...), którego powódka nie umieściła w ewidencji środków trwałych.

(oświadczenie powódki k. 62, umowa najmu k. 61v, faktura k. 64, pismo k. 66-66v, zaświadczenie z (...) k. 67, pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego k. 147)

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu. W toku postępowania likwidacyjnego (...) Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. uznał szkodę całkowitą w pojeździe powódki ustalając decyzją z dnia 20 sierpnia 2015 roku wysokość odszkodowania na kwotę 19.650 złotych brutto przy wartości rynkowej pojazdu przed szkodą w wysokości 23.800 złotych oraz wartości pojazdu w stanie uszkodzonym w kwocie 4.150 złotych.

(decyzja k. 6, kalkulacja k. 7-10)

Wartość pojazdu J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 31 lipca 2015 roku wynosiła 4.150 złotych, zaś koszt naprawy pojazdu po tym zdarzeniu stanowił kwotę 37.857,22 złotych.

(bezsporne)

Wartość pojazdu J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu szkody w stanie nieuszkodzonym wynosiła 35.000 złotych brutto, w tym VAT 6.544,72 złotych.

(pisemna opinia biegłego sądowego P. J. k. 151-153 z zał. k. 154-161, pisemna uzupełniająca opinia biegłego k. 285-286, ustna uzupełniająca opinia biegłego k. 309-310)

Sąd ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, oraz opinii biegłego sądowego ds. wyceny pojazdów P. J. (2).

Należy podkreślić, iż strony nie kwestionowały prawdziwości i autentyczności przedłożonych dokumentów, a Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im waloru wiarygodności i mocy dowodowej.

Wobec treści żądania powódki i ustalonego stanu faktycznego, kluczowe znaczenie w niniejszej sprawie miała opinia biegłego na okoliczność ustalenia wartości pojazdu przed powstaniem szkody. Opinia biegłego w całym swoim zakresie jest rzetelna, sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy i zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do pytań Sądu oraz wątpliwości stron. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą.

Po sporządzeniu przez biegłego opinii pisemnych oraz opinii ustnej uzupełniającej ostatecznie żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego sądowego.

Odnosząc się do zastrzeżeń pozwanego biegły wyjaśnił, że o ewentualnej ujemnej korekcie wartości pojazdu nie decyduje ilość napraw ale sposób ich wykonania. Zgodnie z instrukcją wyceny pojazdów nr (...) i (...) opracowaną przez Stowarzyszenie (...) i Ruchu Drogowego dla pojazdów o okresie eksploatacji powyżej 6 lat korekty ujemne z tytułu wcześniejszych napraw powinny być stosowane jedynie w przypadku wad tych napraw bądź ich niskiej jakości, co nie zostało wykazane w przypadku pojazdu powódki. Nadto na obniżenie wartości pojazdu mogą wpływać naprawy konieczne, czyli takie, które pozwalają eksploatować auto zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W myśl z kolei art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W myśl art. 363 § 2 k.p.c., jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W myśl art. 34 ust. 1 powołanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę ruchem tego pojazdu (art. 35). Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego wyznaczona jest – zarówno co do zasady, jak i granic – odpowiedzialnością tego posiadacza lub kierowcy (orzeczenie SN z dnia 29.11.1996 r., III CZP 118/96, OSNC 1997, nr 3, poz. 26).

W niniejszej sprawie bezsporne jest, iż wyniku zdarzenia z dnia 31 lipca 2015 roku doszło do uszkodzenia pojazdu powódki, za którego skutki na podstawie art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ponosi odpowiedzialność pozwany.

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze).

Naprawienie szkody może polegać na przywróceniu stanu poprzedniego lub na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Wybór jednego ze sposobów naprawienia szkody ustawodawca pozostawił poszkodowanemu (art. 363 § 1 k.c.). W wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, tj., gdy wysokość kosztów naprawy pojazdu nie przekracza jego wartości, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002r, IV CKN 635/00, opubl. L.; w wyroku z 16.04.2002r, V CKN 980/00, opubl. L.; w wyroku z 16.05.2002r, V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515).

Ubezpieczyciel winien odpowiadać tylko do wysokości kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu, a gdyby okazało się, że koszty naprawy przewyższałyby wartość pojazdu sprzed wypadku lub naprawa była ekonomicznie nieuzasadniona, to odpowiedzialność pozwanego powinna ograniczać się do różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed wypadku, a wartością pozostałości (tak miedzy innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00, OSN 2003 rok, nr 1, poz.15; w wyroku z dnia 20 kwietnia 1971 roku, II CR 475/70, OSPiKA 1971 rok, nr 12, poz.231; w wyroku z dnia 1 września 1970 roku, II CR 371/70, OSNCP 1971 rok, nr 5 poz.93).

Między stronami bezsporne było iż w przypadku pojazdu powódki doszło do powstania szkody całkowitej. Bezsporny był również koszt naprawy pojazdu jak i wartość pojazdu po szkodzie. Spór dotyczył ustalenia wartości pojazdu przed szkodą oraz sposobu wypłaty odszkodowania tj. w wysokości brutto, czy netto.

W oparciu o wnioski zawarte w opinii biegłego P. J. (2) ustalono, iż wartość pojazdu J. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu szkody w stanie nieuszkodzonym wynosiła 35.000 złotych brutto, w tym 6.544,72 złotych VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016r poz. 710), podatnikami podatku od towarów i usług są m.in. osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza w rozumieniu tej ustawy zdefiniowana została w art. 15 ust. 2, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podatnikom określonym w tym przepisie przysługuje uprawnienie (z pewnymi ograniczeniami) do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, jeżeli towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1).

Odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu ustalone według cen części zamiennych i usług obejmuje kwotę podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego (Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/2006 Lex Polonica nr 1402171).

Zgodnie z art. 354 § 2 KC powinnością powoda jako wierzyciela jest współdziałanie z pozwanym przy wykonywaniu przezeń zobowiązania, a sposób tego współdziałania wyznaczył ustawodawca treścią normy prawnej zawartej w art. 354 § 1 KC. Powód nie może więc pomijać faktu, że także obowiązkiem pozwanego dłużnika jest wykonać zobowiązanie nie tylko zgodnie z jego treścią, ale zarazem w sposób odpowiadający m.in. jego celowi społeczno-gospodarczemu. Celem społeczno-gospodarczym zobowiązania wynikającego z umowy ubezpieczenia majątkowego jest naprawienie szkody będącej następstwem zdarzenia objętego ubezpieczonym ryzykiem, przy czym generalną zasadą wynikającą z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (t.j. Dz.U. z 1996 r. Nr 11, poz. 62 ze zm.) jest, że odszkodowanie z tytułu takiego ubezpieczenia nie może być wyższe od poniesionej szkody, jeżeli umowa nie stanowi inaczej. Nie może ulegać wątpliwości, że zasada współdziałania wierzyciela z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązań obowiązuje również w profesjonalnym obrocie z udziałem przedsiębiorców. W tej płaszczyźnie podmiotowej ustawową powinność wierzyciela współdziałania z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania wzmacnia wręcz profesjonalny charakter jego działalności, "dobra wiara" i "uczciwość" wymagane od profesjonalisty, a wyrażające się m.in. tym, co określa się mianem lojalności kontraktowej rzetelnego kupca. Innymi słowy, zarówno dłużnik, jak i wierzyciel powinni uwzględniać w swoim postępowaniu uzasadniony interes swojego kontrahenta i nie czynić niczego, co utrudniałoby prawidłowe wykonanie zobowiązania, hamowało je, czy komplikowało. Ponadto sama właściwość świadczenia ubezpieczyciela w postaci zapłaty odszkodowania ubezpieczeniowego, mającego rekompensować ubezpieczonemu poniesioną szkodę, uzasadnia też powinność wierzyciela pozytywnego współdziałania z takim dłużnikiem, które to współdziałanie powinno zmierzać do naprawienia wierzycielowi poniesionej przezeń szkody, przy jednoczesnym obciążeniu z tego tytułu samego dłużnika w niezbędnym jedynie zakresie.

Skorzystanie przez podatnika podatku VAT z możliwości obniżenia kwoty należnego od niego podatku o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług jest jego prawem i zależy od dopełnienia przez podatnika warunków, które określają przepisy o podatku od towarów i usług. W sytuacji, gdy spełniając warunki do obniżenia kwoty należnego od niego podatku, z przysługującego mu prawa obniżenia podatku podatnik nie skorzysta, nie powinno to mieć wpływu na ustalenie należnego mu odszkodowania za szkodę poniesioną przez niego na skutek zniszczenia rzeczy, jeżeli nową taką rzecz nabył lub mógł albo może nabyć za cenę obejmującą podatek VAT. Obowiązkiem poszkodowanego jest mianowicie działanie zmierzające do ograniczenia rozmiarów szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać zakresu obowiązku odszkodowawczego osoby odpowiedzialnej do naprawienia szkody (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 roku, wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 14/97, oraz uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 października 1998 roku, sygn. akt III CZP 42/98, opubl. L.)

Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, iż powódka prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest między innymi odpłatne wypożyczanie samochodów osobowych. Do prowadzenia działalności gospodarczej wykorzystywany był samochód marki J. o numerze rejestracyjnym (...). Powódce przysługiwało uprawnienie do odliczenia wartości podatku VAT. Powódka nie umieściła pojazdu w ewidencji środków trwałych, chociaż wykorzystywała go do prowadzenia działalności gospodarczej i mogła to uczynić. Odszkodowanie należne powódce winno zostać przyznane jedynie w kwocie netto, albowiem ma ona możliwość odliczenia podatku VAT. Powódka jest płatnikiem tego podatku i co najistotniejsze przedmiotowy pojazd stanowi środek do prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

Kierując się przytoczonymi wyżej względami, Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę 4.655,28 złotych i stanowi ona różnicę pomiędzy wartością pojazdu ustaloną przez biegłego w kwocie 28.455,28 złotych netto (35.000 zł – 6544,72zł), a świadczeniem dobrowolnie wypłaconym przez stronę pozwaną w wysokości 19.650 złotych i wartością pojazdu w stanie uszkodzonym w kwocie 4.150 złotych.

Dalej idące żądanie pozwu w zakresie odszkodowania podlegało oddaleniu jako nieznajdujące poparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł zgodnie z art.481 k.c.

Sąd zasądził odsetki od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem, tj. od 1 września 2015 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W niniejszej sprawie termin ten nie uległ przedłużeniu o dalsze 14 dni w związku z zaistnieniem sytuacji, o jakich mowa w art. 817 § 2 kc). W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował początkowej daty odsetek określonej w pozwie, a nadto decyzja o przyznaniu odszkodowania została wydana w dniu 20 sierpnia 2015 roku. Uznać zatem należy, że żądanie odsetek od wskazanej w pozwie daty jest zasadne. Z uwagi na wejście w życie od 1 stycznia 2016 roku zmiany w przepisach kodeksu cywilnego dotyczących odsetek i wyodrębnienie odsetek ustawowych za opóźnienie, skoro powódka domagała się odsetek w związku z nieterminowym spełnieniem świadczenia przez pozwanego (a więc w związku z opóźnieniem), w wyroku zaznaczono, że powódce od zasądzonej kwoty od dnia 1 stycznia 2016 roku należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia. Skoro każda ze stron przegrała proces, a mianowicie – powódka w 59,87 % zaś pozwany w 40,13 %, w takim też zakresie winni ponieść koszty procesu.

Po stronie powodowej na koszty procesu w łącznej wysokości 5.980 złotych złożyły się: kwota 580 złotych opłaty od pozwu, kwota 600 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego za wydane w sprawie opinie oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 4.800 złotych (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800).

Po stronie pozwanego koszty procesu w łącznej kwocie 4.817 złotych obejmowały koszty związane z zastępstwem procesowym w wysokości 4.800 zł (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (na podstawie załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku „o opłacie skarbowej”- Dz. U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.)

Skarb Państwa poniósł wydatki w wysokości 187,81 złotych na które w całości złożyło się wynagrodzenie biegłego.

Łączne koszty wyniosły 10.984,81 złotych.

Biorąc pod uwagę procent w jakim powódka przegrała proces (59,87 %), powinna ona ponieść koszty w kwocie 6.576,61 złotych, a poniosła w wysokości 5.980 złotych. Pozwany przegrał sprawę w 40,13 %, zatem powinien ponieść koszty w kwocie 4.408,20 złotych, a poniósł w kwocie 4.817 złotych.

W rezultacie, ze względu na wynik postępowania, na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 623), Sąd obciążył rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi powódkę kwotą 187,81 złotych tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków na koszty opinii biegłego. Nadto Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 408,80 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.