Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: Sędzia SR del. Jolanta Malik

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2016 r. we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy w postępowaniu uproszczonym

z powództwa (...)

przeciwko S. G.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu

z dnia 6 maja 2016 r.

sygn. akt I 1624/15

oddala apelację.

SSR deł. Jolanta Malik

Sygn. akt II Ca 1506/16

UZASADNIENIE

Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy - stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c, uzasadnienie wyroku ograniczył
do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Rejonowy trafnie rozstrzygnął w przedmiocie żądania, z którym wystąpiła strona powodowa. Sąd ten dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy
akceptuje i przyjmuje za własne, z ustaleń tych wyciągnął uprawnione wnioski i dokonał ich prawidłowej oceny, brak było zatem podstaw do podważenia wydanego w sprawie
rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy trafnie oddalił powództwo z powodu jego niewykazania co do
wysokości. Wbrew bowiem wywodom zawartym w apelacji pozwany zakwestionował w
sprzeciwie od nakazu zapłaty wysokość dochodzonego roszczenia zarzucając, iż strona
powodowa nie przedłożyła dokumentu (umowy), z którego miałaby wynikać opłata
wnioskowana w pozwie. Zatem Sąd Rejonowy nie kwestionując co do zasady uprawnienia
strony powodowej do naliczenia opłaty za powtarzanie seminarium magisterskiego,
uprawniony był do weryfikacji jej wysokości, a ciężar dowodu, iż kwota 1500 zł nałożona na pozwanego decyzją Prodziekana z dnia 21.01.2015 została wyliczona prawidłowo,
spoczywał na stronie powodowej zgodnie z art. 6 kc oraz 3 i 232 kpc. Skoro strona
powodowa nie przedłożyła uchwały Senatu nr (...) z dnia 27.09.2006 , która stanowiła
podstawę wyliczenia opłaty, co wynika wprost z treści uzasadnienia decyzji Prodziekana z
dnia 21.01.2015 , brak było możliwości weryfikacji jej prawidłowego wyliczenia. Bez
znaczenia pozostaje przy tym przedłożenie przez stronę powodową innych dokumentów,
skoro na ich podstawie nie wyliczono pozwanemu opłaty za powtarzanie seminarium
magisterskiego na studiach niestacjonarnych. Brak uchwały Senatu nr (...) z dnia
27.09.2006 ma znaczenie zwłaszcza w kontekście treści decyzji Prodziekana z dnia
21.01.2015, z której wynika, iż powyższa opłata ustalana jest przy zastosowaniu mechanizmu proporcjonalnego uwzględniającego liczbę godzin świadczonej usługi edukacyjnej, a
zarzutami pozwanego, iż nie rozpoczął w ogóle powtarzania w/w seminarium, a więc nie
doszło w ogóle do świadczenia usługi edukacyjnej. Sąd został więc pozbawiony możliwości
ustalenia czy mimo braku świadczenia usługi edukacyjnej w postaci powtarzania seminarium magisterskiego, zachodziły w ogóle podstawy do obciążenia pozwanego opłatą za

powtarzanie seminarium , jeśli tak – w jakiej wysokości. Nieznana jest bowiem stawka za każdą godzinę powtarzanych zajęć na studiach niestacjonarnych, do której odwołuje się w/w decyzja Prodziekana, jak też nieznane są żadne stawki za powtarzanie czy to semestru czy
zajęć na studiach niestacjonarnych.

Podkreślenia zatem wymaga, iż przedłożenie uchwały Senatu nr (...) z dnia
27.09.2006, z której to wynika sposób ustalenia spornej opłaty, było kluczowe dla wykazania roszczenia, z jakim w niniejszym procesie wystąpiła strona powodowa. Oczywistym zaś jest,
iż strona powodowa tej uchwały nie złożyła. Co więcej Sąd na rozprawie w dniu 15 marca
2016 zobowiązał pełnomocnika strony powodowej do złożenia uchwał Senatu, w oparciu o
które wydana została decyzja z dnia 21 stycznia 2015 o ustaleniu wysokości zaległej opłaty za powtarzanie przedmiotów dochodzonego od pozwanego. Mimo że uchwała Senatu nr
(...) z dnia 27.09.2006 została wprost wymieniona w tej decyzji , pełnomocnik strony powodowej jej nie przedłożył, nie może więc skutecznie twierdzić w apelacji, iż roszczenie
pozwu zostało udowodnione złożonymi dowodami z dokumentów.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego w kontekście art. 233 k.p.c. Wbrew twierdzeniom strony powodowej Sąd
Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, albowiem zaprezentowane dowody z dokumentów nie pozwalały na ustalenie sposobu naliczenia zaległej opłaty za usługi
edukacyjne związane ze kształceniem na studiach niestacjonarnych II stopnia. Wbrew
twierdzeniom strony powodowej nie przedstawiła ona wszystkich dowodów pozwalających
na ustalenie zasad naliczania przedmiotowej opłaty i jej weryfikacji, gdyż jak wskazano
wyżej nie dołączono uchwały Senatu w sprawie odpłatności za powtarzanie zajęć na studiach
niestacjonarnych.

Także bezzasadnym pozostawał zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego
przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 99 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 ustawy z
dnia 25 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym. W judykaturze powszechnie przyjmuje
się, że artykuł 99 powołanej ustawy stanowi wyjątek od zasady bezpłatności nauki w szkołach publicznych przewiduje możliwość pobierania przez uczelnie publiczne opłat za świadczone
usługi edukacyjne. Ust. 1 tego artykułu wskazuje enumeratywnie usługi, za które mogą być
pobierane opłaty. Ust. 3 upoważnia senaty uczelni do określenia szczegółowych zasad
pobierania tych opłat. Ponieważ odpłatność za usługi edukacyjne jest wyjątkiem od
konstytucyjnej zasady bezpłatności katalog wymieniony w art. 99 ust. 1 ustawy o
szkolnictwie nie może podlegać żadnym rozszerzeniom, jest to bowiem katalog zamknięty.
Ustęp 2 wskazuje, że wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, ustala rektor uczelni
publicznej, z tym, że opłaty, o których mowa w ust. 1 pkt 1, la i 2, nie mogą przekraczać
kosztów ponoszonych w zakresie niezbędnym do uruchomienia i prowadzenia w danej
uczelni, odpowiednio studiów lub studiów doktoranckich, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a,
oraz zajęć na studiach i studiach doktoranckich, o których mowa w ust. 1 pkt 2, z
uwzględnieniem kosztów przygotowania i wdrażania strategii rozwoju uczelni, w
szczególności rozwoju kadr naukowych i infrastruktury dydaktyczno-naukowej, w tym
amortyzacji i remontów. Określając szczegółowe zasady pobierania opłat senaty uczelni nie
mają podstaw do ustalania kryteriów innych, niż wskazane w ustawie, za jakie pobiera się
opłaty, po pierwsze dlatego, że ustawa dopuszcza tylko wskazane w niej przypadki, a po
drugie, że upoważnia senaty tylko do określenia szczegółowych zasad pobierania opłaty, a nie
ich stanowienia.

Jedną z przyczyn możliwości pobierania opłat za usługi edukacyjne, wskazaną w art.
99 ust. 1 ustawy o szkolnictwie jest opłata związana z powtarzaniem określonych zajęć z
powodu niezadowalających wyników w nauce, o czym mówi jego pkt 2. Na taki przypadek
powołały się organy (...), jednakże jak zauważono wcześniej, iż nie przedstawiła aktu prawa wewnętrznego regulującego odpłatność taką w przypadku studiów niestacjonarnych. W świetle powołanych przepisów ustawy strona powodowa miała
uprawnienie do naliczania opłaty za powtarzanie zajęć, jednakże w kwocie określonej wg
zasad wskazanych w uchwale Senatu dotyczącej studiów niestacjonarnych, która nie została
przecież złożona. Brak tej uchwały uniemożliwiał oceną czy opłata nałożona na pozwanego
była zasadna.

W świetle powyższego zarzuty strony powodowej wywodzone w apelacji w
kontekście stanowiska Sądu Rejonowego i jego podstaw uznać należało za zupełnie
bezzasadne.

Mając to na uwadze, w ocenie Sądu Okręgowego brak było podstaw do podważania wydanego w sprawie rozstrzygnięcia przez Sąd Rejonowy, a polemika podjęta w apelacji nie uzasadniała zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji wskazanych w niej przepisów.

Apelacja zatem podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

SSR del Jolanta Malik