Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 lipca 2015r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C. wniósł o orzeczenie, że pozwany B. T. jest obowiązany przez okres jednego roku od dnia rozwiązania umowy przedstawicielskiej z dnia 20 czerwca 2011r. zaniechać stosowania czynów nieuczciwej konkurencji wobec powoda poprzez zaprzestanie następujących niedozwolonych działań: przekazywania dla P. i D. małżonków C. i innym osobom wiadomości stanowiących tajemnicę powoda a konkretnie informacji o warunkach dostawy i sprzedaży towarów, danych adresowych ekonomicznych i handlowych kontrahentów powoda, takich jak rodzaje towarów zamawianych przez klientów i inne; przekazywania komukolwiek fałszywych opinii o stanie finansowym i organizacyjnym (...) Sp. z o.o., dalszej współpracy z P. i D. małżonkami C. w zakresie sprzedaży łożysk tocznych i artykułów towarzyszących ułożyskowaniu oraz o ustalenie, że od pozwanego na rzecz powoda należy się odszkodowanie równe utraconym korzyścią przez okres jednego roku oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w okresie od dnia 20.06.2011 do dnia 30.04.2015r. strony obowiązywała umowa przedstawicielska na prowadzenie magazynu i sprzedaż łożysk tocznych i artykułów towarzyszących ułożyskowaniu stanowiących własność powoda. Na podstawie ww. umowy pozwany prowadził sklep firmowy powoda w R. przy ul. (...) tj. obsługiwał magazyn ww. towarów oraz zapewniał obsługę przy ich sprzedaży, za wynagrodzeniem. Przy wykonywaniu swych obowiązków wynikających z umowy pozwany zatrudniał A. S. oraz współpracował i korzystał z pomocy P. C. na podstawie nieformalnej umowy. P. C. wykonywał różne czynności dla pozwanego w Sklepie (...) i również w miejscu siedziby powódki w C., w tym między innymi wielokrotnie wchodził do magazynu głównego Spółki, odbierał towar na bieżące zaopatrzenie sklepu w R., przewoził dokumenty sklepu i pieniądze z utargów do siedziby firmy (...) oraz stale przebywał w pomieszczeniach sklepu w R., gdzie razem z B. T. aktywnie uczestniczył w pracy handlowej sklepu. Pieniądze z utargów do siedziby firmy (...) oraz stale przebywał w pomieszczeniach sklepu w R., gdzie razem z B. T. aktywnie uczestniczył w pracy handlowej Sklepu. Umowa przedstawicielska została rozwiązana za wypowiedzeniem dokonanym przez pozwanego i rozliczona protokołem poinwentarvzacvinym w dniu 30 kwietnia 2015r. W myśl § 17 ust. 1 umowy pozwany zobowiązany był i jest nadal do nie prowadzenia działalności konkurencyjnej w zakresie działalności objętym umową przedstawicielską w trakcie obowiązywania umowy oraz przez okres jednego roku po jej rozwiązaniu. Zgodnie z § 17 pkt 2 umowy przez działalność konkurencyjną należy rozumieć samodzielne podjęcie działalności przez pozwanego bądź jakąkolwiek formę współpracy z inną osobą prowadzącą przedmiotową działalność. W dniu 14 kwietnia 2015r. w budynku sąsiednim do dotychczasowego (który został wyburzony) i pod tym samym adresem R. ul. (...), otworzyła działalność gospodarczą, taką samą jaką prowadził pozwany, D. C. (1), żona P. C., pod firmą (...). W związku z rozwiązaniem umowy przez pozwanego, powód chcąc utrzymać się na wypracowanej na rynku lokalnym pozycji handlowej w R. i zachować wypracowany przez długie lata dorobek, zawarł w dniu 14 kwietnia 2015r. umowę przedstawicielską o analogicznej treści jak z pozwanym, na prowadzenie Sklepu firmowego przy ul. (...) z M. J. właścicielką (...) M. J. w R.. Sklep ten usytuowany jest na sąsiedniej ulicy po przeciwnej stronie torów kolejowych w odległości ok. 400 mb od poprzedniego. Uruchomienie takiego sklepu jak i skuteczne jego prowadzenie wymagało wiedzy technicznej o tego rodzaju towarach, źródłach zaopatrzenia, w szczególności zaś posiadania wypracowanej w długim okresie bazy odbiorców, jak również pozyskanie zaufania i wyrobienia u klientów nawyków zakupów w określonym miejscu, korzystnego położenia sklepu i sprawnej obsługi w określonych godzinach pracy itd. Zdaniem powoda uruchomienie sklepu przez D. C. (1) w tym samym miejscu, pod tym samym adresem, co poprzedni powoda świadczyło o tym, że wykorzystano i zastosowano w nim wiedzę i dane udostępnione przez pozwanego mężowi P. C. w czasie jego pracy (współpracy) w Sklepie (...) powoda. W ocenie powoda za takim stwierdzeniem przemawia ewidentnie porównawcze zestawienie obrotów i marż za 4 miesiące 2015r. w Sklepie (...) prowadzonym przez pozwanego i za maj i czerwiec 2015r. w Sklepie (...) prowadzonym przez M. J.. W pierwszych czterech miesiącach 2015r. sprzedaż wynosiła 109.470,05 zł, a marża 35.091,26 zł, co daje średniomiesięczna sprzedaż 27.367,51 zł, marżę 8.772,81 zł. Po przeniesieniu sklepu w nowe miejsce za maj i czerwiec 2015r., sprzedaż wynosiła 16.227,37 zł, a marża 5.697,94 zł, co daje średniomiesięczną sprzedaż 8.113,68 zł i marżę 2.848,97 zł. Zyskiem jest marża, czyli różnica między ceną zakupu, a ceną sprzedaży. Różnica między średniomiesięczną marżą uzyskaną przed otwarciem sklepu przez D. C. (1) a marżą po otwarciu tego sklepu obliczona jest następująco: 8.772,81 minus 2.848,97 zł, co daje różnicę 5.923,84 zł. Powód podał, że kwota ta stanowi szkodę jaką poniósł powód na skutek rozwiązania umowy z dnia 20.06.2011r. i udostępnienia przez pozwanego wiedzy i bazy danych P. C. małżonkowi D. C. (1). Zdaniem powoda powiązanie w/w osób jest oczywiste. Szkoda ta narasta z upływem czasu i pełna jej wartość będzie możliwa do ustalenia po upływie 12 miesięcy, w czasie których pozwany zgodnie z umową jest zobowiązany nie podejmować działań nieuczciwej konkurencji. Powód podał kwotę 11.847,68 zł jako wartość odszkodowania zastrzegając sobie prawo do rozszerzenia żądania.

Powód podkreślił, że pismem z dnia 11.05.2015r. przedstawiając pozwanemu protokół poinwentaryzacyjny z dnia 30.04.2015r. wezwał pozwanego do powstrzymania się od działań nieuczciwej konkurencji i do złożenia wyjaśnienia, jednakże nie odniosło to żadnego rezultatu.

W odpowiedzi na pozew pozwany B. T. wniósł o oddalenie pozwu w całości i obciążenie powoda kosztami postępowania. Pozwany wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej współpracował z firmą (...) w okresie opisanym w pozwie, a umowa została prawidłowo przez niego wypowiedziana i rozliczona. Zarówno przed podpisaniem w/w umowy jak i obecnie głównym przedmiotem działalności pozwanego jest obsługa przemysłu czyli: produkcja, montaż, oraz naprawa maszyn i urządzeń przemysłowych, natomiast uruchomienie sklepu-magazynu zewnętrznego firmy (...), a co za tym idzie sprzedaży łożysk i innych produktów było jedynie epizodem, który zakończył się razem z jego zamknięciem. Pozwany podkreślił, że od zamknięcia i likwidacji magazynu nie zajmuję się w żaden sposób dystrybucją łożysk ani smarów, nie przekazuje żadnym osobom żadnych informacji na temat firmy, ani jej produktów i wywiązuje się w pełni z postanowień umowy, pomimo że firma nie płaci za to odszkodowania. Pozwany podkreślił, że nie ingeruje w prywatne sprawy Pani D. C. (1), ani jej męża P. C.. W R. jest obecnie kilka sklepów tej samej branży. W ocenie pozwanego nie dopuścił się żadnych czynów nieuczciwej konkurencji a sytuacja jest klasycznym przykładem wolnego rynku i swobody podejmowania działalności gospodarczej przez osoby fizyczne.

W odpowiedzi na stanowisko pozwanego, powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wskazał, że na skutek działań nieuczciwej konkurencji pozwany wyeliminował powoda z dotychczasowego miejsca prowadzenia działalności i umożliwił małżonkom C. prowadzenie działalności o takim samym charakterze.

W kolejnym piśmie powód rozszerzył wartość przedmiotu sporu i żądał od pozwanego zapłaty kwoty 57.484,22 zł.

Na rozprawie w dniu 6 września 2016r. powód sprecyzował, że wnosi o zapłatę 45.484,22 zł a swoje powództwo opiera o art. 3 ust 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strony niniejszego postępowania są przedsiębiorcami. W dniu 20 czerwca 2011r. pomiędzy powodem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w C. a pozwanym B. T. została podpisana umowa przedstawicielska na prowadzenie magazynu i sprzedaż towarów handlowych branży łożysk tocznych i asortymentów towarzyszących. Zgodnie z § 17 pkt 1 w okresie obowiązywania umowy przez rok od jej zakończenia Zleceniobiorca nie może prowadzić działalności konkurencyjnej w stosunku do Zleceniodawcy w zakresie działalności handlowej w branży łożysk tocznych i asortymentów towarzyszących. W przypadku naruszenia tego postanowienia umowy, Zleceniobiorca zobowiązuje się zwrócić Zleceniodawcy korzyści jakie uzyskał z działalności konkurencyjnej. W pkt 2 wskazano, że przez działalność konkurencyjną Zleceniobiorcy należy rozumieć samodzielne podjęcie działalności gospodarczej zarejestrowanej i bez rejestracji przez Zleceniobiorcę w branży, w której strony współpracowały na podstawie niniejszej umowy oraz współpracę w każdej formie z członkami rodziny lub z osoba obcą prowadzącą zgłoszoną działalność gospodarczą lub niezarejestrowaną jak również podjęcie działalności handlowej w tej branży jako pracownik, zleceniobiorca, agent, przedstawiciel itp. lub na podstawie innej umowy pisemnej, ustnej albo bezumownie. (...) w firmie (...) odbywał tylko pozwany. Pozwany miał dostęp do takich danych jak stan magazynu, dostępność towaru w innych sklepach z sieci, także do cen i terminów płatności. Sklepy firmowe nie miały dostępu do bazy danych firm.

W dniu 2 marca 2015r. pozwany wypowiedział umowę przedstawicielską, jako powód wskazując wypowiedzenie najmu lokalu przez niego zajmowanego z powodu rozpoczęcia prac rozbiórkowych tego lokalu. Ponadto obroty w sklepie znacznie spadły i pozwany nie był już zainteresowany prowadzeniem sklepu. W dniu 30 kwietnia 2015r. strony podpisały protokół poinwentaryzacyjny.

W dniu 14 kwietnia 2015r. powód zawarł umowę przedstawicielską na prowadzenie magazynu i sprzedaż towarów handlowych branży łożysk tocznych i asortymentów towarzyszących z M. J.. Sklep ten był prowadzony w okresie od 4 maja 2015r. do połowy grudnia 2015r. w bliskim sąsiedztwie poprzedniego sklepu. W miejscu gdzie dotychczas prowadzony był sklep wyburzone zostały trzy budynki, w pozostałych były wolne lokale. Sklep prowadzony przez M. J. osiągał znacznie niższe dochody niż ten prowadzony przez B. T.. W tym czasie w R. było kilka sklepów zajmujących się podobną branżą

P. C. jest pracownikiem pozwanego od 2012r. i zajmuje się w firmie pozwanego utrzymaniem ruchu. Pracował również u niego w czasie prowadzenia przez pozwanego sklepu firmowego powódki. P. C. bywał w siedzibie powódki np. przywoził dokumenty księgowe oraz utarg. Jego żona D. C. (1) rozpoczęła działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży części dla przemysłu, w tym również łożysk, od kwietnia 2015r. w odległości 200 m od poprzedniego miejsca sprzedaży pod tym samym adresem tylko w innym budynku. Wcześniej D. C. (1) prowadziła sklep spożywczy i bar. Z wykształcenia jest inżynierem. W sklepie tym została zatrudniona A. S., która wcześniej pracowała w sklepie firmowym powódki prowadzonym przez pozwanego od czerwca 2012r. do maja 2015r.

W dniu 11 maja 2015r. powódka w piśmie skierowanych do pozwanego zwróciła się o wyjaśnienia i wskazała, że powzięła wiadomość o otwarciu przez osoby z nim powiązane sklepu o tej samej branży. Powódka zasugerowała pozwanemu możliwość wystąpienia po jego stronie działań zabronionej lub nieuczciwej konkurencji.

dowód: kserokopia umowy k. 6-8, kserokopia wypowiedzenia k. 9, kserokopia protokołu poinwentaryzacyjnego k. 10-11, kserokopia (...) świadka D. C. k. 12, kserokopia umowy k. 13-16, kserokopia zestawienia sprzedaży k. 17, kserokopia pisma, k. 18, odpis z (...) pozwanego i odpis z KRS powódki k. 19-23, kserokopia zestawienia sprzedaży k. 27, kserokopia zestawienia sprzedaży marży k. 111, kserokopia wykazu klientów sklepu (...) k. 112-114, kserokopia wydruków z G. k. 115-117, zeznania świadków: P. C. 00:19:48- 00:35:46, A. S. 00:36:01 – 00:46:50, M. J., 00: 47:32- 01:09:35, W. B., 01:10:21- 01:30:40, M. S. (1), 01:31:05 – 01:34:25, M. S. (2), 00:34:54- 01:43:25, S. T. , 01: 44:31- 01:54:10, protokół rozprawy z dnia 7 czerwca 2016r., k. 118-122, D. C. (1), 00:04:31 – 00:21:36, zeznania w charakterze strony powodowej złożone przez Prezesa zarządu T. R., 00: 22:49- 00:51:00, pozwanego B. T., 00:52:46- 01:20:50, protokół rozprawy z dnia 6 września 2016r. , k. 158-160 akt.

Sąd przyznał walor wiarygodności zeznaniom świadków P. C. , A. S. , M. J., W. B., M. S. (1), M. S. (2), S. T., D. C. (1) odnośnie okoliczności faktycznych dotyczących pracy sklepu prowadzonego przez pozwanego i zasad jego funkcjonowania, przyczyn jego zamknięcia, pracy w sklepie świadka P. C., otwarcia sklepu przez D. C. (1), albowiem zeznania te znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Ponadto zeznania świadków są jasne, czytelne i zrozumiałe i wzajemnie się uzupełniają. Sąd Okręgowy również w zakresie dotyczącym stanu faktycznego tj. okoliczności dotyczących umowy pomiędzy stronami uznał za wiarygodne zeznania złożone w charakterze strony powodowej przez Prezesa zarządu M. R. w pozostałym zakresie uznając je za gołosłowne. Sąd uwzględnił w całości zeznania złożone przez pozwanego albowiem znajdują odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, iż postępowanie sądowe w większości przypadków wszczynane jest na wniosek strony, która winna określić precyzyjnie, jakiej ochrony domaga się. Jest to istotne zarówno z tego względu, iż dochodzone roszczenie określa granicę prawomocności orzeczenia i tym samym powagę rzeczy osądzonej, jak i wskazuje zakres orzekania Sądu, podana, bowiem przez powoda podstawa sporu determinuje podstawę rozstrzygnięcia.

Zauważyć należy także, iż zgodnie z art. 187§1 k.p.c. w skład powództwa wchodzi nie tylko żądanie, ale także uzasadniające je okoliczności, które żądanie to konkretyzują i bez których nie można mówić o żądaniu. Powszechnie przyjmuje się, iż podstawą faktyczną powództwa są przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne, które charakteryzują stosunek prawny pomiędzy stronami i z których powód wywodzi swe roszczenie w stosunku do pozwanego (vide: m.in.. K. Piasecki- „Wyrok I instancji w procesie cywilnym” Wyd. Prawnicze W-wa 1981, a także A.Wiśniewska – „Przedmiotowa zmiana powództwa w procesie cywilnym” – Wyd. Prawnicze W-wa 1986r ).

Powód w pozwie wniósł o orzeczenie, „że pozwany B. T. jest obowiązany przez okres jednego roku od dnia rozwiązania umowy przedstawicielskiej z dnia 20 czerwca 2011r. zaniechać stosowania czynów nieuczciwej konkurencji wobec powoda poprzez zaprzestanie następujących niedozwolonych działań: przekazywania dla P. i D. małżonków C. i innym osobom wiadomości stanowiących tajemnicę powoda a konkretnie informacji o warunkach dostawy i sprzedaży towarów, danych adresowych ekonomicznych i handlowych kontrahentów powoda, takich jak rodzaje towarów zamawianych przez klientów i inne; przekazywania komukolwiek fałszywych opinii o stanie finansowym i organizacyjnym (...) Sp. z o.o., dalszej współpracy z P. i D. małżonkami C. w zakresie sprzedaży łożysk tocznych i artykułów towarzyszących ułożyskowaniu” a także o ustalenie, że od pozwanego na rzecz powoda należy się odszkodowanie równe utraconym korzyścią przez okres jednego roku oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W trakcie postępowania powód kilkakrotnie modyfikował swoje stanowisko. Na rozprawie w dniu 6 września 2016r. słuchany w charakterze strony powodowej Prezes zarządu T. R. wskazał, iż opiera swoje roszczenie o art. 3 ust 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz odstępuje od pkt 1 pozwu i wnosi o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odszkodowania w wysokości 45.484,22 zł. Podkreślił również, ze swojego roszczenia nie wywodzi z postanowienia § 17 umowy o przedstawicielstwo zawartej z pozwanym.

Należało wskazać, że przepisy prawa nie nakładają na stronę obowiązku wskazania podstawy prawnej dochodzonego roszczenia. Jeżeli jednak strona dokonuje sama takiej kwalifikacji to fakt ten nie może pozostać obojętny dla Sądu, wyznacza ona bowiem granice, w jakich sprawa ma zostać rozpoznana. Podobne stanowisko zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27.X.1999r. w sprawie III CKN 407/98, w którym stwierdził, iż nie można wykluczyć, że powołanie przez stronę określonej normy prawa materialnego jako mającej stanowić podstawę rozstrzygania o tym roszczeniu wiąże sąd w tym sensie, że stanowi uzupełnienie okoliczności faktycznych określających żądania pozwu (vide: LEX nr 50697).

Zgodnie z zasadą ciężaru dowodów przewidzianą w art. 6 k.c., osoba, która powołuje się na przysługujące jej prawo i żąda czegoś od innej osoby zobowiązana jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Zasada ta oznacza, iż na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, na pozwanym zaś ciężar udowodnienia faktów niweczących to prawo (vide: m.in. uzasadnienie wyroku SN z dn. 03.10.1969r., II PR 313/69, OSNC 1970/9/147). Podkreślenia również wymaga, iż to strony są dysponentami postępowania cywilnego, a obowiązujące obecnie przepisy procedury cywilnej nie nakładają na Sąd obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest zatem zobligowany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art.232 k.p.c.), gdyż obowiązek ich przedstawienia spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie (art.227 k.p.c.) został włożony na tę stronę, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art.6 k.c.). Wszelkie zaniechania w zakresie inicjatywy dowodowej ocenione być zatem muszą jako zawinione przez stronę. Niewątpliwie zatem powód musi już w pozwie powołać wszystkie dowody mające wykazać istnienie istotnych dla przyjęcia zasadności roszczenia faktów. Bowiem rzeczą powoda, na którym ciąży obowiązek wykazania faktów z których wywodzi skutki prawne jest dostarczenie już w pozwie, zgodnie z zasadą prekluzji obowiązująca w postępowaniu gospodarczym, materiału dowodowego koniecznego dla przyjęcia zasadności dochodzonego roszczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego powód w niniejszym postępowaniu nie wykazał, iż pozwany dopuścił się wobec niego czynów nieuczciwej konkurencji i z tego tytułu może żądać naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych zgodnie z art. 18 pkt 4 u.z.n.k. Zatem nie wykazał swojego roszczenia co do zasady jak i wysokości.

Zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993r.o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta.

Norma art. 3 ust. 1 u.z.n.k., na którą powołuje się powód, pozostając klauzulą generalną spełnia funkcję jedynie uzupełniającą i korygującą wobec pozostałych unormowań ustawy, zawartych w treści art. 5-17. ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 26 listopada 2014r., I ACa 877/13, LEX nr 1602877). Określone zachowania noszące znamiona czynów konkurencyjnych powinny być najpierw zbadane w świetle przesłanek określonych w art. 5-17 u.z.n.k., gdzie owe czyny zostały stypizowane, a następnie poddać je ocenie według przesłanek określonych w art. 3 ww. ustawy. Nie ulega bowiem przy tym wątpliwości, że uznanie konkretnego czynu za akt nieuczciwej konkurencji wymaga ustalenia na czym określone działanie polegało oraz zakwalifikowania go pod względem prawnym ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 13 listopada 2014r., I ACa 479/14, LEX nr 1566940).

Podkreślenia wymagało, iż aby doszło do popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji, niezbędne jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek: po pierwsze działanie poddane ocenie musi zostać podjęte w związku z działalnością gospodarczą, po drugie – czyn ten musi być sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami, a po trzecie – działanie to musi zagrażać lub naruszać interes innego przedsiębiorcy lub klienta.

W wyroku z dnia 1 grudnia 2004r., III CK 15/04, opubl. MoP 2005, NR. 1, s. 10, Sąd Najwyższy wskazał, iż w celu przyjęcia, iż doszło do popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji, wystarczy bezprawność działania. Bezprawność jest cechą działania polegającą na jego sprzeczności z normami prawa lub zasadami współżycia społecznego.

Zatem zadaniem powoda w niniejszym postępowaniu było wykazanie, iż działania pozwanego w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą są sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami i działania te zagrażają lub naruszają interes powoda.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że pozwany po zakończeniu współpracy z powodową spółką dalej prowadzi swoją działalność gospodarczą z zakresu utrzymaniu ruchu. Ta jego działalności w żaden sposób nie narusza i nie zagraża interesom powodowej Spółki. Natomiast powód upatruje tych działań, w jak twierdzi stworzeniu przez pozwanego możliwości dla otwarcia przez D. C. (1) sklepu z tej samej branży co wcześniej prowadzony przez pozwanego firmowy sklep powódki w zbliżonej do poprzedniego lokalizacji. Podkreślenia wymagało, że w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, twierdzenia powódki w tym zakresie pozostają całkowicie gołosłowne. Nie zostało bowiem w żaden sposób przez powódkę wykazane, iż pozwany ma jakikolwiek związek z działalnością otwartą przez osoby trzecie. Tylko z faktu zatrudnienia u niego w firmie męża D. P. C. i jego wcześniejszej pracy w sklepie firmowym powoda nie można wywodzić faktu popełnia przez pozwanego czynów nieuczciwej konkurencji wobec powoda. Świadek D. C. (1) podkreśliła, że pomimo tego, że zna pozwanego nigdy nie korzystała z jego rad przy prowadzeniu własnej działalności gospodarczej. Nie został wykazany żaden związek pomiędzy działalnością gospodarczą prowadzoną przez pozwanego a działalnością osób trzecich tj. D. C. (1) i wpływu pozwanego na funkcjonowanie tej działalności, asortymentu, klientów oraz jego lokalizacji. Powód nie przedstawiał żadnych dowodów na to, że pozwany ma jakikolwiek udział w prowadzonej przez osoby trzecie działalności, współpracuje w tym zakresie z tymi osobami, udostępnił im jakiekolwiek informacje dotyczące powoda. Ponadto pozwany nie miał dostępu do bazy danych klientów powódki, co potwierdził w swoich zeznaniach M. S. (2) i nie mógł takich informacji nikomu udostępnić. Natomiast w niniejszym postępowaniu powódka skupiła się na przedstawieniu działalności prowadzonej przez osobę trzecią tj. D. C. (1) oraz działalności powódki w zakresie prowadzenia sklepów firmowych nie wykazując w ogóle roli pozwanego w tych działaniach.

Zatem powód w żaden sposób nie wykazał, iż pozwany w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej naruszał w sposób bezprawny interesy powódki. Skoro zatem powód nie wykazał, że pozwany dopuścił się wobec niej czynów nieuczciwej konkurencji jego żądania zapłaty odszkodowania z tego tytułu pozostało bezzasadne. Także początkowo dochodzone roszczenie z podstawy prawnej w postaci naruszenia umowy stron na prowadzenie przedstawicielstwa magazynu i sprzedaży towarów, a w szczególności § 17 tejże umowy, nie może być skuteczne. W trakcie obowiązywania umowy czyli do jej rozwiązania, § 17 ust. 1 mógł mieć zastosowanie, ale w pozostałym zakresie, tj. do sytuacji po zakończeniu umowy przez okres jednego roku, w żaden sposób taka umowa nie wywiera skutków prawnych. Umowa o zakazie konkurencji musi być dwustronna i rodzić nie tylko zobowiązania, ale także uprawnienia w postaci chociażby wynagrodzenia za okres, w którym dany kontrahent umowy nie może prowadzić działalności konkurencyjnej.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd Okręgowy oddalił roszczenia powoda w całości w oparciu o art. 18 pkt pkt 4 u.z.n.k. w zw. z art. 3 ust 1 u.z.n.k. a contrario.

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do art. 98 k.p.c. i zobowiązał powoda - jako stronę przegrywającą sprawę w całości do zwrotu przeciwnikowi kwoty 66,86 zł tytułem poniesionych przez pozwanego kosztów związanych ze stawiennictwem świadków.