Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy P. Naworski

Sędziowie: SO Zbigniew Krepski

SO Joanna Rusińska (spr.)

Protokolant st.sekr.sądowy Dorota Kwiatkowska

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2017 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko P. Z.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 21 listopada 2016 r., sygn. akt V GC 303/16

I. oddala apelację,

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800,00 zł (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego,

Zbigniew Krepski Jerzy P. Naworski Joanna Rusińska

VI Ga 27/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Toruniu zasądził od pozwanego P. Z. na rzecz powoda J. K. kwotę 11.000 zł z ustawowymi odsetkami od 18 grudnia 2014 r. i koszty procesu w kwocie 4.960,48 zł. swoje rozstrzygnięcie oparł na ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych przedstawionych szczegółowo w uzasadnieniu wyroku. Wynika z nich, że powód wykonał na zlecenie pozwanego prace polegające na malowaniu i szpachlowaniu w budynku wielorodzinnym położonym w B.. Strony uzgodniły w umowie cenę za 1 m ² na kwotę 16,50 (17,82 zł brutto) oraz zakres prac podstawowych i dodatkowych. Według ustaleń Sądu I instancji na podstawie opinii biegłego, powód wykonał dla pozwanego prace o łącznej wartości 35.764,99 zł. Powód wystawił fakturę na kwotę 12.035 zł, a pozwany zapłacił powodowi łącznie kwotę 12.000,35 zł, dlatego według Sądu I instancji powodowi należy się kwota dochodzona pozwem na podstawie art.647 i art.658 k.c. w zw. z art.481 § 1 k.c. Sąd Rejonowy zaznaczył, że w sprawie sygn. V GC 933/12 ten sam Sąd zasądził już od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki od kwoty 35.764,99 zł i wyrok jest prawomocny.

Pozwany wniósł apelację skarżąc wyrok w całości, zarzucając Sądowi i instancji przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, że powód wykonał na zamówienie pozwanego prace o wartości ustalonej przez Sąd meriti, że dzieło zostało odebrane, a także poprzez przyjęcie, że nie doszło do przedawnienia roszczenia. Skarżący w szczególności podważył prawidłowość opinii biegłego sądowego.

W oparciu o takie zarzuty, szeroko opisane w apelacji, pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje.

Na rozprawie apelacyjnej powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Sąd odwoławczy przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji w zakresie dotyczącym ustalenia wysokości wynagrodzenia powoda za wykonane na zlecenie pozwanego prace uznając, że materiał dowodowy został prawidłowo oceniony – bez naruszenia art.233 § 1 k.p.c. – zaś kwestię prejudycjalną dla rozstrzygnięcia w niniejszej przesądziły już sądy obu instancji we wcześniej zakończonej sprawie między tymi samymi stronami (art.365 § 1 k.p.c.).

Związanie prejudycjalne innego sądu w innej sprawie treścią wydanego uprzednio orzeczenia oznacza, że sąd ten nie może dokonać odmiennej oceny prawnej roszczenia, wówczas gdy w tej innej sprawie występują te same strony albo osoby objęte rozszerzoną prawomocnością, a ponadto pomiędzy prawomocnym orzeczeniem oraz toczącą się sprawą zachodzi szczególny związek polegający na tym, że prawomocne orzeczenie oddziałuje na rozstrzygnięcie w toczącej się sprawie.

Chociaż o granicach prawomocności materialnej w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. decyduje w zasadzie jedynie sentencja wyroku, a nie jego uzasadnienie, to jednocześnie w orzecznictwie trafnie zwraca się uwagę, że granice te rozciągają się również na zawarte w uzasadnieniu motywy rozstrzygnięcia, które mogą mieć znaczenie dla ustalenia zakresu mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia.

Zasądzenie prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 2 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt V GC 933/12 ustawowych odsetek od kwoty należnego powodowi wynagrodzenia w kwocie 35.764,99 zł – co jest faktem bezspornym – na podstawie art.365 § 1 k.p.c. wiąże Sąd w niniejszej sprawie i nie pozwala na odmienną ocenę tej samej kwestii prawnej. Nie ulega wątpliwości, że dla zasądzenia należności ubocznej należało ustalić, w jakiej wysokości istnieje wierzytelność główna – od której naliczane zostały skapitalizowane odsetki za opóźnienie. Wprawdzie po powstaniu roszczenia o odsetki stają się samodzielnym roszczeniem, to jednak nie ulega wątpliwości, że gdyby nie istniała wierzytelność w kwocie 35.764,99 zł, powód nie uzyskałby wyroku zasądzającego odsetki. Skoro więc kwota należności głównej, stanowiąca wynagrodzenie za całość prac powoda ustaleń w sprawie sygn. akt V GC 933/12 wynosi 35.764,99 zł, zaś pozwany zapłacił powodowi jedynie kwotę 12.000,35 zł, a powód uzyskał w postepowaniu upominawczym nakaz zapłaty przeciwko pozwanemu na kwotę 5.118,56 zł (nakaz zapłaty SR w Toruniu z dnia 2.2.2015 r., sygn. akt V GNc 4859/14, k.106), to w dalszym ciągu pozostaje do zapłaty kwota 11.000 zł, której domaga się powód.

Według orzecznictwa, w procesie o dalszą – ponad prawomocnie uwzględnioną – część świadczenia z tego samego stosunku prawnego, sąd nie może w niezmienionych okolicznościach odmiennie orzec o zasadzie odpowiedzialności pozwanego (wyrok SN z 26.7.2001 r., IV CKN 388/00, LEX nr 550972). Ta została już przesądzona, bowiem istnienie opóźnienia determinowane jest wymagalnością wierzytelności głównej; co w rozpatrywanej sprawie wiąże się z odbiorem dzieła. Zasądzona kwota odsetek jest ponadto wynikiem przyjęcia określonej wysokości należności, która stanowi granicę, w jakich wcześniejszy wyrok wiąże Sąd w niniejszej sprawie, na podstawie art.365 § 1 k.p.c.

W rezultacie, zarzuty naruszenia przepisów postępowania związane z błędnymi ustaleniami faktycznymi dotyczącymi istnienia wierzytelności dochodzonej niniejszym pozwem są chybione, zaś ustalenia Sądu I instancji prawidłowe. W tym kontekście należy podkreślić, że pozwany nie zaoferował żadnych dowodów, które w wyniku zmiany okoliczności powodowałyby konieczność weryfikacji już ustalonego wynagrodzenia powoda, tym bardziej, że wiarygodna opinia biegłego potwierdza zasadność rozstrzygnięcia. Zastępowanie wniosków biegłego posiadającego wiadomości specjalne (art.278 § 1 k.p.c.), wersją strony opartą na jego twierdzeniach, nie może usprawiedliwiać środka odwoławczego.

Pozwany nie podważył skutecznie zasadności żądania powoda w oparciu o zrzuty niweczące roszczenie o zapłatę co do zasady.

Chybiony jest zarzut przedawnienia roszczenia, gdyż wbrew twierdzeniom skarżącego, zawezwanie do próby ugodowej, dotyczące przedmiotowego stosunku prawnego, ze wskazaniem kwoty wyżej niż dochodzona niniejszym pozwem ( vide: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k.79; protokół posiedzenia pojednawczego przed SR w Bydgoszczy sygn. akt I CO 258/12, k.80v.), przerywa bieg terminu na podstawie art.123 § 1 pkt 1 k.c.

W ramach kontroli instancyjnej wymagana jest natomiast zmiana podstawy zasądzonego roszczenia, gdyż charakter prac wykonanych przez powoda wskazuje, że nie łączyła stron umowa o roboty budowalne, lecz umowa o dzieło (por. uzasadnienie wyroku SO w Toruniu z dnia 4.9.2014 r. sygn. akt VI Ga 74/14, k.76). Z tych względów podstawą prawną roszczeń jest art.627 k.c. i art.481 k.c.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art.385 k.p.c., art.98 k.p.c. i art.108 § 1 k.p.c. orzeczono, jak w sentencji. Na zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty postępowania apelacyjnego składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda według norm przepisanych.

Joanna Rusińska Jerzy P. Naworski Zbigniew Krepski

Skarga kasacyjna nie służy

(...)

(...)

(...)

(...)