Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2017r.

Sąd Rejonowy w Sandomierzu IV Wydział Pracy w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Baran

Ławnicy: Anna Mazurek - Kamys, Kazimierz Franciszek Plachimowicz

Protokolant: staż. Martyna Nemčok

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2017r. w Sandomierzu

sprawy z powództwa D. K. (1), A. P., W. K., B. L., E. S., M. W.

przeciwko Centrum (...) sp. z o.o. w S.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

orzeka:

I.  przywraca powodów: D. K. (1), A. P., W. K., B. L., E. S. i M. W. do pracy u pozwanego pracodawcy Centrum (...) sp. z o.o. w S. na poprzednich warunkach pracy i płacy;

II.  zasądza od pozwanej Centrum (...) sp. z o.o. w S. na rzecz:

a)  powoda D. K. (1) - kwotę 3.624,00 zł brutto ( trzy tysiące sześćset dwadzieścia cztery złote 00/100 00/100) - tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 5 stycznia 2017r. do 27 lutego 2017r. - pod warunkiem podjęcia pracy;

b)  A. P. - kwotę 6.679,80 zł brutto (sześć tysięcy sześćset siedemdziesiąt dziewięć złotych osiemdziesiąt groszy) - tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od stycznia 2017r. do 27 lutego 2017r. - pod warunkiem podjęcia pracy;

c)  B. L. - kwotę 1.850,00 zł brutto (jeden tysiąc osiemset pięćdziesiąt złotych 00/100) - tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 31 stycznia 2017r. do 27 lutego 2017r. - pod warunkiem podjęcia pracy;

d)  M. W. - kwotę 1.850,00 zł brutto (pięć tysięcy pięćset złotych 00/100) - tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 31 stycznia 2017r. do 27 lutego 2017r. - pod warunkiem podjęcia pracy;

e)  E. S. - kwotę 2.884,97 zł brutto (dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt siedem groszy) - tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 31 stycznia 2017r. do 27 lutego 2017r. - pod warunkiem podjęcia pracy;

a)  W. K. - kwotę 2.968,99 zł brutto (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt osiem złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy ) tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 31 stycznia 2017r. do dnia 27 lutego 2017r. - pod warunkiem podjęcia pracy;

III.  zasądza od pozwanej Centrum (...) sp. z o.o. w S. na rzecz powódki W. K. kwotę 15.571,80 zł brutto (piętnaście tysięcy pięćset siedemdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za pracę za okres od 26 lipca 2016r. do dnia 15 stycznia 2017r;

IV.  wyrokowi w pkt. III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.968,99 zł;

V.  oddala dalej idące powództwa;

VI.  zasądza od pozwanej Centrum (...) sp. z o.o. w S. na rzecz powodów: D. K. (1), A. P., B. L., M. W. i E. S. kwoty po 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych 00/100) zaś na rzecz powódki W. K. kwotę 2.880,00 zł (dwa tysiące osiemset osiemdziesiąt złotych 00/100) - tytułem kosztów procesu;

VII.  nakazuje ściągnąć od pozwanej Centrum (...) sp. z o.o. w S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Sandomierzu kwotę 9.571,00 zł (dziewięć tysięcy pięćset siedemdziesiąt jeden złotych 00/100) tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt IV P 10/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 27 lutego 2017r.

Powodowie: D. K. (1) i A. P. w pozwie przeciwko Centrum (...) sp. z o.o. w S. wniesionym do Sądu Rejonowego w Sandomierzu w dniu 17 stycznia 2017r. (data nadania w placówce pocztowej k. 29) domagali się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy; w szczególności do ich miejsca pracy, jakim jest zakład pracy w O. oraz zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Z kolei powódki: M. W., B. L., W. K. i E. S. w pozwie przeciwko Centrum (...) sp. z o.o. w S. wniesionym do Sądu Rejonowego w Sandomierzu w dniu 31 stycznia 2017r. (data złożenia w Biurze Podawczym k. 29) domagali się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy; w szczególności do ich miejsca pracy, jakim jest zakład pracy w O. oraz zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Sąd Rejonowy w Sandomierzu postanowieniem z dnia 6 lutego 2017r. połączył wymienione powyżej sprawy do wspólnego rozpoznania i dalszego prowadzenia pod sygn. akt IV P 10/17. (k.34)

Na uzasadnienie zgłoszonych żądań powodowie podnieśli, że wyrokami Sądu Rejonowego w Sandomierzu w sprawach o sygn. akt IV P 262/15, IV P 267/15 oraz IV P 279/15 zostali przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy. Wszyscy powodowie po uprawomocnieniu się tych orzeczeń zgłosili gotowość do podjęcia pracy i stawili się w szpitalu w O. w celu jej świadczenia. Pozwany po upływie kilku dni od pierwszego stawienia się powodów w pracy, doręczył im pisemne polecenia stawienia się do pracy w szpitalu w P. w celu świadczenia pracy przez okres 3 miesięcy. Powodowie nie byli w stanie wykonać tego polecenia i w zakreślonym terminie żadne z nich nie stawiło się w wyznaczonym miejscu pracy, co skutkowało tym, że ich stosunki pracy zostały rozwiązane bez zachowania okresu wypowiedzenia z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Powodowie podnieśli, że rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie jest niezgodne z prawem, albowiem pracownika jest obowiązany stosować się tylko do takich poleceń pracodawcy, które są zgodne z prawem zaś przedmiotowe polecenie pracodawcy było sprzeczne z art. 42§4 k.p. Przepis ten zezwala, bowiem pracodawcy na dokonanie czasowej zmiany rodzaju pracy w razie zaistnienia uzasadnionych potrzeb po stronie zakładu pracy; nie zezwala natomiast na zamianę miejsca świadczenia pracy; zwłaszcza na oddalone o ponad 300 km od miejsca zamieszkania powodów i dotychczasowego miejsca świadczenia pracy. Powodowie podnieśli, że rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 k.p. jest nadzwyczajnym sposobem rozwiązania stosunku pracy i powinno być stosowane przez pracodawcę z wyjątkową ostrożnością. Zarzut ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych jest zasadny tylko wtedy, gdy pracownikowi można postawić obok zarzutu naganności zachowania w płaszczyźnie przedmiotowej (bezprawności) także zarzut wadliwości subiektywnej (winy) i to w odpowiednio wysokim stopniu natężenia tj. ciężkiej winy rozumianej jako wina umyślna lub rażące niedbalstwo.

Pismem z dnia 21 lutego 2017r. powódka W. K. rozszerzyła powództwo w ten sposób, że wniosła o zasądzenie kwoty 15.571,80 zł brutto tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy za okres od dnia 26 lipca 2016r. do dnia 15 stycznia 2017r.

Powódka podniosła, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Sandomierzu z dnia 25 lipca 2016r. w sprawie o sygn. akt IV P 267/15 zasądzono na jej rzecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy za okres do dnia wydania wyroku. Powódka w dniu 16 stycznia 2017r. zgłosiła pozwanemu gotowość do podjęcia pracy zaś w dniu 20 stycznia 2017r. otrzymała przelew kwoty zasądzonej w wyroku sądu I instancji. Powódka jest pracownikiem chronionym, z mocy art. 39 k.p., wobec czego wynagrodzenie przysługuje jej za cały okres pozostawania bez pracy tj. do dnia 15 stycznia 2017r. (k.97)

Pozwany Centrum (...) sp. z o.o. w S. w odpowiedziach na pozew wniósł o oddalenie powództw jako niezasadnych.

Pozwany podniósł, że art. 42§4 k.p. umożliwia pracodawcy czasowe oddelegowanie pracowników poza stałe miejsce świadczenia pracy na okres nieprzekraczający trzech miesięcy w roku kalendarzowym. Pracodawca na podstawie powołanego przepisu może bez zmiany treści umowy o pracę skierować pracownika na określony czas do innego miejsca pracy, przy czym przez delegowanie poza stałe miejsce pracy należy rozumieć zarówno przeniesienie do innego miasta jak i do innego miejsca pracy w danym mieście. Pracownika, który odmawia wykonania polecenia świadczenia pracy w okolicznościach, o których stanowi art. 42§4 k.p. obarcza ryzyko uznania tej odmowy za ciężkie naruszenie podstawowego obowiązku świadczenia pracy. Pozwany podniósł, że na gruncie niniejszej sprawy nie można przyjąć, aby doszło do naruszenia art.42§4 k.p. Czasowa zmiana warunków zatrudnienia pracowników nie przekroczyła okresu trzech miesięcy, przedmiotowa zamiana nie spowodowała obniżenia wynagrodzenia pracowników, inna praca odpowiadała ich kwalifikacjom zawodowym i wymagały tego uzasadnione potrzeby pracodawcy. Pozwany pracodawca nie miał, bowiem możliwości z przyczyn organizacyjnych, przywrócenia pracowników do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy już w dniu zgłoszenia się powodów do pracy. Koniecznym, bowiem było utworzenie dla nich nowych miejsc pracy i na ten okres zdecydowano o ich oddelegowaniu do innej pracy w trybie art. 42§4 k.p. Pracodawca w wykonaniu wyroku przywracającego pracownika do pracy na poprzednich warunkach może powierzyć mu na podstawie art. 42§4 k.p. inną pracę niż określona w umowie, jeżeli wykonywanie pracy na stanowisku zajmowanym przez niego przed rozwiązaniem stosunku pracy nie jest możliwe z przyczyn organizacyjnych. Pozwany podniósł nadto, że oddelegowanie powoda D. K. (1) tudzież powódek A. P. i W. K. do szpitala w P. uzasadniały potrzeby tamtej placówki. Pozwany wskazał, że pod koniec 2016r. w tejże placówce doszło do rozbudowy sterylizatornii szpitalnej w związku, z czym dotychczasowa obsada była niewystarczająca. Oddelegowanie powoda D. K. (2) było w pełni zasadne, albowiem posiada on stosowne kwalifikacje i doświadczenie. Jego niestawiennictwo w szpitalu w P. skutkowało koniecznością oddelegowania do pracy w sterylizatornii innego pracownika, a mianowicie I. C.. Z kolei zaś oddelegowanie powódek uzasadniał niedobór kadry pielęgniarskiej w szpitalu w P., albowiem w grudniu wypowiedzenia złożyło 6 pielęgniarek zaś w styczniu 4. (odpowiedź na pozew k. 69-73, k. 81-85)

W sprawie tej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie D. K. (1) i A. P. wyrokiem Sądu Rejonowego w Sandomierzu z dnia 25 lipca 2016r. w sprawie o sygn. akt IV P 262/15 zostali przywróceni do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy. Przedmiotowe orzeczenie zostało utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 21 grudnia 2016r. w sprawie o sygn. akt V Pa 205/16. Powodowie w dniu 22 grudnia 2016r. stawili się w szpitalu w O. i zgłosili gotowość do podjęcia pracy zaś w sekretariacie placówki złożyli pisma zawierające zawiadomienie o gotowości do podjęcia pracy. Działania powodów i złożone przez nich pisma nie wywołały żadnej reakcji ze strony pracodawcy, co skutkowało tym, że po raz kolejny w dniu 28 grudnia 2016r. zgłosili pozwanemu gotowość podjęcia pracy. W tej też dacie powodowie spotkali się z dyrektor ds. medycznych I. J., która poinformowała ich, że zostały do niech skierowane pisma i poleciła, aby na nie oczekiwali. W dniu 30 grudnia 2016r. zostały doręczone powodom, drogą pocztową, pisma pozwanego pracodawcy z dnia 27 grudnia 2016r. o powierzeniu im wykonywania innej pracy na okres od 2 stycznia 2017r. do 31 marca 2017r. W przedmiotowych pismach jako podstawę prawną decyzji pracodawcy wskazano art.42§4 k.p. zaś jako miejsce pracy powodów szpital w P.. Powód D. K. (1) zgodnie z treścią polecenia miał wykonywać prace na stanowisku dezynfektor/sterylizator zaś powódka A. P. na stanowisku pielęgniarki. Powodowie po otrzymaniu tych pism nie byli w stanie skontaktować się z pracodawcą, albowiem pisma otrzymali w piątek zaś 31 grudnia i 1 stycznia przypadały odpowiednio w: sobotę i niedzielę. Żadne z powodów nie stawiło się w szpitalu w P. w dniu 2 stycznia 2017r.; oboje natomiast w tej dacie pisemnie wezwali pozwanego do dobrowolnego wykonania orzeczenia sądowego w terminie 3 dni. Pisma zawierające przedmiotowe wezwanie powodowie pozostawili w sekretariacie szpitala w O.. Powodowie w dniu 5 stycznia 2017r. ponownie stawili się w szpitalu w O. i rozmawiali z dyrektor J., która oświadczyła, że nie zostaną dopuszczeni do pracy w szpitalu w O. i podniosła, że są dla nich przygotowane miejsca pracy w szpitalu w P.. Powódka A. P. w rozmowie z dyrektor wskazała, że nie jest w stanie wykonać polecenia stawienia się do pracy w szpitalu w P., albowiem nie jest w stanie z dnia na dzień zorganizować opieki nad domem i zwierzętami. Powódka podnosiła, że mieszka sama, nie ma ogrzewania gazowego zaś ze względu na sezon zimowy musi palić w piecu oraz, że musi zorganizować opiekę nad dwoma psami. Powódka A. P. w dniu 22 grudnia 2016r. rozwiązała w trybie porozumienia stron umowę o pracę nawiązaną z (...) na okres do dnia 30 grudnia 2016r. ze względu na uprawomocnienie się wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu o przywróceniu powódki do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy.

Powódki E. S. i W. K. wyrokiem Sądu Rejonowego w Sandomierzu z dnia 25 lipca 2016r. w sprawie o sygn. akt IV P 267/15 zostały przywrócone do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy. Przedmiotowe orzeczenie zostało utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 12 stycznia 2017r. w sprawie o sygn. akt V Pa 213/16. Z kolei powódki B. L. i M. W. wyrokiem Sądu Rejonowego w Sandomierzu z dnia 25 lipca 2016r. w sprawie o sygn. akt IV P 279/15 zostały przywrócone do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy. Przedmiotowe orzeczenie zostało utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 16 stycznia 2017r. w sprawie o sygn. akt V Pa 206/16.

Powódki E. S. i W. K. w dniu 16 stycznia 2017r. stawiły się w szpitalu w O. i zgłosiły gotowość do podjęcia pracy. Z kolie powódki B. L. i M. W. stawiły się w szpitalu w O. w dniu 18 stycznia 2017r. i w tej dacie zgłosiły gotowość do podjęcia pracy. Powódki spotkały się z dyrektor ds. medycznych szpitala w O., która poleciła im , aby stawiły się ponownie w tym zakładzie pracy w dniach odpowiednio: 19 i 20 stycznia 2017r. Powódki w wyznaczonych terminach stawiły się w szpitalu w O. i z rąk dyrektor ds. medycznych otrzymały pisma czasowym powierzeniu innej pracy na okres trzech miesięcy w szpitalu w P..

Pisma o czasowym powierzeniu innej pracy powódkom: W. K. i E. S. zostały sporządzone w dniu 19 stycznia 2017r. i przesłane pocztą mailową do szpitala w O.. Obu powódkom została powierzona praca na stanowisku opiekuna medycznego w okresie od 19 stycznia 2017r. do 18 kwietnia 2017r. Przedmiotowe pisma zostały doręczone powódkom w dniu 19 stycznia 2017r. Z kolei pisma o czasowym powierzeniu innej pracy w odniesieniu do powódek: B. W. i M. L. zostały sporządzone w dniu 20 stycznia 2017r. Obu powódkom została powierzona praca na stanowisku sekretarki medycznej w okresie od 20 stycznia 2017r. do 19 kwietnia 2017r. Przedmiotowe pisma zostały doręczone powódkom w dniu 19 stycznia 2017r.

Powódka M. W. jest mężatka i ma troje dorosłych dzieci. Powódka sprawuje opiekę na swoją matką, która liczy sobie 90 lat. Mąż powódki pracuje w O.. Powódka mieszka w Ł. w domu jednorodzinnym. Powódka do 16 stycznia 2017r. była zatrudniona na stanowisku sprzątaczki w Starostwie w O..

Powódka B. L. jest mężatka i ma troje dzieci; w tym jedno niepełnoletnie. Syn powódki jest uczniem LO w O. zaś dwoje pozostałych dzieci studiuje w systemie dziennym w K. i w K.. Powódka i jej mąż prowadzą gospodarstwo rolne o powierzchni 5 ha i mają zwierzęta gospodarskie. Główny ciężar prowadzenia gospodarstwa spoczywa na powódce, albowiem jej mąż cierpi na schorzenia kręgosłupa. Powódka do 16 stycznia 2017r. była zatrudniona na stanowisku rejestratorki w (...) sp. z o.o. w O..

Powódka A. P. jest rozwiedziona i obecnie zamieszkuje sama w domu jednorodzinnym. Dom powódki nie ma ogrzewania gazowego, powódka nie prowadzi gospodarstwa rolne, w obejściu ma natomiast dwa psy. Powódka była zatrudniona w (...) w Z. na stanowisku pielęgniarki na podstawie umowy o pracę na czas określony do dnia 31 grudnia 2016r.

Powódka E. S. jest mężatką i ma dwoje dzieci. Jeden syn jest dorosły a drugi liczy sobie 16 lat i chodzi do szkoły średniej w O.. Powódka i jej mąż prowadzą gospodarstwo rolne o powierzchni 10 ha. Powódka do 16 stycznia 2017r. była zatrudniona w (...) w Z. na postawie umowy o pracę na czas określony.

Powódka W. K. jest wdową i zamieszkuje sama w mieszkaniu w bloku w O.. Powódka ma troje dzieci, które wszystkie mieszkają za granicą. Powódka do 16 stycznia 2017r. była zatrudniona w (...) w Z. na stanowisku pielęgniarki.

Powód D. K. (1) jest kawalerem. powód mieszka z marką , która liczy sobie 73 lata i cierpi na schorzenia krążeniowo - ruchowe. Matka powoda pozostaje pod jego opieką, albowiem ma problemy ze swobodnym poruszeniem się poza obrębem swojego mieszkania.

Wszystkie powódki w związku z uprawomocnieniem się orzeczeń Sądu Rejonowego w Sandomierzu rozwiązały swoje stosunki pracy, w jakich pozostawały po zakończeniu swojego pierwotnego zatrudnienia w pozwanym zakładzie pracy. Wszystkie powódki były zatrudnione na podstawie umów o pracę na czas określony. Powódki: M. W. i B. L. osiągały wynagrodzenie w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę natomiast pozostałe w wysokości od 1300,00 zł do 1800,00 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyroków SR w Sandomierzu w sprawach o sygn. akt IV P 279/15 oraz (...) wraz z uzasadnieniami k., wyroków SO w Kielcach w sprawach o sygn. akt V Pa 206/16 i V Pa 213/16 k. 47-49 k., pism o zgłoszeniu przez powodów gotowości do podjęcia pracy k.50-53, pism pozwanego o czasowym powierzeniu powodom innej pracy k. 54 - 59, wezwań przedegzekucyjnych k. 60 - 63, zaświadczeń o zarobkach powodów k. 76 -77, k. 113-117, umów o pracę i angaży w aktach osobowych I. C., pisma o oddelegowaniu I. C. do pracy w Centralnej S. k.75, oświadczeń o wypowiedzeniu umów o pracę złożonych przez pielęgniarki szpitala w P. k. 87-96, pism pracodawcy o rozwiązaniu umów o pracę powodów bez zachowania okresu wypowiedzenia k. 64-67, zeznań świadek I. J. k. 103, k. 104, zeznań świadek A. D. k. 104-105, zeznań powodów k. 106-108.

W sprawie tej Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 56§ 1 k.p. pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Zgodnie z art. 52 § 1 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika m.in. w razie: ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Warunkiem dopuszczalności zastosowania przedmiotowego trybu rozwiązania umowy o pracę jest jednoczesne zaistnienie dwóch elementów w postaci bezprawności zachowania pracownika polegającej na uchybieniu podstawowemu obowiązkowi oraz stopnia zawinienia tego uchybienia, a więc naruszenia go w sposób ciężki, (co najmniej wskutek rażącego niedbalstwa). Ustawodawca nie sprecyzował pojęcia zawinionego naruszenia obowiązków pracowniczych należy jednakże przyjąć, że przy ustaleniu ciężkości ich naruszenia winien być brany pod uwagę stopień winy pracownika, intensywność i jej nasilenie, intencje pracownika oraz pobudki jego działania. W orzeczeniu z dnia 21 lipca 1999 r. (sygn. akt I PKN 169/99, OSNAPiUS 2000/20/746) Sąd Najwyższy przyjął, iż ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 1 k.p., ma miejsce wówczas, gdy w związku z określonym zachowaniem (działaniem lub zaniechaniem) naruszającym podstawowe obowiązki pracownicze można pracownikowi zarzucić winę umyślną lub rażące niedbalstwo. W uzasadnieniu orzeczenia z dnia 20 maja 1998 r. (I PKN 135/98, OSNAPiUS 1999/11/361) Sąd Najwyższy przyjął natomiast, że czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, natomiast winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy jego stosunek psychiczny do czynu (stanowiącego działanie lub zaniechanie) jest świadomy, jak również gdy pracownik, mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza lub co najmniej na ów skutek się godzi.

W ocenie Sądu, w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, nie można przyjąć, aby zachowanie powodów polegające na niezastosowaniu się do polecenia pracodawcy stawienia się do wykonywania pracy w innym miejscu pracy; a ściślej nawet w innej miejscowości, stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52§1 pkt.1 k.p. Przypomnieć tutaj należy, że bezwzględnym obowiązkiem pracownika jest stosowanie się do tych poleceń pracodawcy , które są zgodne z prawem. Tę prostą zasadę jednoznacznie wyraża art. 100 ust. 1 k.p. zgodnie z którym pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Niemniej jednak władza pracodawcy wydawania poleceń pracownikom nie ma charakteru absolutnego, co między innymi oznacza, że pracownik może odmówić wykonania polecenia, które wykracza poza ramy przyznanego pracodawcy prawa. W realiach niniejszej sprawie - w ocenie Sądu - powodowie nie mieli obowiązku zastosowania się do polecenia pracodawcy wydanego w trybie art. 42§4 k.p., albowiem przedmiotowe polecenie było niezgodne z prawem, a także sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i społeczno - gospodarczym przeznaczeniem tego prawa w rozumieniu art. 8 k.p.

Sprzeczności z prawem przedmiotowego polecenia dowodzi jego treść, w którym jest przecież mowa nie tylko o powierzeniu pracownikom pracy innego rodzaju, ale przede wszystkim o zmianie miejsca wykonywania owej innej pracy. W istocie rzeczy zmiana rodzaju pracy ma charakter wtórny, albowiem zasadnicze znaczenie ma skierowanie pracowników do wykonywania tej pracy w innym miejscu niż ustalone w umowie o pracę jako miejsce jej wykonywania tj. ze szpitala w O. do szpitala w P.. Podkreślić zaś należy, że w trybie art. 42§4 k.p. dopuszczalne jest wyłącznie dokonanie czasowej zmiany rodzaju wykonywanej pracy i niczego więcej, co jednoznacznie wynika z brzmienia tego przepisu, który stanowi, że „wypowiedzenie dotychczasowych warunków pracy lub płacy nie jest wymagane w razie powierzenia pracownikowi, w przypadkach uzasadnionych potrzebami pracodawcy, innej pracy niż określona w umowie o pracę na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku kalendarzowym, jeżeli nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika.” Przepis ten stanowi wyjątek od zasady, że zmiana istotnych warunków pracy i/lub płacy wymaga wypowiedzenia zmieniającego lub porozumienia zmieniającego i jako wyjątek od owej zasady nie może być interpretowany rozszerzająco zgodnie z ogólną zasadą „exceptiones non sunt extendendae”. Na podstawie art. 42 § 4 k.p. nie jest dopuszczalna modyfikacja innych warunków zatrudnienia, np. miejsca świadczenia pracy. W powołanym przepis ustawodawca dopuścił czasową możliwość zmiany rodzaju pracy przez powierzenie pracownikowi świadczenia pracy innego rodzaju niż przewidziana w umowie o pracę. Norma zawarta w art. 42 § 4 k.p., która uprawnia pracodawcę do przejściowego powierzenia pracownikowi innej pracy niż określona w umowie o pracę, ma charakter szczególny, co zakazuje jej rozszerzającej wykładni. Zmiana rodzaju pracy nie pociąga za sobą takich problemów, jakie mogą być związane ze zmianą miejsca pracy, albowiem ta inna praca, jak wyraźnie zastrzegł ustawodawca, ma być zgodna z kwalifikacjami pracownika i nie może skutkować zmniejszeniem wysokości jego wynagrodzenia. Nie można w trybie powołanego przepisu doprowadzić do zmiany miejsca wykonywania pracy, a taki przecież skutek w realiach niniejszej sprawy, wywołało przedmiotowe polecenie skoro wszyscy powodowie mieli świadczyć pracę w szpitalu w P., a zatem w innym miejscu pracy niż ustalone w umowie o pracę. Orzeczenia przywołane przez stronę pozwaną bynajmniej nie potwierdzają słuszności stanowiska strony pozwanej, albowiem nie stanowi zmiany miejsca pracy zmiana oddziału, wydziału tudzież komórki organizacyjnej zakładu pracy. Stanowi natomiast zmianę miejsca wykonywania pracy zmiana miejscowości, w jakiej owa praca ma być wykonywana. Zważyć zaś należy, że miejsce świadczenia pracy stanowi jeden z istotnych składników umowy o pracę, obustronnie uzgodniony, objęty ogólnym zakazem jednostronnej zmiany przez któregokolwiek z kontrahentów umowy. Stałe miejsce pracy to w zasadzie miejsce określone w granicach jednej miejscowości lub placówki zatrudnienia i tam, gdzie praca jest stale, zwykle i regularnie wykonywana (uzasadnienie wyr. SN z 9.2.2010 r., I PK 157/09, OSNP 2011, Nr 15–16, poz. 200). W przypadku powodów nie ma wątpliwości, że miejsce wykonywania pracy przez powód stanowiła miejscowość O. i ta jednostka organizacyjna pracodawcy, jaka stanowi szpital w O., albowiem takie uzgodnienia zostały zawarte w ich umowach o pracę.

Nie budzi, zatem wątpliwości, że wobec sprzeczności z prawem przedmiotowego polecenia powodowie mieli prawo odmówić jego wykonania; ta zaś odmowa stanowi naruszenia pracowniczego obowiązku stosowania się do poleceń pracodawcy i nie może być traktowana jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Należy zaznaczyć, że wymieniona powyżej nieprawidłowość nie jest jedyną, która dowodzi sprzeczności z prawem przedmiotowego polecenia. W światle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie można bowiem przyjąć, aby pozwany wykazał istnienie „uzasadnionych potrzeb pracodawcy” stanowiących przesłankę powierzenia pracownikowi pracy innego rodzaju w innym miejscu jej wykonywania niż wynikającym z umowy o pracę, a mianowicie w szpitalu w P.. Jeżeli bowiem chodzi o powoda D. K. (1) to wskazać należy, że został on skierowany do wykonywania pracy na stanowisku sterylizator/ dezynfektor w centralnej sterylizatornii w szpitalu w P. z uwagi na braki kadrowe w tej komórce organizacyjnej. Z uwagi na to, że powód nie stawił się w pracy, z dniem 9 stycznia do pracy w tej jednostce organizacyjnej szpitala w P. została oddelegowana inna pracownik tego szpitala (...), która dotychczas była zatrudniona na stanowisku koordynatora ds. utrzymania czystości i jak wynika z zeznań A. D. zarządzała zespołem salowych i sprzątaczek oraz zajmowała się zaopatrzeniem szpitala w środki czystości. Zważyć należy, że w piśmie z dnia 9 stycznia 2017r. nie zostało wskazane ani konkretne stanowisko pracy ani też rodzaj pracy do wykonywania której został oddelegowany ów pracownik zaś z zeznań A. D. wynika, że jej oddelegowanie nie skutkowało koniecznością zatrudnienia innego pracownika lub zawarcia umowy zlecenia z inną osobą. Nie można - w ocenie Sądu - przyjąć istnienia uzasadnionych potrzeb po stronie pracodawcy w sytuacji gdy pracodawca nie wykazał realnych problemów kadrowych w obsadzie poszczególnych komórek organizacyjnych danego zakładu pracy wymagających przesunięć personalnych i sięgnięcia poza zasoby ludzkie danej placówki. Przedstawione powyżej działanie pracodawcy polegające na oddelegowaniu do pracy w centralnej sterylizatornii pracownika szpitala w P. - w ocenie Sądu - wskazuję, że istniała możliwość rozwiązania problemu braku wystarczającej obsady kadrowej w tej komórce organizacyjnej, o ile taki problem rzeczywiście występował, przez przeniesienie pracownika, który w tym szpitalu był już zatrudniony. Należy przy tym zauważyć, że oddelegowanie tego pracownika nie skutkowało żadnymi zaburzeniami w organizacji pracy tej komórki organizacyjnej, w której dotychczas świadczył pracę, czego dowodzi okoliczność, że na jego miejsce nikt nowy nie został zatrudniony, z nikim nowym nie nawiązano stosunku zlecenia jak też nikogo na jego dotychczasowe miejsce pracy nie przesunięto w trybie art. 42§4 k.p., a co również wynika z zeznań świadek A. D.. Jest to zaś okoliczność o istotnym znaczeniu przy ocenie istnienia przesłanki uzasadnionych potrzeb pracodawcy, zwłaszcza, że chodzi przecież o pracownika, który zarządzał zespołem salowych i sprzątaczek, jak też zajmował się zaopatrzeniem szpitala w środki czystości, a zatem wykonywał czynności istotne dla prawidłowego funkcjonowania placówki medycznej. Skoro zaś przeniesienie tego pracownika do wykonywania pracy innego rodzaju nie skutkowało żadnymi zaburzeniami, żadną dezorganizacją w procesie świadczenia pracy w szpitalu w P., czego dowodzą zeznania dyrektor tej placówki A. D., to w tym stanie rzeczy nie można przyjąć zaistnienia przesłanki „uzasadnionych potrzeb pracodawcy” w rozumieniu art. 42§4 k.p. Nie można zresztą przyjąć, aby twierdzenia strony pozwanej o brakach kadrowych w tej komórce organizacyjnej zasługiwały na wiarę skoro przecież strona pozwana nie podjęła żadnych działań nakierowanych na zatrudnienie osoby posiadającej kwalifikacje i uprawnienia wymagane do zajmowania stanowiska sterylizatora/dezynfektora, albowiem jej aktywność w rozwiązaniu tego problemu wyczerpała się w oddelegowaniu pracownika, który takich uprawnień i kwalifikacji nie posiada i czasowym powierzeniu mu obowiązków pomocnika sterylizatora. To samo należy odnieść do powódek: W. K. i E. S., które przecież zostały oddelegowane do wykonywania pracy na stanowisku opiekuna medycznego tudzież powódek: B. L. i M. W., które obie zostały skierowane do pracy na stanowisku sekretarki medycznej. Strona pozwana nie udowodniła bowiem, aby oddelegowanie dwóch pierwszych powódek do pracy na stanowiskach opiekuna medycznego rozwiązało problemy wynikające z braku wystarczającej obsady pielęgniarskiej w szpitalu w P., który to problem został wskazany w odpowiedzi na pozew jako uzasadniający powierzenie pracownikowi innej pracy w trybie art. 42§4 k.p. Powódki nie zostały przecież skierowane do wykonywania pracy pielęgniarki czy położnej, lecz pracy na stanowisku opiekuna medycznego. Nie można zatem przyjąć, aby ich oddelegowanie do placówki w P. rozwiązało problemy wynikające z braku dostatecznej obsady pielęgniarskiej skoro miały one świadczyć pracę na całkowicie innych stanowiskach, które de facto nie mają nic wspólnego z pracą na stanowisku pielęgniarki. Nie sposób również przyjąć - w ocenie Sądu - aby w tejże placówce istniały realne problemy z brakiem wystarczającej obsady pielęgniarskiej skoro rozwiązanie stosunków pracy przez łącznie 10 pielęgniarek w grudniu i styczniu nie było równoznaczne z ich natychmiastowym odejściem pracy, albowiem wszystkie stosunki pracy zostały rozwiązane z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał z końcem marca oraz kwietnia 2017r. Zmniejszenie liczby obsady pielęgniarskiej mogło nastąpić dopiero z dniem 1 kwietnia 2017r. w związku z upływem okresu tych wypowiedzeń, które zostały złożone w grudniu 2016r. Nie można wobec tego przyjąć, aby już w styczniu 2017r. zaistniała konieczność oddelegowania powódek do pracy w szpitalu w P. skoro w tym czasie stosunki pracy tych pielęgniarek nadal trwały i były realizowane, albowiem żadna z nich nie została przecież zwolniona z obowiązku świadczenia pracy. Braku realnych problemów kadrowych z zapewnieniem wystarczającej obsady pielęgniarskiej w szpitalu w P. dowodzi również okoliczność, że przecież pozwany pracodawca wyraził zgodę na rozwiązanie umowy o pracę z jedną z tych pielęgniarek w trybie porozumienia stron jeszcze przed upływem okresu wypowiedzenia jak też na wykorzystanie urlopu wypoczynkowych w okresie wypowiedzenia. W pozwanym zakładzie stosowana jest bowiem praktyka, że urlopów udziela się w terminach wybranych przez pracownika, o ile nie spowoduje to zakłóceń w funkcjonowaniu oddziałów; skoro zaś takie urlopy zostały udzielone, co wynika z zeznań A. D., to przyjąć należy, że nieobecność tych pracowników nie spowodowała zakłóceń w organizacji pracy na danym oddziale i w całej placówce szpitalnej. Do rozważenia pozostaje również okoliczność czy praca na stanowisku opiekuna medycznego była zgodna z kwalifikacjami powódek zważywszy na okoliczność, że jedna z nich jest z zawodu pielęgniarką zaś druga położną. Nie ulega wątpliwości, że powódki byłyby w stanie wykonywać czynności związane z zatrudnieniem na tym stanowisku pracy rozważyć natomiast należy, czy byłaby to praca, w której choć częściowo wykorzystywałby swoje kwalifikacje, a mianowicie umiejętności pielęgniarki i położonej skoro praca na stanowisku opiekuna medycznego wiąże się z wykonywaniem diametralnie innych czynności niż praca na stanowisku pielęgniarki i położnej, co wynika ze specyfiki tego zawodu. Zgodnie bowiem z rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 7 lutego 2012r. w sprawie podstawy programowej kształcenia w zawodach (Dz.U.2012.184) do zadań na stanowisku opiekuna medycznego należy świadczenie usług opiekuńczych osobie chorej i niesamodzielnej. Katalog czynności wykonywanych przez opiekuna medycznego u osoby chorej i niesamodzielnej na zlecenie i pod nadzorem pielęgniarki został określony uchwałą nr 136/ (...) z dnia 4 grudnia 2013r. i należy do nich: słanie łóżka z chorym, toaleta jamy ustnej, mycie głowy w łóżku, toaleta całego ciała w łóżku, toaleta całego ciała pod natryskiem, toaleta całego ciała w wannie, higiena intymna, ułożenie pacjenta i zmiana pozycji ułożeniowej, zmiana bielizny osobistej i pościelowej w łóżku, toaleta przeciwodleżynowa, zastosowanie udogodnień w łóżku, zastosowanie materaca p/odleżynowego, pomiar ciśnienia tętniczego krwi, pomiar tętna, pomiar temperatury, pomiar oddechów, pomiar masy ciała, pomiar wzrostu, przygotowanie i założenie okładu zimnego suchego, przygotowanie i założenie okładu zimnego wilgotnego, przygotowanie i założenie okładu ciepłego suchy, przygotowanie i założenie okładu ciepłego wilgotny, karmienie przez zgłębnik i gastrostomię, wymiana worka stomijnego, założenie i zmiana cewnika zewnętrznego (nakładki na prącie wykonanej z miękkiego silikonu, przez którą mocz spływa do worka na mocz), wymiana worka na mocz, wymiana worka zewnętrznego na stolec, stawianie baniek próżniowych, prowadzenie dobowej zbiórki moczu, kontrola oddawania moczu i stolca, wykonanie ćwiczeń biernych w łóżku, pomoc w korzystaniu ze sprzętu rehabilitacyjnego, pomoc w przygotowaniu pacjenta do badań diagnostycznych wykonywanych przez pielęgniarkę, asystowanie pielęgniarce podczas wykonywania zabiegów pielęgniarskich oraz asystowanie pielęgniarce w zastosowaniu przymusu bezpośredniego. Z katalogu tych czynności wynika, że praca na stanowisku opiekuna medycznego nie wymaga legitymowania się wysokimi kwalifikacjami skoro gro tych czynności stanowią czynności czysto porządkowe i pielęgnacyjne dotyczące pacjenta i jego otoczenia. Natomiast powierzenie pracownikowi pracy niewymagającej żadnych kwalifikacji lub wysokich kwalifikacji może naruszać art. 42§4 k.p., albowiem polecenie zmieniające nie może stanowić szykany pracownika. Strona pozwana nie wykazał przesłanki „uzasadnionych potrzeb” również w odniesieniu do powódek: M. W. i B. L., albowiem w odniesieniu do tych powódek nie sposób przyjąć, aby były one w stanie wykonywać pracę na stanowisku pracy sekretarki medycznej. Powódki do tej pory świadczyły pracę na stanowisku sprzątaczki i rejestratorki; nigdy natomiast dotychczas nie wykonywały pracy na stanowisku sekretarki medycznej. Przyznać należy, że praca na tych stanowiskach nie wymaga legitymowania się szczególnymi kwalifikacjami; w szczególności posiadania wykształcenia medycznego, ale niewątpliwie wymaga znajomości kodów chorób i procedur medycznych, której to wiedzy powódki przecież nie posiadają. Właściwie nie wiadomo przy tym w jaki sposób obecność powódek miałaby rozwiązać problemy związane z funkcjonowaniem punktu obsługi pacjenta w szpitalu w P. skoro powódki nie byłby w stanie wykonywać pracy na tych stanowiskach; nadto zaś ich nieobecność nie spowodowała przecież tego, że do tej komórki organizacyjnej zostali przyjęci lub przeniesieni inni pracownicy lub zatrudniono inne osoby na podstawie umowy zlecenia. Obsada personalna w tej komórce organizacyjnej pozostała bez zmian i dowodzą tego zeznania świadek A. D.. Znamienne są również zaznania świadek I. J., z której relacji jednoznacznie wynika, iż w jej ocenie powódki: M. W. i B. L., nie byłby w stanie wykonywać obowiązków na stanowisku sekretarki medycznej, albowiem nie posiadają odpowiednich kwalifikacji. Zeznania tego świadka i jego ocena kwalifikacji powódek i ich zdolności do wykonywania pracy na stanowisku sekretarki medycznej są o tyle istotne, że przecież świadek - z racji zajmowanego stanowiska dyrektora ds. medycznych i ordynatora Oddziału (...) doskonale zna specyfikę pracy na stanowisku sekretarki medyczne, zna obowiązki związane z tym stanowiskiem pracy i jest w stanie dokonać racjonalnej oceny możliwości powódek wykonywania pracy na tym stanowisku. Podkreślić zaś należy, że zastosowanie art. 42§4 k.p. nie może być dowolne, albowiem zgodne z prawem powierzenie pracownikowi innej pracy wymaga istnienia „uzasadnionych potrzeb pracodawcy” i rzeczą zakładu pracy jest udowodnienie istnienia tej przesłanki w toku postępowania przed sądem. Przesłanka „uzasadnionych potrzeb pracodawcy” wykładana w powiązaniu z wynikającą z tego przepisu możliwością czasowej zmiany rodzaju umówionej pracy oznacza, że musi istnieć zapotrzebowanie na wykonywanie przez pracownika innego rodzaju pracy niż określona w umowie oraz, że pracownik ma być w stanie tę inną pracę wykonać. W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie można przyjąć, aby w odniesieniu do któregokolwiek z powodów, pozwany pracodawca wykazał istnienie tej przesłanki skoro nieobecność pracowników nie wywołała żadnych negatywnych skutków; w szczególności zaś nie skutkowała koniecznością zatrudnienia innych pracowników tudzież ich przeniesienia w trybie art. 42§4 k.p. lub nawiązania nowych stosunków zlecenia. Podkreślić zaś należy, że skorzystanie przez pracodawcę z polecenia zmieniającego powinno służyć zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa, a w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie można przyjąć, aby zastosowanie tej instytucji temu celowi faktycznie miało służyć. Przyjęcie takiego wniosku wyklucza okoliczność, że przecież wszyscy powodowie otrzymali polecenia zmieniające w takim czasie i w takiej dacie, że niemożliwym było zastosowanie się do ich treści lub chociażby poinformowanie pracodawcy o niemożności stawienia się w zakreślonym terminie. Nie można również przyjąć, aby intencją pracodawcy przy stosowaniu tej instytucji było zapewnienie prawidłowego funkcjonowania zakładu pracy także i z tego względu, że przecież powodowie otrzymali owe polecenia bądź w dniu 30 grudnia 2016r. z obowiązkiem stawienia się do pracy w dniu 2 stycznia 2017r. bądź w dniu 19 i 20 stycznia 2017r. z obowiązkiem stawienia się do pracy w tych właśnie datach i to w godzinach porannych. Zasadnie należy przyjąć, że gdyby intencją pracodawcy było zapewnienie prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa i zapewnienie właściwej obsady kadrowej w szpitalu w P.; względnie chociażby zapewnienie czasowej pomocy pracownikom tej placówki w realizacji ich obowiązków bądź rozwiązanie problemów organizacyjnych wynikających z realizacji wcześniejszego orzeczenia Sądu Rejonowego w Sandomierzu, to powodowie takie polecenia otrzymaliby wcześniej, względnie z zakreślonym realnym terminem ich wykonania; nadto zaś przeniesienie do pracy w tej placówce byłoby poprzedzone rozmową z nimi i przygotowaniem na taką ewentualność. Nie można bowiem przyjąć, aby powodowie byli w stanie wykonać polecenia pracodawcy skoro najwcześniej dostali polecenia na dwa dni przed terminem stawienia się w nowym miejscu pracy. Nie można również przyjąć, aby pozwany pracodawca nie zdawał sobie sprawy z niemożności wykonania polecenia skoro ta niemożność jest po prostu oczywista. Nie można bowiem wymagać od pracowników, aby w ciągu niespełna dwóch dni zapewnili opiekę nad domem tudzież członkami rodziny w okresie swej nieobecności, znaleźli sobie miejsce zamieszkania w nowej i obcej miejscowości i wreszcie zorganizowali całą przeprowadzkę do odległego miasta oraz pokryli jej koszty i to przy braku jakiejkolwiek pomocy ze strony pracodawcy. Wykonanie tego polecenia było niemożliwe także i z tego względu, że faktycznie żaden z powodów nie dysponował środkami finansowymi na pokrycie kosztów przeprowadzki i ewentualnego najmu mieszkania, albowiem przez ostatni rok bądź nie mieli zatrudnienia (D. K. (1)) bądź osiągali wynagrodzenie w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Faktem jest, że pozwany wypłacił powodom wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, ale nie można od nich wymagać, aby owe środki przeznaczyli na pokrycie kosztów przeprowadzki i wynajmu mieszkania skoro owe wypłacone środki stanowią rekompensatę za utracone wynagrodzenie; nadto zaś w przypadku powodów D. K. (1) i A. P. zostały im wypłacone już po rozwiązaniu ich stosunku pracy tj. z dniem 16 stycznia 2017r. Zważyć zaś należy, że ze strony pracodawcy nie padły żadne deklaracje pomocy i wsparcia w nowym miejscu pracy zaś analiza zeznań i obserwacja zachowania świadek A. D. oraz świadek I. J. w toku postępowania jednoznacznie dowodzi, że powrót powodów do pracy w szpitalu w O. nawet nie był rozważany, a wręcz został absolutnie i z góry wykluczony z powołaniem się na jeden argument, a mianowicie, że poziom zatrudnienia w tej placówce medycznej jest wystarczający i nie ma zapotrzebowania na pracę powodów. Nie można oczywiście zanegować, że zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie prawniczej dopuszcza się możliwość skierowania przywróconego pracownika do innej pracy na zasadzie art. 42 § 4 k.p. tj. na 3 miesiące w roku kalendarzowym w sytuacji gdy z przyczyn organizacyjnych nie istnieje możliwość jego zatrudnienia na dotychczasowym stanowisku pracy. Niewykluczone jest również dokonanie wypowiedzenia definitywnego w sytuacji gdy dane stanowisko zostało zlikwidowane czy wypowiedzenia zmieniającego, albowiem przywrócenie pracownika do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oznacza reaktywację stosunku pracy w takim kształcie jaki istniał przed zwolnieniem, ale nie wyklucza modyfikacji czy rozwiązania tego stosunku pracy. Należy jednak zaznaczyć, że modyfikacja lub rozwiązanie stosunku pracy wymaga zastosowania się do obowiązujących przepisów prawa; w szczególności zaś wskazania prawdziwej i zasadnej przyczyny wypowiedzenia oraz dokonania trafnego wyboru pracownika do zwolnienia przy zastosowaniu jasnych i obiektywnych kryteriów doboru. W ocenie Sądu całokształt zachowania pozwanego pracodawcy uzasadnia natomiast wniosek, że pozwany usiłuje wymusić korzystne dla siebie rozwiązania organizacyjne i prawne metodą faktów dokonanych, a mianowicie przez sztuczne wykreowanie stanu odpowiadającego pod względem formalnym przesłankom ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52§1 pkt.1 k.p. Nie można bowiem przyjąć, że w niniejszej sprawie faktycznie chodziło tylko o czasowe zagospodarowanie pracowników przywróconych do pracy skoro przeczy temu treść zeznań zarówno A. D. jak i I. J., albowiem z zeznań tych świadków jednoznacznie wynika, że kwestia przywrócenia powodów do pracy przez zapewnienie im zatrudnienia w szpitalu w O., nawet nie była brana pod uwagę. Konieczność realizacji wyroku przywracającego powodów do pracy niewątpliwie wymaga zmian organizacyjnych, ale pozwany pracodawca nie powinien być tym zaskoczony, albowiem z taką możliwością winien się liczyć już dacie złożenia przez pracowników odwołań do sądu pracy. Rzeczą pracodawcy jest również pogodzenie się z wcześniejszą przegraną przed sądem pracy i zaakceptowanie powrotu powodów do pracy względnie doprowadzenie do rozwiązania lub modyfikacji ich stosunków pracy w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami. Niedopuszczalne jest natomiast wykorzystywanie instytucji prawa pracy niezgodnie z ich przeznaczeniem i sztuczne kreowanie stanów umożliwiających rozwiązanie stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym, albowiem tego rodzaju działanie pozostaje w sprzeczności z art. 8 k.p. i nie zasługuje na ochronę prawną. Taka zaś sytuacja niewątpliwie ma miejsce w okolicznościach przedmiotowej sprawy, albowiem zastosowanie instytucji polecenia zmieniającego, ze względu na jego skutek, a mianowicie zamianę miejsca wykonywania pracy i brak przesłanki „uzasadnionych potrzeb pracodawcy”, było sprzeczne z art. 42§4 k.p. zaś z uwagi na okoliczności i terminy sporządzenia tudzież doręczenia przedmiotowych pism tudzież sytuację materialną, rodzinną i życiową powodów było nadto sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa. W okolicznościach niniejszej sprawy nie można również przyjąć, aby owe uzasadnione potrzeby pracodawcy wynikały z sytuacji szpitala w O. i konieczności wprowadzenia zmian organizacyjnych nakierowanych na znalezienie miejsca pracy dla powodów skoro przecież żadne takie działania nie zostały podjęte zaś z zeznań zarówno A. D. jak i I. J. jednoznacznie wynika, że pozwany pracodawca nawet nie dopuszcza możliwości ponownego zatrudnienia powodów w szpitalu w O.. Całokształt działań podjętych przez pozwanego - w ocenie Sądu - był nakierowany na doprowadzenie do dyscyplinarnego zwolnienia pracowników przez wydanie polecenia co do którego było pewnym, że żaden z pracowników nie będzie w stanie go wykonać, przede wszystkim ze względu na zakreślenie nierealnego terminu jego realizacji, a także sytuację rodzinną i życiową. Nie jest to sytuacja nowa w stosunkach pracy, albowiem tego rodzaju sytuacje niejednokrotnie się zdarzały; zaskakiwać może natomiast, że tego rodzaju praktyki stosuje przedsiębiorca prowadzący działalność szczególnego rodzaju, a mianowicie działalność leczniczą. Prawo pracy nie zabrania pracodawcy dokonywania zmian organizacyjnych i szanuje jego autonomię w tym zakresie, ale wymaga poszanowania praw pracowników, których stosunki pracy mogą być zmieniane czy rozwiązywane, ale z bezwzględnym zachowaniem obowiązujących procedur i przepisów prawa. Strona pozwana po raz kolejny w sposób rażący naruszyła obowiązujące przepisy, albowiem zastosowała instytucję polecenia zmieniającego w sposób sprzeczny z art. 42§4 k.p. jak też naruszyła przepisy obowiązujące przy rozwiązywaniu umów o pracę w trybie natychmiastowym z winy pracownika określone w art. 52§1 pkt.1 k.p. W okolicznościach niniejszej sprawy - w ocenie Sądu - nie zachodzą bowiem przesłanki do rozwiązania stosunku pracy żadnego z powodów w trybie dyscyplinarnym, albowiem zachowanie żadnego z nich nie odpowiada znamionom ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu w art. 52§1 pkt.1 k.p. Powodowie mieli prawo odmówić wykonania polecenia sprzecznego z prawem tudzież z zasadami współżycia społecznego i tego rodzaju zachowanie nie może wywoływać niekorzystnych dla nich skutków prawnych, albowiem władza pracodawcy i jego prawo wydawania poleceń, nie ma charakteru absolutnego. Pracodawca sztucznie wykreował sytuację umożliwiającą sięgnięcie po zwolnienie dyscyplinarnie, co samo z siebie jest zachowaniem szczególnie nagannym nadto zaś potraktował pracowników w sposób instrumentalny i bezduszny, co stanowi rażące naruszenie przepisów prawa pracy i uzasadnia uwzględnienie żądań przywrócenia do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Sąd nie znalazł natomiast podstaw, aby w miejsce żądania przywrócenia do pracy orzec o odszkodowaniu, albowiem w realiach niniejszej sprawy nie można przyjąć, aby przywrócenie powodów do pracy było niemożliwe czy niecelowe. Pozwany nadal funkcjonuje i prowadzi swoją działalność, nie znajduje się w stanie likwidacji czy upadłości, co tyczy również szpitala w O., zaś możliwe organizacyjne problemy z zapewnieniem zatrudnienia powodom nie uzasadniają orzeczenia o innym żądaniu w miejsce zgłoszonego przez powodów, zwłaszcza, że chodzi o pracowników, którzy już wcześniej zostali zwolnieni nie tylko z rażącym naruszenie przepisów ustawy o zwolnieniach grupowych, ale również bez zachowania jasnych i obiektywnych kryteriów doboru pracowników do zwolnienia, a wręcz z ich pominięciem. Przypomnieć tutaj należy stronie pozwanej, że w uzasadnieniu poprzednio zapadłych orzeczeń Sąd zwrócił uwagę nie tylko na naruszenie procedury zwolnień grupowych polegających na jej niezastosowaniu, ale również na dowolny i arbitralny dobór pracowników do zwolnienia skutkujący tym, że do zwolnienia zostali wytypowani pracownicy najstarsi wiekiem, o najdłuższym stażu pracy, a nawet objęci ochroną przed wypowiedzeniem stosunku pracy z mocy art. 39 k.p., co bynajmniej nie stanowiło odosobnionego przypadku. Jak zaś stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 21 września 2001r., I PKN 625/00 (OSNP Nr 18/2003, poz. 427), pracodawca, który wskazuje nieprawdziwą przyczynę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, z reguły nie może przeciwstawić żądaniu przywrócenia do pracy, twierdzenia o niecelowości uwzględnienia tego żądania. Strona pozwana nie przedstawiła zresztą żadnych argumentów uzasadniających rozważenie możliwości orzeczenie o innym roszczeniu w miejsce wybranego praz powodów, albowiem za takowe nie mogą zostać uznane argumenty o możliwych problemach organizacyjnych związanych z realizacją orzeczenia sądu, z tego względu, że pozwany pracodawca dysponuje instrumentami do ich rozwiązania, o czym była mowa powyżej. Nadto zaś należy zaznaczyć, że z art. 45 § 1 i 2 k.p. w zw. z art. 56 § 2 k.p. wynika zasada rozstrzygania sprawy o roszczenia wskazane w § 1 tego artykułu zgodnie z żądaniem poszkodowanego pracownika, natomiast zasądzenie odszkodowania w miejsce żądanego przywrócenia do pracy może nastąpić wyjątkowo, gdy przywrócenie do pracy jest niemożliwe lub niecelowe (por. uzasadnienie wyroku SN z 16.4.2003 r., I PK 154/02, PP Nr 11/2003, s. 35). Dopuszczalność odstąpienia od tej zasady powinna być oceniana szczególnie wnikliwie w sytuacji, w której, jak w rozpoznawanej sprawie, pracodawca dopuścił się nie tylko uchybień formalnych, lecz także podał nieprawdziwe przyczyny rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika. Można dodać, że w takim przypadku zasądzenie odszkodowania, zamiast żądanego przywrócenia do pracy, może nastąpić zasadniczo tylko w razie stwierdzenia niemożliwości przywrócenia do pracy, zaś stwierdzenie samej niecelowości przywrócenia nie jest wystarczające. Należy też podkreślić, że likwidacja stanowiska pracy w sytuacji, gdy zadania związane z tym stanowiskiem są nadal realizowane w zakładzie pracy nie może być uznana za podstawę stwierdzenia niemożliwości przywrócenia pracownika do pracy na poprzednich warunkach. Przypomnienia wymaga również to, że SN już w przeszłości wskazywał, że likwidacja stanowiska pracy nie stoi na przeszkodzie przywróceniu do pracy pracownika, z którym pracodawca rozwiązał umowę o pracę z naruszeniem prawa (zob. np.: wyrok SN z 16.4.2003 r., I PK 154/02, PP Nr (...), s. 35). Podkreślić należy również, że aczkolwiek ocena prawidłowości działań podejmowanych w celu realizacji statutowych celów spółki, takich jak np. kształtowanie struktury zakładu pracy, w tym likwidacja stanowiska pracy, nie może być oceniana przez sąd pracy, nie oznacza zakazu dokonania oceny konsekwencji takich działań wynikające z przepisów prawa pracy. W szczególności ze swobody przedsiębiorcy kształtowania struktury organizacyjnej zakładu pracy nie wynika, że dokonana w ramach tej swobody likwidacja stanowiska pracy, uniemożliwia lub czyni niecelowym przywrócenie do pracy pracownika, z którym bezzasadnie i z naruszeniem formalnych wymagań rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia ( art. 56 § 2 w zw. z art. 45 § 2 k.p.). Nie ma żadnych podstaw do uznania, że swoboda działania przedsiębiorcy wyłącza jego odpowiedzialność za naruszanie przepisów prawa pracy; zwłaszcza w sytuacji gdy tego rodzaju działanie pracodawcy stanowi stałą praktykę i ma charakter rażący, która to sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. (OSN z dnia 25 lipca 2006r., I PK 56/06, (...) Lex)

W tym zaś stanie rzeczy i mając na względzie powyższe Sąd przywrócił powodów do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy u pozwanego pracodawcy centrum (...) sp. z o.o. w S., o czym orzekł w pkt. I sentencji wyroku na podstawie art. 56§1 k.p.

Natomiast w pkt. II sentencji wyroku Sąd zasądził na rzecz powodów wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, o czym orzekł na podstawie art. 57§1 k.p. zaś w odniesieniu do powódki W. K., na podstawie art. 57§2 k.p. - pod warunkiem podjęcia pracy.

Z kolei w pkt. III wyroku Sąd zasądził na rzecz powódki W. K. kwotę 15.571,80 zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od 26 lipca 2016r. do 15 stycznia 2016r., o czym orzekł na podstawie art. 47 k.p.

Powódka w dacie dokonania wypowiedzenia jej stosunku pracy korzystała z ochrony przed wypowiedzeniem stosunku pracy przewidzianej w art. 39§1 k.p. W wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu z dnia 25 lipca 2016r. w sprawie o sygn. akt IV P 267/15 zasądzono na rzecz powódki wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy za okres do dnia wydania wyroku. Zgodnie natomiast z art. 47 k.p. w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę stosunku pracy w okresie trwania szczególnej ochrony trwałości zatrudnienia, pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy. W niniejszej sprawie powódka pozostawała bez pracy w okresie od 26 lipca 2016r. do dnia 16 stycznia 2017r. i za ten okres również przysługuje jej wynagrodzenie, wobec spełnienia przesłanki podjęcia pracy. Podkreślić bowiem należy, że podjęcie pracy w wyniku przywrócenia do pracy jako warunek nabycia prawa do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy należy rozumieć nie jako faktyczne podjęcie pracy, lecz w znaczeniu prawnym. Polega ono na zgłoszeniu gotowości do niezwłocznego podjęcia pracy (art. 48 § 1 k.p.) i faktycznym okazaniu tej gotowości, jeżeli jest to obiektywnie możliwe. Także bezprawne niedopuszczenie pracownika do pracy przez pracodawcę oznacza podjęcie przez niego pracy w rozumieniu art. 47 k.p. Należy nadto zaznaczyć, że przez pozostawanie bez pracy rozumie się niezatrudnienie u pozwanego pracodawcy. Pracownik może pracować u innego pracodawcy lub uzyskiwać korzyści majątkowe z innych umów, co nie ma jednakże wpływu na jego prawo do wynagrodzenia za pozostawanie bez pracy u pozwanego pracodawcy. Jeżeli zaś po ostatecznym zakończeniu sprawy pracownik nie otrzyma wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy, z ustawowymi odsetkami od daty podjęcia pracy, to może w odrębnym postępowaniu dochodzić różnicy pomiędzy wynagrodzeniem zasądzonym a należnym.

W pkt. IV wyroku Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie pkt. III do kwoty 2.968,99 zł, o czym orzekł z urzędu na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c.

Natomiast w pkt. V wyroku Sąd oddalił dalej idące powództwa w zakresie żądania wskazania, że przywrócenie powodów do pracy ma nastąpić do ich miejsca pracy, jakim jest zakład pracy w O. przy ul. (...). Tego rodzaju sprecyzowanie sposobu realizacji orzeczenia sądowego - w ocenie Sądu - jest zupełnie zbędne, albowiem prawomocne orzeczenie o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy doprowadza do reaktywowania stosunku pracy, o treści odpowiadającej wcześniejszemu stosunkowi pracy. Tym samym określanie miejsca pracy w wyroku jest zbędnym i nie znajduje podstawy prawnej, albowiem miejsce pracy określają poprzednie warunki pracy. Podkreślić jednak należy, że przywrócenie do pracy nie wyklucza ponownego rozwiązania stosunku pracy lub dokonania jego modyfikacji, albowiem w polskim prawie pracy tego rodzaju rozwiązania nie są przewidziane. Zawarcie takiego rozstrzygnięcia w orzeczeniu nie zapewnia również możliwości jego realizacji w postepowaniu egzekucyjnym, albowiem w doktrynie i orzecznictwie za skuteczne przywrócenie do pracy uznaje się również sytuację, w których pracodawca - dacie zgłoszenia przez pracownika gotowości do pracy - wypowiada jego stosunek pracy lub stosuje instytucję z art. 42§4 k.p.

Z kolei w pkt. VI wyroku zasądził od pozwanej Centrum (...) sp. z o.o. w S. na rzecz powodów: D. K. (1), A. P., B. L., M. W. i E. S. kwoty po 180,00 zł zaś na rzecz powódki W. K. kwotę 2.880,00 zł - tytułem kosztów procesu, o czym orzekł na podstawie art. 98§1 i §2 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. w zw. z § 9 ust.1 pkt.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) oraz art. 98§1 i §2 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zw. z §9 ust.1 pkt.1 i pkt. 2 w zw. z §2 pkt.5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) - w odniesieniu do powódki W. K.. W przypadku tej powódki wskazać należy, że w niniejszym postępowaniu domagała się ona zarówno przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 57 k.p. jak też wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy na podstawie art. 47 k.p. W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy w odniesieniu do kosztów procesu zasądzonych na rzecz tej powódki nie znajduje zastosowania zasada, że podstawę obliczenia opłaty z tytułu zastępstwa procesowego strony w sprawie o przywrócenie do pracy i łącznie z nim dochodzone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy stanowi stawka minimalna przewidziana za roszczenie o przewrócenie do pracy i określona w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800) W przedmiotowej sprawie powódka W. K. domagała się nie tylko przywrócenie do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym, ale również wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w związku z pierwotnym wypowiedzeniem. Przy takim układzie żądań, jaki zaistniał w przedmiotowej sprawie nie można przyjąć, aby uwzględnienie obu powództw zależało od wykazania tych samych okoliczności, a mianowicie niezgodnego z prawem wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy. Przesłanki uwzględnienia rozszerzonego powództwa były inne, albowiem gdy sąd orzeka o wynagrodzeniu za czas pozostawania bez pracy już po prawomocnym przywróceniu do pracy (np. wskutek odrębnego dochodzenia tych roszczeń), przesłanką uwzględnienia powództwa o takie wynagrodzenie jest stwierdzenie podjęcia pracy w wyniku prawomocnego przywrócenia do pracy, a ściślej mówiąc, zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia pracy w terminie siedmiu dni od przywrócenia do pracy ( art. 48 § 1 k.p.) (wyrok SN z 10 sierpnia 2010r., I PK 17/2010, Lex Polonica nr 2574995). Nie ma tutaj zatem miejsca sytuacja, że zagadnienie należnego pracownikowi wynagrodzenia za czas pozostawania bez zatrudnienia ma drugorzędny charakter w stosunku do roszczenia głównego jakim jest przywrócenie do pracy. Ta sytuacja ma miejsce w przypadkach gdy pracownik jednocześnie dochodzi przywrócenia do pracy i wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, albowiem w takim układzie procesowym podstawową kwestią sporną w tego rodzaju procesach pozostaje problem zasadności i prawidłowości samego rozwiązania stosunku pracy i na nim przede wszystkim koncentruje się główny nakład pracy pełnomocnika związany z wyjaśnieniem i rozstrzygnięciem sprawy. Taka stan rzeczy nie miał miejsca w przedmiotowej sprawie, albowiem uwzględnienie powództwa W. K. wymagało wykazania zasadności odmiennych przesłanek, wobec czego podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia pełnomocnika powinien stanowić §9 ust.1 pkt.1 i pkt. 2 w zw. z §2 pkt.5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800)

Z kolei w pkt. VII wyroku Sąd nakazał ściągnąć ś od pozwanej Centrum (...) sp. z o.o. w S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Sandomierzu kwotę 9.571,00 zł (dziewięć tysięcy pięćset siedemdziesiąt jeden złotych 00/100) tytułem kosztów sądowych (opłat od pozwów), o czym orzekł na podstawie art. 98§1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz.U.2016. 623 z późn. zm.)

Sędzia:

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego na adres jak z wniosku;

2.  odnotować w kontrolce uzasadnień sędziego.