Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Izabella Gabriel

Protokolant: Aleksandra Duczemińska

po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2017 r.

sprawy przeciwko R. D. (D.)

synowi A. i J. z domu J.

urodzonemu (...) w Z.

obwinionemu o to, że

w dniu 01.07.2015 r. około godziny 23:40 we W. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem jednośladowym (motocyklem) marki K. o nr rej. (...) jadąc jezdnią ul. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy jadąc z prędkością zawierającą się w przedziale rzędu 115-145 km/h a wiec wyższą od dozwolonej o nie mniej niż 55 km/h przy dozwolonej prędkości jazdy do 60 km/h pojazdem poruszał się prawym pasem ruchu (do jazdy na wprost) ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku ul. (...) i na wysokości skrzyżowania z ul; Zachodnią nie zachował należytej ostrożności na łuku drogi- w prawo, przekroczył lewa krawędź pasa ruchu, którym jechał i uderzył w tył samochodu osobowego marki M. (...) o nr rej. (...), którego kierujący jechał środkowym pasem ruchu jezdni ul. (...) z tego samego i w tym samym kierunku.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego R. D. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 40 zł.

Sygn. akt VI W 1339/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku postępowania jurysdykcyjnego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 lipca 2015r., ok. godz. 23.40 obwiniony R. D. jechał motocyklem K. nr rej. (...) prawym pasem jezdni ul. (...) od strony ul. (...), w kierunku ul. (...). Na pasie obok, tj. na środkowym pasie jezdni ul. (...) z tego samego i w tym samym kierunku poruszał się samochód M. nr rej. (...), którym kierował P. K.. Obaj kierujący jechali ze znacznie większą prędkością niż dozwolona administracyjnie - 60 km/h, jechał bowiem z prędkością zawierającą się w przedziale 115-145 km/h. Na wysokości skrzyżowania z ul. (...) obwiniony przekroczył lewą krawędź swojego pasa ruchu w wyniku czego doszło do kontaktu między w/w pojazdami – lewą częścią kierownicy motocykla uderzył w tył M. z lewej strony, w jego tylny lewy błotnik, przez co stracił panowanie nad motocyklem i przewrócił się. Na skutek tego zdarzenia obwiniony doznał obrażeń ciała w postaci zwichnięcia w stawie skokowym górnym prawym, wieloodłamowego złamania podstawy, trzonu i głowy V kości śródstopia prawego, złamania I-IV kości śródstopia prawego, złamania kości klinowej bocznej, łódkowatej i skokowej prawej, zaklinowanego złamania prawego wyrostka poprzecznego kręgu L1, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na czas dłuższy niż 7 dni i były takie jak w art. 157 § 1 kk. Po zdarzeniu obwiniony został przewieziony do szpitala. Uszkodzeniu uległy też oba pojazdy.

Zarówno obwiniony, jak też kierujący samochodem M. w chwili zdarzenia byli trzeźwi.

Kierujący samochodem M. za przekroczenie dozwolonej prędkości został ukarany mandatem karnym.

Prowadzone wcześniej w związku z wyżej opisanym zdarzeniem dochodzenie w sprawie o czyn z art. 177 § 1 kk zostało umorzone z uwagi na brak ustawowych znamion przestępstwa. Decyzję tę zaskarżył pełnomocnik R. D.. Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2016r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia, sygn. akt V Kp 1675/16, zażalenia tego nie uwzględnił i zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy.

Powołany w toku w/w dochodzenia biegły z zakresu techniki motoryzacyjnej i wypadków drogowych stwierdził w sporządzonej opinii, że kierujący samochodem M. nr rej. (...) oraz kierujący motocyklem K. nr rej. (...), zanim doszło do wypadku jechali z prędkością zawierającą się w przedziale rzędu 115-145 km/h, co oznacza, że przekroczyli oni prędkość administracyjnie dozwoloną na tamtej drodze (60 km/h) o nie mniej niż 55 km/h. Z opinii tej wynika nadto, że stan zagrożenia i sytuację wypadkową spowodował obwiniony R. D., kierujący motocyklem, który jadąc z prędkością zdecydowanie wyższą od dozwolonej, nie zachował należytej ostrożności, przekroczył lewą krawędź prawego pasa ruchu, którym jechał i lewą częścią kierownicy motocykla uderzył w tylny lewy błotnik M., którego kierujący jechał swoim środkowym pasem ruchu, w wyniku czego obwiniony stracił panowanie nad motocyklem, przewrócił się doprowadzając tym samym do zaistnienia przedmiotowego wypadku, natomiast kierujący M. podczas zaistnienia przedmiotowego wypadku jechał środkowym pasem ruchu i nie przekroczył prawej krawędzi tego pasa, tym samym w zaistniałych okolicznościach nie przyczynił się do zaistnienia przedmiotowego wypadku.

Wnioski te biegły podtrzymał składając ustną opinię w niniejszym postępowaniu, wskazując fotografie, na których widać, jak obwiniony zbliża się do lewej krawędzi pasa, którym jechał, i na których widać jak dochodzi do kontaktu między pojazdami, zaznaczając przy tym, że wcześniej tego kontaktu nie było.

W pierwszej pisemnej opinii uzupełniającej biegły wskazał m.in., w którym miejscu motocykl w wymiarze poprzecznym jezdni zbliżył się do M., który jechał swoim środkowym pasem ruchu i gdzie doszło do bocznego kontaktu pojazdów oraz gdzie obwiniony stracił równowagę i przewrócił się na nawierzchnię, podając przy tym, że M. nadal przemieszczał się środkowym pasem ruchu. Biegły podał też, że z zapisu z kamer monitorujących wynika, że od momentu w którym samochód M. i motocykl K. znalazły się w zasięgu kamer monitoringu miejskiego, z których nagrania zostały zabezpieczone, nie doszło do kontaktu między tymi pojazdami wcześniej, niż w miejscu wskazanym w opinii (tak wcześniejszej, jak i uzupełniającej), a nadto, że z zapisu kamer monitorujących wynika, że samochód M. nie przekroczył linii oddzielającej środkowy pas ruchu, którym jechał od prawego pasa ruchu, którym jechał obwiniony.

Następnie w składanej ustnej opinii biegły podtrzymał swoje wcześniejsze wnioski, dodając, że przed kontaktem obu pojazdów ich ruch odbywał się stabilnie i nie było do momentu zaistnienia zdarzenia żadnego zakłócenia jazdy.

W kolejnej pisemnej opinii uzupełniającej biegły ponownie wskazał, że nie doszło do kontaktu między motocyklem K. i M. wcześniej niż to przedstawiono w opiniach, a samochód M. nie przekroczył wówczas prawej krawędzi środkowego pasa ruchu, którym jechał.

dowód: notatka urzędowa k. 5; protokoły badania stanu trzeźwości kierowców k. 6,7; protokół oględzin samochodu M. k. 8-9; protokół oględzin motocykla K. k. 10-11; protokół oględzin miejsca zdarzenia k. 12-13; szkic miejsca z zdarzenia k. 14; zdjęcia k. 15; zapis z monitoringi i z kamery św. T. T. k. 20 35; częściowo zeznania św. P. K. k. 21/v i z dnia 20 września 2016r.; dokumentacja medyczna i opinia sądowo – lekarska dot. obwinionego k. 26-27,29-30; częściowo zeznania św. T. T. k. 33/v i z dnia 20 września 2016r.; postanowienie o umorzeniu dochodzenia k. 50; postanowienie SR dla Wrocławia – Śródmieścia; pisemna opinia biegłego k. 38-47; ustna opinia biegłego z dnia 01 grudnia 2016r.; pisemna opinie uzupełniająca biegłego k. 112-140; ustna opinia biegłego z dnia 19 stycznia 2017r.; pisemna opina uzupełniająca k. 150-196; częściowo wyjaśniania obwinionego k. 60 i z dnia 05 lipca 2016r.;

R. D. ma 36 lat, jest kawalerem, ma dwoje małoletnich dzieci, pracuje jako sprzedawca w (...), zarabia ok. 4.000 zł miesięcznie, dotychczas nie był karany za przestępstwa, był natomiast karany za wykroczenia drogowe, nie chorował i nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie, odwykowo.

dowód: wyjaśnienia obwinionego z 05 lipca 2016r.;informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 61

Przesłuchany w toku czynności wyjaśniających obwiniony nie przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu i korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień oświadczył, że wyjaśnienia złoży w Sądzie (k. 60).

Na rozprawie w dniu 05 lipca 2016r. obwiniony nie przyznał się do winy i oświadczył, że kategorycznie nie zgadza się z zarzutem, ponieważ jechał prawym pasem ruchu od pl. (...) w kierunku ul. (...), jechał cały czas prawym pasem, kierowca M. na łuki drogi ścinał zakręt od lewej krawędzi jezdni do prawej. Obwiniony podał, że widząc, że kierowca ten jedzie na niego próbował się ratować, próbował wejść w zakręt pod motocykl uciekając do krawężnika, a gdy kierujący M. docieśnił zakręt został uderzony w kierownicę motocykla, w tym momencie nie miał wpływu na bieg wydarzeń. Dalej obwiniony wyjaśnił, że zdarzenia miało miejsce między 23.45 a 24.00, że nie padało, było przejrzyście, że nie było ruchu, że na pewno przekroczył on dozwoloną prędkość – trudno mu oszacować o ile, ale nie o tyle ile wskazano we wniosku o ukaranie, że jechał prawym pasem jezdni ul. (...), i że pas ten prowadził do jazdy na wprost. Obwiniony podał także, że na jego pasie ruchu nie było żadnego samochodu, że był M., który zbliżał się do niego, od lewej krawędzi jezdni ścinał zakręt w prawo, on wchodząc w zakręt jechał ul. (...), mówiąc o zakręcie obwiniony miał na myśli łuk drogi jakim prowadzi ul. (...). Obwiniony wyjaśnił, że były tam trzy pasy jezdni, że M. poruszał się wszystkimi tymi pasami od lewej strony do prawej, dodał, że zauważył, że M. jedzie wszystkimi pasami jak już jechał na niego. Obwiniony stwierdził, że nie potrafi powiedzieć z jaką prędkością jechał M., dodał, że na pewno jechał szybciej od niego, i że przed ul. (...) na łuku drogi doszło do zetknięcia się jego motocykla z M., tzn. on został uderzony w kierownicę, w wyniku czego stracił panowanie nad motocyklem i pamięta, że potem znalazł się na trawniku. Wyjaśnił też, że jak jechał w stronę pl. (...) – o ile to jest pl. (...), to wtedy M. już tam był, i że od tego palcu do miejsca zdarzenia on jechał cały czas prawym pasem, a M. o ile dobrze pamięta lewym pasem.

Wyjaśnienia obwinionego Sąd ocenił jako wiarygodne jedynie w części dot. czasu i miejsca zdarzenia, pojazdów w nim uczestniczących oraz tego, że kierujący nimi przekroczyli dozwoloną prędkość. W tym bowiem zakresie wyjaśnienia obwinionego nie budzą wątpliwości, są logiczne i korespondują w odpowiednim zakresie z innymi dowodami.

W pozostałym zakresie, wobec wewnętrznej niespójności oraz sprzeczności z pozostałymi dowodami, wyjaśnienia obwinionego Sąd ocenił jako niewiarygodne. I tak np. obwiniony twierdząc, że na pewno przekroczył dozwoloną prędkość oświadczył, że nie potrafi oszacować o ile, przy czym jednocześnie był pewien, że nie o tyle ile wskazano we wniosku o ukaranie. Świadkowi obecnemu na miejscu zdarzenia T. T. bezpośrednio po zdarzeniu powiedział natomiast, że jechał z prędkością 200 km/h. Obwiniony podał też, że M. poruszał się wszystkimi pasami od lewej strony do prawej, stwierdzając następnie, że gdy dojechał do pl. (...) to wtedy M. już tam był, i że od tego palcu do miejsca zdarzenia on jechał cały czas prawym pasem, a M. o ile dobrze pamięta lewym pasem.

Podobnie jak w przypadku obwinionego, jako polegające na prawdzie Sąd ocenił zeznania świadka P. K. odnoszące się do czasu i miejsca zdarzenia, marki i modelu samochodu, którym wówczas jechał oraz rodzaju pojazdu, jakim poruszał się obwiniony. Natomiast co do najistotniejszych kwestii, dot. m.in. toru i sposobu jazdy obu pojazdów oraz ich prędkości i kontaktu do jakiego doszło między nimi, Sąd dał wiarę zeznaniom w/w świadka złożonym w toku postępowania sądowego, gdyż w tym zakresie korespondowały one z zapisem z monitoringu miejskiego oraz opinią biegłego z zakresu techniki samochodowej i wypadków drogowych. W konsekwencji tego Sąd uznał, że zeznania tego świadka w tej części, złożone podczas prowadzonego wcześniej postępowania przygotowawczego nie są wiarygodne.

Jeśli chodzi o zeznania świadka T. T. to w najistotniejszym zakresie były one sprzeczne z zapisem z monitoringu miejskiego bądź z opinią biegłego, a dodatkowo świadek ten stwierdził ostatecznie, że samego momentu uderzenia nie widział, i że nie jest w stanie stwierdzić kto w kogo uderzył. Z tego też powodu nie mogły być one miarodajną podstawą dokonania ustalenia spornych okoliczności.

Opinię biegłego, na którą składa się pierwotnie wydana pisemne opinia, uzupełniające opinie pisemne oraz ustne, Sąd ocenił całościowo jako pełną, jasną i wewnętrznie spójną, a sformułowane wnioski jako logiczne i poparte wnikliwą analizą.

Pozostałym dowodom w postaci notatki urzędowej, protokołów z badania stanu trzeźwości kierowców, protokołów oględzin samochodu M. i motocykla K. oraz miejsca zdarzenia, szkicu z miejsca zdarzenia, załączonych zdjęć, zapisów z monitoringu miejskiego i z kamery z samochodu świadka T. T., dokumentacji lekarskiej i opinii sądowo - lekarskiej dot. obwinionego, postanowienia o umorzeniu dochodzenia i postanowienia SR dla Wrocławia – Śródmieścia, a także danych o karalności obwinionego za wykroczenia drogowe Sąd dał wiarę, nie znajdując podstaw do odmiennej ich oceny, mając przy tym na uwadze, iż także w oparciu o te dowody można było dokonać stosownych ustaleń faktycznych.

Sąd zważył co następuje:

Po zweryfikowaniu przeprowadzonych w sprawie dowodów i dokonaniu na ich podstawie ustaleń faktycznych Sąd uznał, że obwiniony kierując wskazanym motocyklem, jadąc prawym pasem jezdni ul. (...), przekraczając znacznie dopuszczalną prędkość (o nie mniej niż 55 km/h), nie zachował należytej ostrożności i na wysokości skrzyżowania z ul. (...), na łuku drogi w prawo, przekroczył lewą krawędź swojego pasa ruchu i uderzył w tył samochodu osobowego M., którego kierujący jechał środkowym pasem ruchu jezdni ul. (...) z tego samego kierunku ruchu i w tym samym kierunku, przez co stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że przez nieuwagę Sąd nie dokonał korekty opisu czynu poprzez wskazanie, że do zdarzenia doszło na wysokości skrzyżowania ul. (...) z ul. (...), nie zaś na wysokości skrzyżowania z ul. (...), jak omyłkowo wskazał oskarżyciel publiczny.

Obwiniony wyczerpał w ten sposób znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 86 § 1 kw, w myśl którego odpowiedzialności karnej podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd uwzględnił okoliczność łagodzącą w postaci jego wcześniejszej niekaralności za przestępstwa, okoliczność obciążającą stanowiła natomiast jego uprzednia karalność za wykroczenia drogowe. Innych okoliczności łagodzących, jak też obciążających Sąd nie stwierdził.

Biorąc to pod uwagę, jak też uwzględniając dyrektywy wymiaru kary Sąd wymierzył obwinionemu, na podstawie art. 86 § 1 kw, ustawowo przewidzianą karę grzywny, uznając z jednej strony, że w tym konkretnym przypadku taki właśnie rodzaj kary jest najbardziej celowy i to zarówno z uwagi na swój rozmiar, jak też związany z tym stopień dolegliwości, z drugiej zaś bacząc, by dolegliwość ta nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, które ma ona osiągnąć tak w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o powołane przepisy, uznając na podstawie danych zawartych w aktach sprawy co do sytuacji materialnej obwinionego i wysokości uzyskiwanych przez niego dochodów, że brak jest podstaw do zwolnienia go z ponoszenia kosztów i opłaty w sprawie.