Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił W. G. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wskazał, że wnioskodawca udokumentował ogólny staż pracy w wymiarze 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. (decyzja – k. 38 akt ZUS)

W dniu 19 września 2016 roku W. G. wniósł odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę i uwzględnienie do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia:

- od dnia 21 czerwca 1983 roku do dnia 11 stycznia 1985 roku w (...) Związku Spółdzielni (...) w S. Zakład (...) w S.,

- od dnia 22 stycznia 1985 roku do dnia 10 stycznia 1991 roku w Wojewódzkim Zakładzie (...) w S.,

- od dnia 11 stycznia 1991 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) Spółdzielni (...) w G..

(odwołanie – k. 3- 5)

Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 4 października 2016 roku organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wskazał, że ze złożonych przez wnioskodawcę świadectw pracy i angaży nie można określić charakteru jego pracy, ponieważ z dokumentów tych wynika jedynie, iż w okresie od dnia 21 czerwca 1983 roku do dnia 11 stycznia 1985 roku w (...) Związku Spółdzielni (...) w S. Zakład (...) w S. oraz od dnia 22 stycznia 1985 roku do dnia 10 stycznia 1991 roku w Wojewódzkim Zakładzie (...) w S. W. G. zatrudniony był na stanowisku kierowcy. (odpowiedź na odwołanie – k. 6)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. G. urodził się (...). Nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. (bezsporne)

W dniu 20 lipca 2016 roku ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę. (wniosek – k. 1 – 4 akt ZUS)

W okresie od dnia 21 czerwca 1983 roku do dnia 11 stycznia 1985 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) Związku Spółdzielni (...) w S. Zakład (...) w S., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy. (świadectwo pracy – k. 8 akt osobowych w kopercie z k. 33)

W okresie tego zatrudnienia jeździł samochodami o ładowności powyżej 3, 5 tony – wywrotkami marki S.. Jedyną pracą jaką wykonywał w tym okresie było wożenie tego typu samochodami materiałów budowlanych (piachu, cementu, cegły itp.) ze żwirowni na budowy Nie był delegowany do wykonywania innych prac. Nie miał żadnych przerw w zatrudnieniu.

(zeznania świadka S. G. k 59, zeznania świadka A. S. k 59, przesłuchanie wnioskodawcy – k.60 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami k.58 odw.)

W okresie od dnia 22 stycznia 1985 roku do dnia 10 stycznia 1991 roku wnioskodawca był pracownikiem Wojewódzkiego Zakładu (...) w S., zatrudniony w pełnym wymiarze czasu na stanowisku kierowcy. (świadectwo pracy – akta osobowe w kopercie z k. 28)

W okresie tym ubezpieczony jeździł cysterną z mlekiem - samochodem o ładowności powyżej 5 ton. Jeździł do mleczarni G., R. (...) i S.. Zwoził ze zlewni mleko do tych mleczarni, a później woził mleko do Ł., R. i do proszkowni mleka. (zeznania świadka M. M. k 59-59 odw., zeznania świadka K. K. k 59 odw., , przesłuchanie wnioskodawcy – k. 60 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami k.58 odw.)

W okresie tego zatrudnienia wnioskodawca został oddelegowany na 8-9 miesięcy do przewozu regałów magazynowych z T. w różne miejsca w Polsce. Woził je samochodem ciężarowym marki J. o ładowności 7-8 ton. (zeznania świadka K. K. k 59 odw., , przesłuchanie wnioskodawcy – k. 60)

Decyzją z dnia 4 stycznia 2017 r. ZUS uznał wnioskodawcy okres pracy od dnia 11 stycznia 1991 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) Spółdzielni (...) w G. jako pracę w szczególnych warunkach. (decyzja ZUS – k. 22)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentów, jak i osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań świadków, korespondujących ze sobą wzajemnie i z przesłuchaniem wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie jest zasadne.

W myśl art.184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz. 887), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie zaś z ust.2 w/w przepisu emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust.1 i 2 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11. 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe co do wieku – ukończył 60 rok życia oraz lat okresów składkowych i nieskładkowych – łącznie 25 lat. Skarżący nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

W ocenie Sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę wnioskodawca spełnia również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ustalenia Sądu dokonane w niniejszym postępowaniu dowiodły także, że w okresie od dnia 21 czerwca 1983 roku do dnia 11 stycznia 1985 roku podczas zatrudnienia w (...) Związku Spółdzielni (...) w S. wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o masie całkowitej powyżej 3,5 tony.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika bowiem, że W. G. w spornym okresie zatrudnienia - od dnia 22 stycznia 1985 roku do dnia 10 stycznia 1991 roku w Wojewódzkim Zakładzie (...) wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracę na stanowisku kierowcy samochodów o ładowności powyżej 3,5 tony.

Prace te zaliczyć należy do prac w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A dziale VIII, poz.2 – załącznika do cytowanego rozporządzenia Rady Ministrów.

Pomocnicze znaczenie w tym zakresie stanowi wykaz zawarty w załączniku do Zarządzenia Ministra Komunikacji Nr 64 z dnia 29 czerwca 1983 w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej (Dz. Urz. MB z dnia 13 lipca 1983 r.). Stanowisko to wymienione zostało w Wykazie A, Dziale VIII, poz. 2, pkt 5 – kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Stosownie do § 2 ust.1 okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. W myśl § 2 ust. 2 okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków i przesłuchania wnioskodawcy.

Dowody te pozwoliły na dodanie do okresu pracy w szczególnych warunkach przyjętego przez organ rentowy tj. od dnia 11 stycznia 1991 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) Spółdzielni (...) w G. – 7 lat, 11 miesięcy i 20 dni (a nie jak błędnie przyjął ZUS 7 lat, 10 miesięcy i 23 dni) dodatkowo spornych okresów zatrudnienia wnioskodawcy:

- w (...) Związku Spółdzielni (...) w S. Zakład (...) w S. w okresie od dnia 21 czerwca 1983 roku do dnia 11 stycznia 1985 roku (1 roku, 6 miesięcy i 21 dni)

- w Wojewódzkim Zakładzie (...) w S., w okresie od dnia 22 stycznia 1985 roku do dnia 10 stycznia 1991 roku (5 lat, 11 miesięcy i 20 dni)

Tak poczynione ustalenia wskazują, że W. G. legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w rozmiarze przekraczającym 15 lat (15 lat i 6 miesięcy).

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do spornego świadczenia.

Na mocy art.129 ust.1 cytowanej ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek w dniu 20 lipca 2016 roku i w dniu 8 czerwca 2016 roku ukończył 60 lat, zatem prawo do emerytury nabył od dnia lipca 2016 r.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

A.L.