Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 689/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 lutego 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił B. K. prawa do emerytury.

Decyzja została wydana na podstawie art.184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 roku, poz.748 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż ubezpieczony nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Do czasu pracy w szczególnych warunkach Zakład nie zaliczył pracy w Ł. Zakładach (...) na stanowisku robotnika transportu wewnętrznego w okresie od 29 sierpnia 1977 roku do 13 maja 1977 roku oraz pracy od 2 sierpnia 1990 roku do 29 tycznia 1995 roku na stanowisku spawacz-ślusarz w Zakładzie (...).

Zakład wskazał, iż ubezpieczony do 1 stycznia 199 roku udowodnił 11 lat i 16 dni pracy w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony.

Podał, że zakłady w których pracował obecnie nie istnieją i nie ma kto zweryfikować stanowiska spawacza, tylko dlatego, że ma podwójny angaż spawacz – ślusarz, a w rzeczywistości zajmował się tylko spawaniem. Praca ta była bardzo uciążliwa i szkodliwa. Brak wentylacji zmuszał go do pracy w zapyleniu i wysokiej temperaturze.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony B. K. urodził się w dniu (...). W dniu 23 listopada 2015 roku złożył wniosek o emeryturę.

Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(wniosek – k.1-2 akt ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony na 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych.

(okoliczność bezsporna)

Do pracy w szczególnych warunkach Zakład zaliczył ubezpieczonemu następujące okresy pracy na stanowisku spawacza:

1)  od 7 listopada 1978 roku do 31 stycznia 1980 roku w Stoczni (...),

2)  od 26 maja 1980 roku do 31 grudnia 1983 roku w Zakładach (...) Zakładzie Z-4 w T.,

3)  od 30 kwietnia 1986 roku do 1 sierpnia 1990 roku w Ł. Zakładach (...) w Ł.,

4)  od 1 stycznia 1997 roku do 31 grudnia 1998 roku w Zakładzie (...) w T. (z wyłączeniem okresu zasiłku chorobowego od 4 do 19 kwietnia 1997 roku).

(świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach – k.13, 15, k.16, k.21 akt ZUS, świadectwo pracy – k.17 akt ZUS)

23 sierpnia 1978 roku ubezpieczony ukończył kurs spawania elektrodami otulonymi, a 28 maja 1997 roku kurs spawania gazowego.

(książka spawacza – k.3-5)

W okresie od 27 czerwca 1975 roku do 4 kwietnia 1977 roku ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową.

(książeczka wojskowa – k.4-13 akt ZUS I plik)

Po odbyciu służby wojskowej ubezpieczony podjął pracę w Zakładach (...) na stanowisku robotnika transportu wewnętrznego w Wydziale S. i Farbiarni. W Zakładach tych ubezpieczony pracował w okresie od 29 sierpnia 1977 roku do 13 maja 1978 roku.

Ubezpieczony zajmował się pakowaniem surowca i przewożeniem półproduktów między wydziałami.

(świadectwo pracy – k.14 akt ZUS, I plik, zeznania świadków J. P. (1) min.00:03:20-00:09:37 i P. D. min.00:25:03-00:30:32 protokół z 16.01.2017 r., zeznania ubezpieczonego min.00:03:03-00:23:03 protokół w 26.10.2016 r. w zw. z min.00:12:29 protokół z 16.01.2017 r.)

Ubezpieczony zakończył 31 grudnia 1983 roku pracę w Zakładach (...) Zakładzie Z-4 w T. na skutek nieprzyjęcia wypowiedzenia zmieniającego. Ubezpieczonemu zaproponowano zatrudnienie na stanowisku ślusarza – spawacza. W piśmie skierowanym do pracodawcy w dniu 12 grudnia 1983 roku ubezpieczony wyjaśnił, iż zmiana stanowiska pracy będzie skutkowała zmniejszeniem wynagrodzenia. Podał, że gdy dotychczas nie było pracy na spawalni był przenoszony do prac ślusarskich, ale na zarobkach nie tracił.

(oświadczenie o wypowiedzeniu, pismo ubezpieczonego – akta osobowe, k.15)

W dniu 2 sierpnia 1990 roku ubezpieczony został zatrudniony w Zakładach (...) w Zakładzie Z-4 w T. na stanowisku spawacza – ślusarza.

(umowa o pracę – akta osobowe, k.15)

W angażu z dnia 12 grudnia 1990 roku pracodawca wskazał stanowisko ubezpieczonego spawacz.

W kolejnych angażach od dnia 1 lutego 1991 roku do końca zatrudnienia stanowisko pracy ubezpieczonego było określane jako spawacz – ślusarz.

W dniu 27 marca 1991 roku ubezpieczony zwrócił się do pracodawcy o zmianę stanowiska spawacz – ślusarz z dniówką zadaniową na stanowisku spawacz – ślusarz z dniówką akordową.

(wniosek o zatrudnienie, angaże, pismo ubezpieczonego, karta szkolenia bhp – akta osobowe, k.15)

Umowa o pracę została rozwiązana w dniu 29 stycznia 1995 roku z powodu długotrwałej choroby ubezpieczonego.

(świadectwo pracy – akta osobowe, k.15)

Od dnia 6 maja 1996 roku ubezpieczony został ponownie zatrudniony w Aparatury Elektrycznej E. (...) w T. na stanowisku spawacza – ślusarza w D. Mechanicznym. Umowa została zawarta na czas określony do 31 lipca 1996 roku, a kolejna do 31 grudnia 1996 roku i w dniu 30 grudnia 1996 roku na czas do 31 października 1997 roku.

Na podstawie umowy z dnia 31 października 1997 roku ubezpieczony został zatrudniony na czas nieokreślony na stanowisku spawacza. W umowie o pracę wskazano, że praca jest wykonywana w warunkach szczególnych.

(umowy o pracę – akta osobowe, k.15)

W pismach kierowanych do pracodawcy z dnia 22 października 1997 roku, z dnia 5 listopada 1997 roku ubezpieczony wskazywał, że zajmuje stanowisko spawacza – ślusarza.

(pisma – akta osobowe, k.15)

Od 1 listopada 1997 roku ubezpieczony został zatrudniony na stanowisku spawacza w D. Mechanicznym.

(umowa o pracę – akta osobowe, k.15)

Pracodawca ubezpieczonego Zakład (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wydał ubezpieczonemu świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w okresie od 1 stycznia 1997 roku do 31 grudnia 2006 roku na stanowisku spawacza.

(świadectwo – akta osobowe, k.15)

W Zakładach (...) w okresie zatrudnienia od 2 sierpnia 1990 roku ubezpieczony wiedział, że w angażach ma wpisane podwójne stanowisko pracy spawacza – ślusarza. Nie zwracał się do pracodawcy o zmianę nazwy stanowiska pracy. Ubezpieczony zajmował się spawaniem.

(zeznania ubezpieczonego min.00:03:03-00:23:03 protokół w 26.10.2016 r. w zw. z min.00:12:29 protokół z 16.01.2017 r., zeznania świadków M. O. min.00:30:32-00:46:23 i J. S. min.00:46:23-00:54:41 protokół z 26.10.2016 r.)

J. S. był zatrudniony w Zakładach (...) w T. od 11 października 1983 roku na stanowisku ślusarza, a od 1 maja 1984 roku na stanowisku spawacza - ślusarza. OD 1 lipca 1998 roku J. S. został przeszeregowany na stanowisko spawacza.

(umowy o pracę, angaże - akta osobowe, k.55)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci wniosku o emeryturę, świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach, książeczki spawacza, książeczki wojskowej ubezpieczonego, świadectwa pracy z Zakładów (...) oraz dokumentacji osobowej ubezpieczonego dotyczącej zatrudnienia w Zakładach (...) i Zakładach (...).

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom ubezpieczonego i świadków J. S. i M. O. w zakresie dotyczącym wykonywania przez ubezpieczonego pracy stale przy spawaniu. Zeznania te są sprzeczne z treścią dokumentacji osobowej ubezpieczonego, z której wynika iż ubezpieczonemu powierzono stanowisko spawacza – ślusarza. Stanowisko to było powtarzane w dokumentacji od początku zatrudnienia w dniu 2 sierpnia 1990 roku do 29 stycznia 1995 roku i od 6 maja 1996 roku do 31 października 1997 roku. Od 1 listopada 1997 roku pracodawca powierzył ubezpieczonemu obowiązki spawacza. Jedynie z dokumentacji osobowej wynika, iż prace spawacza były ubezpieczonemu powierzone od 1 grudnia 1990 roku do 31 stycznia 1991 roku powierzono ubezpieczonemu obowiązki spawacza.

Nadto zeznania świadka J. S. dotyczące zatrudnienia własnego są również sprzeczne z jego dokumentacją pracowniczą. Z dokumentacji tej wynika bowiem, że świadek został zatrudniony jako ślusarz a obowiązki spawacza - ślusarza powierzone zostały mu od 1 maja 1984 roku. Trudno przyjąć, by świadek pamiętał zatrudnienie współpracownika a mylił się co do własnego przebiegu zatrudnienia.

W ocenie Sądu świadkowie J. S. i M. O. składają zeznania przychylne ubezpieczonemu, zeznając że ubezpieczony nie wykonywał innych praca poza spawaniem, czemu przeczy dokumentacja osobowa ubezpieczonego. Jeśli pracodawca powierzyłby ubezpieczonemu tylko prace spawacza to stanowisko to byłoby w treści umowy o pracę i kolejnych angaży (jak w przypadku zatrudnienia do 31 grudnia 1983 roku i od 1 listopada 1997 roku) i wydałby ubezpieczonemu świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność nieprzyjęcia przez ubezpieczonego nowych warunków pracy uzasadniona zmianą stanowiska pracy ze „spawacza” na „spawacza – ślusarza”. Ponowne zatrudnienie w tym samym zakładzie od 2 sierpnia 1990 roku i zaakceptowanie przez ubezpieczonego pracy „spawacza – ślusarza” było związane z brakiem innych ofert pracy.

Na wiarę zasługują zeznania ubezpieczonego oraz świadków P. D. i J. P. (2) dotyczące zatrudnienia i wykonywanych przez ubezpieczonego prac w Zakładach (...). Zarówno ubezpieczony jak i świadkowie potwierdzili, że ubezpieczony zajmował się przewożeniem półproduktów miedzy wydziałami, pracując na stanowisku robotnika transportowego. Zeznania świadków są zgodne z treścią świadectwa pracy i tym samym zasługują na wiarę.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Postępowanie w niniejszej sprawie sprowadziło się do rozstrzygnięcia czy następujące okresy pracy ubezpieczonego:

1)  w Zakładach (...) od 29 sierpnia 1977 roku do 13 maja 1978 roku na stanowisku robotnika transportowego,

2)  w Zakładach (...) od 2 sierpnia 1990 roku do 29 stycznia 1995 roku na stanowisku spawacza – ślusarza,

3)  w Zakładach (...) na stanowisku spawacza – ślusarza od 6 maja 1996 roku do 31 grudnia 1996 roku,

można zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią art.184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 r., poz.887 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art.32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art.184 ust.2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 roku, emerytura, o której mowa w ust.1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Prawo do emerytury na podstawie art.184 ww. ustawy przysługuje ubezpieczonemu, który na dzień wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany wiek, niezależnie od tego czy w chwili osiągnięcia tego wieku wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy wykonywał inną pracę i czy pozostawał w zatrudnieniu.

Z treści przepisu art.32 ww. ustawy wynika, że możliwe jest wcześniejsze przejście na emeryturę przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie art.32 ust.4 ww. ustawy wiek emerytalny, o którym mowa w ust.1 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki na podstawie którym osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za dotychczasowe przepisy (w rozumieniu art.32 ust.4 ww. ustawy) należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz.43), ale wyłącznie w zakresie regulowanym przez ww. ustawę o emeryturach i rentach, a więc co do wieku emerytalnego, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków, na jakich osobom wykonującym prace określone w ust.2 i ust.3 art. 32 tej ustawy przysługuje prawo do emerytury (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01, OSNAP 2002/10/243 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 r., II UK 31/09, Lex nr 559949).

Zgodnie z treścią §3 i 4 ww. rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji jednego z wykazów ww. rozporządzenia. Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

Odnosząc się do pierwszego z okresów zatrudnienia w Zakładach (...) to z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku robotnika transportu wewnętrznego. Zakład ten zajmował się produkcją wełny.

W wykazie tym do pracy w szczególnych warunkach zostały zaliczone prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych (dział VII punkt 4). Natomiast stanowiska na których praca jest wykonywana w szczególnych warunkach zostały sprecyzowane w wykazie A stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego Nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach resortu przemysłu chemicznego i lekkiego (Dz. Urz. MG nr 4, poz.7). W dziale VII punkcie 4 podpunkcie 50 wymieniono stanowisko robotnika transportu wewnętrznego. Wykaz ten stanowi - jako, że ma charakter informacyjny, techniczno-porządkujący, uściślający ogólne pojęcia istniejące w rozporządzeniu Rady Ministrów - swego rodzaju wskazówkę, dowód, że takie a nie inne czynności były przez pracownika istotnie wykonywane w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z 29 stycznia 2008 roku, I UK 192/07, Lex nr 447272).

Ww. okres zatrudnienia (8 miesięcy i 16 dni) należy zatem zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach.

Odnosząc się do kolejnych spornych okresów zatrudnienia w Zakładach (...) od 2 sierpnia 1990 roku do 29 stycznia 1995 roku i od 6 maja 1996 roku do 31 grudnia 1996 roku należy wskazać, iż ubezpieczony zajmował stanowisko spawacza – ślusarza.

W wykazie A stanowiącym załącznika do ww. rozporządzenia do prac w warunkach szczególnych zostały zaliczone „Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo-wodorowym” – Dział XIV punkt 12.

W świetle §2 ust.1 i 2 ww. rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w Kodeksie postępowania cywilnego, a do Sądu należy ocenia ich wiarygodności. (wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 – OSNAPiUS 1998/21/638 i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 roku II UKN 39/00 Lex 46075, uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Prawo do emerytury przewidziane w art.184 w związku z art.32 ustawy emerytalnej ma charakter wyjątkowy, jest odstępstwem od ogólnej reguły dotyczącej warunków przechodzenia na emeryturę, a zatem właściwe przepisy muszą być wykładane w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca, prowadząca w konsekwencji do wypaczenia idei, że emerytura w wieku wcześniejszym jest wynikiem pracy w obciążających dla zdrowia warunkach. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach. Istotnym warunkiem przyznania świadczenia z tytułu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach jest stwierdzenie w ramach pełnego wymiaru czasu pracy oddziaływania szkodliwych warunków na organizm pracownika. R. legis instytucji przewidzianej w art.32 ww. ustawy o emeryturach i rentach z FUS opiera się na założeniu, że praca wykonywana w szczególnych warunkach przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też osoba wykonująca taką pracę ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Zaliczenie nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów niebudzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1998 roku, II UKN 440/97, Lex 34199). W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyłączone jest, stosownie do treści art.473§1 k.p.c., zastosowanie przepisów ograniczających dopuszczalność dowodów ze świadków i przesłuchania stron (art.246 i 247 k.p.c.). W sprawach tych dopuszczalne jest wykazywanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń, z ubezpieczenia społecznego, także gdy z dokumentów wynika co innego. W orzecznictwie (wyroki Sądów Apelacyjnych: w S. z dnia 20 września 2012 roku, III AUa 374/12 Lex 1223476, w Ł. z dnia 3 kwietnia 2013 roku, III AUa 1267/12 - Lex 1312036, w B. z dnia 17 kwietnia 2013 roku, III AUa 10430/12 - Lex 1314677) przyjmuje się, że „dowód tylko z zeznań świadków, z uwagi na szczególny i wyjątkowy charakter prawa do emerytury w obniżonym wieku, nie może przesądzać o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach, zwłaszcza, gdy fakty wynikające z zeznań świadków nie znajdują potwierdzenia w dokumentacji pracowniczej. Inaczej mówiąc moc dowodowa zeznań świadków, jest tak niska, że dowody z zeznań świadków nie spełniają wymogu dowodów pewnych, jednoznacznych i precyzyjnych. Z tej zatem przyczyny na takich dowodach nie można oprzeć orzeczenia pozytywnego dla strony.”

Wskazać należy, że dla oceny, czy ubezpieczony pracował w szczególnych warunkach, ma znaczenie rodzaj powierzanej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Takie stanowisko wielokrotnie zajmował także Sąd Najwyższy (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 stycznia 2008 roku, sygn. akt I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75; z dnia 6 grudnia 2007 roku, sygn. akt III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 4 października 2007 roku, sygn. akt I UK 111/07; z dnia 19 września 2007 roku, sygn. akt III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 14 września 2007 roku, sygn. akt III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325).

W ocenie Sądu z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż w spornych okresach ubezpieczony nie wykonywał pracy przy spawaniu stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Poza pracami spawalniczymi ubezpieczonemu zostały powierzone obowiązki ślusarza. Wynika to z umowy o pracę, angażu, pism ubezpieczonego kierowanych do pracodawcy w okresie zatrudnienia. Nie bez znaczenia jest okoliczność, iż ubezpieczony nie przyjął w 1983 roku nowych warunków zatrudnienia z powodu powierzenia mu dodatkowych obowiązków ślusarza. Natomiast podejmując ponownie zatrudnienie wyraził zgodę na zatrudnienie na stanowisku spawacza – ślusarza. Stanowisko to było powierzane ubezpieczonemu w kolejnych dokumentach, wskazywane także przez ubezpieczonego w pismach kierowanych do pracodawcy. Dopiero od 1 listopada 1997 roku pracodawca powierzył ubezpieczonemu obowiązki spawacza, wpisując w umowie o pracę jako dodatkowe warunki zatrudnienia „pracę w szczególnych warunkach”. Trudno zatem przyjąć, aby przez cały okres zatrudnienia pracodawca fałszował dokumentację pracowniczą, wskazując stanowisko i powierzając ubezpieczonemu obowiązki, których on nie wykonywał.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach w ocenie Sądu można zaliczyć jedynie okres od 1 grudnia 1990 roku do 31 stycznia 1991 roku, bowiem w angażu z dnia 8 grudnia 1990 roku pracodawca określił stanowisko ubezpieczonego „spawacz”.

W ocenie Sądu wobec innej treści dokumentacji osobowo płacowej nie można się oprzeć na sprzecznych z nią zeznaniach świadków i ubezpieczonego. Tym bardziej, że dokumentacja ta jest kompletna, akta osobowe zawierają koleje zmiany stawki wynagrodzenia, w których konsekwentnie jest określana praca powierzona ubezpieczonemu – praca spawacza – ślusarza.

Pracodawca ubezpieczonego nie potwierdził wykonywania przez ubezpieczonego pracy w szczególnych warunkach w spornych okresach, choć podmiot ten nadal prowadzi działalność.

Z dokumentacji osobowej ubezpieczonego wynika, iż ubezpieczonemu poza praca spawacza powierzono prace ślusarza. Zatem nie wykonywał on stale pracy przy spawaniu.

Reasumując do niespornego stażu pracy w szczególnych warunkach 11 lat i 16 dni należy zaliczyć okres zatrudnienia w Zakładach (...) (8 miesięcy i 16 dni) oraz 2 miesiące pracy w Zakładach (...). Staż ten na dzień 1 stycznia 1999 roku jest niższy niż 15 lat.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art.477 14§ k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć ubezpieczonemu, pouczając go o prawie, terminie i sposobie złożenia apelacji.

18.04.2017 r.