Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 15 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Łosik

Protokolant: Anna Płóciniak

po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2017 r. w Poznaniu

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko H. W., T. W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanych na rzecz powoda solidarnie kwotę 269.272,91zł (dwieście sześćdziesiąt dziewięć tysięcy dwieście siedemdziesiąt dwa złote dziewięćdziesiąt jeden złotych) wraz z odsetkami umownymi od kwoty 246.160zł od dnia 11 czerwca 2016r. do dnia zapłaty, w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, jednak nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

2.  Zasądza od pozwanych na rzecz powoda solidarnie kwotę 12.325zł (dwanaście tysięcy trzysta dwadzieścia pięć złotych) tytułem zwrotu postępowania.

SSO Anna Łosik

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2016 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła pozew w postepowaniu nakazowym domagając się zasądzenia od pozwanych H. W. oraz T. W. solidarnie na swoją rzecz kwoty 269.272,91 zł wraz z odsetkami umownymi od kwoty 246.160 zł od dnia 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty.

Zarządzeniem z dnia 24 października 2016 r. sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

Zarządzeniem z dnia 7 listopada 2016 r. H. W. oraz T. W. zostali zobowiązani do złożenia w terminie 14. dni odpowiedzi na pozew zawierającej wszelkie twierdzenia i wnioski i to pod rygorem:

-uznania twierdzeń pozwu za przyznane,

-zwrotu odpowiedzi na pozew złożonej po upływie terminu,

- pominięcia spóźnionych twierdzeń i wniosków dowodowych.

W zakreślony terminie pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew, nie sformułowali żadnych twierdzeń i nie zgłosili żadnych wniosków dowodowych.

Na rozprawie z dnia 1 marca 2017 r. pozwana H. W., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawny, wniosła o oddalenie powództwa, a ewentualnie w razie uwzględnienia powództwa o rozłożenie zasądzonej należności na 12 rat. Pełnomocnik powódki sformułował zarzut nieudowodnienia wysokości roszczenia podnosząc, iż dokumenty przedłożone przez stronę powodową nie są miarodajne dla wykazania zasadności roszczenia i jego wysokości.

Pozwany T. W. sformułował analogiczne wnioski z powołaniem się na tożsamą argumentację.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7 kwietnia 2014 r. H. W. oraz T. W. zawarli z (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. umowę Kredyt Mieszkaniowy Własny K. Hipoteczny w Pln nr (...). Pozwani nie regulowani jednak określonych w umowie należności. Mając to na uwadze powódka wypowiedziała przedmiotową umowę, która ulega rozwiązaniu, a całość salda zadłużenia stała się wymagalna.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) (k.6).

W dniu 10 czerwca 2016 r. bank sporządził wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) na kwotę 269.272,91 zł. Na wymagalne zadłużenie składały się: 246.160 zł tytułem należności głównej; 23.082,91 zł tytułem odsetek za okres od 28 marca 2015 r. do 10 czerwca 2016 r.; 30 zł tytułem prowizji i opłat; dalsze odsetki umowne w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczone od kwoty 246.160 od dnia 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty, jednak nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa tj. dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...) (k.6).

W dniu 23 marca 2016 r. powódka skierowała do H. W. wezwanie do zapłaty. Powódka nie odebrała w terminie wezwania, które w dniu 20 kwietnia 2016 r. zostało powódce zwrócone.

Dowód: wezwanie do datowane na 16 marca 2016 r. (k.7), potwierdzenie odbioru wraz z listem (k.8).

W dniu 23 marca 2016 r. powódka skierowała do T. W. wezwanie do zapłaty. W dniu 29 marca 2016 r. wezwanie zostało doręczone pozwanemu.

Dowód: wezwanie do datowane na 16 marca 2016 r. ( k.9 ), potwierdzenie odbioru wraz z listem (k. 10 ).

Powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. prowadzi działalność gospodarczą m.in. w branży finansowej działalności usługowej na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawie w Warszawie pod nr (...).

Dowód: odpis aktualny z rejestru przedsiębiorców (k.14-15 i 16-17).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych w treści uzasadnienia dokumentów prywatnych złożonych w oryginałach oraz kopiach.

Zaznaczyć należy, że na rozprawie w dniu 1 marca 2017 r. pełnomocnik pozwanej wraz z pozwanym zarzucili, że dokumenty, na które powołała się strona powodowa nie są wystarczające dla wykazania zasady i wysokości roszczenia. Zarzuty te były spóźnione, gdyż zostały podniesione po upływie terminu określonego w zarządzeniem z dnia 7 listopada 2016 r. W związku z tym należało zastosować rygor określony w art. 207 § 6 k.p.c. wedle którego Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Strona pozwana nie uprawdopodobniła w żaden sposób, iż zachodzi jedna z przesłanek pozwalająca na uwzględnienie podniesionych po terminie zarzutów. Pozwani nie sformułowali w tym zakresie żadnych twierdzeń. Podkreślić przy tym trzeba, że pozwani nie zakwestionowali faktu zawarcia umowy z powodem, ani okoliczności wynikających z wyciągu ksiąg bankowych. Nie złożyli też żadnych własnych wniosków dowodowych.

Kluczowym dowodem w niniejszej sprawie okazał się wyciąg z ksiąg bankowych, który pozwolił sądowi ustalić istnienie wymagalnego zadłużenia pozwanych oraz jego wysokości. Odnosząc się do mocy prawnej wyciągu z ksiąg bankowych należy podkreślić, iż Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 15 marca 2011 roku, sygn. akt P 7/09 (Dz. U. z 2011, nr 72, poz. 388) stwierdził, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, w zakresie, w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Niemniej zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem powstałym na kanwie powyższego orzeczenia wyciągi z ksiąg bankowych stanowią dokumenty prywatne (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 lutego 2014 r. I ACa 290/13), którym należy przypisać moc dowodową (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2016 r. I ACa 1758/15). Do wyciągu z ksiąg bankowych należy zatem zastosować art. 245 k.p.c. wedle, którego dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Mając to na uwadze Sąd nie znalazł podstaw, aby zakwestionować prawdziwość, czy autentyczność przedłożonego dowodu. Na marginesie należy wskazać, że wyciąg z ksiąg bankowych został wystawiony przez bank, którego czynnościom należy przypisać cechę wiarygodności, jako instytucji zaufania publicznego. Podkreślić przy tym trzeba, że pozwani nie zakwestionowali faktu zawarcia umowy o kredyt hipoteczny z powodem. Nie podważyli też twierdzeń o powstaniu zadłużenia, ani okoliczności wynikających z wyciągu ksiąg bankowych. Nie złożyli też żadnych własnych wniosków dowodowych.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka wykazała swoje roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości.

Strony zwarły, bowiem umowę Kredyt Mieszkaniowy Własny K. Hipoteczny w walucie polskiej nr (...), która ulegała rozwiązaniu w skutek braku spłaty należności przez pozwanych. Oznacza to, że wierzytelność powoda stała się wymagalna i po upływie terminu określonego w wezwaniu do zapłaty pozwani byli w zwłoce co do płatności. Okoliczności te, niezaprzeczone przez pozwanych, zostały dowiedzione dokumentem w postaci wyciągu z ksiąg banku.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art.69 i 75 prawa bankowego, należało zasądzić solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 269.272,91 zł. Na wskazaną kwotę składają się następujące należności: 246.160 zł tytułem należności głównej, 23.082,91 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za okres od 28 marca 2015 r. do 10 czerwca 2016 r. oraz 30 zł tytułem prowizji i opłat.

O odsetkach umownych od zasądzonego roszczenia Sąd orzekł na podstawie art. 359 § 1kc w zw. z art.481kc, zastrzegając, ze ich wysokość nie może przekroczyć odsetek maksymalnych.

Mając to na uwadze powyższe należało uwzględnić wniosek powódki i zasądzić solidarnie od pozwanych na rzecz powódki odsetki umowne od kwoty 246.160 zł od dnia 11 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego (...), jednak nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

O wniosku pozwanych o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia należało orzec na podstawie art. 320 k.p.c., wedle którego w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Instytucja rozłożenia na raty zasądzonego świadczenia stanowi rozwiązanie mające służyć interesowi dłużnika, który z powodów przez siebie niezawinionych nie jest w stanie jednorazowo uczynić zadość spełnieniu zasądzonego świadczenia, natomiast spłata ratalna lub w późniejszym terminie będzie dla nich realnie dogodniejsza. Podkreślić jednak należy wyjątkowość regulacji art. 320 k.p.c. oraz obowiązek sądu brania pod uwagę nie tylko sytuacji dłużnika, ale również interesów wierzyciela. Wskazać też trzeba na istotne znaczenie dla korzystania z tej nadzwyczajnej instytucji, charakteru zasądzanego świadczenia, tak by nie premiować dłużników niesolidnych i nie dających gwarancji, że należności, mimo rozłożenia na raty, nie będą realizowane.

W rozpoznawanej sprawie powyższa instytucja nie mogła być zastosowana. Przede wszystkim pozwani w żaden sposób nie udowodnili, aby w ich sytuacji zachodził szczególnie uzasadniony wypadek. W niniejszym procesie pozwani nie złożyli żadnego wniosku dowodowego. Oznacza to, że ich stanowisko nie podlegało merytorycznej weryfikacji. Niemniej ubocznie należy zaznaczyć, że postępowanie dowodowe, a konkretnie dowody przedłożone przez powódkę, jednoznacznie wskazują, że pozwani mieli pełną świadomość przysługującej powódce względem nich wymagalnej wierzytelność o określonej wysokości, albowiem otrzymali wezwania do zapłaty, a także na etapie postępowania sądowego odpisy pozwu. Mimo tego pozwani nie podjęli żadnej próby porozumienia się z powódką, co do spłaty ich zadłużenia, a jednocześnie na ostatniej rozprawie wnieśli o oddalenie powództwa. Takie negatywne działanie dłużników nie może zasługiwać na dobrodziejstwo w postaci rozłożenia ich długu na raty, gdyż prowadziłoby do pokrzywdzenia powódki, która i tak poniosła stratę związaną z nieregulowaniem przez pozwanych ich należności.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. obciążając nimi solidarnie pozwanych, jako stronę przegrywającą proces w całości. W niniejszym postępowaniu strona powodowa poniosła, następujące koszty: 12.308 zł tytułem opłaty od pozwu oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Mając to na uwadze Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanych kwotę 12.325 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSO Anna Łosik