Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 654/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2016r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Włodarek

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Paszczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2016r.

sprawy

z powództwa Miasta K. (NIP (...))

przeciwko pozwanym Z. B. (PESEL (...)), E. B. (PESEL (...)) i N. B. (PESEL (...))

o zapłatę

1.  zasądza solidarnie od pozwanych Z. B., E. B. i N. B. na rzecz powoda Miasta K. kwotę 28.911,74zł (dwadzieścia osiem tysięcy dziewięćset jedenaście złotych 74/100) wraz z ustawowymi odsetkami, z tym że od dnia 1 stycznia 2016r. odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości nie przekraczającej w stosunku rocznym odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 28 grudnia 2015r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza solidarnie od pozwanych Z. B., E. B. i N. B. na rzecz powoda Miasta K. kwotę 3.863,00zł (trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt trzy złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400,00zł (dwa tysiące czterysta złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 654/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 grudnia 2015r. powód Miasto K. skierował do tut. Sądu żądanie zasądzenia solidarnie od pozwanych Z. B., E. B. i N. B. kwoty 28.911,74zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż powoda z pozwanymi wiązał stosunek najmu, który został wypowiedziany, że pozwani obecnie posiadają bez tytułu prawnego stanowiący jego własność lokal mieszkalny i z tego tytułu należne jest mu odszkodowanie obejmujące opłaty za lokal i media oraz skapitalizowane do dnia wniesienia pozwu odsetki ustawowe.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I Nc 6369/15 uwzględnił w całości roszczenia powództwa i orzekł o kosztach postępowania.

Sprzeciw od opisanego wyżej orzeczenia w ustawowym terminie wnieśli pozwani Z. B., E. B. i N. B..

Pozwani zaskarżyli przedmiotowe orzeczenie w całości oraz wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwani wskazali, iż poczynili nakłady na nieruchomość powoda, które winny być rozliczone z należnościami czynszowymi obciążającymi lokal i ulec wzajemnemu zniesieniu, a ponadto iż wyłączona z odpowiedzialności za zadłużenie lokalu jest pozwana N. B..

Postanowieniem z dnia 17 marca 2016r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I C 654/16 zwolnił pozwanych od kosztów sądowych w całości oraz oddalił ich wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Orzeczenie to było przedmiotem kontroli instancyjnej, w ramach której Sąd Okręgowy w Kaliszu postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2016r. w sprawie o sygn. akt II Cz 231/16 oddalił zażalenie pozwanych.

Postanowieniem z dnia 25 lipca 2016r. Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt I C 654/16, od którego zażalenie oddalono postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 6 września 2016r. w sprawie o sygn. akt II Cz 612/16 oddalił ponowny wniosek pozwanych o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Powód Miasto K. jest właścicielem nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...) położony w K. przy ul. (...).

W dniu 15 lipca 1999r. powód Miasto K. zawarł z pozwanym Z. B. umowę najmu opisanej wyżej nieruchomości.

Uprawnionymi do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu byli również pozwana E. B. – żona pozwanego oraz N. B. – córka pozwanego i pozwanej E. B..

Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Kontrakt wiążący strony określał przedmiot umowy, wysokość należności czynszowych, prawa i obowiązki wynajmującego i najemców.

Pozwani w okresie trwania umowy najmu nie ponosili bieżących kosztów utrzymania lokalu, w szczególności nie uiszczali czynszu.

W dniu 28 maja 2012r. powód wypowiedział pozwanym istniejący stosunek najmu oraz wezwał do opuszczenia i zwrotu jego przedmiotu.

Pozwani, pomimo wezwania przez powoda do dobrowolnego opuszczenia i wydania nieruchomości zajmują przedmiotową nieruchomość bez tytułu prawnego.

Pozwani nadal nie ponoszą bieżących kosztów utrzymania lokalu oraz nie uiszczają czynszu.

Stan zaległości na dzień 25 września 2015r. wynosił łącznie kwotę 28.911,74zł, w tym z tytułu odsetek 3.903,00zł.

( umowa k. 11-12, oświadczenie o wypowiedzeniu umowy k. 13, wezwanie do zapłaty, zestawienie)

Sąd w całości dał wiarę dokumentom znajdującym się w aktach sprawy, gdyż nie ujawniły się żadne podstawy uzasadniające kwestionowanie prawidłowości i poprawności ich sporządzenia przez uprawnione do tego organy i w formie przepisanej, a powyższe nie było negowane przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Powództwo jako zasadne podlega uwzględnieniu w całości.

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, iż powód jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że pomiędzy powodem i pozwanymi istniała ważna i skuteczna umowa najmu nieruchomości w rozumieniu art. 659 kc w zw. z art. 680 i n. kc, która została prawidłowo i właściwie wypowiedziana, wskutek nieregulowania przez pozwanych należności czynszowych, z uwzględnieniem wymagań przewidzianych w art. 11 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2016.1610 – j.t.) oraz że pozwani obecnie posiadają nieruchomość powoda bez tytułu prawnego i nie uiszczają z tego tytułu odszkodowania.

Przez odszkodowanie za używanie rzeczy należy rozumieć nie tylko uiszczenie opłaty za efektywne korzystanie z nieruchomości, lecz także pokrywanie wszelkich wydatków i ciężarów.

Roszczenie o odszkodowanie za korzystanie z rzeczy ma charakter obligacyjny i gdy powstanie, uzyskuje byt samodzielny, niezależnie od roszczeń chroniących własność.

Jest ono dochodzone w oparciu o regulacje określone w art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2016.1610 – j.t.), które stanowią lex specialis w stosunku do roszczeń określonych w art. 225 kc i art. 224 § 2 kc w zw. z art. 230 kc (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 6 października 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 237/15, opubl. L.).

Właściciel nieruchomości może żądać odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości bez względu na to, czy nie korzystając z nieruchomości lub będąc ograniczony w możliwości korzystania poniósł jakąkolwiek szkodę i niezależnie od tego, czy posiadacz nieruchomości odniósł z tego korzyść.

Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości jest świadczeniem okresowym. Podlega 3 letniemu przedawnieniu (por. art. 118 kc, wyrok SN z dnia 7 marca 2014r. w sprawie o sygn. akt IV CNP 33/13, opubl. L.).

Adresat roszczenia o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości, ma obowiązek uiścić właścicielowi nieruchomości taką, co do zasady, kwotę, jaką musiałby zapłacić, gdyby jego posiadanie opierało się na prawie. Wysokość wynagrodzenia powinna zatem odpowiadać stawkom za korzystanie z rzeczy określonego rodzaju, biorąc pod uwagę ceny występujące na rynku.

Odszkodowanie za okres bezumownego korzystania z nieruchomości powinno być ustalane każdorazowo stosownie do okoliczności konkretnego przypadku - z uwzględnieniem charakteru i trwałości obciążenia oraz jego uciążliwości - a następnie powinno podlegać weryfikacji przez stopień ingerencji w uprawnienia właścicielskie (ograniczenie korzystania z nieruchomości) oceniany z kolei przez pryzmat przeznaczenia nieruchomości i okoliczności faktycznych wskazujących na rzeczywiste wykorzystywanie lub możliwość wykorzystywania nieruchomości przez właściciela.

W tym miejscu należy wskazać, iż pozwani, pomimo pouczenia m.in. o treści art. 6 kc i art. 232 kpc w żaden sposób nie wykazali, iż ponieśli nakłady na nieruchomość powoda, że nastąpiło to za jego zgodą i że w związku z takimi wydatkami są uprawnieni do potrącenia ich z czynszem, co skutkowałoby umorzeniem ich długu (por. art. 663 kc, art. 666 § 2 kc i art. 676 kc).

Obowiązkiem strony pozwanej było w ramach procesu przed Sądem przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzą roszczenia (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność ich twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc). Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc., art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w B. z dnia 28sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

Pozwani ponoszą solidarną odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości powoda, nie ujawniły się przy tym żadne okoliczności ekskulpacyjne i egzoneracyjne w zakresie wierzytelności powoda w stosunku do pozwanej N. B. (por. art. 688 1 § 1 i 2 kc w zw. z art. 369 kc i art. 366 § 1 kc).

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 kc oraz o znowelizowaną na podstawie art. 2 pkt 1 lit. a i art. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy z dnia 9 października 2015r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015.1830) treść art. 481 § 1 i 2 - 2 4 kc i art. 359 § 1 i 2 – 2 3 kc - por. art. 455 kc.

O kosztach procesu i kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2016.623 – j.t. ze zm.) i w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461 – j.t. ze zm.) w zw. z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015.1800 ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2016.1827 – j.t. ze zm.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.