Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2017r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Sobczak

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Formaniewicz

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Grudziądzu: -

po rozpoznaniu dnia 22 marca 2017r. sprawy karnej

M. S. - s. D. i W. z domu K., urodz. (...) w C., zam. w G. ul. (...), PESEL (...), obywatelstwa polskiego, karanego

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 30 października 2016r. o godz. 8.25 w G. województwo (...), prowadził w ruchu lądowym ulicą (...) pojazd mechaniczny tj. samochód marki V. (...) o nr rej (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, mając o godz. 8.30 - 0,44 mg/l , o godz. 8.46 -0,40 mg/l, o godz. 8.48- 0,40 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a§1 kk

II. w dniu 12 listopada 2016r. o godz. 23.40 w G. województwo (...), prowadził w ruchu lądowym ulicą (...) pojazd mechaniczny, tj. samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, mając 13.11.2016r. o godz. 00.39 – 1,01 mg/l, o godz. 00.41-1,01 mg/l , o godz. 00.53-1,08 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a§1 kk

ORZEKA:

1.  oskarżonego M. S. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt I i II wyroku z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw z art. 178a § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk w zw. z art. 91§1kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku graniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego M. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 (czterech) lat;

3.  na podstawie art. 63§3 kk na poczet orzeczonego w pkt 2 wyroku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawo jazdy od dnia 30 października 2016r.;

4.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego M. S. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

5.  zasądza od oskarżonego opłatę w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych oraz obciąża go wydatkami poniesionymi w toku postępowania w kwocie 70 (siedemdziesiąt) złotych.

Sygn. akt II K 1048/16

Zakres uzasadnienia ograniczono na podstawie art. 424 § 3 KPK z uwagi na to, że wniosek o pisemne uzasadnienie złożony na podstawie art. 422 § 2 KPK dotyczy wyłącznie orzeczenia o karze.

UZASADNIENIE

Występek przewidziany w art. 178a § 1 kk jest zagrożony karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo karą pozbawienia wolności do lat 2.

M. S. dopuścił się dwóch przestępstw z art. 178a § 1 kk działając w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem takiej samej sposobności tj. w warunkach ciągu przestępstw z art. 91§1 kk, co dawało możliwość wymierzenia kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Rozważając w tych ramach wymiar kary wobec oskarżonego Sąd uwzględnił następujące okoliczności:

Sąd na niekorzyść oskarżonego potraktował:

- dość znaczną odległość drogi, którą oskarżony każdorazowo pokonał kierując samochodem w stanie nietrzeźwości,

- to, że przestępstwo opisane w punkcie pierwszym aktu oskarżenia zostało popełnione w porannych godzinach szczytu, gdy ruch drogowy był dość natężony, na często uczęszczanej drodze;

- brak uzasadnionych przyczyn, z powodu których oskarżony zdecydował się poruszać samochodem w stanie nietrzeźwości

Sąd potraktował na korzyść oskarżonego:

- jego uprzednią niekaralność

- to że czyn opisany w punkcie drugim aktu oskarżenia został popełniony w późnych godzinach nocnych (23.40) w zw. z czym należy przypuszczać, że nie było wielu samochodów. Z drugiej strony nie można jednak przyjąć, aby w ogóle o tej porze na tej ulicy nie było ruchu samochodów;

- przyznanie do winy i złożenie wyjaśnień zgodnych z ustaleniami sądu.

Mając na uwadze powyższe sąd w pełni zaakceptował karę zawnioskowaną przez Prokuratora uzgodnioną z oskarżonym M. S. i w konsekwencji na podstawie 178a § 1 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierzył mu karę 1 – go roku ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, uznając iż kara ta pozostawała w odpowiedniej proporcji do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, a także nie przekraczała stopnia jego winy. Powinna ona odnieść właściwy skutek w zakresie realizacji dyrektywy prewencji indywidualnej, zarówno w jej wychowawczym jak i zapobiegawczym aspekcie.

Oskarżony został skazany za popełnienie przestępstwa przewidzianego w art. 178a § 1 kk. W związku z tym Sąd zgodnie z treścią wniosku Prokuratora załączonego do aktu oskarżenia na podstawie art. 42 § 2 kk orzekł wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres czterech lat. Podejmując to rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie opisane już powyżej okoliczności, które zostały wzięte pod uwagę przy wymiarze kary. W ocenie Sądu orzeczony okres środka karnego określonego w art. 42 kk jest współmierny do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu przestępnego oraz winy oskarżonego, które należy uznać za dość znaczne. Zdaniem Sądu wymiar tego środka karnego odpowiada pozostałym dyrektywom wymiaru kary, w szczególności dyrektywie prewencji indywidualnej. Jednocześnie sąd mając na uwadze treść uchwały Sądu Najwyższego z 26.9.2002 r. (I KZP 21/02, OSNKW 2002, Nr 11–12, poz. 90) zgodnie z którą w razie skazania za przestępstwa wchodzące w skład ciągu przestępstw norma nakazująca wymierzyć jedną karę znajduje odpowiednie zastosowanie do orzekania środków karnych tego samego rodzaju, nie kwestionował treści wniosku w zakresie w jakim wniesiono o orzeczenie wobec oskarżonego działającego w warunkach art. 91§1 kk jednego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów.

O zaliczeniu zatrzymania prawa jazdy orzeczono na podstawie art. 63 § 3 kk. Co prawda wniosek oskarżyciela publicznego nie obejmował tej kwestii, nie mniej jednak zgodnie z treścią art. 335 kpk przedmiotem uzgodnień z oskarżonym są kary i inne środki przewidziane za przypisany występek. Zatem kwestia zaliczenia pozostaje poza tym zakresem, a jednocześnie jest ona obligatoryjna.

W ocenie Sądu wychowawczą rolę w kształtowaniu świadomości prawnej oskarżonego mogło spełnić świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych, dlatego też orzeczono na podstawie art. 43a § 2 kk jak w punkcie czwartym sentencji wyroku. W tym zakresie początkowo pojawiła się jednak rozbieżność pomiędzy wnioskiem Prokuratora, w którym wskazano kwotę 5000 zł, a stanowiskiem wyrażonym przez M. S. w złożonych przez niego wyjaśnieniach w dniu 19 grudnia 2016 r. gdzie wskazał on, że wyraża zgodę na orzeczenie wobec niego dwóch świadczeń pieniężnych w kwotach po 5000 zł. Nie mniej jednak oskarżony na posiedzeniu w dniu 22 marca 2017 r. sprecyzował, że wnosi o wymierzenie mu świadczenia pieniężnego w wymiarze tak jak to wskazano we wniosku Prokuratora. Tym samym sąd mając na uwadze treść przywołanej już powyżej uchwały Sądu Najwyższego z 26.9.2002 r. (I KZP 21/02, OSNKW 2002, Nr 11–12, poz. 90) nie znalazł podstaw by kwestionować powyższe.

Sąd na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Nr 49 z 1983r. poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 180 zł, zaś na podstawie art. 627 kpk obciążył go wydatkami postępowania w łącznej kwocie 70 zł, uznając iż oskarżony uzyskuje dochody pozwalające mu na zapłatę należności sądowych.