Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 grudnia 2014 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 listopada 2013 roku odmówił K. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 4 grudnia 2014 roku ustaliła, że K. F. nie jest niezdolny do pracy, a zatem nie przysługuje mu prawo do renty.

/decyzja – k. 162-163 akt ZUS/

W dniu 14 stycznia 2015 roku K. F. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca podniósł, że od 10 lat otrzymywał rentę z tytułu niezdolności do pracy i obecnie stan jego zdrowia nie uległ zmianie, a nawet pogorszył się.

/odwołanie – k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 26 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumenty wskazane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 3/

Na rozprawie w dniu 22 marca 2017 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w wysokości 150% stawki minimalnej, powiększonej o podatek VAT, oświadczając, że koszty te nie zostały opłacone, ani w części, ani w całości. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

/protokół rozprawy – oświadczenia pełnomocników stron – 00:01:06 – płyta CD – k.89/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. F. urodził się w dniu (...). Wnioskodawca ma wykształcenie zasadnicze zawodowe, z zawodu jest mechanikiem kierowcą. Ostatnio pracował jako sanitariusz, pracownik biurowy, magazynier.

/ bezsporne/

W okresie od dnia 21 kwietnia 2004 roku (tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego) do 31 listopada 2014 roku wnioskodawca pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/bezsporne, decyzje w aktach ZUS/

W dniu 3 listopada 2014 roku wnioskodawca złożył wniosek o przedłużenie uprawnień do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k.155-156/

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej (karty informacyjnej z 2012 roku – brak innej dokumentacji), rozpoznał u niego przebyty uraz kręgosłupa szyjnego ze złamaniem trzonu C7 i resztkową dysfunkcją lewej ręki z pełną adaptacją do tej niepełnosprawności. Orzeczeniem z dnia 24 listopada 2014 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 159 akt ZUS, opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k.10 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W dniu 24 listopada 2014 roku wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, podnosząc, że jest ono krzywdzące dla niego.

/sprzeciw – k. 11 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u niego pourazowe uszkodzenie dolnego splotu barkowego lewego bez upośledzenia sprawności wspomagającej kończyny u osoby praworęcznej, przebyte odległe wygojone złamanie trzonu C7 leczone zachowawczo. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 4 grudnia 2014 roku uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 160 akt ZUS, opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k. 15-16 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 4 grudnia 2014 roku, organ rentowy decyzją z dnia 9 grudnia 2014 roku, odmówił K. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 162-163 akt ZUS/

W badaniu sądowo - neurologicznym rozpoznano u wnioskodawcy stan po przebytym złamaniu trzonu C7 leczonym zachowawczo, zespół szyjno – barkowy lewostronny. Wnioskodawca w 2002 roku doznał z powodu skoku do wody urazu odcinka szyjnego kręgosłupa ze złamaniem trzonu C7. Nie wyraził zgody na operację. Od tego czasu występuje u niego dysfunkcja lewej kończyny górnej. Badaniem neurologicznym stwierdzane objawy ubytkowe ze strony splotu barkowego lewego nie powodują długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Wnioskodawca jest zatrudniony jako magazynier, posiada ważne badania lekarza profilaktyka, niepełnosprawności nie posiada. Lewa kończyna górna zaadaptowała się do niepełnosprawności, dlatego wnioskodawca jest zdolny do pracy.

/pisemne opinie biegłego neurologa J. B. - k. 6-8/

W dniu 5 stycznia 2017 roku skarżący przebył badanie rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego bez kontrastu. Wynik badania świadczy o pojawieniu się u wnioskodawcy choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa w zakresie krążków międzykręgowych. Uraz przyspiesza zmiany zwyrodnieniowe, ale główną przyczyną zmian zwyrodnieniowych jest zużycie i wytarcie kręgosłupa. Jest to choroba cywilizacyjna, która pojawia się z wiekiem.

/ustna opinia biegłego neurologa J. B. - protokół rozprawy 00:03:49-00:15:55 – płyta CD k.89/

W badaniu sądowo-ortopedycznym rozpoznano u wnioskodawcy wygojone złamanie trzonu C7 z niewielką dysfunkcją kończyny górnej lewej. Odwołujący skarży się niepełnosprawność kończyny górnej lewej, okresowe bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym. Okresowo występują u niego bóle kończyny dolnej lewej. U wnioskodawcy występuje śladowe ograniczenie ruchów czynnych i biernych kręgosłupa w odcinku szyjnym. Nie stwierdzono wzmożenia napięcia mięśni przykręgosłupowych. Ruchy bierne w stawie barkowym lewym są zachowane w pełnym zakresie. Ruchy w stawach kończyn dolnych są zachowane w pełnym zakresie. Z punktu widzenia ortopedy nie stwierdzono u wnioskodawcy upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie go za niezdolnego do pracy.

/pisemna opinia biegłego sądowego ortopedy M. S. – k.32-34 /

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, aktach rentowych oraz opinii biegłych specjalistów z zakresu: neurologii i ortopedii. Opinie te są wiarygodne i zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawca, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie skarżącego.

Opinie zostały doręczone zarówno pełnomocnikowi organu rentowego, jak i pełnomocnikowi wnioskodawcy z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich. Pełnomocnik wnioskodawcy zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłej z zakresu neurologii. Biegła ustosunkowała się do zgłoszonych zastrzeżeń w uzupełniającej ustnej opinii. W ocenie Sądu biegła wyjaśniła, dlaczego stwierdzony u wnioskodawcy stan po przebytym złamaniu trzonu C7 nie powoduje niezdolności do pracy skarżącego. Podkreślenia wymaga, że biegły ma określić na czym polega ewentualne naruszenie sprawności organizmu, a nie na czym polega ewentualna poprawa, czy pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonego w stosunku do stanu zdrowia, który był podstawą przyznania świadczeń rentowych we wcześniejszym okresie.

Opinie biegłych specjalistów z zakresu: neurologii i ortopedii, co do konkluzji są zbieżne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, zostały wyczerpująco uzasadnione, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii. W ocenie Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność i moc dowodową opinii biegłych, a kwestia zdolności do pracy odwołującego się została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, nie publ).

Biorąc pod uwagę rodzaj schorzeń, na które choruje wnioskodawca oraz okoliczność, że biegli z zakresu: neurologii i ortopedii zajęli jednoznaczne stanowisko w przedmiocie zdolności do pracy wnioskodawcy, a biegły neurolog odniósł się do wszystkich zastrzeżeń zgłoszonych przez pełnomocnika wnioskodawcy, tym samym Sąd nie znalazł podstaw do uwzględniania wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych z zakresu: neurologii i ortopedii, Sąd ustalił, że stwierdzone u wnioskodawcy wygojone złamanie trzonu C7 z niewielką dysfunkcją kończyny górnej lewej nie powoduje jego niezdolności do pracy.

Opinie biegłych zostały doręczone pełnomocnikom stron. Organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do opinii w/w biegłych, natomiast pełnomocnik wnioskodawcy zgłosił zastrzeżenia do opinii biegłej neurolog. W ocenie Sądu, zarzuty te zostały w sposób dostateczny wyjaśnione w ustnej uzupełniającej opinii, w której biegła odniosła się do zarzutów zgłaszanych przez pełnomocnika odwołującego i odpowiedziała na zgłaszane pytania.

Sąd podzielił opinie biegłych specjalistów z zakresu: neurologii i ortopedii, uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Opinia biegłego może być oceniona przez Sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji,
a nie tylko przedstawiać poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Ostatecznie należy dodać, że zaskarżona decyzja zawiera wszystkie wymagane elementy, wskazane w art. 107 k.p.a., a organ rentowy dokonał wszechstronnego i wnikliwego zbadania przedmiotowej sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 11 ust. 2 w zw. z § 15 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( t. j. Dz. U. 2013, poz. 490) podwyższając tak ustaloną kwotę (90,00 zł, tj. 150 % stawki minimalnej) zgodnie z § 2 ust. 3 powołanego Rozporządzenia o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach, tj. o 23 %, czyli o 20,70 zł. Sąd przyznał zatem i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – kasy Sądu Okręgowego
w Ł. na rzecz radcy prawnego Z. S. kwotę 110,70 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu.

Sąd zastosował ww. Rozporządzenie z uwagi na datę wniesienia odwołania od zaskarżonej decyzji. Obecnie obowiązujące Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia
3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( Dz. U. z 2016 roku, poz. 1715), które weszło w życie w dniu 2 listopada 2016 roku, stanowi w § 22, że do spraw wszczętych
i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Z tego też względu nie miało zastosowania uchylone już Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1805), które obowiązywało od dnia 1 stycznia 2016 roku.

z/

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

20.04.2017r.