Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2016r.

Sąd Rejonowy w R a c i b o r z u Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Maksoń-Prach

Protokolant: Agata Maruniak

w obecności Prokuratora: ---

po rozpoznaniu w dniu: 19/10/2016r.

sprawy:

D. P.

s. I. i K.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że:

I. W okresie od 23 lutego 2016r. do 27 maja 2016r. w R. uporczywie nękał A. K. w ten sposób, że wielokrotnie nachodził A. K. w jej miejscu zamieszkania, uderzał w drzwi jej mieszkania, wyzywał ją słowami wulgarnymi, obserwował ją w pobliżu miejsca jej zamieszkania, nagabywał ją, zaczepiał, szarpał ją i popychał, wielokrotnie wysyłał na telefon pokrzywdzonej krótkie wiadomości tekstowe, wielokrotnie dzwonił na jej telefon komórkowy, w trakcie których m. in. kierował wobec A. K. groźby pozbawienia jej życia, co wzbudziło u A. K. uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, a także istotnie naruszyło jej prywatność, w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn z art.190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

II. W dniu 16 lutego 2016r R. w mieszkaniu przy ul. (...), wspólnie zamieszkując z konkubiną A. K., uderzył pokrzywdzoną pięścią w twarz, a następnie kopał ją po ciele, w wyniku czego A. K. doznała ogólnych potłuczeń głowy, pośladka prawego i pleców, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonej na okres nie przekraczający 7 dni, w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn z art.157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

III. W dniu 27 maja 2016r R. w mieszkaniu przy ul. (...), stosując przemoc zmuszał funkcjonariuszy Zespołu (...) Komendy Powiatowej Policji w R. st. sierż. K. K. (1) i sierż. A. Ż. do zaniechania prawnej czynności służbowej legitymowania oraz uderzając pięścią w twarz naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza policji st. sierż. K. K. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn z art.222 § 1 kk i art.224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

IV. W dniu 27 maja 2016r R., wdarł się do mieszkania A. K. przy ul. (...) oraz wbrew jej żądaniu, tego mieszkania nie opuścił, w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn z art.193 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

V. W dniu 27 maja 2016 R., w mieszkaniu przy ul. (...), kierował wobec A. K. groźbę pozbawienia jej życia, która to groźba wzbudziła w pokrzywdzonej obawę, że zostanie spełniona, w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn z art.190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

1.  uznaje oskarżonego D. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk opisanego w pkt I części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznaje oskarżonego D. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk opisanego w pkt II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  uznaje oskarżonego D. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk opisanego w pkt III części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 31 § 2 kk skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  uznaje oskarżonego D. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 193 kk w zw. z art. 31 § 2 kk opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 193 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazuje go na karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;

5.  uznaje oskarżonego D. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk opisanego w pkt V części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

6.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk łączy wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzeka karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

7.  na podstawie art. 41a § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej A. K. na okres 3 (trzech) lat i na odległość nie mniejszą niż 300 (trzysta) metrów;

8.  na podstawie art. 627 kpk i § 11 ust. 2 pkt 3 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22. 10. 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej A. K. kwotę 840,00 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem poniesionych kosztów zastępstwa procesowego;

9.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i od opłaty w sprawie.

Sędzia:

Sygn. akt II K 495/16

UZASADNIENIE

Od lipca 2015 r. oskarżony D. P. pozostawał w związku konkubenckim z pokrzywdzoną A. K.. Wspólnie zamieszkiwali w mieszkaniu położonym w R. przy ul. (...). Oskarżony był bardzo zazdrosny o pokrzywdzoną. W dniu 16 lutego 2016 r. z powodu zazdrości rzucił się na A. K. i uderzył ją pięścią w głowę. Gdy pokrzywdzona upadła kopał ją po całym ciele. W wyniku zdarzenia pokrzywdzona doznała ogólnych potłuczeń głowy, pośladka prawego i pleców, co naruszyło czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni.

Po tym zajściu A. K. zdecydowała o zakończeniu związku z D. P.. Oskarżony wyprowadził się z mieszkania. Z uwagi na fakt, iż nie mógł pogodzić się z rozstaniem zaczął nachodzić pokrzywdzoną w miejscu jej zamieszkania. Od 23 lutego 2016 r. wielokrotnie nachodził pokrzywdzoną, uderzał w drzwi jej mieszkania, domagał się by wpuściła go do środka. Często był wulgarny. Gdy spotykał pokrzywdzoną zaczepiał ją, szarpał i popychał. Wyzywał wulgarnie. Równocześnie dzwonił na jej telefon komórkowy i wysyłał jej krótkie wiadomości tekstowe. Każdego dnia wykonywał kilkadziesiąt połączeń. W wysyłanych wiadomościach tekstowych zawierał groźby pozbawienia życia. Pokrzywdzona bała się o bezpieczeństwo swoje i swojego syna. Wielokrotnie prosiła o interwencję funkcjonariuszy Policji.

W dniu 27 maja 2016 r. A. K. zadzwoniła do Komendy Powiatowej Policji w R. i poinformowała, że oskarżony czeka na nią pod blokiem, w związku z czum boi się wrócić do mieszkania. P. na miejsce funkcjonariusze: st. sierż. K. K. (1) i sierż. A. Ż. udali się wraz z pokrzywdzoną do jej mieszkania. W trakcie rozmowy do mieszkania wszedł D. P. i oświadczył pokrzywdzonej, że ją zabije. K. K. (1) próbował odsunąć oskarżonego od pokrzywdzonej. W tym momencie D. P. rzucił się na funkcjonariusza i uderzył go pięścią w głowę. W wyniku takiego zachowania funkcjonariusze obezwładnili oskarżonego, a na ręce założyli mu kajdanki. Oskarżony w czasie zatrzymania zachowywał się agresywnie i wyzywał funkcjonariuszy słowami wulgarnymi.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań pokrzywdzonych: A. K. (k. 2 – 3, 14 – 15, 33, 58, 68 – 69, 92, tom II: k. 32 – 33), K. K. (1) (k. 73 – 74, 91, tom II: k. 30) i A. Ż. (k. 77 – 78, tom II: k. 29 – 30)

- zeznań świadków: M. W. (k. 16 – 17, tom II: k. 30v. – 31), K. K. (2) (k. 63 – 64, tom II: k. 31v. – 32), K. P. (k. 53, tom II: k. 31), N. K. (1) (k. 55, tom II: k. 33v.), T. S. (k. 61, tom II: k. 31), J. F. (1) (k. 108, tom II: k. 32) i S. P. (k. 132, tom II: k. 32)

- protokołu oględzin wraz z dokumentacją (k. 19 – 20)

- zaświadczenia lekarskiego z dnia 17 lutego 2016 r. (k. 59)

- protokołu oględzin telefonu (k. 61)

- protokołu zatrzymania osoby (k. 81)

- kopii skierowania lekarskiego (k. 83)

- protokołu zatrzymania rzeczy (k. 98 – 100)

- protokołu oględzin (k. 110)

- karty informacyjnej oraz historii choroby (k. 120 – 123)

- postanowienia o oddaniu pod dozór (k. 124 – 125)

- opinii sądowo-lekarskiej (k. 134)

- pisma (...) Sp. z o.o. (k. 164 – 165)

- bilingów (k. 166)

Oskarżony D. P. na rozprawie w dniu 19 października 2016 r. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Równocześnie oskarżony podtrzymał wyjaśnienia złożone podczas postępowania przygotowawczego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Oskarżony D. P. był uprzednio skazany za czyn z art. 190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk oraz z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk.

Z uwagi na wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonego D. P. został on poddany badaniu przez biegłych psychologów oraz biegłego psychologa. Biegli uznali, iż oskarżony cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową (w momencie badania epizod mieszany), nerwicę natręctw oraz zaburzenia osobowości. Z uwagi na obecność obniżonego nastroju, zmienny napęd, obecność lęku, niepokoju i innych natrętnych czynności, jak również skłonność do dysforii biegli uznali, iż w chwili popełnienia zarzucanych czynów oskarżony miał w nieznacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia swoich czynów i znacznie ograniczoną zdolność pokierowania swoim postępowaniem w myśl art. 31 § 2 kk. Równocześnie biegli zaznaczyli, że oskarżony od kilku lat pozostaje pod opieką psychiatrów, których zmienia z powodu nieufności i obawy przed niewłaściwym leczeniem i diagnozą. Korzysta również z leczenia szpitalnego, jednakże szybko je przerywa.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego (k. 95 – 96, 118 – 119, tom II: k. 28v.)

- karta karna (k. 85 – 86)

- odpis wyroku o sygn. II K (...) (k. 103, 153)

- opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna (k. 140 – 146)

Postawa oskarżonego, który w trakcie postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów stanowi linię jego obrony i nie może zostać zaakceptowana przez Sąd.

Pokrzywdzona A. K. w obszernych i wyczerpujących zeznaniach przyznała, iż przez pewien czas pozostawała z oskarżonym w związku konkubenckim. Na początku 2016 r. oskarżony wyprowadził się. Dodała, iż po tym fakcie oskarżony zaczął ją nachodzić. Nadto uporczywie dzwonił na jej telefon komórkowy. Wysyłał również wiadomości tekstowe. W ich treści zawierał groźby zabójstwa. Pokrzywdzona przyznała, iż boi się oskarżonego, który jest bardzo zazdrosny. Równocześnie przyznała, iż w lutym 2016 r. spotkała się z oskarżonym w swoim mieszkaniu przy ul. (...) w R.. Wspólnie oglądali zdjęcia. W pewnym momencie oskarżony wpadł w szał i pchnął pokrzywdzoną, w wyniku czego rozbiła sobie głowę. Pokrzywdzona podkreśliła, iż po tym zdarzeniu chciała zerwać kontakt z oskarżonym, który nadal uporczywie ją nękał i nachodził. Każdego dnia wykonywał kilkadziesiąt połączeń. Czekał na nią pod blokiem. Równocześnie z uwagi na upływ czasu A. K. nie pamiętała szczegółów zdarzenia z dnia 27 maja 2016 r. Przyznała jednak, iż w tym dniu oskarżony wdarł się do jej mieszkania i mimo jej wyraźnych poleceń nie opuścił go. W tym czasie w mieszkaniu przebywali funkcjonariusze Policji. Oskarżony uderzył pięścią w twarz jednego z funkcjonariuszy. Nadto z zeznań pokrzywdzonej wynika, iż zachowanie D. P. miało negatywny wpływ na jej dziecko.

K. K. (2) – siostra pokrzywdzonej, w złożonych zeznaniach przyznała, iż kilkukrotnie była naocznym świadkiem agresywnego zachowania oskarżonego. A. K. bała się, że oskarżony będzie ją nachodził i nękał. Bała się wyjść pod blok. Przyznała, iż takie zachowanie oskarżonego mogło mieć miejsce w okresie od lutego do maja 2016 r. Dodała, iż pokrzywdzona bała się oskarżonego. Wielokrotnie prosiła by świadek nocowała u niej. Świadek podkreśliła, iż oskarżony był chorobliwie zazdrosny o pokrzywdzoną. Często stał pod jej blokiem, nie chciał odejść. W rozmowie przyznał, iż nie wyobraża sobie widoku pokrzywdzonej z innym mężczyzną.

Także M. W. – koleżanka pokrzywdzonej, w złożonych zeznaniach potwierdziła, iż była naocznym świadkiem jak oskarżony nachodził pokrzywdzoną, usilnie chciał wejść do jej mieszkania. Doszło do interwencji Policji. Widziała również, iż pokrzywdzony notorycznie wydzwaniał na telefon pokrzywdzonej. Równocześnie świadek przyznała, iż pokrzywdzona mówiła jej, że boi się oskarżonego. Boi się również o bezpieczeństwo swojego dziecka.

J. F. (2) – funkcjonariusz Policji w złożonych zeznaniach przyznał, iż w kwietniu 2016 r. pokrzywdzona zwróciła się do Komendy Powiatowej Policji w R. z prośbą o interwencję, w związku z faktem, iż oskarżony nachodzi ją w miejscu zamieszkania. Świadek dodał, iż w związku z tym zgłoszeniem przeprowadził z oskarżonym rozmowę i poinformował go o konsekwencjach prawnych uporczywego nachodzenia i nękania. Oskarżony przyznał, iż chciał jedynie porozmawiać z pokrzywdzoną. Równocześnie świadek przyznał, iż podobnych interwencji było więcej. W ocenie świadka pokrzywdzona obawiała się oskarżonego. W szczególności bała się o swoje dziecko.

Funkcjonariusze Policji: K. K. (1) i A. Ż. w złożonych zeznaniach zgodnie przyznali, iż w dniu 27 maja 2016 r. brali udział w interwencji z udziałem oskarżonego. A. Ż. przyznał, iż pokrzywdzona zadzwoniła z prośbą o interwencję, gdyż obawiała się oskarżonego. Po przybyciu na miejsce wraz z A. K. udali się do jej mieszkania. Po pewnym czasie do mieszkania wszedł oskarżony. Świadek przyznał, iż w jego opinii oskarżony chciał zaatakować pokrzywdzoną. Doszło do szarpaniny i obezwładnienia pokrzywdzonego. Nadto A. Ż. dodał, iż oskarżony został zatrzymany, gdyż naruszył nietykalność K. K. (1). Nadto znieważył zarówno jego, jak i K. K. (1). Z kolei K. K. (1) przyznał, iż całe zdarzenie miało dynamiczny charakter i trwało ok. 10 minut. Po zdarzeniu oskarżony przeprosił za swoje zachowanie i podkreślił, że jest bardzo zakochany w A. K..

Zeznania świadków są spójne logiczne i konsekwentne. Z ich treści bezsprzecznie wynika, iż pokrzywdzona obawia się oskarżonego, który nękał ją w sposób uporczywy. Nadto nachodził ją w miejscu zamieszkania, dzwonił na jej telefon komórkowy, wysyłał wiadomości tekstowe. Z zeznań świadków wynika, iż oskarżony był bardzo zazdrosny o A. K. i nie mógł się pogodzić z rozstaniem.

Przesłuchana w charakterze świadka K. P. – matka oskarżonego z złożonych zeznaniach zaprzeczyła by miała jakąkolwiek wiedzę dotyczącą nękania, szarpania, popychania i pobicia A. K.. Równocześnie z zeznań świadka wynika, iż pokrzywdzona przyczyniła się do zachowania oskarżonego i pogorszenia jego stanu zdrowia psychicznego. Zdaniem Sądu zeznania świadka miały na celu obronę oskarżonego. Świadek chciała zdyskredytować pokrzywdzoną. Tym samym chciała by oskarżony uniknął odpowiedzialności za swoje zachowanie.

Zeznania kurator zawodowej S. P. mają drugorzędne znaczenie w przedmiotowej sprawie, gdyż świadek nie miała żadnej wiedzy na temat nękania i wdarcia się do mieszkania pokrzywdzonej. Dodała, iż prowadzi dozór orzeczony w innej sprawie – o podobnym charakterze. Równocześnie świadek zeznała, iż oskarżony przyznał się jej, że uderzył pokrzywdzoną w twarz.

Zeznania świadka T. S. nie mają znaczenia w przedmiotowej sprawie. Świadek nie miała żadnej wiedzy na temat zachowania oskarżonego w stosunku do pokrzywdzonej. Podobnie świadek N. K. (2) nie posiadał żadnej wiedzy w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył co następuje:

D. P. został oskarżony o popełnienie czynów zabronionych:

- z art. 190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegającego na tym, że w okresie od 23 lutego 2016 r. do 27 maja 2016 r. w R. uporczywie nękał A. K. w ten sposób, że wielokrotnie nachodził ją w miejscu zamieszkania, uderzał w drzwi jej mieszkania, wyzywał ją słowami wulgarnymi, obserwował ją w pobliżu miejsca jej zamieszkania, nagabywał ją, zaczepiał, szarpał i popychał oraz wielokrotnie wysyłał na jej telefon krótkie wiadomości tekstowe, jak również wielokrotnie dzwonił i kierował wobec niej groźby pozbawienia życia, co wzbudziło u A. K. uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, a także istotnie naruszyło jej prywatność;

- z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 16 lutego 2016 r. w R. w mieszkaniu przy ul. (...), wspólnie zamieszkując z konkubiną A. K., uderzył ją pięścią w twarz, a następnie kopał po ciele, w wyniku czego A. K. doznała ogólnych potłuczeń głowy, pośladka prawego i pleców, co naruszyło czynności narządów jej ciała na okres poniżej dni 7;

- z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 24 maja 2016 r. w R. w mieszkaniu przy ul. (...), stosując przemoc zmuszał funkcjonariuszy Zespołu (...) Komendy Powiatowej Policji w R. – st. sierż. K. K. (1) i sierż. A. Ż. do zaniechania prawnej czynności służbowej legitymowania oraz uderzając pięścią w twarz naruszył nietykalność cielesną st. sierż. K. K. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych;

- z art. 193 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 27 maja 2016 r. w R. wdarł się do mieszkania A. K. przy ul. (...) oraz wbrew jej żądaniu tego mieszkania nie opuścił;

- z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 27 maja 2016 r. w R., w mieszkaniu przy ul. (...) kierował wobec A. K. groźbę pozbawienia jej życia, która wzbudziła w niej obawę, że zostanie spełniona ,

przy czym w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do pokierowania swoim postępowaniem.

Zgodnie z treścią art. 190a § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega osoba, która uporczywie nęka inną osobę lub osobę jej najbliższą wzbudzając u pokrzywdzonego uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jego prywatność. Znamię „uporczywego nękania” oznacza ustawiczne dręczenie, trapienie, niepokojenie (czymś) kogoś; dokuczanie komuś, nie dawanie chwili spokoju" ( Słownik języka polskiego, red. M. Szymczak, t. 2, Warszawa 1984, s. 317), a zatem wszelkie te zachowania, które powodują przykrość pokrzywdzonemu, wyrządzają mu krzywdę czy powodują dyskomfort. Niewątpliwie w pojęciu nękania mieści się powtarzalność zachowań sprawcy. Przestępstwo to ma charakter materialny; konieczne jest bowiem wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia u pokrzywdzonego uzasadnionego okolicznościami poczucia zagrożenia lub istotnego naruszenia jego prywatności . Z uwagi na występujące w przepisie znamię uporczywości, należy uznać, że ta część znamion musi być objęta zamiarem bezpośrednim, natomiast znamię skutku (w postaci wzbudzenia u pokrzywdzonego poczucia zagrożenia lub istotnego naruszenia jego prywatności) może być objęte zarówno zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Jeśli zaś chodzi o czyn z art. 157 § 1 i 2 kk, a zwłaszcza skutek o jakim mowa w tym przepisie, to jego wywołanie musi być objęte umyślnością sprawcy co wymaga ustalenia, iż chciał on spowodować albo przynajmniej godził się ze spowodowaniem uszczerbku naruszającego czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia. Można o tym wnioskować na podstawie intensywności siły fizycznej, użytych środków, umiejscowienia ciosów zadanych pokrzywdzonemu itp. Niewątpliwie oskarżony uderzając pięścią w miejsce szczególnie narażone na wystąpienie obrażeń, tj. w twarz pokrzywdzonej, a następnie kopiąc ją po ciele musiał liczyć się z tym, iż spowoduje określone obrażenia u A. K.. Opinia biegłego sądowego, który określił obrażenia jakich doznała pokrzywdzona jako „lekkie”, tj. trwające do siedmiu dni, pozwoliła na zakwalifikowanie zachowania oskarżonych jako występku z art. 157 § 2 k.k.

W art. 224 kk ustawodawca spenalizował przestępstwo polegające na wywieraniu wpływu na czynności urzędowe organu administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego oraz przestępstwo zmuszania funkcjonariusza publicznego do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. W art. 224 § 3 kk ustawodawca określił postać kwalifikowaną przestępstwa, o którym mowa w art. 224 § 2 kk. Znamieniem, od którego zależy surowsza odpowiedzialność sprawcy, jest następstwo w postaci ciężkiego lub średniego uszczerbku na zdrowiu.

Przedmiotem bezpośredniego działania, jako znamienia czynu zabronionego określonego w art. 222 § 1 kk jest funkcjonariusz publiczny lub osoba do pomocy mu przybrana. Przepis art. 222 § 1 kk penalizuje naruszenie nietykalności cielesne funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy go przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Jest to typ kwalifikowany w stosunku do określonego w art. 217 § 1 kk przestępstwa naruszenia nietykalności człowieka, przy czym zaostrzenie odpowiedzialności następuje ze względu na związek naruszenia nietykalności funkcjonariusza z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Tak więc omawiane przestępstwo godzi nie tylko w nietykalność cielesną funkcjonariusza, lecz także w powagę reprezentowanego przez niego urzędu i niezakłóconą realizację zadań związanych z pełnioną funkcją. Użytemu w art. 222 § 1 kk pojęciu naruszenie nietykalności należy nadawać takie samo znaczenie, jak w art. 217 § 1 kk określającym ogólny typ tego przestępstwa. Naruszenie nietykalności funkcjonariusza jest przestępstwem umyślnym, przy czym do zastosowania przepisu art. 222 § 1 kk konieczne jest ustalenie, że sprawca obejmował swoją świadomością, że jego działanie skierowane jest przeciwko funkcjonariuszowi publicznemu lub osobie do pomocy mu przybranej oraz że ma ono związek z pełnieniem przez funkcjonariusza obowiązków służbowych. Dla bytu omawianego przestępstwa nie jest natomiast istotny rodzaj motywu kierującego sprawcą. W realiach niniejszej sprawy oskarżony przemocą zakłócał realizację zadań policjantów. Jeżeli naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza lub osoby do pomocy mu przybranej wywołane zostało ich niewłaściwym zachowaniem, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia. Zachowanie takie musi mieć miejsce przed naruszeniem nietykalności cielesnej i stanowić jego przyczynę. Nie ma przy tym znaczenia, która z wymienionych osób – a więc funkcjonariusz publiczny czy osoba do pomocy mu przybrana – zachowa się niewłaściwie oraz czyja nietykalność cielesna zostanie naruszona. Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę realia przedmiotowej sprawy, nie można dopatrzyć się prowokacji w zachowaniu przybyłych na interwencję funkcjonariuszy Policji. Równocześnie nie ulega wątpliwości, iż D. P. uderzając pięścią w twarz st. sierż. K. K. (1) naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonego podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych.

Przestępstwo z art. 193 kk naruszenia miru domowego może być popełnione zarówno przez działanie ("wdziera się"), jak i przez zaniechanie ("wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza"). Przez wdarcie należy rozumieć wejście w dowolny sposób do cudzego miejsca chronionego, wbrew woli uprawnionego i może polegać na wejściu siłą, przy użyciu podstępu, potajemnie, przez otwarte okno, uchylone drzwi czy otwarciu ich dorobionym kluczem. Bez wątpienia oskarżony wszedł bez pukania do mieszkania pokrzywdzonej i nie opuścił go wbrew jej stanowczemu żądaniu. Fakt ten potwierdzili funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w R., którzy przybyli na miejsce zdarzenia na wezwanie pokrzywdzonej.

Określone w art. 190 § 1 kk przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Oznacza to, że nie wypełnia znamion tego przestępstwa grożenie innej osobie popełnieniem wykroczenia lub innym naruszeniem prawa, choćby dotkliwym dla pokrzywdzonego. Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona (art. 190 in fine). Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan uzasadnionej obawy osoby zagrożonej należy traktować jako skutek. Jeżeli groźba nie wzbudziła uzasadnionej obawy, a sprawca do jej wywołania bezpośrednio zmierzał, zachodzi usiłowanie popełnienia tego przestępstwa. Subiektywna ocena jest konieczna, ale niewystarczająca, gdyż ustawa posługuje się zwrotem o uzasadnionej obawie (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 4 lipca 2002 r., II AKa 163/02, KZS 2002, z. 7-8, poz. 38). Decydować więc będą przesłanki odwołujące się do okoliczności i sposobu wyrażenia groźby, które mogą uzasadniać realną obawę, iż będzie spełniona.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności wyczerpujące i konsekwentne zeznania świadków, w sposób jednoznaczny pozwala uznać oskarżonego D. P. za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, Sąd na podstawie art. 190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazał go na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, Sąd na podstawie art. 157 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazał go na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 222 § 1 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2kk w zw. z art. 31 § 2 kk, Sąd na podstawie art. 224 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 31 § 2 kk skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 193 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, Sąd na podstawie art. 193 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazał go na karę 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk, Sąd na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk skazał go na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk Sąd połączył wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk. Wymierzając karę pozbawienia wolności Sąd kierował się przede wszystkim potrzebą wychowawczego oddziaływania na oskarżonego. Wymierzona kara powinna zapobiegać powrotowi oskarżonego na drogę przestępstwa, wywołać zmianę jego postępowania w przyszłości oraz skłonić do przestrzegania porządku prawnego. Na ocenę stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych oskarżonemu czynów, a Sąd ocenił go jako wysoki, wpływa charakter dobra zaatakowanego przez oskarżonego oraz agresywny i uporczywy sposób działania. Oskarżony m.in. nękał, nachodził i groził pokrzywdzonej A. K. zabójstwem. Nadto naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji, jak również przemocą chciał zmusić funkcjonariuszy do zaniechania czynności służbowych.

Zdaniem Sądu wdrażania oskarżonego do przestrzegania prawa i norm społecznych powinno przebiegać w warunkach zakładu karnego. Ma na to wpływ uprzednia karalność oskarżonego za czyn z art. 190a § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk oraz art. 217 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk. Poprzedni wyrok zapadł w dniu 23 lutego 2015 r., a uprawomocnił się w dniu 03 marca 2015 r. Oskarżony dopuścił się kolejnych przestępstw już po niespełna roku, w okresie próby oraz pozostając pod dozorem kuratora. Dowodzi to, iż kara wolnościowa nie spełniła wobec oskarżonego swej funkcji prewencyjnej. Nie bez znaczenia jest również długotrwałość i uporczywość zachowania oskarżonego. Powyższe czyniło niemożliwym uwzględnienia wniosku oskarżonego o orzeczenia kary pozbawienia wolności z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego jej zawieszenia. Nadto oskarżony był już skazany na karę pozbawienia wolności, zatem zgodnie z treścią art. 69 § 1 kk Sąd nie może wobec oskarżonego orzec ponownie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Równocześnie Sąd uznał, iż wobec oskarżonego niemożliwe jest zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Wprawdzie w czasie popełnienia czynów zabronionych D. P. miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem, jednakże jego postawa zaprezentowana podczas postępowania czyni niemożliwym zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk, a w szczególności popełnienie wszystkich przestępstw z winy umyślnej, wysoki stopień społecznej szkodliwości, uprzednią karalność za przestępstwa przeciwko wolności, dość długi (ponad 3 miesięczny) okres działania w przypadku czynu z art. 190a § 1 kk, brak skruchy i żalu oraz nieprzeproszenie pokrzywdzonych uznać należało, że brak jest podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia kary. A. K. nadal obawia się oskarżonego. Jedynie kara izolacyjna może zabezpieczyć w sposób należyty ochronę prawnie chronionych pokrzywdzonych. Orzeczona kara będzie także miała wpływ na kształtowanie świadomości w społeczeństwie i ugruntuje przeświadczenie, że każda osoba dopuszczająca się tego typu przestępstw będzie bezwzględnie podlegała karze.

Na podstawie art. 41a § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej A. K. na okres 3 lat i na odległość nie mniejszą niż 300 m.

Na podstawie art. 627 kpk i § 11 ust. 2 pkt 3 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej A. K. kwotę 840 zł tytułem poniesionych kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i od opłaty w sprawie.

Sędzia: