Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na wstępie należy nadmienić, że stan faktyczny sprawy i kwalifikacja prawna czynu nie budziła wątpliwości, a obrońca złożył wniosek o sporządzenie uzasadnienia tylko w zakresie kary (art. 422 § 2 k.p.k.), zatem sąd ograniczył sporządzenie uzasadnienia tylko co do tej części, której wniosek dotyczy – rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynu – art. 423 § 1a k.p.k.

Rozważając wymiar kary dla oskarżonego K. I., sąd miał na uwadze wszystkie dyrektywy wymiaru kary przewidziane w art. 54 k.k. oraz art. 53 § 1 i 2 k.k., tj. cele wychowawcze oraz wzgląd na społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu i stopień jego winy oraz wymogi indywidualnego i społecznego oddziaływania wymierzonej kary.

Oskarżony jest sprawcą młodocianym w rozumieniu art. 115 § 10 k.k., a zatem karę winno się wymierzać tak, aby wychować sprawcę (art. 54 k.k. ). Sens normatywny art. 54 k.k. sprowadza się do ustanowienia prymatu celu wychowawczego kary w sytuacji ewentualnego konfliktu z pozostałymi dyrektywami wymiaru kary, w szczególności z dyrektywą prewencji generalnej, czy też celami zapobiegawczymi. Nie można, zatem skutecznie wywodzić, że w myśl zasady wyrażonej w przepisie art. 54 k.k. należy pomijać pozostałe cele kary – art. 53 k.k. Wreszcie ów prymat nie oznacza nakazu orzekania wobec sprawców nieletnich, albo młodocianych kar łagodnych . (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19.10.2010r. w sprawie II KK 224/10) . Obliguje on natomiast sąd do szczególnej wnikliwości w ocenie takiego sprawcy oraz zebrania w tym celu wszelkich możliwych informacji, aby w zależności od stopnia jego demoralizacji wymierzyć karę niezbędną i właściwą do reedukacji oraz resocjalizacji. Przepis art. 54 § 1 k.k. nie zawiera wskazania prymatu kary wolnościowej lub też kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, w procesie wychowania młodocianego sprawcy przestępstwa i jego wdrażania do przestrzegania porządku prawnego. Kara nadmiernie złagodzona, wtedy, gdy w istocie rzeczy nie zawiera żadnych realnych i bezpośrednich dolegliwości dla oskarżonego, a przy tym dotyczy oskarżonego już zdemoralizowanego, nie osiąga celów wychowawczych i nie wdraża do przestrzegania porządku prawnego. Przeciwnie. Taka kara, jeśli zostanie subiektywnie oceniona przez oskarżonego, jako brak kary, na ogół wyrabia (lub pogłębia) poczucie bezkarności, przekonanie o niesprawności systemu prawnego, o istnieniu mechanizmów umożliwiających uniknięcie prawnych dolegliwości i nie powstrzymuje od kontynuowania procederu popełniania przestępstw, jak też od podjęcia ich popełniania na nowo. W takich sytuacjach kara nadmiernie złagodzona prowadzi do pogłębienia procesu demoralizacji i deprawacji, jak również - o czym nie wolno w żadnym wypadku zapominać - do eskalacji szkód i osobistych krzywd popełnianych przez sprawców kontynuujących przestępną działalność, przekonanych o nieskuteczności środków ochrony prawnokarnej. Taka, zatem kara nie tylko nie niesie w sobie oczekiwanych korzyści dla skazanego, ale przeciwnie, w określonych sytuacjach może oznaczać niekorzyść w postaci głębokich i często trwałych zmian jego osobowości oraz ukształtowania się w sposób względnie trwały fałszywego systemu wartości.

Sąd stanął na stanowisku, iż wina oskarżonego jest znaczna a okoliczności sprawy w żaden sposób go nie usprawiedliwiają. Ofiarą oskarżonego była osoba młoda, dopiero co poznana. Oskarżony działał w sposób niezwykle zuchwały, wykazując się sprytem i wyrachowaniem. W ocenie sądu postawa oskarżonego jest karygodna. Czynu dopuścił się będąc w okresie próby. Oskarżony był karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Wągrowcu z 27.06.2016r. w sprawie II K 206/16 (prawomocnym 05.07.2016r.), za przestępstwo przeciwko mieniu tj. art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. W przeciągu kilkunastu dni po uprawomocnieniu się w/w wyroku dopuścił się kolejnego przestępstwa również przeciwko mieniu. Oskarżony nie znajduje się w trudnej sytuacji finansowej, pozostaje bowiem na utrzymaniu matki, nie ma nikogo na utrzymaniu. Jest osobą młodą, zdrową, która może pracować i podjąć prace dorywcze, jednakże postawa życiowa oskarżonego oraz zaprezentowana w niniejszej sprawie wskazuje, że nie garnie się on do zarobkowania w sposób uczciwy, szuka łatwiejszej drogi i sposobu na życie.

Oceniając stopień winy oskarżonego w sąd brał pod uwagę, że oskarżony jest dorosłą osobą, znał wagę i potrafił rozpoznać znaczenie podstawowych norm współżycia społecznego takich, jak respektowanie cudzej własności. Przy ocenie stopnia winy oskarżonego sąd miał ponadto na uwadze, że czym większy wpływ na zachowanie sprawcy wywierają czynniki zewnętrzne, tym stopień zawinienia jest mniejszy. Oskarżonego nie limitowały żadne czynności zewnętrzne, nie ujawniono, aby znajdował się w stanie ograniczającym wolność wyboru i kierowania swoimi poczynaniami. Decyzję o popełnieniu przestępstwa podjął sam. Miał nieskrępowaną możliwość oceny znaczenia swojego zachowania oraz świadomość, że naruszone przez niego normy postępowania miały podstawowy i oczywisty charakter dla każdej osoby o przeciętnym stopniu socjalizacji. Sąd dopatrzył się okoliczności łagodzących w postaci przyznania się do winy oskarżonego. Za okoliczność obciążającą sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego, który już na początku swojego dorosłego życia ma problem z poszanowaniem cudzego mienia.

Uwypuklić należy, że oskarżony choć dopiero wchodzi w dorosłe życie wykazuje się ignorancją wobec norm prawnych i moralnych regulujących zasady współżycia międzyludzkiego. W ocenie sądu, jedynie szybka i surowsza reakcja wpłynie pozytywnie na oskarżonego. W przeciwnym razie pozostanie on w błędnym przekonaniu, że nie spotka go żadna realna dolegliwość.

Sąd uwzględniając wyżej opisany cel wychowawczy, któremu winna służyć kara oraz nadto cele z art. 53 k.k. wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 278 § 1 i 3 k.k. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, że wymierzona kara będzie karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz nieprzekraczającą stopnia jego winy; spełnia też swoje funkcje z zakresu prewencji ogólnej oraz indywidualnej. Oskarżony miał w czasie popełnienia przestępstwa status osoby skazanej uprzednio na karę pozbawienia wolności, co czyni niedopuszczalnym na gruncie art. 69 § 1 k.k. warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej obecnie kary pozbawienia wolności.

W ocenie sądu nie zachodziły także przesłanki do orzeczenia względem oskarżonego kary grzywny lub ograniczenia wolności. Inna kara niż kara izolacyjna nie jest w stanie spełnić celów w zakresie indywidualnego oddziaływania kary. Wymierzenie w takiej sytuacji innej (wolnościowej) kary mogłoby zarówno w oskarżonym jak i w społeczeństwie przekonanie, że w istocie sprawca pozostaje bezkarny.

Na podstawie art. 45 § 1 k.k. w punkcie 4 wyroku sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej uzyskanej z występku - kwoty 300 złotych.

W punkcie 5 na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności sąd zaliczył oskarżonemu K. I. okres zatrzymania od 29.07.2016 r. godz. 12.00. do 30.07.2016 r. godz. 10.30 (1 dzień).

Na podstawie art. 618 §1 pkt 11 k.p.k. i § 4 ust. 1 i 2 oraz § 17 ust. 1 punkt 1 i ust. 2 punkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015r. poz. 1801) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata E. S. kwotę 738 zł w tym 23 % VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu albowiem jest oczywiste, ze koszty te nie zostały pokryte. W punkcie 7 wyroku na podstawie wskazanych przepisów sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, w tym od opłaty.

SSR Renata Nowakowska

ZARZĄDZENIE

1.  notować;

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć – adw. E. S.

3.  za 14 dni albo apelacją

W., 04.11.2016r.

SSR Renata Nowakowska