Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Mariusz Górski (spr.)
Sędziowie :	SO Adam Pietrzak SO Agnieszka Połyniak
Protokolant :	Agnieszka Paduch

przy udziale Władysławy Kunickiej - Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2013 roku

sprawy M. K.

oskarżonego z art. 190 § 1 k.k., art. 178 a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 29 marca 2013 roku, sygnatura akt II K 698/11

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

II. zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn.akt IV Ka 500/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem M. K.uznany został za winnego, że:

I.  w dniu 18 lutego 2011 r. w S.woj. (...)groził G. G.pozbawieniem życia, która to groźba wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona

to jest za winnego popełnienia czynu z art. 190§1 kk i za to na mocy powołanego przepisu wymierzono oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Tymże wyrokiem M. K.uznany został za winnego, że:

II.  w dniu 28 kwietnia 2011 r. w S. woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości ( 0,77 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki V. (...) o nr rej. (...),

III.  w dniu 27 kwietnia 2011 r. w S. woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości ( 0,50 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki V. (...) o nr rej. (...)

to jest za winnego popełnienia w warunkach ciągu przestępstw występków z art. 178a§1 kk i za to na podstawie art. 178a§1 kk, przy zastosowaniu art. 91§1 kk wymierzono oskarżonemu karę 11 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z treści art. 91§2 kk wymierzono M. K.karę łączną pozbawienia wolności, a jej wymiar określono na 1 rok, przy czym w oparciu o art. 69§ 1 i 2 kk oraz art. 70§1 pkt 1 kk zawieszono warunkowo wykonanie tej kary na okres lat 3.

Nadto, zważywszy na treść art. 49§2 kk orzeczono od oskarżonego świadczenie pieniężne na cel społeczny w kwocie 100 zł, zaś uwzględniając nakaz wynikający z art. 42§2 kk orzeczono wobec M. K.jako sprawcy czynów z art. 178a§1 kk – 2-letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca M. K.oraz sam oskarżony.

Pierwszy ze skarżących zarzucił orzeczeniu:

1.  błąd w ustaleniu stanu faktycznego polegający na niezasadnym uznaniu, iż oskarżony dopuścił się czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, tj występku z art. 190§1 kk chociaż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwalał taki wniosek wobec:

-

niesłusznego uznania zeznań świadków A. K.oraz G. G.za wiarygodne chociaż między tymi osobami z jednej strony a osk. z drugiej strony istnieje poważny konflikt,

-

bezzasadnego uznania za niespójne i nierzetelne zeznań św. A. Z. z tej tylko przyczyny, iż zeznania funkcjonariusza Policji K. O. stały z jej relacją w sprzeczności,

-

bezzasadnego odmówienia przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom osk. K., ponieważ zaprzeczył on, aby groził G. G.,

2.  rażącą niewspółmierność środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przez osk.K. na okres 2 lat mimo, że:

-

przyznał się on do stawianych mu zarzutów kierowania pojazdem pod wpływem alkoholu, czym nie utrudniał przebiegu postępowania w sprawie,

-

spożył on nieznaczną ilość alkoholu ( piwa ) przed prowadzeniem pojazdu,

-

wyraził swój żal z powodu złamania przepisów prawa,

-

wskazał, iż prawo jazdy jest mu niezbędne w poszukiwaniu pracy.

Tym samym apelujący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku odnośnie:

-.

-

pkt I wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu,

-

pkt VI wyroku poprzez orzeczenie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres nie przekraczający 1 roku, ewentualnie:

2.uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie przedmiotowej sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji,

3.  zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej osk. K. w postępowaniu odwoławczym wobec faktu nieopłacenia jej przez tegoż osk.

Z kolei M. K.zarzucił wyrokowi:

1.  nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy przez przyjęcie, że A. Z. cyt. Uzasadnienia wyroku „ A. Z. jawi się jako osoba świadomie pozostająca pod wpływem oskarżonego, zna jego oczekiwania i chce się do nich dostosować”,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przebiegu zdarzenia polegających na błędnej ocenie wiarygodności dowodów, co doprowadziło na ich podstawie do dalszego prowadzenia sprawy i wydania orzeczenia o winie, w oparciu o zeznania A. K. jak i G. G.,

3.  nieuwzględnienie istotnych wniosków dowodowych składanych przeze mnie, mogących mieć wpływ na wydany wyrok,

4.  obrazę przepisów art. 193§1 i 2 kpk, albowiem Sąd Rejonowy pomimo potrzeby stwierdzenia okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, a mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, nie zasięgnął opinii biegłego,

5.  art. 190§1 kk kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeśli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W art. Ty, 190§1 kk konieczne jest jedynie, aby sposób jej wyrażenia wzbudził u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Moim zdaniem G. G.– hipotetycznie gdybym owe słowa wypowiedział cyt. Z uzasadnienia „(...) cię gościu” i „zobaczysz, ożenię ci kosę”, G. G.takich obaw nie miał. Dowód nagranie z dnia 7 marca 2011 r. W razie wątpliwości co do autentyczności nagrania wnoszę o przeprowadzenie dowodu przez biegłego z zakresu fonoskopii.

Tym samym apelujący wniósł aby Sąd Odwoławczy działając na podstawie art. 437§1 i 2 kpk zmienił zaskarżony wyrok, orzekł odmiennie co do istoty sprawy i uniewinnił mnie, ewentualnie uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacje są bezzasadne w stopniu oczywistym.

I.Ad. Czynu z art. 190§1 kk.

Wbrew twierdzeniom skarżących sąd I instancji po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów, a stanowisko swe precyzyjnie i przekonująco uzasadnił. W tej sytuacji, skoro Sąd Okręgowy zgadza się z tezami Sądu Rejonowego – zbędną wydaje się ponowna analiza faktów, gdyż byłoby to jedynie potwierdzeniem trafnych, podniesionych wcześniej argumentów.

W konsekwencji, odnosząc się jedynie do szczegółowych zarzutów apelacji należy stwierdzić, że:

1.  Prawdą jest, iż między pokrzywdzonym G. G.i byłą żoną oskarżonego A. K., a M. K.istnieje poważny konflikt.

Taka sytuacja nie jest jednak czymś wyjątkowym, lecz wręcz regułą. Zazwyczaj strony postępowania karnego, są ze sobą skonfliktowane i okoliczność ta „sama w sobie” nie stanowi jakiegokolwiek powodu dla zakwestionowania wiarygodności zeznań. Podobnie, z tejże tylko przyczyny nie można odmówić wiarygodności wyjaśnieniom domniemanego sprawcy. Dopiero analiza przedstawionych przez nich okoliczności zdarzenia, w powiązaniu także z innymi dowodami, pozwala na ocenę kto mówił prawdę, a kto z nią się mija. Tak też uczynił Sąd I instancji, szczegółowo uzasadniając z jakich przyczyn przyjął wersję przedstawioną przez pokrzywdzonego, nie zaś przez oskarżonego.

2.  Obrońca oskarżonego, a zwłaszcza sam M. K.nader wiele uwagi poświęcają „zawiłościom” związanym z przesłuchaniami A. Z., twierdząc, iż Sąd i instancji niesłusznie uznał jej zeznania za niewiarygodne.

Zarzut ów jest jedynie częściowo prawdziwy, bowiem Sąd I instancji odmówił świadkowi wiary w zakresie niezgodnego z prawem postępowania przesłuchującego ją w postępowaniu przygotowawczym policjanta K. O..

W tym miejscu należy zauważyć, że okoliczność ta nie ma praktycznie jakiegokolwiek znaczenia dla prawidłowego rozpoznania sprawy bowiem A. Z.była szczegółowo przesłuchana w postępowaniu jurysdykcyjnym, kiedy to z pewnością nie była pozbawiona swobody wypowiedzi i wówczas jednoznacznie stwierdziła że przez cały przebieg zdarzenia siedziała w samochodzie i nie słyszała rozmowy między wujkiem ( M. K.), a G. G.. Prawdą jest przy tym, iż świadek przyznała także, że podczas pierwszego przesłuchania, co do którego miał zostać zniszczony protokół, oświadczyła iż oskarżony nie groził pokrzywdzonemu lecz tego, jak już zauważono nie potwierdziła przed sądem.

Tym samym zeznania A. Z., są w istocie prawdziwe w części tego co widziała przez szyby samochodu lecz nie mają jakiegokolwiek znaczenia w w najważniejszym momencie, a to tyczącym słów wypowiadanych przez M. K..

Jedynie na marginesie należy zauważyć, że świadek stwierdziła ( k-127), iż wujek robił zdjęcia pokrzywdzonemu aparatem znajdującym się w jej telefonie komórkowym, zaś M. K.wyjaśnił, że pojechał do domu i stamtąd wziął aparat !!! ( por. k-126-odwrót ).

W nawiązaniu do powyższego – jakiegokolwiek znaczenia dowodowego dla rozpoznania omawianej sprawy nie ma treść rozmowy między R. Z., a M. K., której treść oskarżony cytuje w swojej apelacji.

3.  Przedmiotem rozpoznania w przedmiotowej sprawie jest zdarzenie z 18 lutego 2011 r..

W tej części Sąd I instancji przeprowadził wszelkie niezbędne, istniejące dowody i na ich podstawie wyprowadził prawidłowe wnioski. Tym samym trzeba stwierdzić, że praktycznie jakiegokolwiek znaczenia nie ma to czy A. K.pomówiła niesłusznie M. K.o usiłowanie zabójstwa, czy też treść rozmowy jaka miała mieć miejsce 7 marca 2011 r. między oskarżonym, a pokrzywdzonym.

Przede wszystkim, jak wskazano wcześniej, między w/w osobami istnieje poważny konflikt, który z pewnością zdecydował o omawianym zdarzeniu, a nadto jeśli istotnie G. G.7 marca 2011 r., zwracał się w ostrych słowach do M. K., nie oznacza to jeszcze, że pod sklepem (...)pokrzywdzony nie obawiał się gróźb oskarżonego

Twierdzenie przy tym oskarżonego, iż nawet gdyby hipotetycznie groził pokrzywdzonemu, to te słowa nie mogły wzbudzić w G. G.obawy ich ich spełnienia, należy uznać za oderwane od realiów sprawy.

Zdaniem Sadu Okręgowego ( podobnie jak wcześniej Sądu Rejonowego ) owe słowa nie tylko iż nie były „hipotetycznie” wypowiedziane, to nadto mogły wzbudzić u G. G.po prosu strach przed realizacją, nawet gdyby sprawca nie miał faktycznie zamiaru tak postąpić.

4.  Już tylko na marginesie wypada zauważyć, że do niemal wszystkich nie przeprowadzonych, a koniecznych zdaniem M. K.dowodów o jakich mowa w apelacji odniósł się Sąd I instancji wydając stosowne postanowienia, a Sąd Okręgowy je w pełni akceptuje.

Z uwagi na powyższe brak jakichkolwiek argumentów przemawiających za uniewinnieniem oskarżonego co do zarzutu popełnienia czynu z art. 190§1 kk lub choćby za uchyleniem wyroku w tej części i przekazaniem sprawy do ponownego jej rozpoznania.

II. Ad czynów z art. 178a§1 kk

Znamiennym jest, że sam M. K.nie kwestionuje okresu na jaki orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, a czyni to jego obrońca.

Odnosząc się zatem do zarzutu w tym zakresie należy w szczególności podkreślić ( czego nie zauważa skarżący ), że oskarżony dopuścił się nie jednokrotnego kierowania samochodem w stanie nietrzeźwości lecz mimo, iż został zatrzymany w takim stanie 27 kwietnia 2011 r., następnego dnia uczynił to samo.

Już tylko to świadczy o tym , że orzeczenie wobec M. K.rocznego zakazu opartego na zasadzie art. 42§2 kk byłoby całkowicie sprzeczne z dyrektywami wymiaru kar i środków karnych, a w szczególności mogłoby stwarzać wrażenie, że postępowanie jakie zaprezentował sprawca nie jest całkowitym lekceważeniem przyjętych norm prawnych.

Z uwagi na powyższe - orzeczono jak w wyroku.