Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2017 r. w S.

odwołania K. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 19 grudnia 2016 r. Nr (...)

w sprawie K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo K. S. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 stycznia 2017 roku do dnia 01 stycznia 2019 roku.

Sygn. akt IV U 68/17

UZASADNIENIE

Decyzją z 19 grudnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił K. S. od 1 stycznia 2017r. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że u ubezpieczonego nie stwierdzono niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył K. S. wnosząc o jej zmianę i ustalenie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska wskazał, że jest niezdolny do pracy z powodu schorzeń narządu ruchu (odwołanie k.1 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 12 grudnia 2016r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę tej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.10-11 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony K. S. uprzednio uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy. W okresie od 1 stycznia 2009r. do 31 stycznia 2015 r. ubezpieczony miał przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, zaś od 1 lutego 2015 r. do 31 grudnia 2016 r. był on uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (okoliczności niesporne, akta rentowe). W ostatnim okresie, tj. od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. podstawę powyższego uprawnienia stanowiła decyzja organu rentowego z 30 grudnia 2015 r. (decyzja z dnia 30 grudnia 2015 r. ustalająca prawo ubezpieczonego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.). W dniu 14 listopada 2016r. ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (wniosek k.76 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 29 listopada 2016r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie lekarza orzecznika z 29 listopada 2016r. k.79 akt rentowych). Na skutek sprzeciwu ubezpieczonego od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika, ubezpieczony skierowany został na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 12 grudnia 2016r. ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (sprzeciw ubezpieczonego od orzeczenia lekarza orzecznika k.39 akt rentowych – tom dokumentacji medycznej i orzeczenie komisji lekarskiej k.81 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 19 grudnia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (decyzja z 19 grudnia 2016r. k.82 akt rentowych).

Ubezpieczony ma niespełna 28 lat i wykształcenie w zawodzie sprzedawcy oraz ukończone liceum ogólnokształcące bez matury. Ubezpieczony pracował jako sprzedawca w trakcie dwuletnich praktyk zawodowych, które odbywał w latach 2006-2008 w sklepie zawierającym artykuły spożywcze i przemysłowe. Ubezpieczony wykonywał wówczas pracę fizyczną polegającą na układaniu towarów. Ubezpieczony nie wyraża zgody na poddanie się zabiegowi operacyjnemu przykurczów ścięgien z uwagi na ryzyko utraty możliwości chodu (wyjaśnienia ubezpieczonego k. 36-36v akt sprawy, świadectwo pracy k. 9 akt rentowych).

Ubezpieczony od kliku lat cierpi z powodu obustronnego przykurczu ścięgien A. i związanych z tym zaburzeniami funkcji chodu. Występują u niego przewlekłe bóle stawów kolanowych i podudzi oraz przewlekłe bóle kręgosłupa lędźwiowego. Ubezpieczony posiada wadę rozwojową kręgosłupa L/S pod postacią wielopoziomowego bloku kostnego L2 –L5 oraz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z uciskiem na korzenie nerwowe. Występuje u niego spłycenie lordozy i znaczne ograniczenie ruchomości kręgosłupa L/S, przykurcz mięśni kulszowo-goleniowych z końskim ustawieniem obu stóp, duże zaburzenia równowagi przy pionizacji. Ubezpieczony stoi i chodzi na palcach. Upośledzenie sprawności ruchowej zwłaszcza sprawności chodu z towarzyszącymi przewlekłymi dolegliwościami bólowymi kręgosłupa i znacznym ograniczeniem jego ruchomości oraz przewlekłymi bólami stawów kolanowych uzasadniają orzeczenie dalszej częściowej niezdolności do pracy zarobkowej, wskutek niezdolności do ostatnio wykonywanej pracy w zawodzie sprzedawcy, na okres od 1 stycznia 2017 r. do 1 stycznia 2019 r. Poprawa sprawności ruchowej jest możliwa jedynie po odbyciu leczenia operacyjnego przykurczów ścięgien. Na takie zaś leczenie opiniowany aktualnie nie wyraża zgody. Zgodnie z opinią psychologa konsultanta ZUS z 2014 r., mimo uzyskania średniego wykształcenia, dyspozycje psychologiczne ubezpieczonego nie rokują efektywnego przekwalifikowania zawodowego z uwagi na istniejące zaburzenia emocjonalne i adaptacyjne, które istotnie zaburzają procesy poznawcze (opinia biegłych ortopedy i neurologa k.21-21v akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego K. S. podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art.57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016r., poz.887 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy u ubezpieczonego istnieje w dalszym ciągu niezdolność do pracy, a jeżeli tak to jakiego stopnia. W tym celu Sąd zasięgnął opinii specjalistów z zakresu ortopedii i neurologii. Sporządzona na tę okoliczność opinia zespołu biegłych dała podstawy do ustalenia, że ubezpieczony jest nadal, tj. od 1 stycznia 2017r. do 1 stycznia 2019r. osobą częściowo niezdolną do pracy z uwagi na schorzenia narządu ruchu nie pozwalające mu na świadczenie uprzednio wykonywanej pracy w zawodzie sprzedawcy.

Analizując powyższą opinię biegłych Sąd doszedł do przekonania, że daje ona podstawę do oparcia na niej rozstrzygnięcia. Została ona sporządzona przez osoby posiadające specjalistyczną wiedzę z zakresu schorzeń dotykających ubezpieczonego. Jej wydanie poprzedziła analiza dokumentacji medycznej zgromadzonej w sprawie oraz przeprowadzenie badania ubezpieczonego. Biegli w sposób jasny, kategorycznie stwierdzili, iż z powodu upośledzenia sprawności ruchowej oraz przewlekłych dolegliwości bólowych kręgosłupa i znacznego ograniczenia jego ruchomości jak również przewlekłych bóli stawów kolanowych, ubezpieczony jest niezdolny do pracy na stanowisku sprzedawcy.

Organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych. Opierał się na własnej ocenie sprawności narządu ruchu ubezpieczonego podając, iż chód jest nieznacznie zaburzony- na palcach, jednakże wydolny i samodzielny. Stwierdził również, iż ubezpieczony nie korzysta z pomocy psychologa, a uwzględniając jego młody wiek, kwalifikacje zawodowe oraz brak zgody na proponowane leczenie operacyjne, jest on zdolny do pracy.

Zdaniem Sądu, oceniając istnienie u ubezpieczonego częściowej niezdolności do pracy pamiętać należy, iż posiada on kwalifikacje do pracy w zawodzie sprzedawcy. Jest to jedyny rodzaj zatrudnienia, w którym ubezpieczony zdobył doświadczenie zawodowe odbywając praktyki w trakcie uczęszczania do zasadniczej szkoły zawodowej. Niewątpliwie zaś praca sprzedawcy wymaga pełniej sprawności ruchowej, gdyż może się wiązać również z koniecznością przenoszenia oraz układania towarów. Niezasadnym jest twierdzenie organu rentowego, jakoby skoro chód ubezpieczonego na palcach jest wydolny, to może on podjąć pracę zarobkową. Jest oczywiste, iż chodzenie na palcach nie jest stanem naturalnym. Tym bardziej zaś, nie można wymagać, by osoba chodząca na palcach wykonywała prace fizyczne wymagające sprawnego poruszania się. Ubezpieczony skończył, co prawda, liceum ogólnokształcące, jednakże jego wykształcenie na tym poziomie jest niepełne z uwagi na to, że nie zdał on egzaminu maturalnego. Okoliczność ta zawęża możliwości zarobkowe ubezpieczonego. Jak zauważyli biegli, w ocenie psychologa- konsultanta ZUS, ubezpieczony, z uwagi na dyspozycje psychologiczne, nie rokuje efektywnego przekwalifikowania zawodowego. Powyższe uprawnia zatem do stwierdzenia, że ubezpieczony, mimo młodego wieku, jest niezdolny do pracy zgodnej z poziomem jego kwalifikacji. Uwagi organu rentowego dotyczące sprawności ruchowej ubezpieczonego, stanowią zaś polemikę ze stanowiskiem biegłych. Odnośnie zaś braku zgody na przeprowadzenie zabiegu operacyjnego, stwierdzić należy, iż okoliczność ta nie powinna wpływać na ocenę, czy ubezpieczony jest zdolny do pracy. Z natury rzeczy zabiegi operacyjne obarczone są ryzykiem niepowodzenia. Skoro zatem, ubezpieczony, jak stwierdził w trakcie rozprawy, po konsultacji z neurologiem powziął informację o możliwym zagrożeniu, w razie komplikacji operacyjnych, utraty zdolności do chodzenia, to nie można wymagać, by pod rygorem utraty uprawnień rentowych, podjął on decyzję o przeprowadzeniu operacji ścięgien, która jedynie może poprawić stan jego zdrowia. To bowiem do osoby chorej powinna należeć suwerenna decyzja o poddaniu się leczeniu, gdyż osoba ta ponosi ewentualne ryzyko niepowodzenia operacji. A zatem, zgłoszone przez organ rentowy zastrzeżenia nie przekreślają merytorycznej prawidłowości opinii biegłych.

W tej sytuacji Sąd przyjął, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do wydania rozstrzygnięcia. Dlatego też wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu ortopedii i neurologii jako zbędny, podlegał oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.