Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Kamila Firko

Protokolant Kamila Salamon

po rozpoznaniu w dniach: 2.09.2016 roku, 18.10.2016 roku, 25.10.2016 roku, 8.12.2016 roku i 29.12.2016 roku sprawy karnej

M. F.

urodzonego (...) w Ś.

syna S. i E. z domu B.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 11 stycznia 2016 roku w Ś., woj. (...), przy ul. (...) umyślnie dokonał uszkodzenia cudzej rzeczy, tj. samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) poprzez kopanie tego samochodu, powodując wgniecenia powłoki zewnętrznej drzwi tylnych, zarysowanie powłoki lakierniczej zderzaka przedniego, zerwanie mocowań przedniej tablicy rejestracyjnej, czym spowodował straty w wysokości 1000 zł na szkodę P. B.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.;

II. w dniu 11 stycznia 2016 roku w Ś., woj. (...), przy Aleje (...) na klatce schodowej kierował wobec E. W. groźbę pozbawienia jej życia, przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.;

III. w dniu 11 stycznia 2016 roku w Ś., woj. (...), usiłował wedrzeć się do mieszkania znajdującego się przy ul. (...) na leżącego do E. W., poprzez szarpanie za klamkę drzwi wejściowych, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak możliwości pokonania zabezpieczenia zamka drzwi tego mieszkania, działając na szkodę E. W.,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k.;

IV. w dniu 24 stycznia 2016 roku w Ś., woj. (...), umyślnie dokonał uszkodzenia cudzej rzeczy, tj. drzwi wejściowych do mieszkania znajdującego się w Ś. przy ul. (...), poprzez kopanie oraz uderzanie w te drzwi, powodując uszkodzenia zawiasów drzwi, wgniecenia oraz zarysowania powłoki drzwi, czym spowodował straty w wysokości 1000 zł na szkodę F. S.,

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.;

V. w dniu 24 stycznia 2016 roku w Ś., woj. (...), umyślnie dokonał uszkodzenia cudzej rzeczy, tj. drzwi wejściowych do mieszkania znajdującego się w Ś. przy ul. (...), poprzez uderzanie w te drzwi i napieranie na nie, powodując uszkodzenie dwóch zamków tych drzwi, zawiasów drzwi oraz konstrukcji mocowania futryny, czym spowodował straty w wysokości 1000 zł na szkodę A. L. (1),

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.;

VI. w dniu 22 marca 2016 roku w Ś., woj. (...), przy ul. (...) w sklepie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej, tj. perfum marki H. B. w ilości dwóch sztuk oraz perfum marki P. C. w ilości jednej sztuki, czym spowodował straty w mieniu w wysokości 522,97 zł na szkodę (...) sp. Z o.o. w Ł.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.;

VII. w okresie od 22 lutego 2016 roku do 18 maja 2016 roku w Ś., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem kierował groźby pozbawienia życia pod adresem E. W., przy czym groźby ta wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, a ponadto w dniu 18 maja 2016 roku rzucił w kierunku E. W. łopatą,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

VIII. w dniu 28 maja 2016 roku w Ś., woj. (...), umyślnie dokonał uszkodzenia cudzego mienia, tj. drzwi wejściowych do budynku mieszczącego się w Ś. przy ul. (...), w ten sposób, że kopiąc w te drzwi i szarpiąc je uszkodził te drzwi, czym spowodował straty w wysokości 500 zł na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej w Ś. przy ul. (...),

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.;

IX. w dniu 28 maja 2016 roku w Ś., woj. (...), groził pozbawieniem życia P. B., przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona,

tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.;

X. w okresie od 11 stycznia 2016 roku do 18 maja 2016 roku w Ś., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem znieważał E. W. używając wobec niej słów wulgarnych powszechnie uznanych za obelżywe,

tj. o czyn z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

I.  oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, przyjmując jednak, że wartość szkody wyniosła 600 zł, tj. występku z art. 288 § 1 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach II, VII i IX części wstępnej wyroku, przyjmując, że czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., tj. występków z art. 190 § 1 k.k. oraz art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie przepisu art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonywania w trakcie odbywania kary ograniczenia wolności nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III.  oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. i za to na podstawie przepisu art. 193 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonywania w trakcie odbywania kary ograniczenia wolności nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV.  oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach IV, V i VIII części wstępnej wyroku, przyjmując jednak, że wartości szkód wyrządzonych przestępstwami wyniosły:

- odnośnie czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku – 160 zł,

- odnośnie czynu opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku – 460 zł,

- odnośnie czynu opisanego w punkcie VIII części wstępnej wyroku – 255 zł,

oraz, że czyny te stanowią wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. i za czyny te na podstawie art. 124 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierza mu łącznie karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;

V.  oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VI części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 278 § 1 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  oskarżonego M. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie X części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie przepisu art. 216 § 1 k.k. wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonywania w trakcie odbywania kary ograniczenia wolności nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VII.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. łączy kary pozbawienia i ograniczenia wolności orzeczone w punktach I, II, III, V i VI części rozstrzygającej wyroku i wymierza oskarżonemu karę łączną 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie VII kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego w dniu 11.01.2016 roku od godziny 01:45 do godziny 18:55, w dniu 12.01.2016 roku od godziny 16:20 do godziny 18:46, od dnia 22.03.2016 roku godzina 14:30 do dnia 24.03.2016 roku godzina 11:30, od dnia 28.05.2016 roku godzina 14:20 do dnia 30.05.2016 roku godzina 11:20, oraz od dnia 9.06.2016 roku godzina 11:00 do dnia 25.10.2016 roku godzina 14:20, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie za równoważny jednemu dniowi pozbawienia wolności;

IX.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. S. kwotę 1.151,28 zł (jeden tysiąc sto pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia osiem groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przygotowawczym i przed Sądem Rejonowym;

X.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całości, zaliczając wydatki poniesione w toku postępowania na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2016 roku w Ś. podczas (...) M. F. spożywał alkohol w postaci piwa oraz wódki, po czym udał się do swojej znajomej A. N., z którą - w mieszkaniu nr (...) mieszczącym się na pierwszym piętrze budynku przy ul. (...) w Ś. – wypili następnie 0,5 litra wódki. Wejście do mieszkania nr (...) odbywa się przez przejście przez wspólny dla mieszkań nr (...) przedpokój zamykany na noc. Mieszkanie A. N. M. F. opuścił już po północy, tj. 11 stycznia 2016 roku. Na głównym korytarzu zatrzymał się przed drzwiami mieszkania nr (...) i zaczął rozrzucać stojące tam przedmioty. Hałas na korytarzu obudził E. W.. M. F. zaczął następnie szarpać za klamkę drzwi prowadzących do mieszkania nr (...), chcąc wejść do środka. Wykrzykiwał przy tym wulgarne, obraźliwe słowa pod adresem E. W. i jej rodziny, grożąc pozbawieniem życia. Niemniej nie zdołał otworzyć drzwi, gdyż były one zamknięte na zamek. Zachowanie M. F. wywołało przerażenie w E. W., która obudziła śpiącego męża oraz zadzwoniła po Policję. W dniu 12 stycznia 2016 roku E. W. udała się ponadto na Komisariat Policji w Ś. celem złożenia ustnego zawiadomienia o możliwości popełnienia przez M. F. przestępstwa.

Dowód:

- zeznania świadka E. W. – k. 4-4v., k. 7-8 , 174-175, 182-18, 419v.-420;

- zeznania świadka P. B. – k. 2-3, 11-12, 200-201, 419-419v.,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 44-45, 52-53, 69-71, 86-87, 163-165, 209-210, 222-225, 234-235, 237, 275-278, 418v.-419, 439, 449.

Po odejściu sprzed drzwi mieszkania nr (...) M. F. w nocy 11 stycznia 2016 roku opuścił budynek przy ul. (...) w Ś., wychodząc na podwórko. Tam podszedł do zaparkowanego samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...), należącego do P. B.. Zaczął kopać w przedmiotowy pojazd, czym doprowadził do wgniecenia powłoki zewnętrznej drzwi tylnych lewych, porysował lakier na przednim zderzaku oraz zerwał mocowania przedniej tablicy rejestracyjnej. Szkoda, którą poniósł P. B. w związku z naprawą samochodu wyniosła 600 zł.

Dowód:

- protokół oględzin samochodu z wykonanymi zdjęciami – k. 34-37 (t. I) w zw. z k. 501v. (t. III);

- zeznania świadka E. W. – k. 4-4v., k. 7-8 , 174-175, 182-18, 419v.-420;

- zeznania świadka P. B. – k. 2-3, 11-12, 200-201, 419-419v.,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 44-45, 52-53, 69-71, 86-87, 163-165, 209-210, 222-225, 234-235, 237, 275-278, 418v.-419, 439, 449.

Przeprowadzone przez funkcjonariuszy Policji w dniu 11 stycznia 2016 roku o godzinie 2:39 badanie stanu trzeźwości M. F. wykazało zawartość 0,96 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza.

Dowód:

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – k. 31 (t. I) w zw. z k. 501v. (t. III).

Zdarzenie z dnia 11 stycznia 2016 roku nie było jedynym ubliżającym E. W. zachowaniem się M. F.. Począwszy od tego dnia do 18 maja 2016 roku M. F., spotykając E. W. w okolicach budynku przy ul. (...) w Ś., na klatce schodowej czy korytarzu bloku - wychodzącą z mieszkania lub wracającą do domu, wysiadającą z samochodu - w odstępach czasu średnio dwóch – trzech dni, kierował pod jej adresem wulgarne, obraźliwe słowa, naruszając tym samym zastosowany wobec jego osoby postanowieniem asesora Prokuratury Rejonowej w Świdnicy z dnia 13 stycznia 2016 roku środek zapobiegawczy w postaci zakazu bezpośredniego kontaktowania się z pokrzywdzonymi E. W. i P. B., jak i utrzymywania z nimi kontaktów za pośrednictwem sieci teleinformatycznej i telekomunikacyjnej.

Dowód:

- postanowienie asesora Prokuratury Rejonowej w Świdnicy z dnia 13 stycznia 2016 roku, sygn. akt PR 2 Ds. 35.2016 wraz z postanowieniem z dnia 14 stycznia 2016 roku, sygn. akt PR 2 Ds. 35.2016.D o sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej – k. 54-56 (t. I) i k. 57-58v. (t. I) w zw. z k. 501v.;

- zeznania świadka E. W. – k. 4-4v., k. 7-8 , 174-175, 182-18, 419v.-420;

- zeznania świadka D. N. – k. 13-13v., 191-192, 439,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 44-45, 52-53, 69-71, 86-87, 163-165, 209-210, 222-225, 234-235, 237, 275-278, 418v.-419, 439, 449.

W dniu 22 lutego 2016 roku, kiedy E. W. chciała wyjść z budynku przy ul. (...) w Ś., spotkała M. F.. Ten zablokował jej drzwi, aby nie mogła opuścić klatki schodowej, wypowiadając przy tym groźby. Zachowanie M. F. spowodowało, że E. W. zawróciła do swojego mieszkania, podczas gdy M. F. szedł za nią, nadal powtarzając, że ma przej…ne. M. F. próbował następnie wejść do mieszkania E. W., niemniej wycofał się na skutek interwencji męża kobiety.

Począwszy od tego dnia do 18 maja 2016 roku M. F. spotykając E. W. w odstępach czasu średnio dwóch - trzech dni, wielokrotnie groził jej pozbawieniem życia.

W dniu 18 maja 2016 roku, kiedy E. W. wracała z psem ze spaceru, M. F. znajdował się w pobliżu starej huśtawki na podwórku posesji przy ul. (...) w Ś.. Dostrzegłszy E. W., zaczął krzyczeć używając pod jej adresem wulgarnych słów, zaś w pewnym momencie zamachnął się trzymaną przez siebie łopatą i rzucił nią z odległości około 2-3 metrów w kierunku wchodzącej do klatki schodowej E. W.. Łopata upadła przed schodami wejściowymi, na których stała kobieta. Świadkiem zdarzenia był T. B., który stanął w obronie E. W..

E. W. bała się spełnienia wypowiadanych przez M. F. gróźb pozbawienia jej życia. Starała się unikać kontaktu z M. F., przez co nie wychodziła z domu, kiedy słyszała, że jest on na klatce schodowej lub widziała go na podwórku, nosiła przy sobie gaz łzawiący. Bezpiecznie czuła się dopiero w obecności męża lub sąsiadów.

Dowód:

- zeznania świadka E. W. – k. 4-4v., k. 7-8 , 174-175, 182-18, 419v.-420;

- zeznania świadka A. W. – k. 188-189, 448v.-449,

- zeznania świadka D. N. – k. 13-13v., 191-192, 439,

- zeznania świadka T. B. – k. 215-215v., 449,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 44-45, 52-53, 69-71, 86-87, 163-165, 209-210, 222-225, 234-235, 237, 275-278, 418v.-419, 439, 449.

M. F. jest postrzegany w swoim otoczeniu jako osoba nadużywająca alkoholu, po którym staje się agresywny. Jest uciążliwym sąsiadem, wyrządzającym szkody Wspólnocie Mieszkaniowej. Niejednokrotnie sąsiedzi słyszeli wykrzykiwane przez niego wulgarne słowa zarówno w mieszkaniu, jak i poza nim. Niewłaściwe zachowanie M. F. powoduje, że sąsiedzi boją się go.

Dowód:

- zeznania świadka D. N. – k. 13-13v., 191-192, 439,

- zeznania świadka E. K. – k. 185-185v., 448v.,

- zeznania świadka A. W. – k. 188-189, 448v.-449,

- zeznania świadka E. W. – k. 4-4v., k. 7-8 , 174-175, 182-18, 419v.-420;

- zeznania świadka P. B. – k. 2-3, 11-12, 200-201, 419-419v.,

- zeznania świadka T. B. – k. 215-215v., 449.

W dniu 24 stycznia 2016 roku kilka minut po godzinie 20-tej A. L. (1) przebywał w mieszkaniu na parterze budynku przy ul. (...) w Ś., kiedy to usłyszał odgłosy dobijania się do mieszkania. Drzwi nie były zamknięte na zamek, wobec czego gdy A. L. (1) nacisnął na klamkę, drzwi otworzyły się i osunął się na niego M. F. – miał zakrwawioną głowę. Razem z córką A. L., udało się A. L. (1) wypchnąć M. F. z powrotem na klatkę schodową i zamknąć drzwi na klucz. Przebywający na korytarzu M. F. zaczął wówczas uderzać w drzwi pięściami, kopać i napierać na nie, wykrzykując jednocześnie obraźliwe, obelżywe zwroty oraz grożąc pozbawieniem życia, które to słowa nie wywołały obawy ich spełnienia w A. L. (1). A. L. (2) musiał natomiast, z uwagi na posturę M. F. – który był mężczyzną dobrze zbudowanym, trzymać drzwi od wewnątrz. W tym czasie A. L. (3) zadzwoniła na Policję.

A. L. (1) poniósł następnie kwotę 460 zł tytułem kosztów naprawy uszkodzonych przez M. F.: dwóch zamków, zawiasów oraz konstrukcji mocowania futryny drzwi.

Dowód:

- protokół oględzin wraz z wykonanymi zdjęciami – k. 73-76 (t. I) w zw. z k. 501v. (t. III);

- zeznania świadka A. L. (1) – k. 21-22, 28-29, 438v.-439,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 44-45, 52-53, 69-71, 86-87, 163-165, 209-210, 222-225, 234-235, 237, 275-278, 418v.-419, 439, 449.

M. F. po dokonaniu uszkodzeń drzwi do mieszkania zajmowanego przez A. L. (1) przeniósł się następnie przed drzwi mieszkania usytuowanego na pierwszym piętrze budynku przy ul. (...) w Ś., w którym pomiędzy godziną 20-tą a 21-tą przebywali F. S. i G. P.. Mężczyźni, siedząc w kuchni, usłyszeli mocne, zadawane przez M. F., uderzenia oraz kopanie w drzwi wejściowe prowadzące do mieszkania, a także wykrzykiwane przez M. F. na klatce schodowej pod adresem F. S. wulgaryzmy.

W efekcie M. F. swoim zachowaniem w dniu 24 stycznia 2016 roku doprowadził do poluzowania się przedmiotowych drzwi w zawiasach, powstania wgnieceń i porysowań powłoki drzwi, wyrządzając tym szkodę F. S. w wysokości 160 zł.

Dowód:

- płyta CD wraz z protokołem oględzin – k. 77-79 (t. I) w zw. z k. 501v. (t. III);

- opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa mgr inż. J. M. z dnia 6 grudnia 2016 roku – k. 472-482 (t. III);

- zeznania świadka F. S. – k. 15-17, 25-25v., 439-439v.

- zeznania świadka J. S. – k. 27-27v., 439v.-440,

- zeznania świadka A. L. (1) – k. 21-22, 28-29, 438v.-439,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 44-45, 52-53, 69-71, 86-87, 163-165, 209-210, 222-225, 234-235, 237, 275-278, 418v.-419, 439, 449.

Nadto w dniu 28 maja 2016 roku po godzinie 14-tej przebywający w swoim mieszkaniu przy ul. (...) w Ś. P. B. usłyszał trzaski dobiegające z klatki schodowej. Po zejściu na parter zobaczył braci F., z których M. F. szarpał i kopał drzwi wejściowe do klatki schodowej od strony podwórka. Drzwi uprzednio zostały zdjęte z zawiasów, pozostawały natomiast zaczepione o zamontowane urządzenie do spowalniania ich zamykania. P. B. wezwał na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy Policji, po czym P. B. i M. F. zaczęli wzajemnie na siebie krzyczeć, M. F. używał słów wulgarnych. Pomiędzy mężczyznami doszło do szarpaniny. Wcześniej tego dnia M. F. spożywał alkohol w postaci wódki oraz kilku piw. Świadkami zdarzenia byli syn P. T. B. oraz D. S.. W pewnym momencie P. B. popchnął M. F., który upadł na ziemię. P. B. próbował następnie przytrzymać M. F. do czasu przyjazdu Policji, niemej ten zdołał uciec do swojego mieszkania. M. F. w dniu 28 maja 2016 roku nie uderzył P. B., ale zagroził mu pozbawieniem życia, mówiąc „ja cię zapie…..”. Groźba ta spowodowała, że P. B. zaczął obawiać się o własne bezpieczeństwo i jeszcze tego samego dnia zawiadomił o wszystkim funkcjonariuszy Policji.

Szkoda, którą w dniu 28 maja 2016 roku M. F. wyrządził Wspólnocie Mieszkaniowej w Ś. przy ul. (...) oddziałując na drzwi do klatki schodowej wyniosła 255 zł.

Przeprowadzone w dniu 28 maja 2016 roku o godzinie 14:44, po zatrzymaniu M. F. przez funkcjonariuszy Policji przybyłych na miejsce zdarzenia badanie stanu trzeźwości wykazało zawartość 0,61 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza.

Dowód:

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – k. 197 (t. I) w zw. z k. 501v. (t. III);

- protokół oględzin wraz wykonanymi zdjęciami – k. 256-257 (t. II) w zw. z k. 501v. (t. III);

- opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa mgr inż. J. M. z dnia 6 grudnia 2016 roku – k. 472-482 (t. III);

- wydruki zdjęć – k. 258-262 (t. II) w zw. z k. 501v. (t. III);

- zeznania świadka P. B. – k. 2-3, 11-12, 200-201, 419-419v.;

- zeznania świadka E. W. – k. 4-4v., k. 7-8 , 174-175, 182-18, 419v.-420;

- zeznania świadka D. S. – k. 267-268, 449,

- zeznania świadka K. K. – k. 271-272, 484-484v.,;

- zeznania świadka A. O. – k. 499,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 44-45, 52-53, 69-71, 86-87, 163-165, 209-210, 222-225, 234-235, 237, 275-278, 418v.-419, 439, 449.

W dniu 22 marca 2016 roku około godziny 14-tej M. F. udał się do sklepu (...) przy ul. (...) w Ś.. Po podejściu do półki z perfumami, zabrał z niej dwie sztuki perfum marki H. B. oraz jedną sztukę perfum marki P. C. o łącznej wartości 522,97 zł, które włożył do kieszeni kurtki. Następie skierował się do wyjścia ze sklepu omijając kasy. Przed wyjściem ze sklepu podszedł do niego pracownik ochrony. M. F. próbował uciec ze sklepu, doszło do szamotaniny z ochraniarzem, w wyniku której obaj mężczyźni przewrócili się na ziemię już za linią kas. Ostatecznie M. F. został obezwładniony przez pracownika ochrony. Perfumy, które przez cały czas miał przy sobie, w stanie nieuszkodzonym zostały wrócone do sprzedaży.

Przeprowadzone następnie przez funkcjonariuszy Policji o godz. 14:34 badanie stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym wykazało u M. F. zawartość 0,14 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza.

Dowód:

- płyta CD wraz z protokołem oględzin – k. 147 (t. I) i k. 170 (t. I) w zw. z k. 501v. (t. III);

- protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości – k. 143 (t. I) w zw. z k. 501v. (t. III);

- zeznania świadka N. S. – 149-150, 440,

- zeznania świadka M. S. – k. 152-153, 440-440v.,

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego – k. 44-45, 52-53, 69-71, 86-87, 163-165, 209-210, 222-225, 234-235, 237, 275-278, 418v.-419, 439, 449.

Oskarżony M. F. skończył 26 lat. Legitymuje się wykształceniem gimnazjalnym. Kawaler, bezdzietny, nie posiadający nikogo na utrzymaniu. Bez majątku. Leczony psychiatrycznie. Nie cierpi na chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy ani inne krótkotrwałe zaburzenia czynności psychicznych. Wykazuje natomiast cechy nieprawidłowej osobowości, skłonność do nadużywania alkoholu i substancji psychoaktywnych oraz przejawia zaburzenia zachowania spowodowane ich używaniem. Zakładając, że w czasie czynów znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, to było to upojenie alkoholowe zwykłe, którego skutki i następstwa znał dobrze z doświadczenia życiowego i mógł w pełni przewidzieć. Nadto, jeżeli znajdował się dodatkowo w stanie po pobraniu leków lub substancji psychoaktywnych, to również znał skutki i następstwa ich użycia. W chwili popełnienia zarzucanych mu czynów nie zachodziły warunki z art. 31 § 1 i 2 k.k. Zdolny do brania udziału w postępowaniu.

Dowód :

- dane oskarżonego - k. 44 (t. I) w zw. z k. 418 (t. II);

- opinie sądowo – psychiatryczne – k. 63-66 (t. I), k. 126-129 (t. I) i k. 296-300 (t. II) w zw. z k. 501v. (t. III).

M. F. był 2 – krotnie karany: wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy, Wydział II Karny, z dnia 22 marca 2013 roku, sygn. akt II K 144/13, który uprawomocnił się w dniu 4 kwietnia 2013 roku, za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., którym wymierzono mu karę 5 miesięcy ograniczenia wolności oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy, Wydział II Karny, z dnia 23 kwietnia 2014 roku, sygn. akt II K 247/14, który uprawomocnił się w dniu 4 maja 2014 roku za przestępstwa z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k., za które został skazany na kary po 4 miesiące ograniczenia wolności objęte karą łączną 6 miesięcy ograniczenia wolności.

Dowód:

- karta karna - k. 497-498 (t. III) w zw. z k. 501v. (t. III).

Zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w postępowaniu przed Sądem oskarżony M. F. przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów. Złożył wyjaśnienia tak przed organem prowadzącym dochodzenie, jak i w postępowaniu jurysdykcyjnym. Po odczytaniu przez Sąd złożonych w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnień podtrzymał je w całości, wyraził skruchę podnosząc, że chciałby się zmienić, zaś czynów tych dopuścił się pod wpływem alkoholu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie obszerny materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazywał na popełnienie przez M. F. wszystkich zarzuconych mu czynów.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego złożone zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i w postepowaniu sądowym w przeważającej części polegały na prawdzie. Oskarżony konsekwentnie przyznawał się do winy, natomiast okoliczność, iż w treści swoich wyjaśnień wskazywał na występujące zaniki pamięci oraz podał, że poszczególne zdarzenia mogły mieć miejsce, bez wyraźnego przyznania faktu ich zaistnienia, nie stała na przeszkodzie – w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który należało uznać za kompletny, spójny a zarazem wystarczający dla poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych – do nadania im waloru wiarygodności. W świetle treści zeznań przesłuchanych w sprawie świadków oraz zasad doświadczenia życiowego nie istnieją podstawy dla kwestionowania prawdziwości wyjaśnień złożonych przez oskarżonego. Zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania uznać należy, iż gdyby oskarżony zarzucanych mu czynu nie popełnił, nie przyznałby się również do winy, nie wyrażał skruchy i nie deklarował chęci przeproszenia pokrzywdzonych i zmiany swojego postępowania oraz nie przejawiał woli dobrowolnego poddania się karze. Waloru wiarygodności należało natomiast odmówić wyjaśnieniom oskarżonego złożonym w dniu 10 czerwca 2016 roku w toku dochodzenia (k. 224, t. II i k. 235, t. II w zw. z k. 418v., t. II), jakoby jedynie odrzucił łopatę, ale nie po to, żeby zrobić krzywdę E. W. oraz jakoby nie wyzywał E. W. słowami wulgarnymi ani też nie zaczepiał jej. Przeczom im konsekwentne i spójne zeznania pokrzywdzonej E. W. (k. 174v., t. I w zw. z k. 420, t. II), znajdujące potwierdzenie w zeznaniach naocznego świadka zdarzenia z dnia 18 maja 2016 roku T. B. (k. 215v., t. I w zw. z k. 449, t. III) oraz wyjaśnienia samego oskarżonego złożone w dniu 17 czerwca 2016 roku (k. 277, t. II w zw. z k. 418v., t. II), w których przyznał się do wyzywania E. W.. Nie polegały także na prawdzie wyjaśnienia oskarżonego, jakoby oskarżony nie biegał po dachach garażowych i nie wywracał koszów na odpady (k. 235, t. II w zw. z k. 418v., t. II). Przesłuchani w sprawie świadkowie, a to m.in. E. W., D. N., E. K., A. W. i P. B. w swoich zeznaniach wskazywali na niewłaściwe zachowanie się oskarżonego.

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków E. W., P. B., A. L. (1), D. N., F. S., J. S., N. S., M. S., E. K., A. W., T. B., D. S., K. K. i A. O. Sąd uznał za rzeczowe, jasne, logiczne. Wypowiedzi w/w świadków były konsekwentne, zbieżne wzajemnie ze sobą oraz z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W ocenie Sądu nie istniały podstawy, dla których w/w świadkowie mieliby bezpodstawnie obciążać oskarżonego swoimi zeznaniami. Drobne nieścisłości w zeznaniach świadka A. L. (1) złożonych na rozprawie w dniu 18 października 2016 roku (k. 438-439, t. III) oraz w tracie postępowania przygotowawczego (k. 21-22 i k. 28v., t. I), wynikały natomiast z upływu czasu i zacierania się w pamięci przebiegu zdarzeń, dotyczyły zaś momentu, w którym oskarżony miał wejść do mieszkania zajmowanego przez A. L. (1) – przed Sądem świadek podał, że nastąpiło to, zanim świadek doszedł do drzwi, w postępowaniu przygotowawczym wskazywał natomiast, że miało to miejsce po tym, jak świadek nacisnął na klamkę i otworzył drzwi. Podobnie należało ocenić nieścisłości w zeznaniach świadka J. S. co do osoby, która w 2009 roku miała dokonać wymiany drzwi do mieszkania w budynku przy ul. (...) w Ś. (k. 439v., t. III i k. 27v., t. I w zw. z k. 439v., t. III) oraz świadka M. S. co do ilości perfum, które oskarżony zabrał z półki sklepowej (k. 440, t. III i k. 152v., t. I w zw. z k. 440, t. III) – czy były to trzy sztuki czy też – jak wskazał w postępowaniu przed Sądem – cztery bądź pięć sztuk. Niemniej podane rozbieżności nie wpływają negatywnie na wiarygodność wypowiedzi tych świadków.

Sąd podzielił także wnioski opinii biegłych lekarzy psychiatrów dotyczących oskarżonego. Sporządziły je osoby dysponujące fachową wiedzą. Opinie są zaś jasne i pełne, a postawione w nich wnioski w sposób logiczny wynikają z poczynionych ustaleń. W opiniach tych nie stwierdzono również wewnętrznych sprzeczności. W oparciu o nie ustalono brak podstaw do kwestionowania poczytalności M. F. w odniesieniu do zarzucanych mu czynów oraz brak przeszkód do brania przez niego udziału w niniejszym postępowaniu.

Sąd nie miał również wątpliwości co do wiarygodności dokumentów dołączonych do aktu oskarżenia w postaci protokołów z badania stanu trzeźwości oskarżonego, protokołów oględzin, zapisu z monitoringu. Wartość dowodowa tych dokumentów nie była również negowana przez strony.

Za wiarygodne uznano także dane o karalności oskarżonego. Dowody te pozwoliły na ustalenie uprzedniej karalności oskarżonego. Pochodziły one od kompetentnych do wystawienia powyższych dokumentów instytucji i mają moc dokumentów urzędowych, nie były również kwestionowane przez strony.

Co do czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia:

Odpowiedzialności karnej na podstawie art. 288 § 1 k.k. podlega ten, kto rzecz cudzą niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło do zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku co do wysokości uszczerbku wywołanego zniszczeniem samochodu osobowego, bez dokonywania jednak zmiany w jego kwalifikacji prawnej.

Jak wykazało postępowanie dowodowe M. F. w nocy 11 stycznia 2016 roku, po wyjściu z klatki schodowej budynku położonego przy ul. (...) w Ś. podszedł do stojącego na podwórku samochodu osobowego marki F. (...) nr rej. (...). Oskarżony zaczął kopać w przedmiotowy pojazd, czym spowodował wgniecenia tylnych drzwi, porysował przedni zderzak, urwał też tablicę rejestracyjną umieszczoną na przodzie samochodu. Wartość wyrządzonej przez oskarżonego szkody wyniosła 600 zł. Swoim zachowaniem wypełnił tym samym opisane w powołanym przepisie art. 288 § 1 k.k. znamię uszkodzenia rzeczy polegające na doprowadzeniu do zmiany substancji, istotnych właściwości pojazdu decydujących o jego przeznaczeniu i możliwościach wykorzystania. Samochód, który uszkodził oskarżony, nie stanowił przy tym jego własności, ale należał do pokrzywdzonego P. B..

Czynu swego oskarżony dopuścił się umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Stosując siłę fizyczną poprzez kopanie w samochód oraz oddziaływanie na jego powłoki lakiernicze, będąc przy tym osobą młodą, dobrze zbudowaną, miał świadomość, że takim działaniem powoduje uszkodzenia pojazdu niebędącego jego własnością i chciał ich dokonać. Wniosku powyższego nie podważa okoliczność, że w chwili popełnienia czynu oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości zdefiniowanym w art. 115 § 16 k.k., posiadając stężenie 0,96 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza. Czyn był również zawiniony. Spożywając w dniu 10 i 11 stycznia 2016 roku alkohol oskarżony wielokrotnie wcześniej wprawiał się w stan nietrzeźwości i znał jego działanie, tym samym mógł co najmniej przewidzieć wyłączenie lub ograniczenie poczytalności, ponadto znajdował się w stanie upojenia alkoholowego zwykłego, którego skutki i następstwa znał dobrze z doświadczenia życiowego i mógł w pełni przewidzieć. Nie cierpi przy tym na chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy ani inne krótkotrwałe zaburzenia czynności psychicznych. Tym samym stan nietrzeźwości oskarżonego nie może służyć jako element świadczący o braku zdolności oceny działania czy przewidzenia jego skutków.

Czyn był również bezprawny – sprzeczny z normą sankcjonowaną chroniącą mienie, karalny z mocy art. 288 § 1 k.k. oraz karygodny, tj. społecznie szkodliwy w stopniu większym niż znikomy.

Tak więc zachowanie oskarżonego wyczerpało wszystkie znamiona występku z art. 288 § 1 k.k.

Co do czynów opisanych w punktach II, VII i IX aktu oskarżenia:

Zgodnie z art. 190 § 1 k.k., kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Postępowanie dowodowe wykazało, że M. F. w dniu 11 stycznia 2016 roku na klatce schodowej budynku położonego w Ś. przy ul. (...), stojąc przed drzwiami mieszkania E. W., skierował pod jej adresem wypowiedź, że ją zabije, która wypełniła znamiona przedmiotowe przestępstwa groźby karalnej. Wypowiedź tę sformułował stanowczo, używając przy tym wulgarnych słów. Wcześniej rzucając przedmiotami znajdującymi się na korytarzu przed drzwiami do mieszkania pokrzywdzonej, obudził E. W. spowodowanym hałasem, a następnie usiłował wtargnąć do mieszkania pokrzywdzonej, szarpiąc za klamkę drzwi wejściowych. Całe to zdarzenie miało miejsce po godzinie 1-szej w nocy. Oskarżony znajdował się wówczas w stanie nietrzeźwości.

Kolejno w okresie od dnia 22 lutego 2016 roku do dnia 18 maja 2016 roku oskarżony, spotykając E. W. w miejscu zamieszkania, średnio w odstępach czasu kilku dni, wielokrotnie groził jej pozbawieniem życia. Używał przy tym słów obraźliwych. W dniu 22 lutego 2016 roku uniemożliwił przy tym pokrzywdzonej spokoje opuszczenie budynku, zaś w dniu 18 maja 2016 roku rzucił w jej kierunku łopatą z odległości około 2-3 m. Sformułowane wypowiedzi oraz towarzyszące im zachowania się oskarżonego realizowały przedmiotowe znamiona przestępstwa groźby karalnej.

Wypowiedziane przez M. F. w stosunku do E. W. w dniu 11 stycznia 2016 roku, a następnie w okresie od 22 lutego 2016 roku do 18 maja 2016 roku słowa oraz jego agresywne, niewłaściwe zachowanie się tak przed drzwiami mieszkania pokrzywdzonej, jak i wokół budynku przy ul. (...) w Ś., w tym w szczególności wykrzykiwanie na głos gróźb i wulgarnych zwrotów pod jej adresem stanowiły niewątpliwie zapowiedź popełnienia przez oskarżonego przestępstwa na szkodę E. W., która była podmiotem zdolnym do zrozumienia treści kierowanych do niej wypowiedzi. Wzbudziły one w zagrożonej uzasadnioną obawę, że oskarżony groźby swoje zrealizuje. Obawa ta nie miała charakteru jedynie subiektywnego, ale znajdowała obiektywne uzasadnienie w okolicznościach sprawy. Zważyć należy, iż oskarżony nie poprzestał na wypowiedziach słownych, w nocy 11 stycznia 2016 roku szarpał za klamkę mieszkania pokrzywdzonej, rozrzucał znajdujące się na korytarzu przedmioty zakłócając ciszę nocną, czym obudził pokrzywdzoną ze snu, był nietrzeźwy, nie panował nad swoim zachowaniem, był agresywny, o czym świadczą zeznania samej pokrzywdzonej oraz świadka P. B., zaś w dniu 18 maja 2016 roku rzucił w jej stronę łopatą, na co wskazał w swoich zeznaniach świadek T. B.. Dodatkowo pokrzywdzona zdawała sobie sprawę, że oskarżony wie, gdzie mieszka, znał też jej rodzinę. Na realny charakter tej obawy wskazuje również fakt, że E. W. powyższe zdarzenia zgłaszała niezwłocznie po ich zaistnieniu funkcjonariuszom Policji, starała się również unikać kontaktu z oskarżonym, nosiła przy sobie gaz łzawiący.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało ponadto, że w dniu 28 maja 2016 roku oskarżony skierował groźbę pozbawienia życia w stosunku do P. B.. Zdarzenie miało miejsce przy wejściu do budynku położonego w Ś. przy ul. (...) po godzinie 14-tej, po tym, jak oskarżony wraz z bratem A. F. zdjęli z zawiasów drzwi wejściowe prowadzące na klatkę schodową. Pomiędzy mężczyznami wywiązała się szarpanina, oskarżony używał przy tym słów wulgarnych.

Zachowanie się oskarżonego w dniu 28 maja 2016 roku wobec P. B., w tym w szczególności wypowiedziane słowa stanowiły zapowiedź popełnienia na jego szkodę przestępstwa. Pokrzywdzony był osobą zdolną do zrozumienia treści skierowanych do niego gróźb. Wzbudziły one w zagrożonym uzasadnioną obawę, że M. F. groźbę tę zrealizuje. Obawa ta nie wynikała jedynie z subiektywnego odczucia pokrzywdzonego, ale znajdowała swoje obiektywne uzasadnienie w okolicznościach sprawy. M. F. w dniu 28 maja 2016 roku - jak sam wyjaśnił – wypił kilka piw. Był nietrzeźwy, zachowywał się agresywnie. Pokrzywdzony znał jednocześnie oskarżonego z sąsiedztwa, wiedział o jego niewłaściwym zachowaniu się, na które wskazali w swoich zeznaniach także świadkowie: D. N., E. K., A. W., E. W. i T. B.. Wcześniej w styczniu 2016 roku oskarżony dokonał uszkodzenia pojazdu P. B.. O tym, że pokrzywdzony bał się spełnienia wypowiedzianej przez oskarżonego groźby dodatkowo świadczy okoliczność, że jeszcze tego samego dnia złożył zeznania na Policji, gdzie opisał przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego.

Opisanych czynów oskarżony dopuścił się umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Chciał je popełnić i godził się na ich popełnienie. Kierując pod adresem E. W. i P. B. wypowiedzi, że zabije pokrzywdzonych, używając przy tym obraźliwych, wulgarnych zwrotów, przejawiając agresję, miał świadomość konsekwencji swojego bezprawnego zachowania oraz faktu, że takim zachowaniem wywołuje w pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że groźby swoje spełni. Powyższego nie zmienia ustalenie, iż czynów tych dopuścił się po spożyciu alkoholu, w tym w dniu 11 stycznia 2016 roku i 28 maja 2016 roku w stanie nietrzeźwości.

Czyny były również zawinione. Oskarżony jest osobą dorosłą. Bezprawność zachowania była mu znana. Brak jest również okoliczności wyłączających winę. Oskarżony mógł więc zachować się zgodnie z prawem i z własnej woli tego nie uczynił. Nie działał ponadto w żadnej szczególnej sytuacji motywacyjnej, w której niejako byłby zmuszony do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Opisane powyżej zachowania w stosunku do pokrzywdzonej E. W. w okresie od dnia 22 lutego 2016 roku do dnia 18 maja 2016 roku oskarżony podejmował w krótkich odstępach czasu (kilku dni), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, tj. w warunkach czynu ciągłego z art. 12 k.k.

Czyny były również bezprawne – sprzeczne z normą sankcjonowaną chroniącą wolność człowieka przed popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, karalne z mocy art. 190 § 1 k.k. oraz karygodne, tj. społecznie szkodliwe w stopniu większym niż znikomy.

Tak więc zachowanie oskarżonego wyczerpało wszystkie znamiona występków z art. 190 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w związku z art. 12 k.k.

Co do czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia:

Stosownie do art. 193 k.k., kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Zgodnie natomiast z art. 13 § 1 k.k., odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje.

W świetle ustalonego przez Sąd stanu faktycznego fakt popełnienia przez oskarżonego M. F. zarzucanego mu w punkcie III części wstępnej wyroku czynu oraz jego wina nie budzą wątpliwości.

M. F. w nocy 11 stycznia 2016 roku, po opuszczeniu mieszkania A. N., z którą spożywał alkohol, znajdując się w stanie nietrzeźwości, podszedł do drzwi mieszkania zajmowanego przez E. W. wraz z rodziną. Oskarżony zaczął szarpać za klamkę drzwi wejściowych, usiłując otworzyć drzwi i dostać się do środka, wbrew woli pokrzywdzonej. Swoim zachowaniem oskarżony wypełnił znamiona usiłowania przestępstwa naruszenia miru domowego opisanego w powołanym przepisie, albowiem na skutek istniejącego zabezpieczenia w postaci zamontowanego zamka we drzwiach mieszkania, nie zdołał dostać się do jego środka. Jednocześnie znajdował się w fazie bezpośredniego zmierzania do dokonania czynu zabronionego, na co wskazuje podejście pod drzwi i szarpanie za klamkę celem ich otwarcia. Gdyby nie istniejąca przeszkoda, M. F. wdarłby się do mieszkania pokrzywdzonej, naruszając przysługujące jej prawo do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscu, którego była gospodarzem. Nie był przy tym osobą, której na podstawie przepisów przysługiwałoby uprawnienie do dysponowania miejscem, do którego zamierzał wtargnąć.

Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Chciał popełnić ten czyn zabroniony i godził się na jego popełnienie. Szarpiąc za klamkę drzwi, wykrzykując do pokrzywdzonej słowa obraźliwe, miał świadomość, że usiłuje wejść do cudzego mieszkania wbrew woli osoby dysponującej tym mieszkaniem. Wniosku powyższego, w świetle ustalonego stanu faktycznego oraz poczynionych powyżej rozważań nie podważa fakt, iż w chwili czyny znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Czyn był również zawiniony. Bezprawność zachowania była oskarżonemu, będącemu osobą dorosła, znana. Oskarżony nie działał przy tym w żadnej szczególnej sytuacji motywacyjnej, usprawiedliwiające jego zachowanie.

Czyn był ponadto bezprawny – sprzeczny z normą sankcjonowaną chroniącą wolność jednostki od naruszeń jej prawa do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, których jednostka ta jest gospodarzem, karalny z mocy art. 193 k.k. w związku z art. 14 § 1 k.k. oraz karygodny, tj. społecznie szkodliwy w stopniu większym niż znikomy.

Tak więc zachowanie oskarżonego wyczerpało wszystkie znamiona występku z art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 193 k.k.

Co do czynów opisanych w punktach IV, V i VIII aktu oskarżenia:

Oskarżony stanął pod zarzutem popełnienia występków z art. 288 § 1 k.k., zgodnie z którym kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Dla zakwalifikowania zachowania sprawcy jako przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. niezbędne jest, aby skutkiem jego zachowania była szkoda majątkowa przekraczająca 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Występek z art. 288 k.k. należy bowiem do czynów przepołowionych, a więc w zależności od okoliczności może być kwalifikowany albo jako występek, albo jako wykroczenie z art. 124 § 1 k.w., stosownie do którego, kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Przepis art. 124 § 1 k.w. określa granicę przewidzianego w nim wykroczenia i odnosi ją do wysokości szkody, a nie wartości uszkodzonej rzeczy (tak SN w wyroku z dnia 22 października 1998 roku, III KKN 146/97, Prok. i Pr.-wkł. 1999, nr 2, poz. 16). Wartość tę wyznacza suma rzeczywistych strat ( damnum emergens) i utraconych korzyści ( lucrum cessans) w związku ze zniszczeniem albo uszkodzeniem rzeczy (tak SN w uchwale z dnia 19 października 1972 roku, VI KZP 41/72, OSNKW 1973, nr 1, poz. 4).

W 2016 roku wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę wynosiła 1 850 zł.

Jak wykazało postępowanie dowodowe oskarżony w dniu 24 stycznia 2016 roku w budynku położonym przy ul. (...) w Ś. podszedł do drzwi mieszkania usytuowanego na parterze, zajmowanego przez A. L. (1) i jego rodzinę. Po tym, jak został wypchnięty z mieszkania przez A. L. (1) i A. L. na korytarz, zaczął uderzać pięściami w drzwi, kopać w nie i napierać na nie całym ciałem, czym doprowadził do poluzowania się zawiasów drzwi, uszkodzenia dwóch zamków i konstrukcji mocowania futryny. Szkoda, którą poniósł A. L. (1) w związku z zachowaniem się oskarżonego wyniosła 460 zł.

Kolejno jeszcze tego samego dnia oskarżony przeniósł się na pierwsze piętro budynku przy ul. (...) w Ś., i powtórzył swoje zachowanie poprzez uderzanie oraz kopanie w drzwi mieszkania usytuowanego na piętrze budynku, czym spowodował uszkodzenie zawiasów drzwi, wgniecenia oraz zarysowania powłoki drzwi, wyrządzając tym samym szkodę w wysokości 160 zł.

Przeprowadzone postepowanie dowodowe wykazało ponadto, że w dniu 28 maja 2016 roku M. F. szarpał oraz kopał drzwi wejściowe do klatki schodowej od strony podwórka budynku przy ul. (...) w Ś. po tym, jak zostały one ściągnięte z zawiasów i pozostawały zaczepione o zamontowane urządzenie do spowalniania zamykania drzwi. Swoim zachowaniem wyrządził szkodę na kwotę 255 zł.

Dwukrotnie w dniu 24 stycznia 2016 roku, a ponadto w dniu 28 maja 2016 roku oskarżony swoim zachowaniem wypełnił opisane zarówno w art. 288 § 1 k.k., jak i w art. 124 § 1 k.w. znamię uszkodzenia rzeczy polegające na doprowadzeniu do zmiany substancji i istotnych właściwości drzwi, decydujących o ich przeznaczeniu i możliwościach wykorzystania. Uszkodzone drzwi nie stanowiły przy tym własności oskarżonego, będąc rzeczami cudzymi w rozumieniu powołanych przepisów.

Jednocześnie przeprowadzone postępowanie doprowadziło do zmiany kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu poprzez przyjęcie, że czyny te stanowiły wykroczenia z art. 124 § 1 k.w., a to z uwagi na wartość powstałej, a ustalonej w wyniku zebranych w sprawie dowodów szkody, nie przekraczającej 1/4 minimalnego wynagrodzenia.

Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim – nie tylko godził się na popełnienie opisanych czynów zabronionych, ale chciał je popełnić. Stosując siłę fizyczną poprzez uderzanie w drzwi, kopanie, napieranie na drzwi, będąc przy tym osobą młodą, dobrze zbudowaną, miał świadomość, że takim działaniem powoduje uszkodzenia drzwi niebędących jego własnością i chciał ich dokonać. Wniosku powyższego nie podważa okoliczność, że w chwili popełnienia czynu z dnia 28 maja 2016 roku oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości zdefiniowanym w art. 115 § 16 k.k., posiadając stężenie 0,61 mg alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza.

Czyny te były także zawinione. Oskarżony jest osobą dorosłą. Wprawdzie w dniu 28 maja 2016 roku znajdował się w stanie nietrzeźwości, niemniej stan upojenia alkoholowego zwykłego również na gruncie art. 17 § 3 k.w. nie wyłączył poczytalności.

Czyny były bezprawne – sprzeczne z normami sankcjonowanymi chroniącymi mienie, karalne z mocy art. 124 § 1 k.w. oraz karygodne, tj. społecznie szkodliwe.

Tak więc zachowanie oskarżonego wyczerpało wszystkie znamiona wykroczeń z art. 124 § 1 k.w.

Co do czynu opisanego w punkcie VI aktu oskarżenia:

Zgodnie z art. 278 § 1 k.k., kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Analiza zgromadzonego materiału dowodowego, w tym w szczególności zeznań świadków N. S. i M. S. i ustalony na ich podstawie stan faktyczny prowadzą do jednoznacznego wniosku, że oskarżony swoim działaniem zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa kradzieży stypizowanego w art. 278 § 1 k.k. W dniu 22 marca 2016 roku udał się on bowiem do sklepu (...) w Ś., w którym podszedł do stoiska z perfumami. Następnie z półki zabrał trzy sztuki perfum o łącznej wartości 522,97 zł, które włożył do kieszeni kurtki. Kolejno skierował się w kierunku wyjścia ze sklepu, omijając kasy. Po przekroczeniu linii kas został zatrzymany przez pracownika ochrony, z którym doszło do szamotaniny.

Czynu tego oskarżony dopuścił się umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Chciał dokonać kradzieży, na co wskazuje schowanie towaru do kieszeni kurtki jeszcze przy półce z perfumami, skierowanie się następie do wyjścia z ominięciem linii kas bez zapłacenia za zabrany z półek sklepowych towar. M. F. próbował następnie opuścić sklep nie reagując na polecenia pracownika ochrony. Nie wywołuje przy tym wątpliwości, że miał świadomość, że zabiera ze sklepu rzeczy niebędące jego własnością.

Czyn oskarżonego był czynem zawinionym. Oskarżony jest osobą dorosłą, sprawną umysłowo, a zatem podmiotem zdolnym do ponoszenia winy. Jednocześnie oskarżony nie znajdował się w jakiejkolwiek anormalnej sytuacji motywacyjnej, która w jakimś stopniu usprawiedliwiłaby naruszenie przez niego normy prawnej.

Czyn był również bezprawny – sprzeczny z normą sankcjonowaną chroniącą mienie, karalny z mocy art. 278 § 1 k.k. oraz karygodny, tj. społecznie szkodliwy w stopniu większym niż znikomy.

Tak więc zachowanie oskarżonego wyczerpało wszystkie znamiona występku z art. 278 § 1 k.k.

Co do czynu opisanego w punkcie X aktu oskarżenia:

Odpowiedzialności karnej z art. 216 § 1 k.k. podlega ten, kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła.

Wprawdzie pojęcie znieważania nie zostało w kodeksie karnym sprecyzowane, jednakże jego znaczenie w prawie karnym nie odbiega od tego, które występuje w języku powszechnym. Jak uznał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 7 maja 2008 roku, sygn. akt III KK 234/07, Biul. PK 2008, nr 10, poz. 33: „Przestępstwo zniewagi polega na użyciu słów obelżywych lub sformułowanie zarzutów obelżywych lub ośmieszających, postawionych w formie niezracjonalizowanej. O uznaniu określonych sformułowań za «znieważające» decydują w pierwszym rzędzie ogólnie przyjęte normy obyczajowe”.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że oskarżony w okresie od dnia 11 stycznia 2016 roku do dnia 18 maja 2016 roku kierował pod adresem E. W., spotykając pokrzywdzoną na klatce wspólnie zajmowanego budynku, podwórku, w sytuacji, gdy wychodziła z domu lub wracała do domu, wysiadała z samochodu, słowa wulgarne, powszechnie uznawane za obelżywe, czym dopuścił się znieważenia E. W.. Na powyższe konsekwentnie wskazywała w swoich zeznaniach sama pokrzywdzona, a znalazły one potwierdzenie m.in. w zeznaniach świadka T. B. oraz wyjaśnieniach oskarżonego, przyznającego się do winy.

M. F. działał przy tym umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, na co wskazuje wypowiadanie bądź wykrzykiwanie wulgarnych, obraźliwych słów w obecności pokrzywdzonej. Miał przy tym świadomość, że swoim zachowaniem poniża godność pokrzywdzonej, albowiem używał słów, które według zdeterminowanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen stanowią wyraz pogardy dla człowieka, niezależnie od odczuć samego pokrzywdzonego.

Opisany czyn oskarżanego był również zawiniony. Oskarżony jest osobą dorosłą. Bezprawność takiego zachowania była M. F. znana. Oskarżony mógł więc zachować się zgodnie z prawem i z własnej woli tego nie uczynił. Nie działał ponadto w żadnej szczególnej sytuacji motywacyjnej.

Czyn był również bezprawny – sprzeczny z normą sankcjonowaną chroniącą godność człowieka, karalny z mocy art. 216 § 1 k.k. oraz karygodny, tj. społecznie szkodliwy w stopniu większym niż znikomy.

Opisane powyżej zachowania oskarżony podejmował w krótkich odstępach czasu (około dwóch - trzech dni), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, tj. w warunkach czynu ciągłego z art. 12 k.k.

Tak więc zachowanie oskarżonego wyczerpało wszystkie znamiona występku z art. 216 § 1 k.k. w związku z art. 12 k.k.

Co do kary:

Wymierzając kary jednostkowe za poszczególne popełnione przez oskarżonego M. F. przestępstwa Sąd kierował się dyrektywami zawartymi w art. 53 k.k., zaś w odniesieniu do popełnionych wykroczeń, dyrektywami zawartymi w art. 33 k.w.

Przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I, IV i V wyroku Sąd miał na uwadze, że oskarżony swoim zachowaniem godził w mienie, będące jedną z podstawowych wartości chronionych w polskim systemie prawnym, a rozumiane jako własność oraz inne prawa majątkowe. Działał przy tym z zamiarem bezpośrednim, z naganną motywacją przejawiającą się lekceważącym stosunkiem do przysługującej innym podmiotom własności, pod wpływem alkoholu, przejawiając agresję. Sąd wziął także pod uwagę wysokość szkody wyrządzonej przez oskarżonego.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie II wyroku jako znaczny uwzględniono, że oskarżony swoim zachowaniem godził w wolność pokrzywdzonych E. W. i P. B. przed popełnieniem przestępstwa na ich szkodę, a ponadto w życie i zdrowie E. W.. Grożąc pozbawieniem życia używał wulgarnych, obraźliwych słów pod adresem pokrzywdzonych. Czynu z dnia 11 stycznia 2016 roku dopuścił się w porze nocnej, ponadto czyny z dnia 11 stycznia 2016 roku i 28 maja 2016 roku popełnił w stanie nietrzeźwości. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie II wyroku Sąd miał przy tym na uwadze, iż oskarżony nie został w żaden sposób sprowokowany zachowaniem pokrzywdzonych. Również sytuacja osobista oraz majątkowa oskarżonego, w jakiej się znajdował, nie wskazywała na istnienie szczególnych okoliczności, które mogłyby usprawiedliwić takie zachowanie się M. F..

Rozważania te zachowują aktulanośc także w odniesieniu do oceny stopnia społecznej szkodliwosci czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie VI wyroku, którym to zachowaniem oskarżony godził w godność drugiego człowieka.

Podobnie też należało ocenić stopień społecznej szkodowości czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie III wyroku, gdyż swoim zachowaniem godził on w prawo jednostki do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, których jednostka ta jest gospodarzem. Czynu tego dopuścił się w nocy, będąc w stanie nietrzeźwości. Stosował przy tym siłę fizyczną, szarpiąc za klamkę drzwi od mieszkania pokrzywdzonej, nadto grożąc pokrzywdzonej pozbawieniem życia, a wcześniej zakłócając ciszę nocną na wspólnym korytarzu.

Stopień winy należy ocenić jako średni. Oskarżony jest osobą dorosłą, w chwili czynów miał zachowaną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Niemniej w oparciu o opinie sądowo – psychiatryczne Sąd ustalił, iż posiada on cechy nieprawidłowej osobowości, skłonność do nadużywania alkoholu i substancji psychoaktywnych oraz przejawia zaburzenia zachowania spowodowane ich używaniem, zaś w czasie objętym zarzutami występował u M. F. stan upojenia alkoholowego (zwykłego). Tym samym nie mógł on w pełni zapanować nad swoim zachowaniem. Okoliczność ta w ocenie Sądu, pomimo że pomniejszała stopień winy, nie stanowiła jednak dla oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów przeszkody dla dania posłuchu normie prawnej, z której to możliwości jednak nie skorzystał. Oskarżony nie znajdował się bowiem w żadnej szczególnej sytuacji motywacyjnej. Miał możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynu. Bezprawność wszystkich przypisanych mu zachowań była oskarżonemu doskonale znana.

Przy wymiarze jednostkowych kar na niekorzyść uwzględniono uprzednią karalność oskarżonego.

Wymierzając oskarżonemu kary na korzyść uwzględniono natomiast fakt przyznania się do winy oraz wyrażenie skruchy.

Mając na względzie powyższe, uznając oskarżonego M. F. za winnego popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie I wyroku stanowiącego występek z art. 288 § 1 k.k. Sąd wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

W stosunku do czynów opisanych w punktach II, VII i IX części wstępnej wyroku Sąd przyjął, że czynów tych oskarżony dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. Należy mieć na uwadze, iż ciąg przestępstw jest instytucją prawa karnego materialnego, co oznacza, że jej stosowanie jest obowiązkiem Sądu. Przyjęcie lub odrzucenie możliwości zastosowania art. 91 § 1 k.k. uzależnione jest więc wyłącznie od spełnienia przesłanek określonych w tym przepisie, którymi są: wykorzystanie takiej samej sposobności, krótkie odstępy czasu pomiędzy poszczególnymi przestępstwami oraz brak wyroku, chociażby nieprawomocnego co do któregokolwiek z nich, który zapadł w okresie między pierwszym a ostatnim z przestępstw. Przestępstwa z dnia 11 stycznia 2016 roku, z okresu od dnia 22 lutego 2016 roku do dnia 18 maja 2016 roku oraz z dnia 28 maja 2016 roku polegały na wypowiadaniu przez oskarżonego gróźb karalnych. Zachowań tych oskarżony dopuścił się w krótkim odstępie czasu. Nie zapadł ponadto co do któregokolwiek z tych przestępstw chociażby nieprawomocny wyrok. Przypisane oskarżonemu czyny charakteryzują się tożsamą kwalifikacją prawną, wypełniając tak znamiona przedmiotowe, jak i podmiotowe występków z art. 190 § 1 k.k. Uznając zatem oskarżonego za winnego popełnienia czynów przypisanych mu w punkcie II wyroku stanowiących występki z art. 190 § 1 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k. w związku z art. 12 k.k. Sąd, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie III wyroku stanowiącego występek z art. 13 § 1 k.k. w związku z 193 k.k. Sąd na podstawie art. 193 k.k. w związku z art. 14 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie V wyroku stanowiącego występek z art. 278 § 1 k.k. Sąd wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie VI wyroku stanowiącego występek z art. 216 § 1 k.k. w związku z art. 12 k.k. Sąd na podstawie art. 216 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 2 k.w., jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Uznając zatem oskarżonego M. F. za winnego popełnienia czynów przypisanych mu w punkcie IV wyroku stanowiących wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. Sąd przy zastosowaniu art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu łącznie karę 30 dni aresztu.

W ocenie Sądu powyższe kary jednostkowe będą adekwatną do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości reakcją na popełnione przez oskarżonego poszczególne przestępstwa oraz wykroczenia. Orzeczone kary jednostkowe są dostosowane do wagi czynów przypisanych oskarżonemu. Zarazem orzeczonych kar nie można uznać za rażąco surowe.

Biorąc pod uwagę kary jednostkowe pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności wymierzone za zbiegające się przestępstwa Sąd na podstawie art. 91 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu w punkcie VII wyroku karę łączną w wysokości 8 miesięcy pozbawienia wolności, przy zastosowaniu zasady asperacji. Przy orzekaniu oskarżonemu kary łącznej Sąd kierował się zwykłymi dyrektywami karania: słuszności i celowości, mając na uwadze związek podmiotowo – przedmiotowy zachodzący pomiędzy tymi przestępstwami.

Sąd nie znalazł zarazem podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. Kluczową bowiem kwestią przy stosowaniu tej instytucji jest istnienie wobec sprawcy pozytywnej prognozy kryminologicznej, ustalanej m.in. na podstawie postawy sprawcy oraz jego dotychczasowego sposobu życia. W zachowaniu M. F. brak jest elementów świadczących o tym, że zrozumiał on naganność swojego zachowania. Jego dotychczasowy sposób życia wskazuje, że swoim zachowaniem oskarżony manifestuje skrajnie lekceważący stosunek względem obowiązującego porządku prawnego. Ponowne popełnianie przestępstw świadczy o uporze w naruszaniu prawa. Tym samym nie istnieją podstawy, dla których można twierdzić, iż warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności zapobiegnie kolejnemu popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa. Przepis art. 89 § 1 k.k. in fine wyraźnie wymaga tu pewności, że kara w zawieszeniu zapobiegnie powrotowi do przestępstwa.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie VII kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu w punkcie VIII wyroku okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego w dniu 11 stycznia 2016 roku od godziny 01:45 do godziny 18:55, w dniu 12 stycznia 2016 roku od godziny 16:20 do godziny 18:46, od dnia 22 marca 2016 roku godzina 14:30 do dnia 24 marca 2016 roku godzina 11:30, od dnia 28 maja 2016 roku godzina 14:20 do dnia 30 maja 2016 roku godzina 11:20, oraz od dnia 9 czerwca 2016 roku godzina 11:00 do dnia 25 października 2016 roku godzina 14:20, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie za równoważny jednemu dniowi pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu ukształtowana w powyższy sposób kara łączna oraz orzeczona kara za popełnione wykroczenia dają realną nadzieję, że oskarżony zrozumie naganność swojego postępowania, a zarazem będą wystarczające dla wdrożenia M. F. w poszanowanie porządku prawnego realizując swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej.

Zdaniem Sądu kary te osiągną także swoje cele w zakresie prewencji ogólnej. Umocnią w świadomości społecznej konieczność przestrzegania norm prawnych oraz świadomość, że sprawcy przestępstw i wykroczeń nie pozostają bezkarni.

Co do kosztów:

O kosztach obrony z urzędu orzeczono na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez obrońcę z urzędu (Dz.U. poz. 1801).

Z uwagi na trudną sytuację materialną oskarżonego na podstawie przepisu art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych w przedmiocie wydania wyroku łącznego, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.