Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 października 2016 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Iwona Kowalik

Protokolant Katarzyna Małolepsza

po rozpoznaniu dnia 01 marca 2016 roku, 05 kwietnia 2016 roku, 06 maja 2016 roku, 07 czerwca 2016 roku, 06 września 2016 roku i 06 października 2016 roku sprawy o wykroczenie

I. K. (1) z domu J.

ur. (...) w Ś.

córki R. i M. z domu S.

obwinionej o to, że:

w dniu 29 czerwca 2015 roku w miejscowości (...), woj. (...), spowodowała niepotrzebną czynność w postaci interwencji policji, fałszywie informując dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w Ś. o wylewaniu szlamu na terenie posesji (...) przez P. K. (1),

tj. o wykroczenie z art. 66§2 kw

I. obwinioną I. K. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku, przyjmując, że czyn ten stanowi wykroczenie z art. 66§1 kw i za czyn ten na podstawie art. 66§1 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 200 zł (dwustu złotych);

II. zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości w tym zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 zł (stu złotych) i wymierza jej opłatę w kwocie 30 zł (trzydziestu złotych).

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. K. (1) i I. K. (1) do 2008 roku byli małżeństwem. Po ustaniu ich związku do chwili obecnej toczy się pomiędzy nimi postępowanie o podział majątku. Ponadto byli małżonkowi pozostają w konflikcie, który przejawia się m. in. wzajemnymi oskarżeniami i nieporozumieniami. P. K. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) z/s w S..

Obwiniona i P. K. (1) są współwłaścicielami nieruchomości znajdującej się w G. nr (...). W dniu 29.06.2015r. P. K. (1) przebywał na terenie w/w działki, gdzie zajmował się naprawą ładowarki. W trakcie wykonywania naprawy ok. godz. 12.00 zauważył byłą żonę I. K. (1), która wjechała na plac i nie wysiadając z auta (białego m.) zaczęła rozmawiać przez telefon komórkowy. Obwiniona w czasie tej rozmowy telefonicznej poinformowała dyżurnego Komisariatu Policji w S. o wylewaniu szlamu na terenie nieruchomości przez P. K. (1) oraz przewożeniu samochodem odpadów powstałych w wyniku przeróbki kamienia.

Około godz. 12.30 na teren w/w nieruchomości przyjechali funkcjonariusze policji z KP w S. - T. C. oraz A. K., którzy zostali wysłani na interwencję przez dyżurnego KP. Na miejscu policjanci nie ujawnili żadnych śladów, które mogłyby świadczyć o wylewaniu szlamu przez P. K. (1) na terenie działki. Nadto P. K. (1) okazał decyzję nr (...), wydaną dla należącego do niego Przedsiębiorstwa Produkcji, Handlu i Usług (...) P. K. (1) z/s w S., która uprawniała go do transportu odpadów innych niż niebezpieczne. P. K. (1) posiadał także decyzję Marszałka Województwa (...) nr (...) zezwalającą na przetwarzanie odpadów w procesie odzysku (...), która utrzymana została w mocy decyzją Ministra Środowiska z dnia 26 czerwca 2015 roku.

W trakcie interwencji I. K. (1) usiłowała wymóc na funkcjonariuszach policji sprawdzenie zawartości beczki znajdującej się na pojeździe, który stał na działce, jednakże policjanci uznali tę czynność za niedopuszczalną. Na tym interwencja została zakończona.

W dniu 29.06.2015r. firma (...) jako uprawniona do transportu odpadów dokonała przekazania odpadów powstałych przy cięciu i obróbce postaciowej skał innych niż wymienione w (...) do (...) Spółki z o.o. (...) w S. w ilości 10,00 Mg.

Dowód: zeznania P. K. (1) - k. 12, 47

` T. C. - k. 25, 52v.-53

A. K. - k. 63.v

notatka urzędowa z dnia 29.06.2015r. - k. 5

kopia decyzji nr (...) z 21.06.2013r. - k 13–15

kopia decyzji Ministra Środowiska z 26.06.2015r. - k. 16-18

kopia decyzji nr (...) z dnia 17.03.2015r. - k. 19–22v.

kopia karty przekazania odpadów – k. 85

I. K. (1) ma obecnie 39 lat, jest rozwiedziona, matka dwójki dzieci, jest zatrudniona na stanowisku dyrektora do spraw administracyjnych w firmie (...) Sp. z o.o. w S., uzyskuje wynagrodzenie 1850 zł, nie była karana sądownie.

Dowód: dane osobo – poznawcze - k. 6, 52

dane o karalności - k. 87

Obwiniona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej wykroczenia. W postępowaniu wyjaśniającym podała, że wezwała funkcjonariuszy Policji, bo wiedziała, że P. K. nie posiada prawomocnej decyzji Starostwa Powiatowego w Ś. na utylizację nieczystości. W dniu zdarzenia widziała jak wylewa on z beczkowozu szlam kamieniarski na terenie ich wspólnej nieruchomości. P. K. (1) odjechał z miejsca, w którym wylewał szlam zaraz po tym, jak ją zauważył. Obwiniona twierdziła też, że tylko ona była świadkiem zaistniałej sytuacji, nikt inny jej nie widział, a interweniujący na miejscu Policjanci odmówili dokonania oględzin miejsca domniemywanego wylania szlamu.

Na rozprawie przed Sądem obwiniona odmówiła składania wyjaśnień. Oświadczyła, że w dniu zdarzenia była na posesji sama, jednakże wcześniej zadzwonił do niej Z. T. (1), który poinformował ją, że widział jak P. K. (1) wylewa szlam na terenie nieruchomości w G. i dlatego udała się na miejsce zdarzenia.

Dowód: wyjaśnienia obwinionej – k. 7, 52v.

Sąd zważył:

Sprawstwo obwinionej I. K. (1) w przedmiocie zarzucanego jej wykroczenia nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości. Rekonstrukcja ustalonych faktów opierała się na zeznaniach P. K. (1) oraz funkcjonariuszy policji - T. C. i A. K., a także na dowodach wynikających z dokumentów wskazanych w stanie faktycznym uzasadnienia.

Odnośnie wyjaśnień obwinionej zasługują one na wiarę jedynie w części dotyczącej miejsca oraz czasu zdarzenia. Bezspornym w sprawie jest to, że obwiniona zawiadomiła tego dnia Policję, co skutkowało przyjazdem na interwencję funkcjonariuszy na działkę nr (...) w G., na której znajdował sie P. K. (1) wraz z samochodem. Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom obwinionej co do rzekomego wylewania przez P. K. (1) szlamu na terenie ich wspólnej nieruchomości, a także nieposiadania przez niego zezwolenia na przewóz, transport i przyjmowanie odpadów innych niż niebezpieczne. Wskazać należy, że wyjaśnienia obwinionej w tym zakresie pozostają w oczywistej sprzeczności z rzeczowymi, logicznymi i wzajemnie się uzupełniającymi zeznaniami świadków, w szczególności z P. K. (1) oraz funkcjonariuszy Policji, jak również kopiami zaliczonych do materiału dowodowego dokumentów.

Nadto zauważyć należy, że wyjaśnienia złożone przez obwinioną na etapie postępowania wyjaśniającego oraz przed Sądem różnią się w istotnym elemencie. Otóż początkowo obwiniona wyjaśniała, że to ona widziała, jak P. K. wylewał szlam z beczkowozu i wówczas zadzwoniła na Policję. Twierdziła, że była wtedy sama i nikt inny tego nie widział. Natomiast na rozprawie I. K. podała, że czynność tę widział Z. T. (1) i że to właśnie on poinformował telefonicznie obwinioną o zaistniałym zdarzeniu, lecz nie poczekał tam, bo był umówiony na spotkanie. Z. T. miał tam być ok. godz. 11.00, a obwiniona przyjechała tam ok. 11.30 lub 11.20.

Znamienne jest też to, że Z. T. (1) miał się wówczas poruszać się samochodem marki m. koloru białego, był w nim sam, a z zeznań P. K. (1) wynika, iż tym samym samochodem poruszała się wówczas I. K. (1) i również była w nim sama. P. K. (1) nie widział przejeżdżającego w tym czasie Z. T. tak charakterystycznym samochodem, niewątpliwie rzucającym się w oczy choćby ze względu na jego kolor, a doskonale przecież znanemu P. K.. Już choćby to budzi wątpliwości czy faktycznie Z. T. (1) przejeżdżał wówczas koło działki w G..

W ocenie Sądu nie można też przyjąć, że tak istotna okoliczność została przypadkowo przez obwinioną pominięta na etapie postepowania wyjaśniającego, tym bardziej, że słuchana przez funkcjonariusza policji wyraźnie wskazała, że „byłam wtedy sama i nikt inny tego nie widział”. Sąd zważył przy tym, że ta istotna zmiana wyjaśnień I. K. nastąpiła dopiero podczas przesłuchania na rozprawie, kiedy to wobec świadomości realnie grożącej jej kary obwiniona podjęła próbę modyfikacji faktów celem poparcia swojej wersji zdarzenia. Sąd miał również na uwadze, że zmiana wyjaśnień nie została przez obwinioną w żaden logiczny i przekonywujący sposób wyjaśniona.

Zeznań złożonych przez Z. T. (1), który zna obwinioną i razem z nią pracuje, a które pojawiły się na tak późnym etapie postępowania na poparcie wersji podanej przez I. K., Sąd nie uznał za wiarygodne, bowiem jawią się jako uzgodnione z obwinioną na potrzeby niniejszego postępowania w celu uzyskania dla niej korzystnego rozstrzygnięcia. Co istotne – Z. T. (1) nie był nawet w stanie stwierdzić co widział rzekomo wylewające się z beczki, określając to jedynie jako płyn o ciemnym kolorze.

Sąd nie dał też wiary obwinionej, że funkcjonariusze Policji odmówili jej obejrzenia śladu po wylanym szlamie kamieniarskim. Powyższe nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach samych funkcjonariuszy, którzy konsekwentnie podawali, że I. K. (1) domagała się jedynie dokonania sprawdzenia substancji znajdującej się w beczce.

Funkcjonariusze Policji zgodnie zeznali, że na miejscu zdarzenia nie było śladów wylanego mokrego szlamu, nie było również widać nowo powstałych gruzowisk. Nadto T. C. słuchany na rozprawie wskazał, że nie przypomina sobie, aby odmówił obejrzenia mokrego śladu po wylaniu substancji oraz okoliczności, w której I. K. (1) mówiłaby o tym, iż ktoś wcześniej widział wylewanie szlamu przez P. K. (1). Zarówno T. C. jak i A. K. wskazali, iż jedyną czynnością, jakiej wykonania domagała się obwiniona, było sprawdzenie substancji, która znajdowała się wewnątrz beczki i wykonania tej czynności istotnie odmówili.

Tak więc w ocenie Sądu nie ma żadnych racjonalnych powodów, aby odmówić wiarygodności zeznaniom przesłuchanych w tej sprawie funkcjonariuszom Policji, gdyż ich zeznania są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają, a także są zgodne z treścią notatki urzędowej sporządzonej przez sierż. A. K. bezpośrednio po zakończeniu interwencji. Obaj w/w świadkowie to osoby całkowicie obce dla stron postępowania, w żaden sposób niezainteresowane rozstrzygnięciem niniejszej sprawy, a zeznawali na okoliczności dotyczące wyłącznie ich służby, co dodatkowo świadczy o ich obiektywizmie.

Sąd w całości uznał za wiarygodne zeznania P. K. (1) i przyjął je za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd miał na uwadze istnienie konfliktu między świadkiem a obwinioną, co jest okolicznością bezsporną oraz wiadomą Sądowi z urzędu w związku z prowadzeniem postępowania o czyn z art. 286§1 kk przeciwko I. K. pod sygn. akt II K 25/13, w którym to postępowaniu P. K. (1) jest osobą pokrzywdzoną.

Stwierdzić należy, że zeznania P. K. (1) są rzeczowe, konsekwentne i nie zawierają sprzeczności, a ponadto znajdują potwierdzenie w pozostałym uznanym za wiarygodny materiale dowodowym. P. K. (1) szczegółowo opisał okoliczności i przyczyny oraz przebieg jego pobytu na przedmiotowej działce w G., wskazał, że zajmował się naprawą ładowarki, zaprzeczył aby widział wówczas Z. T. przejeżdżającego białym m., natomiast podał, że w tym samochodzie widział I. K., która dzwoniła gdzieś, a następnie przyjechał patrol Policji. Stanowczo zaprzeczył wylewaniu na działkę szlamu kamieniarskiego czy innego rodzaju odpadów. Swoje twierdzenia świadek podtrzymał w czasie przeprowadzonej konfrontacji. Okazał, a następnie dołączył do materiału dowodowego, stosowne decyzje oraz kartę przekazania odpadów z dnia 29.06.2016r. Nie sposób stwierdzić, że P. K. (1) i Policjanci mogliby pozostawać w porozumieniu i uzgodnić swoje zeznania, by przedstawić tak jednolity obraz wydarzeń. Tym samym brak w ocenie Sądu zasadnych podstaw do podważenia wiarygodności tego świadka.

Dowody z dokumentów w postaci decyzji Starostwa Powiatowego, Ministra Środowiska oraz Marszałka Województwa Dolnośląskiego, a także karta przewozu odpadów i ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, więc zostały uznane za wiarygodny materiał dowodowy.

Oceniając zachowanie obwinionej Sąd uznał, że popełniła ona czyn polegający na tym, że w dniu 29.06.2015r. w miejscowości (...), woj. (...), spowodowała niepotrzebną czynność w postaci interwencji policji, fałszywie informując dyżurnego Komendy Policji w S. o wylewaniu szlamu na terenie posesji w G. przez P. K. (1), tj. wyczerpała znamiona wykroczenia z art. 66§2 kw.

Przepis art. 66 kw penalizuje zachowanie osoby, która wiedząc, że zagrożenie nie istnieje, zawiadamia o tym zdarzeniu przedstawiciela instytucji lub organu. Zgodnie z tym artykułem wprowadzenie w błąd polega na wytworzeniu mylnego przeświadczenia o rzeczywistości, czego obwiniona niewątpliwie dopuściła się swoim zachowaniem. Zgłoszenie, którego dokonała w dniu 29.06.2015r., wywoływało bowiem przekonanie o konieczności podjęcia przez odpowiedni organ lub instytucję czynności, faktycznie niepotrzebnej.

Sąd wymierzając karę za popełnione wykroczenie kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru zawartymi w art. 33 kw. W ocenie Sądu kara grzywny w wysokości 200 złotych jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionej i nie przekracza stopnia jej winy. Wpływ na wymiar kary miały także właściwości i warunki osobiste oraz materialne I. K. (1). W ocenie Sądu zastosowana sankcja spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej oraz będzie wystarczająca, aby obwiniona nie popełniła kolejnego wykroczenia i przestrzegała obowiązującego porządku prawnego.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw i art. 118§ 1 kpk zasądzając od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych opłatę w kwocie 30 złotych, gdyż zdaniem Sądu poniesienie tychże kosztów nie będzie dla obwinionej zbyt uciążliwe.