Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2016r.

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący - SSR Mariola Kotula

Protokolant - A. F.

w obecności Prokuratora – B. M.

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2016r. sprawy z oskarżenia Prokuratury Rejonowej w Tarnowskich Górach

przeciwko M. Z. (Z.)

synowi J. i M. zd. L.

urodz. (...) w T.

oskarżonemu o to, że

w dniu 7 listopada 2015r o godz. 6.30 w T. na ul. (...), będąc w stanie nietrzeźwości 0,84 mg/l, 0,86 mg/l i 0,80 mg/l kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...)

to jest o czyn z art. 178a § 1 kk

1.  oskarżonego M. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego wyżej, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na mocy art. 178a § 1 kk wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

2.  na mocy art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

3.  na mocy art. 63 § 4 kk zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 07.11.2015r. do dnia 09.05.2016r. i od 09.08.2016r. do dnia 15.11.2016r.;

4.  na mocy art. 43a § 2 kk w związku z art. 39 pkt 7 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5 000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej nr konta: (...);

5.  na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o Adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. M. kwotę 929,88 (dziewięćset dwadzieścia dziewięć złotych osiemdziesiąt osiem groszy) złotych (w tym 173,88 zł podatku VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu;

6.  na mocy art. 627 kpk, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się kwota 200 zł (dwieście złotych) tytułem opłaty i kwota 1355,18 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt pięć złotych osiemnaście groszy) tytułem wydatków.

Sygn. akt II K 283/16

Uzasadnienie wyroku z dnia 15 listopada 2016 roku

Oskarżony M. Z. wraz ze swym kolegą S. S. (1) spotkali się po północy 07.11.2015r. w centrum (...), gdzie przebywali na terenie różnych lokali. S. S. (1) będąc pod silnym działaniem alkoholu postanowił wraz z oskarżonym udać się do swojego samochodu marki F. (...) zaparkowanym przy ul. (...).

Razem z nim udał się oskarżony M. Z.. Po wejściu do samochodu właściciel samochodu zajął miejsce pasażera pozostawiając kluczyki na przedniej szybie. W trakcie rozmowy z oskarżonym zasnął. W tym czasie około godz. 06:00 rano oskarżony udał się pod restaurację (...) na ul. (...) w (...). M. Z. około godz. 06:15 podjechał na stanowisko do zamówień dla samochodów i już wspólnie z S. S. (1) złożyli zamówienie.

Podczas składania zamówienia zarówno oskarżony jak i pasażer S. S. (1) zachowywali się w sposób problematyczny, roszczeniowy, pomimo tłumaczeń obsługi zamawiali dania, których nie ma w menu śniadaniowym. W końcu po dłuższym tłumaczeniu zostali skierowani na stanowisko na zamówienie specjalne.

Kierownik (...) R. S. po około 6-10 minutach wyszedł z restauracji i dał oskarżonemu przygotowane zamówienie (k. 61).

Po chwili oskarżony wycofał samochód pod okienko zamówień i zaczął domagać się z pasażerem tego co zamówili za pierwszym razem, a nie było w ofercie śniadaniowej.

Pomiędzy pracownikiem (...) a oskarżonym doszło do wymiany zdań, podczas której R. S. doszedł do wniosku, że kierowca jest pod wpływem alkoholu i że zawiadomi policję. Wówczas oskarżony odjechał na parking znajdujący się za restauracją. Około godz. 06:20 - 06:30 R. S. zawiadomił Komendę Powiatową Policji (...) o nietrzeźwym kierującym poruszającym się F. (...) o nr rej. (...).

Na polecenie oficera dyżurnego patrol policji w składzie (...) udał się na parking na ul. (...) w (...). Po przybyciu na miejsce R. S. wskazał funkcjonariuszom miejsce, gdzie był zaparkowany na parkingu dla autobusów, tyłem do restauracji (...), którego kierującym był M. Z..

Niezwłocznie po wylegitymowaniu kierowcę poddano badaniu na zawartość alkoholu urządzeniem przenośnym A. (...). Wyniki badania wykazały u oskarżonego stężenie o godz. 06:50 – 0,92 mg/l, o godz. 07:07 – 0,82 mg/l. następnie kierujący został przewieziony do siedziby KPP (...) i tam poddany badaniu na urządzeniu Alkometr A2.0 nr 846/00. Wyniki badania wykazały 0,84 mg/l, 0,86 mg/l, 0,80 mg/l w wydychanym powietrzu (k. 57).

Właściciel pojazdu S. S. (1) pozostał na miejscu do momentu odholowania samochodu na parking, a następnie również przywieziony do KPP (...). Badanie przeprowadzone u pasażera Alkometrem A2.0 nr (...) wykazało o godz. 07:26 – 0,75 mg/l, o godz. 07:35 – 0,92 mg/l, o godz. 07:58 - 0,82 mg/l (k. 4 zbioru A).

Po wykonaniu czynności obaj zatrzymani zostali przekazani J. Z.. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków R. S. (k. 60-61, k. 1-3 zbioru B), S. S. (2) (k. 42-43, k. 4-6 zbioru B), Ł. M. (k. 62), S. S. (1) (k. 43- 44, k. 7-9 zbioru B), protokołów użycia A. (k. 59), A. (k. 57), świadectw wzorcowania (k. 92-93), opinii biegłej K. P. z zakresu rachunku retrospektywnego na zawartość alkoholu etylowego we krwi (k. 25-26 zbioru A, k. 75-76), wykazu połączeń (k. 20-21), zapisów notatników służbowych (k. 95-96, k. 99).

Oskarżony M. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił (k. 23 zbioru A), że przyjechał samochodem marki F. (...) do restauracji (...) wraz z pasażerem S. S. (1). Podjechał do okienka i złożył zamówienie, następnie podjechał na postój na miejsce dla oczekujących na zamówienie.

Po otrzymaniu zamówienia odjechał na parking z boku restauracji, tam siedział w samochodzie, zgasił silnik, wyciągając kluczyki ze stacyjki. Było nad ranem kiedy wypił dwie piersiówki po 100 gr wódki 40 %, następnie zjadł kanapkę i potem wypił dwa piwa 0,5l. Wszystko trwało do godziny czasu, w międzyczasie zadzwonił do ojca, żeby po niego przyjechał. W pewnym momencie podjechał patrol policji. Policjanci chcieli, aby wysiadł z samochodu, ale on tego nie zrobił i został wyciągnięty i następie poddany badaniu trzeźwości. Wynik był pozytywny i został przewieziony do KPP (...), gdzie został ponownie poddany badaniu i wynik również był pozytywny. Zatrzymano mu angielskie prawo jazdy.

Oskarżony twierdził, że dzwonił do swojego ojca ze swojego telefonu o numerze 882-039-667 na numer ojca 602-435-193, przy czym ojciec stwierdził, ze po niego przyjedzie. Po zatrzymaniu z komendy odebrał go ojciec.

Na rozprawie przed Sądem (k. 42) oskarżony odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania, podtrzymał złożone wcześniej z postępowania przygotowawczego.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego jedynie w zakresie w jakim przystają one do ustalonego wyżej stanu faktycznego. W ocenie Sądu na wiarę zasługują jedynie wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w którym podał, że w dniu zdarzenia 07.11.2015r. rano przyjechał wraz z nietrzeźwym S. S. (1) samochodem F. (...) do restauracji (...) przy ul. (...), a następnie złożył zamówienie, doszło do ostrej wymiany zdań z pracownikiem restauracji, zaparkowania pojazdu na parkingu i zatrzymania przez policję.

Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego w jakich ten nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podnosił, że siedział w zaparkowanym samochodzie przez okres do godziny czasu i wówczas spożywał alkohol w postaci dwóch piersiówek wódki po 100 gr wódki 40 % i dwóch piw 0,5l.

Za nieprawdziwe jest również twierdzenie oskarżonego, ze dzwonił w tym czasie do swojego ojca pod numer 602-435-193, który miał go odebrać.

W ocenie Sądu twierdzenia oskarżonego, ze alkohol spożywał dopiero na parkingu, stanowią jedynie przyjętą linię obrony, nieudolną próbę uwolnienia się od odpowiedzialności karnej.

Relacji oskarżonego przeczą w szczególności wiarygodne zeznania świadków R. S., funkcjonariuszy policji S. S. (2), Ł. M., a nawet S. S. (1) oraz opinia biegłej K. P. z zakresu rachunku retrospektywnego na zawartość alkoholu etylowego we krwi, wydruki z bilingu połączeń.

Pracownik (...) R. S.zeznał, że oskarżony wraz z pasażerem przyjechali na stanowisko zamówień dla samochodów po godzinie 06:00 w porze śniadaniowej. Zachowywali się dziwnie, problematycznie i roszczeniowo, zamawiali rzeczy, których nie ma w menu.

Po odjechaniu i otrzymaniu zamówienia kierowca wycofał samochód, ponownie podjechał pod okno zamówień domagając się realizacji zamówienia, które składał za pierwszym razem. R. S. zarówno podczas pierwszej jak i drugiej rozmowy miał podejrzenie, że kierowca jest pod wpływem alkoholu. W momencie kiedy oskarżony kolejny raz odjechał na miejsce parkingowe dla autobusów zawiadomił policję. Funkcjonariusze policji zjawili się po krótkim czasie, około 5 min od telefonicznego zgłoszenia. R. S. nie widział, aby kierowca bądź pasażer spożywali alkohol i czy w ogóle w samochodzie znajdowały się jakieś puszki, piersiówki (k. 60-61).

Sąd uznał zeznania w/w świadka za prawdziwe i wiarygodne. Sposób wypowiedzi w której szczegółowo opisuje zachowanie oskarżonego i pasażera wskazuje na to, że nie jest zainteresowany celowym obciążeniem M. Z.. Świadek potwierdził, że również z jego strony padały słowa niecenzuralne, przy czym jako pracownik (...) z 6-letnim stażem po raz pierwszy zawiadomił o podejrzeniu prowadzenia pojazdu przez nietrzeźwego kierowcę. Zeznania świadka R. S. należy uznać za prawdziwe. W/w jest osobą postronną i należy wykluczyć, aby celowo w swoich zeznaniach zmierzał do obciążenia oskarżonego.

Po przyjeździe policji świadek potwierdził kto był kierowcą. Funkcjonariusze policji S. S. (2), Ł. M. zgodnie zeznali, że z polecenia oficera dyżurnego o godz. 06:30 udali się na ul. (...), gdzie wg zgłoszenia miał się poruszać samochód F. (...), którego kierujący był w stanie nietrzeźwym (zeznania świadka k. 42-43), zapisy z notatnika (k. 95, k. 96, k. 98). Na miejscu dla autokarów, tyłem do restauracji był zaparkowany F. (...) o nr rej. (...), w którym znajdowało się dwóch mężczyzn. W aucie wyczuwalna była woń alkoholu.

Niezwłocznie po wylegitymowaniu kierowcę poddano badaniu na zawartość alkoholu urządzeniem przenośnym A. (...). Wyniki badania wykazały u oskarżonego stężenie o godz. 06:50 – 0,92 mg/l, o godz. 07:07 – 0,82 mg/l. Następnie kierujący został przewieziony do siedziby KPP (...) i tam poddany badaniu na urządzeniu Alkometr A2.0 nr 846/00. Wyniki badania wykazały 0,84 mg/l, 0,86 mg/l, 0,80 mg/l w wydychanym powietrzu (k. 57).

Właściciel pojazdu S. S. (1) pozostał na miejscu do momentu odholowania samochodu na parking, a następnie również przywieziony do KPP (...). Badanie wykonane u pasażera Alkometrem A2.0 nr (...) wykazało o godz. 07:26 – 0,75 mg/l, o godz. 07:35 – 0,92 mg/l, o godz. 07:58 - 0,82 mg/l.

Po wykonaniu czynności obaj zatrzymani zostali przekazani J. Z..

Funkcjonariusz policji Ł. M. (k. 62) zeznał, iż sporządzał protokół z badania stanu trzeźwości Alkometrem A2.0 (k. 57) do którego wpisywał dane podawane przez kierującego dot. spożytego alkoholu. M. Z. podawał wtedy jedynie, że wypił o godz. 06:15 dwa piwa. Ł. M. zeznał również, iż oskarżony na miejscu twierdził, iż nie jechał samochodem w związku z czym sprawdził maskę samochodu. Maska samochodu w okolicy lewego błotnika od strony kierowcy była ciepła (k. 62). Policjanci potwierdzili, ze po kierującego przyjechał ojciec po telefonie, który wykonał w komendzie.

Sąd dał wiarę całości zeznaniom funkcjonariuszy policji, są one bowiem rzeczowe, spójnie się uzupełniają, a nadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka R. S. oraz zapisach w notatnikach służbowych, protokołach badania trzeźwości.

Zeznania świadka S. S. (1) Sąd uwzględnił jedynie w zakresie przystającym do ustalonego stanu faktycznego, albowiem jedynie w tym zakresie znajdują one potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, tj. zeznaniach świadków, funkcjonariuszy policji i pracownika (...). W części w której zeznał, że nie wyczuwał woni alkoholu i nie wiedział, że oskarżony prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości poruszając się z centrum miasta do McDonald’sa jego zeznania należy uznać za nieprawdziwe, pozostające w sprzeczności z pozostałymi dowodami, a które Sąd uznał za wiarygodne. Zeznania S. S. (1) są również sprzeczne z wyjaśnieniami samego oskarżonego, który twierdził, że alkohol spożywał wewnątrz samochodu po złożeniu zamówienia w (...). S. S. (1) stwierdził, ze w jego obecności M. Z. żadnego alkoholu nie spożywał. W tym miejscu zauważyć należy, iż stan zawartości alkoholu w organizmie świadka i oskarżonego był porównywalny i wynosił o godz. 07:35 – 0,75 mg/l.

Jak wynika z zeznań świadka R. S. (k. 60v) również pasażer włączył się do rozmowy, używał wulgarnych słów, dokonywał zamówienia, nie przysypiał. W samochodzie miał założony kaptur na głowie i podkulone nogi.

Z tych względów zeznania S. S. (1), że spał i nie widział co się dzieje nie zasługują na uwzględnienie. Zdaniem Sądu jako bliski kolega oskarżonego z którym tej samej nocy przebywali w różnych lokalach spożywali alkohol nie chce złożyć obciążających go zeznań. Również za nieprawdziwe Sąd uznał zeznania świadka J. Z..

Twierdzenie, że był umówiony z oskarżonym na wspólny wyjazd na zakupy w niedzielny poranek o godz. 07:00 do marketu - M1 w B./R., pozostaje w sprzeczności z wyjaśnieniami samego oskarżonego oraz zasadami doświadczenia życiowego (k. 63).

Oskarżony w ogóle nie wspominał, aby tego dnia rano w niedzielę mieli jechać z ojcem na wspólne zakupy. Nadto twierdzenie oskarżonego, że telefonował z numeru (...) do ojca, aby go odebrał z parkingu nie znajdują potwierdzenia w wykazie połączeń.

Ze spisu połączeń wynika (k. 21), że oskarżony z numeru (...) nie wykonał połączenia 07.11.2015r. pomiędzy godz. 03:19 do 07:00 do swojego ojca na numer (...) jak twierdził, aby ten miał go odebrać z parkingu przy (...).

Zdaniem Sądu treść zeznań w/w świadka jako osoby bliskiej miała na celu jedynie próbę wsparcia prezentowanej przez oskarżonego linii obrony i pomoc w uniknięciu przez tego ostatniego odpowiedzialności.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd w istotnym zakresie oparł się o dowody z protokołów badania stanu trzeźwości urządzeniami elektronicznymi (k. 57-59), opinię pisemną biegłej K. P. (k. 25-26 zbioru A) i uzupełniającą złożoną na rozprawie (k. 75-76), zeznania świadka R. S. oraz funkcjonariuszy policji.

Te dowody obalają twierdzenia, że alkohol w postaci wódki i piwa spożywał po zakończeniu jazdy, zaparkowaniu przy (...) o godz. 06:15.

Protokoły badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym A. i A., zawierają zapis z którego wynika, że oskarżony deklarował, iż spożywał w dniu 07.11.2015r. o godz. 06:15 dwa piwa.

Będąc przesłuchiwany w charakterze podejrzanego M. Z. przyznał się już do spożywania nad ranem na parkingu dwóch piersiówek po 100 gr wódki 40 % i dwóch piw 0,5l.

Z opinii biegłej wynika (k. 26), że u M. Z. zakończona była faza wchłaniania alkoholu z przewodu pokarmowego i występowała już faza eliminacji alkoholu z organizmu. Aby określić fazy przemian alkoholowych pomiary muszą być dokonywane w przedziałach minimum pół godziny. Biegła wydając opinię opierała się na 4 dokonanych pomiarach przy użyciu dwóch urządzeń A. i A., które są urządzeniami równorzędnymi. Alkometr i A. posiadają atesty i aktualne świadectwa wzorcowania (k. 91-93). Wyniki uzyskane za pomocą tych urządzeń stanowią prawny środek dowodowy i nie wymagają potwierdzenia analizy krwi. Biegła wykluczyła, aby oskarżony spożywał na czczo dwie setki wódki po 100 gr i dwa piwa o godz. 06:15, wtedy bowiem o godz. 06:45 stężenie wynosiłoby około 1 promila, zachodziłaby faza wchłaniania, a faza eliminacji rozpoczęłaby się dopiero o godz. 08:15 (k. 75-76). Biegła odniosła się również w sposób szczegółowy do podnoszonej kwestii obrońcy co do ważności prób i alkoholu zalegającego. Na wydruku z A. znajduje się zapis próba ważna, co oznacza, że nie było alkoholu zalegającego (k. 5).

Sąd uznał opinię biegłej za rzetelną i pełną, opartą na szczegółowych wyliczeniach, uwzględniająca całokształt zebranego materiału dowodowego.

Tak sporządzona opinia przez biegłą z długoletnim stażem stanowiła podstawę ustaleń poczynionych przez Sąd, a dotyczących czasu pożywania alkoholu przez oskarżonego.

Wyniki badania stanu trzeźwości przeprowadzone na urządzeniu A. (k. 57) wykazały stężenie alkoholu o godz. 06:59 – 0,84 mg/l, godz. 07:01- 0,86 mg/l, godz. 07:33 – 0,80 mg/l, zostały przeprowadzone po przewiezieniu oskarżonego do budynku komendy. Badanie urządzeniem A. (k. 59) wykonane bezpośrednio po zatrzymaniu oskarżonego wykazały o godz. 06:50- 0,92 mg/l, godz. 07:07- 0,82 mg/l. Urządzenia, którymi przeprowadzono badania były sprawne i posiadały aktualne świadectwa wzorcowania (k. 92-93).

Reasumując w przekonaniu Sądu zebrany w sprawie i wyżej omówiony materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że w dniu 07.11.2015r. o godz. 06:30 w T. na ul. (...) oskarżony kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) mając 0,84, 0,86 mg/l i 0,80 mg/l alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza.

W myśl przepisu art. 115§16 pkt.2 kk stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu karnego zachodzi, gdy zawartość alkoholu w 1 dm3 wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg, albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Czyn oskarżonego był społecznie szkodliwy w stopniu znacznym. Oskarżony jechał samochodem po drodze publicznej (ul. (...)) w stanie nietrzeźwości, czym groził w bezpieczeństwo komunikacji zagrażając nie tylko sobie i pasażerowi, ale również innym potencjalnym uczestnikom ruchu drogowego.

Przy ocenie karygodności tego czynu oskarżonego, Sąd miał również na uwadze stwierdzoną ilość alkoholu we krwi, która była znaczna przekraczając ponad 3 – krotnie dolną granicę stanu nietrzeźwości.

Okoliczności zdarzenia, sposób działania oskarżonego nie pozostawiają wątpliwości, że zachowaniem swoim wyczerpał on z winy umyślnej znamiona występku opisanego w art. 178a§1 kk. Oskarżony jako osoba dorosła i dojrzała zdawał sobie sprawę, że spożywane przez niego napoje zawierają alkohol, a pomimo tego zdecydował się w pełni świadomie na prowadzenie pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym.

W sprawie nie zachodziły okoliczności wyłączające odpowiedzialność sprawcy za czyn, którego się dopuścił.

Wymierzając karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące. Do pierwszej kategorii zaliczono nagminność występowania przestępstw z art. 178a kk na obszarze działania Sądu. Nadto Sąd miał na uwadze stopień winy oskarżonego, który kierował na drodze publicznej samochodem będąc w stanie nietrzeźwości, znacznie przekraczającym dopuszczalny, ustawowy prób stężenia. Jak wyżej wskazano badanie na A. wykazało u M. Z. o godz. 06:50 – 0,92 mg/l, godz. 07:07 – 0,82 mg/l, a następnie na Alkometrze o godz. 06:59- 0,84 mg/l, godz. 07:01- 0,86 mg/l i godz. 07:33- 0,80 mg/l. Zachowanie oskarżonego było umyślne i świadczyło o tym, że lekkomyślnie zlekceważył podstawowe zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zważyć należy, iż czynu dopuścił się kilka dni od popełnienia wykroczenia w dniu 26.10.2015r. z art. 87 § 1 kw polegającego na tym, że w T. na ul. (...) na terenie firmy (...) znajdował się po użyciu alkoholu 0,11 mg/l, 0,14 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i kierował wózkiem widłowym, za co został ukarany wyrokiem tut. Sądu z dnia 14.01.2016r. w sprawie II W 1285/15 na karę grzywny w wysokości 350 zł. zgodnie z art. 87 § 3 kw orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy.

Jako okoliczność łagodzącą (k. 30 zbioru A) potraktowano natomiast fakt dotychczasowej niekaralności oskarżonego za przestępstwa oraz fakt, iż do kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości doszło w godzinach wczesno rannych, kiedy natężenie ruchu jest znikome.

Jednocześnie dotychczasowy sposób życia M. Z., w szczególności fakt wcześniejszej niekaralności uzasadniają przekonanie, że dopuszczenie się przestępstwa przez oskarżonego miało charakter incydentalny.

Dlatego wobec alternatywnego zagrożenia ustawowego czynu, którego się dopuścił karami grzywny, ograniczenia wolności i pozbawienia wolności Sąd wymierzył oskarżonemu rodzajowo najłagodniejszą karę grzywny.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara grzywny zgodnie z art. 33 § 1 kk w wysokości 100 stawek dziennych jest adekwatna do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił, uwzględnia sposób działania sprawcy oraz jego warunki i właściwości osobiste.

Jednocześnie ustalenie zgodnie z art. 33 § 3 kk wysokości pojedynczej stawki dziennej grzywny na zbliżoną do minimalnej dopuszczalnej kwotę 20 złotych sprawia, że grzywna pozostaje w możliwościach płatniczych oskarżonego. M. Z. jest kawalerem, pracował za granicą, nie ma nikogo na utrzymaniu.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec niego kara grzywny spełni swoje cele wobec oskarżonego, zdyscyplinuje go i skłoni do przestrzegania obowiązującego porządku prawnego, a w szczególności zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa.

Sąd uznał jednocześnie za zasadne wymierzenie oskarżonemu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Zgodnie z treścią art. 42 § 2 kk Sąd zobligowany jest do orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów określonego rodzaju na okres nie krótszy niż 3 lata między innymi wtedy, gdy sprawca w czasie popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji był w stanie nietrzeźwości. Orzekając zakaz, Sąd ustalił okres jego trwania w najniższym przewidzianym ustawowo wymiarze 3 lat, co przy uwzględnieniu okoliczności sprawy należy uznać za okres odpowiedni. Przedmiotowy środek karny ma charakter przede wszystkim prewencyjny. Powinien on na określony czas wyeliminować z ruchu oskarżonego, który swym zachowaniem stwarza potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa w komunikacji. Zdaniem Sądu, orzeczenie przedmiotowego środka karnego w wymiarze 3 lat, w obliczu okoliczności czynu oskarżonego w sposób właściwy wypełni jego cele.

Na mocy art. 43a § 2 kk Sąd orzekł od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5 000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W myśl przytoczonego przepisu w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a§1 kk sąd orzeka świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5000 złotych do wysokości 60 000 złotych. Orzeczenie świadczenia pieniężnego miało zatem charakter obligatoryjny, przy tym Sąd wymierzył przedmiotowy środek w najniższym dopuszczalnym ustawowo wymiarze, co przy uwzględnieniu okoliczności przedmiotowego czynu uznać należy za kwotę odpowiednią.

Na mocy art. 63 § 4 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 07.11.2015r. do dnia 09.05.2016r. i od dnia 09.08.2016r. do dnia 15.11.2016r. Sąd nie zaliczył na poczet orzeczonego zakazu okresu w trakcie którego M. Z. odebrał z Wydziału Komunikacji (...) polskie prawo jazdy, a którym się posługiwał w okresie od 09.05.2016r. do 09.08.2016r., tj. do momentu gdy zawiadomił o jego kradzieży (k. 79).

Na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o Adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. M. kwotę 929,88 zł (w tym 173,88 zł podatku VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu.

O opłacie orzeczono na podst. art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r o opłatach w sprawach karnych, nadto na podst. art. 627 kpk obciążono oskarżonego wydatkami postępowania w kwocie 1355,18 zł, na które składają się koszty zapytania o karalność 30 zł i ryczałt za korespondencję 40 zł, należności biegłej za sporządzenie opinii (...) (k. 21 zbioru A, k. 87), należności za tłumaczenie 73,80 zł (k. 36 zbioru A), koszty badania A. 20 zł, wydatki z tytułu ustanowienia obrońcy z urzędu w wysokości 929,88 zł.

Zarządzenie: Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy oskarżonego.

05.12.2016r.