Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2017r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

przy udziale Magdaleny Frantczak – Dybki Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2017r.

sprawy W. J.

oskarżonego z art.178a§4k.k. i art.180ak.k. w zw. z art.11§2k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 5 grudnia 2016r. sygn. akt II K 848/16

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków za postępowanie odwoławcze w należnej od niego ½ części oraz od opłaty za to postępowanie.

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. G. kwotę 516,60zł ( w tym VAT) z tytułu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IIKa 38/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2016r. w sprawie po sygn. akt IIK 1391/15 Sąd Rejonowy w Koninie uznał oskarżonego W. J. za winnego tego, że w dniu 18.10.2015r. około godziny 17.15 w K. na ul. (...) kierował
w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) nr rej. (...) będąc
w stanie nietrzeźwości – 1,09 mg/dm ³ zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazanym przez Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z dnia 18.09.2012r. w sprawie o sygn. akt IIK 740/12 za przestępstwo z art.178a§4k.k., tj. przestępstwa z art.178a§4k.k. i za przestępstwo to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności. Nadto na podstawie art.42§2k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, a na podstawie art.43a§2k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000zł.

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońcę oskarżonego w części dotyczącej orzeczenia o karze. Obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary za przypisany oskarżonemu czyn w szczególności poprzez orzeczenie kary jednego roku pozbawienia wolności, której dolegliwość przekracza stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, co sprawia, że wymierzona kara pozbawiona jest waloru celowości w zakresie oddziaływania społecznego, jak i wychowawczego na sprawcę. W oparciu o ten zarzut obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary zdecydowanie łagodniejszej. Ewentualnie o uchylenie wyroku
w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy okazała się bezzasadna.

Na wstępie należy podnieść, że skarżący nie kwestionował poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych ani też przyjęcia, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. Ponieważ Sąd odwoławczy nie dostrzegł podstaw do ingerencji w powyższym zakresie w zaskarżony wyrok (brak przesłanek z art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k.), dlatego też rozważania swoje ograniczy tylko do zarzutu podniesionego w apelacji.

Sąd odwoławczy wbrew zarzutowi obrońcy nie dopatrzył się, by w niniejszej sprawie zachodziła podstawa do zmiany wyroku, przewidziana w art. 438 pkt 4 k.p.k. Pamiętać bowiem trzeba, iż o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. można mówić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektyw art. 53 k.k. Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Wymierzona wobec W. J. kara pozbawienia wolności
w wymiarze 1 roku uwzględnia wszystkie okoliczności wiążące się
z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskazaniami, co do ich wymiaru,
a granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone, czego dowodem jest treść pisemnych motywów wyroku (s. 6 uzasadnienia wyroku). Wysoki stan nietrzeźwości oskarżonego, nie zatrzymanie się do kontroli, podjęcie ucieczki przed funkcjonariuszami, zagrożenie jakie oskarżony stworzył dla bezpieczeństwa
w ruchu drogowym, wszystko to sprawia, że stopień winy a także stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego wbrew zarzutom obrońcy był znaczny, a już na pewno nie był znikomy tak jak tego chce obrońca. Oskarżony
w chwili czynu był też poczytalny. Zauważyć przy tym należy, że wymierzona kara jest bliska dolnej granicy za przypisane oskarżonemu przestępstwo, a w związku z tym również z tego względu nie może być uznana za rażąco surową.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując uchybień określonych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak
w wyroku.

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie z art. 6341k.p.k.
w zw. z art.624§1k.p.k. uznając, że ich uiszczenie w obecnej sytuacji materialnej oskarżonego byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Na podstawie § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714) Sąd zasądził na rzecz adwokata M. G. kwotę 516,60 zł, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Agata Wilczewska

Agata Wilczewska