Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 3 czerwca 2015 roku

Sąd Rejonowy Poznań - Grunwald i Jeżyce w Poznaniu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Kowalska

Protokolant: stażysta Anna Buńka

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2015 roku w Poznaniu

odwołania R. S.

od decyzji Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w P.

z dnia 19 marca 2012 roku znak (...)

w sprawie: R. S.

przeciwko Dyrektorowi Okręgowemu Służby Więziennej w P.

o jednorazowe odszkodowania

1.  Oddala odwołanie

2.  Zasądza od odwołującego na rzecz pozwanego organu kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego

SSR Anna Kowalska

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 marca 2012 roku, nr 52 Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w P. działając na podstawie art. 118 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. nr 79, poz. 523) oraz § 9 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 lipca 2010 r. w sprawie postępowania dotyczącego przyznawania odszkodowań i zwrotu kosztów zaopatrzenia w wyroby medyczne funkcjonariuszom Służby Więziennej – po rozpatrzeniu odwołania złożonego przez pełnomocnika R. S. (byłego funkcjonariusza Zakładu Karnego we W.) od decyzji nr (...) z dnia 13 stycznia 2012 r. Dyrektora Zakładu Karnego we W. dotyczącej odmowy wypłacenia jednorazowego odszkodowania – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ wskazał, że Komisja Lekarska MSWiA w P. orzeczeniem nr (...) z dnia 25 lutego 2011 r. wypowiedziała się co do dalszej zdolności do służby R. S. i związku schorzeń ze służbą. Nie zajęła natomiast stanowiska i nie stwierdziła uszczerbku na zdrowiu. Organ podał, że w dniu 14 listopada 2011 r. do Zakładu Karnego we W. wpłynął wniosek R. S. o wypłatę jednorazowego odszkodowania. W celu wyjaśnienia sprawy Dyrektor Zakładu Karnego we W. wystosował do Przewodniczącej (...) MSWiA pismo (...) z dnia 21 listopada 2011 r. z zapytaniem czy stwierdzone u R. S. schorzenia kwalifikują go do wypłaty jednorazowego odszkodowania na podstawie art. 118 ustawy o SW. Odpowiedź Komisji Lekarskiej nr (...) z dnia 5 grudnia 2011 r. jednoznacznie stwierdziła, że brak jest podstaw do orzekania o procentowym uszczerbku na zdrowiu z tytułu chorób wymienionych w orzeczeniu nr (...) z dnia 25 lutego 2011 r. gdyż nie są one zamieszczone w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób, z tytułu których funkcjonariuszowi SW przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Na tej podstawie wydana została decyzja odmawiająca przyznania jednorazowego odszkodowania R. S.. Zdaniem organu odwoławczego odwołanie R. S. nie zasługuje na uwzględnienie, a w tym postępowaniu nie można dopatrzyć się nieprawidłowości. W przedmiotowej sprawie nie dopatrzono się naruszenia prawa a argumenty odwołania są nieprzekonywujące. W konsekwencji uznać należy, że decyzja Dyrektora Zakładu Karnego we W. została wydana zgodnie z prawem.

Z powyższą decyzją nie zgodził się R. S., zaskarżając ją odwołaniem w przepisanym trybie i terminie, domagając się zmiany decyzji i przyznania jednorazowego odszkodowania na podstawie art. 118 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej oraz zasądzenia na rzecz odwołującego kosztów postępowania – kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Odwołujący zarzucił wydanej decyzji naruszenie prawa materialnego – art. 118 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej poprzez jego niezastosowanie.

W uzasadnieniu odwołujący wskazał, że w niniejszej sprawie zaktualizowały się wszystkie przesłanki wymagane do przyznania jednorazowego odszkodowania, o których mowa w art. 118 ust. 1 ww. ustawy. Przede wszystkim w aktach sprawy znajduje się orzeczenie nr (...) z dnia 25 lutego 2011 r., wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA w P., w którym stwierdzono schorzenia skutkujące całkowitą niezdolnością do służby w więziennictwie, a nadto określono, iż powstałe choroby pozostają w związku z pełnioną służbą. Zdaniem odwołującego na zasadzie art. 244 § 1 k.p.c., orzeczenie to ma, z dowodowego punktu widzenia, charakter dokumentu urzędowego, a tym samym stanowi dowód na okoliczności, które zostały w nim zaświadczone. Treść tego orzeczenia nie była kwestionowana przez organy rentowe obu instancji, brak jest także jakichkolwiek okoliczności świadczących przeciwko domniemaniu płynącemu z tegoż dokumentu. Odwołujący podał, że przepis art. 118 ust. 1 ustawy o Służbie Więziennej jednoznacznie wskazuje, iż funkcjonariusz, który wskutek choroby pozostającej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby doznał uszczerbku na zdrowiu, otrzymuje jednorazowe odszkodowanie. Konstrukcja przepisu wyłącza uznaniowość decyzji o przyznaniu odszkodowania, a samo stwierdzenie wystąpienia uszczerbku na zdrowiu związanego z chorobą pozostającą w związku ze służbą, skutkować musi uwzględnieniem roszczenia i przyznaniem świadczenia. W ocenie odwołującego dokonując subsumpcji stanu faktycznego, wynikającego z orzeczenia z dnia 25 lutego 2011 r., do normy prawnej odtworzonej z brzmienia przepisu art. 118 ust. 1 ww. ustawy, stwierdzić należy, iż norma ta w całości znajduje zastosowanie, zaś ustawowe przesłanki przyznania odszkodowania zostały spełnione. Zdaniem odwołującego za bezsporne lub co najmniej udowodnione uznać należy wystąpienie uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby, a także związek stwierdzonych schorzeń ze służbą odwołującego. Organ w sposób błędny dokonał subsumpcji przyjmując, iż stan faktyczny nie wyczerpuje okoliczności określonych w przepisie, co jednakże nie może zyskać aprobaty. Odnośnie wysokości odszkodowania odwołujący wskazał na regulacje zawarte w art. 118 ust. 6 i 9 ww. ustawy. Wysokość świadczenia uzależniona jest w myśl powołanych przepisów przede wszystkim od procentowego stopnia doznanego uszczerbku na zdrowiu co oznacza konieczność przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny, na okoliczność procentowego poziomu uszczerbku na zdrowiu wynikającego ze schorzeń określonych w orzeczeniu nr (...) z dnia 25 lutego 2011 r. Ponadto w zakresie wysokości odszkodowania, odwołujący zwrócił uwagę na treść art. 118 ust. 9 ww. ustawy. Odwołujący wskazał także, że na podstawie art. 476 § 2 pkt 5 k.p.c., niniejsza sprawa ma charakter postępowania z zakresu ubezpieczeń społecznych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie na rzecz organu kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podtrzymując dotychczasową argumentację.

W toku postępowania strony podtrzymały zajmowane w sprawie stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

R. S. ma obecnie 41 lat, z zawodu jest stolarzem. Odwołujący w okresie od 1 maja 2000 r. do 2010 r. tj. do czasu gdy zachorował, był funkcjonariuszem Służby Więziennej, pracował w Zakładzie Karnym we W.. Odwołujący w czasie służby brał udział w konwojach, w służbie na wieżyczce ochronnej i na oddziale.

Odwołujący leczy się na nadciśnienie tętnicze, wrzody, zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy. R. S. po orzeczeniu komisji z dnia 25 lutego 2011 r. leczy się u psychiatry na nerwicę.

Odwołujący nie uległ żadnemu wypadkowi w czasie służby.

dowód: zeznania odwołującego R. S. (k. 72), okoliczności bezsporne

W dniu 17 grudnia 2010 r. Dyrektor Zakładu Karnego we W., w związku z długotrwałą absencja chorobową, skierował odwołującego na komisje lekarską w celu określenia stanu zdrowia oraz ustalenia zdolności fizycznej oraz psychicznej do służby.

Wojewódzka Komisja Lekarska MSWiA w P. orzeczeniem nr (...) z dnia 25 lutego 2011 r. stwierdziła, że R. S. jest całkowicie niezdolny do służby w więziennictwie. U odwołującego rozpoznano zaburzenia dysfunkcyjne autonomiczne, przewlekłe zaburzenia błony śluzowej żołądka i dwunastnicy oraz nadciśnienie tętnicze.

W dniu 14 listopada 2011 r. do Zakładu Karnego we W. wpłynął wniosek R. S. o wypłatę jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby powstałej w związku z pełnioną słuzbą ustalonych orzeczeniem nr (...) z dnia 25 lutego 2011 r.

W celu wyjaśnienia sprawy Dyrektor Zakładu Karnego we W. wystąpił do Przewodniczącej Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA pismem z dnia 21 listopada 2011 r. o zajęcie stanowiska czy stwierdzone u R. S. schorzenia wskazane w orzeczeniu lekarskim nr (...) z dnia 25 lutego 2011 r. powstały w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby i czy kwalifikują go do wypłaty jednorazowego odszkodowania na podstawie art. 118 ustawy o SW.

W piśmie nr (...) z dnia 5 grudnia 2011 r. Komisja Lekarska jednoznacznie stwierdziła, że brak jest podstaw do orzekania o procentowym uszczerbku na zdrowiu z tytułu chorób wymienionych w orzeczeniu gdyż nie są one zamieszczone w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób, z tytułu których funkcjonariuszowi SW przysługuje jednorazowe odszkodowanie.

Na tej podstawie decyzją z dnia 13 stycznia 2012 r. odmówiono R. S. przyznania jednorazowego odszkodowania z tytułu choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby.

Od powyższej decyzji odwołanie wniósł R. S..

W dniu 19 marca 2012 r. Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej decyzją nr (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Dowód : akta pozwanego organu nr (...), instrukcja ( k 87- 111)

U odwołującego rozpoznano chorobę nadciśnieniową niepowikłaną narządowo, zaburzenia rytmu serca w wywiadzie, sprawność umysłową na przeciętnym poziomie, brak psychologicznych wykładników dysfunkcji (...), zaburzenia adaptacyjne, dyspepsję u osoby z zapaleniem błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, dyslipidemię, zaburzenia nerwicowe /adaptacyjne/ bez znaczenia orzeczniczego.

Brak jest podstaw do ustalenia uszczerbku na zdrowiu odwołującego z powodu nadciśnienia tętniczego niepowikłanego narządowo, zapalenia błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, dyslipidemii, zaburzeń nerwicowych (adaptacyjnych).

Nadciśnienie tętnicze bez powikłań narządowych, odwołujący nie dokumentuje utrwalonych złożonych zaburzeń rytmu serca, aktywnej choroby wieńcowej, powikłań nerkowych oraz mózgowych nadciśnienia oraz niewydolności serca. U odwołującego nie zachodzi naruszenie sprawności organizmu i nie zachodzi uszczerbek na zdrowiu z przyczyn kardiologicznych. Stan kadriologiczny odwołującego to schorzenie samoistne bez związku ze służbą mundurową.

Odwołujący w 2010 r. i 2011 r. odczuwał wyraźne dolegliwości gastryczne. W czasie pobytów szpitalnych rozpoznano u odwołującego w badaniach endoskopowych zmiany nieżytowe żołądka i dwunastnicy o rożnym charakterze, rozpoznano także chorobę wrzodową dwunastnicy. Jednak samo schorzenie gastrologiczne nie daje podstaw do orzekania u odwołującego całkowitej niezdolności do służby więziennej. W wykazie chorób powstałych w związku ze szczególnymi warunkami służby więziennej, które kwalifikują do jednorazowego odszkodowania z tego tytułu nie wymieniono chorób przewodu pokarmowego (w tym nieżytu żołądka i dwunastnicy).

Nie stwierdza się u odwołującego uszczerbku na zdrowiu z uwagi na schorzenia natury psychicznej, które pozostawały w związku ze służbą a uznanie niezdolności do służby w więziennictwie ze względu na stan psychiczny było nieuzasadnione. Odwołujący jest w pełni wydolny zawodowo oraz społecznie. Nerwica może uzasadniać niezdolność do służby w więziennictwie jeśli jest długotrwała, znacznie upośledza sprawność i nie poddaje się leczeniu. Odwołujący zaburzeń w sferze psychicznej nie zgłaszał przed badaniem komisji, nie były one stwierdzone w trakcie wcześniejszych obserwacji szpitalnych i nie wymagały wówczas terapii specjalistycznej czy konsultacji w tym zakresie. Początek leczenia psychiatrycznego datuje się po badaniach komisji. Nawet gdyby uznać, że zaburzenia odwołującego miały w 2011 r. charakter istotnie nasilonej nerwicy to nie kwalifikowałaby się ona do świadczeń odszkodowawczych ponieważ nerwica nie była ani utrwalona ani po jakimkolwiek urazie.

dowód: pisemna opinia biegłych sądowych: specjalisty medycyny pracy R. G.z dnia 22.02.2013 r. i z dnia 21.10.2013 r. (k. 162 – 163, k. 239-241), kardiologia J. B., gastroenterologa H. K., psychiatry W. M. oraz psychologa R. L. z dnia 1.10.2013 r. (k. 235-237v),opinia uzupełniająca biegłych sądowych : kardiologa J. B. i psychiatry W. M. z dnia 10.02.2015 r. (k. 331), dokumentacja medyczna ( k. 112-137, 142-147, 152-161,313)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów.

Sąd uznał za prawdziwe i autentyczne dokumenty zgromadzone w aktach sprawy oraz w aktach pozwanego organu. Przedmiotowe dokumenty zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, w ramach przysługujących im kompetencji oraz w przewidzianej przez prawo formie. Nadto dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Podstawą dokonanych ustaleń faktycznych Sąd uczynił również znajdujące się w aktach kserokopie dokumentów, albowiem zawarte w nich informacje nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania, co pozwoliło na potraktowanie tychże kserokopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej.

Cenną podstawę dokonanych ustaleń faktycznych stanowiła opinia biegłych sądowych: specjalisty medycyny pracy R. G., kardiologia J. B., gastroenterologa H. K., psychiatry W. M. oraz psychologa R. L..

Biegli sądowi rozpoznali u R. S. chorobę nadciśnieniową niepowikłaną narządowo, zaburzenia rytmu serca w wywiadzie, sprawność umysłową na przeciętnym poziomie, brak psychologicznych wykładników dysfunkcji (...), zaburzenia adaptacyjne, zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, dyslipidemię, zaburzenia nerwicowe /adaptacyjne/ bez znaczenia orzeczniczego.

Biegły kardiolog wskazał, że odwołujący nie dokumentuje utrwalonych złożonych zaburzeń rytmu serca, aktywnej choroby wieńcowej, powikłań nerkowych oraz mózgowych nadciśnienia oraz niewydolności serca. Zdaniem biegłego u odwołującego nie zachodzi naruszenie sprawności organizmu i nie zachodzi uszczerbek na zdrowiu (stan kardiologiczny to schorzenia samoistne bez związku ze służbą mundurową).

W opinii biegłego gastroenterologa samo schorzenie gastrologiczne nie dawało podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do służby więziennej. Nadto biegły wskazał, że wykazanie chorób powstałych w związku ze szczególnymi warunkami służy więziennej, które kwalifikują do jednorazowego odszkodowania nie wymieniają chorób prze­wodu pokarmowego (w tym nieżytu żołądka i dwunastnicy).

W opinii psychiatry i psychologa odwołujący jest w pełni wydolny zawodowo oraz społecznie i brak podstaw do stwierdzenia uszczerbku na zdrowiu psychicznym, szczególnie związanego ze służbą, niezależnie od wszystkich możliwych przyczyn zgłaszanych obecnie dolegliwości. Nerwica może uzasadniać niezdolność do służby, jeśli jest długotrwała, znacznie upośledza sprawność i nie poddaje się leczeniu. W przypadku odwołującego wiadomo obecnie, że zaburzeń w sferze psychicznej, nie zgłaszał przed badaniem komisji, nie były one stwierdzane w trakcie wcześniejszych obserwacji szpitalnych i nie wymagały wówczas nie tylko terapii specjalistycznej ale nawet konsultacji w tym zakresie, a początek leczenia psychiatrycznego datuje się dopiero po badaniach komisyjnych.

Zdaniem biegłej specjalisty medycyny pracy brak jest podstaw do uznania odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy w więziennictwie czy za długotrwale niezdolnego do pracy. Nadciśnienie tętnicze bez powikłań narządowych nie daje podstaw uznania długotrwałej niezdolności do pracy. Nie stwierdza się uszczerbku na zdrowiu z uwagi na schorzenia natury psychicznej. Schorzenia przewodu pokarmowego ( na podstawie dostępnej dokumentacji) nie ograniczały funkcji organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie całkowitej niezdolności do pracy w więziennictwie.

Przystępując do oceny opisanych opinii zaznaczyć należy, iż zdaniem Sądu Najwyższego, wyrażonym w postanowieniu z dnia 7 listopada 2000 roku (w sprawie I CKN 1170/98, opubl. w OSNC 2001/4/64 ) opinia biegłego podlega ocenie – przy zastosowaniu art. 233 § 1 kpc – na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych we wnioskach.

Opinia biegłego podlega zatem, jak i inne dowody, ocenie według cytowanego powyżej artykułu, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Przedmiotem opinii biegłego nie jest bowiem przedstawienie faktów, ale wyłącznie ich ocena, na podstawie fachowej wiedzy i specjalnych wiadomości. Nie podlega ona, jak dowód na stwierdzenie faktów weryfikacji na podstawie kryterium prawdy i fałszu, lecz chodzi o pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opinii. Może być ona nadto kwestionowana przez strony.

W piśmie z dnia 13 grudnia 2013 r. pełnomocnik odwołującego wskazał, że co do zasady kwestionuje treść opinii biegłych sądowych i wnosi o przesłuchanie na rozprawie biegłych nie wskazując jednak w jakim zakresie kwestionuje przedmiotowe opinie. Sąd wobec braku wskazania konkretnych zarzutów do opinii wydanej przez biegłych oddalił wniosek pełnomocnika odwołującego o przesłuchanie biegłych na rozprawie.

Jednocześnie Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii uzupełniającej biegłych kardiologa i psychiatry i zobowiązał biegłych do wskazania czy rozpoznane w orzeczeniu Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA nr (...) z dnia 25 lutego 2011 r. schorzenia : zaburzenia dysfunkcyjne anatomiczne (dysfuryczne autonomiczne) oraz nadciśnienie tętnicze należą do chorób podanych w wykazie chorób, z tytułu których przysługuje funkcjonariuszowi Służby Więziennej jednorazowe odszkodowanie na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób, z tytułu których funkcjonariuszowi Służby Więziennej przysługuje jednorazowe odszkodowanie, a jeżeli tak to czy na skutek chorób odwołujący doznał uszczerbku na zdrowiu i w jakim procencie.

W pisemnej opinii uzupełniającej z dnia 10 lutego 2015 r. biegły kardiolog wskazał, że brak jest podstaw do przyjęcia że samoistna choroba układu krążenia bez związku ze służbą mundurową powodowała uszczerbek na zdrowiu odwołującego w jakimkolwiek procencie.

Z kolei biegły psychiatra w opinii uzupełniającej z dnia 10 lutego 2015 r. wskazał, że podtrzymuje swoją wcześniejszą opinię w całości. Nadto biegły zaznaczył, że nawet gdyby uznać, że zaburzenia odwołującego miały w 2011 r. charakter istotnie nasilonej nerwicy to nie kwalifikowałaby się ona do świadczeń odszkodowawczych ponieważ nie spełnia ani jednego z kryteriów wymaganych odpowiednim przepisem tzn. nerwica nie była ani utrwalona ani po jakimkolwiek urazie.

Sąd uznał, iż sporządzone opinie na potrzeby niniejszego postępowania są jasne, logiczne i przekonujące, sporządzone w prawidłowy sposób. Opinie zostały sporządzone przez osoby do tego powołane i nie zawierały wad formalnych. Należy podkreślić, iż omawiane opinie nie zawierają także, zdaniem Sądu, wad merytorycznych. Biegli w szczegółowy sposób przedstawili swój tok rozumowania. Opinie biegłych nie zawierały luk i błędów logicznych, zostały przygotowane w sposób fachowy, w oparciu o specjalistyczną wiedzę medyczną biegłych. Tok rozumowania biegłych został przedstawiony w sposób jasny. Opinia biegłych jest kompletna i uwzględnia cały materiał dowodowy zebrany w sprawie. Wywody ekspertyzy pozostają jasne i nie zawierają sprzeczności, a wnioski sformułowano w sposób zrozumiały przy czym biegli udzielili odpowiedzi na pytania zawarte w tezie dowodowej postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłych. Opinia opiera się na właściwej wiedzy teoretycznej biegłych odpowiednio skonkretyzowanej dla potrzeb niniejszej sprawy.

Biegli, w ocenie Sądu, odnieśli się w sposób kompleksowy do całości materiału zgromadzonego w toku postępowania w tym przedłożonej dokumentacji medycznej.

Konkludując, stwierdzić należy, iż opinie biegłych specjalisty medycyny pracy R. G., kardiologia J. B., gastroenterologa H. K., psychiatry W. M. oraz psychologa R. L. zostały sporządzone rzetelnie i skrupulatnie, co, zdaniem Sądu, przemawia jednoznacznie za uznaniem ich za wartościowy dowód w sprawie.

W rezultacie Sąd nie znalazł podstaw do podważenia prawidłowości ustaleń powołanych w sprawie biegłych lekarzy i powoływania innego biegłego tej samej lub innej specjalności. W tym duchu wypowiedział się także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 listopada 1974 roku (II CR 638/74, OSP 1975/5/108), w myśl którego jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że Sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie R. S. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 roku o Służbie Więziennej (Dz. U. 2010 roku, nr 79, poz. 523) funkcjonariusz, który wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby doznał uszczerbku na zdrowiu lub poniósł szkodę w mieniu, otrzymuje jednorazowe odszkodowanie. W razie śmierci funkcjonariusza w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby odszkodowanie otrzymują pozostali po nim członkowie rodziny, o których mowa w art. 101 ust. 3. W myśl art. 118ust. 18 cytowanej ustawy Ministrem Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych ministrem właściwym do spraw zdrowia i ministrem właściwym do spraw zabezpieczenia społecznego określi w drodze rozporządzenia wykaz chorób z tytułu których przysługuje funkcjonariuszowi odszkodowanie o którym mowa w ust. 1 z uwzględnieniem szczególnych właściwości lub warunków służby powodujących powstanie tych chorób oraz ich związek z pełniona służbą.

Zgodnie z § 9 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 lipca 2010 r. w sprawie postępowania dotyczącego przyznawania odszkodowań i zwrotu kosztów zaopatrzenia w wyrobu medyczne funkcjonariuszom Służby Więziennej (Dz. U. nr 142, poz. 957) prawo do odszkodowania należnego funkcjonariuszowi ustala się na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej stwierdzającego procentowy stopień uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza powstały wskutek wypadku lub choroby z tytułu której przysługuje odszkodowanie.

Z kolei Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób z tytułu których funkcjonariuszowi SW przysługuje jednorazowe odszkodowanie (Dz.U. z 2010 r., nr 147, poz. 989) wymienia choroby, których wystąpienie uprawnia do jednorazowego odszkodowania.

Natomiast oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu dokonuje się na podstawie Obwieszczenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 22 marca 1973 roku w sprawie wykazu ustalającego normy oceny trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku lub choroby (Dz. Urz. MSW nr 3-A poz. 10).

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było to, czy odwołujący ma prawo do jednorazowego odszkodowania z powodu chorób powstałych w związku z pełnieniem służby więziennej.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawo do jednorazowego odszkodowania ma funkcjonariusz, który wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby doznał uszczerbku na zdrowiu lub poniósł szkodę w mieniu.

Decyzję w sprawie przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania wydaje się natomiast w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej stwierdzające procentowy stopień uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza powstały wskutek wypadku lub choroby z tytułu której przysługuje odszkodowanie.

W niniejszej sprawie odwołujący R. S. domagał się przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania na podstawie orzeczenia (...) MSWiA z dnia 25 lutego 2011 r., w którym stwierdzono u niego choroby powodujące całkowitą niezdolność do pracy w służbie więziennej tj. zaburzenia dysfunkcyjne autonomiczne, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, nadciśnienie tętnicze I okres ewentualnie inne nie wskazane przez odwołującego choroby.

W ocenie Sądu żądanie odwołującego przyznania jednorazowego odszkodowania w oparciu w szczególności o orzeczenie (...) z dnia 25 lutego 2011 r. jest bezzasadne. Przedmiotowe orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 25 lutego 2011 r. zostało wydane w zupełnie innych okolicznościach, w innym aspekcie niż orzeczenie stwierdzające uszczerbek na zdrowiu w związku z chorobą powstałą w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby. Odwołujący został skierowany przez Zakład Karny we W. do komisji lekarskiej z powodu długotrwałej absencji chorobowej w celu określenia stanu zdrowia oraz ustalenia zdolności fizycznej i psychicznej do służby. Przyczyną skierowania odwołującego do komisji lekarskiej nie było stwierdzenie przez lekarza wystąpienia choroby pozostającej w związku ze służbą a jedynie długotrwała absencja chorobowa. Jednocześnie stwierdzić należy, że orzeczenie to nie może stanowić podstawy do orzeczenia o prawie odwołującego do jednorazowego odszkodowania z uwagi na brak określenia w nim uszczerbku na zdrowiu odwołującego. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie jest więc związany tym orzeczeniem, gdyż podstawą jego wydania były inne okoliczności niż ustalenie uszczerbku na zdrowiu odwołującego w związku z choroba pozostającą w związku ze służbą. Nadto nawet orzeczenie stwierdzające związek chorób występujących u odwołującego ze służbą nie determinuje eo ipso przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania, które jest uzależnione od tego czy stwierdzone choroby są wymienione w rozporządzeniu wydanym na mocy delegacji ustawowej przez Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób z tytułu których funkcjonariuszowi SW przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Dopiero bowiem ustalenie, iż choroby stwierdzone u odwołującego pozostające w związku ze służba są wymienione w tym rozporządzeniu po uprzednim ustaleniu, iż powodują one uszczerbek na zdrowiu funkcjonariusza uzasadnia przyznanie prawa do jednorazowego odszkodowania.

Ze zgromadzonego sprawie materiału dowodowego w szczególności dokumentacji medycznej odwołującego oraz opinii biegłych, która Sąd w pełni podziela wynika, że schorzenia występujące u odwołującego czyli nadciśnienie tętnicze niepowikłane narządowo, zapalenie błony śluzowej żołądka i dwunastnicy, dyslipidemia, zaburzenia nerwicowe (adaptacyjne) nie zostały wymienione w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób z tytułu których funkcjonariuszowi SW przysługuje jednorazowe odszkodowanie. W opinii biegłego gastroenterologa samo schorzenie gastrologiczne nie dawało podstaw do orzeczenia u odwołującego całkowitej niezdolności do służby więziennej i nie znajdują się w rozporządzeniu dotyczącym wykazu chorób uprawniających do przyznania jednorazowego odszkodowania. Z kolei biegły kardiolog uznał, że nie zachodzi naruszenie sprawności organizmu i nie zachodzi uszczerbek na zdrowiu u odwołującego, który pozostawałyby w związku z pełnieniem czynnej służby w więziennictwie. Stan kardiologiczny odwołującego to schorzenia samoistne bez związku ze służbą mundurową.

Biegły psychiatra i psycholog natomiast wskazał, iż brak podstaw do stwierdzenia uszczerbku na zdrowiu psychicznym odwołującego, a uznanie niezdolności do służby w więziennictwie ze względu na stan psychiczny było nieuzasadnione. Natomiast jeśli chodzi o nerwicę rozpoznaną u odwołującego, która wskazana jest w rozporządzeniu w sprawie wykazu chorób z tytułu których przysługuje jednorazowe odszkodowanie funkcjonariuszowi, to może uzasadniać niezdolność do służby jeśli jest długotrwała znacznie upośledzająca sprawność i nie poddająca się leczeniu a takiej biegły psychiatra u odwołującego nie stwierdził. Nawet gdyby przyjąć, iż zaburzenia miały charakter istotnie nasilonej nerwicy to ponieważ nie była utrwalona ani nie wystąpiła po urazie (głowy lub innej części ciała), a tylko takie szczególne rodzaje nerwicy wskazane są w tabeli uszczerbków cyt. wyżej nie powodowałaby uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza. W opinii psychiatry i psychologa odwołujący jest w pełni wydolny zawodowo oraz społecznie i brak podstaw do stwierdzenia uszczerbku na zdrowiu psychicznym, szczególnie związanego ze służbą, niezależnie od wszystkich możliwych przyczyn zgłaszanych obecnie dolegliwości. Biegli zaznaczył przy tym, że nerwica może uzasadniać niezdolność do służby, jeśli jest długotrwała, znacznie upośledza sprawność i nie poddaje się leczeniu. W przypadku odwołującego wiadomo, że zaburzeń w sferze psychicznej, nie zgłaszał przed badaniem komisji, nie były one stwierdzane w trakcie wcześniejszych obserwacji szpitalnych i nie wymagały wówczas nie tylko terapii specjalistycznej ale nawet konsultacji w tym zakresie, a początek leczenia psychiatrycznego datuje się dopiero po badaniach komisyjnych.

Zdaniem biegłej specjalisty medycyny pracy brak jest podstaw do uznania odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy w więziennictwie czy za długotrwale niezdolnego do pracy. Opinia biegłej w zakresie poszczególnych schorzeń występujących u odwołującego była tożsama z opiniami poszczególnych biegłych, którzy wydawali opinię w niniejszej sprawie.

Sąd wskazuje także, że w niniejszej sprawie przeprowadził dowód z opinii biegłych a nie oparł się wyłącznie na orzeczeniu nr (...) Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA z dnia 25 lutego 2011 roku albowiem orzeczenie to nie dotyczyło prawa do jednorazowego odszkodowania w związku z chorobą powstałą w związku ze szczególnym właściwościami lub warunkami służby. W orzeczeniu tym wypowiedziano się co do dalszej zdolności do służby R. S. i związku schorzeń ze służbą oraz wskazano na występowanie u odwołującego schorzeń powodujących całkowitą niezdolność do służby w więziennictwie jednak nie przesądzono w nim czy choroby stwierdzone w tym orzeczeniu stanowią podstawę do przyznania odszkodowania zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób z tytułu których funkcjonariuszowi SW przysługuje jednorazowe odszkodowanie z wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby oraz czy odwołujący doznał uszczerbku na zdrowiu uzasadniającym przyznanie mu prawa do jednorazowego odszkodowania, a te ustalenia mają zasadnicze znaczenie dla przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania.

Reasumując, wobec braku występowania u odwołującego chorób wymienionych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 sierpnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób z tytułu których funkcjonariuszowi SW przysługuje jednorazowe odszkodowanie brak jest podstaw do przyznania odwołującemu prawa do jednorazowego odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie w/w przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie jako bezzasadne o czym orzekł jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

W związku ze zgłoszonym przez pełnom. pozwanego wnioskiem o zwrot kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych mając na uwadze przepis art. 98 § 1 i 2 kpc w zw. z §11 ust. 2 i §2 ust 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radce prawnego z urzędu (tj. Dz.U. z 2013 roku, poz. 490) oraz treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2007 roku, III CZP 130/06 Sąd zasądził od pozwanego organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, uwzględniając charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, o czym orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

SSR Anna Kowalska