Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt: XI GC 65/17

WYROK

częściowo zaoczny w stosunku do M. K.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Maciej Żuchowski

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2017 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w C.

przeciwko F. S. i M. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych F. S. i M. K. solidarnie na rzecz powoda (...) w C. kwotę 31.850 (trzydzieści jeden tysięcy osiemset pięćdziesiąt) złotych i 20 (dwadzieścia) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot i dat:

- 26.308,71 złotych od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty;

- 943,12 złotych od dnia 7 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty

2.  zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 2.816 (dwa tysiące osiemset szesnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności w stosunku do pozwanego M. K..

Sygnatura akt: XI GC 65/17

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

w zakresie wyroku dotyczącego F. S.

(...) w C. złożyła pozew przeciwko F. S. o zapłatę kwoty 31.850,20 złotych, na którą to należność składają się kwot: 27.251,83 złotych, wynikająca z wyroku Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 16 grudnia 2014 roku, kwota 3.780 złotych wynikająca z tytułu zwrotu kosztów procesu orzeczonych w tymże wyroku, kwota 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa w postepowaniu egzekucyjnym i kwota 218,37 złotych tytułem kosztów postepowania egzekucyjnego. Powódka wniosła również o zasądzenie kosztów procesu od pozwanego na rzecz powoda.

Zgodnie z twierdzeniami pozwu pozwany był w okresie od 26 lutego 2004 roku do 6 maja 2014 roku prezesem zarządu (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C.. Na rzecz powoda a przeciwko spółce zapadł wyżej opisany wyrok zasądzający. Wyrokowi nadano klauzulę wykonalności, wszczęto postępowanie egzekucyjne, komornik ustalił, że egzekucja okazała się nieskuteczna. Do dnia złożenia pozwu dłużna kwota nie została uiszczona.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 26).

Pozwany F. S. złożył sprzeciw od orzeczenia (karta 32). Pozwany zakwestionował żądanie, pozwany kwestionował swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zobowiązanie. Pozwany wskazał, że powód nie wykazał, iż zaspokojenie z majątku spółki nie było możliwe. Z postanowienia komornika nie wynika, aby egzekucja była prowadzona z całego majątku spółki. Pozwany wskazał, że na dzień odwołania F. S. z funkcji prezesa spółki nie zachodziły przesłanki ogłoszenie upadłości.

W piśmie z dnia 19 października 2015 roku (karta 57) powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko. Powódka wskazała, że pozwany do chwili obecnej nie podniósł żadnych zarzutów przeciwko orzeczeniu Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 16 grudnia 2014 roku. Dodała, że wykazała, że zobowiązania objęte pozwem powstały i stały się wymagalne, kiedy pozwany był członkiem zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Dodano, że dalsze istnienie wpisu (nie wykreślenie pozwanego z KRS) już po odwołaniu go z zarządu, nie ma żadnego znaczenia albowiem zobowiązanie istniało w momencie, kiedy pozwany był członkiem zarządu spółki. Zdaniem powoda, przedstawione postanowienie komornika o umorzeniu postępowania stanowi dowód wystarczający na ustalenie niewypłacalności spółki. Powódka dodała, że skoro pozwany twierdzi, iż na dzień jego odwołania nie zachodziły przesłanki do ogłoszenia upadłości, to nie może zwolnić się od odpowiedzialności za zobowiązania spółki. Niniejsze determinuje konieczność oddalenia wniosku o powołanie dowodu z opinii biegłego.

Postanowienie z dnia 4 grudnia 2015 roku (karta 76) uchylono nakaz zapłaty wobec M. K. i zawieszono postępowanie w sprawie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.

M. K. podał swój adres zamieszkania (karta 84).

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2016 roku (karta 85) podjęto postępowanie w sprawie w zakresie M. K..

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2016 roku (karta 108) sprawę przeciwko (...) S. iw M. K. przekazano do rozpoznania tutejszemu sądowi.

Na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2017 roku stanowisko powoda nie uległo zmianie. Na termin nie stawili się pozwani prawidłowo wezwani, pod rygorem pominięcia dowodu z zeznań.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 sierpnia 2014 roku (...) w C. złożyła w Sadzie Rejonowym w Koszalinie pozew przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C. o zapłatę kwoty 27.251,83 złotych, wraz z obowiązkiem zapłaty przez pozwaną na rzecz powódki kosztów procesu. Niniejsza należność wynikała z niezapłaconego przez pozwaną na rzecz powódki czynszu najmu. Strony wskazanego sporu zawarły umowę z dnia 4 czerwca 2003 roku u najem lokalu użytkowego przy ul. (...) w C.. Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2014 roku w sprawie V GC 833/14 Sąd Rejonowy w Koszalinie zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 27.251,83 złotych z odsetkami ustawowymi od kwoty 26.308,71 złotych od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty i od kwoty 943,12 złotych od dnia 7 sierpnia 2014 rokuj do dnia zapłaty. Orzeczenia zawiera również rozstrzygnięcie w zakresie kosztów procesu. Zasądzono od pozwanej na rzecz powódki, tytułem kosztów procesu, kwotę 3.780 złotych. Na wniosek powoda z dnia 14 stycznia 2015 roku orzeczeniu nadano klauzulę wykonalności.

Dowód:

- dokumenty w aktach sprawy V GC 833/14 Sądu Rejonowego w Koszalinie, w tym pozew, karta 2 – 4;

- wyrok, karta 78 w aktach sprawy V GC 833/14;

(...) w C. złożyła wniosek egzekucyjny z dnia 28 stycznia 2015 roku w zakresie wyżej opisanego orzeczenia. Komornik, przed którym toczyło się postępowanie egzekucyjne – A. K., postanowieniem z dnia 5 lutego 2015 roku przyznał wierzycielowi koszty zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 600 złotych. Komornik dokonał poszukiwania majątku, w toku których to czynności dokonał zajęcia wierzytelności dłużnika w Urzędach skarbowych, poszukiwał pojazdów należących do spółki, poszukiwał rachunków bankowych spółki, oraz należących do spółki nieruchomości. Dokonano zajęcia rachunków bankowych spółki. Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2015 roku komornik przy Sądzie Rejonowym w Drawsku Pomorskim A. K., w sprawie km 33/15 umorzył postępowanie egzekucyjne z uwagi na jej bezskuteczność. W niniejszym orzeczeniu koszty postępowania egzekucyjnego ustalono na kwotę 218,37 złotych. Na orzeczenie nie złożono skargi na czynność komornika.

Dowód:

- dokumenty w aktach sprawy komornika przy Sadzie Rejonowym w Drawsku Pomorskim A. K. KM 33/15;

F. S. w okresie od 26 lutego 2004 roku do 6 maja 2014 roku był Prezesem (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C..

Dowód:

- odpis zupełny z KRS, karta 19 – 21;

Pismem z dnia 21 lipca 2017 roku (...) w C. wzywała F. S. do zapłaty kwoty objętej wyrokiem Sądu Rejonowego w Koszalinie z dnia 16 grudnia 2014 roku w sprawie V GC 833/14.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dowodem nadania, karta 25;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Stan faktyczny niniejszej sprawy ustalono na podstawie dowodów z dokumentów w postaci: odpisu z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, wyroku wraz z postanowieniem o nadaniu klauzuli wykonalności, postanowienia w przedmiocie kosztów postępowania egzekucyjnego, postanowienia o bezskuteczności egzekucji oraz wezwania do zapłaty.

W tym miejscu sąd nadmienia, że wniosek o uzasadnienie złożył jeden z pozwanych – F. S., zaś wobec drugiego z nich – M. K., zapadł wyrok zaoczny niepodlegający uzasadnieniu (art. 342 k.p.c.), stąd wniosek pełnomocnika pozwanego F. S. odczytywać należy włącznie jako wniosek o uzasadnienie wyroku wydanego w zakresie jego mandanta.

Na podstawie przeprowadzonych dowodów, sąd ustalił istotne okoliczności sprawy obejmujące fakt pełnienia przez pozwanego funkcji członka zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w C., istnienia wierzytelności powódki wobec spółki, co potwierdzał tytuł wykonawczy w postaci wyroku oraz skutki prowadzonej przeciwko niej egzekucji, określone w postanowieniu Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym W Drawsku Pomorskim .

Odnosząc się do argumentów i zarzutów sprzeciwu, nadmienić należy, iż w szczególnych okolicznościach członkom zarządu, przeciwko którym wszczęto postępowanie w sprawie na podstawie art. 299 kodeksu spółek handlowych, przysługuje prawo podnoszenia zarzutów przeciwko zasadności orzeczenia wydanego wobec spółki w skład organów której wchodzili. Zaprzeczenie w tym zakresie (sprzeciw, karta 34) ma charakter bardzo ogólny, pozwany F. S. bowiem wskazuje, że „kwestionuje zasadność roszczenia co do zasady i wysokości”. Nie przedstawiono, w zakresie żądań pozwu w sprawie V GC 833/14, która toczyła się przed Sądem Rejonowym w Koszalinie żadnych konstruktywnych zarzutów.

Nie jest wystarczające zakwestionowanie pozwu co do zasady czy tez co do wysokości. Z uwagi na złożony charakter niniejszej sprawy taki zarzut pozostaje bez znaczenia jako nieskonkretyzowany. Zgodnie z treścią art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Ponadto każda ze stron zobowiązana jest do złożenia zgodny z prawdą wyjaśnień odnośnie okoliczności sprawy i oświadczeń co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych (art. 3 k.p.c. i art. 210 § 2 k.p.c.). Ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej nie czyni zadość temu obowiązkowi (tak na przykład Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 listopada 2014 roku w sprawie V CSK 78/14).

Zgodnie z art. 299 § 1 k.s.h., jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania. Przesłankami odpowiedzialności członka zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za jej zobowiązania jest zatem: po pierwsze – sprawowanie mandatu w czasie istnienia niewykonanego przez spółkę zobowiązania, a po wtóre – bezskuteczność dochodzenia jego zaspokojenia od samej spółki. Podkreślenia wymaga, że decydujące znaczenie ma tu samo istnienie zobowiązania w okresie pełnienia funkcji w zarządzie, a nie jego wymagalność lub tym bardziej moment stwierdzenia bezskuteczności jego egzekucji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2006 roku, sygn. akt V CSK 39/06, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 2003 roku, sygn. akt V CK 198/02, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 roku, sygn. akt V CSK 248/09). Przesłanka ta została spełniona w niniejszej sprawie. Wierzytelność powódki istniała w okresie, gdy pozwany sprawował funkcję członka zarządu dłużnej spółki.

Odpowiedzialność w oparciu o powołany przepis art. 299 § 1 k.s.h. ma charakter subsydiarny i aktywuje się jedynie w sytuacji, gdy spółka nie jest w stanie samodzielnie wykonać swojego zobowiązania. W konsekwencji na powódce spoczywał obowiązek udowodnienia, że próba uzyskania zaspokojenia od dłużnej spółki nie przyniosła rezultatu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2008 roku, sygn. akt III CSK 12/08; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 3 czerwca 2011 roku, sygn. akt VI ACa 1441/10; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2011roku, sygn. akt II CSK 451/10). Roszczenie z art. 299 § 1 k.s.h. stanowi ostateczne zabezpieczenie roszczeń wierzycieli przeciwko spółce. Jeśli więc po stwierdzeniu bezskutecznej egzekucji okaże się, że wierzyciel może jednak uzyskać zaspokojenie od spółki, to jest brak podstaw do przyjęcia, że zachowuje on prawo do żądania zaspokojenia z majątku członków zarządu spółki. Z kolei bezskuteczność egzekucji może być przy tym dowodzona każdym środkiem dowodowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 2009 roku, sygn. akt I CSK 34/09). Jakkolwiek przesłanka odpowiedzialności z art. 299 § 1 k.s.h. jest spełniona, gdy skuteczna egzekucja wobec spółki nie jest w ogóle możliwa, a nie gdy jest niemożliwa z jednego z kilku składnika majątku, to jednak wykazania tej okoliczności (bezskuteczności egzekucji do całego majątku spółki) nie może być rozumiane schematycznie. Nie ma przeto potrzeby kierowania egzekucji do tych składników majątku spółki, z których uzyskanie zaspokojenia jest w istniejących okolicznościach faktycznych nierealne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2009 roku, sygn. akt V CSK 460/08).

Niemniej w niniejszej sprawie, powódka po uzyskaniu w tytułu wykonawczego doprowadziła do wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C.. Analiza akt komorniczych doprowadza do wniosku, że postepowanie egzekucyjne prowadzone było w sposób kompleksowy. Poszukiwano ruchomości i nieruchomości spółki, zajęto wierzytelności oraz rachunki bankowe spółki. Egzekucja okazała się nieskuteczna. Zdaniem pozwanego, nie są to wystarczające dowodu na ustalenie bezskuteczności egzekucji (sprzeciw, karta 37). Analizując sposób i zakres prowadzenia egzekucji sąd ustalił, że egzekucję prowadzono w sposób kompleksowy, a wbrew twierdzeniom sprzeciwu zakres i charakter postępowania egzekucyjnego nie miał charakteru iluzorycznego ale był ukierunkowany na realne zaspokojenie wierzyciela. Twierdząc zatem, że spółka posiadała majątek a mając na uwadze treść przytaczanej normy art. 3 k.p.c. stosownie do której strona postępowania powinna wyjaśniać prawdę, pozwany powinien był wskazać kierunek egzekucji, który przyczyniłby się do zaspokojenia wierzyciela. W sprzeciwie brak jest jednak takich twierdzeń i dowodów. Zdaniem sądu z przebiegu postępowania egzekucyjnego wynika, że egzekucja prowadzona była z całego majątku dłużnika. Brak jest możliwości wykazania przez wierzyciela, że egzekucję prowadził z całego majątku. Poniekąd do wyprowadzenia takiego wniosku prowadzi analiza przebiegu postępowania egzekucyjnego, z którego wynika należyta staranność komornika i egzekwującego wierzyciela przejawiająca się w sposobie, terminach i zakresie składanych wniosków egzekucyjnych i ich realizacji.

Postępowanie egzekucyjne (karta 24) nie przyniosło rezultatu – komornik ustalił jej bezskuteczność a przeciwko tej okoliczności żadnego dowodu nie zgłosił pozwany, poza załączeniem akt egzekucyjnych. Akta te dostał załączone a wnioski z analizy tychże sąd opisał wyżej.

W tych warunkach, okoliczności uzasadniające roszczenie powódki, w zakresie, w jakim to na niej spoczywał ciężar dowodu (art. 6 k.c.), należało zatem uznać za udowodnione.

W myśl art. 299 § 2 k.s.h. członek zarządu może się uwolnić od odpowiedzialności za zobowiązania spółki, jeżeli wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, albo że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z jego winy, albo że pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewszczęcia postępowania układowego wierzyciel nie poniósł szkody. Zarówno podniesienie zarzutów z art. 299 § 2 k.s.h. jak i ich dowodzenie leży po stronie pozwanego członka zarządu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2013 roku, sygn. akt III CSK 321/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 października 2013 roku, sygn. akt I ACa 52/13). Przepis art. 299 k.s.h. przewiduje bowiem domniemanie winy członka zarządu w doprowadzeniu do braku możliwości uzyskania przez wierzyciela zaspokojenia. W niniejszej sprawie pozwany nie powołał się na żadną z przewidzianych w wyżej wymienionym przepisie przesłanek ekskulpacyjnych. Pozwany, chcąc wywodzić z nich jakiekolwiek skutki prawne, powinien był uprzednio wykazać, że miały one miejsce.

O ile jednak pozwany złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, sąd oddalił ten wniosek. Wskazać bowiem należy ponownie w myśl przywoływanej wyżej normy art. 3 k.p.c., że strony postępowania powinny składać prawdziwe wyjaśnienia. Dowodu zaś wymagają w sprawie okoliczności sporne. W kontekście powyższego należy dokonać dokładnej analizy twierdzeń i zarzutów sprzeciwu od nakazu zapłaty. Z jednej bowiem strony podmiotowym prawem pozwanego jest kwestionowanie zasadności powództwa, z drugiej jednak zbadaniu podlega fakt konstruktywności zarzutów pozwanego i zbadaniu tym samym okoliczności niespornych. Niesporną okolicznością jest to, że aby przyjąć odpowiedzialność członków zarządu za zobowiązania spółki, w pierwszej kolejności powód powinien wykazać bezskuteczność egzekucji. Zdaniem sądu okoliczność ta została przez powoda wykazana. Jednak pozwany, mając dostęp do akt egzekucyjnych, na jego wniosek załączonych do akt sprawy, podniósł wyłącznie, iż powód nie wykazał faktu nieskuteczności egzekucji. Dodał, że spółdzielnia nie była faktycznie zainteresowana w wykazaniu komornikowi majątku spółki z którego mogłaby wierzytelność zaspokoić. Z tych twierdzeń wynika jasny obraz zarysowany przez pozwanego, w świetle którego spółka posiadała majątek, który w drodze egzekucji doprowadziłby do zaspokojenia wierzyciela. Poza twierdzeniami na tę okoliczność dowodów nie przedstawiono, zaś analiza akt komorniczych prowadzi do wniosku, że egzekucja miała charakter kompleksowy. Na okoliczność ustalenia tego majątku pozwany nie przedstawił żadnych wniosków dowodowych. Dalej pozwana wskazała, że nie zachodziły przesłanki do ogłoszenia upadłości spółki (...). Okoliczności tej nie zaprzeczyła powódka, na tę okoliczność złożono wniosek dowodowy. W kontekście jednak twierdzenia wynikającego z linii obrony pozwanego, że spółka miała majątek podlegający egzekucji (stąd zarzut niewykazania bezskuteczności egzekucji), wobec treści normy art. 299 k.s.h. dowód jawił się jako nieprzydatny.

Oczywistym jest bowiem, że skoro (na podstawie niewykazanych twierdzeń) spółka posiadała majątek, nie było postaw do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki. Zawodowy pełnomocnik spółki nie poodnosi zarzutów ani nie twierdzi, że

- we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub w tym samym czasie wydano postanowienie o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego (niesporne);

- niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło nie z jego winy ( pozwany twierdzi, a okoliczności tej nie zaprzecza powód, że brak było podstaw do zgłoszenia wniosku o upadłość);

- pomimo niezgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz niewydania postanowienia o otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego albo niezatwierdzenia układu w postępowaniu w przedmiocie zatwierdzenia układu wierzyciel nie poniósł szkody (brak twierdzeń i zarzutów w tym kierunku w świetle twierdzeń sprzeciwu i zakres tezy dowodowej).

Stąd właśnie sąd uznał przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego jako zmierzające wyłącznie do przedłużenia postępowania. Teza dowodowa wniosku dowodowego z punktu 6 sprzeciwu dotyczyła wykazania okoliczności niespornej, opartej na twierdzeniu pozwanego, niezaprzeczonemu przez powoda. W kontekście zarzutów o niewykazaniu bezskuteczności egzekucji a zatem istnieniu majątku w spółce, wniosek ten należało oddalić. Dodatkowo, na okoliczność istnienia takiego majątku miał zeznawać pozwany, który nie stawił się wezwany na rozprawę i do chwili zamknięcia rozprawy nie usprawiedliwił swojej nieobecności.

Co za tym idzie, wobec wykazania przez powódkę przesłanek z art. 299 § 1 k.s.h. oraz braku skutecznych zarzutów ze strony pozwanego, roszczenie zgłoszone w pozwie należało uwzględnić co do zasady.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w wyroku, orzekając o odsetkach zgodnie z normą art. 481 k.c.

Sąd dodatkowo wskazuje, że pozwany F. S. nie przedłożył dokumentów, z których wynikać miałoby, że w chwili, kiedy zobowiązanie będące przedmiotem orzeczenia Sądu Rejonowego w Koszalinie powstało, bądź stało się wymagalne w chwili, kiedy nie był członkiem zarządu spółki. Jeśli twierdzenie to miałoby się opierać o uchwałę stanowiącą wpis do KRS, pozwany, mający swobodny dostęp do akt KRS spółki, takiego dokumentu nie złożył. Niespornym był fakt, że w chwili wniesienia pozwu przeciwko spółce, pozwany nie był już jej prezesem, zaś nie wskazał, że nie był nim w chwili, kiedy powstało zobowiązanie objęte tytułem wykonawczym nie był prezesem zarządu spółki (...).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. i art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Strona powodowa wygrała w całości sprawę, zatem należy się jej zwrot kosztów procesu w całości. Strona powodowa była reprezentowana przez radcę prawnego,. Na koszty zasądzono na rzecz powoda składa się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w wysokości 1200 złotych stosownie do treści § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – w brzmieniu aktualnym na chwilę wniesienia pozwu. Do kwoty tej dodać należy opłatę od pozwu 1.593 złotych, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...) F. S.;

3.  (...)